Gróðurhúsaáhrif væru góð

Þessi grein er í Mogganum í dag, en ég vil benda lesendum sérstaklega á greinina, hér fyrir neðan, sem skrifuð var sumarið 1999 um ósóngatið. Ég hef raunar fjöldamargt fleira að segja um þessi mál, en um Kyoto- bókunina, "umræðuna" og alla þessa steypu má hafa orð Ólafs Pá í Laxdælu:

"Vond eru heimskra manna ráð, en því verri, sem þeir koma fleiri saman".




Ég veit vel, að þegar menn lesa fyrirsögn þessarar greinar munu þeir telja, að nú hafi ég endanlega farið úr límingunum. En svo er alls ekki. Mér er full alvara.
Ég lærði, eins og aðrir sem gengið hafa í gegnum skólakerfið hér að við lifum nú á ísöld, þótt hlýskeið sé. Í raun er loftslag nú afar kalt, sé miðað við jarðsöguna í heild, og raunar einnig á mælikvarða núverandi hlýskeiðs, sem hófst með gífurlegu flóði fyrir eitthvað um tíu-tólf þúsund (ekki milljón) árum. Hlýjast og rakast var fyrstu árþúsundin, en síðan fyrir um 6-7 þúsund árum, skömmu fyrir daga Forn- Egypta, fer loftslag hægt kólnandi og þornandi. Þessi kólnun er ekki jöfn, en þótt hita- og rakakúrfan sé hlykkjótt, liggur hún afdráttarlaust niður á við, mönnunum og gjörvöllu lífríkinu til ómælanlegs tjóns.

Menn hafa fundið merki um 20 eða fleiri hlýskeið á núverandi ísöld, sem staðið hefur í allt að þrjár milljónir (ekki þúsundir) af 4.500 milljóna ára sögu jarðarinnar, og hafa sum þeirra augljóslega verið miklu hlýrri en það sem nú ríkir. Um ástæður þeirra, og sjálfrar ísaldarinnar, er ekkert vitað með vissu. Fundist hafa merki um nokkrar aðrar ísaldir á fyrri tímaskeiðum, en þær hafa verið tiltölulega stuttar sé miðað við heildarlengd jarðsögunnar.

Menn hljóta að hafa lært eins og ég, að mest alla milljarða ára sögu jarðarinnar hefur hiti verið allt frá tíu og stundum allt að 20 stigum hærri en nú, og lítill, og oftast enginn ís við heimskautin. Mest alla jarðsögu Íslands, þ.e. fyrstu 15-20 milljón (ekki þúsund) árin þar til núverandi ísöld hófst, var loftslag og gróður hér svipaður og nú er í Norður- Kaliforníu, svo sem sjá má á surtarbrandslögum og steingervingum á Tjörnesi og víðar. Slíkt loftslag er Íslandi og jörðinni allri eðlilegt, ekki ísaldarkuldinn, sem nú ríkir, þrátt fyrir hlýskeið.

Fyrstu árþúsundin eftir flóðið mikla, sem markar upphaf núverandi hlýskeiðs var loftslag á norðurslóðum a.m.k. 4-5 stigum hlýrra en nú er, miklu heitara en jafnvel ofstækisfyllstu spámenn heimsendafræðinga nútímans, svokallaðra “umhverfisverndarsinna” gera ráð fyrir í “svörtustu” spám sínum. Meginjöklar á Suðurskautslandinu og Grænlandi bráðnuðu þó ekki og yfirborð sjávar var sáralítið hærra en nú. Ísbirnir lifðu góðu lífi örlítið norðar en nú.
Þá var Ísland nánast paradís á jörðu í samanburði við það sem nú er, enginn Vatnajökull, aðeins fáeinar jökulhettur á hæstu tindum og landið allt grænt og gróðri vafið. Allt lífríkið tók við sér. Gífurleg landflæmi víða um heim, sem höfðu verið lítt byggileg vegna kulda eða þurrka, urðu nú aftur lífvænleg mönnum, dýrum og jurtum. Uppgufun úr höfunum jókst, og hið hlýja loft gat tekið til sín meiri raka en áður. Sahara- eyðimörkin var grasi gróin og þéttbyggð mönnum og skepnum. Síðan kólnaði hægt og hægt og þornaði, svo byggðin færðist til strandar og í Nílardalinn. Þessi þróun náði hámarki um aldamótin 1900, en þá voru jöklar á Íslandi og annars staðar meiri en nokkru sinni frá því á jökulskeiði. Jafnframt því að Vatnajökull og aðrir smájöklar á norður- og suðurhveli hafa verið að myndast hafa eyðimerkur hvarvetna verið að stækka, uppgufun minnkar úr höfunum, og kalt loftið inniheldur minni raka en fyrr. Enn á tímum Rómverja voru borgir reistar í blómlegum landbúnaðarhéruðum Norður- Afríku, þar sem nú eru sandöldur einar.
Jörðin stefnir óhjákvæmilega inn í nýtt jökulskeið eftir nokkur þúsund ár. Allt að þriggja kílómetra þykkur jökull mun þá aftur leggjast þar yfir, sem ýmsar helstu borgir Vestur-Evrópu og Norður- Ameríku standa nú.
Þetta er engin barnaleg heimsendaspá, þetta hefur gerst 20 sinnum eða oftar á núverandi ísöld og mun alveg örugglega gerast aftur. “Gróðurhúsaáhrifin”, ef einhver eru, gætu hugsanlega hægt á þessari þróun eða stöðvað hana. Vonandi fer svo.


