Það er engin loftslagsvá

Þetta er aðeins til áréttingar ýmsu öðru sem ég hef skirfað um þessi mál.


Það er skrýtið, aåð það þurfi mann eins og mig, mann utan úr bæ til að benda á hlut sem hefur verið fullsannaður og óumdeildur í meira en hundrað ár, nefnilega, að jörðin hefur verið að kólna og þorna í um átta þúsund ár. Raunar vær lægsta punktinum í þessari kólnun náð um aldamótin 1900, þegar jöklar voru þeir mestu frá „ísöld“ (jökulskeiði) en síðan hefur dálítil uppsveifla verið, um 0,8 gráður frá 1880.
Þetta ættu allir, sem titla sig „vísindamenn“ og gefa yfirlýsingar um loftslagsmál að vita. Viti þeir þetta ekki eru þeir einfaldlega ekki marktækir.

Það var nefnilega fyrir langalöngu, um aldamótin 1900, sem Norðmaðurinn Aksel Blyth og Svíinn Rutger Sernander gerðu grein fyrir rannsóknum sínum á gróðri í mýrum Skandínavíu með tilliti til loftslags fyrri alda og árþúsunda. Nýrri rannsóknir, m.a. á borkjörnum í Grænlandsjökli og Suðurskautlandinu hafa síðan fyllt út í myndina en í raun litlu bætt við niðurstöður Blyth-Sernanders.
Menn, allra helst vísindamenn, ættu að vita, að fyrir rúmlega tíu þúsund árum varð gífurleg „hamfarhlýnun“  (án afskipta mannanna) þegar hitastig hækkaði skyndilega um tíu stig eða meira á örstuttum tíma þannig að jökulskildirnir miklu bráðnuðu og yfirborð sjávar hækkaði um marga tugi metra. Þetta flokkast undir mannkynssögu, ekki jarðsögu, en allt of margir skilja ekki hvað „ísöldin“ er í raun nálægt okkur í tíma. Sé sagan rakin aftur til þess tíma sem pýramídarnir voru reistir og Súmerar skráðu Gilgamesh- kviðuna, fyrstu söguna af syndaflóði, eru menn þegar komnir hálfa leið aftur á „ísöld“ . Má t.d. benda á ágæta bók Helga Björnssonar jöklafræðings, en þar kemur m.a. fram, að Vatnajökull fór fyrst að myndast um sama leyti og Forn- Egyptar reistu pýramída sína, þ.e. fyrir um 4.500 árum.
Slík „hamfarahlýnun“ hefur orðið í upphafi hvers þeirra um 20 hlýskeiða sem orðið hafa á ísöldinni miklu sem við lifum á, eða kvarterímanum, sem hófst fyrir 2,5-3 milljónum ára. Enn fyrr, á tertíertíma var loftlag hér svipað og nú í Norður- Kaliforníu eins og steingervingar risatrjáa bera vott um. En það er jarðsaga, ármilljónir, ekki árþúsundir.

Hvert hlýskeið stendur í 10-12 þúsund ár en jökulskeiðin standa í um og yfir hundrað þúsund ár. Því má búast við nýju jökulskeiði („ísöld“) á þessu eða næsta árþúsundi og vitlegra að búa sig undir kólnun en hlýnun, sem væri raunar hið besta mál.

Það sem hér var rakið eru sjálfsagðir hlutir og alveg óumdeildir. Sjálfur lærði ég um þetta í barna- og gagnfræðaskóla fyrir hálfri öld, en nú virðast allir vera búnir að gleyma þessu.
Fyrrnefnd „hamfarahlýnun“ náði hámarki fyrir um átta þúsund árum, þegar hin elstu hinna dularfullu eisteinungsmannvirkja Vestur- Evrópu svo sem Carnac á Bretagne- skaga fóru að rísa, en það tímaskeið nefndu Blyth- Serander „atlantíska skeið bórealska tímans“, sem líka er kallað „hólósen- hámarkið“,  en síðan hefur loftslag verið að kólna og þorna. Þessi kólnun og þornum verður í sveiflum og rykkjum, en þrátt fyrir allar sveiflur og sveiflur innan í öðrum sveiflum kólnar og þornar jörðin hægt og sígandi og stefnir óhjákvæmilega í nýtt jökulskeið („ísöld“),

Meðan sólin skín mun ferskt vatn gufa upp úr höfunum og því meira sem loftslag er hlýrra. Einnig eykst rakadrægni loftsins gífurlega við tiltölulega litla hækkun hitastigs. Gróflega þýðir þetta að hlýnun gufuhvolfsins um eitt stig veldur hækkun vatnsgufu í því um sjö rakastig.  Ef loftslag skyldi hlýna mundi að því þýða stóraukna úrkomu, svipað og var fyrir 7-8 þúsund árum þegar Ísland var jöklalaust og Sahara gróin eins og aðrar eyðimerkur. Hlýnun þýðir því stóraukið vatn, ekki síst á þurrlendum svæðum, öfugt við það sem fáfróðir ímynda sér.

Nýlegar rannsóknir á Norður- Grænlandi og Svalbarða sýna, að á atlantíska skeiðinu uxu þar jurtir sem þurfa um sjö stiga hærri meðalhita en nú er þar. Þetta þýðir, að íshafið hefur verið að mestu eða öllu íslaust a.m.k. á sumrin. Meðal sjávarstaða, að frátöldu landrisi og landsigi, var  þó aðeins einhverjum fáum tugum sentimetra hærri en nú. Miklu meira vatn var bundið í gufuhvolfinu, sem stuðlar að lækkun sjávarmáls og ekki síður hitt, að þrátt fyrir hærri meðalhita var enn frost mestallt eða allt árið á hábungu meginjökla, en það er ákoma, þ.e. snjókoma umfram sumarbráðnun sem mestu ræður um vöxt og viðgang jökla. Miklu meiri snjór olli því hækkun jöklanna, þótt kvarnaðist úr nær sjávarmáli. Ísbirnir lifðu líka góðu lífi og lifa enn þó sum hinna ýmsu hlýskeiða kvartertímans hafi verið miklu hlýrra en það núverandi. Grænland og Suðurskautið hafa líka verið á sínum stað í gegnum öll hlýskeiðin þótt sjávarborð hafi hækkað eitthvað.
Það er ekkert að óttast.

Það heitir endurhlýnun, ekki hlýnun

ÉG gat ekki orða bundist að skrifa þetta í ljósi þeirrar fjöldageðveiki, sem nú er í gangi.

Og hvar í ósköpunum er þetta litla orð „aftur“? Af hverju tala allir, ekki síst þeir sem titla sig „vísindamenn“ um „hlýnun“ þegar rétt er að segja „endurhlýnun?
Það er ekki eins og það séu nein ný tíðindi að loftslag á jörðinni hefur verið að kólna og þorna í ca.7-8 þúsund ár. Til dæmis man ég það vel, þegar ég var í Austurbæjarskólanum fyrir hálfri öld eða svo, löngu áður en hann varð  „fjölmenningarskóli”, að mér og jafnöldrum mínum var sagt,  að veður hér hefði verið miklu hlýrra fyrir landnám en það er nú. Ekki þyrfti annað en fara næstu mógröf, þar sem stórir trjástofnar vitnuðu um miklu gróskuríkara Ísland en það sem við þekkjum.
Ég man líka, þegar ég var skömmu síðar í gagnfræðaskólanum við Lindargötu, að okkur var bent á þá staðreynd, að fyrir örfáum árþúsundum, skömmu fyrir daga Forn- Egypta, var Sahara- eyðimörkin grasi gróin slétta, yfir að líta eins og þjóðgarðar Austur- Afríku eru í dag, jafnframt því að Ísland var jöklalaust að kalla. Þetta skýrði kennarinn svo, að uppgufun úr höfunum hefði verið meiri.
Meðan sólin skín mun ferskt vatn gufa upp úr höfunum og því meira sem loftslag er hlýrra. Ekki aðeins það, heldur eykst rakadrægni loftsins gífurlega við tiltölulega litla hækkun hitastigs. Gróflega þýðir þetta að hlýnun gufuhvolfsins um eitt stig veldur hækkun vatnsgufu í því um sjö rakastig.  Ef loftslag skyldi hlýna mundi að því þýða stóraukna úrkomu, svipað og var fyrir 7-8 þúsund árum þegar Ísland var jöklalaust og Sahara algróin eins og aðrar eyðimerkur. Hlýnun þýðir því stóraukið vatn, ekki síst á þurrlendum svæðum, öfugt við það sem fáfróðir kjánar ímynda sér.
Málið er alls ekki umdeilt. En af hverju talar enginn lengur um það?
Það var nefnilega fyrir langalöngu, um aldamótin 1900, sem Norðmaðurinn Axel Blyth og Svíinn Rutger Sernander gerðu grein fyrir rannsóknum sínum á gróðri í mýrum Skandínavíu með tilliti til loftslags fyrri alda og árþúsunda. Nýrri rannsóknir, m.a. á borkjörnum í Grænlandsjökli og Suðurskautlandinu hafa síðan fyllt út í myndina en í raun litlu bætt við niðurstöður Blyth-Sernanders.  Má t.d. benda á ágæta bók Helga Björnssonar jöklafræðings, en þar kemur m.a. fram, að Vatnajökull fór fyrst að myndast um sama leyti og Forn- Egyptar reistu pýramída sína, þ.e. fyrir um 4.500 árum.
„Ísöldin“ eins og síðasta jökulskeið er oftast kallað er miklu nær okkur í tíma en flestir skilja. Sé sagan rakin aftur til þess tíma sem pýramídarnir voru reistir og Súmerar skráðu Gilgamesh- kviðuna, fyrstu söguna af syndaflóði, eru menn þegar komnir hálfa leið aftur á „ísöld“ og flóðinu mikla í „hamfarahlýnuninni“ (án afskipta mannanna) þegar hitastig hækkaði skyndilega um tíu stig eða meira á örstuttum tíma þannig að jökulskildirnir miklu bráðnuðu og yfirborð sjávar hækkaði um marga tugi metra. Þetta flokkast undir mannkynssögu, ekki jarðsögu, eins og flestir halda, árþúsundir, ekki ármilljónir.
Loftslag á jörðinni hefur nefnilega verið að kólna og þorna síðan fyrrnefnd „hamfarahlýnun“ náði hámarki fyrr 7-8 þúsund árum, en það tímabil nefndu Blytt- Sernander „atlantíska skeið bórealska tímans“ sem einnig er nefnt „holocen-hámarkið“.
Þessi kólnun og þornum verður í sveiflum og rykkjum, en þrátt fyrir allar sveiflur og sveiflur innan í öðrum sveiflum kólnar og þornar jörðin hægt og sígandi og stefnir óhjákvæmilega í nýtt jökulskeið („ísöld“), en þær eru þegar orðnar um 20 á ísöldinni miklu eða kvartertímanum, sem staðið hefur í 2,5-3 milljónir ára.  Enn fyrr, á tertíertíma var loftlag hér svipað og nú í Norður- Kaliforníu eins og steingervingar risatrjáa bera vott um. En það er jarðsaga, ármilljónir, ekki árþúsundir.
Ekkert bendir til annars en að okkar hlýskeiði muni ljúka eins og öllum hinum og það er nú þegar orðið sæmilega langt. Því væri vitlegra að búa sig undir hnattkólnun, ekki hnatthlýnun.
Nýlegar rannsóknir á Norður- Grænlandi og Svalbarða sýna, að á atlantíska skeiðinu uxu þar jurtir sem þurfa um sjö stiga hærri meðalhita en nú er þar. Þetta þýðir, að íshafið hefur verið að mestu íslaust a.m.k. á sumrin. Þó lifðut ísbirnir af og lifa enn þótt sum hinna ýmsu hlýskeiða hafi verið mun hlýrri en það núverandi. Jörðin var sem aldingarður því hlýnun er öllum fyrir bestu, mönnum dýrum fuglum, fiskum, jurtum og öllu sem þrífst á jörðinni.
Grænland var líka á sínum stað eins og Suðurskautslandið, þótt eitthvað kvarnaðist úr báðum, einkum Grænlandi og meðal sjávarstaða var aðeins einhverjum fáum tugum sentimetra hærri en nú. Fyrir því eru nokkrar ástæður: Miklu meira vatn var bundið í gufuhvolfinu, sem stuðlar að lækkun sjávarmáls og ekki síður hitt, að þrátt fyrir hærri meðalhita var enn frost mestallt eða allt árið á hábungu meginjökla, en það er ákoma, þ.e. snjókoma umfram sumarbráðnun sem mestu ræður um vöxt og viðgang jökla. Miklu meiri snjór olli því hækkun jöklanna, þótt kvarnaðist úr nær sjávarmáli.
Að sögn þess vísindamanns, Nils Mörners, sem lengst og mest allra hefur rannsaka sjávarborð hefur engin breyting orðið á hækkun sjávarborðs síðustu öldina a.m.k. Hann hefur líka, eins og margir aðrir alvöru vísindamenn yfirgefið IPCC, sem hann sakar um gervivísindi og falsanir. Það gera líka margir aðrir merkir vísindamenn, t.d. Richard Lintzen hjá MIT o.m.fl.
Í stuttri blaðagrein er ógerlegt að fjalla um svo viðamikið mál sem þetta, en hef þó rætt miklu nánar um allt þetta annars staðar t.d. í ritgerðinni „Gróðurhúsaáhrif væru góð, eða að flýta ísöldinn“, sem nú er á bloggsíðu minni (vey.blog.is). Þar er líka Moggagrein mín um koldíoxíð, „Hugleiðing um undirstöðu lífsins“.
Um koldíoxíð vil ég þó segja þetta: Allar jurtir, ofansjávar og neðan eru að miklu leyti úr kolefni, oft 30-50% og bókstaflega allt þetta kolefni kemur úr koldíoxíði. Menn og dýr eru líka að miklu leyti úr kolefni, sem upphaflega hefur komið úr koldíoxíði gufuhvolfsins gegnum jurtalífið og fæðuna. Auk þess kemur bókstaflega allt súrefnið, sem við öndum að okkur upphaflega úr koldíoxíði.
Jurtirnar þurfa gífurlegt magn koldíoxíðs á hverjum degi til að vaxa og dafna, mynda nýjar frumur og vefi og nýtt súrefni. Þessi hringrás tekur aðeins fáein ár.
Raunar byggir C 14 aldursgreining fornleifafræðinga einmitt á þeirri staðreynd, að þetta er hringrás sem sífellt endurnýjast, koldíoxíð eyðist og nýtt tekur við á innan við tíu ára fresti.  Þannig hefur þetta verið í milljarða ára, síðan jörðin var ung.
Í samanburði við þessa risavöxnu hringrás sem nær til allra jurta og þörunga í öllum löndum og höfum verður brölt mannanna heldur lítilfjörlegt og beinlínis hjákátlegt. Þáttur mannanna hefur verið talinn um 3,5% af koldíoxíði gufuhvolfsins, en er vel hugsanlega miklu minna. Koldíoxíð, náttúrulegt og manngert, er nú ca. 400 grömm í hverju tonni gufuhvolfsins og þar af er hlutur Íslendinga eitthvað brotabrotabrotabrot úr nanógrammi.
Og ekki nóg með það: Þetta koldíoxíð endurnýjast á um eða innan við tíu ára fresti, því þetta er hringrás.
Að lokum vil ég hér bera fram tvær spurningar: Í fyrsta lagi, þegar talað er um koldíoxíð, af hverju er aldrei nefnt að þetta er hringrás sem hefur endurnýjað sig í milljarða ára?
Í öðru lagi: Hvers vegna tala allir, vísindamenn og aðrir, alltaf um „hlýnun“ en aldrei, eins og rétt er, um „endurhlýnun“ og af hverju heyrist þetta litla orð „aftur“ aldrei?
Og ég vil fá svör!

