Frambjóðandi Baugs-miðla, Samfylkingar og VG

Þetta útspil Hönnu Birnu þarf ekki að koma á óvart. Það hefur verið boðað um skeið af óvinum Sjálfstæðisflokksins. Það voru Baugs- miðlarnir, Samfylkingin og VG, sem komu þessu framboði á koppinn. Hún er frambjóðandi þeirra, manneskjan, sem gekk í bandalag við Jón G. Narr. Hún blaðrar líka um e.k. „samræðustjórnmál“. Nei, þótt Bjarni hafi svikið í Icesave er hann miklu, miklu skárri kostur, fyrst Davíð fæst ekki.

Sjálfur er ég og hef alltaf verið „átsæder“ í Sjálfstæðisflokknum, þótt ég hafi stutt hann nánast frá fæðingu. Ég geng helst aldrei í flokka eða samtök og leiðist allt félagsmálabrölt. Ég hef hins vegar tröllatrú á almennri, heilbrigðri skynsemi og af henni hefur alltaf verið dálítið meira í Sjálfstæðisflokknum en hinum, þótt því fari fjarri, að ég éti upp allt sem frá þeim kemur. Ég hef með öðrum orðum alltaf kosið með útilokunaraðferðinni: Hinir eru verri.

  Í þessu forystumáli er ég raunar dálítið tvístígandi, því þau Bjarni og Hanna Birna eru bæði allt of höll undir pólitíska rétthugsun samtímans, einkum þó Hanna Birna. Icesave- svikum Bjarna gleymi ég ekki, en Hanna Birna gerði þó annað sem var miklu verra. Hún gekk, blaðrandi um einhvers konar „samræðustjórnmál“ í bandalag við Jón G. Narr. Það sem meira er: Hún er enn að steypa, síðast í kvöld um „meiri samvinnu“ í stjórnmálunum. Þetta er ekkert annað en einfeldningslegt slagorðablaður sem mundi sóma sér vel á kosningafundi hjá VG eða Samfó. Hanna Birna er raunar nýjasta dæmið um „kjánavæðinguna“ í íslenskum stjórnmálum, sem hófst með kosningu Vigdísar 1980 og náði nýjum hæðum í síðustu borgarstjórnarkosningum. 

Stjórnmál snúast um að standa fast á grundvallarprinsíppum. Bjarni sveik eitt slíkt í Icesave, en bandalag Hönnu Birnu við Gnarrinn, þótt því sé reyndar lokið, voru miklu, miklu miklu meiri svik við grundvallarstefnu flokksins og kjósendur hans. Eins og ég sagði í upphafi: Fyrst Davíð fæst ekki, Kjósum Bjarna!

Beint lýðræði og Jesús

 Nú er öld vandlætingarinnar og siðapostulanna. Einfaldir, fáfróðir menn, úttroðnir af heilgari vandlætingu og blindu Bandaríkjahatri þykjast til dæmis nú hafa komist í feitt, þegar dauðarefsingar eru annars vegar (sbr. nýleg aftaka), en þær eru í rauninni eitthvert besta dæmið sem finnst um beint lýðræði, nema ef vera skyldi kosning Barrabasar á sínum tíma. Allar dauðarefsingar eru ákveðnar af kviðdómum, skipuðum almennum borgurum. Í sumum fylkjum mátti dómari áður fyrr kveða upp dauðadóm ef sektardómur kviðdóms lá fyrir, en það hefur verið afnumið af hæstarétti Bandaríkjanna. Það er fáránlegt að segja að „bandarísk stjórnvöld“ kveði upp þessa dóma. Dómarar, lögreglustjórar og saksóknarar eru þar lýðræðislega kosnir, ólíkt því sem gerist annars staðar, og þessir dómar eru því að öllu leyti lýðræðislegir. Stjórnvöld koma í raun hvergi nærri nema með því að borga laun hinna opinberu starfsmanna. En þetta er of flókið til að vinstri menn geti skilið. Ég fjallaði um þetta efni fyrir nokkrum árum í færslunni „Þankar á víð og dreif um lýðræði“, en þar segi ég m.a.:

„En hvað er þá lýðræði? Aristóteles segir það vera „stjórn hinna mörgu heimsku á hinum fáu vitru“. Þetta hugtak hefur verið afbakað, teygt og togað meira en flest önnur í seinni tíð ekki síst af alræðissinnum, en bæði Lenin sjálfur og erlendir, þar á meðal íslenskir, áhangendur hans voru farnir að beita þessu orði í tíma og ótíma um sjálfa sig strax snemma á 20. öld. Í seinni tíð er orðið algengt, einkum meðal vinstri manna, að setja lýðræðið á stall með Guði almáttugum og ljá því einhvers konar yfirnáttúrulegan töfraljóma. Með lýðræði, helst beinu, megi lækna öll mannanna mein og stofna fyrirmyndarríkið, útópíuna, hið endanlega himnaríki á jörðu. Málið er ekki svo einfalt.

Í rauninni er einræði miklu betra stjórnarform en lýðræði, þ.e. ef einvaldurinn er starfi sínu vaxinn. Því miður er slíkt allt of sjaldgæft. Auk þess eru valdaskiptin miklum erfiðleikum bundin. Mjög oft er vitnað til Acton lávarðar, sem benti á að „vald spillir, og algert vald spillir algerlega”. Því hafa menn á Vesturlöndum þróað fram þá blöndu af einræði og lýðræði, sem nefnist fulltrúalýðræði. Í fullltrúalýðræði eru tilteknum mönnum falin völdin um stundarsakir, með vissum takmökunum þó, en umboð þeirra er síðan endurnýjað í almennum kosningum á nokkurra ára fresti. Með þessu móti fá valdhafar einræðisvöld að mestu í nokkur ár í senn, sem er nauðsynlegt. Í fulltrúalýðræði gegnir almenningur hlutverki ráðningarstjórans. Hann ræður tiltekinn mann, eða (oftast) flokk manna til að annast stjórn ríkisins í vissan tíma, að mestu án frekari afskipta kjósenda.

Ein er sú kenning, að mikil kosningaþátttaka sýni styrk lýðræðis. Einfeldningar vitna oft til lágrar kosningaþátttöku í Bandaríkjunum, sem dæmi um vont lýðræði. Lægsta kosningaþátttakan er þó ekki í Bandaríkjunum, heldur í elsta og traustasta lýðræðisríkinu, nefnilega Sviss. Þar fer hún sjaldan mikið yfir 40% og hangir oft í kringum 30-35%. Í báðum þessum löndum er það kosningalöggjöf og fjöldi kosninga sem mestu veldur, og ég ekkert viss um að það sé til bóta, að hver sótraftur sé á sjó dreginn í kosningum. Samkvæmt slíkri kenningu ætti Norður- Kóera að vera mesta lýðræðisríki í heimi, því þar er kosningaþáttaka nálægt 100%. Stjórnvöld fá þar 98-99% stuðning kjósenda, og þessar tölur eru örugglega ófalsaðar.

Iðulega heyrist hrópað eitthvað um að skortur sé á „beinu lýðræði”. Rödd almennings heyrist ekki nægilega vel. „Grasrótin” eigi að ráða. Meira er um svokallað „beint lýðræði” í Sviss og Bandaríkjunum en annars staðar. Í síðarnefnda landinu einskorðast þó beint lýðræði aðallega við réttarkerfið. Í Sviss fær maðurinn á götunni, Jón Jónsson, hins vegar að taka ákvarðanir í hinum aðskiljanlegustu málum og þar, eins og í Bandaríkjunum kemur oft vel í ljós, að almenningur, svonefnd „grasrót” hefur iðulega allt aðrar skoðanir en eru í tísku meðal þeirra (yfirleitt vinstri sinnuðu) gáfumanna, sem í fjölmiðlum og menntakerfinu reyna að stýra hugsun Vesturlandabúa.

  Ágætt dæmi, þar sem skoðanir almennings og gáfumanna fara ekki saman er um dauðarefsingar í Bandaríkjunum, en afdráttarlaus stuðningur almennings við þær hefur verið uppspretta linnulausra árása Amnesty, fréttastofu RÚV og annarra þrýstihópa vinstri manna á „bandarísk stjórnvöld” í áratugi. Þessir dauðadómar eru þó ekki kveðnir upp af bandarískum stjórnvöldum eða mönnum á vegum þeirra, eins og tíðkast víðast annars staðar, heldur af (afar misvitrum) kviðdómum, skipuðum almennum borgurum, m.ö.o. „beint lýðræði" í framkvæmd. Dómarar (sem eru kosnir, eins og saksóknarar og lögreglustjórar) geta ekki fellt dauðadóm, samkvæmt úrskurði Hæstaréttar fyrir nokkru, en áður gátu dómarar í sumum ríkjum fellt dauðadóm, þegar sektardómur kviðdóms lá fyrir. Í flestum löndum heims er aðeins ein löggjöf og eitt þjóðþing. Stjórnvöld geta víðast hvar lagt fram frumvarp á þessu eina þingi og afnumið dauðarefsingar með einu pennastriki. Svo er ekki í Bandaríkjunum. Þeir aðilar, sem slíka ákvörðun þurfa að taka eru alls 52, þ.e. ríkisþingin 50, alríkisþingið í Washington og herinn. Bandaríkjaforseti gæti hugsanlega, sem yfirmaður heraflans afnumið dauðarefsingar þar. Það yrði óvinsælt og mundi nánast engu breyta. Slíkar refsingar eru mjög sjaldgæfar, fara fram á margra áratuga fresti. Þetta er þó það eina, sem ríkisstjórnin í Washington gæti hugsanlega gert. Forsetinn gæti raunar látið leggja frumvarp fyrir alríkisþingið í Washington um afnám. Það yrði örugglega fellt, en þó það yrði samþykkt yrðu áhrifin afar lítil því aftökur á vegum alríkisins eru sárafáar. Þá eru eftir ríkin 50, en þing hvers og eins þeirra þarf að taka slíka ákvörðun. 14 ríkisþing hafa afnumið dauðarefsingar, en það kemur afdráttarlaust fram í öllum könnunum, að þar hafa þingmennirnir brotið gegn lýðræðinu og farið gegn vilja kjósenda sinna, því í öllum ríkjum Bandaríkjanna er yfirgnæfandi stuðningur almennings við dauðarefsingar, líka þar, sem þær hafa verið afnumdar. Litlar líkur eru til að fleiri ríkisþing bætist í þennan hóp. Að meðaltali í öllum ríkjum er stuðningur almennings við dauðarefsingar um 77%. Þannig er lýðræðið í framkvæmd. „Lýðurinn” ræður. Því fer fjarri, að ég sé einhver aðdáandi þessa kerfis eða stuðningsmaður dauðarefsinga, en þetta er bara svona.“

  En eins og ég sagði í upphafi er eitthvert besta dæmið um beint lýðræði, þegar Barrabas var kosinn og Jesús krossfestur. Beint lýðræði er nefnilega ekki lausn allra mála. Nú er mikið talað um þjóðaratkvæðagreiðslur. En hvað mundu þeir segja, sem hæst hrópa um beint lýðræði, ef farið væri t.d. fram á að þjóðaratkvæðagreiðsla færi fram um, hvort svertingjar eða múslimar mættu setjast hér að, eða t.d. að hvítum konum yrði bannað að giftast svertingjum? Það er alveg víst, að þá mundi hljóðið breytast í þessum „lýðræðissinnum“, (sem raunar flestir studdu ýmist leynt eða alveg ljóst, alræði og gúlag í kalda stríðinu). Enginn vafi er á að slíkt á verulegan hljómgrunn meðal almennings, þótt fáir þori að segja neitt upphátt. Hver sá, sem legði fram slíka tillögu mundi þá fá að heyra hrópin hátt og snjallt: Krossfestið hann!

Söngljóð um vinstrisinnaðan hugsjónamann

Ég hljóður spyr þig. Hver er leikur þinn,

Þú hrokafulli róttæklingur minn?

Gegn órétti var allt þitt mikla geð.

En óréttlæti sjálfur stóðst þú með.

Gegn valdníðingum var þín heita trú.

En valdníðinga sjálfur styður þú.

Og færa vilt þú frelsi á hærra stig.

En fyrir einræðinu beygir þig.

Og fyrir sannleikanum berst þú best.

En blekkingunum sjálfur hampar mest.

Og hræsni slík og heimska valda því,

að harmleik mannfélagið breytist í.

Ég hlýt að spyrja. Hver er leikur þinn,

þú hrokafulli róttæklingur minn?

- En hræðilega einfalt er það svar,

því alræði þín leynda hugsjón var.

Um fólksins vald hér hæst nú hrópar sá,

sem hyggst þar sjálfur yfirráðum ná.

En veruleikinn vonum þínum brást,

því verksins menn þeir smáðu þína ást.

Og alþýðan hún vildi ei vininn sinn,

og vildi á alþing fremur senda, - hinn.

Þig dreymir því að sigri alræðið,

og innleitt getir þú hinn nýja sið.

Þá almenningur mætti eiga sig.

hann ekki skipti máli fyrir þig.

En fánýt gleði finnst mér bylting sú,

því fyrsta máltíð hennar yrðir þú.

 

Gunnar Dal, 1923-2011, Söngljóð um vinstrisinnaðan hugsjónamann, II og III, birt í Öld fíflsins, 1981.

Gunnar Dal, minning

 

 Ég skrifaði þessa litlu minningargreinum um minn gamla og góða vin, Gunnar Dal. Hans minnast allir með hlýju. Ég vil líka benda á ágæta grein Bubba Morthens og tek undir allt sem hann segir þar.

Mikill öldungur er að velli lagður, Gunnar Dal rithöfundur, hugsuður og skáld er nú til moldar borinn 88 ára að aldri. Ég varð þeirrar gæfu aðnjótandi að kynnast Gunnari þegar ég fór stöku sinnum að sækja „háborðið“ í Hressingarskálanum fyrir mörgum árum og laðaðist strax að honum, en það gerðu reyndar flestir. Þó vorum við Gunnar afar sjaldan sammála en því tók Gunnar ávallt vel enda naut hann þess að rökræða hina aðskiljanlegustu hluti jafnt annir hversdagsins sem hin dýpstu rök tilverunnar. Það sem mér fannst alltaf mest sláandi og einstakt í fari hans var hve vel hann hafði varðveitt barnið í sjálfum sér, spurnina, hinn opna huga hins sanna heimspekings, sem vill sjálfur leita sannleikans, en hirðir lítt um hátimbraðar, kenningar og opinbera hugmyndafræði eða þá hálærðu ábúð og yfirlæti, sem stundum gætir í „háskólasamfélaginu“ svokallaða. „Vatnsmýrarvitringarnir“ sem Gunnar nefndi svo voru honum lítt að skapi. Hann sagði oft, að „heimspekingur“ hefði í æsku hans fyrir norðan verið skammaryrði, svipað og við segjum nú „rugludallur“ og gaf lítið fyrir þá sem titluðu sig sem slíka í símaskránni eftir að hafa lært utan að hugsun og kenningar annarra manna án þess að leggja neitt til sjálfir. Slíka menn mætti kannski nefna „heimspekifræðinga“, en fáir einir verðskulduðu titilinn „heimspekingur“. Endurtekning á hugsun annarra manna er ekki heimspeki. Sjálfum hefur mér sýnst að sumar háskólagreinar, t.d. „hugmyndasögu“ mætti leggja alveg niður og nota í staðinn tiltölulega einfalt tölvuforrit (hver sagði hvað? um hvað?).

Gunnar var þó hámenntaður í heimspekifræðum en afstaða hans var samt fremur í anda hinna fornu grísku spekinga, sem komu að veröldinni ósnortinni af hugmyndafræði eða kenningum annarra. Þessi er afstaða barnsins og þannig var Gunnar alla tíð, ferskur og frumlegur. Fólk laðaðist að honum, ungir sem aldnir. Nemendur hans dáðu hann mikið enda var Gunnar gæddur þeirri sérgáfu að vera beinlínis fæddur kennari. Ég tel það hafa verið forréttindi að kynnast slíkum mannkostamanni, sem Gunnar var. Heimurinn er fátækari nú þegar hann er allur.

Þagnarsamsæri fjölmiðlaheimsins

Eins og ég gat um í færslu minni í gær lætur fréttastofa RÚV líta út fyrir að kynþáttaóeirðirnar í Bretlandi séu verk „fátæklinga“. Í þessu fylgir raunar fréttastofan línunni sem flestar aðrar rétthugsandi fréttastofur á Vesturlöndum hafa lagt. Á þessu er, sem oftar, ein undantekning, nefnilega Al- Jazeera, en múslimarnir sem þar stjórna (þótt fréttamennirnir séu flestir vestrænir) eru að mestu lausir við þann undirlægjuháttt við pólitíska rétthugsun sem gagnsýrir aðrar fréttastofnanir. Þar hafa menn réttilega bent á, að hér er fyrst og fremst um kynþáttaóeirðir að ræða, en fremstir standa ungir karlmenn af afrískum stofni.

Raunar eru mörg þessi hverfi blönduð og eitthvað að hvítum strákum hafa tekið þátt í látunum, en það breytir engu um kjarna málsins. Ástæða þess að fréttastofnanir og fjölmiðlar vilja ekki sjá það sem blasir við öllum heilvita, sjáandi mönnum, nefnilega, að þetta eru kynþáttaóeirðir, er ljós. Þeir óttast um fjölmenningarstefnuna sem hér er að bíða eitt af sínum stærstu skipbrotum í seinni tíð. Þessi stefna var andvana fædd, en ég óttast að afleiðingar hennar séu margar nú orðnar óafturkræfar. Hatrið á Vesturlandabúum og hvítu fólki yfirleitt ólgar hvarvetna undir í þriðja heiminum og einnig og ekki síður meðal þeirra þriðja heims búa, sem fluttir hafa verið til Vesturlanda. Ástandið er slæmt í Bretlandi, en í löndum eins og Hollandi, Danmörku, Þýskalandi, Svíþjóð o.fl. logar líka eldur undir niðri sem getur breyst í ólgandi bál á örskotsstundu hvenær sem er.

Því er það að fjölmiðlar rotta sig saman um að tala um „fátækt“ í stað þess að koma að kjarna málsins, nefnilega því djúpstæða hatri, blandað öfund í garð allra hvítra manna sem logar undir hvarvetna meðal múslima og fólks af afrískum stofni. Það er þetta hatur, sem hér fær útrás, ekki „fátækt“ eða „atvinnuleysi“.

Staðreyndafalsanir RÚV

Nú standa yfir blóðugar kynþáttaóeirðir í Bretlandi, en fréttastofa RÚV og fréttakona þess geta þess alls ekki hvað um er að ræða. Þau gefa þannig almenningi beinlínis rangar upplýsingar. Aðspurð um, hverjir væru hér að verki sagði fréttakonan aðeins, að þeir væru „fátækir“ í stað þess, eins og rétt er, að hér er um svertingja að ræða.

Þetta eru hreinræktaðar kynþáttaóeirðir, en í nafni pólitískrar rétthugsunar má ekki kalla hlutina sínum réttu nöfum. Reyndar er þetta trúlega aðeins byrjunin á enn alvarlegri vandræðum víðar í Evrópu. Fjölmenningarstefnan var andvana fædd og er nú loks að renna sitt skeið og er það vel.

  Illvirki hins geðveika norska óþokka breytir engu hér um. Með innflutningi á fólki af alveg gjörsamlega framandi uppruna og með framandi, beinlínis fjandsamleg trúarbrögð eru Vesturlandabúar að ala upp krókódíl, sem, þegar hann er orðinn nógu stór, mun einfaldlega éta þá. Menn ættu að kynna sér hið frábæra leikrit „Biedermann og brennuvargarnir“. Það segir allt sem segja þarf um þessi mál.

Hugsanamálaráðuneyti stofnað

 

 Þessi grein er í nýjasta hefti Þjóðmála, sem kom út fyrir nokkrum dögum.

 „Ég fyrirlít skoðanir þínar, en mundi fórna lífinu fyrir rétt þinn til að setja þær fram“, sagði Voltaire fyrir margt löngu.Hin síðari ár verða þessi orð hins franska hugsuðar og ólíkindatóls sífellt áleitnari.

„Alræði“ er eitt af þessum orðum, sem svo oft er misskilið og misnotað í „umræðunni“, en eiginlegt alræði felur ekki aðeins í sér veraldleg völd, heldur fyrst og fremst völd yfir hugsun þegnanna. Það voru reyndar ítalskir fasistar, sem fyrstir komu fram með orðið („totalitarianismo“), en Mussolini, sem þurfti að kljást við kóng og páfa í ríki sínu, náði aldrei fram raunverulegu alræði. Hitler komst lengra, en nasistar og fasistar tóku aldrei af þegnum sínum eignar- og umráðarétt yfir öllum fasteignum, fyrirtækjum, föstu og lausu og urðu aldrei, eins og kommúnistar, vinnuveitendur bókstaflega allra þegna þjóðfélagsins. Alveg hreint, ómengað alræði er aðeins og finna í kommúnistaríkjum, nú orðið er allra besta dæmið Norður- Kórea. En sem fyrr sagði felur alræði fyrst og fremst í sér völd yfir sjálfri hugsun þegnanna.