Það eru engin sérstök tíðindi, að mesti óvinur alls sem lifir, er frost og kuldi. Þetta vita allir. Skynlausar skepnur, fuglar, fiskar, skordýr, grös og jurtir vita þetta og leita því ávallt í hlýjuna. “Umhverfisverndarsinnar”, vita þetta hins vegar augljóslega ekki. Þeir, og margir stjórnmálamenn, t.d. Al Gore fyrrum varaforseti, hafa fengið þá flugu í höfuðið að hlýjan, vinur alls sem lifir, sé vond. Hin meinlokan er þó enn undarlegri, en hún er sú, að heimurinn muni farast, ef hlýnar eitthvað agnarlítið aftur á næstu hundrað árum.

Ég vil undirstrika þetta litla orð “aftur” alveg sérstaklega. Það heyrist nefnilega aldrei í “umræðunni”. Alltaf er talað um “hlýnun” aldrei, eins og rétt er, um “endurhlýnun”. En af hverju allur þessi ótti við hlýjuna? Mér sýnist ástæðan vera augljós: Ömurlegt ástand náttúrufræðikennslu austan hafs og vestan. Það er slæmt hér, en utanlands virðist ástandið enn miklu verra. Hinir erlendu fjölmiðlamenn, sem áttu upptökin að “umræðunni” um “gróðurhúsaáhrifin”og ráða henni, virðast almennt hafa verið tossar í skóla, og stjórnmálamennirnir, sem ákvarðanir taka, að mestu út frá skrifum fávísra æsifréttablaðamanna, sýnast hafa verið álíka grænir í flestum námsgreinum.

Ég endurtek og undirstrika: Gróðurhúsaáhrif væru góð!








| Breytt 2.10.2007 kl. 15:05 | Slóð | Athugasemdir (3)

24.9.2007 | 15:06
Úðabrúsar Eldlendinga

Þessi grein birtist fyrst í Mogganum í ágúst 1999, en hún hefur í engu tapað gildi sínu. Þvert á móti. Ósóngatið hvarf nokkrum árum eftir birtingu greinarinnar, en kom svo aftur, og það er orðið alveg ljóst, að hér er um náttúrufyrirbæri að ræða, óháð brölti mannanna.Barnalegar yfirlýsingar um að eitthver alþjóðasáttmáli um ísskápa og úðabrúsa hafi átt þátt í minnkun ósóngatisns er ekki annað en hjákátlegt yfirklór. V.E.

HEIMSENDAFÁR gengur nú yfir löndin og á nýja árþúsundið vafalaust þátt í því. Þetta er ekki í fyrsta sinn, því á síðari hluta tíundu aldar breiddist sú hugmynd sem eldur í sinu um hinn kristna heim, að dómsdags væri að vænta árið 1000. Mundu þá kristnir einir bjargast, en heiðnir brenna í víti. Hófst nú eitt mesta kristinboðsátak sögunnar, og kristnaðist Mið- og Austur-Evrópa á fáum árum ásamt Garðaríki, svo og Danmörk, Noregur, Grænland og Ísland.
Heimsendirinn, sem lofað hafði verið árið 1000, lét þó á sér standa, og hefur kirkjan æ síðan ekkert viljað ræða fárið. Hún hélt þó fast í hina gífurlegu landvinninga sína. Heimsendafársins mikla er t.d. hvergi getið í þeirri ritskoðuðu Íslendingabók sem varðveist hefur. Raunar hefur lengi verið prívatskoðun mín, að það hafi verið heiðnir menn, sem bentu á umhverfið og sögðu: "Hverju reiddist Guð..." (ekki goðin) þegar eldgos hófst þar sem þingheimur, eða a.m.k. hinn kristni hluti hans, beið í ofvæni eftir heimsendi, skjálfandi á beinunum, á Þingvöllum árið 1000. Eldgosið var túlkað sem upphaf heimsendisins. Íslendingabók er eina fornritið, sem vitað er um með vissu, að kirkjan ritskoðaði og beinlínis breytti og mér finnst afar líklegt, að hin fleygu orð Ara um að "hafa það, sem sannara reynist" vísi til ritskoðara hans.
Heimsendafræði (eskatólógía á lærðra manna máli) var eitt höfuðviðfangsefni miðaldaguðfræðinga. Töldu hinir lærðustu menn miðalda einsýnt, að syndugt líferni mannanna, græðgi og illska mundi fljótlega kalla yfir þá eld og brennistein, pestir og kýli uns mannkynið tortímdist með öllu fyrir sakir vonsku sinnar, synda og almennrar fúlmennsku. Eskatólógum tókst þó aldrei að dagsetja heimsendi almennilega, hann dróst von út viti og er ekki kominn enn. Minnir þetta afar mikið á málflutning þeirra, sem grænastir eru og vitlausastir í "umræðunni" nú til dags.
Fárið, sem núna steðjar að er að sögn þessa fólks í tvennu lagi. Í fyrsta lagi valdi syndugt líferni mannanna, græðgi þeirra og illska alveg voðalegri mengun, sem hafi gert gat á ósónlagið, þó ekki á norðurhveli þar sem flestallt fólkið býr, heldur í óbyggðum hinum megin á hnettinum. Þeir, sem ekki brenni lifandi sleppi þó ekki, heldur drukkni. Það sé nefnilega að hlýna í veðrinu af völdum títtnefnds syndugs lífernis mannfólksins. Muni því ísinn bráðna, en hann er nánast allur í fyrrnefndum óbyggðum hinum megin á hnettinum. Hafið muni síðan flæða yfir löndin.
Tölvufræðingar, framleiðendur og seljendur hafa svo komið sér upp þriðja fárinu, en um þá matarholu þeirra verður ekki fjallað hér, enda fellur "2000-vandinn" fremur undir markaðsfræði en eiginlega heimsendafræði.

