Kyn- leg hugleiðing

 
Ég skrifaði þessa færslu fyrir tveimur árum, en þá lásu hana fáir. Mér finnst tilvalið að birta hana aftur, en ég fer þarna yfir sömu atriði og í færslunni hér fyrir neðan, "Mætum ekki á R- daginn". Ef einhver skyldi láta sér detta í hug eitt augnablik að ég sé hér að bera blak af barnaníðingum er það fráleit fásinna. Það er ofstækið, sem einkennir öll þessi líkamsopa- æxlunarfæra og neðanþindarmál, sem mér er mjög á móti skapi. 


Það væri fjarri mér að hallmæla konum, hommum, svertingjum, dvergum eða feita fólkinu. Það væri ljótt, og ég er ekki ódó. Hinu er ekki að leyna, að mér hundleiðist brölt þessa fólks, ekki síst svonefnd “réttindabarátta” neðanþindar- þrýstihópanna tveggja, femínista og hómósexúalista.

Neðanþindar- þráhyggja ýmis konar er nú í tísku og þykir fín, enda ættuð frá Bandaríkjunum, landinu sem vinstri menn stela hugmyndum sínum frá, en þakka fyrir með hatri. Þar vestra hefur komið í ljós, að ýmsar kynhneigðir, sem menn einu sinni kölluðu “fýsnir” og töldu í einfeldni sinni vera ó- eðlilegar, þ.e. ó- náttúrulegar, eru í raun hið besta mál. Þeir sem einu sinni voru kallaðir “öfugir”, ef ekki beinlínis “ramm- sódómískir”, eru nú “samkynhneigðir”og flottir. Meira að segja “S/M” þykir “kinkí” og fínt. Konur halda upp á “V- daginn”(sbr. Vagina) með pomp og pragt, og hommar fara í skrúðgöngu á “R- daginn” (sbr Rectum)og því ekki það?
Þetta er allt í góðu lagi og sama er mér. Ég hirði hvergi um, hvað annað fólk gerir í svefnherberginu heima hjá sér. Þó þykir mér flíkunarheigðin, sem einkennir marga Bandaríkjamenn, svo og málsvara neðanþindar- æxlunarfæra- og líkamsopa- þrýstihópanna tveggja, hómósexúalista og femínista, alveg sérstaklega hvimleið. Það minnir mig helst á fólk, sem í sífellu þarf að vera að segja öðrum, hvað það hafi verið að gera á klósettinu.


Uppákoma alþingiskvenna á síðasta “V- degi” fannst mér merkileg og skemmtileg. Hvað skyldi Þorgeir Ljósvetningagoði hafa sagt? Eða Njáll? Eða Skarphéðinn?


En allt þetta umburðarlyndi kallar á andstæðu sína. Enginn heilvita maður þorir nú orðið að gefa sig á tal við ókunnug börn. Það kostar viðbjóðslegar, viðurstyggilegar ásakanir. Nú er mjög í tísku í hjónaskilnaðarmálum, og ekki aðeins í Bandaríkjunum, að saka eiginmanninn um “kynferðislega misnotkun”. Konurnar, sem bera viðbjóðinn á borð vita vel, að þær komast upp með það óáreittar. Í slíkum málum dugar iðulega ásökunin ein, óháð málavöxtum, svipað og í galdra- réttarhöldum fyrr á öldum. Ofstækið er yfirþyrmandi og í fullkominni andstæðu við allt umburðarlyndið.


Ég man að Flosi sagði einhvern tíma í Þjóðviljanum, að nauðgun væri “kynferðislegt atferli, þangað til báðum þykir það gott”. Þetta var í gamla daga. Nú væri óhugsandi að láta slíkt frá sér fara. Flosi yrði lögsóttur. Alræðisöflin sækja stöðugt á.

Ein kynhneigð, sem raunar er alveg sérlega viðbjóðsleg, hefur alveg orðið útundan í öllu frjálslyndinu, nefnilega “barn- kynhneigð”. Hvers vegna? Þessir menn geta beitt alveg nákvæmlega sömu rökum og hommar. Þeir “ráða ekki við sig”, en í allri þeirri sjúkdómavæðingu, sem gengur yfir Vesturlönd virðist enginn geta séð, að þeir eiga frekar heima á geðsjúkrahúsi en í fangelsi. 

