Ný kynslóð, gamalt hatur

Þessi grein, sem var í Þjóðmálum vorið 2009, er  „umsögn" (fremur en gagnrýni) um bókina "Múrbrot", en vefritið "Múrinn" var málgagn fáráns- eða skegg- vinstri manna af yngri kynslóð um skeið.  Vinstri mennskan er ólæknandi eins og heimskan og mun vafalaust verða með okkur áfram um ókomin ár. Alltaf bætast nýir í hópinn.
Eins og fram kemur í greininni  var Mogginn þá enn í höndum einfeldninga, sem héldu að þeir væru ekki vinstri menn.

 

Á árunum 2000-2007 héldu fáeinir ungir hugsjónamenn, sem nefndu sig “Málfundafélag úngra (með úi eins og hjá Kiljan) róttæklinga” (MÚR ) úti vefsíðu, Múrnum, að því er virðist helst til mótvægis við hinn ágæta Vef- Þjóðvilja. Vef- Þjóðviljinn stendur keikur eftir og er enn, a.m.k. að mínu viti einn af sárafáum málsvörum sæmilega heilbriðgðrar, vitrænnar hugsunar sem eftir er í landinu, ekki síst eftir að Mogginn gekk endanlega í pólitískt rétthugsuð björg vinstri manna. Múrinn gafst hins vegar upp á limminu 2007. Nú hafa aðstandendurnir gefið út bók þar sem lesa má það sem þarna var skrifað á þessum árum. 


Vinstri menn, hvort sem þeir kalla sig “róttæka” eða ekki, haga sér um fjölmargt eins og evangelískur (þ. e. trúboðssinnaður) trúflokkur. Skoðanir hreinræktaðra kommúnista má, eins og skoðanir hefðbundinna trúflokka, finna í helgum bókum, sem spámenn þeirra hafa skráð. Að rökræða við þessa eiginlegu marxista er algjörlega út í hött, svipað og að deila við „frelsaða" menn eða geðbilaða. Þeir eru líka félagsverur, og fara því gjarnan í flokkum. Hugsun þeirra hlýðir ávallt staðli þess hóps, sem þeir tilheyra. Þeir eru, eins og t. d. mormónar eða vottar Jehóva, prógrammeraðir, þannig að þeir hafa ætíð á reiðum höndum afdráttarlaus svör við hinum aðskiljanlegustu vandamálum og þessi svör eru fyrirframvituð og stöðluð. Aðeins þarf að þrýsta á hnapp. Fyrir andstæðinga hefur þetta ýmsa kosti, því alltaf má vita fyrirfram, hvaða skoðun þeir muni hafa í hverju máli. Þó gerir þetta allar rökræður við “róttækt” vinstra fólk leiðinlegar, því það er þreytandi að hlusta sífellt á sömu fyrirframvituðu tugguna. 
Þeir telja sig búa yfir þekkingu — eða leyndum dómum — og nota hvert tækifæri til að koma þessari “þekkingu” sinni á framfæri enda álíta þeir að hún muni frelsa heiminn. Þetta er því meira áberandi, þeim mun “lengra til vinstri” (róttækari) sem þeir teljast. Eiginlegum kommúnistum af gömlum skóla hefur nú fækkað verulega, þótt allnokkrir séu eftir, en sömu tilhneigingar gætir einnig meðal þeirra, sem telja sig “hófsamari” (þ.e. “lengra til hægri”) innan vinstri hreyfingarinnar. Hér er um stigsmun að ræða, ekki eðlismun.

Af þessum sökum leitar vinstra fólk mjög í störf, þar sem besta tækifærið gefst til að breiða út fagnaðarerindið, svo sem við ritstörf, kennslu- og uppeldismál eða fjölmiðlun. Afrakstur þessarar tilhneigingar þeirra hefur komið sífellt betur í ljós hin síðari ár, m.a. í því, að vinstri menn, “róttækir” og aðrir einoka nú orðið mest alla menntun og nánast alla fjölmiðlun í landinu.


 Í fyrrnefndri bók, sem ber nafnið “Múrbrot” kemur allt þetta afar glögglega í ljós.  



Þetta fólk er flest svo ungt, að það komst ekki til vits og ára fyrr en eftir fall Berlínarmúrsins 1989 og endanlegt hrun þeirrar ógnar, sem stóð af heimskommúnismanum, sem varð með upplausn Sovétríkjanna á jólunum 1991, en þá lentu stuðningsmenn, jábræður, meðhlauparar og umþegjendur alræðisins, vinstri menn, í hugmyndafræðilegri kreppu, sem kunnugt er. Hatrið á Vesturlöndum er þó samt við sig, því það er ekki draumurinn um betri heim, sem knýr vinstri manninn til dáða, eins og þeir sjálfir og margir aðrir ímynda sér, heldur hatrið á eigin þjóðfélagi. Þarna gildir reglan, “óvinur óvinar míns er vinur minn". Hver sá einræðis- eða alræðisherra, ofbeldis- eða hryðjuverkahópur, sem hatar Vesturlönd og beitir sér gegn þeim á vísan stuðning, eða a.m.k. samúð þeirra MÚR- manna. 

Í lítilli grein kemur fram djúp samúð með ETA- mönnum á Spáni. ETA hefur myrt með köldu blóði þá blaðamenn, sem þeim eru andvígir og sömuleiðis þá stjórnmálamenn og bæjarfulltrúa sem þeim eru ekki að skapi. Ég hef dvalið langdvölum á Spáni og eitt af því sem einkennir forsprakka þessara morðóðu ofbeldismanna er, að þeir, eins og “róttækir” íslenskir vinstri menn, eru gjarnan fremstir í flokki í “friðargöngum” hvarvetna um Evrópu og opna helst aldrei munninn án þess að prédika um “tjáningarfrelsi”, “lýðræði” og “mannréttindi” . Margt er líkt með skyldum.

Að sjálfsögðu fá Talibanar og Al- Qaida vinsamlega, mildilega umfjöllun hjá MÚR- fólkinu. Þeir hata jú Bandaríkin og Vesturlönd og eru því samherjar. Reynt er að gera sem minnst úr atburðunumm 11. september 2001 og annars staðar er látið að því liggja, að Al- Qaida sé ímyndun ein, uppfinning CIA og annarra bandarískra illmenna. Þetta er þó ekki (ennþá) beinn stuðningur, heldur er reynt eftir mætti að verja ódæðin og kenna hinum raunverulegu illmennum að dómi MÚR- fólks: Bandaríkjamönnum. “Róttækir” vinstri menn hafa enn ekki gengið svo langt að stofna sérstök “vináttufélög” við Hamas, Hizbollah, Talibana og Al- Qaida, eins og þeir gerðu fyrr á árum við Stalín, Mao, Kim Il Sung og Pol Pot, en að því kann að koma. Það leynir sér hvergi hvar samúðin er. Islamistar vilja gera Bandaríkjunum, hinum “mikla Satan” og Vesturlöndum allt til miska eins og MÚR- menn. Sem fyrr sagði: “Óvinur óvinar míns er vinur minn”.


Ekki þarf að taka fram, að Chávez Venesúelaforseti, vinur Hvít- Rússa og Írana er hátt skrifaður á þessum bæ og ekki kemur heldur á óvart sorgin sem þarna kemur fram yfir sviplegu fráfalli Che Guevara. Hann var sem kunnugt er skotinn eins og hundur í fangaklefa í Bólivíu og fór einkar vel á því. Guevara var nefnilega sjálfur böðull. Þetta átrúnaðargoð allra sannra mannúðar- og menningarmanna, “lýðræðis-” postula og “friðarsinna” á vinstri væng var þarna staddur í því skyni að hrinda af stað nýjum styrjöldum um gjörvalla Suður- Ameríku. Með styrjaldarrekstrinum átti að koma á kúgunarkerfi kommúnista, en svoleiðis styrjaldir kallar vinstra fólk “þjóðfrelsisbaráttu”. Þetta klikkaði, sem betur fór. Ekki þarf að koma á óvart, að Che Guevara er alveg sérstakt uppáhald og verndardýrðlingur allra sannra “friðarsinna” og þátttakenda í “ofbeldisumræðunni”.

Sem fyrr sagði var Guevara böðull, ekki aðeins í óeiginlegri, heldur líka í alveg eiginlegri merkingu orðsins og örlög hans voru fyllilega verðskulduð. Í stríðinu í Sierra Maestra, sem Castro hrinti af stað á sínum tíma til að ná völdum fyrir sig og kenningu sína sá Che um böðulsverkin. Hann tók þá afsíðis, sem ekki vildu makka rétt og skaut eigin hendi með skammbyssu sinni. Í hreinsunum miklu og fjöldaaftökunum, sem fylgdu í kjölfar valdatöku Castros hafði Guevara líka yfirumsjón með aftökunum. Um þetta blóðbað, eins og önnur illvirki Castros er þó aldrei talað. Allir vinstri menn, “róttækir” og aðrir slá skjaldborg um Castro enn í dag. Hvers kyns alvarleg gagnrýni á þennan miskunnarlausa alræðisherra, kúgara og böðul kostar fastistastimpil, ekki aðeins frá þeim ungu rótttæklingum sem hér um ræðir, heldur frá gjörvallri vinstri hreyfingunni sem heild.

Mér er fullljóst, að samúð með alræðisherrum, hryðjuverkamönnum og gúlagi er ekki það eina, sem greinir sundur vinstri menn og hægri, en um forræðishyggju, sýndarmennsku, tvöfeldni, óskhyggju og orðagjálfur mun ég e. t. v. ræða síðar. Afstaðan til Castros er merkileg í þessu sambandi. Hann er nú hættur að bleyta smjörið, og eftir dauða hans mun kerfið sem hann kom á hrynja þar sem annars staðar, en það verður í vissum skilningi eftirsjá að Castro.
Þótt hálf öld sé liðin frá valdatöku hans og járntjaldið fallið hefur mér sýnst að afstaðan til Castros sé enn í dag einhver allra besta aðferðin til að greina svonefnda “hægri menn” frá vinstra fólki. Sá sem bregst til varnar þegar Castro ber á góma er vinstri maður. Sá sem ekki reynir að bera í bætifláka fyrir ódæðin, er hægri maður. Þetta kann að virðast einfeldningslegt en ég fæ ekki séð að til sé önnur aðferð til að greina hægri frá vinstri, sem er einfaldari, áreiðanlegri og afdráttarlausari en þessi. Hver sagði, að kalda stríðinu væri lokið?

Hið ýmsa brölt og uppátæki vinstri manna hafa valdið mér undrun og heilabrotum allt frá barnsaldri og fram á þennan dag og það eru liðin mörg ár síðan ég hætti að líta svo á, að háttalag þeirra mætti einungis skýra með hliðsjón af marxisma/sósíalisma. Þeir eru fyrst og fremst það, sem áður fyrr var stundum kallað “niðurrifsöflin” og eiga sér andlega forfeður langt aftur í aldir, frá því löngu, löngu áður en sósíalismi eða marxismi urðu til. Einkennin verða, sem fyrr sagði, því afdráttarlausari, þeim mun lengra til vinstri, þ.e. “róttækari”, sem þeir teljast.

Sem áður sagði lenti vinstri hreyfingin í sálarkreppu við fall alræðis og gúlags 1989-1991. Í alræðisherrum kommúnistaríkjanna höfðu andlegir forfeður MÚR- fólksins séð vini, sem eins og þeir sjálfir hötuðu og vildu kollvarpa þjóðfélagi Vesturlanda. Það mistókst og nú leitar ný kynslóð sér nýrra bandamanna meðal hinna ýmsu hryðjuverkahópa og hatursmanna Vesturlanda í þriðja heiminum. 

Bandaríkjahatrið, sem MÚR- fólk á sameiginlegt með andlegum (og oft einnig líkamlegum) forfeðrum sínum, kemur víða fram í þessari bók. Afstöðu vinstri manna til Bandaríkjanna svipar reyndar mjög til afstöðu sníkilsins til hýsils síns. “Rótttækir” vinstri menn af eldri kynslóð voru gjarnan nánast helteknir af jazz og fleiri þáttum bandarískrar menningar, en studdu af alefli Stalin og aðra þá sem vildu tortíma Bandaríkjunum. Þessi tvískinnugur er enn meira áberandi meðal hinnar nýju kynslóðar. Hugarheimur þessa fólks er að miklu leyti skapaður í Bandaríkjunum, ekki síst sú “pólitíska rétthugsun”, sem þeir aðhyllast af alefli, en þeir, eins og raunar bandarískir vinstri menn sjálfir, gera samtímis allt sem í þeirra valdi stendur til að níða, sverta og svívirða Bandaríkin. Sníkillinn nærist á hýsli sínum en vinnur honum jafnframt tjón.

 Þeir “róttæku” ungu “rapparar”, sem vörpuðu logandi íkveikjusprengju að bandaríska sendiráðinu fyrir nokkrum árum voru mér vitanlega ekki í MÚR- hópnum en eru þó einkar dæmigerðir fyrir hina nýju kynslóð róttæklinga. Þetta gerðist skömmu fyrir atburðina 11. september 2001 þannig að enn var óhætt að ráðast að Bandaríkjamönnum á þennan hátt án alvarlegra eftirmála. Nú þyrfti til þess meira hugrekki en þetta fólk býr yfir, en slíkar sprengjur eru í styrjöldum notaðar til að kveikja í skriðdrekum og húsum. 
 Sem kunnugt er var ákæran nánast hjákátleg (móðgun við erlent ríki). Þótt fjöldi manns væri í húsinu og kviknaði í undan íkveikjusprengjunni var hvorki kært fyrir íkveikju né morðtilraun. Þeir borguðu ekki einu sinni skaðabætur. 

Ég er raunar ekki þeirrar skoðunar, að senda hefði átt þessa ungu menn austur fyrir fjall og gera þannig að píslarvottum í hópi skoðanabræðra sinna sem eru margir. Fólkið sem safnaðist á Austurvöll í vetur var margt sömu gerðar og þeir. 

Miklu réttlátari refsing hefði verið að senda rapparana vestur um haf á fund hinna svörtu smáglæpamanna, sem þeir sækja hugarheim sinn og andlega næringu til. Þar gætu þeir fengið að “chilla” að vild um áhugamál þessara manna, sem svo ljóslega koma fram í rapptextum, nefnilega eiturlyfjasölu, útgerð vændiskvenna, rán, morð, hópnauðganir og, ekki síst það skrítna fyrirbæri, “móður- kynhneigð”, sem nánast gegnsýrir allt og kemur hvarvetna fram í orðum þeirra og æði.

En böggull fylgir skammrifi: “They don´t Talk the Talk, they don´t Walk the Walk”, eins og átrúnaðargoðin mundu segja. Ég mundi ekki spá hinum ungu íslensku gervi- Könum langlífi þar vestra. Þessir svörtu smákrimmar eru, eins og títt er um glæpamenn, þrátt fyrir allt miklir föðurlandsvinir.

Gagnrýni er ekki aðeins nauðsynleg, heldur beinlínis einn helsti undirstöðuþáttur lýðræðis, og því er tjáningarfrelsið lífsnauðsyn. Tjáningarfrelsið má ekki skerða. Gagnrýni er varnarkerfi þjóðfélagsins á sama hátt og ónæmiskerfið er varnarkerfi mannslíkamans. En í sumum sjúkdómum snýst ónæmiskerfið gegn sjálfum líkamanum. Þetta gerist t.d. í gigtarsjúkdómum. Þá ræðst ónæmiskerfið á vöðva og liði, og hindrar þannig eðlilega hreyfigetu líkamans án þess að drepa hann. Allra verstur er þó sá sjúkdómur, eyðni, þar sem ónæmiskerfið ræðst á sjálft sig. Þeir sem ættu að verja líkamann fá röng skilaboð, ráðast á sjálft ónæmiskerfið og fremja þannig sjálfsmorð. 
Síbyljuárásir hinna “hófsamari” vinstri manna á Bandaríkin og málstað Vesturlanda, sem t.d. má heyra og sjá daglega hjá fréttastofu RÚV og raunar flestöllum ef ekki öllum stærri fjölmiðlum hin síðari ár líkjast meira árásum ónæmiskerfisins í gigtarsjúkdómum. Þær skaða Vesturlönd og Bandaríkin, en drepa ekki. Kommúnismi, nasismi og islamismi, kenningar, sem afneita sjálfum grundvelli lýðræðisins. eru allt annað og verra. Þeir nota ónæmiskerfið, þ.e. gagnrýnina og tjáningarfrelsið beinlínis til að tortíma sjálfu þjóðfélaginu sem þeir lifa í. MÚR- félagarnir, jámenn alræðisherra og hryðjuverkahópa tilheyra síðari hópnum, eins og eyðniveiran. Þeir, án þess að gera sér grein fyrir því sjálfir, nota frelsið til að drepa frelsið.

Hinir meðseku

Þessi grein er í Mogganum í dag. Nú eru liðin um 30 ár síðan yfirlýstir stuðningsmenn alræðisstjórna kommúnista hreiðruðu fyrst um sig innan Amnesty og tóku þar mest öll eða öll völd, en Svavar Gestsson var t.d. farinn á halda fyrirlestra um "lýðræði" og "manréttindi" á Amnesty- fundum upp úr 1980, svo sem sjá má á auglýsingum í Þjóðviljanum. Reyndar starfaði mestöll eða alveg öll forysta Alþýðubandalagsins í "vináttufélögum" og flest allir eða allir voru jafnframt í Amnesty, þar á meðal þeir,sem síðar gengu í svonefnda "Samfylkingu". Össur Skarphéðinsson  hefur t.d. skýrt frá ferðalögum sínum um Austur- Evrópu í boði "vináttufélaga" við harðstjórana. Allt fór þetta fram samhliða háværri  "lýðræðis-" og "mannréttindabaráttu".

Þetta fólk hefur enga sómatilfinningu. Alls enga.

 

Ég man það vel, þegar Havel, þáverandi Tékklandsforseti og fyrrum pólitískur fangi kom til landsins á tíunda áratugnum. Þá söfnuðust í kringum forsetann og flöðruðu upp um hann gamlir, yfirlýstir, kinnroðalausir liðsmenn ráðamanna í austri, þar á meðal forsprakkar sérstaks “vináttufélags” við kvalara hans og ofsækjendur. Dalai Lama hefur nú komið til landsins og ég hélt að sagan mundi endurtaka sig, en babb kom í bátinn. 

Forkólfar úr gamla Alþýðubandalaginu, sem nú tilheyra ýmist Samfylkingu (þ.e. mensévíkaarmi gamla alræðisflokksins) eða Vinstri grænum (bolsévíkaarmurinn, það heitir víst “vinstri græn”) höfðu hugsað sér gott til glóðarinnar. 

Próblemið er, að hinir tveir armar gamla alræðisflokksins hafa nú tekið völdin í landinu og þeir vilja ekki styggja kínverska ráðamenn. “Mannréttindabaráttan”er því sett í salt um sinn, nema hjá þeim, sem á dögum kalda stríðsins gengu allra, allra lengst í stuðningi sínum við alræðisherra kommúnista. Svo merkilegt sem það kann að virðast eru það einmitt þesssir gömlu jábræður allra, allra blóði drifnustu harðstjóranna, sem eru lang háværastir í “mannréttindabaráttunni”. Fólkið, sem t.d. hefur starfað (eða starfar enn) samtímis í Amnesty og Kúbuvinafélaginu er einmitt fólkið sem nú kemur hlaupandi til Dalai Lama. Þetta er einfaldlega of gott tækifæri til að hægt sé að láta það sér úr greipum ganga.

Þeir sem voru unglingar á dögum Hitlers eru nú örvasa gamalmenni, en sæta þó látlausum ofsóknum. Allt önnur lögmál gilda um þá Íslendinga, sem gengu erinda kommúnistaríkjanna. Hver sá sem hreyfir athugasemd um fortíð þeirra er umsvifalaust sakaður um “kaldastríðshugsunarhátt” og “fortíðarhyggju” og stimplaður “fasisti”, ef ekki eitthvað ennþá verra. Vinstri menn beita aðstöðu sinni í fjölmiðlun, menntakerfi og sagnaritun til að þurrka út sögu 20. aldar, og hefur tekist það ótrúlega vel. Það unga fólk, sem nú kýs Alþýðubandalagsflokkana tvo og Framsókn þekkir ekki fortíð foringja sinna. Hún hefur verið þurrkuð út.

Ég ætla ekki í þessari stuttu grein að ræða stuðning þúsunda núlifandi Íslendinga, margra þeirra enn valdamikla í stjórnmálum, fjölmiðlun og menningarlífi við kúgara og þjóðarmorðingja kommúnista. Það hafa aðrir gert. Mér finnst miklu merkilegra síbyljuhjal þeirra samtímis um “lýðræði” og “mannréttindi”, sem kristallast í þátttöku margra þeirra, sem hæst hafa nú í “mannréttindabaráttunni” samtímis og samhliða í Amnesty og í sérstökum “vináttufélögum” við ýmsar blóði drifnustu alræðisstjórnir tuttugustu aldar, en um slíkt er auðvelt að finna skjalfest dæmi meðal manna sem enn gegna háum stöðum. Einhverjir kunna að halda, að hér sé um að ræða það, sem kalla mætti “afturbatapíku- syndróm”, þ.e. að eftir hrun járntjaldsins 1989-1991 hafi þeir, eins og Páll postuli á leiðinni til Damaskus séð villu síns vegar og turnast, en það er alrangt. Hrópin um mannúð og manngæsku, “lýðræði”, “tjáningarfrelsi” og “mannréttindi” hafa streymt frá þessu fólki í látlausri, óstöðvandi síbylju í marga áratugi.

Ég er hér ekki aðeins að tala um þá íslensku “friðarsinna”, “menningar”- og “mannúðar”-menn, sem sáu ástæðu til að stofna eða ganga í (oft samhliða Amnesty- þátttöku) sérstök “vináttufélög” við Kína Maos, Austur- Þýskaland, Sovétríkin (MÍR), Víetnam, Albaníu, Norður- Kóreu eða gengu í sérstakan stuðningshóp við Pol Pot og Rauða Kmera, sem hér starfaði um hríð. Ekki má gleyma jámönnum þeirra og meðhjálpurum.

Fyrir dómstólum er venja að dæma ekki aðeins hinn seka, heldur líka hinn meðseka, yfirhilmarann. Liðsmenn “vináttufélaganna”, hinir eiginlegu, yfirlýstu, óumdeildu, skjalfestu stuðningsmenn alræðisherranna voru aðeins toppurinn á ísjakanum. Jábræður þeirra úr röðum “annarra vinstri manna” voru miklu, miklu fleiri. Þeirra hlutverk var fyrst og fremst að þegja um eða gera sem minnst úr ódæðisverkum kommúnista og ekki síst, að stimpla hvern þann “fasista”, sem skýrði frá því sem fram fór í alræðisríkjunum. Þetta er fólkið, sem fer enn í dag allt í einu að tala um “menntun” eða “heilbrigðisþjónustu”, þegar talið berst að ódæðisverkum Castros. 

Ég er þannig gerður, að mér finnst þjófurinn, þótt vondur sé, miklu athyglisverðari persóna en þjófsnauturinn. Mér finnst líka don Quixote merkilegri en Sancho Panza og Vinstri grænir merkilegri en Samfylkingin og Framsókn. Þar var líka fjöldi meðhjálpara og umþegjenda af þessari tegund á kaldastríðsárunum, fólk, sem dæmdi alla “fasista” sem í einhverri alvöru gagnrýndu ástandið í kommúnistalöndunum, þar á meðal hvern þann sem gerði athugsemd stjórn Maos eða ástandið í Tíbet. Framsóknarmenn stofnuðu líka “vináttufélag” við kommúnistaststjórnina í Búlgaríu (sem kallaði sig “Bændaflokkinn”) á þessum árum, en um jámennsku svonefndra “annarra vinstri manna” við það sem gerðist í kommúnistaríkjunum er aldrei talað. Þeir eru stikkfrí.

Stuðnings- og jámenn ofsækjenda þjóðar hans hópast nú kringum Dalai Lama eins það eigi í honum hvert bein. Svoleiðis gera nasistar ekki. Þeir ganga ekki heldur í Amnesty. Það er eins og þeir hafi meiri sómatilfinningu.

Þjóðin, það er ég!

Það er bjargföst skoðun mín, að margt í háttalagi vinstri manna verði einungis skýrt í ljósi sálfræði, ef ekki beinlínis geðlæknisfræði. Rök fyrir þessari skoðun eru fjölmörg, en ekki er hægt að fara nánar út í það í þetta sinn. Ef til vill síðar.Eins og menn sjá, var Morgunblaðið þarna enn í eigu Bjórgólfseðga og með Ólaf Stephensen á ritstjórastóli.

 


"Margur heldur mig sig," segir gamalt máltæki og sú hugsun, eða öllu heldur þráhyggja, að allir aðrir hljóti að vera á sömu skoðun og maður sjálfur er einkennandi fyrir hugsjónamenn, lýðskrumara og einfeldninga allra alda. Raunar er vandfundinn sá harðstjóri og ógnarbíldur á spjöldum sögunnar, sem ekki taldi sjálfan sig vera alveg sérstakan fulltrúa "alþýðunnar", þ.e. fólksins, þjóðarinnar. Það gerði Kleón sútari í Aþenu hinni fornu, Júlíus Sesar var ávallt "maður fólksins" og Napóleon hóf feril sinn sem byltingarleiðtogi á vegum "alþýðunnar". Margir þjóðhöfðingjar töluðu gjarnan um sjálfan sig í fleirtölu, t.d. Viktoría drottning, (sbr.: "We are not amused"). Prívatskoðun eins einstaklings átti þannig að vera skoðun allrar þjóðarinnar. 

Hitler lauk aldrei sundur munni án þess að tala í nafni "alþýðunnar", en þýska orðið "Volk" og enska orðið "People" er á íslensku ýmist þýtt sem "þjóð" eða "alþýða". 

Eitt af því fjölmarga, sem "róttækir vinstri menn" (kommúnistar) eiga sameigilegt með nasistum er, að þetta fólk endurtekur í sífellu orðin "alþýða" (Volk) og "barátta" (Kampf) og - vel að merkja - bæði kommúnistar og nasistar trúa því í fullri alvöru, að einmitt þeir sjálfir séu hinir einu og sönnu fulltrúar fólksins. Hrokinn, yfirgangurinn og frekjan, sem felst í nafni "Þjóðviljans" sáluga hefði sómt sér ágætlega á einhverju málgagni Hitlers og nasista ("Wille des Volkes"). 

Þetta blað túlkaði aldrei vilja nokkurrar þjóðar, hvorki hinnar íslensku eða rússnesku, heldur vilja lítillar klíku menntamanna á Íslandi, en þó fyrst og fremst vilja þeirra miskunnarlausu, blóðþyrstu óþokka, sem völdin höfðu í Kreml. Raunar er nafnið eldra en alræðismálgagnið, Stofnandi hins elsta Þjóðvilja, Skúli Thoroddsen virðist, eins og svo margir aðrir hugsjónamenn í gegnum tíðina, og ekki aðeins kommúnistar og nasistar, hafa verið haldinn þeirri þráhyggju að vilji hans sjálfs hlyti að vera vilji allra.

Femínistar tala undantekningarlaust um sínar eigin prívatskoðanir sem skoðanir allra, þótt yfirgnæfandi meirihluti kvenna hafi sáralítinn áhuga á brölti þeirra. Einfeldningar í stétt fjölmiðlamanna éta þetta eftir þeim og tala því gjarnan um "skoðanir kvenna" eða "vilja kvenna" þegar í raun er átt við skoðanir og vilja lítillar klíku femínista”. 

Klausuna hér að framan skrifaði ég fyrir nokkrum árum í stuttri grein í Mogganum þegar hávaðinn var sem mestur í “Þjóðarhreyfingunni” út af frægri auglýsingu, sem sett var í New York Times. Hún á einkar vel við nú, í ljósi nýjustu atburða, þegar svonefndar “grasrótarhreyfingar” spretta nú upp víðs vegar. 


“Þjóðarhreyfingin” er nú að mestu eða öllu leyti fyrir bí, en hún er einmitt ágætt dæmi um það, þegar fáeinir menn fá þá flugu í höfuðið, að allir aðrir hafi sömu skoðun og þeir sjálfir. Ekkert bendir til annars en að forkólfar hennar, sem voru í upphafi þrír, hafi trúað því í fullri alvöru að öll þjóðin deildi skoðunum þeirra á svonefndu “fjölmiðlafrumvarpi”, sem varð tilefnið að stofnun hreyfingarinnar. Um þetta mætti segja: “þjóð vill, þá þrír vilja”, eða, svo vitnað sé í Guðna: “Þar sem þrír menn koma saman, þar er komin Þjóðarhreyfing”. Meðal annars var efnt til fundar við Stjórnarráðið, þar sem þremenningarnir mættu, auk forvitinna vegfarenda og hrópað í kór: "Við viljum lýðræði! Við viljum lýðræði!" alveg eins og börnin gerðu í gömlu auglýsingunni ("Við viljum Vilkó! Við viljum Vilkó!"). 

Síðar bættist Kona í hópinn, þannig að úr varð “fjórmenningaklíka”, eins og hjá Mao. Í það sinn snerist “baráttan” um að safna fé til að setja auglýsingu í New York Times til að auglýsa fyrir gjörvallri heimsbyggðinni að þeir sjálfir væru sko alveg á móti stríðinu í Írak. Raunar vissu þá þegar allir sem vildu vita, að þeir voru á móti stríðinu en þeim fannst samt bera brýna nauðsyn til að auglýsa þetta fyrir heiminum með ærnum tilkostnaði.

Ekkert bendir til að nokkur maður í Bandaríkjunum eða annars staðar á Vesturlöndum hafi lesið þessa auglýsingu eða tekið hið minnsta mark á henni. Gyðingarnir, sem eiga blaðið eru hins vegar ákafir stuðningsmenn Ísraels og veita fé þangað. Það er alveg öruggt, að eitthvað af peningunum sem safnað var meðal fátækra íslenskra hugsjónamanna hefur þannig runnið til að styrkja ísraelsku hernaðarmaskínuna, sem er reyndar hið besta mál. 
Hitt er ljóst, að hún hefur haft áhrif í arabalöndum. Auglýsingunni voru gerð rækileg skil í arabískum fjölmiðlum, m.a. á Al- arabia og Al -jazeera sjónvarpsstöðvunum. Ísland er því komið þar á kortið sem óvinur. Al Qaida- leiðtogarnir eru margir hverjir menntaðir menn og vel upp aldir og lesa New York Times.

Því fer fjarri að “Þjóðarhreyfingin” sé eina dæmið um slíka “grasrótarhreyfingu”, og má til dæmis minna á “núll- flokkinn” , “Sólskins- flokkinn” og samtök Ástþórs, “Frið 2000”, sem naut all nokkurs fylgis um skeið. M.a. lýsti þáverandi forsætisráðherra, Steingrímur Hermannsson stuðningi sínum við hreyfinguna. Þar var um að ræða þráhyggju eins manns, sem tókst að hrinda öllu af stað. Sama gildir um “Flokk mannsins” var all áberandi í þjóðlífinu fyrir nokkrum árum. 

Samtök sú, “Raddir fólksins”, sem undanfarið hafa staðið fyrir hávaða og óeirðum í miðbæ Reykjavíkur eiga flest sameiginlegt með fyrrnefndum “grasrótarsamtökum”. Má telja öruggt að stór hluti, vel hugsanlega meirihluti einbeittustu þátttakenda í látunum hafi starfað í einhverjum eða öllum þeim samtökum, sem ég áður nefndi, hafi þeir til þess aldur. Að tvennu leyti skera þau sig þó alveg úr: Þeim hefur tekist að draga til sín nokkurn fjölda nytsamra sakleysingja, mun fleiri en fyrri hliðstæð samtök og í öðru lagi hafa þessi samtök, ólíkt þeim fyrrnefndu, ekki hikað við að beita ofbeldi. Eins og allir vita hafa þeir skipulega reynt að hindra eðlileg störf kjörinna fulltrúa þjóðarinnar með látlausum, ærandi hávaða. Þeir hafa líka ráðist að lögreglunni og kastað matvælum, múrsteinum og, eins og margir þekkja af háttalagi apa í dýragörðum, sínum eigin úrgangsefnum að Alþingishúsi og Stjórnarráði. Þetta er ólíkt fyrri mótmælum. Í látunum í kringum fjölmiðlafrumvarpið hér um árið létu þannig forystumenn blaðamanna sér nægja, þegar þeir urðu hræddir um vinnuna sína hjá Baugi, að bera banana að Alþingishúsinu. Dálætið á banönum segir í mínum huga ýmislegt um hina sjálfhverfu, sjálfumglöðu stétt.

 Þáttur fjölmiðlamanna og eindreginn stuðningur flestallra, ef ekki allra stærri fjölmiðla við óeirðaseggina á líka geysimikinn og afgerandi þátt í nýafstöðnum ólátum. Hnignun blaðamannastéttarinnar, kom þarna berlega í ljós. Það kann að koma mönnum á óvart að ég set þessa hnignun í beint samband við auknar kröfur um “menntun” (þe. forritun) blaðamanna, svo sem nám í svonefndri “fjölmiðlafræði”. 

Fyrr á árum voru blaðamenn afar mislitur söfnuður. Mest bar á prófleysingjum af ýmsu tagi, oft vínhneigðum, afdönkuðum lögfræðingum, prestum eða öðrum menntamönnum, sem rekið hafði á land í þessari stétt. Þeir höfðu þrátt fyrir allt oft víðtæka reynslu og góða yfirsýn yfir mannlíf og þjóðfélag. Fyrir þeim vakti fyrst og fremst að skýra frá atburðum ekki að stýra þeim eða dæma og vandlætast. Þeir töluðu fátt um “fjórða valdið”, “ábyrgð fjölmiðla” eða “hlutverk blaðamanna”. Þeir voru bara að vinna vinnuna sína.
Þetta hefur mikið breyst með kröfum um “fagmennsku”, þ.e. nám í “fjölmiðlafræði”. Kennslu í þessari “fræðigrein” hafa um langt skeið að mestu annast gamlir liðsmenn hins íslenska stuðningsflokks alræðis og gúlags, Alþýðubandalagsins, en hann klofnaði fyrir nokkrum árum, eins og menn vita Helstu kennarar (og þar með forritarar) fjölmiðlamanna hafa lengi komið úr gamla bolsévíka- arminum, nú VG, en afgangurinn mikið til úr mensévíka- arminum, sem nefnist “Samfylking”, en sá flokkur hefur án nokkurs vafa hæst kjána- hlutfall allra íslenskra stjórnmálaflokka. Þetta er undantekningarlítið fólk af því tagi, sem enn í dag réttlætir Castro samhliða háværu lýðræðis- og mannréttindahjali.

Nemendur þeirra koma úr leikskólakynslóðinni, fólk sem frá blautu barnsbeini hefur haft mest samskipti við önnur börn og kennara, en ekki við foreldra sína, oft fráskilda. Afraksturinn verður eins og til var stofnað. Hópsálin, hjarðhvötin verður ráðandi. Hugsun engrar stéttar eða hóps er auðveldara að stýra nema ef vera skyldi börn undir kynþroskaaldri. Frá þessum ungu “menntuðu” fjölmiðlamönnum streymir fyrirframvitað, pólitískt rétthugsað, utanaðbókarlært blaður vinstri manna í látlausri, óstöðvandi síbylju. Geri einhver athugasemd bregðast þeir ókvæða við. Þeir fara þá strax að hrópa hátt um sína eigin "fagmennsku" og byrja svo að fimbulfamba eitthvað um "starfsheiður blaðamanna". Það er ekki heiglum hent að gagnrýna þá, síst eftir að meginhluti stéttarinnar hreiðraði um sig í djúpum vösum Bónus- feðga. Nú er loksins að verða grisjun í stéttinni og er það vel. Hún hafði bólgnað út fyrir öll velsæmismörk.

Þáttur fjölmiðla í að halda ólátunum gangandi var, sem fyrr sagði afar mikill. Það er staðreynd að fjölmiðlar, ekki aðeins Baugsmiðlarnir heldur enn frekar RÚV, og, sem kemur kannski mest á óvart, sjálft Morgunblaðið, hafa réttlætt aðfarir “mótmælenda” ef ekki beinlínis hvatt til þeirra, m.a. með sífelldum auglýsingum um væntanleg “mótmæli” og útsendingum í útvarpi og sjónvarpi frá uppátækjum “mótmælenda”. Lengst allra hefur gengið Konan, sem undanfarið hefur sent út vídeofréttir í stíl gamla Þjóðviljans undir merkjum Mbl.is. þar sem fram kemur afdráttarlaus, kinnroðalaus stuðningur við skrílinn. Hún hefur nú af fjölmiðlamönnum verið kosin “blaðamaður ársins”, sem undirstrikar og staðfestir allt það sem ég sagði um hina sjálfhverfu, sjálfumglöðu stétt hér að ofan, en velþóknun ritstjórnar Morgunblaðsins sýnir líka hvernig komið er fyrir þessu blaði og hvers vegna gamlir tryggir stuðningsmenn þess eru nú sem óðast að yfirgefa það.
Menn muna kannski, þegar ungliðar Samfylkingar og VG söfnuðust á palla í Ráðhúsinu og gerðu hróp að nýskipuðum borgarstjóra. Fjölmiðlar fullyrtu þá hver um annan þveran að “almenningur” hefði mótmælt. Sagan endurtók sig nú. Fáeinir “aðgerðarsinnar”, með Hörð Torfason í fararbroddi boðuðu til mótmæla á Austurvelli. Fjölmiðlar gripu þetta á lofti og voru óðara farnir að tala um að “almenningur” vildi mótmæla vonsku stjórnvalda. Fólk var opinskátt hvatt til að mæta til að hlusta á Hörð og menn hans og í rauninni furðulegt hve fáir létu sjá sig, tíu- fimmtán sinnum færri en mættu á “gleðigöngu” hommanna. Þátttakendur í “mótmælunum” hafa langoftast verið miklu færri en þeir, sem kusu Ástþór í forsetakosningum og það er líka öruggt, að hlutfall kjósenda Ástþórs í röðum “mótmælenda” var afar hátt. Fjölmiðlamenn sjá hins vegar ekkert athugavert við segja “almenning”, eða jafnvel “þjóðina” hafa mótmælt. Þeir hafa líka vísvitandi beint athyglinni frá þeirri staðreynd að hér er fyrst og fremst um að ræða liðsmenn ýmissa öfga- og jaðarhópa. Þess í stað hafa þeir beint athyglinni að þeim nytsömu sakleysingjum, sem stundum slógust í hópinn um lengri eða skemmri tíma og segja þá sýna að hér sé um “almenning” að ræða, sem er alrangt. 

Sem fyrr sagði var það einkennandi fyrir þessa atburði, auk ofbeldisins, hve marga nytsama sakleysingja vinstrimennirnir, sem forystu höfðu tókst að blekkja til liðs við sig, a.m.k. um skamma hríð. Saklaustast var trúlega átta ára barnið, sem var látið halda ræðu. Ræða háskólakennara nokkurs var hins vegar nytsömust. Hann var gerður að ráðherra.


Ingibjörg Sólrún, lýðræðislega réttkjörinn fulltrúi á þingi þjóðarinnar, fékk skömm í hattinn þegar hún benti hópnum á, sem sat í Háskólabíói á frægum “borgarafundi”, að þeir væru ekki þjóðin. Fjölmargir, jafnt innan fjölmiðla og utan þeirra töldu þetta sýna “hroka” Ingibjargar. Það er alveg ljóst að fundarmenn, sem enginn hafði kosið og voru sem fyrr sagði álíka margir og kusu Ástþór, töldu sjálfa sig í raun vera þjóðina. Ekki nóg með það. Þeir samþykktu ályktun, þar sem þess var krafist, að fundarmenn fengju framvegis tvo fulltrúa á fundum ríkisstjórnarinnar! Samþykkt þessarar tillögu sýnir betur en flest annað hvers konar fundur þetta var og hvers konar fólk hér var um að ræða.

Ýmislegt stendur upp úr frá þessum atburðum, svo sem heimsókn fáeinna “mótmælenda” til Bessastaða. Þeir voru ýmist klæddir lambhúshettum eða með klúta fyrir andliti eins og glæponar í gömlum kábojmyndum. Mér fannst gaman að sjá þá reyna að sötra te og súkkulaði í gegnum klútana og skíðagrímurnar.
Það merkilega er, að hvorki “mótmælendurnir”, eða Ólafur Ragnar, sem einu sinni titlaði sig prófessor í svonefndri “stjórnmálafræði”, virtust þekkja til hinna fleygu orða Maos: “Byltingin er ekkert teboð”.

Að lokum: 
Sýndarmennskan og sjálfsblekkingin er vinstri manninum ásköpuð og eðlislæg, eins og vandlætingin, og kemur fram hvarvetna í orðum hans og æði. Þetta fólk tekur ávallt fallega lygi fram yfir ljótan sannleika. Þeir eru liðsmenn lyginnar, en jafnframt býr innra með þeim djúpstætt hatur á sínu eigin þjóðfélagi sem þeir reyna að gera allt til miska, og taka því ávallt og ósjálfrátt málstað óvina þess, hverju nafni sem þeir nefnast. Það er ekki hægt að skilja eða skýra háttalag þeirra, sem lengst eru til vinstri eingöngu með tilvísun í marxisma/kommúnisma/sósíalisma, eins og margir ímynda sér. Skýringa á hegðun þeirra er að leita miklu dýpra, á vettvangi sálfræði, ef ekki beinlínis geðlæknisfræði, en það er eitt einkenni alvarlegrar geðveiki (psykosis) að sjúklingurinn sér ekkert athugavert við framferði sitt. Einkennin verða þeim mun meira áberandi því “lengra til vinstri” viðkomandi telst. Annað sameiginlegt einkenni er hið algera húmorleysi vinstri- ofstækismanna og geðveikra. Mönnum kann að þykja þetta öfgafull staðhæfing, en ég er ekki viss um það. Ég hef áður bent á, að enginn vafi er á að t.d. fundarmenn í Háskólabíói töldu sjálfa sig í fullri og fúlustu alvöru vera “þjóðina”. Og hvernig á til dæmis að skýra þá staðreynd, að ýmsir núverandi leiðtogar íslenskra vinstri manna hafa starfað í og/eða beinlínis stofnað “vináttufélög”, sérstaka stuðningshópa við margar af allra grimmustu, blóði drifnustu alræðisstjórnir samtímans (Kúbu, Albaníu, Austur-Þýskaland, Norður- Kóreu o.s.frv), en hafa samtímis og samhliða verið áberandi í starfi Amnesty og opna bókstaflega aldrei munninn án þess að predika í vandlætingartón um “lýðræði” og “mannréttindi”? Er þetta fólk með réttu ráði? 
Hræsnarinn er sjálfur gjörsamlega ómeðvitaður um hræsni sína. Þetta fólk sér ekki nokkurn skapaðan hlut athugavert við framferði sitt. Sönn hræsni kemur frá hjartanu og þetta góða fólk trúir því í raun og sannleika að einmitt það sjálft séu hinir sönnu lýðræðissinnar, mannvinir og mannréttindafrömuðir. Þetta kann að þykja ótrúlegt, en er þó satt. Og ég spyr aftur: Er þetta fólk með réttu ráði?

Þankar á víð og dreif um lýðræði

Hvað er  lýðræði? Aristóteles segir það vera "stjórn hinna mörgu heimsku á hinum fáu vitru". Þetta hugtak hefur verið afbakað, teygt og togað meira en flest önnur í seinni tíð ekki síst af alræðissinnum, en bæði Lenin sjálfur og erlendir, þar á meðal íslenskir, áhangendur hans voru farnir að beita þessu orði í tíma og ótíma um sjálfa sig strax snemma á 20. öld. Í seinni tíð er orðið algengt, einkum meðal vinstri manna, að setja lýðræðið á stall með Guði almáttugum og ljá því einhvers konar yfirnáttúrulegan töfraljóma. Með lýðræði megi lækna öll mannanna mein og stofna fyrirmyndarríkið, útópíuna, hið endanlega himnaríki á jörðu. Málið er ekki svo einfalt.

Það er gömul bábilja, sem enn heyrist, að Forn- Grikkir hafi fundið upp lýðræðið, en í Aþenu ríkti einhver allra vitlausasta úfærsla á lýðræði sem um getur, en þar voru menn valdir til ábyrgðar- og stjórnunarstarfa með hlutkesti.
Lýðræði hentar vel frumstæðum þjóðfélögum, þar sem verkaskipting er lítil, en þegar þörf verður á samstarfi og sameiginlegu átaki hentar einræði best. Þetta skildu Grikkir og Rómverjar og afnámu því lýðræðið og tóku sér einvalda um stundarsakir, þegar ógn steðjaði að ríkinu. Ekki er hægt að stjórna her með lýðræðislegum aðferðum, fremur en skipi eða skólastofu. Það er gömul saga og ný, að “margir kokkar eyðileggja sósuna”. Stundum verður að taka af skarið og í rauninni er einræði miklu betra stjórnarform en lýðræði, þ.e. ef einvaldurinn er starfi sínu vaxinn. Því miður er slíkt allt of sjaldgæft. Auk þess eru valdaskiptin miklum erfiðleikum bundin. Mjög oft er vitnað til Acton lávarðar, sem benti á að “vald spillir, og algert vald spillir algerlega”. Því hafa menn á Vesturlöndum þróað fram þá blöndu af einræði og lýðræði, sem nefnist fulltrúalýðræði. 
í fullltrúalýðræði eru tilteknum mönnum falin völdin um stundarsakir, með vissum takmökunum þó, en umboð þeirra er síðan endurnýjað í almennum kosningum á nokkurra ára fresti. Með þessu móti fá valdhafar einræðisvöld að mestu í nokkur ár í senn, sem er nauðsynlegt. Til dæmis mundi enginn fjármálaráðherra í nokkru landi fá starfsfrið, ef allar ákvarðanir yrði að bera undir almenning jafnóðum. Í fulltrúalýðræði gegnir almenningur hlutverki ráðningarstjórans. Hann ræður tiltekinn mann, eða (oftast) flokk manna til að annast stjórn ríkisins í vissan tíma, að mestu án frekari afskipta kjósenda.

Þetta eru sjálfsagðir hlutir. En það ætti að hafa í huga að lýðræði er einungis stjórnunaraðferð, og meingölluð sem slík. Mig minnir að það hafi verið Churchill, sem benti á að lýðræði væri “aðeins hin skásta af mörgum vondum aðferðum til að stjórna ríki”.


Ein er sú kenning, að mikil kosningaþátttaka sýni styrk lýðræðis. Einfeldningar vitna oft til lágrar kosningaþátttöku í Bandaríkjunum, sem dæmi um vont lýðræði. Lægsta kosningaþátttakan er þó ekki í Bandaríkjunum, heldur í elsta og traustasta lýðræðisríkinu, nefnilega Sviss. Þar fer hún sjaldan mikið yfir 40% og hangir oft í kringum 30-35%. Í báðum þessum löndum er það kosningalöggjöf og fjöldi kosninga sem mestu veldur, og ég ekkert viss um að það sé til bóta, að hver sótraftur sé á sjó dreginn í kosningum. Samkvæmt slíkri kenningu ætti Norður- Kóera að vera mesta lýðræðisríki í heimi, því þar er kosningaþáttaka nálægt 100%. Stjórnvöld fá þar 98-99% stuðning kjósenda, og þessar tölur eru örugglega ófalsaðar.

Iðulega heyrist hrópað eitthvað um að skortur sé á “beinu lýðræði”. Rödd almennings heyrist ekki nægilega vel. “Grasrótin” eigi að ráða. 
Meira er um svokallað “beint lýðræði” í Sviss og Bandaríkjunum en annars staðar. Í síðarnefnda landinu einskorðast þó beint lýðræði aðallega við réttarkerfið. Í Sviss fær maðurinn á götunni, Jón Jónsson, hins vegar að taka ákvarðanir í hinum aðskiljanlegustu málum og þar, eins og í Bandaríkjunum kemur oft vel í ljós, að almenningur, svonefnd “grasrót” hefur iðulega allt aðrar skoðanir en eru í tísku meðal þeirra (yfirleitt vinstri sinnuðu) gáfumanna, sem í fjölmiðlum og menntakerfinu reyna að stýra hugsun Vesturlandabúa.

Frægt var fyrir nokkrum árum, að Íslendingi einum var neitað um svissneskan ríkisborgararétt í kosningum í kantónu nokkurri. Ástæðan var einföld: Hann var samkynhneigður. “Pólitísk rétthugsun” gáfumanna hefur nefnilega afar lítinn hljómgrunn meðal svissneskra bænda. “Grasrótin” sagði nei. Þeir veittu ekki konum kosningarétt fyrr en 1971, með semingi þó, og enn telja sumir, að það hafi verið hrapalleg mistök.

Annað dæmi, þar sem skoðanir almennings og gáfumanna fara ekki saman er um dauðarefsingar í Bandaríkjunum, en afdráttarlaus stuðningur almennings við þær hefur verið uppspretta linnulausra árása Amnesty, fréttastofu hljóðvarps og annarra þrýstihópa vinstri manna á “bandarísk stjórnvöld” í áratugi. Þessir dauðadómar eru þó ekki kveðnir upp af bandarískum stjórnvöldum eða mönnum á vegum þeirra, eins og tíðkast víðast annars staðar, heldur af (afar misvitrum) kviðdómum, skipuðum almennum borgurum, m.ö.o. "beint lýðræði" í framkvæmd. Dómarar (sem eru kosnir) geta ekki fellt dauðadóm, samkvæmt úrskurði Hæstaréttar fyrir nokkru, en áður gátu dómarar í sumum ríkjum fellt dauðadóm, þegar sektardómur kviðdóms lá fyrir.

Í flestum löndum heims er aðeins ein löggjöf og eitt þjóðþing. Stjórnvöld geta víðast hvar lagt fram frumvarp á þessu eina þingi og afnumið dauðarefsingar með einu pennastriki. Svo er ekki í Bandaríkjunum. Þeir aðilar, sem slíka ákvörðun þurfa að taka eru alls 52, þ.e. ríkisþingin 50, alríkisþingið í Washington og herinn.

Bandaríkjaforseti gæti hugsanlega, sem yfirmaður heraflans afnumið dauðarefsingar þar. Það yrði óvinsælt og mundi nánast engu breyta. Slíkar refsingar eru mjög sjaldgæfar, fara fram á áratuga fresti. Þetta er þó það eina, sem ríkisstjórnin í Washington gæti hugsanlega gert. Hann gæti raunar látið leggja frumvarp fyrir alríkisþingið í Washington um afnám. Það yrði örugglega fellt, en þó það yrði samþykkt yrðu áhrifin afar lítil því aftökur á vegum alríkisins eru sárafáar. Þá eru eftir ríkin 50, en þing hvers og eins þeirra þarf að taka slíka ákvörðun. 13 ríkisþing hafa afnumið dauðarefsingar, nú síðast New Jersey, en það kemur afdráttarlaust fram í öllum könnunum, að þar hafa þingmennirnir brotið gegn lýðræðinu og farið gegn vilja kjósenda sinna, því í öllum ríkjum Bandaríkjanna er yfirgnæfandi stuðningur við dauðarefsingar, líka þar, sem þær hafa verið afnumdar. Litlar líkur eru til að fleiri ríkisþing bætist í þennan hóp. Að meðaltali í öllum ríkjum er stuðningur almennings við dauðarefsingar um 77%. Þannig er lýðræðið í framkvæmd. “Lýðurinn” ræður. Því fer fjarri, að ég sé einhver aðdáandi þessa kerfis eða stuðningsmaður dauðarefsinga, en þetta er bara svona.

Margir innan réttarkerfisins eru andvígir dauðarefsingum, en hafa ekki hátt um það. Ástæðan er einföld: Óttinn við almenning, þ.e. lýðræðið. Á Íslandi, Bretlandi, Kúbu, Kína og nánast öllum öðrum löndum heims eru dómarar, saksóknarar og lögreglustjórar valdir af stjórnvöldum og í raun verkfæri þeirra, að vísu í mjög mismiklum mæli. Þessir embættismenn eru hins vegar kosnir til starfa í Bandaríkjunum og eiga þannig að vera óháðir fulltrúar almennings. Frambjóðandi til slíks embættis, sem lýsti sig andvígan dauðarefsingum, mundi ekki hljóta kosningu eða hljóta frama í réttarkerfinu. 

En er dómari, saksóknari eða lögreglustjóri, sem er kosinn, betur vaxinn starfa sínum? Það er alls ekki víst. Slíkur embættismaður lifir í sífelldum ótta við næstu kosningar. Almenningur heimtar árangur og stundum, blóð. Það er við slíkar aðstæður sem mistökin gerast, eins og Íslendingar ættu að þekkja, m.a. úr Geirfinns- og Hafskipsmálunum.  " En svona er lýðræðið.



Sjálfur kjarni lýðræðis er einfaldur: meiri hluti kjósenda á að ráða.
"Fái þjóðirnar að kjósa milli harðstjórnar og stjórnleysis, velja þær alltaf harðstjórann," sagði Aristóteles fyrir margt löngu. Það er algeng þráhyggja einfaldra manna og góðviljaðra, að allir aðrir séu eins og þeir sjálfir og hugsi eins og þeir. Slíkt fólk ímyndar sér, að með lýðræði megi lækna öll mannanna mein til dæmis í þriðja heiminum, þar sem helsta vandamálið sé skortur á lýðræði. Óskandi að svo væri. Í mörgum löndum er "lýðræði" aðeins annað orð fyrir aðgerðarleysi, spillingu og upplausn og það er alls ekki sjálfgefið að almenningur kjósi lýðræði, fái hann að velja. Í Weimar-lýðveldinu höfðu andstæðingar lýðræðis, kommúnistar og nasistar, meiri hluta atkvæða samanlagt. Í Alsír reyndi herforingjastjórn að koma á lýðræði og halda frjálsar kosningar, en þá kom í ljós að yfirgnæfandi meiri hluti þegnanna vildi kjósa andstæðinga lýðræðis sem einnig hugðust afnema flest það sem við nefnum grundvallarmannréttindi. Kosningarnar voru ógiltar og eru "mannréttindafrömuðir" síðan með böggum hildar út af öllu saman. Hvert eiga þeir að snúa sér með vandlætingu sína og fordæmingu? Eiga þeir að býsnast út í herforingjana sem vildu koma á lýðræði og vestrænum gildum, eða á að fárast út í lýðræðislegan vilja kjósenda sem vildu afnema allt sem heitir lýðræði og mannréttindi?

Að lokum:

Ástæða þessara skrifa minna er, að mér er farið að hundleiðast allt talið um “flokksræði” eða “beint lýðræði”. Það ber vott um algenga, barnalega ofurtrú á almenningi, Jóni Jónssyni í Breiðholtinu. Staðreyndin er, að Jón hefur sára- sáralítinn áhuga á því að stjórna landinu. Þótt Jón sé vænsti maður, hefur hefur hann meiri áhuga á klámi, ofbeldi og boltaíþróttum, helst við undirleik ærandi blikksmiðju-mannætu- síbyljumúsíkur. Hann vill bara lifa lífi sínu í friði.

Jón Jónsson er hópsál og vill vera í flokki með öðrum hópsálum og kjósa á nokkurra ára fresti. Annars vill hann bara rækta garðinn sinn. Hann hefur engan áhuga á málum eins "tekjustofnum sveitarfélaganna" eða öðru slíku. Hann ræður menn til að fást við slík mál og þannig á það að vera.

Eyja Sancho Panza

 Þessi grein, eða öllu heldur ritgerð, er í nýjasta hefti Þjóðmála, sem kom út í síðustu viku. Feministar, hómósexúalistar og fjölmenningarsinnar munu ekki gleðjast þegar þeir lesa þetta.  Það fyrirbæri, sem ég kýs að nefna "flathyggju" er að mínu viti einhver mesta ógnin, sem nú steðjar að Vesturlöndum og hún magnast ár frá ári, ekki síst vegna þess að fáir þora að streitast á móti vegna ótta við að verða kallaðir "hommahatarar, "karlrembusvín" eða "rasistar". Andstaða getur hæglega kostað persónulegt mannorðs- sjálfsmorð. Flathyggjumenn geta því farið sínu fram að mestu óáreittir og sækja stöðugt í sig veðrið. Þess má geta að þessi grein var skrifuð áður en Davíð Oddson tók við ritstjórn Morgunblaðsins.
 

Don Quixote hafði lofað félaga sínum “eyju” að launum fyrir fylgispektina, en Sancho Panza var uppalinn á þurrum sléttum Kastilíu og hafði aldrei séð stöðuvatn, hvað þá úthafið. Hann vissi því alls ekki hvað eyja var, en skynjaði, að “eyja” hlyti að vera toppurinn á tilverunni og fylgdi því foringja sínum í blindni. Slík draumsýn um sælu í framtíðinni er einmitt það sem rekur svo marga hugsjónamenn og fylgendur þeirra til dáða. Án draumsins um fyrirmyndarríkið hefðu hvorki nasismi eða kommúnismi orðið til.



  Alræðisstjórnir eru að því leyti frábrugðnar gamalkunnum, hefðbundnum einræðisstjórnum kónga og keisara, herforingja og annarra pótintáta, að þær láta sér ekki nægja veraldleg völd, heldur byggja fyrst og fremst á yfirráðum yfir sjálfu sálarlífinu, sjálfri hugsun þegnanna, þ.e. trú þeirra á hugmyndafræði valdhafa. Þær beita gulrótinni frekar en vendinum. Þessi gulrót er er yfirleitt fyrrefnd draumsýn um sæluríkið, þ.e. “eyjuna” einhvers staðar í fjarlægri framtíð. Í fullkomnu alræðisríki, þar sem allt vald, jafnt andlegt sem veraldlegt er á einni hendi þarf aldrei að beita þegnana ofbeldi. Ekki einu sinni ritskoðun. Allt menntakerfið, allir fjölmiðlar túlka hina opinberu kenningu og þar fær enginn að starfa nema hann trúi á hugmyndir valdhafa. Ritskoðun er því óþörf. Allir eru sammála.
Gott dæmi er Norður- Kórea. Kosningatölur, þar sem valdhafar fá 98-99% atkvæða eru alveg örugglega ófalsaðar. Fólkið trúir í raun og sannleika á “hinn mikla son”, elskar hann og dáir og trúir í blindni á hugmyndafræði hans.

Stjórnarfar hér á Íslandi og víðar á Vesturlöndum stefnir nú óðfluga í þessa átt.

Nýar alræðishugmyndir grípa nú um sig meðal menntamana á Vesturlöndum, en nú eru töfraorðin ekki “sósíalismi” (stundum kommúnismi) eða “þúsund ára ríkið”, heldur “lýðræði”, “mannréttindi” og “jafnrétti”.Ný ógn steðjar að lýðræðinu á Vesturlöndum og hún stafar af hugmyndum, sem hinar talandi og skrifandi stéttir menntamanna hafa tekið upp á sína arma og leitast við að troða upp á almúgann með aðferðum alræðisstjórna, þ.e. látlausri innrætingu og heilaþvotti frá blautu barnsbeini (sem er alltaf kölluð “menntun” eða “fræðsla”) og hálf- opinberri ritskoðun. Þegar hún bregst, er beitt dóms- og lögregluvaldi. Þessar hugmyndir eru upprunnar í háskólum Vesturlanda, fyrst og fremst í Bandaríkjunum. Í háskólunum eru menntaðir og forritaðir kennararnir og fjölmiðlamennirnir, en líka aðrir sem oftast gleymast, svo sem handritshöfundar sjónvarpsþátta og kvikmynda og ekki síst markaðsfræðingarnir og ímyndarsmiðirnir. Allir þessir aðilar leitast við að stýra hugsun Vesturlandabúa. 

Þessar nýju alræðishugmyndir hafa af einhverjum ástæðum ekki fengið nafn. Oftast er talað um “pólitíska rétthugsun” en pólitísk rétthugsun af einhverju tagi hefur ávallt verið til staðar. Mér finnst réttara að nefna þær hugmyndir sem liggja til grundvallar pólitískri rétthugsun samtímans einfaldlega “flathyggju”. Undirstaðan er sú sérlega “kyn- lega” hugmynd, að kynþættir, kyn og kynhneigðir mannanna séu í rauninni nákvæmlega eins. Svartir séu eins og hvítir, konur eins og karlar og hommar og lesbíur eins og gagnkynhneigðir. Sömuleiðis felur flathyggjan í sér, eins og aðrar alræðishugmyndir, að hægt sé að lækna öll mannanna mein með innrætingu, forritun og heilaþvotti þegnanna, sem þetta fólk kallar undantekningarlaust, að orwellskum hætti “uppeldi”, “menntun” eða “fræðslu” (sbr. “Fræðsla gegn fordómum”). Hver sá sem efast, er að sjálfsögðu kallaður “fáfróður”. Hann hefur ekki lært kverið sitt. Þótt flestir hugmyndasmiðirnir og margir liðsmenn séu karlar, eru það þó konur, þ.e. Konur, sem háværastar eru í “baráttunni” fyrir þessum nýju hugmyndum, enda hefur þeim fjölgað mjög í "háskólasamfélaginu". Það virðist liggja djúpti í eðli kvenna, að fegra ljótan raunveruleikann í kringum sig.

Flathyggjumenn telja, sem fyrr sagði, að fólk sé eins og tölvur. Allir séu eins og fæddir með sömu tölvuna. Aðeins þurfi að forrita fólkið á réttan hátt. Þessar hugmyndir afneita þannig öllum erfðum, heilbrigðri skynsemi og sjálfum skilningarvitunum. Til dæmis trúa feministar því, að meðfædd, arfgeng hegðun og hluverkaskipting kvenkyns og karlkyns meðal manna og í dýra- og jurtaríkinu, sem rekja má aftur í árdaga lífsins sjálfs fyrir milljörðum ára, sé uppfinning illmenna, svonefndra “karlrembusvína”, sem hafi búið til vonda “kvenímynd”. Í rauninni séu konur alveg eins og karlar. Vandamálið sé “ímyndin”. Aðeins þurfi að forrita fólkið upp á nýtt, gefa konum nýja “ímynd” og þá muni koma í ljós, að þær séu í rauninni alveg eins.


 Að sjálfsögðu eru það vinstri menn, sem fremstir standa. Þessar hugmyndir höfða eðlilega til þeirra sem ýmist leynt eða alveg ljóst studdu og vernduðu alræði og gúlag í kalda stríðinu. Hitt er verra, að þær teygja sig langt út fyrir raðir hinna eiginlegu, yfirlýstu vinstri manna, þar á meðal hafa þær um langt skeið verið ráðandi á ritstjórn Morgunblaðsins. Blaðið hefur misst allt jarðsamband við fólkið í landinu, en það jarðsamband var áður mesti styrkur þess. Ritstjórnin hefur meira að segja fengið “fjölmenningarverðlaun” og blaðið minnir æ meira á Þjóðviljann eins og var orðinn undir lokin, rétt áður en hann tók andvörpin.

Flathyggjumenn trúa á töframátt orðanna, dá sum og endurtaka oft (t.d. “lýðræði”, “mannréttindi”, “jafnrétti”), en óttast önnur. Í þessu felst sú hugsun, að sé orðinu breytt breytist jafnframt sá raunveruleiki, sem orðið er fullltrúi fyrir. Dæmi um slíkt eru óteljandi og fjölgar stöðugt. Þeir óttast alveg sérstaklega það sem kalla mætti “gagnsæ” orð, þ.e.orð, sem fela sjálf í sér lýsingu á fyrirbærinu, t.d.. “fá- viti” eða “geð- veiki”, eða þá gamalt og gróið orð, sem víða kom fyrir í Biblíunni til skamms tíma, nefnilega “kyn- villa”. 

 Þetta hefur raunar verið í uppsiglingu um all langt skeið, en magnast stöðugt. Eitt elsta dæmið er, að í stað “fá- vita” var farið að tala um “van- gefna”. Þetta orð fékk þó mjög fljótt alveg sömu merkingu og “fáviti” hafði áður. Þá var farið að tala um “þroska- hefta”. En börn láta ekki plata sig: “Þroskaheftir” voru engu vitrari en fávitar eða vangefnir og orðið varð fljótlega eitt allra vinsælasta skammaryrðið í hópi barna, svipað og “aumingi með hor”. Hér var úr vöndu að ráða. Nú er farið að tala um “seinfæra”, sem ég tek persónulega illa upp, því ég er sjálfur seinfær til gangs. Það ágæta fólk, sem ér um ræðir hefur hins vegar ekkert vitkast. Þeir sem eru “geð- fatlaðir” froðufella líka alveg jafn mikið og þeir gerðu, þegar þeir voru kallaðir “geð- sjúklingar”.
Veruleikinn breytist ekki, þótt orðinu sé breytt. 

Ég vildi óska að ég gæti rætt þær kenningar sem nú ógna tjáningarfrelsinu, undirstöðu alls lýðræðis og allra mannréttinda án þess að koma inn á þetta gífurlega viðkvæma og eldfima mál, kynþáttamál, en það er ekki hægt. 

Raunverulegt upphaf þeirra kenninga, sem flestir kalla “pólitíska rétthugsun”, en ég vil kalla flathyggju er að leita í því, þegar lærðir menn fóru á 19. öld að nota orðið “kynþáttur” um hvítt fólk sem talar einhver tiltekin tungumál, t.d. germönsk, eða hefur tiltekin trúarbrögð, t.d. gyðingdóm. Gyðingar hafa verið ofsóttir og hataðir vegna trúarbragaða sinna frá því löngu fyrir Krists burð. Þeir líta á sjálfa sig sem ættbálk, afkomendur Abrahams, en þeir eru ekki, og hafa aldrei verið “kynþáttur” í neinum líffræðilegum, vitrænum skilningi. Frægar eru ofsóknir spænska rannsóknarréttarins gegn gyðingdómi (ekki gyðingum) sem hófust að marki á 14. öld og náðu hámarki um 1500, en þá flúðu þeir sem héldu fast við gyðingdóm flestir land. Um það er nánast aldrei talað, að meginhluti spænskra gyðinga, allt að tveim þriðju, tók kristna trú og hvarf síðan sporlaust inn í spænsku þjóðina, enda af sama kynþætti. Raunar var frægasti rannsóknardómarinn, Torquemada, einmitt afkomandi slíkra kristinna, fyrrverandi gyðinga. Það var ekki fyrr en á 19. öld sem fræðimenn settu fram þær kenningar, að einhver líffræðilegur, vefjafræðilegur munur væri á því hvíta fólki, sem aðhylltist gyðingdóm og þeim,sem aðhylltust kristindóm. Fáar, ef nokkrar af þeim kenningum, sem háskólar Vesturlanda hafa troðið upp á almúgann hafa haft jafn hrikalegar afleiðingar og þessar.

Tungumál, siðir og trúarbrögð eru huglæg, þ.e. “sofware”, sem hægt er að breyta. Líkamsvefir og erfðavísar eru hins vegar eðlislægir, þ.e. “hardware”. Menn sem trúa því, að t.d. bandaríski kvikmyndaleikarinn Kirk Douglas, sem er mjög sanntrúaður gyðingur og hefur m.a. leikið víking í frægri mynd ásamt öðrum gyðingi, Tony Curtis, sé af öðrum “kynþætti” en aðrir hvítir menn eru að mínu viti ekki fyllilega með réttu ráði. En þessu trúðu margir lærðustu vísindamenn Vesturlanda fram á miðja 20. öld og þær skrýtnu kenningar 19. aldar fræðimanna að gyðingar séu “kynþáttur”, sem nasistar gerðu að sínum, lifa enn góðu lífi í hugarheimi “fjölmenningarsinna” samtímans og margra fleiri.
Allir geta hætt að vera búddistar, múslimar eða gyðingar, og fjölmargir hafa gert það í aldanna rás. Enginn getur hins vegar hætt að vera indíáni, Ástralíu- frumbyggi eða dverg- svertingi. Munurinn er eðlislægur, víraður inn í sjálfa líkamsvefina. Augna- hár- og húðlitur er afar lítill og ómerkilegur þáttur þess flókna máls, þótt hann sé stundum, en alls ekki alltaf, mest áberandi úr fjarska. 

Þær kenningar sem nú ríkja og mynda undirstöðu flathyggjunnar komu fyrst fram meðal lærðra manna, aðallega í Bandaríkjunum upp úr 1945 og voru upphaflega settar fram beinlínis til höfuðs hinum eldri kenningum og nasistum. Þær fóru hægt af stað en er nú haldið fram af sívaxandi þunga. Vel mætti kalla þær “öfug- nasisma”, líka vegna þess að aðferðirnar sem beitt er í sívaxandi mæli til að framfylgja þeim minna mjög á þriðja ríkið. Ég tel óhugsandi, að nokkur hefði vogað sér að bera þær fram í fullri alvöru nema fyrir óbeinan tilverknað nasista og sem andsvar við kenningum þeirra, svo fráleitar eru þær.

Í stuttu máli er kenningin þessi. Hugtakið “kynþáttur” er ímyndun ein. Umhverfið, eða “menningin” er það eina sem skilur á milli ólíkra hópa. Þannig séu Danir og dverg- svertingjar, Svíar og Senegalar, Andaman-eyjskeggjar, Ainu- menn, Ástralíu- frumbyggjar og Akureyringar allir alveg nákvæmlega eins. Munur t.d. búskmanns og Bolvíkings sé aðeins menningarlegur þannig að sé til dæmis Bolvíkingurinn fluttur til Botswana og læri þar siði búskmanna verði hann óþekkjanlegur frá innfæddum. Sama gildir sé búskmaðurinn fluttur til Bolungarvíkur. Umhverfið eitt ráði. Munurinn sé ekki bundinn í erfðavísa eins og í kynstofnum í dýra- og jurtaríkinu og menn sjá t.d. á hunda- eða kattasýningum og sýningum á rósum eða orkídeum, heldur sjónhverfing, uppfinning vondra manna, svonefndra “rasista”. Allir séu í rauninni alveg eins.

Þessar amerísku kenningar hafa allt með sér. Þær samrýmast vel kristinni siðfræði og þeirri kenningu að maðurinn sé herra sköpunaverksins og standi sem slíkur utan við lífríkið og lögmál þess. Allir séu skapaðir í guðs mynd. Auk þess er þetta það, sem allir góðviljaðir menn vilja helst trúa, og eins og Júlíus Sesar benti á, þá “trúa menn því ávallt best, sem þeim hentar best”. Þær henta líka stjórnvöldum hvarvetna, því þær stuðla að góðu samkomulagi þegnanna. Óskandi er, að þær væru sannar.

Sá hængur er þó á, að þær stangast á við skilningarvitin, alla reynslu kynslóðanna, allar erfðir og meginlögmál náttúrunnar og lífríkisins. Þær krefjast þess að menn afneiti alfarið sínum eigin skilningarvitum og heilbrigðri skynsemi, en það hefur mér sýnst vera helsti grundvöllur, ef ekki sjálf forsenda allra trúarbragða. Og þegar menn eru farnir að trúa því að Papúar séu eins og Pólverjar og Danir eins og dverg- svertingjar er skrefið stutt yfir í að trúa því að víðtæk hlutverkaskipting karlkyns og kvenkyns hvarvetna í lífríkinu sé líka ímyndun ein. Síðan er svo æxlun milli karlkyns og kvenkyns einnig afneitað. 

Flathyggjumenn láta ekki þar við sitja: Fyrst svartir eru eins og hvítir og konur eins og karlar, því ekki að halda áfram? Gáfaðir eru eins og heimskir, ungir eins og gamlir og feitir eins og grannir. Það segir sig sjálft.
Aðrir hópar hugsa sér að sjálfsögðu til hreyfings: Dvergar hafa látið ófriðlega. Litlir hljóta að vera eins og stórir, og þeir segjast því vera alveg eins stórir og hinir. Þeir búi einungis við “lóðrétta áskorun” (vertically challenged). Ljótir hafa líka skorið upp herör gegn fallegu fólki, sem þeir segja vera haldið því sem kalla mætti “útlits-fasisma” (lookism). Þannig mætti endalaust halda áfram og allir þessir hópar telja sig vera að berjast fyrir “jafnrétti” og að sjálfsögðu:“lýðræði” og “mannréttindum”.

Það segir sig sjálft, að það eru vinstri menn, sem eru í forystu fyrir þessum kenningum, sem nú ógna sjálfri grundvallarstoð vestræns lýðræðis og mannréttinda, tjáningarfrelsinu. Þetta eru vandlætarar og skilja ekki umburðarlyndi, vita ekki hvað það er og reyna því að þvinga það fram með dóms- og lögregluvaldi. Það er stíll þeirra, sem dáðu böðlana í austri á dögum kalda stríðsins og gengu erinda þeirra. Forsvarsmenn hinna nýju kenninga skilja heldur ekki eða þekkja lýðræði og mannréttindi fremur en Sancho Panza þekkti eyju, þótt hann sæi hana.

Og hvað er þá lýðræðið? Aristóteles sagði lýðræðið vera “stjórn hinna mörgu heimsku á hinum fáu vitru”. Raunar höfðu flestallir heimspekingar Forn- Grikkja hina mestu skömm á lýðræði. Þegar ég var í menntaskóla fyrir mörgum árum voru greindarpróf mjög í tísku, og einn kunningi minn hélt mjög á lofti kenningunni um “sjötíu prósentin”. Rannsóknir sýndu nefnilega, að flestir væru einhvers staðar í grennd við meðalgreind. Um það bil fjórðungur yfir og annar fjórðungur undir meðalgreind. Því mætti áætla, að nálægt því tveir þriðju, um 70% kjósenda í öllum kosningum séu annað hvort greindir rétt í meðallagi eða þá beinlínis heimskir. Aðeins um 30% hafi greind eitthvað að ráði yfir 110 stig, og yrðu þeir því óhjákvæmilega undir í öllum kosningum. Sjötíu prósentin, þ.e. bandalag hinna meðalgreindu og hinna heimsku, mundu alltaf sigra. Þrjátíu prósentin, þ.e. gáfumennirnir, mundu alltaf tapa. Ýmislegt má láta sér detta í hug, sem styrkir þessa kenningu, t.d. gífurlegt fylgi Árna Johnsen. Ég man eftir skoðanakönnun fyrir nokkrum árum, þar sem fram kom, að meiri hluti Íslendinga (þ.e. kjósenda) telur að Bubbi Morthens sé meira skáld en Hallgrímur Pétursson. Í annarri könnun kom fram, að um 29% Íslendinga (kjósenda) telur, að sólin snúist umhverfis jörðina. Ég veit ekki hvort það er tilviljun eða ekki, að þetta er um það bil sama hlutfall og Samfylkingin fékk í síðustu kosningum. Vissulega má fyllast örvæntingu yfir lýðræðinu hjá þjóð, sem kýs Ólaf Ragnar og Sylvíu nótt yfir sig (Sylvía fékk fleiri atkvæði).  

Hugmyndin um sjötíu prósentin er mjög í anda Aristótelesar og hefur yfirbragð hroka og ungæðisháttar menntaskólaæskunnar, en málið er alls ekki svona einfalt. Raunar er enginn hlutur augljós eða einfaldur, þegar talið berst að lýðræði. Ég var þessari kenningu ósammála þá og er það enn. Ég trúi miklu betur hinni heilbrigðu skynsemi alls almennings en blaðri gáfumanna, einfeldningnum Sancho fremur en mennta- og lærdómsmanninum don Quixote. Almenning er ekki hægt að blekkja til lengdar. Abraham Lincoln orðaði þessa hugsun best, en hugleiðing hans um efnið nýtur sín best á frummálinu:
  You can fool all of the people some of the time, 
  And some of the people all of the time,
  But you can not fool all of the people all of the time.
Í framkvæmd er það nefnilega svo í lýðræðisríkjum, að lítill minnihluti (að sjálfsögðu úr hópi menntamanna, þrjátíu prósentanna fyrrnefndu) fer með völdin og þvingar vilja sinn og skoðanir upp á almenning, ekki síst með yfirráðum sínum yfir menntakerfinu og fjölmiðlun.

Margir aðrir en Cervantes hafa veitt athygli þeirri staðreynd í aldanna rás, að lærðir menn virðast miklu, miklu meira auðtrúa og móttækilegri fyrir ýmis konar skrýtnum grillum en sauðsvartur, jarðbundinn almúginn. Enginn veit í rauninni hvað “greind” yfirleitt er, en besta og eina skilgreiningin er þessi: “Greind er það, sem mælist á greindarprófum”. Ekkert annað. Svonefndar “gáfur” eru gjarnan mældar í “námsgáfum”, en kjarninn í námsgáfum er fyrst og fremst hæfileikinn til að taka við forritun umyrða- og gagnrýnislaust. Sá sem sífellt efast um það sem kennarinn segir eða það, sem stendur í námsbókunum mun aldrei ná árangri í skólakerfinu. Þannig mætti kannski segja, að viss trúgirni sé undistaða lærdómsins. Eitt er alveg víst: lærdómur og heilbrigt vit og skynsemi fara ekki alltaf saman. Stundum mætti beinlínis ætla að þetta tvennt fari helst aldrei saman eða jafnvel útiloki hvort annað. 

Hálskólanám, einkum þó í svonefndum “félagsvísindum” felst að mestu í að læra hugsun og skoðanir annarra manna og vitna í þær, því engum er hægt að kenna að hugsa sjálfstætt.Síðan vitna menn hver í annan. Árangurinn er svo mældur í því hve margar bækur viðkomandi hefur lesið.  Sá er lærðastur, og fær flesta akademíska bókstafi við nafn sitt, sem hleður verk sín flestum tilvitnunum og neðanmálsgreinum. Þetta er hin svonefnda “vísindalega aðferð”. Verkurinn er, að með hinni “vísindalegu aðferð” má komast að nánast hvaða niðurstöðu sem vera skal, sé umbúnaðurinn nægilega ábúðarmikill og hlaðinn nægilega miklum “lærdómi”. Sjálft innihald þessa “lærdóms” skiptir hér litlu eða alls engu máli, umbúðirnar öllu. 

Gott dæmi eru svonefndir “póstmódernistar”. Í skrifum þeirra ægir öllu saman. Fáeinar línur eru teknar úr Kant, Hegel, Schopenhauer eða Kirkegaard og fleiri og fleiri. Jafnvel Nietzsche kemur við sögu og mundi örugglega snúa sér við í gröfinni ef hann vissi það. Úr öllu þessu verða, eins og tíðkast mjög í „háskólasamfélaginu“, einhvers konar klippimyndir, hlaðnar lærdómi, límdar saman úr sundurslitinni hugsun annarra manna. Þetta er naglasúpa, en naglinn í súpunni er þó aðeins einn: Karl gamli Marx, enda eru þetta yfirleitt meira eða minna fráfallnir vinstri menn og marxistar.

Öll hin ábúðarmiklu, hálærðu, langorðu og yfirlætislegu skrif strúktúralista, póst- strúktúralista og póstmódernista má draga saman í eina stutta setningu. Þetta eru þrjú orð, beint úr smiðju Orwells, og þau eru þessi: “Lygi er sannleikur”. 

Kenningar póstmódernista passa að sjálfsögðu við flathyggjuna eins og flís við rass, ekki síst þessi yfirlýsing Foucaults: “Öll saga er lygi!” 

Fyrst allir eru eins, öll saga lygi og lygi sannleikur því ekki þá að ljúga upp alveg nýrri sögu? Dæmi um þetta er svonefnd “svört saga”, þar sem búin eru til ímynduð “heimsveldi” í svörtustu Afríku og því jafnvel lýst yfir að Pallas Aþena hafi verið svört og Beethoven sömuleiðis. Annað dæmi er svonefnd “kvennasaga”, sem mun beinlínis vera kennd við einhverja háskóla hérlendis, sem hluti af hinum afar skrýtnu “kynjafræðum”. Undirstaða þeirra, eins og allra hinna undarlegu “vísinda”, sem hafa verið að koma fram á síðustu árum er ein og hin sama. Kjarninn er þessi: Kynþættir, kyn og kynhneigðir mannanna eru eins.

Ég vil vekja sérstaka athygli á mjög mikilvægu atriði: Forsvarsmenn hinna nýju kenninga brjóta vissulega á tjáningarfrelsinu, undirstöðu alls lýðræðis og allra mannréttinda, en þetta er ekki “skoðanakúgun”. Það er nefnilega ekki “skoðun” eða “kenning” í neinum skilningi, að t.d. indíánar séu öðru vísi en Ástralíu- frumbyggjar eða Danir öðru vísi en dverg- svertingjar. Þetta er staðreynd, ísköld, bláköld, óumbreytanleg og ómótmælanleg. Sama gildir um mun karlkyns og kvenkyns eða samkynhneigðar og gagnkynhneigðar. Þetta eru óhagganlegar staðreyndir. 
Hér er um að ræða það, sem þeir Kóperníkus, Bruno og Galileo þurftu að glíma við, nefnilega “staðreyndakúgun”. Hún er allt annað og miklu, miklu verra fyrirbæri en hefðbundin skoðanakúgun. 

Sem fyrr sagði eru það mennta- og gáfumennirnir, sem standa fyrir þessum kenningum og standa vörð um þær. Þeir lærðu menn, sem nefndust á miðöldum “prestar” og störfuðu í kirkjunni, starfa nú í háskólum og eru gjarnan kallaðir “vísindamenn”. Jesús kallaði þá “fræðimenn og farísea”. Lítill hópur lærðra manna hefur ávallt leitast við að stýra hugsun almennings. Blaðrið um “gróðuhúsaáhrifin” en nýjasta dæmið. Þannig hefur það alltaf verið. Það gleymist oftast að þær kenningar, sem enduðu í Auswitzsch komu ekki frá nasistum. Til þess skorti þá lærdóm. Þær voru, eins og ég hef áður bent á, upprunnar í hugarheimi lærðra manna, vísindamanna, prófessora og doktora í ýmsum greinum vísinda við marga virtustu háskóla á Vesturlöndum. Enn eru líka fjölmargir þungbúnir, hálærðir menntamenn við ýmsa háskóla sem trúa því fyrir fullt og fast, að steypan úr Karli Marx sé “vísindi”.

Allt nám er í sjálfum kjarna sínum sama eðlis og tölvuforritun. Slíkt er eðli jafnt uppeldis sem menntunar og hlýtur að vera það. Við því er ekkert að segja. En eins og í tölvuheiminum veltur allt á gæðum forritsins. Séu sjálfar grundvallarbreyturnar rangar verður forritið ónýtt. Á miðöldum söfnuðust flestallir mennta- og gáfumenn í kirkjuna og stóðu þar vörð um “pólitíska rétthugsun” þess tíma. Það gleymist oft, að í kirkjunni voru menntuðustu, lærðustu menn samtímans. Samkvæmt jarðmiðjukenningu Ptolemaiosar var til dæmis vel hægt að reikna út gang himintungla með all góðri nákvæmni. Þessir útreikningar voru afar flóknir og í raun voru þeir prestar og lærdómsmenn sem dæmdu Galileo og brenndu Bruno miklu lærðari en sakborningarnir. Sá galli var á, að öll kenningin var röng. Allur þeirra lærdómur og flóknu útreikningar voru til einskis. Sjálfar grundvallarbreytur forritsins, sem þeir byggðu á, voru rangar. 

Á sama hátt mun sá vísindamaður, jafnt í raunvísindum sem í svokölluðum “félagsvísindum”, sem leggur það til grundvallar hugsun sinni og kenningum, að kynþættir, kyn og kynhneigðir mannanna séu eins, alltaf komast að rangri niðurstöðu. Undirstaðan gengur ekki upp. Þetta er tóm vitleysa.

Hinn íslenski Sancho Panza, sem við getum kallað Jón Jónsson í Breiðholtinu á í mesta basli með að skilja hinar nýju hugmyndir. Honum þykir ósköp vænt um konuna sína, hana Jónínu, og vill ekki særa hana en hann þykist þó vita að svo ágætar sem konur eru séu þó ótal hlutir sem karlar geta gert miklu betur, þótt ekki væri nema vegna stærðar- og styrkleikamunar. Hann vildi til dæmis ekki vilja búa í borg, þar sem allt slökkviliðið væri skipað konum. Hann yrði þá kannski loksins að hætta að reykja. 

Og það er margt, sem Jón ekki skilur í kynjafræðunum. Það voru jú feministar, sem fyrstir bentu á fyrir hálfri öld eða svo, að gjörvöll heimsmenningin, listirnar, sagan, vísindin og tæknin væru sköpunarverk dauðra, hvítra karlmanna! Og er það ekki rétt? Jón er alinn upp við það, að Guð almáttugur sé miðaldra hvítur karlmaður með skegg, og skilur því ekki “kvennaguðfræði”. Sjónarmið hans eru með öðrum orðum “karllæg”, eins og sjónarmið karla hafa verið síðustu sex milljón árin, eða allt síðan tegundin “maður” varð til. Eftir önnur milljón ár, þegar þessar amerísku kenningar verða löngu gleymdar verða sjónarmið karlpeningsins ennþá karllæg. Eins og börnin segja: “Það er bara svona!” Jóni þykir samt ósköp vænt um konur, og ekki síst konuna sína, hana Jónínu Jónsdóttur. 

Jón er umburðalyndur í hjarta sínu og hatar hvorki né ofsækir hommana, þótt hann botni hvorki upp né niður í þeim eða brölti þeirra.

Það sem Jón á langsamlega erfiðast með að skilja eða sætta sig við í hinum nýju fræðum er “fjölmenningarstefnan”. Hann nær henni ekki. Til þess er hann ekki nógu lærður. Sancho Panza var besta skinn, og það er Jón líka, en hann veit, að fjölmenningin er bókstaflega að kljúfa mörg þjóðfélög í kringum okkur í herðar niður. Aðeins þarf að líta í norræna fjölmiðla. 
Jón er enginn óþokki og skynjar, að það er beinlínis andstyggilegt að hata eða líta niður á nokkurn mann vegna kynþáttar hans. Slíkt er ekki sæmandi. Þrátt fyrir það skilur hann ekki hvers vegna verið er að flytja til landsins, jafnvel á kostnað ríkisins, alveg nýtt, áður óþekkt, gífurlega viðkvæmt og eldfimt vandamál, sem hvergi hefur tekist að leysa svo vel sé, nefnilega kynþáttavandamál. Það verði viðloðandi í margar aldir, ef marka má reynslu annarra þjóða. Hvers vegna í ósköpunum? Jón veit, hvernig fór fyrir íslenska hundinum, þegar farið var að flytja skoska fjárhunda til landsins og óttast innst inni, þótt hann þori kannski ekki að segja það upphátt, að eins fari fyrir íslensku þjóðinni. Afkomendur núlifandi Íslendinga verði í framtíðinni einhvers konar “landnámshænur” í eigin landi. Jón þorir þó ekkert að segja, nema þá í traustra vina hópi. Á miðöldum voru efasemdarmenn sagðir haldnir djöflinum og brenndir. Nú eru þeir sagðir haldnir “fordómum” og dæmdir. Landið er, eins og önnur Vesturlönd, hægt og sígandi að breytast í alræðisríki. 

En er ótti Jóns við “fjölmenningarstefnuna” ástæðulaus?

Don Quixote vildi berjast gegn ranglæti og hjálpa bágstöddum. Það vilja hinir hálærðu arftakar hans líka gera. Sú hugmynd hefur verið sett fram, að við Íslendingar séum ríkir, búum við lýðræði og höfum mikið landrými, en í þriðja heiminum sé fullt af bágstöddum, sem búi við ranglæti og skorti land. Best væri því að hjálpa þeim með því flytja þá hingað, svona 3-5 milljónir til að byrja með. Að sjálfsögðu er gert ráð fyrir fullkomnu lýðræði, sem þýðir að við sem erum innfæddir mundum fá innan við 10% atkvæða og þingmanna á Alþingi (ef það fengi að heita Alþingi). Við mundum verða innan við 10% íbúa á Íslandi (ef það fengi að heita Ísland).

Svona hugmynd mundi Jón Jónsson, pípulagningameistari í efra- Breiðholti aldrei fá. Til þess skortir hann lærdóm. Stúdentspróf dugar ekki, ekki einu sinni BA- gráða. Ekkert dugar minna en prófessorsembætti. Allra helst staða háskólarektors. Því skal ekki gleyma, að þessi hugmynd kemur djúpt innan úr iðrum Samfylkingarinnar og svona hugsa margir lærðir menn og konur í dag, þótt þeir gangi kannski ekki alveg svona langt. Er nema von, að Jón sé hræddur?

Sjálfur hef ég dvalist langdvölum erlendis og kynnst fólki af fjölmörgum þjóðernum, trúarbrögðum og kynþáttum. Þetta er yfirleitt prýðisfólk, en eitt eiga þeir, sem ekki eru sjálfir hvítir sameiginlegt og það er þetta: Þeir eru fullkomnir “rasistar”, ekki síst svertingar, sem eru, samkvæmt minni reynslu einstaklega gott, geðugt og glaðlynt fólk. Enginn, sem er sjálfur svartur lætur sér detta það í hug eitt augnablik, að hann sé eins og hvítur maður. Þeim virðast þessir hlutir mjög ofarlega í huga og eru í sífellu að benda á þann gífurlega mikla og víðtæka, arfgenga mun sem er á hvítum og svörtum (sjálfum sér í hag, að sjálfsögðu). Þeir vita að þeir komast upp með þetta, því enginn sem sjálfur er svartur hefur nokkurs staðar verið dæmdur fyrir “rasisma”. Flathyggja og fjölmenning bítur einungis á hvíta menn, og hvítum einum er refsað.

Fjölmenningin er alveg nógu erfið viðureignar, þótt munurinn sé aðeins huglægur, allir séu af sama kynþætti og hafi einungis ólík tungumál, siði og trúarbrögð. Þannig má rekja flest allar styrjaldir 20. aldar til meira eða minna misheppnaðar fjölmenningar. Menn eru enn að súpa seyðið af fjölmenningarríkjunum, sem hrundu í fyrri heimsstyrjöld, rússneska, austurrísk- ungverska og tyrkneska. Stríðin á Balkanskaga má rekja til þess austurrísk- ungverska og enn eru látlausar styrjaldir í leifunum af Ottomana- fjölmenningarríki Tyrkja við botn Miðjarðarhafs. Líbanon er eitt dæmi af mörgum, en besta dæmið um misheppnaða fjölmenningu er trúlega Ísrael. 

 En fjölmenningarstefnan er ekki einskorðuð við Ísland og það væri erfitt, kannski alveg ómögulegt að skerast úr leik. Forn- Grikkjum datt margt í hug, og um fjölmenningarstefnu Vesturlanda má hafa þessa tilvitnun, sem mig minnir að sé úr Æskylosi: “Þá sem guðirnir hyggjast tortíma, svipta þeir fyrst vitinu”.

Prestar miðalda sögðu alla þá sem létu í ljós minnsta efa um hina “pólitísku rétthugsun” samtímans haldna djöflinum. Efasemdarmaður nú á dögum er ekki lengur haldinn djöflinum, heldur “fordómum”. Hann er sjálfkrafa kallaður “hommahatari”, “karlrembusvín”, eða, sem er allra, allra verst: “rasisti”. Þannig tekst þeim að halda hvers kyns gagnrýni í skefjum. 
Hómósexúalistar, feministar og fjölmenningarsinnar nútímans nota, þegar í harðbakkann slær, nýjan djöful: Adolf Hitler og ára hans. 

Ef einhver lætur í ljós alvarlegan efa er lögreglunni beitt. Það gerðist hér á Íslandi fyrir nokkrum árum, þegar eitthvert manngrey var dregið af lögreglu fyrir Hæstarétt og maðurinn dæmdur fyrir að beita sínum eigin skilningarvitum, hafna hinni opinberu skoðun og neita því að svartur maður væri eins og hvítur. Honum var fundið það til sérstakrar refsiþyngingar, að hafa “gefið í skyn” að “eðlislægur munur” væri á kynþáttum manna. Fleiri munu fylgja í kjölfar hans. 

 Til að bíta höfuðið af skömminni eru þessar kenningar, að orwellskum hætti, ávallt settar fram undir formerkjum “mannréttinda”. Dæmi um slíkt er svonefnd “Mannréttindaskrifstofa”, sem mun að mestu fjármögnuð af Alþýðusambandinu og Baugi. Sú stofnun hefur margsinnis lýst yfir áköfum fögnuði sínum yfir “rasistadómnum” fyrrnefnda, sem hún telur alveg sérlega mikilvægt skref í “mannréttindabaráttunni”. 

Nú væri ég síðastur manna til að hallmæla hommum, konum, svertingjum, dvergum, feita fólkinu eða öðrum sem eiga undir högg að sækja í lífsbaráttunni. Mér dettur ekki í hug að ofsækja þetta fólk á nokkurn hátt eða gera á hlut þess, þótt mér hundleiðist svonefnd “réttindabarátta” þessara hópa. Hins vegar, svo ég tali beint úr pokanum, þá nenni ég bókstaflega ekki að velta mér upp úr vandamálum þeirra og sé alls ekki hvers vegna ég ætti að vera skyldugur til að gera það. Þetta er trúlega refsivert, því nú hefur verið stofnuð ný hálf- opinber þríarma “hugsanalögregla”, til að hafa eftirlit með skoðunum manna.  “Samtökin ´78” sjá um hommana. Jafnréttisstofa lögsækir hvern þann, sem efast um að konur séu fullkomnir jafnokar karla til allra hluta og starfa, og Alþjóðahúsið getur kært og fengið dæmdan hvern þann, sem efast um að svartir séu eins og hvítir.

Ekki þarf að taka fram að allar þessar stofnanir kenna starfsemi sína alveg sérstaklega við “mannréttindi”.

Don Quixote taldi illa galdramenn villa mönnum sýn. Þeir meinuðu öðru fólki að sjá, að vindmyllur væru í rauninni risar og þjófar og glæpamenn væru fagrar konur í álögum. Hómósexúalistar, feministar og fjölmenningarsinnar telja, að ef þeir geti aðeins ráðið niðurlögum hinna vondu galdra- og sjónhverfingamanna, sem þeir nefna “hommahatara”, karlrembusvín” og “rasista”, muni hið sanna koma í ljós: Í rauninni sé samkynhneigð eins og gagnkynhneigð, konur eins og karlar og svartir eins og hvítir. “Eyjan” muni svo loks rísa úr hafi og á þeirri eyju muni ríkja “jafnrétti”, “lýðræði” og “mannréttindi”  . Allir verði þar nákvæmlega eins og hugsi eins. Þetta er draumur þeirra og framtíðarsýn. Ég vildi ekki búa á þeirri eyju.

En hvað mundi Sancho Panza segja um þessar hugmyndir? Hvað mundi hann til dæmis hafa sagt um presta, sem vilja ólmir draga sköllótta, skeggjaða karla upp að altarinu og vígja þá saman? Hann yrði aldeilis hlessa. Meira að segja don Quixote hafði ekki hugmyndaflug til að láta sér detta slíkt í hug. Og Sancho hafði ekkert að óttast, þótt hann yrði hlessa. Nú er öldin önnur.

Það eru ekki mörg ár síðan, að hver sá sem hefði haldið því fram, að svartir væru eins og hvítir, konur eins og karlar og samkynhneigð og gagnkynhneigð væri eins, hefði verið talinn alvarlega veikur á geði. Forsvarsmenn hinna nýju kenninga sýna hins vegar engin ytri merki geðrænnar truflunar, fremur en don Quixote, sem var manna virðulegastur í fasi. Þeir froðufella ekki, ganga hreinlega og snyrtilega til fara og skreyta flestir nöfn sín akademískum titlum. Sumir klæðast meira að segja skikkju dómarans. Og þeim er alvara: Hver sá sem efast um hinar nýju kenningar getur átt von á allt að tveggja ára dvöl í fangelsi, skv. 233. grein almennra hegningarlaga. Hæstiréttur hefur sýnt það í verki, að hann er til þjónustu reiðubúinn. 

Refsingar munu þyngjast með árunum, því þessum kenningum verður ekki haldið til streitu til lengdar nema með valdi. Innrætingin (þ.e. “fræðslan”) dugar kannski stundum til að kæfa tilteknar skoðanir, en augljósum, bláköldum staðreyndum verður ekki útrýmt með heilaþvotti. Skoðanakúgun er eitt, staðreyndakúgun er annað. Þetta fólk skilur ekki, að ljótur sannleikur er líka sannleikur og hvít lygi er líka lygi. 
 Alltaf verða einhverjir, sem neita að taka þátt í þykjustuleiknum. Lögreglu og dómsvaldi verður því að beita í síauknum mæli, vegna þess að svartir munu halda áfram að vera svartir og gjörólíkir hvítum í óteljandi arfgengum þáttum. Konur munu líka áfram verða konur og hommar verða áfram “hinsegin”. Veröldin mun halda áfram að vera eins og hún er, ekki eins og við viljum að hún sé.

Lögregla og dómarar munu því fá nóg að starfa um ókomin ár.