Útfjólublátt ljós myndar ósónlagið
Byrjum á ósónvandanum: Ég játa fúslega, að ég man næsta fátt úr þeirri takmörkuðu efna- og eðlisfræði sem kennd var í máladeild MR á sjöunda áratugnum. Þó man ég nokkur mikilvæg atriði um ósón, sem ég veit ekki betur en séu enn almennt viðurkennd og standi óhögguð. Hefur vakið sívaxandi undrun mína undanfarin ár, að enginn skuli hafa á þau bent, svo alkunn sem þau eru.
Í fyrsta lagi: Ósón er ekki fágæt lofttegund, sem aldrei kemur aftur þegar hún eyðist, heldur einfaldlega hreint súrefni í annarri mynd. Sameind ósóns hefur þrjár frumeindir í stað tveggja í venjulegu súrefni og hefur það því allt aðra eiginleika, er m.a. eitrað. Í öðru lagi: Stöðug nýmyndun ósóns úr súrefni á sér stað í náttúrunni, t.d. við eldingar, og allir þekkja ósónlykt, sem gýs upp þegar skammhlaup verður í rafmagnstækjum. Það myndast einnig m.a. í bílvélum og í útfjólubláum lömpum.
Í þriðja lagi, og það sem mestu máli skiptir: Ósónlagið verndar ekki einungis jörðina gegn útfjólubláum geislum sólar, heldur er beinlínis myndað af þeim.
Þetta má sjá einkar vel við bæði heimskautin, en þar er ósónlagið þykkast á haustin, þegar útfjólubláir geislar sólar hafa skinið á þunnt súrefnið í efstu lögum gufuhvolfsins mánuðum saman og breytt því í ósón. Jafnskjótt og heimskautanóttin skellur á fer ósónið aftur að breytast í súrefni og lagið að þynnast, enda er ósón miklu óstöðugra en venjulegt súrefni. Þá taka við svonend kolflúorsambönd (CFC), sem eyða ósóni og ekki koma nema af afar litlu leyti úr ísskápum og úðabrúsum, heldur hafa streymt úr iðrum jarðar í örlitlu magni frá því hún var glóandi eldhnöttur og hafa alla tíð verið til staðar sem snefilefni í gufuhvolfinu.Verður ósónlagið því þynnst á vorin, en jafnskjótt og sólin, og þar með útfjólublátt ljós, fer aftur að skína þykknar það á ný þar til það nær hámarksþykkt næsta haust. Fjarri heimskautunum, þar sem útfjólublátt ljós sólar skín á súrefnið í gufuhvolfinu alla daga ársins er ósónlagið stöðugt allan ársins hring, og engin marktæk breyting á þykkt þess hefur þar nokkurn tíma mælst.

Hvar er ósóngatið á norðurhveli?
Samkvæmt kenningum græningja veldur loftmengun ósóngatinu á suðurhveli.
Þetta er skrýtið. Vegna snúnings jarðar og miðflóttaafls skiptast veðurkerfi norður- og suðurhvels að mestu í tvennt við miðbaug. Sú mengun, sem verður til í iðnríkjunum á norðurhveli kemst ekki nema að afar litlu leyti suður í hitabelti, hvað þá langt suður fyrir það. Og hvers vegna er þá ekkert ósóngat á norðurhveli, þar sem yfir 90% mengunarinnar verða til?
Samkvæmt nýlegum tölum S.þ. fara um 6,4% iðnaðarmengunar heimsins fram í hitabelti og á suðurhveli. Löndin, sem nefnd eru, eru þó flestöll í hitabeltinu að meira eða minna leyti. Stórborgir í tempraða beltinu syðra má telja á fingrum sér, og þær eru allar í næsta nágrenni hitabeltis, álíka langt frá suðurskauti og Flórida er frá norðurskauti. Þar fyrir sunnan er mengun nánast engin, trúlega langt innan við 0,001% af heildinni. Tempraða beltið syðra er að mestu þakið víðáttumesta, fáfarnasta, og jafnframt ómengaðasta úthafi á jarðarkringlunni, og sunnan til búa miklu fleiri sauðkindur en menn. Á sömu breiddargráðum norðurhvels, sem er jafn stórt, er hins vegar m.a. að finna Bandaríkin, Evrópu, Rússland, Kína og Japan. Þar verða 93.6% heildarmengunarinnar til, samkvæmt fyrrnefndum tölum, að hluta til inni á sjálfu norðurheimskautssvæðinu. En hvar er ósóngatið?
Umferð flugvéla í háloftunum er talin einkar skaðleg ósónlaginu. Á Suðurskautslandinu hafa aðsetur fáeinir vísindamenn, miklu færri en íbúar við Grettisgötu í Reykjavík. Fáeinar lágfleygar flutningavélar færa þeim vistir nokkrum sinnum á ári. Um aðra mengun er ekki að ræða.
Um háloftin yfir norðurheimskautssvæðinu, sem er jafn stórt, fara hins vegar risastórar farþegaþotur meira en hundrað þúsund sinnum á ári hverju. Þar búa milljónir manna og stórar, mengandi borgir á borð við Murmansk eru langt inni á sjálfu heimskautasvæðinu. Og ég spyr aftur: Hvar er ósóngatið á norðurhveli?