Án þess að ég vilji á nokkurn hátt verja þessa menn vil ég þó benda á, að í gegnum tíðina hefur það alls ekki alltaf verið ljóst, hvað er “barn”. Raunar má fullyrða með vissu, að bókstaflega allir núlifandi Íslendingar, þar á meðal Stígamótakonur, eru afkomendur “barnaníðinga” í nútímaskilningi, því algengur giftingaraldur fyrr á öldum var hér sem annars staðar 12-14 ár, og stundum yngri. Svo er enn í dag í mörgum löndum heims. Eftir að Khomeini erkiklerkur komst til valda í Íran með háværum stuðningi vinstri manna og Amnesty, var giftingaraldur færður niður í níu ár samkvæmt Sharia- lögum, en yngsta kona Múhammeðs spámanns var einmitt níu ára gömul. Raunar má geta þess til gamans, að það er nánast óhugsandi, að María mey hafi náð núverandi lögaldri, þegar hún átti Jesú. 


Fleira er skrýtið. Framleiðsla á barnaklámi er viðurstyggilegur, ógeðslegur glæpur, en á að senda menn í fangelsi fyrir að horfa á viðbjóðinn? Á ekki frekar að senda þá til sálfræðings? Getur það verið “glæpur” að horfa á raunverulegan glæp, sem framinn var af bláókunnugu fólki í öðru heimshorni fyrir löngu? “Glæpamaðurinn” situr bara og horfir á myndir af öðru fólki, sem var að fremja glæp í öðru landi fyrir löngu. Þessir menn eiga við alvarleg, sérlega viðbjóðsleg geðræn vandamál að stríða, en er það glæpur? Og hvað með lögreglumennina og dómarana, sem horfa á viðurstyggðina í þágu “rannsóknarhagsmuna”. Á líka að fangelsa þá? "Varsla barnakláms" er refisverð hér og víða annars staðar og það er vel skiljanlegt að menn berjist á móti þessu með öllum ráðum. Þetta er oft borið saman við vörslu fíkniefna. En hvað með lögrelumennina og dómarana? Þeir þurfa ekki að neyta fíkniefnanna, sem þeir gera upptæk. Það er hins vegar brýn nauðsyn fyrir þá að "neyta" barnaklámsins. "Neyslan" felst í því að horfa á myndirnar. Þeir eru því óhjákvæmilega meðsekir hinum dæmda, alveg ólíkt því sem á sér stað í fíkniefnamálum.Hvað með sálarheill lögreglumanna og dómara? Og ég spyr aftur. Á ekki að dæma þá líka?

Mætum ekki í R- gönguna

Ég kann vel við homma, þótt mér leiðist lessur, en ég hef hins vegar fullkominn ýmigust á “hómósexúalistum”, þ.e. fólki, sem hefur fengið fengið neðanþindar- æxlunarfæra- og líkamsopamál gjörsamlega á heilann. Mér þykir líka vænt um konur þótt ég hafi skömm á feministum og hef ekkert sérstakt á móti svertingjum og asíumönnum þótt ég telji fjölmenningarsinna beinlínis þjóðhættulega skemmdarverkamenn.
 Mér finnast áhugamál hómósexúalista lítilmótleg, ef ekki beinlínis hallærisleg. Mér er alveg sama hvort hommarnir koma út úr skápnum eða ekki, það er þeirra mál. Ég hirði hvergi um það sem annað fólk gerir í rúminu heima hjá sér en til eru hlutir sem ég vil ekki vita. Ég veit að ég er ekki einn um þetta og má vitna í einn háværasta talsmann réttinda homma í Bandaríkjunum í marga áratugi, rithöfundinn Gore Vidal (náfrændi Al Gore), en hann hefur margsinnis lýst andstyggð sinni á flíkunarhneigð og rassaköstum hómósexúalista og fengið bágt fyrir. Hann vill bara fá að vera í friði, og það ber að virða.
Fyrrnefnd æxlunarfæra- og líkamsopa- þráhyggja nær hámarki þessa dagana. V- dagurinn er sem kunnugt er kenndur við annað líkamsop neðan mittis, sem á latínu nefnist “vagina”. Því finnst mér rétt að nota líka latneska nafnið því líkamsopi, nú á sér hátíð, nefnilega “rectum”. "Hinsegin dagar" beri því nafnið “R- dagar”. Vondir menn geta kallað þetta “rassdaginn” ef þeir vilja og gönguna “rass- gönguna”, en mér finnst það ljótt. Réttara er að halda sig við latínuna.