Á Vesturlöndum hefur frá fornu fari völdunum verið skipt í tvennt, veraldleg völd kónga og keisara, herforingja eða annarra pótintáta annars vegar, en hins vegar hin geistlegu völd, völdin yfir sjálfu sálarlífi þegnanna, sem kirkjan hefur annast lengst af. (þ.e. að gjalda Guði það sem Guðs er og keisaranum það sem keisarans er). Alræðisstjórnir taka hins vegar líka til sín þann hluta, sem áður var á vegum kirkjunnar, völdin yfir sjálfu sálarlífi þegna sinna. Til að ná þessum völdum og halda þeim er alræðisstjórnum lífsnauðsyn að hafa hugmyndafræði (eða trúarbrögð) sér til styrktar. Klerkastjórnin í Íran hefur sterk alræðiseinkenni og sömuleiðis stjórn Talibana í Afganistan. Þar ræður hugmyndafræðin (trúin) en sjálfir höfundar hugmyndafræðinnar er þó ekki við völd í eigin persónu eins og í alveg hreinu alræði.

Einna fyrsta alræðisherrann í þeim skilningi má telja Móses sem stýrði fólki sínu jafnt í andlegum sem veraldlegum efnum. Sömuleiðis Múhammeð, meðan hann lifði, en eftir dauða hans færðust veraldlegu völdin til eftirmanna hans. Arftakar þessara spámanna á tuttugustu öld hafa ekki stuðst við hefðbundin trúarbrögð, heldur himnaríkis- á- jörðu kenningar kommúnista og nasista. Þeir hafa ekki lofað eilífri sælu á himnum, heldur hér á jörðu, kommúnisma eða þúsund ára ríki. Þeir Lenin, Stalín, Mússolini, Hitler, Mao, Castro og Kim Il Sung eiga það sameiginlegt með Móses og Múhammeð að vera sjálfir að miklu leyti höfundar, túlkendur og boðberar hugmyndafræðinnar og stjórna í nafni hennar ásamt því að ráða yfir lögreglu og her.

Kaþólska kirkjan hefur því aðeins völd, að fólk sé kaþólskt. Á sama hátt hafa kommúnistar (og nasistar eða islamistar) einungis völd, ef þegnarnir trúa á hugmyndafræði og kenningar valdhafa. Eitt allra sterkasta einkenni alræðisstjórna er því gífurlega umfangsmikil innræting og heilaþvottur þegnanna frá blautu barnsbeini. Kóngar fyrri alda og sömuleiðis flestar einræðis- og herforingjastjórnir samtímans, t.d. í Suður- Ameríku eða Afríku hafa látið sér að mestu nægja hin veraldlegu völd. Slíkar stjórnir byggja lítt á hugmyndafræði og eiga því ekki áhangendur meðal erlendra manna.

Hugmyndafræði nasista- og þó einkum kommúnistastjórna hefur hins vegar aflað þeim liðsmanna langt út fyrir landamæri sín, meðal annars er það bláköld staðreynd að tugþúsundir Íslendinga hvarvetna í vinstri- hreyfingunni hafa verið aðdáendur og misjafnlega ákafir stuðningsmenn erlendra alræðisstjórna í áratugi. Einn íslenskur stjórnmálaflokkur hefur gengið lengst allra í aðdáun á og virkum stuðningi við þessa erlendu kúgara og böðla. Hann hefur gengið undir ýmsum nöfnum, en kallast nú Vinstri grænir (fyrirgefið, það heitir víst „Vinstri græn“). Til dæmis er sjálfur „mannréttindaráðherra“ þess flokks alkunnur Kúbuvinur.

Fjölmiðlalögin, sem Alþingi hefur nýlega samþykkt bera með sér, að þótt kalda stríðinu sé lokið, eru íslenskir alræðissinnar í fullu fjöri og þeir koma hér fram, að orwellskum sið eins og alltaf, undir formerkjum, „lýðræðis“og „mannréttinda“. Í þessu tilviki hyggjast þeir lögleiða ritskoðun í nafni „tjáningarfrelsis“.

Ég hef annars staðar sagt, að með samþykkt 233. greinar almennra hegningarlaga hafi fyrsta og stærsta skrefið í átt til alræðis hér á landi verið stigið, en samkvæmt henni getur hver sá sem ekki sýnir ýmsum svokölluðum „minnihlutahópum“, aðallega konum, hommum, svertingjum, múslímum o.fl. tilhlýðlega nærgætni í orðum að dómi stjórnvalda, átt von á allt að tveggja ára fangelsi. Annað skref hefur nú verið tekið í framhaldinu. Samkvæmt hinum nýju fjölmiðlalögum er stofnað nýtt „hugsanamálaráðuneyti“ í mynd svonefndrar „fjölmiðlanefndar“. Um hana segir m.a. í lögunum:

„Fjölmiðlanefnd er sjálfstæð stjórnsýslunefnd sem heyrir undir mennta- og menningarmálaráðherra. Nefndin annast eftirlit samkvæmt lögum þessum daglega stjórnsýslu á því sviði sem lögin ná til. Ákvörðunum fjölmiðlanefndar samkvæmt lögum þessum verður ekki skotið til annarra stjórnvalda“.

Stjórnvöld hafa þannig yfirumsjón með öllu því sem birta má í fjölmiðlum. Rekstur fjölmiðils má m.a. stöðva fyrirvaralaust ef nefndin telur að fjölmiðill fylgi ekki nægilega vel stefnu stjórnvalda í því sem í daglegu tali er gjarnan kallað „pólitísk rétthugsun“.

Þegar lög þessi eru skoðuð, kemur æ betur í ljós að höfundar þeirra aðhyllast þá kenningu, að fjölmiðlar séu einhvers konar stýrandi afl sem stjórnvöld þurfi að hafa yfirumsjón með. Höfundarnir eru augljóslega, eins og islamistar, nasistar og kommúnistar,„þjóðfélagsverkfræðingar“ þ.e. útópistar, sem líta á fjölmiðla sem tæki til að ná fram fyrirmyndarríkinu, útópíunni. Hér er eitt dæmi af mörgum:

„Til að fylgjast með framvindu jafnréttismála getur fjölmiðlanefnd óskað eftir upplýsingum frá fjölmiðlaþjónustuveitendum um greiningu starfsfólks eftir kyni og stöðu (starfsheitum). Þá getur fjölmiðlanefnd óskað eftir samstarfi við fjölmiðlaþjónustuveitendur um upplýsingar um birtingarmyndir kynjanna, þ.e. hlutfall kvenna og karla í fréttum, bæði viðmælendur og fréttamenn, hlutfall kynjanna í unnu dagskrárefni o.fl. Hér getur einnig verið um að ræða upplýsingar um hvernig fjölmiðlaþjónustuveitendur vinna gegn staðalímyndum kynjanna og efla stöðu kvenna á og í fjölmiðlum.“

Bragð er að þá barnið finnur: Eins og Jakob Bjarnar Grétarsson bendir á í ágætri grein í Fréttablaðinu er hér beinlínis verið að fara fram á að fjölmiðlar skýri rangt frá í nafni pólitískrar rétthugsunar samtímans, en hann segir m.a.:

„Algerlega burtséð frá því hvað fólki finnst um femínisma í sinni róttækustu mynd – í þessu kristallast grundvallarmisskilningur á eðli fjölmiðla. Þarna er verið að fara fram á að þeir séu einhverskonar gerandi í þjóðfélaginu; að þeim beri að taka virkan þátt í að betra þegnana í samræmi við hugmyndir þingmanna. En ekki bregða upp mynd af þjóðfélaginu eins og það er: Sumsé að sinna sinni frumskyldu, sem er að veita upplýsingar. Óbeint er verið að fara fram á að fjölmiðlar hagræði sannleikanum. Það fer ekki saman að vera í uppeldishlutverki og að sinna frumskyldunni, sem er að veita sem óbjagaðastar upplýsingar svo menn geti brugðist við í framhaldi ef þeim sýnist svo. Af hverju í ósköpunum ætti almenningur að sætta sig við að fjölmiðlar, sem einkum eiga að veita hinu opinbera aðhald, taki við skipunum frá þeim hinum sama um hvernig haga beri fréttaflutningi? Á þingi sitja nú vel á þriðja tug sem hafa starfað við fjölmiðla eða verið viðloðandi þá. Við hljótum að spyrja þá hvað í ósköpunum þeim gangi til með þessu hlálega bulli?“

  Spurningu Jakobs er auðvelt að svara: Höfundar þessara laga og ríkisstjórnarflokkarnir hyggjast með þessari löggjöf nota hin nýju yfirráð sín yfir fjölmiðlum til að stýra skoðanamyndun og þjóðfélaginu í heild eftir sínu höfði. Hér á, með skipulegri innrætingu og heilaþvotti þegnanna (sem þetta fólk kallar yfirleitt „fræðslu“, eða jafnvel „menntun“) að skapa nýtt þjóðfélag, útópíu þar sem allir eru pólitískt rétthugsandi og eins, konur og karlar, svartir og hvítir, hommar og við hinir, kristnir og múslimar, ungir og aldnir, gáfaðir og heimskir, litlir og stórir, feitir og grannir, ljótir og fallegir o.s. frv. Í stuttu máli: Öll dýrin í skóginum eiga að vera vinir. Hver sá sem efast er sekur um „fordóma“, ef ekki beinlínis „hatur“ (t.d. „kynþáttahatur“, „kvenhatur“ eða „hommahatur“) og slíkan mann má nú handtaka og dæma í allt að tveggja ára fangelsi samkvæmt 233. grein almennra hegningarlaga, sem þáverandi dómsmálaráðherra Sjálfstæðisflokksins, Þorsteinn Pálsson, átti frumkvæði að 1996. Raunar var þetta ekki prívathugmynd eða einkaframtak Þorsteins, slík lög hafa verið sett í mörgum Evrópulöndum undanfarin ár og hvarvetna vakið andstöðu og reiði. Fjölmiðlalögin nýju eru rökrétt framhald þessarar lagasetningar, en með þeim á að kæfa allar efasemdarraddir í fæðingu.

Sums staðar mætti ætla að George Orwell hafi sjálfur verið að verki þegar þessi lög voru samin. Þetta á m.a. við þegar talað er um „ritstjórnarlegt sjálfstæði“, en þetta er feluorð þeirra um yfirráð stjórnvalda yfir fjölmiðlum. Þar segir m.a.:

„Fjölmiðlaveita skal setja sér reglur um ritstjórnarlegt sjálfstæði þeirra starfsmanna sem sinna fréttum og fréttatengdu efni. Slíkar reglur skulu mótaðar í samráði við viðkomandi starfsmenn og fagfélög þeirra eða samtök.... Reglur um ritstjórnarlegt sjálfstæði skulu sendar fjölmiðlanefnd til staðfestingar. Reglur um ritstjórnarlegt sjálfstæði skulu endurskoðaðar árlega. Tilkynna skal fjölmiðlanefnd þegar endurskoðun hefur farið fram og senda henni nýja útgáfu af reglunum til staðfestingar hafi breytingar verið gerðar“.

Þetta þýðir að sjálfsögðu í raun að stjórnvöld hafa síðasta orðið um „ritstjórnarlegt sjálfstæði“ fjölmiðilsins. Enn segir um auglýsingar m.a.:

  „Viðskiptaboð og fjarkaup skulu ekki fela í sér nokkra mismunun á grundvelli kynferðis, kynþáttar eða þjóðernis, ríkisfangs, trúarbragða eða trúarskoðana, fötlunar, aldurs, kynhneigðar eða vegna annarrar stöðu, Þau skulu ekki hvetja til hegðunar sem er hættuleg heilbrigði eða öryggi, eða hvetja til hegðunar sem er í áberandi andstöðu við umhverfisvernd.“

Og til að hnykkja betur á, hver hefur raunverulega völdin yfir fjölmiðum er eftirfarandi:

„Ákvarðanir fjölmiðlanefndar samkvæmt lögum þessum eru fullnaðarúrlausnir innan stjórnsýslunnar og sæta ekki stjórnsýslukæru. Ákvarðanir fjölmiðlanefndar um stjórnvalds- og dagsektir eru aðfararhæfar... Stjórnvaldssektum verður beitt óháð því hvort brot eru framin af ásetningi eða gáleysi“.

Og áfram:

„Ábyrgðarmaður, starfsmenn fjölmiðlaveitu eða stjórnarmenn sem framkvæma eða láta framkvæma brot gegn ákvæðum laga þessara skulu sæta sektum eða fangelsi allt að sex mánuðum ef sakir eru miklar“.

  Um eitt heitasta deilumálið fyrir nokkrum árum, þ.e. eignarhald á fjölmiðlum, er ekkert talað nema í viðauka, þar sem segir að skipa skuli nefnd sem eigi að gera tillögur fyrir fyrsta júní 2011. Eins og menn muna var það einkum ætlunin með lögunum 2004 sem forseti synjaði, að hindra yfirráð stóreignamanna yfir fjölmiðlun. Vegna afskipta forsetans hafa Jón Ásgeir og kó getað haft afgerandi áhrif á umræðu og skoðanamyndun í landinu undanfarin ár og ekki verður séð að frumvarpshöfundar sjái neitt athugavert við það. Baugs- menn gátu þó ekki sektað eða fangelsað þá, sem þeim voru ekki að skapi. Það getur ríkið hins vegar og nú á að taka völdin.    

Heimspekingur ofbeldis

Ég hef lengi haft það fyrir þumalfingursreglu, að maður, sem titlar sig „skáld“ í símaskránni eða annars staðar sé alls ekki skáld, heldur í allra besta falli leirskáld. Sama gildi um mann sem kallar sig „heimspeking“ á opinberum vettvangi. Slíkur maður sé ekki aðeins ekki heimspekingur, heldur beinlínis kjáni.

Prýðileg staðfesting á þessari meginreglu fékkst í Silfri Egils í dag þar sem mættur var ungur fulltrúi fáráns- eða skegg- vinstri manna af yngri kynslóð, titlaður „heimspekingur“ og hélt ákaft fram, með „lýðræði“, „mannréttindi“ og „frið“ á vörum málstað ofbeldismannanna, sem m.a. réðust á Alþingi. Ég skrifaði grein um þetta fólk í Þjóðmál fyrir nokkrum árum, (Ný kynslóð, gamalt hatur), en hér á eftir fara nokkrir kaflar úr þeirri grein:

„Þetta fólk er flest svo ungt, að það komst ekki til vits og ára fyrr en eftir fall Berlínarmúrsins 1989 og endanlegt hrun þeirrar ógnar, sem stóð af heimskommúnismanum, sem varð með upplausn Sovétríkjanna á jólunum 1991, en þá lentu stuðningsmenn, jábræður, meðhlauparar og umþegjendur alræðisins, vinstri menn, í hugmyndafræðilegri kreppu, sem kunnugt er. Hatrið á Vesturlöndum er þó samt við sig, því það er ekki draumurinn um betri heim, sem knýr vinstri manninn til dáða, eins og þeir sjálfir og margir aðrir ímynda sér, heldur hatrið á eigin þjóðfélagi. Þarna gildir reglan, „óvinur óvinar míns er vinur minn". Hver sá einræðis- eða alræðisherra, ofbeldis- eða hryðjuverkahópur, sem hatar Vesturlönd og beitir sér gegn þeim á vísan stuðning, eða a.m.k. samúð þeirra“.

Kaflinn hér á eftir á vel við „heimspekinginn“ fyrrnefnda og trúbræður hans, en greinin í Þjóðmálum var „umsögn“ fremur en ritdómur um bókina „Múrinn“, sem róttæklingar höfðu þá nýlega gefið út, en þar voru greinar af samnefndri bloggsíðu birtar:

„Í lítilli grein kemur fram djúp samúð með ETA- mönnum á Spáni. ETA hefur myrt með köldu blóði þá blaðamenn, sem þeim eru andvígir og sömuleiðis þá stjórnmálamenn og bæjarfulltrúa sem þeim eru ekki að skapi. Ég hef dvalið langdvölum á Spáni og eitt af því sem einkennir forsprakka þessara morðóðu ofbeldismanna er, að þeir, eins og „róttækir” íslenskir vinstri menn, eru gjarnan fremstir í flokki í „friðargöngum” hvarvetna um Evrópu og opna helst aldrei munninn án þess að prédika um „tjáningarfrelsi”, „lýðræði” og „mannréttindi” . Margt er líkt með skyldum. 

Að sjálfsögðu fá Talibanar og Al- Qaida vinsamlega, mildilega umfjöllun hjá MÚR- fólkinu. Þeir hata jú Bandaríkin og Vesturlönd og eru því samherjar. Reynt er að gera sem minnst úr atburðunumm 11. september 2001 og annars staðar er látið að því liggja, að Al- Qaida sé ímyndun ein, uppfinning CIA og annarra bandarískra illmenna. Þetta er þó ekki (ennþá) beinn stuðningur, heldur er reynt eftir mætti að verja ódæðin og kenna hinum raunverulegu illmennum að dómi MÚR- fólks: Bandaríkjamönnum.

 „Róttækir” vinstri menn hafa enn ekki gengið svo langt að stofna sérstök „vináttufélög” við Hamas, Hizbollah, Talibana og Al- Qaida, eins og þeir gerðu fyrr á árum við Stalín, Mao, Kim Il Sung og Pol Pot, en að því kann að koma. Það leynir sér hvergi hvar samúðin er. Islamistar vilja gera Bandaríkjunum, hinum „mikla Satan” og Vesturlöndum allt til miska eins og MÚR- menn. Sem fyrr sagði: „Óvinur óvinar míns er vinur minn”.  

Ekki þarf að taka fram, að Chávez Venesúelaforseti, vinur Hvít- Rússa og Írana er hátt skrifaður á þessum bæ og ekki kemur heldur á óvart sorgin sem þarna kemur fram yfir sviplegu fráfalli Che Guevara. Hann var sem kunnugt er skotinn eins og óður hundur í fangaklefa í Bólivíu og fór einkar vel á því. Guevara var nefnilega sjálfur böðull. 

Þetta átrúnaðargoð allra sannra mannúðar- og menningarmanna á vinstri væng (eins og „heimspekingsins“ fyrrnefnda) var þarna statt í því skyni að hrinda af stað nýjum styrjöldum um gjörvalla Suður- Ameríku. Með styrjaldarrekstrinum átti að koma á kúgunarkerfi kommúnista, en svoleiðis styrjaldir kallar vinstra fólk „þjóðfrelsisbaráttu”. Það klikkaði, sem betur fór. 

Ekki þarf að koma á óvart, að Che Guevara er alveg sérstakt uppáhald og verndardýrðlingur allra sannra „friðarsinna” og þátttakenda í „ofbeldisumræðunni”. 

Sem fyrr sagði var Guevara böðull, ekki aðeins í óeiginlegri, heldur líka í alveg eiginlegri merkingu orðsins og örlög hans fyllilega verðskulduð. Í stríðinu í Sierra Maestra, sem Castro hrinti af stað á sínum tíma til að ná völdum fyrir sig og kenningu sína sá Che um böðulsverkin. Hann tók þá afsíðis, sem ekki vildu makka rétt og skaut eigin hendi með skammbyssu sinni. Í hreinsunum miklu og fjöldaaftökunum, sem fylgdu í kjölfar valdatöku Castros hafði Guevara líka yfirumsjón með aftökunum. Um þetta blóðbað, eins og önnur illvirki Castros er þó aldrei talað. Che krafðist þess líka margsinnis í opinberum ræðum í Kúbudeilunni, að kjarnorkusprengjum yrði varpað á Bandaríkin.

Allir vinstri menn, „róttækir” og aðrir, réttlæta Che og slá skjaldborg um Castro  enn í dag. Hvers kyns alvarleg gagnrýni á þennan miskunnarlausa alræðisherra, kúgara og böðul kostar fastistastimpil, ekki aðeins frá þeim ungu rótttæklingum sem hér um ræðir, heldur frá gjörvallri vinstri hreyfingunni sem heild“.

Einnig segi ég eftirfarandi um hugarheim þeirra: 

„Vinstri menn, hvort sem þeir kalla sig „róttæka” eða ekki, haga sér um fjölmargt eins og evangelískur (þ. e. trúboðssinnaður) trúflokkur. Skoðanir hreinræktaðra kommúnista má, eins og skoðanir hefðbundinna trúflokka, finna í helgum bókum, sem spámenn þeirra hafa skráð. Að rökræða við þessa eiginlegu marxista er algjörlega út í hött, svipað og að deila við „frelsaða" menn eða geðbilaða. Þeir eru líka félagsverur, og fara því gjarnan í flokkum. Hugsun þeirra hlýðir ávallt staðli þess hóps, sem þeir tilheyra. Þeir eru, eins og t. d. mormónar eða vottar Jehóva, prógrammeraðir, þannig að þeir hafa ætíð á reiðum höndum afdráttarlaus svör við hinum aðskiljanlegustu vandamálum og þessi svör eru fyrirframvituð og stöðluð. Aðeins þarf að þrýsta á hnapp. Fyrir andstæðinga hefur þetta ýmsa kosti, því alltaf má vita fyrirfram, hvaða skoðun þeir muni hafa í hverju máli. Þó gerir þetta allar rökræður við „róttækt” vinstra fólk leiðinlegar, því það er þreytandi að hlusta sífellt á sömu fyrirframvituðu tugguna. Þeir telja sig búa yfir þekkingu — eða leyndum dómum — og nota hvert tækifæri til að koma þessari „þekkingu” sinni á framfæri enda álíta þeir að hún muni frelsa heiminn. Þetta er því meira áberandi, þeim mun “lengra til vinstri” (róttækari) sem þeir teljast. Eiginlegum kommúnistum af gömlum skóla hefur nú fækkað verulega, þótt allnokkrir séu eftir, en sömu tilhneigingar gætir einnig meðal þeirra, sem telja sig „hófsamari” (þ.e. „lengra til hægri”) innan vinstri hreyfingarinnar. Hér er um stigsmun að ræða, ekki eðlismun.

Og ég held áfram:

„Af þessum sökum leitar vinstra fólk mjög í störf, þar sem besta tækifærið gefst til að breiða út fagnaðarerindið, svo sem við ritstörf, kennslu- og uppeldismál eða fjölmiðlun. Afrakstur þessarar tilhneigingar þeirra hefur komið sífellt betur í ljós hin síðari ár, m.a. í því, að vinstri menn, „róttækir” og aðrir einoka nú orðið mest alla menntun og nánast alla fjölmiðlun í landinu.

Sem áður sagði lenti vinstri hreyfingin í sálarkreppu við fall alræðis og gúlags 1989-1991. Í alræðisherrum kommúnistaríkjanna höfðu andlegir forfeður hinna ungu „aðgerðarsinna“ séð vini, sem eins og þeir sjálfir hötuðu og vildu kollvarpa þjóðfélagi Vesturlanda. Það mistókst og nú leitar ný kynslóð sér nýrra bandamanna meðal hinna ýmsu hryðjuverkahópa og hatursmanna Vesturlanda í þriðja heiminum.

Bandaríkjahatrið, sem „aðgerðarsinnar“ eiga sameiginlegt með andlegum (og oft einnig líkamlegum) forfeðrum sínum, kemur víða fram. Afstöðu vinstri manna til Bandaríkjanna svipar reyndar mjög til afstöðu sníkilsins til hýsils síns.

„Rótttækir” vinstri menn af eldri kynslóð voru gjarnan nánast helteknir af jazz og fleiri þáttum bandarískrar menningar, en studdu af alefli Stalin og aðra þá sem vildu tortíma Bandaríkjunum. Þessi tvískinnugur er enn meira áberandi meðal hinnar nýju kynslóðar. Hugarheimur þessa fólks er að miklu leyti skapaður í Bandaríkjunum, ekki síst sú „pólitíska rétthugsun”, sem þeir aðhyllast af alefli, en þeir, eins og raunar bandarískir vinstri menn sjálfir, gera samtímis allt sem í þeirra valdi stendur til að níða, sverta og svívirða Bandaríkin. Sníkillinn nærist á hýsli sínum en vinnur honum jafnframt tjón.  

Þeir „róttæku” ungu „rapparar”, sem vörpuðu logandi íkveikjusprengju að bandaríska sendiráðinu fyrir nokkrum árum voru einkar dæmigerðir fyrir hina nýju kynslóð róttæklinga. Þetta gerðist skömmu fyrir atburðina 11. september 2001 þannig að enn var óhætt að ráðast að Bandaríkjamönnum á þennan hátt án alvarlegra eftirmála. Nú þyrfti til þess meira hugrekki en þetta fólk býr yfir, en slíkar sprengjur eru í styrjöldum notaðar til að kveikja í skriðdrekum og húsum. Sem kunnugt er var ákæran nánast hjákátleg (móðgun við erlent ríki). Þótt fjöldi manns væri í húsinu og kviknaði í undan íkveikjusprengjunni var hvorki kært fyrir íkveikju né morðtilraun. Þeir borguðu ekki einu sinni skaðabætur.  

Ég er raunar ekki þeirrar skoðunar, að senda hefði átt þessa ungu menn austur fyrir fjall og gera þannig að píslarvottum í hópi skoðanabræðra sinna sem eru margir. Fólkið sem safnaðist á Austurvöll um árið var margt sömu gerðar og þeir. Miklu réttlátari refsing hefði verið að senda rapparana vestur um haf á fund hinna svörtu smáglæpamanna, sem þeir sækja hugarheim sinn og andlega næringu til. Þar gætu þeir fengið að „chilla” að vild um áhugamál þessara manna, sem svo ljóslega koma fram í rapptextum, nefnilega eiturlyfjasölu, útgerð vændiskvenna, rán, morð, hópnauðganir og, ekki síst það skrítna fyrirbæri, „móður- kynhneigð”, sem nánast gegnsýrir allt og kemur hvarvetna fram í orðum þeirra og æði. En böggull fylgir skammrifi: “They don´t Talk the Talk, they don´t Walk the Walk”, eins og átrúnaðargoðin mundu segja. Ég mundi ekki spá hinum ungu íslensku gervi- Könum langlífi þar vestra. Þessir svörtu smákrimmar eru, eins og títt er um glæpamenn, þrátt fyrir allt miklir föðurlandsvinir“.

Og að lokum:

„Gagnrýni er ekki aðeins nauðsynleg, heldur beinlínis einn helsti undirstöðuþáttur lýðræðis, og því er tjáningarfrelsið lífsnauðsyn. Tjáningarfrelsið má ekki skerða. Gagnrýni er varnarkerfi þjóðfélagsins á sama hátt og ónæmiskerfið er varnarkerfi mannslíkamans. En í sumum sjúkdómum snýst ónæmiskerfið gegn sjálfum líkamanum. Þetta gerist t.d. í gigtarsjúkdómum. Þá ræðst ónæmiskerfið á vöðva og liði, og hindrar þannig eðlilega hreyfigetu líkamans án þess að drepa hann. Allra verstur er þó sá sjúkdómur, eyðni, þar sem ónæmiskerfið ræðst á sjálft sig. Þeir sem ættu að verja líkamann fá röng skilaboð, ráðast á sjálft ónæmiskerfið og fremja þannig sjálfsmorð.

Síbyljuárásir hinna „hófsamari” vinstri manna á Bandaríkin og málstað Vesturlanda, sem t.d. má heyra og sjá daglega hjá fréttastofu RÚV og raunar flestöllum ef ekki öllum stærri fjölmiðlum hin síðari ár líkjast meira árásum ónæmiskerfisins í gigtarsjúkdómum. Þær skaða Vesturlönd og Bandaríkin, en drepa ekki.