Kuldi meginástæðan
Ég sá ágæta skýringu á ósóngatinu í lítilli grein í erlendu blaði fyrir nokkrum árum og var hún höfð eftir hópi vísindamanna við bandarískan háskóla, sem verið höfðu við rannsóknir á Suðurskautslandinu. Þessi skýring samrýmist ekki þeirri "pólitískri rétthugsun" sem nú er í tísku að fylgja, því mengunarkenningunni er alfarið hafnað, enda segja þeir enga slíka mengun hafa fundist. Var greinin því höfð á lítt áberandi stað á innsíðu, en meginatriðin voru eftirfarandi:

Gufuhvolfið sé dálítið grynnra yfir Suðurskautslandinu, enda heimskautið sjálft í um þriggja kílómetra hæð, en miklu meira máli skipti frostið, sem þar ríkir, sem getur orðið allt að 100 stig. Þessi fimbulkuldi hægi á öllum efnabreytingum, þar á meðal ummyndun súrefnis í ósón á sumrin. Hitastig hafi farið lækkandi þar syðra undanfarin ár og sé það, ásamt auknum sólblettum líklegasta skýringin á tímabundinni stækkun ósóngatsins. Þá telja þeir líklegt að ósóngat hafi verið til staðar alla núverandi ísöld, eða um 3 milljónir ára, stækkað á kuldaskeiðum, en minnkað á hlýviðrisskeiðum eins og því sem nú ríkir. Á norðurhveli sé miklu hlýrra og því ekkert ósóngat.
Skýringu á því, hvers vegna ekkert ósóngat fannst á alþjóðlega jarðvísindaárinu 1958 segja þeir líklega vera, að mælingaaðferðir hafi þá verið frumstæðari en nú, enda hafi þá enginn verið að leita sérstaklega að þessu fyrirbæri, sem þá var enn óþekkt.
Það er athyglisvert, hve fáir alvöru vísindamenn hafa viljað koma nálægt "umræðunni" um ósóngatið og það sama gildir einnig og ekki síður um hina "umræðuna", þ.e. þá um "gróðurhúsaáhrifin" en um hana mun ég fjalla síðar. Þeir, sem á annað borð tjá sig eru gjarnan með próf í einhverri allt annarri fræðigrein. Yfirlýsingar dýrafræðings eða grasafræðings um veðurfræðileg efni eru álíka marktækar og t.d. yfirlýsingar tannlæknis um verkfræði eða jarðfræðings um stjörnufræði.
Því er það, að þessi "umræða" hefur að mestöllu leyti verið í höndum erlendra blaðamanna, sem augljóslega skortir lágmarks undirstöðumenntun, ekki aðeins í náttúruvísindum, heldur í barnaskólalandafræði, vita t.d. ekki, hve sáralítil byggð er á suðurhveli jarðar og halda í einfeldni sinni að fyrst norðurhvelið sé mengað hljóti suðurhvelið að vera eins. Stjórnmálamenn, sem eru álíka grænir í landafræði sem öðru, taka síðan ákvarðanir út frá skrifum æsifréttablaðamanna, enda líklegt til vinsælda. Það stríðir nefnilega gegn ríkjandi "pólitískri rétthugsun" að malda í móinn gegn "umhverfisverndarsinnum", er álíka viðsjárvert og að hallmæla konum, hommum, svertingjum, dvergum, feitu fólki eða öðrum, sem eiga undir högg að sækja í lífsbaráttunni.

Sem dæmi um endaleysuna má taka þá kenningu að ósóngatið sé af völdum úðabrúsa. Syðstir jarðarbúa eru Eldlendingar. Samkvæmt kenningum "umhverfisverndarsinna" hlýtur úðabrúsanotkun þessa fátæka fólks að vera ein meginástæðan fyrir ósóngatinu, því að frátöldum fyrrnefndum vísindamönnum á Suðurskautslandinu, sem nota örugglega mjög lítið hárlakk, er ekki um aðra úðabrúsa að ræða á suðurhveli jarðar nær heimskautinu. Mikil er því synd Eldlendinga, sem eru álíka margir og íbúar í Breiðholtshverfi í Reykjavík og álíka langt frá suðurskauti og Lundúnabúar eru frá norðurskauti.
Eða eiga kannski sauðkindur Patagóníumanna sökina?
Að lokum: Vandamálið er ekki skortur á ósóni, heldur offramleiðsla þess. Það myndast sem fyrr sagði í bílvélum og er ein meginuppistaðan í stórborgarmengun nútímans. Hefur ósóneitrun orðið þar þúsundum að bana undanfarin ár.
Ósóngatið hefur engan drepið.
Og ég spyr í allra síðasta sinn: Ef mengun er orsökin, hvar er þá ósóngatið á norðurhveli?







| Breytt 2.10.2007 kl. 15:23 | Slóð | Athugasemdir (0)

11.8.2007 | 14:54
Kyn-leg hugleiðing á "R- degi"



Það væri fjarri mér að hallmæla konum, hommum, svertingjum, dvergum eða feita fólkinu. Það væri ljótt, og ég er ekki ódó. Hinu er ekki að leyna, að mér hundleiðist brölt þessa fólks, ekki síst svonefnd “réttindabarátta” neðanþindar- þrýstihópanna tveggja, femínista og hómósexúalista.

Neðanþindar- þráhyggja ýmis konar er nú í tísku og þykir fín, enda ættuð frá Bandaríkjunum, landinu sem vinstri menn stela hugmyndum sínum frá, en þakka fyrir með hatri. Þar vestra hefur komið í ljós, að ýmsar kynhneigðir, sem menn einu sinni kölluðu “fýsnir” og töldu í einfeldni sinni vera ó- eðlilegar, þ.e. ó- náttúrulegar, eru í raun hið besta mál. Þeir sem einu sinni voru kallaðir “öfugir”, ef ekki beinlínis “ramm- sódómískir”, eru nú “samkynhneigðir”og flottir. Meira að segja “S/M” þykir “kinkí” og fínt. Konur halda upp á “V- daginn” með pomp og pragt, og hommar fara í skrúðgöngu á “R- daginn” og því ekki það?
Þetta er allt í góðu lagi og sama er mér. Ég hirði hvergi um, hvað annað fólk gerir í svefnherberginu heima hjá sér. Þó þykir mér flíkunarheigðin, sem einkennir marga Bandaríkjamenn, svo og málsvara neðanþindar- æxlunarfæra- og líkamsopa- þrýstihópanna tveggja, hómósexúalista og femínista, alveg sérstaklega hvimleið. Það minnir mig helst á fólk, sem í sífellu þarf að vera að segja öðrum, hvað það hafi verið að gera á klósettinu.


Uppákoma alþingiskvenna á síðasta “V- degi” fannst mér merkileg og skemmtileg. Hvað skyldi Þorgeir Ljósvetningagoði hafa sagt? Eða Njáll? Eða Skarphéðinn?


En allt þetta umburðarlyndi kallar á andstæðu sína. Enginn heilvita maður þorir nú orðið að gefa sig á tal við ókunnug börn. Það kostar viðbjóðslegar, viðurstyggilegar ásakanir. Nú er mjög í tísku í hjónaskilnaðarmálum, og ekki aðeins í Bandaríkjunum, að saka eiginmanninn um “kynferðislega misnotkun”. Konurnar, sem bera viðbjóðinn á borð vita vel, að þær komast upp með það óáreittar. Í slíkum málum dugar iðulega ásökunin ein, óháð málavöxtum, svipað og í galdra- réttarhöldum fyrr á öldum. Ofstækið er yfirþyrmandi og í fullkominni andstæðu við allt umburðarlyndið.


Ég man að Flosi sagði einhvern tíma í Þjóðviljanum, að nauðgun væri “kynferðislegt atferli, þangað til báðum þykir það gott”. Þetta var í gamla daga. Nú væri óhugsandi að láta slíkt frá sér fara. Flosi yrði lögsóttur. Alræðisöflin sækja stöðugt á.

Ein kynhneigð, sem raunar er alveg sérlega viðbjóðsleg, hefur alveg orðið útundan í öllu frjálslyndinu, nefnilega “barn- kynhneigð”. Hvers vegna? Þessir menn geta beitt alveg nákvæmlega sömu rökum og hommar. Þeir “ráða ekki við sig”, en í allri þeirri sjúkdómavæðingu, sem gengur yfir Vesturlönd virðist enginn geta séð, að þeir eiga frekar heima á geðsjúkrahúsi en í fangelsi.

Án þess að ég vilji á nokkurn hátt verja þessa menn vil ég þó benda á, að í gegnum tíðina hefur það alls ekki alltaf verið ljóst, hvað er “barn”. Raunar má fullyrða með vissu, að bókstaflega allir núlifandi Íslendingar, þar á meðal Stígamótakonur, eru afkomendur “barnaníðinga” í nútímaskilningi, því algengur giftingaraldur fyrr á öldum var hér sem annars staðar 12-14 ár, og stundum yngri. Svo er enn í dag í mörgum löndum heims. Eftir að Khomeini erkiklerkur komst til valda í Íran með háværum stuðningi vinstri manna og Amnesty, var giftingaraldur færður niður í níu ár samkvæmt Sharia- lögum, en yngsta kona Múhammeðs spámanns var einmitt níu ára gömul. Raunar má geta þess til gamans, að það er nánast óhugsandi, að María mey hafi náð núverandi lögaldri, þegar hún átti Jesú.


Fleira er skrýtið. Framleiðsla á barnaklámi er viðurstyggilegur, ógeðslegur glæpur, en á að senda menn í fangelsi fyrir að horfa á viðbjóðinn? Á ekki frekar að senda þá til sálfræðings? Getur það verið “glæpur” að horfa á raunverulegan glæp, sem framinn var af bláókunnugu fólki í öðru heimshorni fyrir löngu? “Glæpamaðurinn” situr bara og horfir á eitthvað annað fólk fremja glæp. Þessir menn eiga við alvarleg, sérlega viðbjóðsleg geðræn vandamál að stríða, en er það glæpur? Og hvað með lögreglumennina og dómarana, sem horfa á viðurstyggðina í þágu “rannsóknarhagsmuna”. Á líka að fangelsa þá?








| Slóð | Athugasemdir (1)

6.7.2007 | 19:51
Alræðisríkið Ísland og Krossferðir og hálfmánaferðir (upprunalegar útgáfur)
Ég ætla að byrja innreið mína í bloggheima, með því að birta í óstyttri mynd tvær greinar frá því í fyrra, sem Mogginn neyddi mig til að stytta mikið til að fara ekki yfir 5000 slaga hámark. Báðar greinarnar eru miklu betri í frumútgáfu.

Alræðisríkið Ísland

Það var Max Weber, sem benti á það fyrstur manna fyrir rúmri öld, að “ríkisvald er sá aðili, sem hefur einkarétt á beitingu ofbeldis á tilteknu landsvæði”. Þetta gildir alls staðar, líka hér á Íslandi. Hver sá sem ekki vill hlýða skipunum, lögum og reglugerðum valdhafa, verður, neiti hann að hlýða, beittur líkamlegu ofbeldi, dreginn gegn vilja sínum fram fyrir dómara og dæmdur. Neiti hann að greiða sekt, verða lagðar á hann hendur, hann dreginn með valdi í fangelsi og lokaður þar inni. Allt ríkisvald, einnig hið íslenska, byggir í sjálfum kjarna sínum á ofbeldisbeitingu. Langoftast dugar hótunin ein, en henni verður að framfygja, neiti menn að hlýða.
Þetta er sjálfsagður hlutur. Ef ekki væri fyrir hina svartklæddu ofbeldismenn ríkisvaldsins mundu þjófar og morðingjar fá frjálsar hendur og þjóðfélagið leysast upp í frumeindir sínar á örskömmum tíma.
Þetta ættu þó allir að hafa í huga, sem setja lög og reglugerðir, ekki síst alþingismenn. Ég rifja þetta upp því hér á Íslandi hefur maður verið dreginn af lögreglu fyrir sjálfan Hæstarétt og dæmdur samkvæmt lögum sem Alþingi hefur sett, fyrir að benda á blákalda staðreynd. Kannski er hann hinn argasti rasisti. Það kom þó ekki fram í þeim ummælum, sem hann var dæmdur fyrir. Um rasisma hans veit ég ekki neitt, ég þekki manninn ekki. En ef svo er, af hverju má hann þá ekki bara vera rasisti? Það er vissulega ljótt, en hvað kemur það Hæstarétti við? Ég bara spyr.
En hann var ekki dæmdur fyrir skoðanir sínar, sem væri nógu slæmt, heldur fyrir að benda á óhagganlega staðreynd, sem ekki hentar valdhöfum, en er ljós hverju ómálga, óinnrættu barni á löngu færi, nefnilega þá, að svartur maður er allt, allt öðru vísi en hvítur. Í sporum þessa manns mundi ég enga sekt greiða, heldur fara í fangelsi. Ég mundi telja það sérstakan heiður, að verða fyrsti “samviskufanginn” í sögu lýðveldisins, einkum í ljósi þess, að einhverjir þeirra, sem stóðu að þessari lagasetningu, ákæru og dómi, eru Amnesty- félagar.
Boðorðin þrjú
Alræðisstjórnir eru að því leyti frábrugðnar gamalkunnum, hefðbundnum einræðisstjórnum kónga og keisara, herforingja og annarra pótintáta, að þær byggja völd sín ekki nema að hluta á ofbeldishótun, heldur að mestu á trú þegnanna á hugmyndafræði valdhafa. Með öðrum orðum, þær beita gulrótinni frekar en vendinum. Í fullkomnu alræðisríki þarf aldrei að beita þegnana ofbeldi. Ekki einu sinni ritskoðun. Allt menntakerfið, allir fjölmiðlar, eru í eigu ríkisins og þar fær enginn að starfa nema hann trúi á kenningar valdhafa. Ritskoðun er því óþörf. Allir eru sammála.
Gott dæmi er Norður- Kórea. Kosningatölur, þar sem valdhafar fá 99,99% atkvæða eru alveg örugglega ófalsaðar. Fólkið trúir í raun og sannleika á “hinn mikla son”, elskar hann og dáir og trúir í blindni á hugmyndafræði hans.
Hvers vegna? Jú, svarið er einfalt. Þar er ekkert tjáningarfrelsi.
Í kjölfar nasismans komu upp, einkum í Bandaríkjunum, nýar kenningar, sem oft eru kenndar við pólitíska rétthugsun, en einnig mætti nefna “flathyggju” eða “eins- hyggju”, eða einfaldlega “öfug- nasisma”, ekki aðeins vegna þær voru upphaflega settar til höfuðs nasistum, heldur einnig vegna þess að þeim er í sívaxandi mæli beitt með sama hætti og í alræðisríkjum nasista og kommúnista, þ.e. með skipulegri innrætingu og heilaþvotti þegnanna og ritskoðun, en þegar hún bregst er beitt dóms- og lögregluvaldi, eins og nú hefur gerst á Íslandi,.
Þessar nýju kenningar má draga saman í þrjú boðorð:
1.Allir kynþættir mannanna eru eins.
2. Konur og karlar eru eins.
3. Samkynhneigð og gagnkynhneigð eru eins.
Elsta boðorðið, og það, sem liggur til grundvallar hinum er það fyrsta. Nasistar, og gyðingar sjálfir, trúa því að hvítt fólk, sem talar mál af tilteknum tungumálaflokki eða hefur tilteknar trúarskoðanir sé í einhverjum líffræðilegum, vefjafræðilegum skilningi af öðrum “kynþætti” en aðrir hvítir menn. Þeir ímynda sér, að trúarlegur munur gyðinga og kristinna sé sambærilegur við víðtækan, eðlislægan, arfgengan mun t.d. Pólverja og Papúa eða Dana og dverg- svertingja. Þarna er blandað saman eplum og appelsínum, hugmyndafræði og trúarbrögðum annars vegar, en erfðafræði og vefjafræði hins vegar.
Munurinn er sá, að allir geta hætt að vera gyðingar og fjölmargir hafa gert það í aldanna rás. Menn eru gyðingar, af því að þeir vilja vera það. Enginn getur hætt að vera Indíáni eða Ástralíu- frumbyggi, þótt hann feginn vildi.
Það er mála sannast, að “sannur Aríi” er “hávaxinn (eins og Göbbels), grannvaxinn (eins og Göring), og ljóshærður (eins og Hitler)”. Kenningar nasista væru beinlínis hlægilegar, ef afleiðingarnar hefðu ekki orðið jafn hrikalegar og raun varð á.
En fyrst hugmyndir nasista voru endaleysa, því ekki að lýsa því yfir einhliða, að allir væru eins, svartir og hvítir, karlar og konur, samkynhneigðir og við hinir? Hugmyndin er góð! Og því ekki að beita sömu aðferðum og nasistar og kommúnistar, skipulegri innrætingu frá blautu barnsbeini (sem ávallt er nefnd “menntun” eða “fræðsla”, sbr. “fræðsla gegn fordómum”), ritskoðun og lögregluvaldi? Tilgangurinn helgar jú meðalið og tilgangurinn er vissulega góður.
Nasistar og kommúnistar trúðu því líka, að tilgangur sinn væri góður. Þeir voru að skapa þúsundáraríki, himnaríki á jörðu.
Það eru ekki mörg ár síðan, að hver sá, sem hefði haldið því fram, að svartir væru eins og hvítir, konur eins og karlar og samkynhneigð og gagnkynhneigð væri eins, hefði beinlínis verið talinn viti sínu fjær, og vel hugsanlega hafnað á geðveikrahæli. Þetta hefur breyst. Nú er svo komið, að hver sá, sem efast um þessar nýju kenningar getur átt von á allt að tveggja ára dvöl í fangelsi, skv. 233. grein almennra hegningarlaga. Hæstiréttur hefur sýnt það í verki, að hann er til þjónustu reiðubúinn.
Til að framfylgja kenningunni hefur verið stofnuð hálfopinber, þríarma “hugsanalögregla” .“Alþjóðahúsið” sér um að enginn efist um að svartir séu eins og hvítir, “Jafnréttisstofa” getur lögsótt hvern þann sem efast um að konur séu nákvæmlega eins og karlar og fullkomnir jafnokar þeirra til allra hluta og starfa, og “Samtökin 78” geta sigað lögreglu á hvern þann sem efast um að tveir sköllóttir, skeggjaðir karlar í tvíbreiðu rúmi geti verið "hjón".
“Alþjóðahúsið” hefur þegar fengið einn mann dæmdan, og þeir verða fleiri, því svartir munu halda áfram að vera svartir og hvítir hvítir, konur verða áfram konur og hommar verða áfram “hinsegin”. Veröldin mun nefnilega halda áfram að vera eins og hún er, ekki eins og við viljum að hún sé.
Lögregla og dómarar munu því fá nóg að starfa um ókomin ár.



