Heimska sjónvarpsféttamanns

Í sjónvarpsfréttum kvöldsins er Davíð lagt það til lasts, að hafa í viðtali við erlenda sjónvarpsstöð sagt að íslensku bankarnir væru ekki að fara á hausinn. Hvers konar fífl er þessi fréttamaður? Hann virðist ekki vita eða skilja, að það var beinlinis emættisskylda Davíðs að ljúga til um þetta. Ef seðlabankastjóri  hefði sagt sannleikann opinberlega hefði það sjálfkrafa sett bankana og allt íslenska fjármálakerfið á hausinn samdægurs.

Þetta er enn ein staðfesting á því hvers konar undirmálslið starfar við íslenska fjölmiðla. 

Herskarar harðstjóranna

Ég var að gramsa í gömlum Moggum og fann þar þennan greinaflokk, sem ég skrifaði síðla vetrar 1987, tveim árum fyrir fall Berlínarmúrsins. Þótt 22 ár séu nú liðin, er geysimargt í þessum greinum sem á fullt erindi inn í dag, því vinstra- liðið hefur ekkert breyst, þótt Gúlagið sé fallið. Allt þeirra háttalag, orð þeirra og æði eru enn sömu og fyrr. Þeir sem áður gengu erinda böðlanna í austri eru nú bandamenn Hamas, Hisbolla, Talibana og Al-Qaida. Hatrið á Vesturlöndum hefur ekki breyst og þeir taka nú sem fyrr ávallt málstað óvinarins hverju nafni sem hann nefnist.



               1. Lýðræðiskynslóðin ljúfa

Gúlageyjaklasinn er ekki einvörðungu fjöldi fanga og þrælkunarbúða, þar sem milljónir eru sviptar frelsi sínu. Hann teygir sig í rauninni allt frá Beringssundi, örskammt frá ströndum Bandaríkjanna, vestur í hjarta Mið- Evrópu, frá auðnum Norðurheimskautssvæðisins langt inn í hitabeltið. Á þessu gífurlega landflæmi eru nærfellt tveir milljarðar manna í haldi. Þetta fólk býr við aðstæður sem um margt má líkja við mannréttindaaðstöðu refsifanga, en að sumu leyti við aðstöðu ólögráða bama. Það er svipt rétti til að ráða eigum sínum að mestu leyti, verustað, orðum eða hugsun. Austur-Þýskaland er frægt dæmi um land, sem í rauninni er fangabúðir, en ástandið er þó enn miklu verra á sumum öðrum eyjum Gúlagsins, svo sem Víetnam eða Albaníu. Þetta eru engin ný tíðindi og það er ekkert sérstaklega nýtt eða frumlegt að benda á þá staðreynd að ríkisstjórnir Gúlagsins eiga samúð og stuðning milljóna Vesturlandabúa, sem sumir hverjir vilja koma á skipulagi þeirra í heimalöndum sínum. Það er líka gamalkunnug staðreynd, að ekki aðeins kommúnistar, heldur allir þeir, sem nefna sig „vinstri menn" annaðhvort umbera, afsaka, þegja um, hilma yfir með — og þegar óhætt þykir, svo sem í Víetnamstríðinu —beinlínis hvetja valdhafa í „ríkjum sósíalismans" til dáða. Mér hefur samt alltaf þótt of lítið gert úr þessu. Meðal þeirra sem harðast hafa barist fyrir hagsmunum alræðisins á Vesturlöndum eru fjölmargrir áhrifamenn i menningarlífi, fjölmiðlun og uppeldismálum og ég er þeirrar skoðunar að áhrif þessa fólks séu yfirleitt stórlega vanmetin. Þetta er hvatinn að þessum skrifum mínum og þó ekki síður sú „mannréttindaumræða", sem nú tröllríður landinu og kemur að mestu úr þeirri átt, sem síst skyldi. 

Stundum er talað um að „hægri" og „vinstri" séu óljós og úrelt hugtök í stjórnmálum. Ég tel svo ekki vera. Þessi skipting í fylkingar er enn jafn afdráttarlaus og hún hefur lengi verið og markalínan liggur um landamæri alræðisríkjanna, Gúlagið. Samúðarmenn harðstjóranna eru til vinstri, andstæðingar til hægri. Einhverjum kann að virðast þetta djörf fullyrðing við fyrstu sýn, en ég fæ ekki betur séð en að orða- og hugtakanotkun í pólitískri umræðu staðfesti hana. Mér sýnist líka að til sé pottþétt aðferð til að mæla það hversu langt til vinstri menn eru og hún er þessi: Hversu langt vilja þeir ganga til liðs við valdhafa Gúlagsins? Lengst til vinstri („róttækastir") eru eiginlegir kommúnistar, en þeir eru að sumu leyti heiðarlegastir í afstöðu sinni. Þeir skiptast að hætti sértrúarsafnaða í ýmsar fylkingar, en eiga eitt sameiginlegt: Þeir fara hvergi í felur með aðdáun sína á og stuðning við harðstjóra á borð við Lenín, Stalín, Kim Il Sung, Mao eða Pol Pot. Þeir víla heldur ekki fyrir sér að verja kúgun og ódæðisverk fyrrnefndra manna og fleiri slíkra og eru ólmir í að koma á stjórnskipulagi að einhverri fyrirmynd úr Gúlaginu í heimalöndum sínum. Vegna þessa er auðveldara að varast þá. Áhrif kommúnista eru enn veruleg víða á Vesturlöndum, en fara nokkuð dvínandi og er það vel.

Í þeirra stað hafa komið nýir menn, „lengra til hægri" innan vinstri hreyfingarinnar og þeir gæta hagsmuna alræðisríkjanna í fjölmiðlum, mennta og uppeldisstofnunum Vesturlanda að mörgu leyti betur en eiginlegir kommúnistar. Þá er að finna í öllum vinstri flokkunum, þótt þeir hafi sig mest í frammi innan Alþýðubandalagsins, þar sem þeir nefna sig nú „lýðræðiskynslóð". Þetta er fólkið, sem talar nú orðið oft illa um Sovétríkin og stjórnir ýmissa annarra Austur- Evrópuríkja sem að meira eða minna leyti hefur verið flett ofan af svo mikið að ekki þykir óhætt að tala mjög vel um þær lengur. Það samrýmist ekki ríkjandi vinstri- hugsanatísku. Þó ber að varast að gagnrýna Sovét um of í návist þessa fólks, vilji maður ekki vera kallaður „fasisti" eða a. m. k. „hægri- öfgamaður". Það er þó talið í lagi að bera í bætifláka fyrir ýmsar aðrar harðstjómir, sem minni athygli hafa vakið. Má hér t. d. nefna Júgóslavíu Títós, Ungverjaland Kadars eða Kúbu Castrós. Þegar talað er um þessi lönd og ýmis fleiri er alltaf bent á jákvæðu hliðarnar. Rétt þykir einnig að fara varfæmum höndum um ýmsar af allra verstu harðstjórnum veraldarinnar, svosem Albaníu eða Norður- Kóreu vilji maður ekki vera talinn „hægrisinni". Tiltölulega fáir andófsmenn berast til Vesturlanda frá þessum og mörgum öðrum eyjum Gúlagsins, fréttir eru fáar og strjálar og þessar þjóðir þjást að mestu í hljóði. Er því enn óhætt að tala vel um valdsmenn þeirra og vera jákvæður. Erfitt er að vekja áhuga góðs vinstri manns á t. d. meðferð pólitískra fanga í Rúmeníu, mannréttindamálum í Laos eða stofnun frjálsra verkalýðsfélaga á Kúbu, þótt hinn sami telji sér skylt að bölva innrásinni í Tékkóslóvakíu og ástandinu í Póllandi. Þeir eru líka á móti styrjöldinni í Afganistan. Þó tala þeir yfirleitt ekki um hana af fyrra bragði fremur en það sem fram fer í Gúlaginu. Þetta er merkilegt vegna þess hvað þeir hafa annars mikinn áhuga á friðar- og mannréttindamálunum. Berist talið að vondum stjórnum utan Gúlags verða þeir hins vegar allir á iði, því, eins og fyrr sagði, er það eitt helsta einkenni þessa fólks, hvað það er áhugasamt um lýðræðið, friðinn og mannréttindamálin. 

Á fundum þeirra fjölmörgu „friðarsamtaka", sem stofnuð hafa veriðí seinni tíð er ekki þverfótað fyrir þessu fólki. Af (oft skeggjuðum) andlitum þeirra skín sú sérkennilega blanda af yfirlæti, einlægni, ábúð og mærð, sem er svo einkennandi fyrir vinstri- hugsjónamenn og þeir gæta þess að allir viti hvað þeir eru áhugasamir um friðinn. Hafi það aldur til er þetta yfirleitt sama fólkið sem á sínum tíma barðist af alefli fyrir málstað einhverrar hemaðarsinnuðustu og blóði drifnustu stjórnar í veröldinni, þeirrar í Hanoi, þegar hún vildi stækka ríki sitt og sendi hermenn inn í nágrannalöndin Suður- Víetnam, Laos og Kambódíu til að drepa fólk. Sumir vinna fyrir El Salvador- nefndina, sem hefur að markmiði að magna hernað hreinræktaðra kommúnista í því landi. Aðrir hafa gerst sjálfboðaliðar á sykurekrum Castrós, en þar skortir nú vinnuafl vegna þess að verkfærir menn eru annað hvort flúnir úr landi, fangelsaðir eða þá farnir til Afríku til að skjóta svarta menn fyrir Rússa.

Þeir flykkjast einnig á fundi hjá mannréttindasamtökum ýmsum, ekki síst hjá hinum frægu samtökum Amnesty Intemational. Þeir tala þar mikið og eru stórorðir. Þeim líkar ekki hvemig Bandaríkjamenn standa að málum í Nicaragua og einnig veldur ástandið í Suður- Afríku og Chile þeim áhyggjum. Það vekur athygli mína, að ýmsir þeir, sem háværastir eru, eru kunnir að vináttu sinni við einhver af ríkjum Gúlagsins, jafnvel sum, sem eru meðal þeirra efstu á listum Amnesty yfir mannréttindabrot, svo sem Víetnam eða Kúbu. Sumir hafa meira að segja gert sér það ómak að ganga í sérstök„vináttufélög", sem þessar erlendu harðstjómir hafa komið sér upp hér, samhliða Amnesty- bröltinu. En hvað veldur þessu? Hversvegna eru það einmitt liðsmenn alræðis og hernaðar („þjóðfrelsisbaráttu") sem eru áhugasamastir um mannréttindi og frið? Ég veit það ekki fyrir víst. Þó hefur mér dottið ýmislegt í hug og mun leitast við að svara þessum spurningumog öðrum í síðari greinum. 


          2. Alræði- einræði

Mér er fullljóst, að samúð með alræðisherrum og Gúlagi er ekki það eina, sem greinir sundur vinstri menn og hægri, en um forræðishyggju, sýndarmennsku, tvöfeldni, óskhyggju og orðagjálfur mun ég e. t. v. ræða síðar. Það er afstaðan til alræðisstjórna kommúnista, se, mestu skiptir og mun ég því enn ræða hana nokkuð:

 Lengi hefur verið meginregla, a. m. k. innan stjórnmálafræði, að skipta harðstjórnum heimsins í tvo flokka. Annars vegar eru svonefndar hefðbundnar einræðisstjórnir (sem hafa t.d. verið og eru í ýmsum Asíu- Afríku- og Suður- Ameríkulöndum), og hins vegar alræðisstjórnir (þ. e. flokksræðisstjórnir kommúnista og nasista). Hugtakið „alræði" er þó allflókið og er umdeilt, hvort um sé að ræða sérstakt stjórnarform eða einungis harðneskjulegasta afbrigði einræðis. Hér gefst ekki rúm til að ræða alræðið sem vert væri, en til er eitt ágætt ráð til að greina sundur alræðisstjórnir og hefðbundnar einræðisstjórnir: Þær harðstjórnir heimsins, sem eiga skipulagða hópa samúðar- og stuðningsmanna í öðrum löndum eru alræðisstjórnir. Þær sem ekki hafa slíkt aðdráttarafl út fyrir landamæri sin eru hefðbundnar einræðisstjórnir. Þetta segir vissulega ekki alla sögu um mun alræðis og einræðis, en af fyrrnefndri reglu má sjá, að skipta má vondum stjórnum heimsins í tvo meginflokka og sú skipting er mikilvæg: Í öðrum flokknum lenda þær, sem ekki draga að sér aðdáun erlendra manna. Í síðari flokknum eru þær harðstjórnir, sem eiga stjórnmálaflokka sér til fulltingis í lýðfrjálsum löndum, auk víðtækrar samúðar og skilnings, ekki síst meðal mennta fjölmiðla- og listamanna. 

Þetta er ástæða þess, að mannréttindabarátta á Vesturlöndum fer fram með tvennum hætti: Í fyrsta lagi er sú barátta, sem beinist gegn stjórnum, sem af einni eða annarri ástæðu eru á móti kommúnistum (m.ö.o. eru „hægrisinnaðar"). Flestallir hægri menn (þ. e. andkommúnistar) á Vesturlöndum finna þó ekki hjá sér sérstaka, djúpstæða þörf til að réttlæta þær eða verja. Má hér nefna sem dæmi Chile, Suður- Afríku, eða þá valdhafa, sem til skamms tíma ríktu í Argentínu, á Haiti eða Filippseyjum. Mannréttindabarátta, sem beinist gegn stjórnum af þessu tagi hlýtur að vera góð fyrir sálina, en líka fyrir líkamann, því henni fylgja oft gönguferðir. Þar að auki er hún auðveld og felur ekki í sér hættu. Aðalatriðið er að lýsa hneykslun sinni á fyrrnefndum stjórnum á sem áhrifamestan og ábúðarfyllstan hátt, helst í fjölmiðlum, til að sem flestir sjái, hvað manni er annt um mannréttindin. Líka eru stofnaðir „mannréttindahópar", sem hafa það markmið að sýna, hvað meðlimir þeirra hafi mikinn áhuga á mannréttindum. Stundum röltir fólk í bæinn og ber spjöld, þar sem ástandið í þessu eða hinu landinu er harmað. Ræður eru fluttar og ljótar sögur sagðar. Allir eru sammála og þeim líður vel, vegna þess að þeir eru góðir, en hinir eru vondir. Stjórnirnar, sem úthúðað var, frétta trúlega aldrei af þessu framtaki hér uppi á Íslandi og þátttakendur þurfa ekki að óttast neitt. Engin „vináttufélög" eru hér starfandi við andkommúnískar harðstjórnir úti í hinum stóra heimi, enda eiga slíkir valdhafar ekki skipulagða hópa samúðar- og stuðningsmanna á Íslandi. 