Það var Eiríkur, ekki Leifur sem fann Ameríku

Ég  var einu sinni sem oftar að gramsa á Tímarit.is og fann þá þessa grein, sem ég var næstum búin að gleyma. Hún var skrifuð þegar landafunda- hjalið og þjóðremban var í hámarki 1992 í tilefni af 500 ára afmæli ferðar Kólumbusar. Mér finnst full ástæða til að birta hana aftur hér, lítillega ednurskoðaða í tilfeni nýrrar umræðu. Mínar skoðanir um þetta hafi ekkert breyst síðan í Austurbæjaskólanum fyrir hálfri öld. Grænland var, er og hefur alltaf verið í Ameríku.

 

 

Mér er það ennþá minnisstætt hvað krakkarnir hlógu dátt einu sinni í sögutíma í Austurbæjarskólanum, þegar kennarinn spurði út í bekkinn hver hefði fundið Ameríku. Í landafræðitíma skömmu áður hafði mér verið kennt að Grænland væri í Ameríku, svo ég hrópaði hátt og snjallt: „Eiríkur rauði!" Þótt síðan sé nú liðinn rúmur aldarþriðjungur hef ég aldrei breytt þessari skoðun minni, né haft ástæðu til þess.

1992 var haldið beggja megin Atlantshafsins heljarmikið húllumhæ vegna ferðar Kólumbusar til nokkurra eyja í Karíbahafí árið 1492. Engin ástæða er til að gera lítið úr Kólumbusi né hinni sögufrægu og sögulegu ferð hans. Hún skipti sköpum og var vissulega meðal merkustu atburða í allri mannkynssögunni. Kólumbus á heiðurinn af því að gera Evrópumönnum almennt ljósa tilvist heimsálfunnar og ferð hans kom af stað hinum gífurlegu fólksflutningum vestur þangað síðasta hálfa árþúsundið.

Flestum — og þótt merkilegt megi virðast einnig Íslendingum — sést hins vegar yfír, að þegar þessir fólksflutningar hófust um 1500 hafði hluti hinnar miklu heimsálfu verið byggður Evrópumönnum — raunar rammkaþólskum — í önnur 500 ár. Mér hafa lengi fundist hlálegar deilurnar miklu um það, hvor þeirra Kólumbusar eða Leifs heppna hafi fundið heimsálfuna Ameriku. Það er skjalfest, að faðir hins síðarnefnda var búinn að þessu þegar um árið 982. 

Önnur deila sýnu hjákátlegri stendur um það, hvers konar passa Leifur hefði borið, íslenskan eða norskan. Eins og flestir vita var Eiríkur, faðir Leifs, fæddur á Jaðri í Noregi, en fólk Þjóðhildar, móður Leifs hafði komist hingað einhverjum árum eða áratugum á undan Eiríki, sömuleiðis frá Noregi. Hún hefði því trúlega haft þennan bláa íslenska. Það er raunar alls ekki víst, hvort sá rauðhærði ribbaldi, Eiríkur Þorvaldsson, hefði nokkurn passa getað fengið í Noregi eða aðra pappíra þegar hann hljópst þar úr landi.

Um Leif heppna Eiríksson er það að segja, að þótt hann kunni hafa verið fæddur hér, og annað foreldri hans að minnsta kosti teldist íslenskt hefði þjóðerni hans alls ekki verið ljóst. Leifur var barnungur þegar hann fluttist héðan alfarinn (þ.e ef hann fæddist hér, sem er ósannað) og minningar hans af Íslandi hljóta að hafa verið óljósar, ef nokkrar. Það er ekki líklegt að faðir hans, og jafnvel móðir, hafi talað vel um Ísland og Íslendinga, eftir að Eiríkur var hér hrakinn úr landi og ólíklegt að Leifur sonur hans hefði sóst eftir íslensku vegabréfi. Á því getur varla leikið vafi, að Leifur hefði viljað vera Grænlendingur og passi hans verið grænlenskur, hefðu slíkir pappírar verið gefnir út á þeim dögum. Hann var fyrstur norrænna manna sem ól nær allan aldur sinn í Vesturheimi og má því teljast fyrsti Ameríkumaðurinn af evrópskum ættum. 

 Það er skrýtið og skondið að tala um að hann hafí ekki fundið Ameríku fyrr en á fullorðinsárum.

Ég endurtek að Grænland er í heimsálfunni Ameríku. Það er ekki umdeilt og hefur mér vitanlega aldrei nokkru sinni verið. Jarðfræði, jurta- og dýralíf er hið sama og á nálægum eyjum Kanada og í Alaska og mannlíf og menning frumbyggja (Inuíta eða Eskimóa) er hin sama og þar. Eins og ég sagði: Málið er ekki umdeilt. Hin löngu völd Dana og sú staðreynd að frá upphafi hefur Grænland stjórnarfarslega aldrei tilheyrt sömu heild og aðrir hlutar Norður-Ameríku hlýtur að hafa ruglað fólk í ríminu. Engum dettur í hug að segja að t.d. Baffinsland eða Ellesmere-eyja séu ekki í Ameríku. Enginn náttúrufræðingur, mannfræðingur né landfræðingur lætur sér detta það í hug að Grænland sé síður í Ameríku en þær eyjar Karíbahafs sem Kólumbus heimsótti 1492. Ég bið lesandann að fletta þessu upp ef hann trúir mér ekki.

Eftir á að hyggja finnst mér að ég hefði átt að skrifa þetta 1982.  

Hugleiðing um undirstöðu lífsins

 

 Þegar jörðin var ung, fyrir um fjórum milljörðum ára, áður en lífs varð vart, virðist koldíoxíð hafa verið yfir 20% gufuhvolfsins. Það hefur streymt úr iðrum jarðar æ síðan og ef lífsins nyti ekki við væri það nú örugglega meginuppistaða gufuhvolfsins eins og á systurplánetu jarðar, Venusi. En á Venusi er ekki fljótandi vatn, svo líf getur ekki þrifist. 

Hér hefur koldíoxíðið, ásamt vatni og með því að tengjast ýmsum frumefnum myndað þær gífurlega flóknu keðjur kolvetnissambanda sem eru lífið sjálft. Það er fráleitt og beinlínis fáránlegt að tala um þessa undirstöðulofttegund í gufuhvolfinu frá upphafi og byggingarefni sjálfs lífsins sem „mengun”, eins og gróðurhúsatrúarmenn gera í ofstæki sínu og fáfræði. Réttara væri að tala um óbundið súrefni og hið þrígilda afbrigði þess, ósón, sem „mengun”, því óbundið súrefni er ekki upprunalegt í gufuhvolfinu og ekki nauðsynlegt lífi, heldur úrgangsefni frá jurtalífinu sem dýrin, sumar bakteríur, allir sveppir (og maðurinn) nýta sér. Þessi „saur jurtanna”,  þ.e. hinn helmingur koldíoxíðsameindarinnar, myndar nú 20,9% gufuhvolfsins en koldíoxíðið, sjálf undirstaða lífsins, var komið nokkurn veginn í jafnvægi, þ.e. niður undir ca. eitt kíló í hverju tonni gufuhvolfsins á fyrstu ármilljörðum lífsins, löngu fyrir daga risaeðlanna.

Þetta er að sjálfsögðu vegna þess, að allt kolefnið í öllu sem lifir eða hefur einhvern tíman lifað kemur upprunalega úr koldíoxíði. Það er nú um 0.038% eða ca 400 grömm í tonni andrúmslofts.

Það er rúmlega fimmtíu sinnum meira af því  í  höfunum, (sem eru basísk, með ph- gildið 8,32 að jafnaði og geta því ekki orðið súr).

 Af þessum 400 grömmum í tonni andrúmslofts eru kannski 10 grömm manngerð, en vel hugsanlega miklu minna.Raunar mælist koldíoxíð mjög mismikið eftir landsvæðum og árstíðum og tímum sólarhrings, eykst á nóttinni, minnkar á daginn.

Koldíoxíð kemur að sjálfsögðu að hluta frá andardrætti manna, dýra, fugla, fiska (neðansjáar). skordýra (gífulegt magn, sem alltaf gleymist) og ekki síst kemur það frá sveppagróðri og aeróbískum (ildiskærum) bakteríum. 

Allt sem deyr ofansjávar og neðan breytist að miklu leyti í koldíoxíð fyrir tilverknað þessarra örvera. Menn ættu að hafa í huga að örverur eru meira en helmingur lífmassa jarðar og þetta magn er gífurlegt (sbr. t.d. framræsla mýra).

Þá er ótalið allt það, sem hefur streymt frá því í árdaga af þessari ósýnilegu, lyktarlausu lofttegund upp úr jörðinni úr öllßum lág- og háhitasvæðum jarðar ofansjávar og neðan auk þess sem eldfjöllin leggja öðru hvoru til. Jafnvel í ýmsum jarðfræðilega „köldum" löndum eru víða ölkeldur og loftop, sem koldíoxíð streymir upp um.

Auk þess ná eldvirkir neðansjávarhryggir um 50 þús. kílómetra í mörgum hlykkjum umhveris jörðina og á þeim eru hunduð þúsunda eða milljónir loftventla og eldgíga sem koldíoxíð streymir úr. Þetta er óskaplegt magn, sem nánast aldrei er talað um.

Mætti halda að margir sem titla sig „vísindamenn“ viti ekki af þessu stöðuga uppstreymi ofansjávar og neðan, sem er gífurlegt alla daga, allan sólarhringinn.

Allar jurtir, ofansjávar og neðan eru að miklu leyti úr kolefni, oft 30-50% og bókstaflega allt þetta kolefni kemur úr koldíoxíði. Menn og dýr eru líka að miklu leyti úr kolefni, sem upphaflega hefur komið úr koldíoxíði gufuhvolfsins gegnum jurtalífið og fæðuna.

Jurtirnar þurfa gífurlegt magn koldíoxíðs á hverjum degi til að vaxa og dafna, mynda nýjar frumur og vefi og nýtt súrefni. Þessi hringrás tekur aðeins fáein ár.

Raunar byggir C 14 aldursgreining fornleifafræðinga einmitt á þeirri staðreynd, að þetta er hringrás sem sífellt endurnýjast, koldíoxíð eyðist og nýtt tekur við á innan við tíu ára fresti.  Þannig hefur þetta verið í milljarða ára, síðan jörðin var ung.

Í samanburði við þessa risavöxnu hringrás sem nær til allra jurta og þörunga í öllum löndum og höfum verður brölt mannanna heldur lítilfjörlegt og beinlínis hjákátlegt.

 Þegar „umhverfisverndrsinninn“ hefur upp raust sína í heilagri vandætingu og bölvar þessu voðalega „mengunarefni“, veit hann örugglega ekki, að um 19% líkama hans er kolefni, sem allt er upprunnið úr koldíoxíi (gegnum jurtaífið og fæðuna): Þegar hann hrópar spýr hann reyndar sjáfur nýju koldíoxíði út í gufuhvolfið og þegar hann andar aftur að sér dregur hann súrefni ofan í lungun, en bókstaflega allt súrefnið er fyrrverandi koldíoxíð.

Hugsið um það! 

Nei- þýðir- já lögmálið gildir enn.

                     
Þessi greinaflokkur birtist upphaflega í Mogganum 1996 að mig minnir en er í öllum aðalatriðum alveg jafn tímabær nú og hann var þá og hrópin um "lýðræði" og "mannréttindi" frá íslenskum liðsmönnum kúgaranna og böðlanna eru nú enn hærri, meira ærandi og óþolandi en þau voru þegar þetta var skrifað. 
Þeir sem áður studdu Albaníu og Austur- Þýskaland styðja nú Hamas, Hizbollah, 
Talíbana og al -Qaida. Þeir munu alltaf styðja ytri óvini Vesturlanda, hverju nafni sem þeir nefnast, því þeir eru sjálfir innri óvinir þeirra. Þetta er í rauninni ritgerð í fjórum köflum, sem birtust fjóra daga í röð í Morgunblaðinu sumarið 1996, og hún er að minnsta kosti jafn tímabær nú og þá var. Vinstri menn eru nefnilega enn ósvífnari í "lýðræðis"- og "mannréttinda"- bröltinu núna en þeir hafa nokkurn tíma áður verið. V.E.



                       FISKURINN HEFUR FÖGUR HLJÓÐ...

Nú er hún Rússa-Grýla dauð.
Hún gafst upp á rólunum  – á jólunum - þegar Sovétríkin voru endanlega leyst upp fyrir fimm árum.
Frá fæðingu 1917 hafði Rússa- Grýla dreift ógn og skelfingu, falsi, flærð og lygum um gjörvalla heimsbyggðina. Hundruð milljóna manna urðu bergnumdar, einkum meðan Grýla var ung og falleg. Tugþúsundir Íslendinga úr öllum stéttum, ekki síst mennta- og listamenn leituðu í helli Grýlu, lentu í tröllahöndum og ærðust. Rússa-Grýla setti mark sitt á sögu aldarinnar meira en nokkuð annað, og setur enn.
En þótt hún Grýla gamla sé dauð ganga aðrir fjölskyldumeðlimir ennþá ljósum logum víðsvegar i þjóðlífinu. Meinlausastir eru orðnir gömlu Leppalúðarnir, sem ungir vígðust Grýlu og studdu hana fram í rauðan dauðann. Þeir hafa nú misst lífsförunaut sinn.
Verri eru afkvæmin, sem enn eru á besta aldri, Leppir og Skreppir í stjórnmálum og fjölmiðlum, og Leiðindaskjóður í menningarlífinu.
Grýlubörnin þrífast vel, og þau eru góð börn. Alveg ýkt góð, eins og unglingarnir segja. Þau tala um lýðræðið. Og þau tala um friðinn. Og þau tala um mannréttindin. Þau tala eins og þau hafi fundið þetta allt saman upp.
Þau telja sig vera stikkfrí eftir lok kalda stríðsins og láta eins og Grýla hafi aldrei verið til. Hver sem nefnir hana á nafn er sekur um "úreltar skoðanir", "kaldastríðsáróður", "fortíðarhyggju" eða eitthvað ennþá verra.
Það er ekkert nýmæli, að reynt sé að þurrka út söguna með þessum hætti, því þegar þriðja ríki Hitlers hrundi voru liðsmenn þess, erlendir sem innlendir, hvergi finnanlegir. Allir höfðu verið á móti nasistum.
Íslenskir jábræður Gúlagsins beita nú svipuðum brögðum, en þó er að einu leyti reginmunur á, nefnilega þessi:
Fyrrum stuðningsmenn Hitlers hafa aldrei verið orðaðir við "lýðræðis"- eða "friðarbaráttu". Enn síður hafa nasistar talið sig sérstaklega útvalda til að hafa forystu um "mannréttindabaráttu".
Hvað sem annars má segja um nasista mega þeir eiga það, að þeir kunna að skammast sín.

Þegar ég var lítill, á sjötta áratugnum, dvaldi um skeið kornung flóttastúlka frá uppreisninni í Ungverjalandi á heimili foreldra minna. Um það leyti varð mér ljóst, að í landinu bjó sérstakur þjóðflokkur manna, sem kváðust málsvarar "lítilmagnans", en studdu jafnframt ofsækjendur stúlkunnar og vildu koma hér á því kerfi sem ríkti í Ungverjalandi. Í slagtogi með þeim voru aðrir, sem ekki vildu koma á slíku kerfi, nema þá að hluta, en með þögn, hálfvelgju eða jámennsku voru í reynd einnig liðsmenn alræðisins. Þetta voru "aðrir vinstri menn".
Mannréttindabarátta var þá öðru vísi og miklu hættulegri en síðar varð, því hún fólst ekki, eins og nú, í því að vandlætast yfir ástandinu í fjarlægum löndum hjá ríkisstjórnum sem enga stuðningsmenn áttu á Íslandi. Hér var við að eiga virka, íslenska alræðissinna, sem áttu mikil ítök menningarlífinu og réðu afar miklu á fréttastofu einu útvarpsstöðvar landsins. Þeir héldu hlífiskildi yfir harðstjórunum, afsökuðu og réttlættu illvirki þeirra eða þögðu um þau. Mannréttindabaráttan fór þannig fram á innanlandsvettvangi, því við íslenska liðsmenn kúgunar var að eiga. Hver sá sem reyndi að segja sannleikann um það sem fram fór austan tjalds mátti eiga von á öllu illu, ekki aðeins frá kommúnistum, heldur vinstri mönnum sem heild. Auðveldast var þá, og er enn, að þekkja "aðra vinstri menn" á því að þótt þeir segðust ekki styðja kommúnista, stimpluðu þeir alla, sem í einhverri alvöru gagnrýndu ástandið austan tjalds sem "hægri öfgamenn", "fasista", eða jafnvel "nasista".
Þannig varð mér fyrst ljóst hvar skilin lágu milli "hægri" og vinstri. Skilin lágu einfaldlega um afstöðuna til þess þjóðskipulags, sem löngu síðar var farið að kenna við Gúlagið. Þeir sem studdu alræðisherrana eða réttlættu þá voru vinstri menn, alveg afdráttarlausir andstæðingar, hverju nafni sem þeir annars nefndust og hverjar sem skoðanir þeirra að öðru leyti voru, nefndust "hægri menn". Þannig eru til dæmis þeir Hitler og Hayek taldir "hægri menn", einfaldlega vegna þess að þeir voru báðir svarnir andstæðingar Gúlagsins. Ég skrifa "hægri" með gæsalöppum, en vinstri ekki, því andstæðingar einhvers málefnis eiga alltaf miklu minna sameiginlegt en liðsmenn þess.
Þessi skilgreining hefur reynst mér vel.
Reglan gildir ennþá, þótt sjálft höfuðbólið sé fallið. Enn standa eftir nokkrar hjáleigur, aðallega Kína, Víetnam, Norður-Kórea og Kúba. Af afstöðunni til þeirra má enn ráða hvort menn teljast til hægri eða vinstri. Vinstri mann má enn þekkja á því t.d., að hann ber ávallt í bætifláka fyrir Castro.

           Nei-þýðir-já-lögmálið
Annað atriði vakti einnig fljótlega athygli mína í æsku og gerir enn, nefnilega þetta: Þeir vinstri menn sem voru afdráttarlausastir liðsmenn stjórnarfarsins í Austurvegi og studdu af alefli hernað kommúnista ("þjóðfrelsisbaráttu") víðs vegar í heiminum, töluðu mest og hæst allra um "friðinn", "mannúðina", "tjáningarfrelsið" og - ekki síst - "lýðræðið" og "mannréttindin".
Þeir töluðu reyndar um fátt annað og gera enn. Þeir höfðu beinlínis tekið út patent á því góða í heiminum.
En hvers vegna?
Af hverju endurtaka einmitt þeir þessi orð svona oft?
Eftir mikil heilabrot tel ég mig hafa uppgötvað tilekið lögmál til skýringar á þessu og ýmsu fleira í háttlagi vinstri manna. Um nafngift finnst mér rétt að leita innblásturs til Stígamóta og kalla þetta því einfaldlega "Nei-þýðir-já-lögmálið". Það hljóðar svo: Menn fordæma það ávallt harðast í orði sem þeir styðja afdráttarlausast á borði .
Til þess að vísindalögmál teljist marktækt verður það að hafa spásagnargildi, en svo vill til, að afar auðvelt er að ganga úr skugga um gildi nei-þýðir-já-lögmálsins. Þannig hafa Alþingistíðindi verið tölvusett í mörg ár og því vandalaust að orðtaka þau með tilliti til "mannréttindabaráttunnar", t.d. með því að kanna notkun á orðunum "lýðræði" og "mannréttindi".
Ég spái því, samkvæmt fyrrnefndu lögmáli, að verði þetta gert komi í ljós, að það séu þingmenn Alþýðubandalagsins, sem oftast allra hafa úr ræðustól býsnast út af skorti á "lýðræði" og "mannréttindum" heima og erlendis undanfarin tuttugu ár eða svo. Sumir þeirra opna varla munninn, án þess að endurtaka þessi orð nokkrum sinnum, eins og þeim sé ekki sjálfrátt.
Metið munu vafalaust eiga þeir þingmenn, sem dvalist hafa langdvölum austan tjalds undir handarjaðri herranna, hafa verið tíðir gestir þar á tímabilinu og mest og best hafa starfað í sérstökum "vináttufélögum" við alræðisríki fyrir fall Berlínarmúrsins 1989 og síðar (samtímis virkri og háværri þátttöku í "mannréttindabaráttunni").
Samkvæmt nei-þýðir-já-lögmálinu má m.ö.o. reikna með því að stuðningsmanna kúgunar sé að leita meðal þeirra sem harðast berjast fyrir mannréttindum, liðsmenn friðar séu þeir sem hvetja til ófriðar o.s. frv.
Við nánari athugun kemur í ljós, eins og ég mun sýna fram á, að þetta er einmitt lóðið.



                       ...FINNST HANN OFT Á HEIÐUM

AFAR margt er skylt með kommúnistum og nasistum og freistandi að spyrða þá saman. Báðir eru alræðissinnar, en þeir síðarnefndu hins vegar ekki nógu miklir hræsnarar til að geta talist vinstri menn.
Báðir áttu erlenda liðsmenn, grimmdin og kúgunin var svipuð, sömuleiðis sjálft stjórnskipulagið, áróðurstæknin og margt fleira, en of langt mál er að rekja það hér. Nasistar sögðu sig hins vegar, öfugt við kommúnista, opinberlega úr lögum við siðferði og siðmenningu og virtu ekkert boðorð nema það fyrsta, sem þeir sneru upp á sjálfa sig á sama hátt og kommúnistar höfðu áður gert. Það boðorð sýnist mér vera ein meginstoð stórasannleika af öllu tagi, þar með talinni alræðishyggju, en einnig einn helsti grundvöllur ofstækis, umburðarleysis og trúarbragðastyrjalda.
Hinum boðorðunum níu, sem eru sammannleg undirstaða siðmenningar hvarvetna, óháð kristinni trú, vörpuðu nasistar fyrir róða. Alveg ólíkt vinstri mönnum fóru þeir hvergi í launkofa með fyrirlitningu sína á lýðræði, mannúð og manngæsku og frömdu ekki, eins og kommúnistar, illvirki sín undir formerkjum hins góða.

                                  Fanturinn og frelsishetjan
Ágætt dæmi um afstöðu heimsins til svonefndra "hægri manna" og vinstri manna má finna í ferli tveggja harðstjóra, þeirra Pinochets, fyrrum Chileforseta og Castros Kúbuleiðtoga:
Pinochet hélt góðan frið við aðrar þjóðir, en engir friðarsinnar sóttu þó á hans fund.
Castro hefur hins vegar stofnað til eða haldið gangandi styrjöldum allt frá Suður-Ameríku til Suður- Jemens, en herjaði þó allra lengst og mest í Afríku. Því hafa kunnir friðarsinnar og mannvinir mjög sótt á hans fund (García Márquez, Olof Palme o.fl.), enda er enn vandfundinn sá vinstrisinnaði "mannréttindafrömuður" og friðarsinni, sem ekki hefur eitthvað hlýlegt að segja um Castro.
Þegar stór hluti verkfærra manna á Kúbu var annað hvort flúinn, fangelsaður eða farinn til Afríku til að drepa svarta menn fyrir Rússa, flykktust áhugamenn um "frið", "lýðræði", "tjáningarfrelsi" og "mannréttindi" hvaðanæva að úr heiminum til Kúbu til að fylla í skörðin á sykurekrum Castros, þ. á m. fjöldi Íslendinga.
Enginn "hægri maður" hafði hins vegar slíka aðdáun á stjórnarfari í Chile að hann færi til Pinochets að vinna í koparnámum, og engin "vináttufélög" voru stofnuð við hann.
Pinochet tók við landi sínu í fátækt og upplausn, en skilaði af sér blómlegu búi.
Kúba var, ásamt Argentínu ríkasta land rómönsku Ameríku og efnahagur í örum vexti þegar Castro tók við völdum . Landið er nú rjúkandi rúst og er ásamt Haiti langfátækasta landið í álfunni, þrátt fyrir gífurlegan fjáraustur Rússa, og þótt flestöll lönd önnur en Bandaríkin geti verslað við Castro.

Vinstri menn settu af stað einhverja umfangsmestu "mannréttindaherferð" sögunnar gegn Pinochet.

Um Kúbu ríkin þögn, að heita má.

Pinochet stofnaði til kosninga, skilaði sjálfviljugur af sér völdum og breytti óumbeðinn landinu í lýðræðisríki.

Á Castro er ekkert fararsnið, og engar kröfur eru uppi um slíkt frá vinstri- "mannréttindafrömuðum". Samt eru flóttamennirnir og fangarnir fleiri, áþjánin og fátæktin margfalt verri en nokkurn tímann í Chile.
Á því er enginn vafi að Castro hefur verið þjóð sinni miklu óþarfari en Pinochet var sinni þjóð, þótt sá síðarnefndi hafi beitt andstæðinga sína álíka mikilli harðýðgi og Kúbuleiðtoginn. Flestir, en þó ekki allir þessir andstæðingar voru reyndar kommúnistar, sem hugðust koma á svipuðu stjórnarfari og ríkir á Kúbu og hefðu því sjálfir beitt sömu aðferðum á valdastóli.
Fyrir aðfarir sínar uppskar Pinochet með réttu fordæmingu heimsins, en því er ekki að heilsa um Castro. Þvert á móti er hann ennþá beinlínis hetja, jafnvel "frelsishetja" í augum þeirra friðelskandi vinstrisinnuðu mannvina sem gera sér hetjur úr herskáum, fjarlægum harðstjórum. Enginn gerir frelsishetju úr Pinochet, þótt hann hafi, ólíkt Castro, komið á lýðræði. Umfjöllun um Castro er enn sem fyrr með allt öðrum og vinsamlegri hætti en nokkur dæmi eru til um Pinochet sem kunni ekki sem "hægri maður" lagið á því að fremja illvirki undir yfirskini hins góða.

                                    "Eigir þú vin..."
Ég hef á liðnum árum stöku sinnum skrifað um vinstrimennskuna hér í blaðið og þá aldrei látið hjá líða að nefna "vináttufélögin" sérstaklega, bæði vegna þess hvað mér finnast þau vera merkileg og eins vegna þess hvað fáir aðrir hafa vakið á þeim athygli. Þau eru allrar athygli verð. Þar stofnuðu íslenskir menn, af ást og aðdáun einni saman til sérstakrar vináttu við stjórnirnar í löndum á borð við Sovétríkin (MÍR), Albaníu, Norður- Kóreu, Víetnam, Kína, Kúbu, Austur-Þýskalandi og raunar flestöllum öðrum alræðisríkjum.
Þessi samtök bera allra gleggstan vott um raunverulegan hug vinstrafólks til alræðisins, kúgaranna og böðlanna, þótt raunar sé af nógu öðru að taka.
Það voru ekki aðeins Alþýðubandalagsmenn sem tóku þátt í "vináttufélögunum", heldur einnig fólk úr þeim stjórnmálaflokkum, sem gátu yfirleitt hugsað sér samstarf og jafnvel vináttu við erlendar alræðisstjórnir (sbr. vinstri-Gúlag-regluna sem ég nefndi í fyrstu grein). Þannig má t.d. nefna þátttöku framsóknarmanna í "vináttufélaginu" við Búlgaríu.
Á verksviði "vináttufélaganna" var m.a. að fá hingað listamenn, fengju þeir yfirleitt brottfararleyfi (fjölskyldumeðlimir voru hafðir í gíslingu á meðan). Var ítarlega sagt frá öllu í alræðisríkinu og jafnframt látið í það skína, að hér væri um samskipti "alþýðu" landanna að ræða, enda höfuðmarkmið hinna erlendu stjórna að réttlæta sig gagnvart eigin þegnum með því að vísa til þess víðtæka stuðnings og samúðar, sem þær nutu meðal vinstri manna vestan tjalds. Starf "vináttufélaganna" var þannig ætlað til stuðnings alræðisstjórnunum og til að villa um fyrir þegnum þeirra.
Tóku fjölmargir stjórnmála-, mennta- og listamenn þátt í þessu brölti, þ.e. væru þeir ekki önnum kafnir við að fordæma "kúgun", "ritskoðun", eða önnur "mannréttindabrot", sem þeir sáu þá - og sjá enn - í hverju horni hér á Vesturlöndum. Margir vinstri menn, aðallega liðsmenn Alþýðubandalagsins, hafa einnig notið góðs af starfsemi "vináttufélaganna" á annan hátt, t.d. í tengslum við ferðalög til alræðisríkja, því þangað var þeim tíðförult meðan fært var (sbr.: "Eigir þú vin / farðu að finna hann oft").
Ég vil aftur undirstrika, að aldrei hefur þetta varpað skugga á "lýðræðis- og "mannréttindabaráttu" þessa góða fólks, sem fram fór samtímis.


                        ... ÆRNAR RENNA EINA SLÓÐ
ÞAÐ liggur í sjálfu eðli allra mannréttindasamtaka, eins og t.d. Amnesty, að þau hljóti að draga að sér hræsnara, enda gera þau það. Vafalaust er erfitt að halda þeim frá.
Þessi samtök voru þau fyrstu sem í alvöru tóku að gagnrýna ástand mannréttindamála í kommúnistaríkjunum og voru því sjálfkrafa stimpluð "hægri sinnuð" af vinstra fólki í upphafi. En það er eitt höfuðeinkenni allra hræsnara, hvað þeir eru hugfangnir af fallegum orðum og sjálft orðið "mannréttindabarátta" var einfaldlega ómótstæðilegt, enda gafst óvíða betra tækifæri til að setja sjálfan sig á háan hest, fordæma og vandlætast. Því leið ekki á löngu, áður en mjög fór að bera á vinstra fólki innan þessara samtaka. Náði það öllum völdum hóf þá m.a. herferð fyrir málstað dæmdra morðingja í bandarískum fangelsum.
 Þó er enginn vafi er á að samtökin hafa unnið gott starf, einkum fyrstu árin. Einhverjir þeirra, sem enn starfa innan þessara samtaka hafa hugsanlega aldrei lagt fjarlægum harðstjórnum lið.
Nei-þýðir-já-lömálið segir að menn fordæmi það ávallt harðast í orði sem þeir styðja afdráttarlausast á borði. Það er ágæt staðfesting þessu lögmáli að hver sá sem því nennir getur grafið upp skjalfestar heimildir um vinstra fólk sem starfað hefur með Amnesty en hefur einnig starfað í sérstökum "vináttufélögum" við ýmsar grimmúðlegustu harðstjórnir aldarinnar samtímis starfi með Amnesty, svo merkilegt - og vemmilegt - sem það nú er.

                                             Lýðræðið
"Lýðræði" er eins og "mannréttindi" eitt af þessum fallegu orðum sem vinstri menn endurtaka ótt og títt án þess að botna upp né niður í því hvað í orðinu felst. Í meginatriðum felur það í sér að meirihluti kjósenda eigi að ráða.
"Fái þjóðirnar að kjósa milli harðstjórnar og stjórnleysis, velja þær alltaf harðstjórann," sagði Aristóteles fyrir margt löngu. Í mörgum löndum er "lýðræði" einungis annað orð fyrir aðgerðarleysi, spillingu og upplausn og það er alls ekki sjálfgefið að almenningur kjósi lýðræði, fái hann að velja. Í Weimar-lýðveldinu höfðu andstæðingar lýðræðis, kommúnistar og nasistar, t.d. meirihluta atkvæða samanlagt.
Í Alsír reyndi herforingjastjórn að halda lýðræðislegar kosningar, en þá kom í ljós að yfirgnæfandi meirihluti þegnanna hugðist kjósa andstæðinga lýðræðis sem einnig vilja afnema flest það sem við nefnum grundvallarmannréttindi að fyrirmynd Khomeinis. Kosningarnar voru stöðvaðar og eru "mannréttindafrömuðir" síðan með böggum hildar út af öllu saman. Hvert eiga þeir að snúa sér með vandlætingu sína og fordæmingu? Eiga þeir að býsnast út í herforingjana sem vilja koma á vestrænum gildum, svipað og Íranskeisari á sínum tíma, eða á að fárast út í lýðræðislegan vilja kjósenda sem vilja afnema allt sem heitir lýðræði og mannréttindi?
Lítill vafi er á að Khomeini naut stuðnings yfirgnæfandi meirihluta þegna sinna. Sama má segja um Þýskaland Hitlers, Rússland Stalíns eða Norður-Kóreu undir Kim Il Sung. En voru þessar stjórnir "lýðræðislegar?" Svarið hlýtur að vera neitandi. Hitler var, eins og prestar þjóðkirkjunnar, lýðræðislega kosinn einu sinni. Síðan sátu menn uppi með hann.
Frjálsar kosningar voru ekki tíðkaðar í þeim ríkjum sem ég nefndi, né heldur ríkti tjáningarfrelsi. Án tjáningarfrelsis er lýðræði óhugsandi, jafnvel þótt þessar stjórnir og fleiri slíkar hafi örugglega fullnægt því skilyrði að hafa stuðning meirihluta þegnanna.
Mjög margt fleira mætti segja um þetta, en stjórnarformið og hugtakið "lýðræði" er miklu flóknara en svo að unnt sé að gera því sæmileg skil í stuttu máli. Orðið hentar hins vegar ágætlega til að slá um sig með því.

                                       Mannréttindin
Eins og lýðræðið eru mannréttindin vissulega afstæð, eins og einhver sagði. Svipað gildir reyndar um fátæktina. Sá einn er kúgaður eða fátækur sem sjálfur telur sig vera það.
Svo einfalt dæmi sé tekið telja munkar sig hvorki kúgaða né fátæka, þótt þeir séu í klaustrum sínum sviptir flestum mannréttindum og lífsgæðum. Fólk í frumstæðum þjóðflokkum, sem býr fjarri siðmenningunni er fullsátt við hlutskipti sitt þótt frá sjónarmiði Vesturlandabúa ríki þar kúgun og fátækt.
Svipað gildir um konur í löndum Múslima. Þær telja sig langflestar alls ekki vera kúgaðar. Má benda á að margir hörðustu stuðningsmanna Khomeinis erkiklerks á sínum tíma voru konur og meðal þeirra mátti finna konur, menntaðar í frjálslyndum háskólum á Vesturlöndum.
Keisarinn vann sér það m.a. til óhelgi að svipta konur blæjunni og reyna að koma á vestrænum lifnaðarháttum og gildismati í landi sínu. Við andstæðinga beitti hann þó hefðbundum aðferðum í þessum heimshluta. Í klóm SAVAK, lögreglu hans, lentu annars vegar kommúnistar og hins vegar bókstafstrúarmenn af gerð Khomeinis.
Vinstri menn taka alltaf og ósjálfrátt afstöðu sem er andstæð hagsmunum Vesturlanda. Því studdu þeir, með Amnesty í fararbroddi, stjórnarandstæðinga af alefli, að sjálfsögðu undir formerkjum "lýðræðis" og "mannréttinda", þótt það væri alltaf deginum ljósara hvaða stefnu andstæðingar keisarans fylgdu og við hverju mætti búast, næðu þeir völdum.
Klerkarnir náðu svo völdunum að lokum, við mikinn fögnuð mannvina og “mannréttindafrömuða” víðsvegar. Síðan þeir tóku við, hefur "lýðræðis"- og "mannréttindabaráttu" vinstri manna gegn Íransstjórn alveg linnt. Vandlætingarhrópin heyrast ekki lengur. Þar ríkir þögnin ein.
Ég held að það væri athugandi fyrir "mannréttindafrömuði" utan og innan Amnesty að kynna sér betur málstað þeirra sem gerðir eru að píslarvottum. Khomeini sjálfur lenti sem "ofsóttur trúarleiðtogi" um skeið efst á listum Amnesty ásamt fjölmörgum áhangendum sínum, væntanlega fyrir "lýðræðis"- og "mannréttindabaráttu" sína.
Ef dæma má af reynslunni frá Íran mætti reikna með, að þeir Lenin, Stalin og Hitler hefðu orðið "samviskufangar" á vegum Amnesty.
Þeir voru nefnilega allir fangelsaðir fyrir skoðanir sínar.


                        ... EFTIR SJÓNUM BREIÐUM

VINSTRI menn hafa nú misst glæpinn, eða öllu heldur, glæpnum var beinlínis stolið af þeim. Eyjólfur hresstist nefnilega aldrei. Hann dó. Syrgjendurnir leita nú nýrra patentlausna dyrum og dyngjum, en finna fátt sem fútt er í.
Það er viss eftirsjá í Eyjólfi. Meðan hann tórði var auðveldara að fylgjast með þeim sem önnuðust hann. Í Þjóðviljanum, sem andaðist skömmu eftir fráfall Eyjólfs, mátti t.d. ávallt ráða í hvað vinstra fólk bar helst fyrir brjósti þá stundina. Til dæmis komst blaðið yfir það í liðlega hálfrar aldar sögu sinni að styðja flestalla þá ógnarbílda, sem herjuðu á mannfólkið á tímabilinu. Má minna á afdráttarlausan stuðning Þjóðviljans við Hitler og hernað hans árin 1939-41, sem varð til þess að Bandamenn stöðvuðu útgáfu blaðsins og fangelsuðu aðstandendur þess. Ekki þarf að tíunda lofgerðirnar óteljandi um hina harðsvíruðu alræðisherra kommúnistalandanna, en auk þeirra lenti hver sá, sem barðist gegn hagsmunum vestrænna lýðræðisþjóða, sjálfkrafa í náðinni. Má þar nefna Khomeini og hans menn, og undir lokin átti Saddam Hussein athvarf á síðum blaðsins, þ.e. ef rúm gafst fyrir "friðarbaráttunni", sem fékk æ meira rúm ásamt "mannréttindabaráttunni".
Einnig birtust gjarnan í blaðinu auglýsingar um fundi samtaka sem tengdust áhugamálum áhangenda þess, svo sem hinum ýmsu "vináttufélögum", sem íslenskir menn stofnsettu við miskunnarlausar, erlendar alræðisstjórnir. Þá mátti finna í Þjóðviljanum, eins og við var að búast í höfuðmálgagni "mannréttindabaráttunnar", tilkynningar um fundi Amnesty. Vakti sérstaka athygli mína að stundum stóð sama fólkið að þeim og auglýsingum "vináttufélaganna".
Ekkert skorti heldur á um "friðarbaráttuna" sem rekin var samhliða stuðningi við "þjóðfrelsisbaráttuna" (þ.e. hernað kommúnista). M.a. fengu "Menningar- og friðarsamtök kvenna", sem Stalín sjálfur stofnaði pláss, ásamt öðrum "friðarsamtökum" sem ekki voru jafn afdráttarlaust rekin á vegum Sovétríkjanna (að því er sýndist, a.m.k).

                       Friðaruppeldi og föðurlandsást
Það er freistandi að álykta að summa lastanna og dyggðanna verði alltaf hin sama. Því meiri dyggðir, þeim mun meiri lestir. Allir kannast við kristna vandlætara og siðapostula sem hafa verið sekir um ýmiss konar glæpi. Dæmi má finna um menn sem orðið hafa þjóðkunnir fyrir baráttu sína gegn fíkniefnavandanum, en síðan dæmdir fyrir eiturlyfjasmygl.
Þetta má skýra með nei-þýðir-já- lögmálinu sem segir að menn fordæmi það ávallt harðast í orði, sem þeir styðji afdráttarlausast á borði. Miklu fleiri dæmi má finna en þau, sem ég hef þegar nefnt:
Í stríðslok kom upp í Þýskalandi hreyfing um "friðaruppeldi" og var Ulrike Meinhof, sem seinna varð heimskunn í tengslum við hryðjuverk, eitt fyrsta barnið, sem fékk alveg skipulegt “friðaruppeldi” frá barnæsku. Má því segja, að Baader-Meinhof- hryðjuverkasamtökin hafi verið skilgetið afkvæmi "friðaruppeldis".
Ég missti reyndar trúna á "friðarbaráttunni" fyrir margt löngu, um líkt leyti og tveim hópum friðarsinna lenti saman á "heimsfriðarmóti" í Japan og tugir manna voru drepnir.

Í "verkamannalýðveldum", t.d. á Kúbu, er hver sá, sem reynir að stofna til verkfalla eða berjast fyrir hag verkamanna tafarlaust fangelsaður. Þetta er gert með þeim rökum að "verkamenn" hafi völdin og sé verkalýðsbarátta því "gegn hagsmunum verkalýðsins".
Það leiðir því af sjálfu sér að vinstri menn, vinir Castros og annarra slíkra, hafa alltaf talið sig vera alveg sérstaka fulltrúa og kraftbirtingu verkalýðs og verkalýðsbaráttu hér á jörðu.
Íslenskir verkalýðsleiðtogar sóttu því t.d. þing opinberra "verkalýðsfélaga" alræðisríkjanna á Kúbu fyrir nokkrum árum, einmitt um það leyti, sem "hægri sinnaðir" (andkommúnískir) verkamenn í Samstöðu voru að berjast fyrir lífi sínu í Póllandi. Þingið samþykkti að sjálfsögðu ýmsar ályktanir, sem fordæmdu "kúgun verkamanna" víðs vegar á Vesturlöndum.
Einn stjórnmálaflokkur, sem hefur heitið ýmsum nöfnum, telur sig alveg sérsakan og útvalinn andstæðing erlendra stórvelda. Liðsmenn hans hafa því í gegnum tíðina vandlætast afar mikið og m.a. mjög sakað andstæðinga sína um "landsölu" og jafnvel "landráð".
Það þarf því ekki að koma neinum á óvart að nú er fullsannað og skjalfest í Moskvu, að einmitt þessi flokkur þáði samtímis mikla fjárstyrki og var um áratugaskeið beinlínis stjórnað úr ráðuneytum erlends stórveldis.

                                          Af illum verkum...
Nú, að Rússa-Grýlu liðinni, er í sjálfu sér ágætt að þurfa ekki lengur að sitja undir því að vera kallaður "fasisti" fyrir þær sakir einar að benda á staðreyndir um ástandið í sæluríkjum. Þeim staðreyndum mótmælir enginn lengur.
Mér fannst miklu verra fyrr á árum, og finnst enn, að vita af málsvörum alræðis og kúgunar meðal áhrifamanna hvarvetna í þjóðfélaginu, ekki aðeins í stjórnmálum, heldur einnig og ekki síst í lista- og menningarlífi þjóðarinnar.
Hitt fannst mér þá og finnst enn allra verst, og reyndar óþolandi, að sitja undir tali þess sama fólks í síbylju um "lýðræðið", "tjáningarfrelsið", "lítilmagnann" og "mannréttindin".
Havel Tékklandsforseta var örugglega ekki kunnugt um, þegar hann var hér á ferð fyrir nokkrum árum, í hvaða félagsskap hann var. Mér fannst beinlínis viðbjóðslegt að fylgjast með því að þeir sem flöðruðu allra mest upp um forsetann voru einmitt þeir áhrifamenn í stjórnmálum, listum og menningarlífi sem af mestu alefli höfðu stutt kvalara hans fáum árum áður meðan hann var andófsmaður og fangi.

Þetta fólk kann ekki að skammast sín. Það kunna nasistar.

Rússagrýla er dauð. En Grýlubörnin lifa og munu halda áfram að geta af sér afkvæmi, því skýringar á háttalagi þeirra er fremur að leita á vettvangi sálfræði en stjórnmála. Vinstrimennskunni verður varla útrýmt, fremur en sýndarmennskunni, vandlætingunni eða óskhyggjunni. Hún mun skjóta upp kollinum í einhverri mynd, undir einhverju nafni. Blekkingin er fallegri en raunveruleikinn, og menn munu halda áfram, enn sem fyrr, að berjast af miklu meiri sannfæringu fyrir lyginni heldur en sannleikanum.
Því munu íhaldsmenn seint öðlast þann töfraljóma, sem umlykur málsvara blekkingarinnar. Við það verður að búa.
Barnið í ævintýri Andersens hefur örugglega fengið skömm í hattinn. Svo var a.m.k. um okkur sem reyndum að benda fólki á úr hvaða efni nýju fötin væru sem skraddararnir Marx og Lenin höfðu saumað á keisarana í Kreml. Boðberar válegra tíðinda verða aldrei vinsælir, og fólk er alltaf reiðubúnara til að trúa lyginni heldur en sannleikanum.
Kíkóti skildi hvarvetna eftir sig slóða eyðileggingar. Það gera vinstri menn, stuðningsmenn, jábræður og umþegjendur alræðisherranna og böðlanna, líka. Fulltrúar og arftakar Rýssa- Grýlu eru hins vegar ekki meinlausir, sjónumhryggir riddarar. Auðvelt er samt að þekkja þá: Þeir tönnlast nefnilega í síbylju á fallegum orðum.
Nafni minn frá Skáholti orðaði nei-þýðir-já-lögmálið dálítið öðru vísi en ég, nefnilega svona:

Af illum gjörðum sínum þekkjast þeir,
sem þykjast geta frelsað heiminn.

Það er vissulega rétt að auðveldlega má þekkja þá af illum gjörðum þeirra.
En það er jafn auðvelt að að þekkja illvirkjana af fögrum orðum sínum.

Nær allt koldíoxíð er náttúrlegt og hefur verið í ármilljarða

Mér finnst tilvalið í ljósi „umræðunnar“ að setja hér inn smá tilskrif um koldíoxíð, lofttegund lífsins, hina raunverulegu undirstöðu alls lífs á jörðinni. Of fáir virðast vita, að það er koldíoxíð, ekki súrefni (sem er ekki nauðsynlegt lífi) sem er hin raunverulega undirstaða alls lífs á jörðinni.
Og „loftslagsvandinn” er enginn vandi. Þvert á móti. Afturhvarf til hins hlýja, raka loftslags sem ríkti á fyrri hluta núverandi hlýskeiðs væri öllum til hagsbótau.
Koldíoxíð er, ásamt vatni, undirstaða alls lífs á jörðinni. Þegar jörðin var ung, fyrir um fjórum milljörðum ára, áður en lífs varð vart, virðist það hafa verið yfir 20% gufuhvolfsins. Það hefur streymt úr iðrum jarðar æ síðan og ef lífsins nyti ekki við væri það nú örugglega meginuppistaða gufuhvolfsins eins og á systurplánetu jarðar, Venusi. En á Venusi er ekki fljótandi vatn, svo líf getur ekki þrifist.
Hér hefur koldíoxíðið, ásamt vatni og með því að tengjast ýmsum frumefnum myndað þær gífurlega flóknu keðjur kolvetnissambanda sem eru lífið sjálft. Það er fráleitt og beinlínis fáránlegt að tala um þessa undirstöðulofttegund í gufuhvolfinu frá upphafi og byggingarefni sjálfs lífsins sem „mengun”, eins og gróðurhúsamenn gera í ofstæki sínu og fáfræði.
Réttara væri að tala um óbundið súrefni og hið þrígilda afbrigði þess, ósón, sem „mengun”, því óbundið súrefni er ekki upprunalegt í gufuhvolfinu og ekki nauðsynlegt lífi, heldur úrgangsefni frá jurtalífinu sem dýrin, sumar bakteríur, allir sveppir (og maðurinn) nýta sér. Þessi „saur jurtanna” myndar nú 20,9% gufuhvolfsins en koldíoxíðið, sjálf undirstaða lífsins, var komið nokkurn veginn í jafnvægi, þ.e. niður undir ca. eitt kíló í hverju tonni gufuhvolfsins á fyrstu ármilljörðum lífsins, löngu fyrir daga risaeðlanna. Það er nú um 0.038% eða ca 400 grömm í tonni andrúmslofts.

Það er rúmlega fimmtíu sinnum meira í höfunum, (sem eru basísk og geta því ekki súrnað)

 Af þessum 400 grömmum í tonni andrúmslofts eru kannski 10 grömm manngerð, en vel hugsanlega miklu minna.Raunar mælist koldíoxíð mjög mismikið eftir landsvæðum og árstíðum og tímum sólarhrings, eykst á nóttinni, minnkar á daginn.
Koldíoxíð kemur að sjálfsögðu að hluta frá andardrætti manna, dýra, fugla, fiska (neðansjáar). skordýra (gífulegt magn, sem alltaf gleymist) og ekki síst kemur það frá sveppagróðri og aeróbískum (ildiskærum) bakteríum. Allt sem deyr ofansjávar og neðan breytist að miklu leyti í koldíoxíð fyrir tilverknað þessarra örvera. Menn ættu að hafa í huga að örverur eru um helmingur lífmassa jarðarog þetta magn er gífurlegt (sbr. t.d. framræsla mýra).

Þá er ótalið allt það, sem streymir af þessari ósýnilegu, lyktarlausu lofttegund upp úr jörðinni allan sólarhringinn alla daga úr öllßum lág- og háhitasvæðum jarðar ofansjávar og neðan auk þess sem eldfjöllin leggja öðru hvoru til. Jafnvel í ýmsum jarðfræðilega „köldum" löndum eru víða ölkeldur, sem koldíoxíð streymir upp um.
Þetta er óskaplegt magn, en eldvirkir neðansjávarhryggir ná um 50 þús. kílómetra í mörgum hlykkjum umhveris jörðina og á þeim eru hunduð þúsunda eða milljónir loftventla og eldgíga.
Allar jurtir, ofansjávar og neðan eru að miklu leyti úr kolefni, oft 30-50% og bókstaflega allt þetta kolefni kemur úr koldíoxíði. Menn og dýr eru líka að miklu leyti úr kolrfni, sem upphaflega hefur komið úr koldíoxíði gufuhvolfsins.
Jurtirnar þurfa gífurlegt magn koldíoxíðs á hverjum degi til að vaxa og dafna, mynda nýjar frumur og vefi og nýtt súrefni, en allt súrefni gufuhvolfsins hefur áður verið koldíoxíð (annar helmingur mólekúlsins).Þessi hringrás tekur aðeins innan við tíu ár.
Raunar byggir C 14 aldursgreining fornleifafræðinga á þeirri staðreynd, að þetta er hringrás sem sífellt endurnýjast, koldíoxíð eyðist og nýtt tekur við á um tíu ára fresti og þannig hefur þetta verið í milljarða ára, síðan jörðin var ung.

Í samanburði við þessa risavöxnu hringrás sem nær til allra jurta og þörunga í öllum löndum og höfum verður brölt mannanna heldur lítilfjörlegt og beinlínis hjákátlegt.

Á þessari mynd má sjá, að koldíoxíð, þessi 0,038% gufuhvolfsins, er talið valda í mesta lagi 3,6% gróðurhusaáhrifa.Hluti mannkynsins í þessum 3,6% er reyndar svo lítill að hann mælist varla, en um það stendur öll deilan.

Hugsið um það!

Gróðurhúsaáhrif koma að langmestu leyti frá vatnsgufu (myndina má stækka með því að smella á hana).

Gróðurhúsaáhrif væru góð eða, að flýta ísöldinni

 

Þessi ritgerð mín birtist upphaflega í Þjóðmálum undir nafninu „Að flýta ísöldinni“, en hér er hún mikið aukin og endurbætt.Ég tel raunar að þetta ætti að vera skyldulesning fyrir alla áhugamenn um loftslagsmál, ekki síst þá sem áhyggjur hafa af „hlýnun jarðar“, en hér er að finna flest allt það, sem ég að segja um þetta mál. Þótt hún sé nokkuð löng, ber flestum saman um að hún sé ekki erfið aflestrar, enda reyni ég að forðast að vera allt of „fræðilegur“. Um allt þetta mál er best að beita fyrst og fremst almennri, heilbrigðri skynsemi og einskorða sig við óhrekjanlegar sögulegar, landfræðilegar og náttúrufræðilegar staðreyndir.

Ég man það vel, þegar ég var í Austurbæjarskólanum fyrir hálfri öld eða svo, löngu áður en hann varð „ „fjölmenningarskóli”, að mér og jafnöldrum mínum var sagt,  að veður hér hefði verið miklu hlýrra fyrir landnám en það er nú. Ekki þyrfti annað en fara í næstu mógröf, þar sem stórir trjástofnar vitnuðu um miklu gróskuríkara Ísland en það sem við þekkjum.

Ég man líka, þegar ég var skömmu síðar í gagnfræðaskólanum við Lindargötu, að okkur var bent á þá staðreynd, að fyrir örfáum árþúsundum, skömmu fyrir daga Forn- Egypta, var Sahara- eyðimörkin grasi gróin slétta, yfir að líta eins og þjóðgarðar Austur- Afríku eru í dag, jafnframt því að Ísland var jöklalaust að kalla. Þetta skýrði kennarinn svo, að uppgufun úr höfunum hefði verið meiri. Auk þess hafa allir lært, í síðasta lagi í eðlisfræði 9. bekkjar grunnskóla, að hlýtt loft tekur til sín margfalt meiri raka en kalt. Gróflega þýðir þetta að hlýnun gufuhvolfsins um eitt stig veldur hækkun vatnsgufu í því um sjö rakastig. Raki í gufuhvolfinu var því miklu meiri en nú og þar með úrkoman. Þetta voru þá þegar alkunnar staðreyndir og eru enn staðreyndir þótt þær virðist ekki lengur alkunnar.

Áður en lengra er haldið ættu menn fyrst að gera sér grein fyrir einu algeru undirstöðuatriði: Gróðurhúsaáhrif væru góð. Ef sú smávægilega endurhlýnun og uppsveifla í hitastigi, sem staðið hefur í megindráttum frá aldamótunum 1900 er eitthvað annað en ótalmargar aðrar upp- og niðursveiflur í hitastigi undanfarnar aldir og árþúsundir og heldur áfram, ólíkt öllum hinum, ber að fagna því. Ég undirstrika þetta vegna þess að flestallir, nánast allir sem fjalla um þessi mál ganga út frá því sem gefnu að afturhvarf til hins hlýja, raka loftslags fyrri alda og árþúsunda sé eitthvað voðalegt, sem skylt sé að berjast á móti. Þetta er alrangt. Endurhlýnun á að taka fagnandi. Raunar bendir margt til að uppsveiflunni sé nú að ljúka eins og öllum hinum, og við taki niðursveifla. Ég veit vel, að þegar menn lesa þetta munu þeir telja, að nú hafi ég endanlega farið úr límingunum. En svo er alls ekki. Mér er full alvara.

„Loftslagsvandinn” er enginn vandi. Þvert á móti. Afturhvarf til hins hlýja, raka loftslags sem ríkti á fyrri hluta núverandi hlýskeiðs væri öllum til hagsbóta. Ég hélt ekki að það væru nein sérstök tíðindi, að mesti óvinur alls sem lifir, er frost og kuldi. Þetta hljóta allir að vita. Skynlausar skepnur, fuglar, fiskar, skordýr, grös og jurtir vita þetta vel og leita því ávallt í hlýjuna. „Umhverfisverndarsinnar” vita þetta, þótt undarlegt megi virðast augljóslega ekki. Þeir, fjölmiðlamenn og flestir stjórnmálamenn, með Al Gore í fararbroddi hafa fengið þá flugu í höfuðið að hlýjan, vinur alls sem lifir, sé vond. Hin meinlokan er þó enn undarlegri, en hún er sú, að heimurinn muni farast, ef hlýnar eitthvað agnarlítið aftur, um kannski eina- tvær gráður á næstu hundrað árum, þannig að loftslag fari aftur að líkast því sem var t.d. á dögum Grikkja og Rómverja.

Þá voru núverandi sandöldur Norður- Afríku grónar og helsta kornforðabúr veldisins. Allt Miðjarðarhafssvæðið var raunar grænna og grónara en nú og fornleifar sanna, að vínrækt var stunduð við Hadríanusar- múrinn á landamærum Skotlands. Eins og íslenskir jöklafræðingar vita voru íslenskir jöklar á þessum tíma miklu minni en nú, sumir lítið annað en snjóskaflar, sem sem sjá má á meðfylgjandi mynd. Og hvað gerir það til þótt slík veðrátta komi aftur? Ég vil taka þetta skýrt fram vegna þess að bókstaflega allir sem um þetta mál fjalla ganga út frá því sem gefnu, að endurhlýnun og afturhvarf til hins hlýja og raka loftslags á dögum víkinga, Rómverja (hlýrra en hjá víkingum) eða Forn- Egypta (hlýrra en hjá Rómverjum) eða jafnvel afturhvarf til bórealsks tíma þegar flestallar eyðimerkur voru grónar og Ísland jöklalaust væri eitthvað vont. Svo er alls ekki. Þvert á móti.

Þótt merkilegt megi virðast sýnast líka flestir, sem eins og ég blása á gróðurhúsakenningarnar telja, alveg eins og forsvarsmenn kenningarinnar, að slík endurhlýnun væri eitthvað sem beri að forðast og berjast á móti. Svo er alls ekki.

Þótt menn, eða að minnsta kosti Íslendingar af eldri kynslóðum, hljóti eins og ég hafa lært það, að veður var miklu hlýrra fyrr á öldum og árþúsundum virðast allir aðrir en ég búnir að gleyma því. Í mesta lagi er þess stundum getið, að veður hafi verið hlýrra á landnámsöld, sem er út af fyrir sig rétt, en þá hafði þó kólnað verulega frá dögum Grikkja og Rómverja þúsund árum fyrr. Veður á dögum Rómverja hafði aftur kólnað verulega frá dögum Forn- Egypta, sem aftur var kaldara en á hinu „atlantíska” eða heitasta skeiði bórealska tímans (einnig nefnt holocen- hámarkið) sem lauk fyrir eitthvað rúmlega 6000 árum, skömmu áður en elstu mannvirki Forn- Egypta og Súmera fóru að rísa. Þá var hiti mun hærri en „svörtustu” spár tölvulíkanasmiða „umhverfisverndarsinna” gera ráð fyrir, 4-5 stigum hærri en nú. Þá var Ísland jöklalaust og Sahara algróin eins og aðrar eyðimerkur.

Þetta eru allt beinharðar staðreyndir sem ég hef vitað um síðan í æsku og hélt til skamms tíma að væru alkunnar. Enginn virðist nú muna eftir þessu nema ég, þótt það sé óumdeilt.

En lítum nú nánar á málin: Ég lærði eins og aðrir af minni kynslóð í barna- gagnfræða- og menntaskóla að við lifum nú á ísöld, þótt hlýskeið sé. Í raun er loftslag nú afar kalt, sé miðað við jarðsöguna í heild, og raunar einnig á mælikvarða núverandi hlýskeiðs, sem er eitt af í kringum 20 slíkum síðustu þrjár ármilljónir. Menn hljóta að vita, eins og ég, að mest alla milljarða ára sögu jarðarinnar hefur hiti verið allt frá fimm- tíu og stundum allt að 20 stigum hærri en nú og lítill, og oftast enginn ís við heimskautin.

Mest alla jarðsögu Íslands, þ.e. á tertíertíma sem nær yfir fyrstu 15-20 milljón (ekki þúsund) árin þar til núverandi ísöld hófst, var loftslag og gróður hér svipaður og nú er í Norður- Kaliforníu, svo sem sjá má á surtarbrandslögum og steingervingum á Tjörnesi og víðar. Slíkt loftslag er Íslandi og jörðinni allri eðlilegt, ekki ísaldarkuldinn, sem nú ríkir, þrátt fyrir hlýskeið.

Núverandi hlýskeið ríkjandi ísaldar hófst með gífurlegu flóði fyrir eitthvað um tíu-tólf þúsund (ekki milljón) árum. Hiti hækkaði þá enn einu sinni skyndilega um tíu stig eða meira á norðurslóðum á minna en mannsaldri alveg án „gróðurhúsaáhrifa” af mannavöldum svo jökulskildirnir miklu bráðnuðu á örskömmum tíma.

Menn hafa, sem fyrr sagði fundið merki um 20 eða fleiri önnur slík hlýskeið á núverandi ísöld (eða kvartertíma), sem staðið hefur í allt að þrjár milljónir (ekki þúsundir) af 4.500 milljón ára sögu jarðarinnar. Þau standa í fáeinar árþúsundir á um hundrað þúsund ára fresti og hafa sum augljóslega verið miklu hlýrri en það sem nú ríkir. Um ástæður hlýskeiðanna er ekkert vitað með vissu, en langtímasveiflur í geislun sólar eru alls ekki ólíkleg orsök. Breytingar á sporbaug jarðar geta varla skýrt svo skyndilegar og snöggar sveiflur.

Fundist hafa merki um nokkrar aðrar stórar ísaldir á fyrri tímaskeiðum jarðsögunnar, en þær hafa verið tiltölulega stuttar sé miðað við ármilljarða heildarlengd hennar. Hitastig á jörðinni fer sem fyrr sagði nú hægt kólnandi og þornandi. Þessi kólnun er ekki jöfn, en þótt hita- og rakakúrfan sé hlykkjótt, liggur hún afdráttarlaust niður á við, mönnunum og gjörvöllu lífríkinu til ómælanlegs tjóns. Stóru niðursveiflurnar í hitakúrfunni má kalla „litlar ísaldir” og hafa verið nokkrar. Þess á milli hlýnar aftur um skeið, en þrátt fyrir allar sveifur og sveiflur innan í sveiflum kólnar og þornar loftslagið hægt og sígandi.

Allir kannast við síðustu „litlu ísöld” sem náði (gróflega) yfir tímabilið frá 1300-1900, en önnur slík, sem þó var miklu hlýrri, hefur lengi verið kunn. Hún hófst eitthvað upp úr 500 f. Kr. og náði inn á fyrstu aldir okkar tímatals. Þá lagðist byggð af í norður- Skandinavíu og gresjur Mið- Asíu skrælnuðu og urðu þær eyðimerkur, sem þar eru nú. Þetta hvort tveggja átti mikinn þátt í að hrinda af stað þjóðflutningunum miklu.

Enn ein slík „lítil ísöld“ (sem þó var hlýjust þeirra) hófst um 2200 f. Kr. og stóð í 2-3 aldir samkv. borkjörnum á Grænlandi. Þurrkarnir sem henni fylgdu áttu mikinn þátt í að gera útaf við elsta konungsríki Egyptalands og menningu Súmera í núverandi Írak.

 Mönnum sést stundum yfir, hve stutt er síðan jökulskeiðinu, (sem margir kalla einfaldlega „ísöldina“) lauk. Rekji menn söguna aftur til þess tíma þegar pýramídar Egypta voru reistir og elsta syndaflóðsagan, Gilgamesh, var rituð af Súmerum eru þeir þegar komnir hálfa leið aftur á „ísöld“. Það er varla tilviljun að slíkar flóðasagnir eru alls tæplega 200 talsins frá öllum heimshornum, en frægastar eru sagnirnar um Nóaflóð, Gilgamesh og Atlantis.Flóðið mikla í lok „ísaldar“ er miklu nær okkur í tíma en flestir halda.

Fyrstu árþúsundin eftir flóðið mikla, sem markar upphaf núverandi hlýskeiðs var loftslag á norðurslóðum sem fyrr sagði miklu heitara en ofstækisfyllstu reiknimeistarar og spámenn heimsendafræðinga nútímans gera ráð fyrir í „svörtustu” tölvuspám sínum. Ísbirnir og aðrar heimskauptaskepnur lifðu þó góðu lífi örlítið norðar en nú. Meginjöklar á Suðurskautslandinu og Grænlandi bráðnuðu ekki, þótt eitthvað kvarnaðist úr þeim, einkum Grænlandi, og meðalyfirborð sjávar, að frátöldu landrisi (sem var gríðarlegt á norðurslóðum þegar jökulfarginu létti) og landsigi var litlu hærra en nú.

 Allt þetta dæmi um yfirborð sjávar er raunar afar flókið, því landrisið sem síðar hefur orðið á norðurslóðum er geysimikið, ekki síst hér á Íslandi. Annars staðar, svo sem við Norðursjó, hefur orðið landsig. Við Miðjarðarhafið og sunnar, þar sem áhrifa frá jökulfarginu gætti ekki var yfirborð sjávar þó sáralítið hærra en nú. Um þetta eins og annað er best að nota raunverulegar sögulegar staðreyndir en gleyma tölvulíkönum. 

Vatnajökull og aðrir nýmyndaðir smájöklar á norður- og suðurhveli og það sem kvarnast úr Grænlandi dugir aðeins til fáeinna sentimetra eða í mesta lagi örfárra tuga sentimetra hækkunar sjávarborðs þótt allra „svörtustu” tölvuspár rættust og jörðin hyrfi til bórealska tímans og yrði aftur sem aldingarður. Ekkert bendir þó til að svo fari.

 

 

 

Ef gufuhvolfið hlýnar eykst mjög vatnsgufa í því, sem stuðlar að lækkun sjávarborðs. Sömuleiðis eykst snjójókoma á jökla en það er ákoma (þ.e. snjókoma umfram sumarbráðnun) ekki hitastig, sem mestu ræður um vöxt og viðgang jökla. Hábunga jöklanna hækkar því, þótt úr kvarnist nær sjávarmáli. Eitt er alveg víst: Bæði Grænland og Suðurskautslandið voru á sínum stað þótt loftslag væri þetta mikið hlýrra.

Á bóreölskum tíma var Ísland nánast paradís á jörðu í samanburði við það sem nú er, enginn Vatnajökull, aðeins fáeinir snjóskaflar á hæstu tindum og landið allt grænt og gróðri vafið. Hveitirækt hefði trúlega mátt stunda á Sprengisandi, jafnvel á Hveravöllum. Allt lífríkið tók við sér. Gífurleg landflæmi víða um heim, sem höfðu verið lítt byggileg vegna kulda eða þurrka, urðu nú aftur lífvænleg mönnum, dýrum og jurtum. Freðmýrar bráðnuðu án þess að metanuppstreymi gerði illt af sér. Uppgufun úr höfunum jókst, og hið hlýja loft gat tekið til sín meiri raka en áður. Sahara- eyðimörkin varð grasi gróin, eins og flestar aðrar eyðimerkur og þéttbyggð mönnum og skepnum.

Síðan kólnaði hægt og þornaði, svo byggðin færðist til strandar og í Nílardalinn. Þessi þróun tók langan tíma. Sinai- skaginn hefur þannig örugglega verið miklu grónari en nú þegar Móses var þar á ferð með fólk sitt í 40 ár fyrir um 3.500 árum, því um sama leyti sýna fornleifar að krókódílar og flóðhestar voru þá enn í nú löngu horfnum fljótum í Ahaggar og Tibesti- fjöllum langt inni í Sahara.

Þessi kólnun og þornun náði hámarki um aldamótin 1900, en þá voru jöklar á Íslandi og annars staðar meiri en nokkru sinni frá því á jökulskeiði (“ísöld” sem fáfróðir kalla svo), um tíu þúsum árum fyrr.

Jafnframt því að Vatnajökull og aðrir smájöklar á norður- og suðurhveli hafa verið að myndast og skríða fram hafa eyðimerkur hvarvetna verið að stækka, uppgufun minnkar úr höfunum, og kalt loftið inniheldur minni raka en fyrr. Enn á tímum Rómverja voru borgir reistar í blómlegum landbúnaðarhéruðum Norður- Afríku, þar sem nú eru sandöldur einar. Stórir hlutar Norður- Afríku voru enn grassléttur og þaðan komu fílar Hannibals og villidýrin í hringleikahúsin.

Þar sem áður voru kornakrar Mesópótamíu, eru nú eyðimerkur Íraks. Í Sádí- Arabíu, Íran og í Góbí og Taklamakan- eyðmörkum Vestur- Kína hafa fundist fjölmargar, nú nafnlausar og yfirgefnar borgir og þorp grafnar í sandinn, því með lækkandi hitastigi minnkar úrkoman og eyðimerkur skrælna. Þegar síðasta „litla ísöld” hófst fyrir alvöru um 1300 grófust þorp Anasazi- indíána í suðvesturríkjum Bandaríkjanna í sand og fóru í eyði.

Um allt þetta er best að trúa ritum samtímahöfunda úr fornöld og fornum mannvistarleifum í eyðimörkum hvarvetna, þær ljúga ekki.

Forn- Egyptar áttu þannig fyrir 3000 árum í sífelldum bardögum við svonefnda „Líbíumenn“, sem komu á stríðsvögnum vestan að svo sem sjá má á samtímamyndum og frásögnum. Svæðið, sem þá nefndist „Líbía“ heitir nú Vestur- eyðimörk Egyptalands og sandöldurnar þar þar sem eitt sinn var farið á stríðsvögnum eru nú einungis færar torfærujeppum á blöðrudekkjum.

Þessar staðreyndir og margar aðrar voru mér og jafnöldrum mínum kenndar fyrir löngu og ég hef vitað um þetta flest síðan ég var barn og unglingur. Ég hélt því í einfeldni minni að aðrir vissu þetta líka. Svo virðist ekki vera. Bókstaflega allir jafnaldrar mínir virðast vera búnir að gleyma því sem þeir þó hljóta að hafa lært eins og ég, nefnilega að loftslag á jörðinni hefur verið að kólna og þorna í sveiflum og rykkjum í sex- sjö þúsund ár. Endurhlýnun væri öllum til góðs, mönnum, dýrum og jurtum.

Ég er hins vegar þannig gerður að ég trúi betur beinhörðum sögulegum staðreyndum en útreikningum tölvulíkanasmiða. Ef einhver trúir mér ekki er best að vitna í þann mikla „umhverfisverndarsinna” Hjörleif Guttormsson, en hann segir í Árbók Ferðafélagsins 1993 m.a.: „Á landnámsöld og fram eftir öldum voru jöklar hér sem annars staðar á landinu langtum minni en nú er. Jökulhetta var á Hnappafelli, eins og Öræfajökull var nefndur í öndverðu, og skriðjöklar teygðu sig þar eitthvað niður eftir hlíðum. Vatnajökull var til en langtum minni en síðar varð, hugsanlega að mestu skorinn sundur í tvo eða þrjá jökulskildi, enda lengst af kallaður Klofajökull. Meginskriðjöklarnir frá honum voru litlir í samanburði við það sem síðar varð. Það sem við köllum einu nafni Breiðamerkurjökul voru þrjár skriðjökultungur sem óvíst er hvort náðu að renna saman neðan við Mávabyggðir en sú nafngift náði þá einnig yfir Esjufjöll. Jökuljaðarinn hefur þá legið allt að 15 kílómetrum innar en nú er en utan við var slétta sem verið hafði sjávarbotn í ísaldarlokin. Drjúgur hluti þessarar miklu sléttu hefur verið gróinn og skógivaxinn á köflum eins og múlarnir beggja vegna og þar var víða allþykkur jarðvegur“.

Hjörleifur talar hér um landnámsöld, en þá var samt miklu kaldara og jöklar meiri en verið hafði fyrr, t.d. á tímum Grikkja og Rómverja, sem sjá má á meðfylgjandi kortum. (kortin má stækka með því að tvísmella á þau). 

Enn fyrr voru jöklar enn minni og eyðimerkur hvarvetna á jörðinni enn grónari. Hvað gerir það til þótt aftur færi að hlýna? Enn eru á lífi menn sem muna síðasta vetur „litlu ísaldarinnar”, frostaveturinn 1918. Slíkir vetur og aðrir enn verri voru algengir allt frá því á miðöldum og fram undir 1900 og það væri vissulega óskandi að þeir komi aldrei aftur.

Því miður er líklegt að svo fari. Næsta „litla ísöld” verður sem fyrr sagði vafalaust enn kaldari en sú sem nú hefur gengið yfir um sinn. Þegar jökulskeiðið hefst svo fyrir alvöru verður ekkert eftir af byggingum og streði Íslendinga annað en fáeinar borholur og jarðgöng djúpt undir jöklinum.

Þetta er engin barnaleg heimsendaspá, þetta hefur gerst 20 sinnum eða oftar á núverandi ísöld og mun alveg örugglega gerast aftur„Gróðurhúsaáhrifin”, ef einhver eru, gætu hugsanlega hægt á þessari þróun eða stöðvað hana. Vonandi fer svo, en fátt bendir til þó til slíks.

 

         Þáttur vísindamanna er undarlegur

Þrátt fyrir þær óhrekjanlegu náttúrufræðilegu og sögulegu staðreyndir, sem ég hef bent á og auðvelt er að staðfesta lifir sú skrýtna bábilja góðu lífi í hugarheimi tölvulíkanasmiða, að eyðimerkur muni stækka og allt skrælna ef aftur hlýnar í veðri.

Einn þessara manna, eðlisfræðingurinn Micael Mann, var hér fyrir nokkru, en hann fór að kalla sig „loftslagsfræðing“ eftir að hann sneri sér að gerð tölvulíkana um loftslag. Samkvæmt líkönum hans mun Miðjarðarhafssvæðið skrælna ef hitastig hækkar um 2 gráður og verður aftur eins og það var á öldunum fyrir Krists burð (sbr. meðfylgjandi mynd af jöklum á Íslandi á þeim tíma). Hverju á að trúa? Tölvulíkani Manns eða sögulegum staðreyndurm?

Raunar heyrist þetta litla orð „aftur” bókstaflega aldrei í heimsendaskýrslum reiknimeistaranna, sem hleyptu allri þessari undarlegu steypu af stokkunum.

En af hverju allur þessi ótti við hlýjuna? Mér sýnist ástæðan vera augljós: Ömurlegt ástand náttúrufræðikennslu austan hafs og vestan. Það er slæmt hér, en utanlands virðist ástandið enn miklu verra. Hinir erlendu fjölmiðlamenn, sem áttu upptökin að „umræðunni” um „gróðurhúsaáhrifin”og ráða henni, virðast almennt hafa verið tossar í skóla, og stjórnmálamennirnir, sem ákvarðanir taka, að mestu út frá skrifum fávísra æsifréttablaðamanna, sýnast hafa verið álíka grænir í flestum námsgreinum.

Meira að segja íslenskir ráðamenn taka undir þetta undarlega tal um „loftslagsvandann”. Það er kannski hægt að fyrirgefa útlendingum, því náttúrufræðikennsla virðist í molum erlendis sem fyrr sagði, en Íslendingar ættu að vita meira. Ég get fullyrt, að það var ógerlegt að ná stúdentsprófi frá eina menntaskólanum í Reykjavík í minni tíð án þess að vita mest allt eða allt það sem að framan greinir. Hvers vegna tala þeir þá svona?

Strax í fornöld tala ýmsir höfundar um versnandi veðurfar og stækkun eyðimarka og menn, t.d. á Norðurlöndm hafa vitað öldum saman að gróður var áður miklu meiri og jöklar minni en nú. Þegar snemma á 19. öld var bent á, að trjástofnar í mýrum í háfjöllum Skandinavíu sanna afdráttarlaust, að trjálína hefur sums staðar lækkað um 700-900 metra frá því skógur óx hæst upp í fjöll.

Það var svo um aldamótin 1900 sem þeir Blytt og Sernander gerðu í meginatriðum grein fyrir þeirri hægu kólnun og þornun sem staðið hefur frá bóreölskum tíma og enn er fylgt, en þeir studdust aðallega við gróðurleifar í mýrum. Það voru einmitt þeir sem notuðu fyrst orðið „bórealskur” um hið afar raka og heita tímabil fyrst eftir flóðið mikla fyrir um 11.500 árum, (holocen- hámarkið) þegar loftslag var heitara en ofstækisfyllstu gróðurhúsamenn gera ráð fyrir í „svörtustu” tölvuspám sínum og jörðin var einn aldingarður. Niðurstöður þeirra félaga standa enn óhaggaðar og nýrri rannsóknir, svo sem með borkjörnum á Grænlandi og Suðurskautslandinu hafa í öllum meginatriðum staðfest þær.

Þetta og margt annað ættu alvöru, marktækir vísindamenn að vita, en margir þeirra gera það augljóslega ekki.

Íslenskir fjölmiðlamenn eru vissulega sekir um margt, en þeir eru ekki sekir um allt, og í þessu máli er þáttur þeirra aðallega að éta athugsemdalaust upp blaðrið úr fákænum erlendum starfsbræðrum sínum. En hvað með alla vísindamennina? Þáttur þeirra er merkilegur og undarlegur. Menn hafa nefnilega vitað afar lengi að tölvulíkön eru óþörf, aðeins þarf að rekja mannkynssöguna (ekki jarðsöguna) afturábak í fáeinar árþúsundir. Getur verið að þeir séu slíkir „fagidíótar” að þeir viti þetta ekki? Margt bendir til þess.

Erlendir stjórnmálamenn virðast hafa gripið blaður fjölmiðlamanna um þessi mál á lofti og síðan fengið vísindamenn sér til hjálpar. Þetta hefur síðan undið upp á sig. Allir vita, að lögfræðingur gefur það „lögfræðiálit” sem best hentar þeim sem borgar fyrir álitið. Eins og margir hafa bent á eru vísindamenn á stöðugum höttum eftir styrkjum, og undanfarin ár renna flestir og stærstu styrkirnir til þessara mála. Fjölmiðlamenn sem þiggja laun sín og þar með hús, bíl og sjálf fötin utan á sig beint úr vösum Baugs- forkólfanna ímynda sér margir að þeir séu óháðir, en eru það ekki. Svipað gildir um vísindamann sem þiggur laun sín frá t.d. Norðurskautsráðinu, Evrópusambandinu eða Sameinuðu þjóðunum. Þeir fá þær niðurstöður sem þeir vita að vinnuveitendur þeirra vilja helst sjá, og fara raunar síðan smám saman ósjálfrátt að trúa þeim sjálfir.

Talið um að „vísindamenn séu sammála” um þetta mál er hins vegar gamalt og alkunnugt áróðursbragð, sem gróðurhúsamenn beita mjög. Ef menn vilja geta þeir t.d. flett upp á Wikipedíu þar sem er langur listi yfir hámenntaða, virta vísindamenn í loftslagsmálum sem eins og ég blása gjörsamlega á koldíoxíð- gróðurhúsahjalið, en um þá er aldrei talað.

Lygin er líka alltaf miklu skemmtilegri og meira spennandi en sannleikurinn. Vísindamaður á að leita sannleikans, hvert svo sem það kann að leiða. Jafnskjótt og hann gengur á mála hjá einhverjum hagsmuna- eða þrýstihópi fer hann að gerast málpípa og halda fram tilteknum málstað. Hann hættir þá að leita sannleikans og þar með að vera vísindamaður.

Mér hefur raunar sýnst í gegnum tíðina, að það sé erfitt, kannski alveg ómögulegt að halda fram nokkrum málstað, hversu góður sem hann kann að virðast, án þess að ljúga.

Reyndar eru margir þeirra svokölluðu „vísindamanna” sem hæst hafa um þessi mál gjarnan með próf í einhverri allt annarri fræðigrein. Yfirlýsingar dýrafræðings, jarðfræðings eða grasafræðings um veðurfræðileg efni eru álíka marktækar og t.d. yfirlýsingar tannlæknis um verkfræði eða bókmenntafræðings um stjörnufræði.

 

         Er Suðurskautlandið að bráðna?

Eitt af fjölmörgum dæmum um slíkt er háværasti talsmaður loftslagsdeildar NASA þar til fyrir stuttu, James Hansen, sem er stjarneðlisfræðingur og hefur beitt þessari áður virtu stofnun í þágu allra ofstækisfyllstu gróðurhúsamanna, t.d. með fráleitum og beinlínis fölsuðum og röngum yfirlýsingum um að Suðurskautslandið sé að bráðna. Staðreyndin er, að þar er jökullinn að þykkna eins og hábunga Grænlandsjökuls, öfugt við gróðurhúsatalið.

En víkjum aðeins nánar að Suðurskautslandinu: Ég lærði harla fátt í gagnfræðaskólanum við Lindargötu, en man þó vel eftir kortabók sem ég notaði þar, enda alltaf verið áhugamaður um landafræði. Í þessari kortabók var að finna yfirlit yfir meðalhita sumar og vetur á Suðurskautslandinu, en slíkt hitakort geta menn nú nálgast á netinu (sjá meðfylgjandi mynd).Þar munu menn sjá eins og ég sá fyrir hálfri öld, að nær alls staðar á Suðurskautslandinu er margra tuga stiga frost árið um kring og kemst aldrei nálægt frostmarki þannig að ís geti bráðnað, jafnvel yfir allra, allra „heitasta” árstímann.

Meðal- „hiti” yfir árið á meginjökli Suðurskautslandsins er mínus 57 stig. Gróðurhúsamenn telja, að hækkun hita um 1- 4 stig muni leiða til bráðnunar Suðurskautslandsins. Mér hefur hins vegar alltaf skilist í fákænsku minni að ís þurfi fyrst að ná frostmarki áður en hann bráðnar. Menn telja raunar að á stórum hlutum Suðurskautslandsins hafi hiti aldrei náð frostmarki svo ís geti bráðnað síðan í lok tertíertíma fyrir allt að þrem milljónum ára, þótt sum hinna ýmsu hlýskeiða, sem síðan hafi komið hafi verið miklu hlýrri en það sem nú ríkir.

Raunar fer bókstaflega öll bráðnun á Suðurheimsskautssvæðinu þannig fram að hafísjakar brotna úr skriðjöklum og bráðna síðan í Suður- Íshafinu svo sem verið hefur í 2-3 ármilljónir.Ís, sem er t.d. mínus 40 stig er nefnilega alveg jafn frosinn og ís sem er mínus 44 stig, eða það hélt ég.

Jafnvel við strendurnar nær hitinnn sárasjaldan, og víðast aldrei frostmarki nema þá fáeina daga yfir „heitasta” árstímann. Á þessu er þó ein undantekning: Út úr Suðurskautlandinu gengur langur og mjór skagi langt, langt í norður í átt að Suður- Ameríku, út fyrir heimskautsbauginn inn í tempraða beltið. Allra, allra nyrst á þessum skaga eru fáeinir smájöklar, sem eru jafn langt og lengra frá suðurskauti en Ísland er frá norðurskauti. Norðuroddi skagans er raunar eini hluti meginlandsins þar sem ís getur yfirleitt bráðnað og þar eru meira að segja dæmi um rigningu á sumrin, sem annars má heita óþekkt á Suðurskautslandinu.

Smájöklarnir þarna hafa verið að hopa dálítið og þar er komin skýringin á fréttum NASA og fleiri um bráðnun Suðurskautslandins. Þær fjalla allar um norðurodda þessa skaga, þótt það sé aldrei tekið fram. Norðuroddi skagans, sem er í tempraða beltinu, norðan heimskautsbaugsins, er líka vinsæll viðkomustaður fyrirmanna og forseta sem vilja býsnast yfir „hlýnun jarðar“.

Þess er nánast aldrei getið, að fljótandi hafís umverfis hefur aukist jafnt og þétt frá 1978 og hitastig á sjálfu meginlandinu hefur verið að lækka, ólíkt því sem er á norðurhveli. Óumdeildar mælingar sýna líka, að sjálfur meginjökullinn er að þykkna.

Skýringin virðist einföld. Eins og menn ættu að vita er það ekki hitastig heldur ákoma, þ.e. snjókoma umfram sumarbráðnun, sem mestu ræður um vöxt og viðgang jökla. Í þeirri tímabundu uppsveiflu, sem ríkt hefur undanfarna áratugi hefur uppgufunin úr höfunum aukist og þar með úrkoman. Þessi aukna úrkoma skilar sér í nágrenni heimskautanna sem snjór, þannig að meginjöklar þykkna og skriðjöklar herða á sér, þótt kvarnist dálítið úr jöðrunum. Það sama er að gerast á Grænlandi. Hábunga Grænlandsjökuls hefur hækkað, jafnframt því að kvarnast úr jöklum við sjávarmál og snælínan hækkar.

Gróðurhúsamenn svífast einskis. T.d. hefur nýlega komið í ljós, að svonefnd „hokkíkylfa” um hlýnunina (Yamal- trjáhringjakúrfan), sem mjög hefur verið haldið á lofti ekki síst af Al Gore og IPCC. var vísvitandi fölsun, gerð með því að velja úr trén sem hentuðu málstaðnum en sleppa öðrum.

 

             Koldíoxiðið voðalega, lofttegund lífsins

En víkjum nú aðeins að „lofttegund lífsins”, koldíoxíðinu hræðilega. Það er, ásamt vatni, undirstaða alls lífs á jörðinni. Þegar jörðin var ung, fyrir um fjórum milljörðum ára, áður en lífs varð vart, virðist koldíoxíð hafa verið yfir 20% gufuhvolfsins. Það hefur streymt úr iðrum jarðar æ síðan og ef lífsins nyti ekki við væri það nú örugglega meginuppistaða gufuhvolfsins eins og á systurplánetu jarðar, Venusi. En á Venusi er ekki fljótandi vatn, svo líf getur ekki þrifist. 

Hér hefur koldíoxíðið, ásamt vatni og með því að tengjast ýmsum frumefnum myndað þær gífurlega flóknu keðjur kolvetnissambanda sem eru lífið sjálft. Það er fráleitt og beinlínis fáránlegt að tala um þessa undirstöðulofttegund í gufuhvolfinu frá upphafi og byggingarefni sjálfs lífsins sem „mengun”, eins og gróðurhúsamenn gera í ofstæki sínu og fáfræði.

Réttara væri að tala um óbundið súrefni og hið þrígilda afbrigði þess, ósón, sem „mengun”, því óbundið súrefni er ekki upprunalegt í gufuhvolfinu og ekki nauðsynlegt lífi, heldur úrgangsefni frá jurtalífinu sem dýrin (og maðurinn) nýta sér. Þessi „saur jurtanna” myndar nú 20,9% gufuhvolfsins en koldíoxíðið, sjálf undirstaða lífsins, var komið nokkurn veginn í jafnvægi, þ.e. niður fyrir ca. eitt kíló í hverju tonni gufuhvolfsins á fyrstu ármilljörðum lífsins, löngu fyrir daga risaeðlanna. Það er nú um 0.040% eða ca 400 grömm í tonni andrúmslofts. Það hallar með öðrum orðum mjög á koldíoxíðið í þessari hringrás. Jurtirnar (og sumar, þ.e. „anaeróbískar“) bakteríur gleypa jafn óðum allt það koldíoxíð sem þær fá, og breyta í lífmassa, lifandi vefi og súrefni, en dýralífið, sumar aðrar bakteríur (þ.e. „aeróbískar“), sem nýta súrefni og sveppagróðurinn getur engan veginn að torgað öllu súrefninu sem jurtirnar gefa frá sér. Jurtirnar, ekki aðeins á þurrlendi, heldur einnig og enn frekar í höfum og vötnum þurfa gífurlegt magn koldíoxíðs til að viðhalda sér og lífinu á jörðinni.

Án jurtanna og koldíoxíðs mundu öll dýr deyja og allt líf hverfa. Kolefnið, sem er undirstaðan og kjarninn í öllu sem lifir kemur nefnilega allt upprunalega úr koldíoxíði andrúmsloftsins í gegnum jurtalíf og þær bakteríur, sem nýta það til að framleiða lífmassa. Allt súrefnið, sem við öndum að okkur hefur líka einhvern tíman verið koldíoxíð.

 Á sama hátt og aldrei er talað um „endurhlýnun” heldur aðeins „hlýnun” er ávallt talað um koldíoxíð- „mengun”, aldrei nokkurn tímann eins og rétt er, um „hringrás”.

Og sú staðreynd heyrist aldrei nefnd að þessi „lofttegund lífsins” streymir úr iðrum jarðar allan sólarhringinn í gífurlegu magni alla daga ársins ofansjávar og neðan og raunar ekki síst hér á Íslandi. Þetta nær hámarki í eldgosum, en þótt ekkert sé eldgosið streymir koldíoxíð upp frá jarðhitasvæðum jarðar allan ársins hring, ekki aðeins ofansjávar, heldur jafnvel enn frekar á Atlantshafshryggnum og öðrum slíkum eldvirkum neðansjávarhryggjum, sem ná meira en fjörutíu þúsund kílómetra neðansjávar í öllum heimshöfum í mörgum hlykkjum allt umhverfis jörðina.

Á þessum hryggjum eru ótaldar þúsundir, ef ekki milljónir eldstöðva og loftventla, sem koldíoxíð streymir upp úr. Án þessa uppstreymis nýs koldíoxíðs mundi jurtalífið í sjó og á landi stórlega dragast saman, því það sem kemur frá mönnum, dýrum, fiskum, bakteríum og sveppum dugar engan veginn til. Jurtirnar eru gráðugar í koldíoxíð.

Hér kemur að dálítið merkilegu atriði: Enginn veit, eða getur vitað hve mikið náttúrulegt uppstreymi koldíoxíðs er. Mæling á uppstreymi lofttegunda úr jörðu er gífurlegum erfiðleikum bundin sem m.a. má sá á því að nýlega var tveimur aðilum falið að mæla uppstreymi brennisteinsvetnis frá Hellisheiðarvirkjun. Annar aðilinn sagði uppstreymið vera 5000 rúmmetra á sólarhring, hinn sagði það vera 80.000 rúmmetra. Hver sá vísindamaður, sem gefur frá sér áætlanir og yfirlýsingar um uppstreymi koldíoxíðs úr eldfjöllum og hverasvæðum ofansjávar og neðan allt umhverfis jörðina fer aðeins með getgátur gjörsamlega út í loftið og verður sjálfum sér og vísindunum til minnkunar.Enginn veit þetta og enginn getur mælt þetta. Það eina sem er öruggt er, að magnið er gríðarlegt.

En af hverju er ekki settur „kolefniskvóti” á hverasvæði og eldfjöll Íslendinga? Ástæðan virðist harla einföld: Menn virðast almennt alls ekki vita um þetta uppstreymi, sem er þó lykilatriði í koldíoxíðhringrásinni. Kyoto- menn nefna það aldrei.

Sömuleiðis er aldrei talað um það gífurlega magn koldíoxíðs, sem kemur frá sveppagróðri og þeim bakteríum sem nýta súrefni, í höfum, í landi og í lofti. Þessir sveppir og bakteríur eru langflestar ósýnilegir, en allar þessar örverur framleiða koldíoxíð án þess að nokkur taki eftir því nema þá sem loftbólum í brauði eða ostum eða þegar freyðir í ölglasi. Allt sem deyr, jafnt ofansjávar sem í höfunum, frá smæsta grasstrái upp í stórhveli er leyst upp af þessum sveppagróðri og bakteríum og breytist að stórum hluta í koldíoxíð.

Í höfunum kemur líka mikið frá fiskum og öðrum lífverum Margt smátt gerir eitt stórt, og menn ættu að hafa í huga að örverur eru meira en helmingur af því sem lifir, öllum lífmassa jarðar og frá þeim kemur meginþorri allrar losunar koldíoxíðs á jörðinni þótt fáir veiti því athygli. Mikið kemur frá andardrætti dýra, manna, fugla, skordýra (gífurlegt magn, sem alltaf gleymist)olfl. Losun frá mönnum er í hæsta lagi rúm 3% heildarlosunar. Um 97% koldíoxíðs er framleitt af náttúrunni, sem fyrr sagði, ekki af mönnunum, sem framleiða ca. 3%. En ekki nóg með það koldíoxíð veldur aðeins ca. 3,6% gróðurhúsaáhrifa. Áhrif mannsins sem t.d. Parísaramkomulagið gæti haft áhrif á, geta því ekki verið meiri alls en 0,12%. (sjá mynd).

Um allt þetta tala þeir sem býsnast út af „súrnun sjávar“ aldrei. Það er út af fyrir sig rétt að vatn getur tekið til sín lofttegundir, súrefni, koldíoxíð o.fl. að vissu marki í hlutfalli við loftþrýsing og hitastig. Gróðurhúsamenn virðast hins vegar halda, að allt koldíoxíð í höfunum komi úr því agnarlitla magni sem er í andrúmsloftinu, þ.e. þeim ca 400 grömmum (ekki kílóum) þess sem finnast í hverju tonni gufuhvolfsins, og aukning þess um fáein grömm í hverju tonni muni breyta heimshöfunum í gallsúra eyðimörk!

Algert undirstöðuatriði í hringrás gufuhvolfsins er upptaka jurtanna á koldíoxíði. Um hana gildir í meginatriðum það sama og áður var sagt um náttúrulegt uppstreymi: Enginn veit hve mikið það er og enginn getur mælt það. Nýlega kom yfirlýsing frá hópi vísindamanna sem sagði að upptaka Amazon- frumskógarins á koldíoxíði væri helmingi meiri en áður var talið. Sú yfirlýsing sýnir fyrst og fremst í hvers konar villu og svima menn vaða hér. Þeir vita ekki hvort þeir eru að koma eða fara.

Auk þess er oft látið eins og Amazon sé upphaf og endir allrar koldíoxíð- upptöku. Það er fásinna. Hvert einasta grasstrá og þörungur hér á Íslandi og annars staðar í sjó og á landi étur koldíoxíð. Þótt Amazon- svæðið sé stórt er það aðeins agnarlítið brot í því gífurlega stóra dæmi.

 Hlutfall koldíoxíðs (sem veldur innan við 5% allra gróðurhúsaáhrifa) sýnist vissulega hafa aukist dálítið. Það er sagt hafa verið um 0.029% fyrir iðnbyltingu , en er nú, sem fyrr sagði sagt um 0.040% gufuhvolfsins, hugsanlega fyrir tilverknað mannanna, sem hafi tímabundið framleitt meira en jurtirnar hafa undan að torga.  

Heimsendir á sem sagt að verða vegna þess að vonska mannanna hafi valdið því að koldíoxíð hafi aukist um sem svarar um 110 GRÖMMUM (ekki kílóum, heldur grömmum) í hverju TONNI andrúmslofts á síðustu 250 árum, eða sem svarar 110 króna vöxum af einni milljón í 250 ár! (Raunar eru yfirlýsingar um koldíoxíð á fyrri öldum vafasamar, m.a. vegna þess að magn þess mælist mismundandi eftir landsvæðum og árstíðum).

Meira koldíoxíð þýðir meiri næringu fyrir jurtalífið, sem aftur mun auka vöxt og viðgang þess á landi og í höfunum og þar með meiri næringu fyrir þær lífverur sem nærast á jurtalífinu, öllum til góða. Náttúran leitar reyndar alltaf jafnvægis, og því má gera ráð fyrir því að til lengri tíma muni koldíoxíðið haldast áfram svipað og það hefur gert í a.m.k. 300-500 milljónir ára, þ.e. vel innan við 0.05% af gufuhvolfinu. Og hvað gerir það til þótt koldíoxíð aukist? Hvað er vandamálið?

Jafnvel þótt aukið koldíoxíð stuðli að endurhlýnun jarðarinnar (sem fátt bendir til að það geri að neinu marki) væri slík endurhlýnun hið besta mál, ekki aðeins fyrir mannkynið, heldur einnig og ekki síður fyrir öll dýr og jurtir, fugla og fiska og allt sem þrífst á jörðinni.

Ef um einhvers konar endurhlýnun til lengri tíma er að ræða ber að fagna því og beinlínis auka koldíoxíð- „mengunina”. Það mundi þó því miður afar litlu breyta, því koldíoxíð er aðeins talið ábyrgt fyrir 3-5% af gróðurhúsaáhrifum, kannski minna. Vatsgufa orsakar um 90% allra gróðurhúsaáhrifa og metan og fleiri lofttegundir mest af þvi sem eftir er.

Það kann að koma einhverjum á óvart sem les þessar línur, að ég er hlynntur verndun náttúrunnar og var það löngu áður en slíkt komst í tísku. Ég las bækur Rachel Carson í æsku og hafði, og hef að vissu marki enn áhyggjur af mengun. Ég er hér að tala um raunverulega mengun, ekki koldíoxíð.

Frá bílum kemur t.d. kolmónoxíð, köfnunarefnisoxíð og ósón, sem er ertandi og eitrað og einnig fíngert sót, auk ryks. Kolmónoxíð og ósón eru þó óstöðug efni og breytast fljótlega í meinlaust koldíoxíð og venjulegt súrefni. Sótið fellur með tíð og tíma til jarðar eins og rykið enda þyngra en andrúmsloftið, þannig að þessi mengun er, þrátt fyrir allt, fullkomlega afturkræf.

Ýmis sápuefni, áburður, skordýraeitur og fleira sem kemur frá efnaiðnaði svo og lyf, sem fara í gegnum líkamann og út í skolpræsakerfið geta líka valdið skaða. Þetta og margt annað er raunveruleg mengun sem berjast á gegn. En „umræðan” um mengun hefur því miður lengi verið að mestu í höndum fávísra, fáfróðra öfgamanna. 

Þegar talað er um loftmengun, koldíoxíð og áhrif mannanna á gufuhvolfið ættu menn líka fyrst að gera sér grein fyrir stærð þess. Það hefur engin eiginleg ytri mörk, en um þrír fjórðu þess eru í veðrahvolfinu, sem er nokkurn veginn sá hluti gufuhvolfsins sem er fyrir neðan flugvélina þegar flogið er milli landa.

Þegar menn horfa út um glugga flugvélarinnar ættu þeir að gera sér grein fyrir því hvílíkar ógnarstærðir hér er um að ræða, en gufuhvolfið er ekki aðeins yfir helstu flugleiðum heldur einnig byggðum og óbyggðum, eyðimörkum, heimskautum og úthöfum.

Menn ættu líka að hafa í huga, þegar talið berst að „mengun” að um þrír fjórðu hlutar jarðar (72%) eru þaktir úthafi þar sem mengun er engin að heita má. Aðeins rúmur fjórðungur er land. En ekki nóg með það: Um helmingur mannkyns býr á um 5% þessa lands og um 80% býr á um 20% þurrlendisins. Aðeins um 20% mannkyns byggir um 80% þurrlendis jarðar, sem þó er, sem fyrr sagði aðeins rétt rúmur fjórðungur yfirborðsins.

Jafnvel innan landamæra helstu „mengunarlandanna” svo sem Bandaríkjanna, Rússlands og Kína er að finna gífurleg landflæmi, þar sem byggð, og þar með mengun, er lítil sem engin.

Flestöll loftmengun er þyngri en andrúmsloftið og fellur því til jarðar nálægt upptökum. Hún er því ávallt staðbundin að meira eða minna leyti, en að sjálfsögðu á að berjast á móti henni. Undistöðulofttegund lífsins, koldíoxíð, er hins vegar ekki mengun og getur ekki verið það.

Olíusóunin hefur líka verið gífurleg, því olía hefur lengi verið allt of ódýr. Óskaplegt magn hefur farið og fer til húshitunar og raforkuframleiðslu, sem vel má leysa með öðrum hætti. Sparneytnir bílar eru líka hið besta mál, ekki vegna koldíoxíðs, heldur vegna þess að sparnaður er einfaldlega heilbrigð skynsemi. Þegar olía verður smám saman dýrari munu aðrar leiðir verða samkeppnisfærari. Gífurlegt magn olíu er enn í jörðu auk kola, sem hæglega má breyta í prýðilega olíu. Kjarnorku ætti líka að nýta miklu meira en gert er. En markaðurinn mun ráða fram úr þessu. Menn eiga hins vegar alveg að hætta að hafa áhyggjur af koldíoxíði. Það er ekki mengun.

 

            Grófasta blekking vísindasögunnar 

Á því er lítill vafi, að menn eru nú að verða vitni að grófustu, umfangsmestu blekkingu gjörvallrar vísindasögunnar. Aðeins gyðinga„vísind“ nasista standast samanburð við það sem nú er í gangi.

Ég hef áður likt vinstrimennskunni við sjálfs- ónæmissjúkdóm á þjóðfélögum Vesturlanda, svipað og gigt eða eyðni og geri það enn. Þetta fólk tekur alltaf og ósjálfrátt upp hvern þann málstað sem er Vesturlöndum í óhag og styður leynt og ljóst ytri óvini þeirra, hverju nafni sem þeir nefnast, þó ávallt með mannúð og manngæsku, frið, lýðræði og mannréttindi á vörum. Vinstra fólk er líka á stöðugum höttum eftir „góðum málstað” til að styðja, en af því að þetta eru jú vinstri menn þarf alltaf að segja þeim hvaða málstaður sé góður. 

Þeir hafa að sjálfsögðu tekið „gróðurhúsa”- steypuna upp á sína arma. Hér gefst þeim gullið tækifæri til að berja sér á brjóst, fordæma og vandlætast yfir vonsku Vesturlandabúa.

Í þessu, eins og svo mörgu öðru, svo sem í „pólitískri rétthugsun” (sem ég vil nefna „flathyggju) hafa þeir raunar fengið all marga kjána í fylgd með sér sem ímynda sér að þeir séu eitthvað annað en vinstri menn, en fólkið, sem gekk, ýmist leynt eða alveg ljóst erinda alræðis og gúlags í kalda stríðinu stendur hvarvetna fremst í flokki í þessu máli.

Heimsendafræði (eskatólógía á lærðra manna máli) var eitt höfuðviðfangsefni miðaldaguðfræðinga. Töldu hinir lærðustu menn miðalda einsýnt, að syndugt líferni mannanna, græðgi þeirra og illska mundi fljótlega kalla yfir þá eld og brennistein, pestir og kýli uns mannkynið tortímdist með öllu fyrir sakir vonsku sinnar, synda og almennrar fúlmennsku.Eskatólógum tókst þó aldrei að dagsetja heimsendi almennilega, hann dróst von út viti og er ekki kominn enn.

Minnir þetta afar mikið á málflutning þeirra, sem grænastir eru og vitlausastir í „umræðunni” nú til dags, en vinstri menn samtímans eiga fjölmargt sameiginlegt með hálærðum vandlæturum miðalda.

Auk þess er það varla tilviljun að heimsendaumræðan hófst í alvöru skömmu fyrir síðustu alda- og árþúsundamót. Fárið, sem núna steðjar að var að sögn þessa fólks upphaflega í tvennu lagi, auk „tvö þúsund vandans”. Í fyrsta lagi hefði syndugt líferni mannanna, græðgi þeirra og illska valdið alveg voðalegri mengun, sem hafi gert gat á ósónlagið, þó ekki á norðurhveli þar sem flestallt fólkið býr, heldur í óbyggðum hinum megin á hnettinum. Þeir, sem ekki brynnu lifandi slyppu þó ekki, heldur drukknuðu. Það væri nefnilega að hlýna í veðrinu af völdum títtnefnds syndugs lífernis mannfólksins. Mundi því ísinn bráðna, en hann er nánast allur í fyrrnefndum óbyggðum hinum megin á hnettinum. Hafið muni síðan flæða yfir löndin og lýðurinn, sem ekki brann drukkna í skrælnuðum eyðimörkunum.

Ég mun ekki hér fjalla um ósóngatið. Um það skrifaði ég í Moggann 1999 grein, „Úðabrúsar Eldlendinga” sem nú er að finna á vefsíðu minni (vey.blog.is). Ég læt nægja hér að benda á að ósóngatið hvarf tveim árum eftir að ég skrifaði greinina, en kom svo aftur jafn stórt og fyrr og nú er alveg orðið ljóst að þetta er, eins og ég benti þá á, náttúrufyrirbæri, sem trúlega hefur verið til staðar frá upphafi kvartertíma.

„Umræðan” um gatið hefur líka alveg þagnað. Allir virðast sömuleiðis hafa gleymt „tvöþúsund vandanum” nema tölvuframleiðendur, tölvufræðingar og tölvusölumenn. Þeir eru enn að telja peninga. Eins mun fara um koldíoxíð- og gróðurhúsa- „umræðuna” þegar aftur fer að kólna, en raunar virðist kólnun þegar hafin. Spámennirnir munu aftur skríða inn í hýði sín.

Að lokum: Nú veit ég vel, að margir munu telja að ég taki hér stórt upp í mig, þegar ég bendi á alkunnar náttúrufræðilegar og sögulegar staðreyndir gegn hálærðum útreikningum og ofurflóknum tölvulíkönum hinna ábúðarmestu og lærðustu „vísindamanna”. Það er út af fyrir sig rétt að ég er ekki vísindamaður þó ég hafi fyrir meira en mannsaldri tekið stúdentspróf frá latínuskóla þar sem allir gengu með bindi og kennarar voru þéraðir. Það kann ekki að þykja merkilegur grundvöllur til að taka þátt í þessari „umræðu”.

Raunar hafa fjöldamargir samtímamenn mínir gengið í gegnum sömu skóla og hafa lært það sama og ég. Margir hafa trúlega tekið hærri próf en ég, sem aldrei var neitt sérstakt námsljós, þótt ég hafi alltaf verið nokkuð góður í náttúrufræði, landafræði og sögu. Þeir hljóta því að vita eins og ég, að tölvulíkön eru óþörf og út í hött því hér er aðeins um „endurhlýnun” ekki „hlýnun” að ræða og þeir vita líka, að jörðin var öll miklu grónari þegar loftslag var hlýrra.

Þeir þegja þó um þessa vitneskju sína sem mér finnst skrýtið. Þvert á móti tala þeir sumir hverjir, ekki síst  fyrrum forseti vor, með áhyggjusvip og einhvers konar djúpum, harmrænum undirtóni meinlegra örlaga um „loftslagsvandann” og „ógnina” sem yfir jarðarbúum vofi ef hlýnar eitthvað smávegis aftur (sem ekkert bendir þó til að verði til lengri tíma).

Ég dreg ekki dul á að ég tel að Íslendingar ættu þegar í stað að segja sig frá Kyoto- ruglinu. Fulltrúar Íslendinga á alþjóðavettvangi ættu líka að nýta sér menntun sína, því útlendingar vita greinilega fæstir það sem íslenskir embættismenn, a.m.k. af eldri kynslóð hljóta að hafa lært eins og ég.

Íslenskir fulltrúar ættu að krefjast þess að hætt verði að tala um „hlýnun”, heldur ávallt „endurhlýnun” þegar fjallað er um þessi mál, svo og að orðinu „aftur” verði skotið inn hvarvetna sem við á.

Þegar þeir eigast við skilmingameistarinn með korða sinn, og þursinn með kylfu sína, er það ávallt sá með kylfuna, sem sigrar. Meistarinn með alla sína þekkingu á hinum ýmsustu fettum og brettum, stöðum og sporum skilmingamanna á ekki séns gegn kylfumanni, sem ekki tekur hið minnsta mark á reglunum og rotar hann.

Sumar kenningar eru þess eðlis, að þær verðskulda enga umræðu. Þær eru tóm endaleysa í sjálfum grundvelli sínum. Svo var t.d. um gyðinga- steypu „vísindamanna” nasista og svo er einnig um marxismann. Það er út í hött, ef ekki beinlínis mannskemmandi að rökræða við þungbúna, hálærða, sannfærða marxista, nýaldarsinna, kynjafræðinga, stjörnuspámenn eða aðra sem aðhyllast kenningar sem í sjálfum grundvelli sínum eru tóm vitleysa.

Á slíkar kenningar, eins og á gróðurhúsasteypuna á að beita kylfunni. Blása á ruglið.

Gróðurhúsamenn, Sameinuðu þjóðirnar, þeir „vísindamenn” sem lögðu nafn sitt við IPCC og ekki síst stjórnmálamenn, safnast saman öðru hvoru til að „bjarga plánetunni”. Raunverulegur tilgangur þeirra er að þenja út eigin völd, leggja á nýja skatta og allra helst leggja drög að einhvers konar alheimsstjórn þar sem þeir sjálfir hafi völdin. Um þessar samkundur er best að hafa orð Ólafs pá í Laxdælu: „Það vil eg að þeir ráði sem hyggnari eru. Því verr þykir mér sem oss muni duga heimskra manna ráð er þeir koma fleiri saman”.

H.C. Andersen misskildi almenning gjörsamlega þegar hann segir að fólkið hafi farið lúpulegt heim eftir að barnið hrópaði. