Eyja Sancho Panza Hugleiðing um flathyggju eða pólitíska rétthugsun

Feministar, hómósexúalistar og fjölmenningarsinnar munu örugglaga ekki gleðjast þegar þeir lesa þetta. Það fyrirbæri, sem ég kýs að nefna „flathyggju" er að mínu viti einhver mesta ógnin, sem nú steðjar að Vesturlöndum og hún magnast ár frá ári, ekki síst vegna þess að fáir þora að streitast á móti vegna ótta við að verða kallaðir „hommahatarar“, „karlrembusvín" eða „rasistar". Andstaða getur hæglega kostað persónulegt mannorðs- sjálfsmorð. Flathyggjumenn geta því farið sínu fram að mestu óáreittir og sækja stöðugt í sig veðrið.

Þessi grein, eða öllu heldur ritgerð, var upphaflega í Þjóðmálum 2008 undir nafninu „Eyja Sancho Panza“ en hefur í engu tapað gidi sínu nema síður sé. Mér finnst sjálfgefið að birta hana aftur, lítilega endurskoðaða, í ljósi „umræðunnar“ upp á síðkastið ekki síst um um förufólkið sem er kallað „flóttamenn“ þótt aðeins lítill hluti sé það í raun. 

 

Don Quixote hafði lofað félaga sínum „eyju” að launum fyrir fylgispektina, en Sancho Panza var uppalinn á þurrum sléttum Kastilíu og hafði aldrei séð stöðuvatn, hvað þá úthafið. Hann vissi því alls ekki hvað eyja var, en skynjaði, að „eyja” hlyti að vera toppurinn á tilverunni og fylgdi því foringja sínum í blindni.

Slík draumsýn um sælu í framtíðinni er einmitt það sem rekur svo marga hugsjónamenn og fylgendur þeirra til dáða. Án draumsins um fyrirmyndarríkið hefðu hvorki nasismi eða kommúnismi orðið til.

Alræðisstjórnir eru að því leyti frábrugðnar gamalkunnum, hefðbundnum einræðisstjórnum kónga og keisara, herforingja og annarra pótintáta, að þær láta sér ekki nægja veraldleg völd, heldur byggja fyrst og fremst á yfirráðum yfir sjálfu sálarlífinu, sjálfri hugsun þegnanna, þ.e. trú þeirra á hugmyndafræði valdhafa. Þær beita gulrótinni frekar en vendinum.

Þessi gulrót er er yfirleitt fyrrefnd draumsýn um sæluríkið, þ.e. „eyjuna” einhvers staðar í fjarlægri framtíð. Í fullkomnu alræðisríki, þar sem allt vald, jafnt andlegt sem veraldlegt er á einni hendi þarf aldrei að beita þegnana ofbeldi. Ekki einu sinni ritskoðun. Allt menntakerfið, allir fjölmiðlar túlka hina opinberu kenningu og þar fær enginn að starfa nema hann trúi á hugmyndir valdhafa. Ritskoðun er því óþörf. Allir eru sammála.

Gott dæmi er Norður- Kórea. Kosningatölur, þar sem valdhafar fá 98-99% atkvæða eru alveg örugglega ófalsaðar. Fólkið trúir í raun og sannleika á „hinn mikla son”, elskar hann og dáir og trúir í blindni á hugmyndafræði hans. Stjórnarfar hér á Íslandi og víðar á Vesturlöndum stefnir nú óðfluga í þessa átt.

Nýar alræðishugmyndir grípa mjög um sig meðal menntamana á Vesturlöndum, en nú eru töfraorðin ekki „sósíalismi” (stundum kommúnismi) eða „þúsund ára ríkið”, heldur „lýðræði”, „mannréttindi” og „jafnrétti”. Ný ógn steðjar að lýðræðinu á Vesturlöndum og hún stafar af hugmyndum, sem hinar talandi og skrifandi stéttir menntamanna hafa tekið upp á sína arma og leitast við að troða upp á almúgann með aðferðum alræðisstjórna, þ.e. látlausri innrætingu og heilaþvotti frá blautu barnsbeini (sem er alltaf kölluð „menntun” eða „fræðsla”) og hálf- opinberri ritskoðun. Þegar hún bregst, er beitt dóms- og lögregluvaldi.

Þessar hugmyndir eru upprunnar í háskólum Vesturlanda, fyrst og fremst í Bandaríkjunum. Í háskólunum eru menntaðir og forritaðir kennararnir og fjölmiðlamennirnir, en líka aðrir sem oftast gleymast, svo sem handritshöfundar sjónvarpsþátta og kvikmynda og ekki síst markaðsfræðingarnir og ímyndarsmiðirnir. Allir þessir aðilar leitast við að stýra hugsun Vesturlandabúa.

Þessar nýju alræðishugmyndir hafa af einhverjum ástæðum ekki fengið nafn. Oftast er talað um „pólitíska rétthugsun” en pólitísk rétthugsun af einhverju tagi hefur ávallt verið til staðar. Mér finnst réttara að nefna þær hugmyndir sem liggja til grundvallar pólitískri rétthugsun samtímans einfaldlega „flathyggju”.

Undirstaðan er sú sérlega „kyn- lega” hugmynd, að kynþættir, kyn og kynhneigðir mannanna séu í rauninni nákvæmlega eins. Svartir séu eins og hvítir, konur eins og karlar og hommar og lesbíur eins og gagnkynhneigðir. Sömuleiðis felur flathyggjan í sér, eins og aðrar alræðishugmyndir, að hægt sé að lækna öll mannanna mein með innrætingu, forritun og heilaþvotti þegnanna, sem þetta fólk kallar undantekningarlaust, að orwellskum hætti „uppeldi”, „menntun” eða „fræðslu” (sbr. „Fræðsla gegn fordómum”).

Hver sá sem efast, er að sjálfsögðu kallaður „fáfróður”.Hann hefur ekki lært kverið sitt.

Þótt flestir hugmyndasmiðirnir og margir liðsmenn séu karlar, eru það þó konur, þ.e. Konur, sem allra háværastar eru í „baráttunni” fyrir þessum nýju hugmyndum, enda hefur þeim fjölgað mjög í „háskólasamfélaginu". Það virðist liggja djúpti í eðli kvenna, að fegra ljótan raunveruleikann í kringum sig.

Flathyggjumenn telja, sem fyrr sagði, að fólk sé eins og tölvur. Allir séu eins og fæddir með sömu tölvuna. Aðeins þurfi að forrita fólkið á réttan hátt. Þessar hugmyndir afneita þannig öllum erfðum, heilbrigðri skynsemi og sjálfum skilningarvitunum. Til dæmis trúa feministar því, að meðfædd, arfgeng hegðun og hluverkaskipting kvenkyns og karlkyns meðal manna og í dýra- og jurtaríkinu, sem rekja má aftur í árdaga lífsins sjálfs fyrir milljörðum ára, sé uppfinning illmenna, svonefndra „karlrembusvína”, sem hafi búið til vonda „kvenímynd”.

Í rauninni séu konur alveg eins og karlar. Vandamálið sé „ímyndin”. Aðeins þurfi að forrita fólkið upp á nýtt, gefa konum nýja „ímynd” og þá muni koma í ljós, að þær séu í rauninni alveg eins.¨

Að sjálfsögðu eru það vinstri menn, sem fremstir standa. Þessar hugmyndir höfða eðlilega til þeirra sem ýmist leynt eða alveg ljóst studdu og vernduðu alræði og gúlag í kalda stríðinu. Nú tekur þetta fólk af ákefð málstað múslima, þótt það sé yfirleitt jafnframt miklir stuðningsmenn hommabaráttu og feminisma.

Flathyggjumenn trúa á töframátt orðanna, dá sum og endurtaka oft (t.d. „lýðræði”, „mannréttindi”, „jafnrétti”), en óttast önnur. Í þessu felst sú hugsun, að sé orðinu breytt breytist jafnframt sá raunveruleiki, sem orðið er fullltrúi fyrir. Dæmi um slíkt eru óteljandi og fjölgar stöðugt.

Þeir óttast alveg sérstaklega það sem kalla mætti „gagnsæ” orð, þ.e.orð, sem fela sjálf í sér lýsingu á fyrirbærinu, t.d.. „fá- viti” eða „geð- veiki”, eða þá gamalt og gróið orð, sem víða kom fyrir í Biblíunni til skamms tíma, nefnilega „kyn- villa”. 

 Þetta hefur raunar verið í uppsiglingu um all langt skeið, en magnast stöðugt. Eitt elsta dæmið er, að í stað „fá- vita” var farið að tala um „van- gefna”. Þetta orð fékk þó mjög fljótt alveg sömu merkingu og „fáviti” hafði áður. Þá var farið að tala um „þroska- hefta”. En börn láta ekki plata sig: „Þroskaheftir” voru engu vitrari en fávitar eða vangefnir og orðið varð fljótlega eitt allra vinsælasta skammaryrðið í hópi barna, svipað og „aumingi með hor”. Hér var úr vöndu að ráða. Nú er farið að tala um „seinfæra”, sem ég tek persónulega illa upp, því ég er sjálfur seinfær til gangs. Það ágæta fólk, sem ér um ræðir hefur hins vegar ekkert vitkast.

Þeir sem eru „geð- fatlaðir” froðufella líka alveg jafn mikið og þeir gerðu, þegar þeir voru kallaðir „geð- sjúklingar”. Veruleikinn breytist ekki, þótt orðinu sé breytt.

 

Ég vildi óska að ég gæti rætt þær kenningar sem nú ógna tjáningarfrelsinu, undirstöðu alls lýðræðis og allra mannréttinda án þess að koma inn á þetta gífurlega viðkvæma og eldfima mál, kynþáttamál, en það er ekki hægt.

Þær hugmyndir, sem nú ríkja og mynda undirstöðu flathyggjunnar komu fyrst fram meðal lærðra manna, aðallega í Bandaríkjunum upp úr 1945 og voru upphaflega settar fram beinlínis til höfuðs hinum eldri kenningum og nasistum. Þær fóru hægt af stað en er nú haldið fram af sívaxandi þunga. Vel mætti kalla þær „öfug- nasisma”, líka vegna þess að aðferðirnar sem beitt er í sívaxandi mæli til að framfylgja þeim minna mjög á þriðja ríkið. Ég tel óhugsandi, að nokkur hefði vogað sér að bera þær fram í fullri alvöru nema fyrir óbeinan tilverknað nasista og sem andsvar við kenningum þeirra, svo fráleitar eru þær.

Raunverulegt upphaf þessara kenninga, sem flestir kalla „pólitíska rétthugsun”, en ég vil kalla flathyggju er þó eldra, en það var þegar lærðir menn fóru á 19. öld að nota orðið „kynþáttur” um hvítt fólk sem talar einhver tiltekin tungumál, t.d. germönsk, eða hefur tiltekin trúarbrögð, t.d. gyðingdóm. Gyðingar hafa verið ofsóttir og hataðir vegna trúarbragaða sinna frá því löngu fyrir Krists burð. Þeir líta á sjálfa sig sem ættbálk, afkomendur Abrahams, en þeir eru ekki, og hafa aldrei verið „kynþáttur” í neinum líffræðilegum, vitrænum skilningi. Frægar eru ofsóknir spænska rannsóknarréttarins gegn gyðingdómi (ekki gyðingum) sem hófust að marki á 14. öld og náðu hámarki um 1500, en þá flúðu þeir sem héldu fast við gyðingdóm flestir land. Um það er nánast aldrei talað, að meginhluti spænskra gyðinga, allt að tveim þriðju, tók kristna trú og hvarf síðan sporlaust inn í spænsku þjóðina, enda af sama kynþætti. Raunar var frægasti rannsóknardómarinn, Torquemada, einmitt afkomandi slíkra kristinna, fyrrverandi gyðinga. Það var ekki fyrr en á 19. öld sem fræðimenn settu fram þær kenningar, að einhver líffræðilegur, vefjafræðilegur munur væri á því hvíta fólki, sem aðhylltist gyðingdóm og þeim,sem aðhylltust kristindóm. Fáar, ef nokkrar af þeim kenningum, sem háskólar Vesturlanda hafa troðið upp á almúgann hafa haft jafn hrikalegar afleiðingar og þessar. Tungumál, siðir og trúarbrögð eru huglæg, þ.e. „sofware”, sem hægt er að breyta. Líkamsvefir og erfðavísar eru hins vegar eðlislægir, þ.e. „hardware”. Menn sem trúa því, að t.d. bandaríski kvikmyndaleikarinn Kirk Douglas, sem er mjög sanntrúaður gyðingur og hefur m.a. leikið víking í frægri mynd ásamt öðrum gyðingi, Tony Curtis, sé af öðrum „kynþætti” en aðrir hvítir menn eru að mínu viti ekki fyllilega með réttu ráði. En þessu trúðu margir lærðustu vísindamenn Vesturlanda fram á miðja 20. öld og þær skrýtnu kenningar 19. aldar fræðimanna að gyðingar séu „kynþáttur”, sem nasistar gerðu að sínum, lifa enn góðu lífi í hugarheimi „fjölmenningarsinna” samtímans og margra annarra.

 Allir geta hætt að vera búddistar, múslimar eða gyðingar, og fjölmargir hafa gert það í aldanna rás. Enginn getur hins vegar hætt að vera indíáni, Ástralíu- frumbyggi eða dverg- svertingi. Munurinn er eðlislægur, víraður inn í sjálfa líkamsvefina. Augna- hár- og húðlitur er afar lítill og ómerkilegur þáttur þess flókna máls, þótt hann sé stundum, en alls ekki alltaf, mest áberandi úr fjarska.

 

Í stuttu máli er kenningin sem nú ríkir þessi: Hugtakið „kynþáttur” er ímyndun ein. Umhverfið, eða „menningin” er það eina sem skilur á milli ólíkra hópa. Þannig séu Danir og dverg- svertingjar, Svíar og Senegalar, Andaman-eyjskeggjar, Ainu- menn, Ástralíu- frumbyggjar og Akureyringar allir alveg nákvæmlega eins. Munur t.d. búskmanns og Bolvíkings sé aðeins menningarlegur þannig að sé til dæmis Bolvíkingurinn fluttur til Botswana og læri þar siði búskmanna verði hann óþekkjanlegur frá innfæddum. Sama gildir sé búskmaðurinn fluttur til Bolungarvíkur. Umhverfið eitt ráði.

Munurinn sé ekki bundinn í erfðavísa eins og í kynstofnum í dýra- og jurtaríkinu og menn sjá t.d. á hunda- eða kattasýningum og sýningum á rósum eða orkídeum, heldur sjónhverfing, uppfinning vondra manna, svonefndra „rasista”. Allir séu í rauninni alveg eins.

Þessar amerísku kenningar hafa allt með sér. Þær samrýmast vel kristinni siðfræði og þeirri kenningu að maðurinn sé herra sköpunaverksins og standi sem slíkur utan við lífríkið og lögmál þess. Allir séu skapaðir í guðs mynd. Auk þess er þetta það, sem allir góðviljaðir menn vilja helst trúa, og eins og Júlíus Sesar benti á, þá „trúa menn því ávallt best, sem þeim hentar best”. Þær henta líka stjórnvöldum hvarvetna, því þær stuðla að góðu samkomulagi þegnanna. Óskandi er, að þær væru sannar. Sá hængur er þó á, að þær stangast á við skilningarvitin, alla reynslu kynslóðanna, allar erfðir og meginlögmál náttúrunnar og lífríkisins. Þær krefjast þess að menn afneiti alfarið sínum eigin skilningarvitum og heilbrigðri skynsemi, en það hefur mér sýnst vera helsti grundvöllur, ef ekki sjálf forsenda allra trúarbragða.

Og þegar menn eru farnir að trúa því að Papúar séu eins og Pólverjar og Danir eins og dverg- svertingjar er skrefið stutt yfir í að trúa því að víðtæk hlutverkaskipting karlkyns og kvenkyns hvarvetna í lífríkinu sé líka ímyndun ein. Síðan er svo æxlun milli karlkyns og kvenkyns einnig afneitað.

Flathyggjumenn láta ekki þar við sitja: Fyrst svartir eru eins og hvítir og konur eins og karlar, því ekki að halda áfram? Gáfaðir eru eins og heimskir, ungir eins og gamlir og feitir eins og grannir. Það segir sig sjálft.

Aðrir hópar hugsa sér að sjálfsögðu til hreyfings: Dvergar hafa látið ófriðlega. Litlir hljóta að vera eins og stórir, og þeir segjast því vera alveg eins stórir og hinir. Þeir búi einungis við „lóðrétta áskorun” (vertically challenged). Ljótir hafa líka skorið upp herör gegn fallegu fólki, sem þeir segja vera haldið því sem kalla mætti „útlits-fasisma” (lookism). Þannig mætti endalaust halda áfram og allir þessir hópar telja sig vera að berjast fyrir „jafnrétti” og að sjálfsögðu: „lýðræði” og „mannréttindum”.

Það segir sig sjálft, að það eru vinstri menn, sem eru í forystu fyrir þessum kenningum, sem nú ógna sjálfri grundvallarstoð vestræns lýðræðis og mannréttinda, tjáningarfrelsinu. Þetta eru vandlætarar og skilja ekki umburðarlyndi, vita ekki hvað það er og reyna því að þvinga það fram með dóms- og lögregluvaldi. Það er stíll þeirra, sem dáðu böðlana í austri á dögum kalda stríðsins og gengu erinda þeirra.

Forsvarsmenn hinna nýju kenninga skilja heldur ekki eða þekkja lýðræði og mannréttindi fremur en Sancho Panza þekkti eyju, þótt hann sæi hana.

 

Og hvað er þá lýðræðið? Aristóteles sagði lýðræðið vera „stjórn hinna mörgu heimsku á hinum fáu vitru”. Raunar höfðu flestallir heimspekingar Forn- Grikkja hina mestu skömm á lýðræði.

Þegar ég var í menntaskóla fyrir mörgum árum voru greindarpróf mjög í tísku, og einn kunningi minn hélt mjög á lofti kenningunni um „sjötíu prósentin”. Rannsóknir sýndu nefnilega, að flestir væru einhvers staðar í grennd við meðalgreind. Um það bil fjórðungur yfir og annar fjórðungur undir meðalgreind. Því mætti áætla, að nálægt því tveir þriðju, um 70% kjósenda í öllum kosningum séu annað hvort greindir rétt í meðallagi eða þá beinlínis heimskir. Aðeins um 30% hafi greind eitthvað að ráði yfir 110 stig, og yrðu þeir því óhjákvæmilega undir í öllum kosningum.

Sjötíu prósentin, þ.e. bandalag hinna meðalgreindu og hinna heimsku, mundu alltaf sigra. Þrjátíu prósentin, þ.e. gáfumennirnir, mundu alltaf tapa.

Ýmislegt má láta sér detta í hug, sem styrkir þessa kenningu, t.d. gífurlegt fylgi Árna Johnsen. Ég man eftir skoðanakönnun fyrir nokkrum árum, þar sem fram kom, að meiri hluti Íslendinga (þ.e. kjósenda) telur að Bubbi Morthens sé meira skáld en Hallgrímur Pétursson. Í annarri könnun kom fram, að um 29% Íslendinga (kjósenda) telur, að sólin snúist umhverfis jörðina. Ég veit ekki hvort það er tilviljun eða ekki, að þetta er um það bil sama hlutfall og Píratar fengu í síðustu skoðanakönnun.

Vissulega má fyllast örvæntingu yfir lýðræðinu hjá þjóð, sem kýs Jón Gnarr og Sylvíu nótt yfir sig.

Hugmyndin um sjötíu prósentin er mjög í anda Aristótelesar og hefur yfirbragð hroka og ungæðisháttar menntaskólaæskunnar, en málið er alls ekki svona einfalt. Raunar er enginn hlutur augljós eða einfaldur, þegar talið berst að lýðræði. Ég var þessari kenningu ósammála þá og er það enn. Ég trúi miklu betur hinni heilbrigðu skynsemi alls almennings en blaðri gáfumanna, einfeldningnum Sancho fremur en mennta- og lærdómsmanninum don Quixote. Almenning er ekki hægt að blekkja til lengdar.

Abraham Lincoln orðaði þessa hugsun best, en hugleiðing hans um efnið nýtur sín best á frummálinu:

 

You can fool all of the people some of the time,

And some of the people all of the time,

But you can not fool all of the people all of the time.

 

Í framkvæmd er það reyndar svo í lýðræðisríkjum, að lítill minnihluti (að sjálfsögðu úr hópi menntamanna, þrjátíu prósentanna fyrrnefndu) fer með völdin og þvingar vilja sinn og skoðanir upp á almenning, ekki síst með yfirráðum sínum yfir menntakerfinu og fjölmiðlun.

Margir aðrir en Cervantes hafa veitt athygli þeirri staðreynd í aldanna rás, að lærðir menn virðast miklu, miklu meira auðtrúa og móttækilegri fyrir ýmis konar skrýtnum grillum en sauðsvartur, jarðbundinn almúginn. Enginn veit í rauninni hvað „greind” yfirleitt er, en besta og eina skilgreiningin er þessi: „Greind er það, sem mælist á greindarprófum”. Ekkert annað.

Svonefndar „gáfur” eru gjarnan mældar í „námsgáfum”, en kjarninn í námsgáfum er fyrst og fremst hæfileikinn til að taka við forritun umyrða- og gagnrýnislaust. Sá sem sífellt efast um það sem kennarinn segir eða það, sem stendur í námsbókunum mun aldrei ná árangri í skólakerfinu. Þannig mætti kannski segja, að viss trúgirni sé undistaða lærdómsins.

Eitt er alveg víst: lærdómur og heilbrigt vit og skynsemi fara ekki alltaf saman. Stundum mætti beinlínis ætla að þetta tvennt fari helst aldrei saman eða jafnvel útiloki hvort annað.

Hálskólanám, einkum þó í svonefndum „félagsvísindum” felst að mestu í að læra hugsun og skoðanir annarra manna og vitna í þær, því engum er hægt að kenna að hugsa sjálfstætt. Síðan vitna menn hver í annan. Árangurinn er svo mældur í því hve margar bækur viðkomandi hefur lesið. Sá er lærðastur, og fær flesta akademíska bókstafi við nafn sitt, sem hleður verk sín flestum tilvitnunum og neðanmálsgreinum.Þetta er hin svonefnda „vísindalega aðferð”.

Verkurinn er, að með hinni „vísindalegu aðferð” má komast að nánast hvaða niðurstöðu sem vera skal, sé umbúnaðurinn nægilega ábúðarmikill og hlaðinn nægilega miklum „lærdómi”. Sjálft innihald þessa „lærdóms” skiptir hér litlu eða alls engu máli, umbúðirnar öllu.

Gott dæmi eru svonefndir „póstmódernistar”. Í skrifum þeirra ægir öllu saman. Fáeinar línur eru teknar úr Kant, Hegel, Schopenhauer eða Kirkegaard og fleiri og fleiri. Jafnvel Nietzsche kemur við sögu og mundi örugglega snúa sér við í gröfinni ef hann vissi það. Úr öllu þessu verða, eins og tíðkast mjög í „háskólasamfélaginu“, einhvers konar klippimyndir, hlaðnar lærdómi, límdar saman úr sundurslitinni hugsun annarra manna.

Þetta er naglasúpa, en naglinn í súpunni er þó aðeins einn: Karl gamli Marx, enda eru þetta yfirleitt meira eða minna fráfallnir vinstri menn og marxistar.

Öll hin ábúðarmiklu, hálærðu, langorðu og yfirlætislegu skrif strúktúralista, póst- strúktúralista og póstmódernista má draga saman í eina stutta setningu. Þetta eru þrjú orð, beint úr smiðju Orwells, og þau eru þessi: „Lygi er sannleikur”.

Kenningar póstmódernista passa að sjálfsögðu við flathyggjuna eins og flís við rass, ekki síst þessi yfirlýsing Foucaults: „Öll saga er lygi!”

Fyrst allir eru eins, öll saga lygi og lygi sannleikur því ekki þá að ljúga upp alveg nýrri sögu? Dæmi um þetta er svonefnd „svört saga”, þar sem búin eru til ímynduð „heimsveldi” í svörtustu Afríku og því jafnvel lýst yfir að Pallas Aþena hafi verið svört og Beethoven sömuleiðis. Annað dæmi er svonefnd „kvennasaga”, sem mun beinlínis vera kennd við einhverja háskóla hérlendis, sem hluti af hinum afar skrýtnu „kynjafræðum”.

Undirstaða þeirra, eins og allra hinna undarlegu „vísinda”, sem hafa verið að koma fram á síðustu árum er ein og hin sama. Kjarninn er þessi: Kynþættir, kyn og kynhneigðir mannanna eru eins.

Ég vil hér vekja sérstaka athygli á mjög mikilvægu atriði: Forsvarsmenn hinna nýju kenninga brjóta vissulega á tjáningarfrelsinu, undirstöðu alls lýðræðis og allra mannréttinda, en þetta er ekki „skoðanakúgun”.

Það er nefnilega ekki „skoðun” eða „kenning” í neinum skilningi, að t.d. indíánar séu öðru vísi en Ástralíu- frumbyggjar eða Danir öðru vísi en dverg- svertingjar. Þetta er staðreynd, ísköld, bláköld, óumbreytanleg og ómótmælanleg. Sama gildir um mun karlkyns og kvenkyns eða samkynhneigðar og gagnkynhneigðar. Þetta eru óhagganlegar staðreyndir.

Hér er um að ræða það, sem þeir Kóperníkus, Bruno og Galileo þurftu að glíma við, nefnilega „staðreyndakúgun”. Hún er allt annað og miklu, miklu verra fyrirbæri en hefðbundin skoðanakúgun.

Sem fyrr sagði eru það mennta- og gáfumennirnir, sem standa fyrir þessum kenningum og standa vörð um þær. Þeir lærðu menn, sem nefndust á miðöldum „prestar” og störfuðu í kirkjunni, starfa nú í háskólum og eru gjarnan kallaðir „vísindamenn”. Jesús kallaði þá „fræðimenn og farísea”. Lítill hópur lærðra manna hefur ávallt leitast við að stýra hugsun almennings. Blaðrið um „gróðuhúsaáhrifin” en nýjasta dæmið. Þannig hefur það alltaf verið.

Það gleymist oftast að þær kenningar, sem enduðu í Auschwitz komu ekki frá nasistum. Til þess skorti þá lærdóm. Þær voru, eins og ég hef áður bent á, upprunnar í hugarheimi lærðra manna, vísindamanna, prófessora og doktora í ýmsum greinum vísinda við marga virtustu háskóla á Vesturlöndum.

Enn eru líka fjölmargir þungbúnir, hálærðir menntamenn við ýmsa háskóla sem trúa því fyrir fullt og fast, að steypan úr Karli Marx sé „vísindi”.

Allt nám er í sjálfum kjarna sínum sama eðlis og tölvuforritun. Slíkt er eðli jafnt uppeldis sem menntunar og hlýtur að vera það. Við því er ekkert að segja. En eins og í tölvuheiminum veltur allt á gæðum forritsins. Séu sjálfar grundvallarbreyturnar rangar verður forritið ónýtt.

Á miðöldum söfnuðust flestallir mennta- og gáfumenn í kirkjuna og stóðu þar vörð um „pólitíska rétthugsun” þess tíma. Það gleymist oft, að í kirkjunni voru menntuðustu, lærðustu menn samtímans. Samkvæmt jarðmiðjukenningu Ptolemaiosar var til dæmis vel hægt að reikna út gang himintungla með all góðri nákvæmni. Þessir útreikningar voru afar flóknir og í raun voru þeir prestar og lærdómsmenn sem dæmdu Galileo og brenndu Bruno miklu lærðari en sakborningarnir.

Sá galli var þó á, að öll kenningin var röng. Allur þeirra lærdómur og flóknu útreikningar voru til einskis. Sjálfar grundvallarbreytur forritsins, sem þeir byggðu á, voru rangar.

Á sama hátt mun sá vísindamaður, jafnt í raunvísindum sem í svokölluðum „félagsvísindum”, sem leggur það til grundvallar hugsun sinni og kenningum, að kynþættir, kyn og kynhneigðir mannanna séu eins, alltaf komast að rangri niðurstöðu. Undirstaðan gengur ekki upp. Þetta er tóm vitleysa.

Hinn íslenski Sancho Panza, sem við getum kallað Jón Jónsson í Breiðholtinu á í mesta basli með að skilja hinar nýju hugmyndir. Honum þykir ósköp vænt um konuna sína, hana Jónínu, og vill ekki særa hana en hann þykist þó vita að svo ágætar sem konur eru séu þó ótal hlutir sem karlar geta gert miklu betur, þótt ekki væri nema vegna stærðar- og styrkleikamunar. Hann vildi til dæmis ekki vilja búa í borg, þar sem allt slökkviliðið væri skipað konum. Hann yrði þá kannski loksins að hætta að reykja.

Og það er margt, sem Jón ekki skilur í kynjafræðunum. Það voru jú feministar, sem fyrstir bentu á fyrir hálfri öld eða svo, að gjörvöll heimsmenningin, listirnar, sagan, vísindin og tæknin væru sköpunarverk dauðra, hvítra karlmanna! Og er það ekki rétt?

Jón er alinn upp við það, að Guð almáttugur sé miðaldra hvítur karlmaður með skegg, og skilur því ekki „kvennaguðfræði”. Sjónarmið hans eru með öðrum orðum „karllæg”, eins og sjónarmið karla hafa verið síðustu sex milljón árin, eða allt síðan tegundin „maður” varð til. Eftir önnur milljón ár, þegar þessar amerísku kenningar verða löngu gleymdar verða sjónarmið karlpeningsins ennþá karllæg. Eins og börnin segja: „Það er bara svona!“

Jóni þykir samt ósköp vænt um konur, og ekki síst konuna sína, hana Jónínu Jónsdóttur.

Jón er umburðalyndur í hjarta sínu og hatar hvorki né ofsækir hommana, þótt hann botni hvorki upp né niður í þeim eða brölti þeirra.

Það sem Jón á hins vegar langsamlega erfiðast með að skilja eða sætta sig við í hinum nýju fræðum er „fjölmenningarstefnan”. Hann nær henni ekki. Til þess er hann ekki nógu lærður. Sancho Panza var besta skinn, og það er Jón líka, en hann veit, að fjölmenningin er bókstaflega að kljúfa mörg þjóðfélög í kringum okkur í herðar niður. Aðeins þarf að líta í norræna fjölmiðla.

Jón er enginn óþokki og skynjar, að það er beinlínis andstyggilegt að hata eða líta niður á nokkurn mann vegna kynþáttar hans. Slíkt er ekki sæmandi. Þrátt fyrir það skilur hann ekki hvers vegna verið er að flytja til landsins, jafnvel á kostnað ríkisins, alveg nýtt, áður óþekkt, gífurlega viðkvæmt og eldfimt vandamál, sem hvergi hefur tekist að leysa svo vel sé, nefnilega kynþáttavandamál. Það verði viðloðandi í margar aldir, ef marka má reynslu annarra þjóða. Hvers vegna í ósköpunum?

Jón veit, hvernig fór fyrir íslenska hundinum, þegar farið var að flytja skoska fjárhunda til landsins og óttast innst inni, þótt hann þori kannski ekki að segja það upphátt, að eins fari fyrir íslensku þjóðinni. Afkomendur núlifandi Íslendinga verði í framtíðinni einhvers konar „landnámshænur” í eigin landi.

Jón þorir þó ekkert að segja, nema þá í traustra vina hópi. Á miðöldum voru efasemdarmenn sagðir haldnir djöflinum og brenndir. Nú eru þeir sagðir haldnir „fordómum” og dæmdir.

Landið er, eins og önnur Vesturlönd, hægt og sígandi að breytast í alræðisríki.

En er ótti Jóns við „fjölmenningarstefnuna” ástæðulaus?

Don Quixote vildi berjast gegn ranglæti og hjálpa bágstöddum. Það vilja hinir hálærðu arftakar hans líka gera. Sú hugmynd hefur verið sett fram, að við Íslendingar séum ríkir, búum við lýðræði og höfum mikið landrými, en í þriðja heiminum sé fullt af bágstöddum, sem búi við ranglæti og skorti land. Best væri því að hjálpa þeim með því flytja þá hingað, svona 3-5 milljónir til að byrja með.

Að sjálfsögðu er gert ráð fyrir fullkomnu lýðræði, sem þýðir að við sem erum innfæddir mundum fá innan við 10% atkvæða og þingmanna á Alþingi (ef það fengi að heita Alþingi). Við mundum verða innan við 10% íbúa á Íslandi (ef það fengi að heita Ísland).

Svona hugmynd mundi Jón Jónsson, pípulagningameistari í efra- Breiðholti aldrei fá. Til þess skortir hann lærdóm. Stúdentspróf dugar ekki, ekki einu sinni BA- gráða. Ekkert dugar minna en prófessorsembætti. Allra helst staða háskólarektors. Því skal ekki gleyma, að þessi hugmynd kemur djúpt innan úr iðrum Samfylkingarinnar og svona hugsa margir lærðir menn og konur í dag, þótt þeir gangi kannski ekki alveg svona langt.

Er nema von, að Jón sé hræddur?

Sjálfur hef ég dvalist langdvölum erlendis og kynnst fólki af fjölmörgum þjóðernum, trúarbrögðum og kynþáttum. Þetta er yfirleitt prýðisfólk, en eitt eiga þeir, sem ekki eru sjálfir hvítir sameiginlegt og það er þetta: Þeir eru fullkomnir „rasistar”, ekki síst svertingar, sem eru, samkvæmt minni reynslu einstaklega gott, geðugt og glaðlynt fólk.

Enginn, sem er sjálfur svartur lætur sér detta það í hug eitt augnablik, að hann sé eins og hvítur maður. Þeim virðast þessir hlutir mjög ofarlega í huga og eru í sífellu að benda á þann gífurlega mikla og víðtæka arfgenga mun sem er á hvítum og svörtum (sjálfum sér í hag, að sjálfsögðu). Þeir vita að þeir komast upp með þetta, því enginn sem sjálfur er svartur hefur nokkurs staðar verið dæmdur fyrir „rasisma”.

Flathyggja og fjölmenning bítur einungis á hvíta menn, og hvítum einum er refsað.

Fjölmenningin er alveg nógu erfið viðureignar, þótt munurinn sé aðeins huglægur, allir séu af sama kynþætti og hafi einungis ólík tungumál, siði og trúarbrögð. Þannig má rekja flest allar styrjaldir 20. aldar til meira eða minna misheppnaðar fjölmenningar. Menn eru enn að súpa seyðið af fjölmenningarríkjunum, sem hrundu í fyrri heimsstyrjöld, því rússneska, austurrísk- ungverska og tyrkneska. Stríðin á Balkanskaga má rekja til þess austurrísk- ungverska og enn eru látlausar styrjaldir í leifunum af Ottomana- fjölmenningarríki Tyrkja við botn Miðjarðarhafs. Sýrland og Líbanon eru tvö dæmi af mörgum, en besta dæmið um misheppnaða fjölmenningu er trúlega Ísrael.

En fjölmenningarstefnan er ekki einskorðuð við Ísland og það væri erfitt, kannski alveg ómögulegt að skerast úr leik.

Forn- Grikkjum datt margt í hug, og um fjölmenningarstefnu Vesturlanda má hafa þessa tilvitnun, sem mig minnir að sé úr Æskylosi: „Þá sem guðirnir hyggjast tortíma, svipta þeir fyrst vitinu”.

Prestar miðalda sögðu alla þá sem létu í ljós minnsta efa um hina „pólitísku rétthugsun” samtímans haldna djöflinum. Efasemdarmaður nú á dögum er ekki lengur haldinn djöflinum, heldur „fordómum”. Hann er sjálfkrafa kallaður „hommahatari”, „karlrembusvín”, eða, sem er allra, allra verst: „rasisti”. Þannig tekst þeim að halda hvers kyns gagnrýni í skefjum.

Hómósexúalistar, feministar og fjölmenningarsinnar nútímans nota, þegar í harðbakkann slær, nýjan djöful: Adolf Hitler og ára hans.

Ef einhver lætur í ljós alvarlegan efa er lögreglunni beitt. Það gerðist hér á Íslandi fyrir nokkrum árum, þegar eitthvert manngrey var dregið af lögreglu fyrir Hæstarétt og maðurinn dæmdur fyrir að beita sínum eigin skilningarvitum, hafna hinni opinberu skoðun og neita því að svartur maður væri eins og hvítur.

Honum var fundið það til sérstakrar refsiþyngingar, að hafa „gefið í skyn” að „eðlislægur munur” væri á kynþáttum manna. Fleiri munu fylgja í kjölfar hans.

Til að bíta höfuðið af skömminni eru þessar aðfarir, að orwellskum hætti, ávallt settar fram undir formerkjum „mannréttinda”.

Nú væri ég síðastur manna til að hallmæla hommum, konum, svertingjum, dvergum, feita fólkinu eða öðrum sem eiga undir högg að sækja í lífsbaráttunni. Mér dettur ekki í hug að ofsækja þetta fólk á nokkurn hátt eða gera á hlut þess, þótt mér hundleiðist svonefnd „réttindabarátta” þessara hópa. Hins vegar, svo ég tali beint úr pokanum, þá nenni ég bókstaflega ekki að velta mér upp úr vandamálum þeirra og sé alls ekki hvers vegna ég ætti að vera skyldugur til að gera það.

Þetta er trúlega refsivert, því nú hefur verið stofnuð ný hálf- opinber þríarma „hugsanalögregla”, til að hafa eftirlit með skoðunum manna. „Samtökin ´78” sjá um hommana. Jafnréttisstofa lögsækir hvern þann, sem efast um að konur séu fullkomnir jafnokar karla til allra hluta og starfa, og „Hatursorðræðulögregan“ getur kært og fengið dæmdan hvern þann, sem efast um að kyn, kynþættir eða kynhneigðir séu eins.

Ekki þarf að taka fram að allar þessar stofnanir kenna starfsemi sína alveg sérstaklega við „mannréttindi”.

Don Quixote taldi illa galdramenn villa mönnum sýn. Þeir meinuðu öðru fólki að sjá, að vindmyllur væru í rauninni risar og þjófar og glæpamenn væru fagrar konur í álögum.

Hómósexúalistar, feministar og fjölmenningarsinnar telja, að ef þeir geti aðeins ráðið niðurlögum hinna vondu galdra- og sjónhverfingamanna, sem þeir nefna „hommahatara”, karlrembusvín” og „rasista”, muni hið sanna koma í ljós: Í rauninni sé samkynhneigð eins og gagnkynhneigð, konur eins og karlar og svartir eins og hvítir.

„Eyjan” , fyrirmyndarríkið, muni svo loks rísa úr hafi og á þeirri eyju muni ríkja „jafnrétti”, „lýðræði” og „mannréttindi” . Allir verði þar nákvæmlega eins og hugsi eins. Þetta er draumur þeirra og framtíðarsýn.

Ég vildi ekki búa á þeirri eyju.

En hvað mundi Sancho Panza segja um þessar hugmyndir? Hvað mundi hann til dæmis hafa sagt um presta, sem vilja ólmir draga sköllótta, skeggjaða karla upp að altarinu og vígja þá saman? Hann yrði aldeilis hlessa. Meira að segja don Quixote hafði ekki hugmyndaflug til að láta sér detta slíkt í hug.

Það eru ekki mörg ár síðan, að hver sá sem hefði haldið því fram, að svartir væru eins og hvítir, konur eins og karlar og samkynhneigð og gagnkynhneigð væri eins, hefði verið talinn alvarlega veikur og sendur á geðveikrahæli. Forsvarsmenn hinna nýju kenninga sýna hins vegar engin ytri merki geðrænnar truflunar, fremur en don Quixote, sem var manna virðulegastur í fasi.

Þeir froðufella ekki, ganga hreinlega og snyrtilega til fara og skreyta flestir nöfn sín akademískum titlum. Sumir klæðast meira að segja skikkju dómarans. Og þeim er alvara: Hver sá sem efast um hinar nýju kenningar getur átt von á allt að tveggja ára dvöl í fangelsi, skv. 233. grein almennra hegningarlaga. Hæstiréttur hefur sýnt það í verki, að hann er til þjónustu reiðubúinn.

Refsingar munu þyngjast með árunum, því þessum kenningum verður ekki haldið til streitu til lengdar nema með valdi. Innrætingin (þ.e. „fræðslan”) dugar kannski stundum til að kæfa tilteknar skoðanir, en augljósum, bláköldum staðreyndum verður ekki útrýmt með heilaþvotti.

Skoðanakúgun er eitt, staðreyndakúgun er annað.

Þetta fólk skilur ekki, að ljótur sannleikur er líka sannleikur og hvít lygi er líka lygi. Alltaf verða einhverjir, sem neita að taka þátt í þykjustuleiknum. Lögreglu og dómsvaldi verður því að beita í síauknum mæli, vegna þess að svartir munu halda áfram að vera svartir og gjörólíkir hvítum í óteljandi arfgengum þáttum.

Konur munu líka áfram verða konur og hommar verða áfram „hinsegin”. Veröldin mun halda áfram að vera eins og hún er, ekki eins og við viljum að hún sé.¨Lögregla og dómarar munu því fá nóg að starfa um ókomin ár.

Athugasemdir

[Tómas Ibsen Halldórsson, 19.8.2016 kl. 16:15]

Sæll Vilhjálmur

Grein þín er afar athyglisverð og get ég að mestu tekið undir með þér.

Flathyggjufólk, eins og þú nefnir það, þolir ekki að til séu þeir sem hafa aðra lífssýn en þeir sjálfir og kall þá, þ.e. okkur, sem hafa aðrar skoðanir, fordómafulla. Ég hef hins vegar hvergi séð aðra eins fordóma og þá sem koma úr hópi flathyggjufólks.

Þakka þér fyrir grein þína. Lifðu heill.

[Vilhjálmur Eyþórsson, 19.8.2016 kl. 17:00]

Ég þakka.

[Jónas Gunnlaugsson, 19.8.2016 kl. 23:59]

Sælir og blessaðir.

Mikill og góður fróðleikur.

Egilsstaðir, 19.08.2016  Jónas Gunnlaugsson

[Þorsteinn H. Gunnarsson, 20.8.2016 kl. 10:00]

Þakka pistilinn, þurfti 2 vaktir til að lesa þetta en það var þess virði. Gott að það séu enn til menn í þessu landi sem þora að hafa skoðanir og gagnrýnahugsun og búa þær í svona skemmtilegan kenninga búning.

Kv, Þorsteinn Hallgrímur

[Alexander Smári Gjöveraa (IP-tala skráð) 20.8.2016 kl. 10:42]

Tær snilld

[Loncexter, 21.8.2016 kl. 09:25]

Gott Vilhjálmur. Vonandi verða þessi skrif til að svifta hulum frá augum flathyggjufólksins ? Ef ekki, erum við í vondum málum.

[halkatla, 21.8.2016 kl. 10:16]

Vá :)

Ef ég ætti að telja upp allt sem mér fannst æðislegt og það sem ég var sammála í greininni þá yrði kommentið mitt álíka langt og greinin sjálf! Sem var btw kannski aðeins í lengri kantinum en það er samt allt í lagi.