Öðru máli gegnir um alræðisstjórnirnar í síðari flokknum. Þar er ekki við að eiga valdsmenn í fjarlægum og tiltölulega litlum löndum í afskekktum heimshlutum. Hér erum að ræða sjálft Gúlagið og þá Vesturlandabúa, sem taka málstað þess, m.ö.o. vinstri menn sem heild, og ekki einungis þann hluta þeirra, sem nefnist kommúnistar. Baráttan gegn valdhöfum Gúlagsins fer fram á innanlandsvettvangi. Tali menn of mikið um kúgun og ódæðisverk Ho Chi Minhs, Maos, eða Castrós, svo nokkrir séu nefndir, eiga þeir ekki von á góðu, allra síst frá friðar- mannúðar- og mannréttindapostulum þeim, sem háværastir eru. Sumir vinstri menn þora reyndar ekki lengur nema að mjög takmörkuðu marki að verja Stalín og ýmislegt það í Austur- Evrópu, sem allra rækilegast hefur verið flett ofan af. Þeir eiga þó enn alltaf hlý orðum t. d. Castro, Mao, Tito og fleiri, sem enn bíða þess að sannleikurinn um þá komi í ljós. Sá sem er of berorður um Gúlagið má búast við öllu illu og ekki aðeins frá alþýðubandalagsmönnum og Kvennalista þeirra, heldur má hann búast við kárínum frá framsóknar og alþýðuflokksmönnum (þeir síðarnefndu eru m. a. dyggustu bandamenn Nicaraguastjórnar á Íslandi). Á undanförnum árum og áratugum hafa menn margsinnis fengið að sjá hvernig Gróu á Leiti er komið á kreik gagnvart þeim, sem dirfast að vera eindregið á móti alræðiskúgunarkerfi kommúnista. Séu þeir listamenn eru verk þeirra svívirt eða þöguð í hel. Sá sem ekki gefur a. m. k. þegjandi samþykki sitt við þeim illræðisverkumsem daglega fara fram innan járn- og bambustjalds hlýtur nefnilega að vera að minnsta kosti „hægriöfgamaður", en þó trúlega „fasisti". Séu menn mjög harðir eru þeir sennilega „nasistar". Vegna þessa alls er í rauninni miklu sniðugra að vera vinstri maður en hægri, hafi menn geð í sér til þess að ganga með Gúlaginu á annað borð. Sjálfur hef ég þó aldrei getað hugsað mér það og svo erum fjölmarga aðra. 


           3. Hamar, sigð og hakakross

Það er eitt einkenni vinstrimanna, hvað þeir eru hugfangnir af orðum. Þeir láta sér því duga þá skýringu, þegar rætt er um Hitler og menn hans, að þeir hafí verið „borgaralegir" (hvað sem það nú er), eða jafnvel „smáborgaralegir". Flokksræðisríki Hitlers og nasista hafi því verið eitthvað allt annað en flokksræðisríki Stalíns og annarra kommúnista. Vinstri sinnaðir sagnfræðingar hafa verið að læða þessu inn hjá fólki í áratugi, enda er þetta sú afgreiðsla málsins, sem hentar vinstri- alræðissinnum best. Náinn skyldleiki kommúnisma og nasisma var þó hverjum meðalgreindum manni ljós á þriðja og fjórða áratugnum, þegar liðsmenn alræðisins til hægri og vinstri börðust á götum úti víðs vegar um Evrópu. Ég verð að fara hér nokkrum orðum um alræðið, því það er með engu móti hægt að botna í hugarheimi og framferði kommúnista og annarra vinstri manna án einhverrar vitneskju um það stjórnarfar, sem virðist seiða til sín og rugla í ríminu annars tiltölulega vammlítið og meinlaust fólk, þannig að það verður reiðubúið til að réttlæta, þegja um eða verja hina verstu kúgun og illræðisverk, séu þau framin af réttum mönnum. 

Þótt nú sé í tísku að halda, að stjórnarfar Hitlers og Leníns (sem Stalín fullkomnaði) sé eðlisólíkt, leiðir samanburður á orðavali, áróðurstækni, atferli og stjórnkerfi kommúnista og nasista annað í ljós. Nasismi væri óhugsandi án fyrirmyndar kommúnismans, enda má líta á nasismann sem eins konar kommúnisma með öfugum formerkjum. Orðavaðallinn, sem þessar fylkingar beita fyrir sig virðist ólíkur við fyrstu sýn, en er það þó ekki, einsog ég mun e. t. v. fá tækifæri til að ræða síðar. Líta má á þessar tvær höfuðgerðir alræðisins sem samstofna, á svipaðan hátt og kristni og múhameðstrú eru samstofna og náskyld trúarbrögð þrátt fyrir á margan hátt ólíka hugmyndafræði og rótgróinn, gagnkvæman fjandskap. 

Allt alræði á tuttugustu öld má rekja til eins manns, Leníns. Andkommúnískar (þ. e. „hægrisinnaðar") stjórnir hins gamla marxista og aðdáanda Leníns, Mussolinis, og lærisveins hins síðarnefnda, Hitlers, fóru að fordæmi Leníns um flest í skipulagi og uppbyggingu valdakerfis síns, þótt sú hugmyndafræði, sem þeir notuðu til réttlætingar sér væri með nokkuð öðru sniði. Það voru reyndar ítalskir fasistar sem fyrstir notuðu orðið „totalitarianismo" (alræði) um þetta valdakerfi, en orðið var farið að nota jöfnum höndum um kommúnista- og fasistastjórnir fyrir 1930. 1933 bættist svo Hitler í hóp þeirra harðstjóra, sem byggðu völd sín á hugmyndafræði, skefjalausum áróðri og öflugum og harðsnúnum flokki. „Totalitarianismo" útlögðu Mussolini og menn hans svo, að það væru völd „svipuð þeim, sem foreldrar hafa yfir börnum sínum". Mussolini, sem þurfti að kljást við kóng og páfa í ríki sínu náði aldrei neinu foreldravaldi, en það felur í sér, eins og menn vita, m. a. sálræn og fjárhagsleg yfirráð. Slíkum völdum hafa einungis kommúnistar, svo sem t. d. Stalín, Maó eða Kim II Sung náð. Mussolini varð, eins og gerist um „venjulegar", hefðbundnar einræðisstjórnir, að sætta sig við völd sem voru í besta falli svipuð valdi strangs kennara yfír óstýrilátum bekk.

Ég hef stundum látið mér detta það í hug, þegar ég virði fyrir mér hið ýmsa brölt og uppákomur kommúnista og hugdeigra liðsmanna þeirra, sem oft eru kallaðir„aðrir vinstri menn", að þetta fólk hljóti að vera haldið einhvers konar illvígri og bráðsmitandi geðbilun. Sú kenning skýrir ýmislegt í háttalagi þeirra, svo sem hatrið á Andrési önd, en er þó ekki allskostar fullnægjandi. Önnur skýring er trúin, en raunar er til sú kenning, að líka hún sé ein tegund sinnisveiki. Ég vil ekki samþykkja það. Ekkert mannlegt samfélag fyrirfinnst eða hefur fyrirfundist á jörðinni án einhverskonar trúar (nema Albanía, að því er sumir halda). Meira að segja Neanderthalsmenn höfðu trúarbrögð, eins og grafsiðir þeirra sanna. Trúin er ómissandi og geysimikilvægur þáttur allra mannlegra samfélaga í hvaða formi, sem hún annars kann að birtast. Hin frægu orð Karls Marx — sem sjálfur var trúarbragðahöfundur: „trúarbrögðin eru ópíum fólksins", lýsa vel því yfirlæti og einfeldnislega hroka, sem var dæmigerður fyrir manninn og einkennir enn lærisveina hans, ábúðarmikla, hálærða, en þó grunnhyggna. Þótt alræðisherrar styðjist við „veraldlega" hugmyndafræði, sem ekki viðurkennir yfirnáttúruleg öfl, virðist svo, að völd þeirra yfir hugum stuðningsmanna sinna, innlendra og erlendra verði vart skýrð nema með trúnni. Í þessu sambandimá benda á stjórnina í Íran, sem hefur flest einkenni alræðis, en styðst ekki við veraldlega „hugmyndafræði" heldur hefðbundin trúarbrögð, sem framfylgt er með atfylgi öflugs flokks og einkennist af hörðum áróðri. Þessi stjórn fullnægir einnig því skilyrði að hafa aðdráttarafl út fyrir landamæri sín, því hún á fjölda stuðningsmanna í nálægum löndum. Eins og ég hef áður getið er það eitt gleggsta einkenni alræðisstjórna, að þær höfða til erlendra manna. 

Það er nauðsynlegt að gera sér grein fyrir því að alræði fyrirfinnst í hreinustu mynd sinni aðeins í kommúnistaríkjum. Svonefndir„hægri" (andkommúnískir) alræðisherrar, t. d. Perón, Franco, Mussolini og Hitler líktust að mörgu leyti hefðbundnum (t. d. suðuramerískum) einræðisherrum, nema helst Hitler, en stjórn hans líktist mjög hreinræktuðum (kommúnískum) alræðisstjórnum, þótt hann hafi ekki tekið af þegnunum öll völd yfir eignum og atvinnutækjunum, að dæmi kommúnista. Innan Gúlagsins hefur flokkurinn og leiðtogi hans í sínum höldum stjórn alls atvinnu- og efnahagslífs og er þannig í raun eigandi allra eigna og atvinnutækja og vinnuveitandi allra þegnanna. Völd Hitlers, þó mikil væru, voru því miklu minni en valdhafa í kommúnistaríkjum, svo sem t. d. Stalíns, sem segja má að hafi „átt" þegna sína með húð og hári, svo og öll gögn og gæði Rússaveldis. Hugmyndafræði Hitlers var líka miklu frumstæðari og verr útfærð en hugmyndafræði kommúnista, en það er e. t. v. skiljanlegt, þar sem nasistar ríktu aðeins í fá ár og höfðu ekki tíma til að fínpússa kenningu sína jafn vel og marxistar hafa getað dundað við í tæp sjötíu ár. Það er vert að undirstrika, að innihald hugmyndafræðinnar, sem alræðisherrar beita sér til réttlætingar og til að ná sálrænum tökum á þegnum sínum og erlendum liðsmönnum, skiptir litlu sem engu máli. Málið er, að menn trúi henni, því völd flokksins byggja á hugmyndafræðinni öllu öðru fremur. Kommúnistar eða nasistar geta ekki komið á alræði nema stór hluti þegnanna trúi á og sé vel kunnugur kenningunni. Þetta er ekki ólíkt því, að kaþólska kirkjan hefur því aðeins völd, að fólk sé kaþólskt. Af þessum sökum er linnulaus og ósvífinn áróður mjög nauðsynlegur alræðisstjórnum, en hér gefst ekki rúm til að ræða þá hlið málsins. Um hugmyndafræði Gúlagsins að öðru leyti er það að segja, að það er skoðun mín, og hefur lengi verið, að allt of miklu púðri sé eytt á hjárænuvísindi þeirra Marx ogLeníns. Enginn nennir nú að hrekja„vísindalega" bull það, sem Hitler og menn hans notuðu til að ná sálrænum tökum á þjóð sinni. Það sem máli skiptir varðandi stjórn nasista eru vcrk hennar. Sama máli gegnir um marxista. Framtíðin mun meta þá af verkum sínum. Þau verða munuð löngu eftir að ábúðarmikið orðagjálfur kommúnista og annarra vinstri manna — liðsmanna Gúlagsins — er gleymt. Að deila við marxista er að sýna blóði drifinni kenningu þeirra virðingu, sem hún á ekki skilið. 


           4. Summa lastanna

Vinstri menn, hvort sem þeir þora að kalla sig kommúnista eða ekki, haga sér um fjölmargt eins og evangelískur (þ. e. trúboðssinnaður) trúflokkur. Þeir telja sig búa yfir þekkingu — eða leyndum dómum —og nota hvert tækifæri til að koma þessari “þekkingu” sinni á framfæri enda álíta þeir að hún muni frelsa heiminn. Af þessum sökum leita þeir í störf, þar sem besta tækifærið gefst til að breiða út fagnaðarerindið, svo sem við ritstörf, kennslu- og uppeldismál eða fjölmiðlun. Vinstri menn eru líka félagsverur, og fara því gjarnan í flokkum. Hugsun þeirra hlýðir sömuleiðis ávallt staðli þess hóps, sem þeir tilheyra. Þeir eru, eins og t. d. mormónar eða vottar Jehóva, prógrammeraðir, þannig að þeir hafa ætíð á reiðum höndum afdráttarlaus svör við hinum aðskiljanlegustu vandamálum og þessi svör eru fyrirframvituð og stöðluð. Fyrir andstæðinga hefur þetta ýmsa kosti, því alltaf má vita fyrirfram, hvaða skoðun þeir muni hafaí hverju máli. Þó gerir þetta allar rökræður við vinstra fólk leiðinlegar. Skoðanir hreinræktaðra kommúnista má, eins og skoðanir hefðbundinna trúflokka, finna í helgum bókum, sem spámenn þeirra hafa skráð. Að rökræða við þessa eiginlegu marxista er algjörlega út íhött, svipað og að deila við „frelsaða" menn eða geðbilaða. Þetta fólk, ekki síst hinir rússatryggu jónmúlar — sem eru miklu áhrifameiri og fleiri innan Alþýðubandalagsins en ráða má af Þjóðviljanum — er þó sjálfum sér samkvæmt þrátt fyrir allt, hversu vondar sem skoðanir þess annars kunna að vera.

Öðru máli gegnir um það afbrigði vinstri manna, sem að mínu mati er hvimleiðast, þ. e. kótilettukarlana, sem oft nefna sig „lýðræðiskynslóð" Alþýðubandalagsins. Þeir eiga raunar sálufélaga innan allra annarra vinstri flokka. Skoðanir þessa hóps eru ekki síður fyrirframvitaðar, en ráðast ekki eins afdráttarlaust af hinni marx-lenínsku hjárænu, heldur stjórnast þær fyrst og fremst af þeirri tegund hugsunar, sem er í tísku á vinstra kanti hverju sinni. Einmitt vegna þess hve hugsun þeirra er ófrumleg reyna þeir ákaft að breiða yfir andlegt ósjálfstæði sitt, því þeir telja mjög eftirsóknarvert að vera „öðruvísi". Í þessu skyni beita margir brögðum, svo sem yflrlætislegu og/eða ábúðarmiklu fasi, (rúðuglers?)gleraugum, hárvexti á höfði og/eða í andliti, ankannalegum, vondum klæðaburði og fleiri skrýtnum tilburðum. Ekki tekst þeim þó að verða „öðru vísi", eins og til var ætlast, heldur aðeins að verða eins og aðrir vinstri menn, sem eru líka að sýnast vera öðruvísi. Skýringin á háttalagi þeirra er sú, að hér á Vesturlöndum hefur nokkuð lengi verið í tísku og þótt fínt að vera „gagnrýninn", þ. e. einhvern veginn á móti ríkjandi viðhorfum. Þeir eru þó fáir, sem hafa skarpskyggni eða innsæi til þess að vera í alvöru á móti ríkjandi viðhorfum, enda þarf til þess hugrekki, eins og sagan hefiir margsannað. Miklu sniðugra — og hættuminna — er að láta forritast með hefðbundnu vinstra prógrammi og kaupa þar með tibúin, viðurkennd rórill. Þetta skýrir það, hve mörg skáld, fjölmiðlamenn, rithöfundar og listamenn hallast að vinstri stefnu, því þannig geta menn fengið í einum pakka fjölda (fyrirframvitaðra) vandlætingar og hneykslunarefna, enda hafa vinstri menn í vopnabúri sínu mikinn fjölda sökudólga, sem ávallt er þakklátt verk að ráðast á. Einnig öðlast þeir það öryggi á sálinni, sem fylgir því að vera í hóp. Það spillir heldur ekki, að flestir þeir, sem fjalla um bókmenntir og listir, eru líka vinstri menn (af sömu ástæðum og listamennirnir). 