Ástæða þessara skrifa minna er ekki síst hvernig þeir hafa hin síðari ár markvisst og meðvitað stefnt að því að fá ungt fólk og ekki síst börn, i sínar raðir. Má minna á að fyrir nokkru var Birna Þórðardóttir að messa yfir börnum í Vestmannaeyjum, en inntakið í ræðum hennar var, að “boru- borun” væri í rauninni alveg eins og eðlilegar samfarir karls og konu. Þessu eiga börnin að trúa. Þetta er því miður ekki þannig. Þetta tiltekna líkamsop var af náttúrunni ætlað allt annað hlutverk, nefnileg að losa líkamann við hættuleg úrgangsefni. Í þessum úrgangsefnum er bakteríuflóran yfirþyrmandi, og ég er ekki aðeins að tala um eyðniveiruna. Einn kunningi minn,sem starfar í heilbrigðiskerfinu segir, að það væri alveg athugandi að meina hommum beinlínis að starfa við matvælaframleiðslu vegna hættu af coli- gerlum og fjöldamörgum öðrum lífshættulegum bakteríum. Náin samskipti við þetta líkamsop eru og verða alltaf stórhættuleg, þótt ekki væri eyðnin.
En þessi kunningi minn segir fleira. Það er ekki aðeins eyðnihættan og óþrifin, sem fylgja boru- borun sem eru hættuleg. Fleira kemur til. Með frekju sinni og yfirgangi hafa hómósexúalistar komið þessu áhugamáli sínu út til fólksins og komið því í tísku, þannig að m.a. virðist sjálfsagt þykja að beita boru- borun við konur ekki síður en karla. Þær eru smágerðari og þola þetta enn verr og innan heilbrigðiskerfisins hafa menn sívaxandi áhyggjur af útbreiðslu þessa undarlega athæfis. Líkamsopið (rectum) var aldrei ætlað til þess arna af náttúrunni, hringvöðvinn rifnar þannig að fjöldi þeirra sem stunda boru- borun að staðaldri verða að ganga með bleyju. Ekki nóg með það. Sumir hommar beita beinlínis hnefanum og fyrrnefndur kunningi minn segir, að ekki sé hægt að nota venjulega hitamæla á slíka menn. Það verði að nota munnmæla, hinir sýni bara lofthitann.

Þetta var kannski sagt í gamni, en málið er grafalvarlegt. Langhættulegasti fylgifiskur boru- borunar er að sjálfsögðu eyðnin. Hún er fullkomin dauðans alvara.
Að lokum:
Ég veit fullvel, að það jafngildir sjálfkrafa mannorðs- og æru- sjálfsmorði að gera minnstu athugasemd við flírulæti og rassaköst hómósexúalista, en um það hirði ég ekki neitt. Þeir eru löngu komnir út fyrir öll velsæmismörk og verðskulda enga sérstaka vernd eða virðingu. Fyrirframvitað blaður þeirra er sem flugnasuð í mínum eyrum. Mér finnst allt þeirra brölt vitlaust og lítilmótlegt þó ég hafi,sem fyrr sagði alls ekkert á móti hommum sem slíkum. Hommar eru eitt, hómósexúalistar eru annað á sama hátt og konur eru eitt, feministar eru annað.

Því segi ég og skrifa: Leyfum þeim ekki lengur að stjórna orðum okkar og gerðum. Ofsækjum ekki homma en sýnum hómósexúalistum fullkomið afskiptaleysi.

 

Mætum ekki í R- gönguna 

Kyn-leg hugleiðing

Það væri fjarri mér að hallmæla konum, hommum, svertingjum, dvergum eða feita fólkinu. Það væri ljótt, og ég er ekki ódó. Hinu er ekki að leyna, að mér hundleiðist brölt þessa fólks, ekki síst svonefnd “réttindabarátta” neðanþindar- þrýstihópanna tveggja, femínista og hómósexúalista.

Neðanþindar- þráhyggja ýmis konar er nú í tísku og þykir fín, enda ættuð frá Bandaríkjunum, landinu sem vinstri menn stela hugmyndum sínum frá, en þakka fyrir með hatri. Þar vestra hefur komið í ljós, að ýmsar kynhneigðir, sem menn einu sinni kölluðu “fýsnir” og töldu í einfeldni sinni vera ó- eðlilegar, þ.e. ó- náttúrulegar, eru í raun hið besta mál. Þeir sem einu sinni voru kallaðir “öfugir”, ef ekki beinlínis “ramm- sódómískir”, eru nú “samkynhneigðir”og flottir. Meira að segja “S/M” þykir “kinkí” og fínt. Konur halda upp á “V- daginn”(sbr. Vagina) með pomp og pragt, og hommar fara í skrúðgöngu á “R- daginn” (sbr Rectum)og því ekki það?
Þetta er allt í góðu lagi og sama er mér. Ég hirði hvergi um, hvað annað fólk gerir í svefnherberginu heima hjá sér. Þó þykir mér flíkunarheigðin, sem einkennir marga Bandaríkjamenn, svo og málsvara neðanþindar- æxlunarfæra- og líkamsopa- þrýstihópanna tveggja, hómósexúalista og femínista, alveg sérstaklega hvimleið. Það minnir mig helst á fólk, sem í sífellu þarf að vera að segja öðrum, hvað það hafi verið að gera á klósettinu.


Uppákoma alþingiskvenna á síðasta “V- degi” fannst mér merkileg og skemmtileg. Hvað skyldi Þorgeir Ljósvetningagoði hafa sagt? Eða Njáll? Eða Skarphéðinn?


En allt þetta umburðarlyndi kallar á andstæðu sína. Enginn heilvita maður þorir nú orðið að gefa sig á tal við ókunnug börn. Það kostar viðbjóðslegar, viðurstyggilegar ásakanir. Nú er mjög í tísku í hjónaskilnaðarmálum, og ekki aðeins í Bandaríkjunum, að saka eiginmanninn um “kynferðislega misnotkun”. Konurnar, sem bera viðbjóðinn á borð vita vel, að þær komast upp með það óáreittar. Í slíkum málum dugar iðulega ásökunin ein, óháð málavöxtum, svipað og í galdra- réttarhöldum fyrr á öldum. Ofstækið er yfirþyrmandi og í fullkominni andstæðu við allt umburðarlyndið.


Ég man að Flosi sagði einhvern tíma í Þjóðviljanum, að nauðgun væri “kynferðislegt atferli, þangað til báðum þykir það gott”. Þetta var í gamla daga. Nú væri óhugsandi að láta slíkt frá sér fara. Flosi yrði lögsóttur. Alræðisöflin sækja stöðugt á.

Ein kynhneigð, sem raunar er alveg sérlega viðbjóðsleg, hefur alveg orðið útundan í öllu frjálslyndinu, nefnilega “barn- kynhneigð”. Hvers vegna? Þessir menn geta beitt alveg nákvæmlega sömu rökum og hommar. Þeir “ráða ekki við sig”, en í allri þeirri sjúkdómavæðingu, sem gengur yfir Vesturlönd virðist enginn geta séð, að þeir eiga frekar heima á geðsjúkrahúsi en í fangelsi.

Án þess að ég vilji á nokkurn hátt verja þessa menn vil ég þó benda á, að í gegnum tíðina hefur það alls ekki alltaf verið ljóst, hvað er “barn”. Raunar má fullyrða með vissu, að bókstaflega allir núlifandi Íslendingar, þar á meðal Stígamótakonur, eru afkomendur “barnaníðinga” í nútímaskilningi, því algengur giftingaraldur fyrr á öldum var hér sem annars staðar 12-14 ár, og stundum yngri. Svo er enn í dag í mörgum löndum heims. Eftir að Khomeini erkiklerkur komst til valda í Íran með háværum stuðningi vinstri manna og Amnesty, var giftingaraldur færður niður í níu ár samkvæmt Sharia- lögum, en yngsta kona Múhammeðs spámanns var einmitt níu ára gömul. Raunar má geta þess til gamans, að það er nánast óhugsandi, að María mey hafi náð núverandi lögaldri, þegar hún átti Jesú.


Fleira er skrýtið. Framleiðsla á barnaklámi er viðurstyggilegur, ógeðslegur glæpur, en á að senda menn í fangelsi fyrir að horfa á viðbjóðinn? Á ekki frekar að senda þá til sálfræðings? Getur það verið “glæpur” að horfa á raunverulegan glæp, sem framinn var af bláókunnugu fólki í öðru heimshorni fyrir löngu? “Glæpamaðurinn” situr bara og horfir á eitthvað annað fólk fremja glæp. Þessir menn eiga við alvarleg, sérlega viðbjóðsleg geðræn vandamál að stríða, en er það glæpur? Og hvað með lögreglumennina og dómarana, sem horfa á viðurstyggðina í þágu “rannsóknarhagsmuna”. Á líka að fangelsa þá?