Kommúnismi, nasismi og islamismi, kenningar, sem afneita sjálfum grundvelli lýðræðisins. eru allt annað og verra. Þeir nota ónæmiskerfið, þ.e. gagnrýnina og tjáningarfrelsið beinlínis til að tortíma sjálfu þjóðfélaginu sem þeir lifa í. „Aðgerðarsinnarnir“, jámenn alræðisherra og hryðjuverkahópa tilheyra síðari hópnum, eins og eyðniveiran. Þeir, án þess að gera sér grein fyrir því sjálfir, nota frelsið til að drepa frelsið“.  

Hver myrti Palme?

 Nú eru liðin 25 ár frá morðinu á Olof Palme, en hann var á margan hátt tákngervingur fyrir fólk þeirrar tegundar sem nú situr í æðstu valdastólum hér á landi og lýkur helst aldrei sundur munni án þess að tala um„frið“, „lýðræði“ og „mannréttindi“, hluti sem það skilur ekki fremur en Palme. Margir núverandi ráðherrar og sjálfur forseti Íslands hafa sýnt í verki raunverulega afstöðu sína til lýðræðis og mannréttinda með þátttöku í sérstökum „vináttufélögum“ við blóði drifnar alræðisstjórnir (Kúbu, Sovét, Austur- Þýskaland Víetnam o.s.frv.). Þetta fór þá fram alveg samhliða Amnesty- þátttöku og annarri „mannréttindabaráttu“. Það er mikill misskilningur ef einhver heldur að lýðræðis- og mannréttindahjal þessa fólks hafi byrjað eftir fall Berlínarmúrsins 1989.

Ég bjó í Svíþjóð á árum Víetnamstríðsins, en um það skrifaði ég fyrir nokkrum árum í Þjóðmál greinina „Víetnam, vendipunktur kalda stríðsins“.Hér fer á eftir kaflinn um Palme úr þeirri grein:

 „Ég sat á þessum árum tvívegis fundi um Víetnam, þar sem Olof Palme var frummælandi, og get vottað, að maðurinn var ágætlega greindur, vel að sér og fljótur að hugsa. Ég get líka vottað, að stuðningur hans við upphafsmenn Víetnamstríðsins, innrásarheri kommúnista í Indó- Kína, var alger og óskilyrtur. Hann var hinn ágætasti fulltrúi fyrir þær skoðanir, sem hann deildi með milljónum Vesturlandabúa og tugþúsundum Íslendinga á þessum árum. En hver myrti Palme? Suður- Afríkumenn hafa verið nefndir, enda var Palme orðlagður fyrir baráttu sína gegn kynþáttamisrétti. En fleiri koma til greina. Þegar innrásarherir kommúnista “þjóðfrelsuðu” loks löndin í Indó- Kína með vopnavaldi við gífurlegan fögnuð “lýðræðis”- postula, “friðarsinna” og “mannréttindafrömuða” hvarvetna, hófu Hanoi- menn skipulegar þjóðflokka- og kynþáttaofsóknir, sem vinir þeirra, vinstri menn, tala aldrei um. Kannski var morðingi Palmes maður af fjallaþjóðflokki eða af kinverskum uppruna, eða þá barn svarts bandarísks hermanns, en átrúnaðargoð Palmes, þessa heimskunna “mannréttindafrömuðar”, herstjórarnir í Hanoi, ofsóttu allt þetta fólk með yfirveguðum, miskunnarlausum hætti. Fullkomið kaldlyndi Palmes gagnvart bátafólkinu og fyrirlitning á því var alkunnug, og morðingi hans gæti vel hafa komið úr þeirra röðum. 

Og hvað með fórnalömb Castros? Fræg var heimsókn Palmes til Kúbu í kölfar sigurs “þjóðfrelsisaflanna” í Indó- Kína 1975 þar sem þessi kunni “mannréttindafrömuður” hélt hverja lofræðuna af annarri um gestgjafa sinn, en um það leyti voru pólitískir fangar á Kúbu eitthvað um 40.000. Menn sátu þar í fangabúðum í allt að 20 ár fyrir samkynhneigð, að slátra kú eða biðja um hærra kaup, en á Kúbu, eins og í öðrum “verkamannalýðveldum” er verkalýðsbarátta refsiverð. Morðingi Palmes gæti líka hafa verið úr þeirra röðum.

Palme notaði tækifærið á Kúbu til að fagna alveg sérstaklega Pol Pot og Rauðum Kmerum, sem þá voru nýkomnir til valda, en einmitt þá rann blóðið í sem allra stríðustu straumum. Morðingi Palmes gæti verið einn þeirra sem komust undan þjóðarmorðingjunum.

Þegar þessi heimskunni “friðarsinni” var á Kúbu hafði Castro einhvern stærsta her í heimi, þótt ekki sé miðað við fólksfjölda, um hálfa milljón manna undir vopnum, og hélt her sínum úti til styrjalda og manndrápa í 15 löndum víða um heim, ekki síst í Afríku, þar sem menn hans lögðu um 8 milljónir jarðsprengna. Morðingi Palmes gæti verið úr röðum ættingja þeirra sem hermenn eða jarðsprengjur Castros hafa drepið eða limlest. Möguleikarnir eru óteljandi og sömuleiðis eru fórnarlömb kúgunar, þjóðarmorða og hernaðar vina og átrúnaðargoða Palmes, þessa “lýðræðis”- postula, “mannréttindafrömuðar” og “friðarsinna” óteljandi.

Örlög Palmes voru að sönnu hörmuleg og engum óskandi. Hann hefur á síðari árum orðið píslarvottur, átrúnaðargoð og tákngervingur mikils hluta vinstri manna, fólks þeirrar gerðar sem hérlendis stýrir mensévíka- armi Alþýðubandalagsins, svonefndri “Samfylkingu”. Þetta er fólkið sem sagðist ekki vera kommúnistar, en gekk erinda alræðisaflanna í kalda stríðinu undir formerkjum ”lýðræðis”, “friðar” og “mannréttinda”. Ég kann að mörgu leyti betur við bolsévíka- arminn, sem nú nefnir sig “Vinstri græna”. Þeir ganga hreinna til verks“.

Meira en 99% kusu EKKI flesta stjórnlagaþingmennina

 Ég hef veitt því athygli að víða gætir ákveðins misskilnings þegar menn segja að þetta lið, sem nú hrópar hátt og snjallt um svik æðsta dómstóls landsins hafi verið kosið af þriðjungi þjóðarinnar. Það er alrangt. Um þriðungur mætti vissulega á kjörstað og kaus einhverja af þessum 522. En atkvæði þessa þriðjungs féllu flest dauð. Þorvaldur „þrjú prósent“ Gylfason fékk langmest, eða um þrjú prósent gildra atkvæða kjósenda. Þetta þýðir að um 97% kjósenda kusu Þorvald ekki. Langflestir hinna fengu miklu minna, langt innan við 1%. Þetta þýðir að mikill meirihluti þessa söfnuðar fékk ekki atkvæði um 99% atkvæðisbærra manna í landinu. Rétt skal vera rétt.