Vís maður hefur einhvern tíma sagt, að hræsnin sé hylling lastanna til dyggðarinnar og má svo vera. Víst er, að það er með öllu óhugsandi að vera vinstri maður án þessað vera jafnframt hræsnari, þóttvissulega sé hægt að vera hræsnari án þess að vera vinstri maður. 

Sú staðreynd, að einmitt vinstri menn — umþegjendur og talsmenn alræðis og Gúlags innan lýðræðisríkjanna — skuli jafnframt vera þeir, sem háværastir eru um mannúð og manngæsku, frelsi, frið og mannréttindi, hefur mjög lengi valdið mér heilabrotum án þess aðég hafi þó komist að fullnægjandi niðurstöðu. Skýringin kann að verafólgin í fyrrnefndu spakmæli. Það sýnist nefnilega oft vera svo í þessu lífi, að summa lastanna verði ávallt hin sama. T. d. virðist fólk, sem finnur hjá sér mesta þörf til að starfa að friðar- og mannréttindamálum, einnig hafa mesta þörf fyrir að réttlæta. verja eða starfa í sérstökum „vináttufélögum" við illræmdar og herskáar erlendar harðstjórnir (Sovét, Kína, Víetnam, Kúbu o. fl. ). Það liggur raunar í sjálfu eðli allra friðarsamtaka og ekki síður mannréttindasamtaka, eins og t. d. Amnesty, að þau hljóta að draga að sér hræsnara, enda gera þau það. Vafalaust er erfitt að halda þeim frá. Amnesty vann ágætt starf á fyrri árum, en umsvif vinstri manna á þessum vettvangi eru ekki traustvekjandi svo ekki sé meira sagt. Herferð þessara samtaka til liðs við dauðadæmda bandaríska morðingja er merkileg — að mínum dómi — þegar menn hugsa til alls þess raunverulega gerræðis og kúgunar sem svo víða má finna í heiminum. 

Þáttur vestrænna vinstri manna, fjölmiðlafólks og listamanna, ekki síst rithöfunda, í því að viðhalda kúgun og alræði innan Gúlagsins er mikill, en fáir hafa þó veitt þessu þá athygli sem vert er. Með rangfærslum sínum og síbyljugagnrýni á allt það, sem þeir telja miður fara hér vestanmegin, sjá þeir nefnilega áróðursmeisturum austantjalds fyrir ómetanlegum skotfærum, sem síðan eru notuð til að villa um fyrir þegnum Gúlagsins. Sú kænlega upplogna mynd, sem þetta fólk fær af Vesturlöndum, er að verulegu leyti dregin upp af vestrænum rithöfundum —kommúnistum og öðrum vinstri mönnum — og af vinstra- fjölmiðlafólki, sem nóg er af, en um það gilda sömu megpnreglur og áður voru nefndar vegna listamanna og gagnrýnenda. Erfitt er eða ómögulegt að bregðast við þessu, og notfæra kommúnistar og liðsmenn þeirra sér þannig það frelsi, sem er undirstaða vestrænnar menningar, til þess að grafa undan henni. Eins og ég hef bent á í fyrri greinum er ekkert jafn öruggur mælikvarði á vinstri stefnu og jámennska gagnvart Gúlaginu. Þetta kemur einkar vel fram þegar vinstra fólk af „lýðræðiskynslóð" kemst í áhrifastöður við fjölmiðla, sem er oft. Málflutningur þess einkennist þá af linnulausum árásum á Vesturlönd, einkum forysturíki þeirra, Bandaríkin, og af því að draga ávallt fram þær hliðar hvers máls, sem eru Vesturlöndum óhagstæðar. Þessu fylgir svo baktrygging, þ. e. málamynda „gagnrýni" á aíræðisríkin, eða öllu heldur „framkvæmd sósíalismans" þar eystra. Fréttastofa hljóðvarps er frægt dæmi um slíkan málflutning, sem til forna var kenndur við Hildiríðarsyni. Það er þó ekki síst ritstjórn Þjóðviljans, sem í seinni tíð hefur, undir stjórn kótilettukarlanna sem þar ráða nú mestu, fullkomnað þessa tegund fréttamennsku öðrum Íslendingum betur, enda hafa sovéskir fjölmiðlar oftar en einu sinni vitnað í Þjóðviljann og liðsmenn hans þegar mikið liggur við, svo sem í tengslum við varnarmál. Þá er að sjálfsögðu látið líta svo út, að skoðanir blaðsins séu almennt ríkjandi á Íslandi. Mig hefur raunar lengi grunað, að hugmyndafræði „lýðræðiskynslóðarmanna" — svonefndur „Evrópukommúnismi" — sé beinlínis runninn undan rifjum Kremlverja. Með fyrrnefndri málamyndagagnrýni svæfa þeir að einhverju marki rödd samviskunnar hjá þeim liðsmönnum sínum, sem deigastir eru. Öll völd verða áfram í höndum hinna, sem eru óprúttnari, og er þessi afstaða austanmönnum miklu drýgri en hefðbundinn lofsöngur yfirlýstra kommúnista um Gúlagið og harðstjóra þess. Ég þykist vita. að samkvæmt ríkjandi vinstri- hugsanatísku teljist þessar skoðanir mínar „úreltar" enda meta þeir skoðanir á svipaðan hátt og unglingar fatnað. Þeir munu kalla þetta „kaldastríðsáróður". Vinstri menn hafa nefnlega fyrir löngu fengið þá flugu í höfuðið, að hinu kalda stríði alræðisins gegn heimsmenningunni hafi einhvern tíma lokið. Þetta er sú skoðun, sem hentar árásaraðila best, en ég fæ ekki betur séð en hún stríði gegn staðreyndum og heilbrigðri skynsemi. Dyr Gúlagsins eru ennþá læstar og þjóðir þess hnepptar í fjötra. Þótt venjulegar, hefðbundnar einræðis og herforingjastjórnir hrynji um koll nánastá hverjum degi — enda eiga þær enga vini — hefur engin kommúnistastjórn enn fallið. Þær eiga vini. 

Þjóðviljafrétt í Morgunblaðinu

Þessi frétt, eða öllu heldur hvernig hún er fram sett sýnir í hnotskurn, hvernig komið er fyrir Morgunblaðinu og hvers vegna gamlir, tryggir stuðningsmenn þess eru nú sem óðast að yfirgefa blaðið. Það er yfirgengilegt, beinlínis ofboðslegt að sjá hvernig blaðakonan tekur kinnroðalaust málstað þess óða skríls, sem ræðst með ofbeldi að húsi, þar sem forystumenn stjórnmálaflokkanna eru að ræða málin í mestu friðsemd frammi fyrir alþjóð.

Þessi kona ætti að fá sér annað starf. Framsetning fréttarinnar er beinlínis  ógeðfelld.

 

Viðbót 3.3. Konan sem hér um ræðir, Þóra Kristín Ásgeirsdóttir hefur nú verið kosin "blaðamaður ársins!"

Hugsið um það! Ég mun tala ítarlegar um stétt fjölmiðlamanna í nýrri grein sem kemur í næsta hefti Þjóðmála og heitir: "Þjóðin, það er ég" 

Gas Gas Gas á gamlársdag

Víetnam, vendipunktur kalda stríðsins

Þessi grein er í nýjasta tölublaði hins afbragðsgóða tímarits Þjóðmála, sem er nánast eini vettvangurinn fyrir sæmilega heilbrigt vit og skynsemi, sem eftir er í landinu á þessum tímum “pólitískrar rétthugsunar”. Ég tel það persónulegan heiður, að vera beðinnn um að skrifa í þetta ágæta blað, sem ég hvet alla skynsama menn til að gerast áskrifendur að.
Áskrift má fá hjá útgefanda, Jakobi F. Ásgeirssyni, Hraunteigi 7, sími 698-9140, netfang [e-mail]

Greinin skýrir sig sjálf





Víetnamstríðið er misskildasta, mistúlkaðasta styrjöld allra tíma, en á þessum árum mótaðist sú kynslóð sem völdin hefur núna víðast hvar á Vesturlöndum. Margir þeirra sem af mestu alefli studdu upphafsmenn stríðsins, innrásarheri kommúnista, undir formerkjum “þjóðfrelsis” stýra nú vinstri flokkum, ríksstjórnum og löndum. Þeir eru í áhrifastöðum hvarvetna og halda áfram, enn í dag, að taka undir hvern þann málstað, sem er Vesturlöndum til tjóns. Þeir skrifa söguna og notfæra sér það til að réttlæta eigin orð og gerðir á þessum árum. Þeir hafa ekkert lært og öllu gleymt.

Ég dvaldi í Svíþjóð á þessum tíma, á þeim árum, þegar hatursmenn Andrésar Andar voru þar sem háværastir. Armæðu- og vandræða- bókmenntir, með þungbúnu, “pólitískt meðvituðu” ívafi voru að ryðja sér til rúms á Norðurlöndum með “Félaga Jesús” í fararbroddi, en einnig voru Svíar um þetta leyti, í félagi við Frakka og Ítali, að fullkomna kvikmyndagerð hinnar Þunglamalegu Langloku. Aðalsmerki hennar er, sem kunnugt er, hin Vandræðalega Þögn. Upp úr þessu hættu Íslendingar eins og aðrir Evrópubúar að horfa á evrópskar kvikmyndir, sem fram að því höfðu þó notið vinsælda.

Ekkert komst að annað en Víetnam í Svíþjóð á þessum árum, og það eru ekki miklar ýkjur að segja, að þjóðlíf og stjórnmálalíf í landinu hafi mikið til snúist um stuðning við hernað kommúnista í Suðaustur- Asíu, með sjálfan forsætisráðherrann, Olof Palme, í fararbroddi. Þar, sem annars staðar á Vesturlöndum höfðu menn þá flugu í höfðinu, að innrásarherir kommúnista væru í einhverjum skilningi að “frelsa” þjóðir Indó- Kína- skagans, sem voru raunar þegar frjálsar.


Það er lenska, að tala með fyrirlitningu um svonefnda “Dóminó- kenninngu”, en hana er mjög auðvelt að staðfesta. Aðeins þarf að líta á landakort af Asíu frá vorinu 1945 og annað frá 1975. Kúgunarkerfi kommúnista breiddist út eins og drepsótt, eða öllu heldur sem drep í líkama, á þessum árum.

Það er eins og enginn hafi skilið, hvorki þá né enn í dag, að Víetnamstríðið var í rúman áratug “heitasti punktur” kalda stríðsins, sem var miklu “heitara” í Asíu en í Evrópu. Þar hófst það með hernámi Stalíns á Mansjúríu og Norður- Kóreu strax eftir að kjarnorkusprengjum hafði verið varpað á Japan, en fjórum árum síðar náðu kommúnistar yfirráðum í Kína með vopnavaldi. Árið eftir lét Stalín lepp sinn, Kim Il Sung, ráðast á Suður- Kóreu. Þar útveguðu Sovétmenn vopnin, eins og síðar í Víetnam, en Kínverjar, sem enn voru vinir þeirra, lögðu til hermennina. Róttækir vinstri menn á Vesturlöndum, með “friðarsinna” í fararbroddi, lögðu til siðferðilegan stuðning við hernaðinn og t.d. málaði aðdáandi Stalins, Picasso, fræga “friðardúfu”, þótt hann hljóti að hafa vitað að í Sovétríkjunum lenti hver sá, sem reyndi að mála eins og Picasso sjálfkrafa í gúlaginu. Sovétmenn létu líka vestræn verkfæri sín m.a. stofna “Menningar- og friðarsamtök kvenna” víða um heim um þetta leyti. Stuðningur svonefndra “annarra vinstri manna” af gerð Palmes við þessa árásarstyrjöld kommúnista var þó ekki jafn afráttarlaus og síðar í Indó- Kína.


Samtímis Kóreustríðinu voru átök hafin eða að hefjast á öllu svæðinu frá Burma til Indónesíu. Mikið los hafði komið á nýlendur Breta, Frakka og Hollendinga í heimsstyrjöldinni, en þær höfðu flestar lent í höndum Japana um skeið. Innfæddir, sem margir höfðu barist með herrum sínum gegn Japönum, kröfðust nú sjálfstæðis af sívaxandi þunga. Þarna sáu kommúnistar gullið tækifæri og frjósama jörð til að breiða út fagnaðarerindi Marx og Lenins undir yfirskini “þjóðfrelsis”.

Í Indó - Kína barðist þjóðernissinnahreyfing Viet Minh við Frakka, en markmið flestra þeirra, sem börðust með Viet Minh var einungis að losna undan nýlenduherrunum, alls ekki að koma á sæluríki og breiða út fagnaðarerindi í anda Marx og Lenins. Aðeins sjálfur foringinn, Ho Chi Minh og klíka í kringum hann voru kommúnistar. Þetta minnir mjög á það, sem gerðist á Kúbu fáum árum síðar, þegar Castro sór það fyrir liðsmönnum sínum og heiminum, að hann væri sko aldeilis ekki kommúnisti, og tókst meira að segja um skeið að blekkja Bandaríkjamenn til (óbeins) stuðnings við sig.