Krossferðir og hálfmánaferðir


Sú árátta Vesturlandabúa , einkum þó vinstri manna, að taka jafnan málstað hatursmanna sinna, en svívirða sína eigin menningu er ekki ný.Eitt dæmið er, hvernig menn lengi hafa útmálað hina voðalegu villimennsku Vesturlanda á miðöldum og talað um yfirburði svokallaðrar “arabískrar menningar”. Einkum þykir fínt að níða niður tilraun kristinna manna til að endurheimta lönd sín, þ.e. krossferðirnar. Það gleymist alveg, að þegar gagnsókn hinna kristnu hófst um 1100 höfðu múslimar verið í samfelldri “hálfmánaferð” , heilögu stríði (jihad), gegn hinum kristna heimi í meira en fjórar aldir.
. Það gleymist líka, að nánast öll löndin (nema Persía), sem arabar hernámu á sjöundu og áttundu öld, voru kristin, og kristnir voru enn fjölmennir í mörgum þeirra, og sums staðar í meirihluta við upphaf gagnsóknarinnar, þ.e. krossferðanna.

En hver var þessi “arabíska” menning, sem alltaf er verið að tala um? Mönnum virðist alveg sjást yfir, að löndin, sem arabar réðust á, hertóku og afkristnuðu mynduðu suður- og suðausturhluta Rómaveldis. Arabar höfðu enga menningu að færa því fólki sem byggði þessi lönd, ekkert annað en úlfalda sína, trúbók og tungumál. Kóraninn má ekki þýða, en kunnátta í honum á frummálinu er nauðsynleg múslimum. Arabíska breiddist því hratt út, en gríska og latína hurfu. En íbúar Botnalanda og Norður- Afríku voru ekki “arabar”, þótt þeir væru orðnir mæltir á arabísku og trúðu nú á Kóraninn í stað Biblíunnar. Þeir voru afkomendur Grikkja, Rómverja, Fönikíumanna, Hittíta, Assýringa og Forn- Egypta og menning þeirra var ekki runnin frá aröbum, heldur þessum ævafornu þjóðum.

Afstaða araba til menningar kom vel fram, þegar þeir hertóku Alexandríu. Bókasafnið mikla stóð enn, þrátt fyrir ýmis fyrri áföll. Amr, foringi arabanna sagði þá eftirfarandi: “Ef það, sem stendur í þessum bókum stendur ekki í Kóraninum, er það villutrú. Ef það stendur líka í Kóraninum, þurfum við ekki á því að halda!” Síðan lét hann brenna safnið til kaldra kola. Þar týndust endanlega ótalmörg rit grísk-rómverskra heimspekinga, skálda og sagnaritara.

Þó má vel tala um “islamska menningu”, en hver var hún?. Jú, þeir afrituðu allmikið af þeim (vestrænu) ritum, sem ekki höfðu brunnið í Alexandríu, en lögðu nánast ekki neitt nýtt til málanna. Rómverjar höfðu lengi stundað verslun við Indland og stofnað þar kristna söfnuði og höfðu haft viðskipti allt til Kína. Þetta hélt áfram undir nýjum herrum, en kaupmennirnir töluðu ekki lengur grísku og latínu, heldur arabísku. Á Indlandi kynntust þeir núllinu og indverskum tölustöfum, sem síðan eru ranglega nefndir “arabískir”.

Arabar og múslimar héldu líka við einum fornum sið, sem hinir “frumstæðu” Vesturlandabúar aflögðu hjá sér á miðöldum, nefnilega þrælahaldi, þrælasölu og þrælaveiðum, sem þeir stunduðu langt fram á tuttugustu öld og Íslendingar kynntust 1627.

Þegar Múhammeð hóf “heilagt stríð” gegn hinum kristna heimi á sjöundu öld voru Vesturlönd nánast varnarlaus eftir hrun vesturhluta Rómaveldis. Mannfjöldi hefur aldrei verið minni eftir látlausar styrjaldir þjóðflutningatímans og gífurlega mannskæðar drepsóttir. Í austri voru bæði aust- rómverska ríkið og hið ný- persneska í sárum eftir langvinnar innbyrðis styrjaldir. Sjöunda öldin er myrkust hinna myrku miðalda, svo myrk, að oft er hlaupið yfir hana í sögubókum og farið beint til Arabíu.

Inn í þetta valda- tómarúm réðust herskarar Múhammeðs og eftirmanna hans. Sigurför þeirra er lærdómsrík enn í dag, því hún byggðist ekki á hernaðaryfirburðum innrásarmannanna, heldur á fámenni og innbyrðis sundrungu kristinna manna. Deilurnar skæðu og illskiljanlegu nútímamönnum um heilaga þrenningu og eðli Krists voru þá enn svo illvígar, að fjölmargir kristnir menn, einkum í Sýrlandi og Egyptalandi töldu hinn orþódoxa keisara í Konstantínópel beinlínis vera sjálfan Antí- Krist og tóku herskörum Múhammeðs fagnandi, því hann lofaði þeim, ólíkt keisaranum, trúfrelsi. Það gleymdist að taka fram, að þetta “trúfrelsi” táknaði, að þeir urðu skattpíndur, nánast réttlaus undirmálslýður. Síðar lét Tyrkjasoldán t.d. kristna menn afhenda sér ung sveinbörn í þrældóm, sem alin voru upp í islam, en síðan voru þessir “janitsarar” notaðir til að berja á kristnum frændum sínum.

Á Spáni höfðu Vestgotar ríkt sem lítil, lokuð og herská yfirstétt síðan á fimmtu öld. Þeir höfðu framan af talað annað mál og verið annarar trúar en landsmenn, svipað og Márar síðar, en höfðu þó látið af Aríusar- kristni fyrir nokkru og töluðu tungu landsmanna. Þeir lágu í sífelldum innbyrðis illdeilum, einkum um ríkiserfðir og lauk svo, að hópur aðalsmanna keypti múslimskan berbahöfðingja nokkurn, Tarik, og her hans til liðs við sig í deilu við Vestgotakonung.

Kóngur féll í fyrstu orrustunni, og þessi múslimski málaliði sá, að landið var gott, en fyrirstaða lítil og tók því völdin sjálfur.

Herför múslima var gífurlegt áfall hinum kristna heimi. Siglingar á Miðjarðarhafi minnkuðu mjög og t.d. lagðist pappírsnotkun af í Evrópu um skeið, því pappír Rómaveldis hafði allur komið frá Egyptalandi. Árás og innrás múslíma var loks stöðvuð í Suður- Frakklandi, en það var ekki fyrr enn 1095, sem kristnir menn blésu til gagnsóknar.


Ávallt er, og með réttu, talað um ofstæki hinna kristnu, sem var gífurlegt. En uppblásið tal um yfirburði “arabískrar” menningar undir formerkjum “fjölmenningar” og “pólitískrar rétthugsunar”, verður hvimleiðara með hverju ári sem líður.