Við brottför Frakka 1954 naut Ho Chi Minh að sjálfsögðu gífurlegs persónufylgis, og hefði vafalaust sigrað í kosningum, hefðu þær verið haldnar strax. Almenningur þekkti Ho aðeins sem sigursælan foringja, en fólkið, sem ýmist var búddatrúar eða kaþólskt, þekkti hvorki haus né sporð á kenningum “herra Max Lenins”, sem ýmsir nefndu svo (margir á svæðinu eiga erfitt með að bera fram “r”). Þessi aðdáun á Ho hvarf þó fljótt, þegar í ljós kom, hvers eðlis stjórn hans var. Menn hafa giskað á, að kommúnistar hafi haft innan við 3% fylgi í Rússlandi, þegar Lenin hrifsaði völdin. Ástandið í Indó- Kína var ekki ósvipað og slíkar frjálsar kosningar hefðu án nokkurs vafa orðið þær síðustu. 
 Í Genf fékk Ho Chi Minh Norður- Víetnam til umráða og hófst þegar handa um að innræta þegna sína með himnaríkis- á- jörðu- kenningunum, sem hann aðhylltist sem marxisti og Stalínisti og breyta landinu í alræðisríki og herbúðir. Mikill fjöldi bænda, sem ekki vildu fallast á samyrkjuvæðingu landbúnaðarins var myrtur eins og hjá Stalín. Markmið hans var frá upphafi að innlima Suður- Víetnam með vopnavaldi í ríki sitt og gera Laos og Kambódíu að undirgefnum leppríkjum. Suður- Víetnamar höfðu hins vegar ekki hinn minnsta áhuga á að ráðast á eða sameinast alræðisríkinu í norðri. Stjórnmálaástand var raunar ótryggt í suðrinu, og Diem forseti var óvinsæll, einkum meðal búddista. Eins og í Vestur- Þýskalandi og Suður- Kóreu dreymdi marga um sameiningu, en sameining mundi hins vegar þýða að menn yrðu að beygja sig undir miskunnarlausa ógnarstjórn kommúnista. Suður- Víetnamar vildu leysa mál sín sjálfir og lifa lífi sínu í friði, svipað og Suður- Kóreumenn og Vestur- Þjóðverjar. Árásin kom að norðan. Allt að tvær milljónir manna flúðu Norður- Víetnam á næstu árum, meðan kommúnistar undirbjuggu atlögu sína að nágrannalöndunum, sem hófst fyrir alvöru 1957 með skipulegum launmorðum á þorpshöfðingjum og öðrum leiðtogum í suðrinu.

Stríðið við Frakka, sem lauk við Dien Bien Phu 1954 má vel kalla “þjóðfrelsisstríð”. Árás kommúnista á þrjú frjáls og sjálfstæð ríki, Suður- Vietnam, Laos og Kambódíu, þ.e. hið eiginlega Víetnamstríð, var allt annað. Þarna voru engir franskir, bandarískir eða aðrir erlendir herir og því gjörsamlega út í hött að “frelsa”, hvað þá “þjóðfrelsa” þessi lönd. Þau voru frjáls. Fólk þar vildi aðeins fá að lifa í friði. Raunar væri réttara að kalla þetta Indó- Kína-stríðið fremur en Víetnamstríðið, því Norður- Víetnamar óðu strax inn í Laos og Kambódíu. Þeir virtu landamæri þeirra einskis frá upphafi og notuðu löndin til liðsflutninga og sem herbækistöðvar. Þeir réðust þó ekki beint að máttlitlum ríkisstjórnum þessara landa, heldur vopnuðu og héldu úti innlendum “þjóðfrelsishreyfingum”, Pathet Lao og Rauðum Kmerum. Þeir vissu sem var, að þegar sigur hefði unnist í Suður- Víetnam mundu þau óhjákvæmilega falla í hendur kommúnista eins og þroskaðir ávextir. Sem kunnugt er neituðu Rauðir Kmerar síðar að hlýða herrum sínum og hölluðu sér að Kínverjum. Þá réðust hinir upphaflegu húsbændur þeirra, Hanoi- menn, á Kambódíu og hertóku landið.

           Search and Destroy
Skærur og stríð hafa fylgt mannkyninu frá upphafi, og öll stríð, frá því löngu fyrir daga Neandertalsmanna, hafa snúist um eitt og aðeins eitt: að taka tiltekið landsvæði og halda því. Það er algert aukaatriði hvort eða hve margir óvinahermenn eru felldir. Það getur stundum verið hægt að vinna fullnaðarsigur nánast án þess að fella nokkurn mann úr liði óvinarins, sbr. t.d. hernám Þjóðverja á Danmörku.

Westmoreland yfirhershöfðingi Bandaríkjamanna og hans menn sneru þessu alveg á haus. Þeir aðhylltust nýja kenningu sem einhverjum gáfumanni hafði dottið í hug og nefndist “Search and Destroy”. Raunar höfðu Bretar beitt svipuðum aðferðum á Malakkaskaga fáum árum áður með all góðum árangri, en þar voru kommúnistar fáir og illa vopnaðir og gátu ekki treyst á stöðugan straum nýrra hermanna og vopna frá nágrannalandinu, eins og í Indó- Kína.
Samkvæmt “Search and Destroy” skiptu yfirráð yfir landi engu máli. Aðeins þyrfti að finna og drepa óvinahermenn og stríðið mundi vinnast af sjálfu sér. Bandaríkjamenn sigruðu í bókstaflega öllum orrustum í þessu stríði, líka í hinn frægu Tet- sókn, sem heimurinn taldi mikinn ósigur og átti verulegan þátt í því að Johnson forseti bauð sig ekki fram 1968. Þegar sigur hafði unnist, voru líkin talin (Body Count) en síðan hurfu sigurvegararnir af vettvangi. Þegar þeir voru farnir sneru kommúnistar að sjálfsögðu aftur. Ekkert hafði áunnist.

Hershöfðingjar telja ávallt að þeir séu að berjast í næsta stríði á undan, og Westmoreland og hans menn virtust ímynda sér að í Víetnam yrði hægt að hrekja innrásarmennina aftur inn fyrir landamæri sín og einangra þá þar eins og í Kóreu, en landfræðilegar aðstæður voru allt aðrar og með öllu ógerlegt að loka landamærunum á sama hátt.

Það sýndi sig líka í Víetnam, eins og í síðari heimsstyrjöld, hvað loftárásir eru máttlitlar gegn einbeittum andstæðingi. Hitt skipti þó enn meira máli að Bandaríkjamenn urðu að berjast með aðra hendi fyrir aftan bak. Kalda stríðið stóð sem hæst og Norður- Víetnam var komið inn fyrir “bambustjaldið”, eins og járntjaldið nefndist þar eystra, inn fyrir víglínu óvinanna. Bandaríkjamenn þorðu því ekki, vegna ótta við viðbrögð Sovétmanna og Kínverja, að gera innrás í sjálft óvinalandið. Af þeim sökum fyrst og fremst var þetta álíka vonlaust og ef Bandamenn hefðu reynt að sigra Hitler án þess að ráðast inn í Þýskaland sjálft.

              “Þjóðfrelsishreyfingin” mikla
Ég var unglingur, þegar tilraun Bandaríkjamanna til að stöðva framrás heimskommúnismans í Suðaustur- Asíu var að hefjast á árunum kringum 1960, en man þó vel eftir þessum tíma. Áróðursmaskínan var þá enn ekki komin á fullan skrið og margir, jafnvel sumir vinstri menn skildu enn, að hér var um að ræða útþenslu- og landvinningastyrjöld kommúnista af sama toga og í Kóreu. Þetta átti eftir að breytast.

Til dæmis var þá enn óhætt (og sjálfsagt) að tala um “Viet Cong” (víetnamska kommúnista). Nokkrum árum siðar var svo komið, að hver sá, sem benti á að hér var um kommúnista að ræða, eða notaði Viet Cong um árásarmennina var sjálfkrafa stimplaður sem einhvers konar fasisti, eða þá einfeldningur. Hér væri að sjálfsögðu um að ræða “Þjóðfrelsishreyfinguna". Innrásarherir alræðisríkisins Norður- Víetnams, vopnaðir af heimskommúnismanum, væru með manndrápum sínum nefnilega að “frelsa” þetta vesalings fólk (sem var þegar orðið frjálst) undan vondri kúgun Bandaríkjamanna (sem þó höfðu mætt á vettvang löngu eftir að stríðið hófst).


Í Víetnamstríðinu beindist öll athygli vestrænna fjölmiðla og fordæming þeirra að Suður- Víetnam, landi sem var í miðri styrjöld, undir árás jafnt innri sem ytri óvina. Að sjálfsögðu er ekki hægt að búast við fullkomnu lýðræði og mannréttindum við slíkar aðstæður. Ég minnist þess ekki, að nokkurn tíma hafi verið vakin athygli á þeirri gjörsamlega miskunnarlausu kúgun líkama og sálar, sem ríkti í Norður- Víetnam eins og í öðrum kommúnistaríkjum. Þvert á móti. Smám saman varð það almenn skoðun, að Ho Chi Minh, gamall agent fyrir Komintern og alþekktur aðdáandi Stalíns, væri í raunini lýðræðissinni. Morðsveitir Viet Cong og norður- víetnamski herinn væru í rauninni að færa Suður- Víetnömum langþráð frelsi, mannréttindi og lýðræði með hernaði sínum og manndrápum. Þetta er ótrúlegt, en þó satt. Menn trúðu þessu í fullri alvöru.

Það var Lenin, ekki Göbbels, sem telja má upphafsmann hinnar skipulegu, ósvífnu, orwellsku lýgi, og einnig má líta á Lenin sem helsta upphafsmann nútíma markaðsfræði. Hann nefndi t.d. stjórnkerfi sitt, sem felur í sér fullkomna, algera kúgun líkama og sálar, “lýðræðislega miðstýringu”. Blað sitt nefndi hann “Sannleikann” (Pravda) en bókstaflega allt sem í því blaði hefur staðið frá upphafi er lýgi. Kommúnistar, sem stefndu sjálfir að heimsyfirráðum, nefndu andstæðinga sína “heimsvaldasinna” og styrjaldir, sem þeir hleyptu sjálfir af stað með stuðningi “lýðræðis”- postula, “friðarsinna” og “mannréttindafrömuða” til að koma á miskunnarlausu kúgunakerfi með vopnavaldi nefndu þeir “þjóðfrelsisbaráttu”. Kína, Norður- Víetnam og Norður- Kórea hétu öll “lýðræðisleg lýðveldi alþýðunnar” (People´s Democratic Republic). Íslenskir vinstri menn breyttu nafni Austur- Þýskalands að kommúnistastjórninni forspurðri í “alþýðulýðveldi” (Volksrepublik). Rétt nafn landsins var hins vegar “Lýðræðislega þýska lýðveldið” (Deutsche Demokratische Republik, DDR). Morðingjaríki Rauðra Kmera nefndist “Hin lýðræðislega Kampútsea” (Democratic Kampuchea).

Markaðssetning Hanoi- manna á styrjöld sinni var vissulega meistaraleg, en lykilatriði í henni var að telja mönnum trú um, að stríðið væri Bandríkjamönnum að kenna. Suður- Víetnamar hefðu í rauninni alltaf viljað sameinast þeim, en afskipti Bandaríkjanna hindruðu það. Þetta er merkilegt í ljósi þess að gífurlega mikil og hörð andstaða gegn kommúnistum var hafin löngu áður en Bandaríkjaher mætti á vettvang 1965.

Til staðfestingar þesssari kenningu beittu Norður- Víetnamar mjög fyrir sig “Þjóðfrelsisfylkingunni”, sem þeir sögðu túlka hinn sanna vilja þjóðarinnar, svipað því og nasistar sögðu á sínum tíma, að flokkur Quislings túlkaði raunverulega afstöðu Norðmanna til Þjóðverja.
En hvað var þá þessi “Þjóðfrelsishreyfing?”. Menn muna kannski, að í síðari heimsstyrjöld átti Hitler hópa stuðningsmanna í flestum þeim löndum, sem Þjóðverjar hertóku. Þetta átti einnig við í Suður- Víetnam, einkum í upphafi, meðan aðdáunin á baráttu Ho Chi Minh gegn Frökkum var enn við lýði og áður en í ljós kom, hvers eðlis stjórnarfar hans var. Þessir suður- víetnömsku flugumenn kommúnista nefndu sig að sjálfsögðu “Þjóðfrelsisfylkinguna” (FNL), og beittu, einkum framan af, mjög fyrir sig nytsömum sakleysingjum, aðallega úr hópi búddista. Öll raunveruleg völd í FNL voru að sjálfsögðu í höndum kommúnista. Innfæddum “þjóðfrelsisfylkingarmönnum” fækkaði ört eftir því sem á leið, og þegar komið var fram yfir miðjan sjöunda áratuginn var það nánast eingöngu norður- víetnamski fastaherinn, sem bar hitann og þungann af bardögum í stríðinu. Norður- Víetnamar klæddu þó menn sína framan af gjarnan í hin “svörtu náttföt”, sem voru einkennisbúningur liðsmanna “þjóðfrelsishreyfingarinnar”, en hættu raunar þeirri blekkingu að mestu þegar á leið. Eftir að Bandaríkjamenn hættu þátttöku í bardögum og hurfu af vettvangi eftir friðarsamningana 1973 var þeim þykjustuleik Norður- Víetnama, að hér væri um borgarastyrjöld að ræða, þar sem þeir hefðu mikinn stuðning, alveg lokið í Suður- Víetnam sjálfu. Vestrænir fjölmiðlar héldu þó áfram að trúa því, að FNL væri einhvers konar sjálfstætt afl inni í myndinni. Hanoi- menn söfnuðu nú miklu liði. Þeir rufu friðarsamningana einhliða í desember 1974 og réðust inn í nágrannalandið. Þá var stríðið löngu orðið alveg hreinræktuð, grímulaus styrjöld milli Suður- Víetnama og norður- víetnamska innrásarhersins.

Heimspressan gleypti orwellskan lygaáróður Hanoi- manna hráan, en túlkun fjölmiðlanna á þessu stríði væri efni í margar bækur. Einhver hefur sagt, að Bandaríkjamenn hefðu átt betri von um sigur, hefðu þeir einbeitt sér að því að skjóta blaðamennina. Á Bandaríkjamönnum sannaðist enn einu sinni hið fornkveðna, að “sá sem talar illa um sjálfan sig, þarfnast ekki óvina”.
Mogginn var raunar blaða staðfastastur, en undir lokin var meira að segja Morgunblaðið farið að tala um fastaher Norður- Víetnams, klæddan eigin einkennisbúningum, búinn skriðdrekum og öðrum þungavopnum, sem “þjóðfrelsishreyfinguna”. Aðrir fjölmiðlar, erlendir sem innlendir voru miklu verri.

Lygaþvættingurinn um víðtækan stuðning almennings í Suður- Víetnam við kommúnista var endanlega afhjúpaður í lokin. Ótti og skelfing braust út hvarvetna og allir sem vettlingi gátu valdið lögðu land undir fót í ofsahræðslu til að flýja “frelsara” sína. Það var ekki fyrr en eftir að þjóðarmorðin, kúgunin og flóttamannastraumurinn, sem við höfðum margir spáð í upphafi hófst upp úr valdatöku kommúnista 1975, að aftur var farið að vera óhætt að tala opinberlega um “Viet Cong”. Raunar reyndust aðfarir kommúnista enn miskunnarlausari og blóði drifnari en meira að segja ég hafði búist við.

                Hver myrti Palme?
Andstöðunni við stríðsreksturinn verður að skipta í tvennt. Annars vegar voru þeir, sem sáu að stríðið mundi aldrei vinnast með þeim aðferðum sem beitt var, og því verr af stað farið en heima setið. Ég fyllti raunar sjálfur þennan flokk, því ég leit svo á að annað hvort yrðu Bandaríkjamenn að hertaka Norður- Víetnam eða forða sér af vettvangi.
Andstaða t.d. Frakka og margra málsmetandi manna í Evrópu og Bandaríkjunum, t.d. Roberts Kennedys byggði á þessum gundvelli, ekki á stuðningi við kommúnistaherina. Það magnaði andstöðuna í Bandaríkjunum, að herskylda var enn við lýði og margir ungir menn veigruðu sér við að taka þátt í svo vonlitlu, fjarlægu stríði.

Hins vegar var sá fjölmenni hópur, sem beinlínis studdi árásarmennina, en þann hóp fyllti m.a. mestöll sænska þjóðin með sjálfa ríkisstjórnina í fararbroddi. Ég sat á þessum árum tvívegis fundi um Víetnam, þar sem Olof Palme var frummælandi, og get vottað, að maðurinn var ágætlega greindur, vel að sér og fljótur að hugsa. Ég get líka vottað, að stuðningur hans við upphafsmenn Víetnamstríðsins, innrásarheri kommúnista í Indó- Kína, var alger og óskilyrtur. Hann var hinn ágætasti fulltrúi fyrir þær skoðanir, sem hann deildi með milljónum Vesturlandabúa og tugþúsundum Íslendinga á þessum árum.

En hver myrti Palme? Suður- Afríkumenn hafa verið nefndir, enda var Palme orðlagður fyrir baráttu sína gegn kynþáttamisrétti. En fleiri koma til greina. Þegar innrásarherir kommúnista “þjóðfrelsuðu” loks löndin í Indó- Kína með vopnavaldi við gífurlegan fögnuð “lýðræðis”- postula, “friðarsinna” og “mannréttindafrömuða” hvarvetna, hófu Hanoi- menn skipulegar þjóðflokka- og kynþáttaofsóknir, sem vinir þeirra, vinstri menn, tala aldrei um. Kannski var morðingi Palmes maður af fjallaþjóðflokki eða af kinverskum uppruna, eða þá barn svarts bandarísks hermanns, en átrúnaðargoð Palmes, þessa heimskunna “mannréttindafrömuðar”, herstjórarnir í Hanoi, ofsóttu allt þetta fólk með yfirveguðum, miskunnarlausum hætti. Fullkomið kaldlyndi Palmes gagnvart bátafólkinu var alkunnugt, og morðingi hans gæti vel hafa komið úr þeirra röðum.

Og hvað með fórnalömb Castros? Fræg var heimsókn Palmes til Kúbu í kölfar sigurs “þjóðfrelsisaflanna” í Indó- Kína 1975 þar sem þessi kunni “mannréttindafrömuður” hélt hverja lofræðuna af annarri um gestgjafa sinn, en um það leyti voru pólitískir fangar á Kúbu eitthvað um 40.000. Menn sátu þar í fangabúðum í allt að 20 ár fyrir samkynhneigð, að slátra kú eða biðja um hærra kaup, en á Kúbu, eins og í öðrum “verkamannalýðveldum” er verkalýðsbarátta refsiverð. Morðingi Palmes gæti líka hafa verið úr þeirra röðum. Palme notaði tækifærið á Kúbu til að fagna alveg sérstaklega Pol Pot og Rauðum Kmerum, sem þá voru nýkomnir til valda, en einmitt þá rann blóðið í sem allra stríðustu straumum. Morðingi Palmes gæti verið einn þeirra sem komust undan þjóðarmorðingjunum.

Þegar þessi heimskunni “friðarsinni” var á Kúbu hafði Castro einhvern stærsta her í heimi, um hálfa milljón manna undir vopnum, og hélt her sínum úti til styrjalda og manndrápa í 15 löndum víða um heim, ekki síst í Afríku, þar sem menn hans lögðu um 8 milljónir jarðsprengna. Morðingi Palmes gæti verið úr röðum ættingja þeirra sem hermenn eða jarðsprengjur Castros hafa drepið eða limlest. Möguleikarnir eru óteljandi og sömuleiðis eru fórnarlömb kúgunar, þjóðarmorða og hernaðar vina og átrúnaðargoða Palmes, þessa “lýðræðis”- postula, “mannréttindafrömuðar” og “friðarsinna” óteljandi.
Örlög Palmes voru að sönnu hörmuleg og engum óskandi. Hann hefur á síðari árum orðið píslarvottur, átrúnaðargoð og tákngervingur mikils hluta vinstri manna, fólks þeirrar gerðar sem hérlendis stýrir mensévíka- armi Alþýðubandalagsins, svonefndri “Samfylkingu”. Þetta er fólkið sem sagðist ekki vera kommúnistar, en gekk erinda alræðisaflanna í kalda stríðinu undir formerkjum ”lýðræðis”, “friðar” og “mannréttinda”. Ég kann að mörgu leyti betur við bolsévíka- arminn, sem nú nefnir sig “Vinstri græna”. Þeir ganga hreinna til verks.


              Innri óvinir Vesturlanda
Vinstri menn hafa alltaf rangt fyrir sér. Alltaf. Það má bóka, að taki þeir einhvern málstað upp á sína arma, er hann rangur. Þetta er þumalfingursregla, sem ég hef haft síðan í æsku og hún hefur aldrei brugðist mér. Allt þeirra brölt fer í vaskinn. Þetta klikkar aldrei.

Þeir eru fólkið, sem hyllir keisarann og nýju fötin hans. En þeir eru ekki meinlausir sérvitringar eins og don Quixote. Þeir eru Vesturlöndum hættulegir.

Hatrið er sterkari tilfinnig en ástin og það er ekki draumurinn um betri heim sem hvetur vinstri manninn til dáða eins og þeir ímynda sér sjálfir, heldur hatrið. Hatrið á því umburðarlynda frjálsa þjóðfélagi sem elur þá. Vinstri menn, kommúnistar og aðrir, eru innri óvinir Vesturlanda og taka því ávallt og ósjálfrátt málstað ytri óvina þeirra, hverju nafni sem þeir nefnast, því “óvinur óvinar míns er vinur minn”. Hatur þeirra á eigin þjóðfélagi og stuðningurinn við óvini þess verður því afdráttarlausara, þeim mun “lengra til vinstri” (róttækari), sem þeir teljast. “Róttækir” vinstri menn (kommúnistar) studdu ekki aðeins Stalín, heldur einnig Hitler á árunum 1939-1941, því hann var, eins og Stalín fullkominn óvinur hins “borgaralega” (þ.e. frjálsa og lýðræðislega) þjóðfélags, sem þeir vildu tortíma. Vinstri menn, kommúnistar og aðrir, studdu Khomeini erkiklerk af alefli til valda á sínum tíma, því hann var eins og þeir, hatursmaður “Hins mikla Satans”, Bandaríkjanna. Allir vinstri menn, jafnt “róttækir” sem aðrir, vernda og réttlæta Castro enn í dag, að sjálfsögðu samhliða háværu “lýðræðis”- og “mannréttinda”- hjali. Stuðningsyfirlýsing Vinstri grænna við Hamas er nýlegt dæmi og aðdáun allra vinstri manna á Chávez Venezuelaforseta, vini Hvít- Rússa og Írana er annað. Þeir “róttækustu”, gamlir liðsmenn Pol Pots, Albaníu og Norður- Kóreu eru nú farnir að gæla við og réttlæta Talíbana og Al- Qaida. Þeir taka alltaf málstað óvinarins.

Á Víetnamárunum leit svo út um skeið að lýðræðisríki Vesturlanda kynnu að verða alræðinu að bráð, ekki utan frá, heldur innan frá, fyrir tilstyrk innri óvina sinna, jafnt eiginlegra kommúnista og hinna, þeirra sem sögðust ekki vera kommúnistar, en tóku þá sem nú, ávallt málstað óvinanna. Þessi tilfinning greip mig afar sterkt á þessum árum. Framrás kommúnismans minnti á nánast óstöðvandi atlögu múslima að hinum kristna heimi á sjöundu og áttundu öld. Mér fannst stundum í Svíþjóð ég vera síðasti heiðinginn í Rómaveldi undir lokin, þegar kristnir ofstækismenn voru að kæfa klassíska menningu, tjáningarfrelsi, umburðalyndi og frjálsa hugsun með stórasannleika þess tíma að vopni.

Ég varð vitni að því, að margir æskufélagar sem áður höfðu verið skoðanabræður og höfðu, eins og ég upplifað uppreisnina í Ungverjalandi, ris Berlínarmúrsins og innrásina í Tékkóslóvakíu í barnæsku sinni og æsku, snerust á Víetnamárunum til fullkomins og ákafs stuðnings við alræðisöflin. Eitt af mörgum dæmum er einn, sem dröslaði mér upp í gömlu Valhöll og skráði mig í Heimdall (þar sem ég hef þó aldrei starfað). Sá ágæti maður var fáeinum árum síðar orðinn ritstjóri Þjóðviljans. Þannig var tíðarandinn, en sjálfur hef ég aldrei verið hallur undir hugsana- eða skoðanatískuna.

Þegar alræðiskúgunin, þjóðflokkaofsóknirnar, þjóðarmorðin og flóttamannastraumurinn, sem ég og aðrir höfðum spáð allt frá upphafi hófst upp úr 1975, lagðist yfir vandræðaleg þögn, skyld þeirri, sem verður á mannamótum, þegar vond lykt gýs skyndilega upp. Einhver hafði gert í buxurnar. Víetnam og “þjóðfrelsisbaráttan” var snarlega tekin út af dagskrá. Enginn hirti um örlög þess vesalings fólks, sem lenti í klóm “þjóðfrelsaranna”, frekar en um fórnarlömb Castros. ”Lýðræðis”- postular og “mannréttindafrömuðir” höfðu öðrum hnöppum að hneppa. Þögnin lagðist yfir Indó- Kína.
Það er almenn, viðtekin skoðun að Bandaríkjamenn hafi tapað Víetnamstríðinu. En er það alveg rétt? Orrustan tapaðist vissulega, en tapaðist stríðið? Það sem menn virðast ekki geta séð, er að í Víetnam stöðvaðst holskefla heimskommúnismans, sem virtist allt ætla að gleypa á þessum árum. Hinar ýmsu “þjóðfrelsishreyfingar” kommúnista í Suðaustur- Asíu allt frá Burma um Malaysíu og Thaíland til Indónesíu og Filippseyja höfðu ekki lengur stuðning og gufuðu smám saman upp. Máttvana tilraunir kommúnista til frekari útþenslu í Mið- Ameríku og Afganistan runnu út í sandinn. Rauði blóðflekkurinn á landakortinu hætti að stækka eða smita út frá sér.

Eftir Víetnam fjaraði hægt og örugglega undan, og fjórtán árum síðar hrundu höfuðból kommúnismans í Evrópu. Þótt fáeinar hjáleigur séu enn eftir, er ógninni sem af kommúnistum stóð, lokið.

Gamlir liðsmenn þeirra eru þó enn á meðal vor, og þeir munu halda áfram, enn sem fyrr, að grafa undan eigin þjóðfélagi. Þeir munu áfram taka málstað allra þeirra, hverju nafni sem þeir nefnast, sem vilja hið frjálsa, lýðræðislega, mannúðlega, umburðarlynda þjóðfélag Vesturlanda feigt.

Og þeir munu enn sem fyrr hrópa hæst allra um frið, mannúð og manngæsku, lítilmagna, frelsi, lýðræði, og mannréttindi.

Þrír friðarverðlaunahafar - en hvar var Ástþór?

Það var fagurt og áhrifamikið að sjá friðarverðlaunahafana tvo, Gore, handafa friðarverðlauna Nóbels og Ólaf Ragnar, handhafa Nehru- friðarverðlaunanna. En hvar var handhafi Gandhi- friðarverðlaunanna, Ástþór Magnússon? Hann er maður sömu gerðar, jafnt andlega sem líkamlega og hefði sómt sér einstaklega vel þarna í Háskólabíó. Þeir þremenningar eiga fleira sameiginlegt. Allir hafa þeir boðið sig fram til forseta. Það klikkaði hjá Gore og Ástþóri, en Ólafur bætir það upp.

Ég óska og vona að Ástþór bjóði sig aftur fram. Þá gefst mönnum nefnilega aftur tækifæri til að skila auðu.

Þjóð vill, þá þrír vilja

Ég var að gramsa á netinu og fletti þar m.a. upp sjálfum mér og fann þá þetta gamla “bréf til blaðsins” frá því uppistandið mikla var í kringum auglýsinguna frægu í New York Times. Gyðingarnir, sem eiga blaðið eru ákafir stuðningsmenn Ísraels og veita fé þangað. Það er öruggt, að eitthvað af peningunum sem safnað var meðal fátækra íslenskra hugsjónamanna hefur runnið til að styrkja ísraelsku hernaðarmaskínuna, sem er reyndar hið besta mál.

Ekkert bendir til að nokkur maður í Bandaríkjunum eða annars staðar á Vesturlöndum hafi lesið þessa auglýsingu eða tekið hið minnsta mark á henni. Hitt er ljóst, að hún hefur haft áhrif í arabalöndum, því henni voru gerð rækileg skil í arabískum fjölmiðlum, m.a. á Al- arabia og Al -jazeera sjónvarpsstöðvunum. Ísland er nú komið þar á kortið sem óvinur.


"Margur heldur mig sig," segir gamalt máltæki og sú hugsun, eða öllu heldur þráhyggja, að allir aðrir hljóti að vera á sömu skoðun og maður sjálfur er einkennandi fyrir hugsjónamenn, lýðskrumara og einfeldninga allra alda. Raunar er vandfundinn sá harðstjóri og ógnarbíldur á spjöldum sögunnar, sem ekki taldi sjálfan sig vera alveg sérstakan fulltrúa "alþýðunnar", þ.e. fólksins, þjóðarinnar. Það gerði Kleón sútari í Aþenu hinni fornu, Júlíus Sesar var ávallt "maður fólksins" og Napóleon hóf feril sinn sem byltingarleiðtogi á vegum "alþýðunnar". Margir þjóðhöfðingjar töluðu gjarnan um sjálfan sig í fleirtölu, t.d. Viktoría drottning, (sbr.: "We are not amused"). Prívatskoðun eins einstaklings átti þannig að vera skoðun allrar þjóðarinnar.

Hitler lauk aldrei sundur munni án þess að tala í nafni "alþýðunnar", en þýska orðið "Volk" og enska orðið "People" er á íslensku ýmist þýtt sem "þjóð" eða "alþýða".

Eitt af því fjölmarga, sem "róttækir vinstri menn" (kommúnistar) eiga sameigilegt með nasistum er, að þetta fólk endurtekur í sífellu orðin "alþýða" (Volk) og "barátta" (Kampf) og - vel að merkja - bæði kommúnistar og nasistar trúa því í fullri alvöru, að einmitt þeir sjálfir séu hinir einu og sönnu fulltrúar fólksins. Hrokinn, yfirgangurinn og frekjan, sem felst í nafni "Þjóðviljans" sáluga hefði sómt sér ágætlega á einhverju málgagni Hitlers og nasista ("Wille des Volkes").

Þetta blað túlkaði aldrei vilja nokkurrar þjóðar, hvorki hinnar íslensku eða rússnesku, heldur vilja lítillar klíku menntamanna á Íslandi, en þó fyrst og fremst vilja þeirra miskunnarlausu óþokka, sem völdin höfðu í Kreml.

Femínistar tala undantekningarlaust um sínar eigin prívatskoðanir sem skoðanir allra, þótt yfirgnæfandi meirihluti kvenna hafi sáralítinn áhuga á brölti þeirra. Einfeldningar í stétt fjölmiðlamanna éta þetta eftir þeim og tala því gjarnan um "skoðanir kvenna" eða "vilja kvenna" þegar í raun er átt við skoðanir og vilja lítillar klíku femínista.

Því þarf ekki að koma á óvart, að þegar þrír menn komust að því í sumar að þeir væru á tiltekinni skoðun um svonefnt "fjölmiðlafrumvarp", drógu þeir þá ályktun, að öll þjóðin hlyti að vera það líka, eða, eins og einn ágætur ráðherra mundi orða það: "Þar sem þrír menn koma saman, þar er komin Þjóðarhreyfing."

Var efnt til fundar framan við Stjórnarráðið, þar sem þremenningarnir mættu, auk forvitinna vegfarenda og hrópað í kór: "Við viljum lýðræði! Við viljum lýðræði!" alveg eins og börnin gerðu í gömlu auglýsingunni ("Við viljum Vilkó! Við viljum Vilkó!").

Nýjasta uppátæki þremenninganna er að gera sjálfa sig, og það sem verra er, íslensku þjóðina, að viðundri fyrir framan heimsbyggðina með auglýsingu í New York Times.

Ég tel sjálfan mig hluta af íslensku þjóðinni og þessir menn tala ekki í mínu nafni. Vilji þeir sóa fé sínu geta þeir gert það undir eigin nafni, ekki mínu.

Burt með grísinn!

Ég sé, að hollensk stórmarkaðs- keðja hefur neyðist til að taka niður litla sparigrísi, sem þar voru vegna ótta við múslima. En hvað með Bónus? Sem kunnugt er völdu Bónus- feðgar bleikan grís í skjaldarmerkið sem tákn sitt og sem verndargrip (hann hefur reynst þeim vel).

Grísinn, sem gengur gjarnan undir nafninu “Ólafur”, (stundum einfaldlega “Óli”), meðal almennings, brosir flírulega framan í viðskiptavini, en hlýtur að særa viðkvæmar tilfinningar múslima.
Ég hlýt því að leggja til, að þeir feðgar, sem eru kunnir "fjölmenningarsinnar" fjarlægi grísinn hið snarasta.

Úti í skafli flokkur frýs

 

 

 Eg heyri í útvarpinu, að Ólafur Ragnar er að hrósa Böðvari Guðmundssyni fyrir ævisögu Jónasar 

Hallgrímssonar.

Þeir Böðvar voru bekkjarfélagar í MR og urðu stúdentar tveimur árum á undan mér.

Engir sérstakir kærleikar voru þá með þeim Böðvari, og þegar Ólafur á sínum tíma sagði skilið við 

Magnúsar-Torfu- samtökin (Samtök frjálslyndra og vinstri manna) orti Böðvar eftirfarandi vísu um sinn gamla félaga:

 

 Úti í skafli flokkur frýs,

fána sviptur rauðum,

Ólafur Ragnar Grímsson grís,

gekk af honum dauðum.

 

Ólafur gekk á þessum árum ávallt undir nafninu "Óli grís" innan veggja Menntaskólans, en hann varð snemma fyrirferðarmikill.

Nei- þýðir- já- lögmálið gildir enn

                     
Þessi greinaflokkur birtist upphaflega í Mogganum 1982 að mig minnir en er í öllum aðalatriðum alveg jafn tímabær nú og hann var þá:

Hrópin um "lýðræði" og "mannréttindi" frá íslenskum liðsmönnum kúgaranna og böðlanna eru nú enn hærri, meira ærandi og óþolandi en þau voru þegar þetta var skrifað. 
Þeir sem áður studdu Albaníu og Austur- Þýskaland styðja nú Hamas, Hizbollah, 
Talíbana og al -Qaida. Þeir munu alltaf styðja ytri óvini Vesturlanda, hverju nafni sem þeir nefnast, því þeir eru sjálfir innri óvinir þeirra. Þetta er í rauninni ritgerð í fjórum köflum, sem birtust fjóra daga í röð í Morgunblaðinu sumarið 1996, og hún er að minnsta kosti jafn tímabær nú og þá var. Vinstri menn eru nefnilega enn ósvífnari í "lýðræðis"- og "mannréttinda"- bröltinu núna en þeir hafa nokkurn tíma áður verið. V.E.



                       Fiskurinn hefur fögur hljóð...

Nú er hún Rússa-Grýla dauð.
Hún gafst upp á rólunum  – á jólunum - þegar Sovétríkin voru endanlega leyst upp fyrir fimm árum.
Frá fæðingu 1917 hafði Rússa- Grýla dreift ógn og skelfingu, falsi, flærð og lygum um gjörvalla heimsbyggðina. Hundruð milljóna manna urðu bergnumdar, einkum meðan Grýla var ung og falleg. Tugþúsundir Íslendinga úr öllum stéttum, ekki síst mennta- og listamenn leituðu í helli Grýlu, lentu í tröllahöndum og ærðust. Rússa-Grýla setti mark sitt á sögu aldarinnar meira en nokkuð annað, og setur enn.
En þótt hún Grýla gamla sé dauð ganga aðrir fjölskyldumeðlimir ennþá ljósum logum víðsvegar i þjóðlífinu. Meinlausastir eru orðnir gömlu Leppalúðarnir, sem ungir vígðust Grýlu og studdu hana fram í rauðan dauðann. Þeir hafa nú misst lífsförunaut sinn.
Verri eru afkvæmin, sem enn eru á besta aldri, Leppir og Skreppir í stjórnmálum og fjölmiðlum, og Leiðindaskjóður í menningarlífinu.
Grýlubörnin þrífast vel, og þau eru góð börn. Alveg ýkt góð, eins og unglingarnir segja. Þau tala um lýðræðið. Og þau tala um friðinn. Og þau tala um mannréttindin. Þau tala eins og þau hafi fundið þetta allt saman upp.
Þau telja sig vera stikkfrí eftir lok kalda stríðsins og láta eins og Grýla hafi aldrei verið til. Hver sem nefnir hana á nafn er sekur um "úreltar skoðanir", "kaldastríðsáróður", "fortíðarhyggju" eða eitthvað ennþá verra.
Það er ekkert nýmæli, að reynt sé að þurrka út söguna með þessum hætti, því þegar þriðja ríki Hitlers hrundi voru liðsmenn þess, erlendir sem innlendir, hvergi finnanlegir. Allir höfðu verið á móti nasistum.
Íslenskir jábræður Gúlagsins beita nú svipuðum brögðum, en þó er að einu leyti reginmunur á, nefnilega þessi:
Fyrrum stuðningsmenn Hitlers hafa aldrei verið orðaðir við "lýðræðis"- eða "friðarbaráttu". Enn síður hafa nasistar talið sig sérstaklega útvalda til að hafa forystu um "mannréttindabaráttu".
Hvað sem annars má segja um nasista mega þeir eiga það, að þeir kunna að skammast sín.

Þegar ég var lítill, á sjötta áratugnum, dvaldi um skeið kornung flóttastúlka frá uppreisninni í Ungverjalandi á heimili foreldra minna. Um það leyti varð mér ljóst, að í landinu bjó sérstakur þjóðflokkur manna, sem kváðust málsvarar "lítilmagnans", en studdu jafnframt ofsækjendur stúlkunnar og vildu koma hér á því kerfi sem ríkti í Ungverjalandi. Í slagtogi með þeim voru aðrir, sem ekki vildu koma á slíku kerfi, nema þá að hluta, en með þögn, hálfvelgju eða jámennsku voru í reynd einnig liðsmenn alræðisins. Þetta voru "aðrir vinstri menn".
Mannréttindabarátta var þá öðru vísi og miklu hættulegri en síðar varð, því hún fólst ekki, eins og nú, í því að vandlætast yfir ástandinu í fjarlægum löndum hjá ríkisstjórnum sem enga stuðningsmenn áttu á Íslandi. Hér var við að eiga virka, íslenska alræðissinna, sem áttu mikil ítök menningarlífinu og réðu afar miklu á fréttastofu einu útvarpsstöðvar landsins. Þeir héldu hlífiskildi yfir harðstjórunum, afsökuðu og réttlættu illvirki þeirra eða þögðu um þau. Mannréttindabaráttan fór þannig fram á innanlandsvettvangi, því við íslenska liðsmenn kúgunar var að eiga. Hver sá sem reyndi að segja sannleikann um það sem fram fór austan tjalds mátti eiga von á öllu illu, ekki aðeins frá kommúnistum, heldur vinstri mönnum sem heild. Auðveldast var þá, og er enn, að þekkja "aðra vinstri menn" á því að þótt þeir segðust ekki styðja kommúnista, stimpluðu þeir alla, sem í einhverri alvöru gagnrýndu ástandið austan tjalds sem "hægri öfgamenn", "fasista", eða jafnvel "nasista".
Þannig varð mér fyrst ljóst hvar skilin lágu milli "hægri" og vinstri. Skilin lágu einfaldlega um afstöðuna til þess þjóðskipulags, sem löngu síðar var farið að kenna við Gúlagið. Þeir sem studdu alræðisherrana eða réttlættu þá voru vinstri menn, alveg afdráttarlausir andstæðingar, hverju nafni sem þeir annars nefndust og hverjar sem skoðanir þeirra að öðru leyti voru, nefndust "hægri menn". Þannig eru til dæmis þeir Hitler og Hayek taldir "hægri menn", einfaldlega vegna þess að þeir voru báðir svarnir andstæðingar Gúlagsins. Ég skrifa "hægri" með gæsalöppum, en vinstri ekki, því andstæðingar einhvers málefnis eiga alltaf miklu minna sameiginlegt en liðsmenn þess.
Þessi skilgreining hefur reynst mér vel.
Reglan gildir ennþá, þótt sjálft höfuðbólið sé fallið. Enn standa eftir nokkrar hjáleigur, aðallega Kína, Víetnam, Norður-Kórea og Kúba. Af afstöðunni til þeirra má enn ráða hvort menn teljast til hægri eða vinstri. Vinstri mann má enn þekkja á því t.d., að hann ber ávallt í bætifláka fyrir Castro.

           Nei-þýðir-já-lögmálið
Annað atriði vakti einnig fljótlega athygli mína í æsku og gerir enn, nefnilega þetta: Þeir vinstri menn sem voru afdráttarlausastir liðsmenn stjórnarfarsins í Austurvegi og studdu af alefli hernað kommúnista ("þjóðfrelsisbaráttu") víðs vegar í heiminum, töluðu mest og hæst allra um "friðinn", "mannúðina", "tjáningarfrelsið" og - ekki síst - "lýðræðið" og "mannréttindin".
Þeir töluðu reyndar um fátt annað og gera enn. Þeir höfðu beinlínis tekið út patent á því góða í heiminum.
En hvers vegna?
Af hverju endurtaka einmitt þeir þessi orð svona oft?
Eftir mikil heilabrot tel ég mig hafa uppgötvað tilekið lögmál til skýringar á þessu og ýmsu fleira í háttlagi vinstri manna. Um nafngift finnst mér rétt að leita innblásturs til Stígamóta og kalla þetta því einfaldlega "Nei-þýðir-já-lögmálið". Það hljóðar svo: Menn fordæma það ávallt harðast í orði sem þeir styðja afdráttarlausast á borði .
Til þess að vísindalögmál teljist marktækt verður það að hafa spásagnargildi, en svo vill til, að afar auðvelt er að ganga úr skugga um gildi nei-þýðir-já-lögmálsins. Þannig hafa Alþingistíðindi verið tölvusett í mörg ár og því vandalaust að orðtaka þau með tilliti til "mannréttindabaráttunnar", t.d. með því að kanna notkun á orðunum "lýðræði" og "mannréttindi".
Ég spái því, samkvæmt fyrrnefndu lögmáli, að verði þetta gert komi í ljós, að það séu þingmenn Alþýðubandalagsins, sem oftast allra hafa úr ræðustól býsnast út af skorti á "lýðræði" og "mannréttindum" heima og erlendis undanfarin tuttugu ár eða svo. Sumir þeirra opna varla munninn, án þess að endurtaka þessi orð nokkrum sinnum, eins og þeim sé ekki sjálfrátt.
Metið munu vafalaust eiga þeir þingmenn, sem dvalist hafa langdvölum austan tjalds undir handarjaðri herranna, hafa verið tíðir gestir þar á tímabilinu og mest og best hafa starfað í sérstökum "vináttufélögum" við alræðisríki fyrir fall Berlínarmúrsins 1989 og síðar (samtímis virkri og háværri þátttöku í "mannréttindabaráttunni").
Samkvæmt nei-þýðir-já-lögmálinu má m.ö.o. reikna með því að stuðningsmanna kúgunar sé að leita meðal þeirra sem harðast berjast fyrir mannréttindum, liðsmenn friðar séu þeir sem hvetja til ófriðar o.s. frv.
Við nánari athugun kemur í ljós, eins og ég mun sýna fram á, að þetta er einmitt lóðið.



                       ...finnst hann oft á heiðum

AFAR margt er skylt með kommúnistum og nasistum og freistandi að spyrða þá saman. Báðir eru alræðissinnar, en þeir síðarnefndu hins vegar ekki nógu miklir hræsnarar til að geta talist vinstri menn.
Báðir áttu erlenda liðsmenn, grimmdin og kúgunin var svipuð, sömuleiðis sjálft stjórnskipulagið, áróðurstæknin og margt fleira, en of langt mál er að rekja það hér. Nasistar sögðu sig hins vegar, öfugt við kommúnista, opinberlega úr lögum við siðferði og siðmenningu og virtu ekkert boðorð nema það fyrsta, sem þeir sneru upp á sjálfa sig á sama hátt og kommúnistar höfðu áður gert. Það boðorð sýnist mér vera ein meginstoð stórasannleika af öllu tagi, þar með talinni alræðishyggju, en einnig einn helsti grundvöllur ofstækis, umburðarleysis og trúarbragðastyrjalda.
Hinum boðorðunum níu, sem eru sammannleg undirstaða siðmenningar hvarvetna, óháð kristinni trú, vörpuðu nasistar fyrir róða. Alveg ólíkt vinstri mönnum fóru þeir hvergi í launkofa með fyrirlitningu sína á lýðræði, mannúð og manngæsku og frömdu ekki, eins og kommúnistar, illvirki sín undir formerkjum hins góða.

                                  Fanturinn og frelsishetjan
Ágætt dæmi um afstöðu heimsins til svonefndra "hægri manna" og vinstri manna má finna í ferli tveggja harðstjóra, þeirra Pinochets, fyrrum Chileforseta og Castros Kúbuleiðtoga:
Pinochet hélt góðan frið við aðrar þjóðir, en engir friðarsinnar sóttu þó á hans fund.
Castro hefur hins vegar stofnað til eða haldið gangandi styrjöldum allt frá Suður-Ameríku til Suður- Jemens, en herjaði þó allra lengst og mest í Afríku. Því hafa kunnir friðarsinnar og mannvinir mjög sótt á hans fund (García Márquez, Olof Palme o.fl.), enda er enn vandfundinn sá vinstrisinnaði "mannréttindafrömuður" og friðarsinni, sem ekki hefur eitthvað hlýlegt að segja um Castro.
Þegar stór hluti verkfærra manna á Kúbu var annað hvort flúinn, fangelsaður eða farinn til Afríku til að drepa svarta menn fyrir Rússa, flykktust áhugamenn um "frið", "lýðræði", "tjáningarfrelsi" og "mannréttindi" hvaðanæva að úr heiminum til Kúbu til að fylla í skörðin á sykurekrum Castros, þ. á m. fjöldi Íslendinga.
Enginn "hægri maður" hafði hins vegar slíka aðdáun á stjórnarfari í Chile að hann færi til Pinochets að vinna í koparnámum, og engin "vináttufélög" voru stofnuð við hann.
Pinochet tók við landi sínu í fátækt og upplausn, en skilaði af sér blómlegu búi.
Kúba var, ásamt Argentínu ríkasta land rómönsku Ameríku og efnahagur í örum vexti þegar Castro tók við völdum . Landið er nú rjúkandi rúst og er ásamt Haiti langfátækasta landið í álfunni, þrátt fyrir gífurlegan fjáraustur Rússa, og þótt flestöll lönd önnur en Bandaríkin geti verslað við Castro.

Vinstri menn settu af stað einhverja umfangsmestu "mannréttindaherferð" sögunnar gegn Pinochet.

Um Kúbu ríkin þögn, að heita má.

Pinochet stofnaði til kosninga, skilaði sjálfviljugur af sér völdum og breytti óumbeðinn landinu í lýðræðisríki.

Á Castro er ekkert fararsnið, og engar kröfur eru uppi um slíkt frá vinstri- "mannréttindafrömuðum". Samt eru flóttamennirnir og fangarnir fleiri, áþjánin og fátæktin margfalt verri en nokkurn tímann í Chile.
Á því er enginn vafi að Castro hefur verið þjóð sinni miklu óþarfari en Pinochet var sinni þjóð, þótt sá síðarnefndi hafi beitt andstæðinga sína álíka mikilli harðýðgi og Kúbuleiðtoginn. Flestir, en þó ekki allir þessir andstæðingar voru reyndar kommúnistar, sem hugðust koma á svipuðu stjórnarfari og ríkir á Kúbu og hefðu því sjálfir beitt sömu aðferðum á valdastóli.
Fyrir aðfarir sínar uppskar Pinochet með réttu fordæmingu heimsins, en því er ekki að heilsa um Castro. Þvert á móti er hann ennþá beinlínis hetja, jafnvel "frelsishetja" í augum þeirra friðelskandi vinstrisinnuðu mannvina sem gera sér hetjur úr herskáum, fjarlægum harðstjórum. Enginn gerir frelsishetju úr Pinochet, þótt hann hafi, ólíkt Castro, komið á lýðræði. Umfjöllun um Castro er enn sem fyrr með allt öðrum og vinsamlegri hætti en nokkur dæmi eru til um Pinochet sem kunni ekki sem "hægri maður" lagið á því að fremja illvirki undir yfirskini hins góða.

                                    "Eigir þú vin..."
Ég hef á liðnum árum stöku sinnum skrifað um vinstrimennskuna hér í blaðið og þá aldrei látið hjá líða að nefna "vináttufélögin" sérstaklega, bæði vegna þess hvað mér finnast þau vera merkileg og eins vegna þess hvað fáir aðrir hafa vakið á þeim athygli. Þau eru allrar athygli verð. Þar stofnuðu íslenskir menn, af ást og aðdáun einni saman til sérstakrar vináttu við stjórnirnar í löndum á borð við Sovétríkin (MÍR), Albaníu, Norður- Kóreu, Víetnam, Kína, Kúbu, Austur-Þýskalandi og raunar flestöllum öðrum alræðisríkjum.
Þessi samtök bera allra gleggstan vott um raunverulegan hug vinstrafólks til alræðisins, kúgaranna og böðlanna, þótt raunar sé af nógu öðru að taka.
Það voru ekki aðeins Alþýðubandalagsmenn sem tóku þátt í "vináttufélögunum", heldur einnig fólk úr þeim stjórnmálaflokkum, sem gátu yfirleitt hugsað sér samstarf og jafnvel vináttu við erlendar alræðisstjórnir (sbr. vinstri-Gúlag-regluna sem ég nefndi í fyrstu grein). Þannig má t.d. nefna þátttöku framsóknarmanna í "vináttufélaginu" við Búlgaríu.
Á verksviði "vináttufélaganna" var m.a. að fá hingað listamenn, fengju þeir yfirleitt brottfararleyfi (fjölskyldumeðlimir voru hafðir í gíslingu á meðan). Var ítarlega sagt frá öllu í alræðisríkinu og jafnframt látið í það skína, að hér væri um samskipti "alþýðu" landanna að ræða, enda höfuðmarkmið hinna erlendu stjórna að réttlæta sig gagnvart eigin þegnum með því að vísa til þess víðtæka stuðnings og samúðar, sem þær nutu meðal vinstri manna vestan tjalds. Starf "vináttufélaganna" var þannig ætlað til stuðnings alræðisstjórnunum og til að villa um fyrir þegnum þeirra.
Tóku fjölmargir stjórnmála-, mennta- og listamenn þátt í þessu brölti, þ.e. væru þeir ekki önnum kafnir við að fordæma "kúgun", "ritskoðun", eða önnur "mannréttindabrot", sem þeir sáu þá - og sjá enn - í hverju horni hér á Vesturlöndum. Margir vinstri menn, aðallega liðsmenn Alþýðubandalagsins, hafa einnig notið góðs af starfsemi "vináttufélaganna" á annan hátt, t.d. í tengslum við ferðalög til alræðisríkja, því þangað var þeim tíðförult meðan fært var (sbr.: "Eigir þú vin / farðu að finna hann oft").
Ég vil aftur undirstrika, að aldrei hefur þetta varpað skugga á "lýðræðis- og "mannréttindabaráttu" þessa góða fólks, sem fram fór samtímis.


                        ... ærnar renna eina slóð
ÞAÐ liggur í sjálfu eðli allra mannréttindasamtaka, eins og t.d. Amnesty, að þau hljóti að draga að sér hræsnara, enda gera þau það. Vafalaust er erfitt að halda þeim frá.
Þessi samtök voru þau fyrstu sem í alvöru tóku að gagnrýna ástand mannréttindamála í kommúnistaríkjunum og voru því sjálfkrafa stimpluð "hægri sinnuð" af vinstra fólki í upphafi. En það er eitt höfuðeinkenni allra hræsnara, hvað þeir eru hugfangnir af fallegum orðum og sjálft orðið "mannréttindabarátta" var einfaldlega ómótstæðilegt, enda gafst óvíða betra tækifæri til að setja sjálfan sig á háan hest, fordæma og vandlætast. Því leið ekki á löngu, áður en mjög fór að bera á vinstra fólki innan þessara samtaka. Náði það öllum völdum hóf þá m.a. herferð fyrir málstað dæmdra morðingja í bandarískum fangelsum.
 Þó er enginn vafi er á að samtökin hafa unnið gott starf, einkum fyrstu árin. Einhverjir þeirra, sem enn starfa innan þessara samtaka hafa hugsanlega aldrei lagt fjarlægum harðstjórnum lið.
Nei-þýðir-já-lömálið segir að menn fordæmi það ávallt harðast í orði sem þeir styðja afdráttarlausast á borði. Það er ágæt staðfesting þessu lögmáli að hver sá sem því nennir getur grafið upp skjalfestar heimildir um vinstra fólk sem starfað hefur með Amnesty en hefur einnig starfað í sérstökum "vináttufélögum" við ýmsar grimmúðlegustu harðstjórnir aldarinnar samtímis starfi með Amnesty, svo merkilegt - og vemmilegt - sem það nú er.

                                             Lýðræðið
"Lýðræði" er eins og "mannréttindi" eitt af þessum fallegu orðum sem vinstri menn endurtaka ótt og títt án þess að botna upp né niður í því hvað í orðinu felst. Í meginatriðum felur það í sér að meirihluti kjósenda eigi að ráða.
"Fái þjóðirnar að kjósa milli harðstjórnar og stjórnleysis, velja þær alltaf harðstjórann," sagði Aristóteles fyrir margt löngu. Í mörgum löndum er "lýðræði" einungis annað orð fyrir aðgerðarleysi, spillingu og upplausn og það er alls ekki sjálfgefið að almenningur kjósi lýðræði, fái hann að velja. Í Weimar-lýðveldinu höfðu andstæðingar lýðræðis, kommúnistar og nasistar, t.d. meirihluta atkvæða samanlagt.
Í Alsír reyndi herforingjastjórn að halda lýðræðislegar kosningar, en þá kom í ljós að yfirgnæfandi meirihluti þegnanna hugðist kjósa andstæðinga lýðræðis sem einnig vilja afnema flest það sem við nefnum grundvallarmannréttindi að fyrirmynd Khomeinis. Kosningarnar voru stöðvaðar og eru "mannréttindafrömuðir" síðan með böggum hildar út af öllu saman. Hvert eiga þeir að snúa sér með vandlætingu sína og fordæmingu? Eiga þeir að býsnast út í herforingjana sem vilja koma á vestrænum gildum, svipað og Íranskeisari á sínum tíma, eða á að fárast út í lýðræðislegan vilja kjósenda sem vilja afnema allt sem heitir lýðræði og mannréttindi?
Lítill vafi er á að Khomeini naut stuðnings yfirgnæfandi meirihluta þegna sinna. Sama má segja um Þýskaland Hitlers, Rússland Stalíns eða Norður-Kóreu undir Kim Il Sung. En voru þessar stjórnir "lýðræðislegar?" Svarið hlýtur að vera neitandi. Hitler var, eins og prestar þjóðkirkjunnar, lýðræðislega kosinn einu sinni. Síðan sátu menn uppi með hann.
Frjálsar kosningar voru ekki tíðkaðar í þeim ríkjum sem ég nefndi, né heldur ríkti tjáningarfrelsi. Án tjáningarfrelsis er lýðræði óhugsandi, jafnvel þótt þessar stjórnir og fleiri slíkar hafi örugglega fullnægt því skilyrði að hafa stuðning meirihluta þegnanna.
Mjög margt fleira mætti segja um þetta, en stjórnarformið og hugtakið "lýðræði" er miklu flóknara en svo að unnt sé að gera því sæmileg skil í stuttu máli. Orðið hentar hins vegar ágætlega til að slá um sig með því.

                                       Mannréttindin
Eins og lýðræðið eru mannréttindin vissulega afstæð, eins og einhver sagði. Svipað gildir reyndar um fátæktina. Sá einn er kúgaður eða fátækur sem sjálfur telur sig vera það.
Svo einfalt dæmi sé tekið telja munkar sig hvorki kúgaða né fátæka, þótt þeir séu í klaustrum sínum sviptir flestum mannréttindum og lífsgæðum. Fólk í frumstæðum þjóðflokkum, sem býr fjarri siðmenningunni er fullsátt við hlutskipti sitt þótt frá sjónarmiði Vesturlandabúa ríki þar kúgun og fátækt.
Svipað gildir um konur í löndum Múslima. Þær telja sig langflestar alls ekki vera kúgaðar. Má benda á að margir hörðustu stuðningsmanna Khomeinis erkiklerks á sínum tíma voru konur og meðal þeirra mátti finna konur, menntaðar í frjálslyndum háskólum á Vesturlöndum.
Keisarinn vann sér það m.a. til óhelgi að svipta konur blæjunni og reyna að koma á vestrænum lifnaðarháttum og gildismati í landi sínu. Við andstæðinga beitti hann þó hefðbundum aðferðum í þessum heimshluta. Í klóm SAVAK, lögreglu hans, lentu annars vegar kommúnistar og hins vegar bókstafstrúarmenn af gerð Khomeinis.
Vinstri menn taka alltaf og ósjálfrátt afstöðu sem er andstæð hagsmunum Vesturlanda. Því studdu þeir, með Amnesty í fararbroddi, stjórnarandstæðinga af alefli, að sjálfsögðu undir formerkjum "lýðræðis" og "mannréttinda", þótt það væri alltaf deginum ljósara hvaða stefnu andstæðingar keisarans fylgdu og við hverju mætti búast, næðu þeir völdum.
Klerkarnir náðu svo völdunum að lokum, við mikinn fögnuð mannvina og “mannréttindafrömuða” víðsvegar. Síðan þeir tóku við, hefur "lýðræðis"- og "mannréttindabaráttu" vinstri manna gegn Íransstjórn alveg linnt. Vandlætingarhrópin heyrast ekki lengur. Þar ríkir þögnin ein.
Ég held að það væri athugandi fyrir "mannréttindafrömuði" utan og innan Amnesty að kynna sér betur málstað þeirra sem gerðir eru að píslarvottum. Khomeini sjálfur lenti sem "ofsóttur trúarleiðtogi" um skeið efst á listum Amnesty ásamt fjölmörgum áhangendum sínum, væntanlega fyrir "lýðræðis"- og "mannréttindabaráttu" sína.
Ef dæma má af reynslunni frá Íran mætti reikna með, að þeir Lenin, Stalin og Hitler hefðu orðið "samviskufangar" á vegum Amnesty.
Þeir voru nefnilega allir fangelsaðir fyrir skoðanir sínar.


                        ... eftir sjónum breiðum

VINSTRI menn hafa nú misst glæpinn, eða öllu heldur, glæpnum var beinlínis stolið af þeim. Eyjólfur hresstist nefnilega aldrei. Hann dó. Syrgjendurnir leita nú nýrra patentlausna dyrum og dyngjum, en finna fátt sem fútt er í.
Það er viss eftirsjá í Eyjólfi. Meðan hann tórði var auðveldara að fylgjast með þeim sem önnuðust hann. Í Þjóðviljanum, sem andaðist skömmu eftir fráfall Eyjólfs, mátti t.d. ávallt ráða í hvað vinstra fólk bar helst fyrir brjósti þá stundina. Til dæmis komst blaðið yfir það í liðlega hálfrar aldar sögu sinni að styðja flestalla þá ógnarbílda, sem herjuðu á mannfólkið á tímabilinu. Má minna á afdráttarlausan stuðning Þjóðviljans við Hitler og hernað hans árin 1939-41, sem varð til þess að Bandamenn stöðvuðu útgáfu blaðsins og fangelsuðu aðstandendur þess. Ekki þarf að tíunda lofgerðirnar óteljandi um hina harðsvíruðu alræðisherra kommúnistalandanna, en auk þeirra lenti hver sá, sem barðist gegn hagsmunum vestrænna lýðræðisþjóða, sjálfkrafa í náðinni. Má þar nefna Khomeini og hans menn, og undir lokin átti Saddam Hussein athvarf á síðum blaðsins, þ.e. ef rúm gafst fyrir "friðarbaráttunni", sem fékk æ meira rúm ásamt "mannréttindabaráttunni".
Einnig birtust gjarnan í blaðinu auglýsingar um fundi samtaka sem tengdust áhugamálum áhangenda þess, svo sem hinum ýmsu "vináttufélögum", sem íslenskir menn stofnsettu við miskunnarlausar, erlendar alræðisstjórnir. Þá mátti finna í Þjóðviljanum, eins og við var að búast í höfuðmálgagni "mannréttindabaráttunnar", tilkynningar um fundi Amnesty. Vakti sérstaka athygli mína að stundum stóð sama fólkið að þeim og auglýsingum "vináttufélaganna".
Ekkert skorti heldur á um "friðarbaráttuna" sem rekin var samhliða stuðningi við "þjóðfrelsisbaráttuna" (þ.e. hernað kommúnista). M.a. fengu "Menningar- og friðarsamtök kvenna", sem Stalín sjálfur stofnaði pláss, ásamt öðrum "friðarsamtökum" sem ekki voru jafn afdráttarlaust rekin á vegum Sovétríkjanna (að því er sýndist, a.m.k).

                       Friðaruppeldi og föðurlandsást
Það er freistandi að álykta að summa lastanna og dyggðanna verði alltaf hin sama. Því meiri dyggðir, þeim mun meiri lestir. Allir kannast við kristna vandlætara og siðapostula sem hafa verið sekir um ýmiss konar glæpi. Dæmi má finna um menn sem orðið hafa þjóðkunnir fyrir baráttu sína gegn fíkniefnavandanum, en síðan dæmdir fyrir eiturlyfjasmygl.
Þetta má skýra með nei-þýðir-já- lögmálinu sem segir að menn fordæmi það ávallt harðast í orði, sem þeir styðji afdráttarlausast á borði. Miklu fleiri dæmi má finna en þau, sem ég hef þegar nefnt:
Í stríðslok kom upp í Þýskalandi hreyfing um "friðaruppeldi" og var Ulrike Meinhof, sem seinna varð heimskunn í tengslum við hryðjuverk, eitt fyrsta barnið, sem fékk alveg skipulegt “friðaruppeldi” frá barnæsku. Má því segja, að Baader-Meinhof- hryðjuverkasamtökin hafi verið skilgetið afkvæmi "friðaruppeldis".
Ég missti reyndar trúna á "friðarbaráttunni" fyrir margt löngu, um líkt leyti og tveim hópum friðarsinna lenti saman á "heimsfriðarmóti" í Japan og tugir manna voru drepnir.

Í "verkamannalýðveldum", t.d. á Kúbu, er hver sá, sem reynir að stofna til verkfalla eða berjast fyrir hag verkamanna tafarlaust fangelsaður. Þetta er gert með þeim rökum að "verkamenn" hafi völdin og sé verkalýðsbarátta því "gegn hagsmunum verkalýðsins".
Það leiðir því af sjálfu sér að vinstri menn, vinir Castros og annarra slíkra, hafa alltaf talið sig vera alveg sérstaka fulltrúa og kraftbirtingu verkalýðs og verkalýðsbaráttu hér á jörðu.
Íslenskir verkalýðsleiðtogar sóttu því t.d. þing opinberra "verkalýðsfélaga" alræðisríkjanna á Kúbu fyrir nokkrum árum, einmitt um það leyti, sem "hægri sinnaðir" (andkommúnískir) verkamenn í Samstöðu voru að berjast fyrir lífi sínu í Póllandi. Þingið samþykkti að sjálfsögðu ýmsar ályktanir, sem fordæmdu "kúgun verkamanna" víðs vegar á Vesturlöndum.
Einn stjórnmálaflokkur, sem hefur heitið ýmsum nöfnum, telur sig alveg sérsakan og útvalinn andstæðing erlendra stórvelda. Liðsmenn hans hafa því í gegnum tíðina vandlætast afar mikið og m.a. mjög sakað andstæðinga sína um "landsölu" og jafnvel "landráð".
Það þarf því ekki að koma neinum á óvart að nú er fullsannað og skjalfest í Moskvu, að einmitt þessi flokkur þáði samtímis mikla fjárstyrki og var um áratugaskeið beinlínis stjórnað úr ráðuneytum erlends stórveldis.

                                          Af illum verkum...
Nú, að Rússa-Grýlu liðinni, er í sjálfu sér ágætt að þurfa ekki lengur að sitja undir því að vera kallaður "fasisti" fyrir þær sakir einar að benda á staðreyndir um ástandið í sæluríkjum. Þeim staðreyndum mótmælir enginn lengur.
Mér fannst miklu verra fyrr á árum, og finnst enn, að vita af málsvörum alræðis og kúgunar meðal áhrifamanna hvarvetna í þjóðfélaginu, ekki aðeins í stjórnmálum, heldur einnig og ekki síst í lista- og menningarlífi þjóðarinnar.
Hitt fannst mér þá og finnst enn allra verst, og reyndar óþolandi, að sitja undir tali þess sama fólks í síbylju um "lýðræðið", "tjáningarfrelsið", "lítilmagnann" og "mannréttindin".
Havel Tékklandsforseta var örugglega ekki kunnugt um, þegar hann var hér á ferð fyrir nokkrum árum, í hvaða félagsskap hann var. Mér fannst beinlínis viðbjóðslegt að fylgjast með því að þeir sem flöðruðu allra mest upp um forsetann voru einmitt þeir áhrifamenn í stjórnmálum, listum og menningarlífi sem af mestu alefli höfðu stutt kvalara hans fáum árum áður meðan hann var andófsmaður og fangi.

Þetta fólk kann ekki að skammast sín. Það kunna nasistar.

Rússagrýla er dauð. En Grýlubörnin lifa og munu halda áfram að geta af sér afkvæmi, því skýringar á háttalagi þeirra er fremur að leita á vettvangi sálfræði en stjórnmála. Vinstrimennskunni verður varla útrýmt, fremur en sýndarmennskunni, vandlætingunni eða óskhyggjunni. Hún mun skjóta upp kollinum í einhverri mynd, undir einhverju nafni. Blekkingin er fallegri en raunveruleikinn, og menn munu halda áfram, enn sem fyrr, að berjast af miklu meiri sannfæringu fyrir lyginni heldur en sannleikanum.
Því munu íhaldsmenn seint öðlast þann töfraljóma, sem umlykur málsvara blekkingarinnar. Við það verður að búa.
Barnið í ævintýri Andersens hefur örugglega fengið skömm í hattinn. Svo var a.m.k. um okkur sem reyndum að benda fólki á úr hvaða efni nýju fötin væru sem skraddararnir Marx og Lenin höfðu saumað á keisarana í Kreml. Boðberar válegra tíðinda verða aldrei vinsælir, og fólk er alltaf reiðubúnara til að trúa lyginni heldur en sannleikanum.
Kíkóti skildi hvarvetna eftir sig slóða eyðileggingar. Það gera vinstri menn, stuðningsmenn, jábræður og umþegjendur alræðisherranna og böðlanna, líka. Fulltrúar og arftakar Rýssa- Grýlu eru hins vegar ekki meinlausir, sjónumhryggir riddarar. Auðvelt er samt að þekkja þá: Þeir tönnlast nefnilega í síbylju á fallegum orðum.
Nafni minn frá Skáholti orðaði nei-þýðir-já-lögmálið dálítið öðru vísi en ég, nefnilega svona:

Af illum gjörðum sínum þekkjast þeir,
sem þykjast geta frelsað heiminn.

Það er vissulega rétt að auðveldlega má þekkja þá af illum gjörðum þeirra.
En það er jafn auðvelt að að þekkja illvirkjana af fögrum orðum sínum.

Gróðurhúsaáhrif væru góð

Þessi grein er í Mogganum í dag, en ég vil benda lesendum sérstaklega á greinina, hér fyrir neðan, sem skrifuð var sumarið 1999 um ósóngatið. Ég hef raunar fjöldamargt fleira að segja um þessi mál, en um Kyoto- bókunina, "umræðuna" og alla þessa steypu má hafa orð Ólafs Pá í Laxdælu:

"Vond eru heimskra manna ráð, en því verri, sem þeir koma fleiri saman".



Ég veit vel, að þegar menn lesa fyrirsögn þessarar greinar munu þeir telja, að nú hafi ég endanlega farið úr límingunum. En svo er alls ekki. Mér er full alvara.
Ég lærði, eins og aðrir sem gengið hafa í gegnum skólakerfið hér að við lifum nú á ísöld, þótt hlýskeið sé. Í raun er loftslag nú afar kalt, sé miðað við jarðsöguna í heild, og raunar einnig á mælikvarða núverandi hlýskeiðs, sem hófst með gífurlegu flóði fyrir eitthvað um tíu-tólf þúsund (ekki milljón) árum. Hlýjast og rakast var fyrstu árþúsundin, en síðan fyrir um 6-7 þúsund árum, skömmu fyrir daga Forn- Egypta, fer loftslag hægt kólnandi og þornandi. Þessi kólnun er ekki jöfn, en þótt hita- og rakakúrfan sé hlykkjótt, liggur hún afdráttarlaust niður á við, mönnunum og gjörvöllu lífríkinu til ómælanlegs tjóns.

Menn hafa fundið merki um 20 eða fleiri hlýskeið á núverandi ísöld, sem staðið hefur í allt að þrjár milljónir (ekki þúsundir) af 4.500 milljóna ára sögu jarðarinnar, og hafa sum þeirra augljóslega verið miklu hlýrri en það sem nú ríkir. Um ástæður þeirra, og sjálfrar ísaldarinnar, er ekkert vitað með vissu. Fundist hafa merki um nokkrar aðrar ísaldir á fyrri tímaskeiðum, en þær hafa verið tiltölulega stuttar sé miðað við heildarlengd jarðsögunnar.

Menn hljóta að hafa lært eins og ég, að mest alla milljarða ára sögu jarðarinnar hefur hiti verið allt frá tíu og stundum allt að 20 stigum hærri en nú, og lítill, og oftast enginn ís við heimskautin. Mest alla jarðsögu Íslands, þ.e. fyrstu 15-20 milljón (ekki þúsund) árin þar til núverandi ísöld hófst, var loftslag og gróður hér svipaður og nú er í Norður- Kaliforníu, svo sem sjá má á surtarbrandslögum og steingervingum á Tjörnesi og víðar. Slíkt loftslag er Íslandi og jörðinni allri eðlilegt, ekki ísaldarkuldinn, sem nú ríkir, þrátt fyrir hlýskeið.

Fyrstu árþúsundin eftir flóðið mikla, sem markar upphaf núverandi hlýskeiðs var loftslag á norðurslóðum a.m.k. 4-5 stigum hlýrra en nú er, miklu heitara en jafnvel ofstækisfyllstu spámenn heimsendafræðinga nútímans, svokallaðra “umhverfisverndarsinna” gera ráð fyrir í “svörtustu” spám sínum. Meginjöklar á Suðurskautslandinu og Grænlandi bráðnuðu þó ekki og yfirborð sjávar var sáralítið hærra en nú. Ísbirnir lifðu góðu lífi örlítið norðar en nú.
Þá var Ísland nánast paradís á jörðu í samanburði við það sem nú er, enginn Vatnajökull, aðeins fáeinar jökulhettur á hæstu tindum og landið allt grænt og gróðri vafið. Allt lífríkið tók við sér. Gífurleg landflæmi víða um heim, sem höfðu verið lítt byggileg vegna kulda eða þurrka, urðu nú aftur lífvænleg mönnum, dýrum og jurtum. Uppgufun úr höfunum jókst, og hið hlýja loft gat tekið til sín meiri raka en áður. Sahara- eyðimörkin var grasi gróin og þéttbyggð mönnum og skepnum. Síðan kólnaði hægt og hægt og þornaði, svo byggðin færðist til strandar og í Nílardalinn. Þessi þróun náði hámarki um aldamótin 1900, en þá voru jöklar á Íslandi og annars staðar meiri en nokkru sinni frá því á jökulskeiði. Jafnframt því að Vatnajökull og aðrir smájöklar á norður- og suðurhveli hafa verið að myndast hafa eyðimerkur hvarvetna verið að stækka, uppgufun minnkar úr höfunum, og kalt loftið inniheldur minni raka en fyrr. Enn á tímum Rómverja voru borgir reistar í blómlegum landbúnaðarhéruðum Norður- Afríku, þar sem nú eru sandöldur einar.
Jörðin stefnir óhjákvæmilega inn í nýtt jökulskeið eftir nokkur þúsund ár. Allt að þriggja kílómetra þykkur  jökull mun þá aftur leggjast þar yfir, sem ýmsar helstu borgir Vestur-Evrópu og Norður- Ameríku standa nú.
Þetta er engin barnaleg heimsendaspá, þetta hefur gerst 20 sinnum eða oftar á núverandi ísöld og mun alveg örugglega gerast aftur. “Gróðurhúsaáhrifin”, ef einhver eru, gætu hugsanlega hægt á þessari þróun eða stöðvað hana. Vonandi fer svo.


Það eru engin sérstök tíðindi, að mesti óvinur alls sem lifir, er frost og kuldi. Þetta vita allir. Skynlausar skepnur, fuglar, fiskar, skordýr, grös og jurtir vita þetta og leita því ávallt í hlýjuna. “Umhverfisverndarsinnar”, vita þetta hins vegar augljóslega ekki. Þeir, og margir stjórnmálamenn, t.d. Al Gore fyrrum varaforseti, hafa fengið þá flugu í höfuðið að hlýjan, vinur alls sem lifir, sé vond. Hin meinlokan er þó enn undarlegri, en hún er sú, að heimurinn muni farast, ef hlýnar eitthvað agnarlítið aftur á næstu hundrað árum.

Ég vil undirstrika þetta litla orð “aftur” alveg sérstaklega. Það heyrist nefnilega aldrei í “umræðunni”. Alltaf er talað um “hlýnun” aldrei, eins og rétt er, um “endurhlýnun”. En af hverju allur þessi ótti við hlýjuna? Mér sýnist ástæðan vera augljós: Ömurlegt ástand náttúrufræðikennslu austan hafs og vestan. Það er slæmt hér, en utanlands virðist ástandið enn miklu verra. Hinir erlendu fjölmiðlamenn, sem áttu upptökin að “umræðunni” um “gróðurhúsaáhrifin”og ráða henni, virðast almennt hafa verið tossar í skóla, og stjórnmálamennirnir, sem ákvarðanir taka, að mestu út frá skrifum fávísra æsifréttablaðamanna, sýnast hafa verið álíka grænir í flestum námsgreinum.

Ég endurtek og undirstrika: Gróðurhúsaáhrif væru góð!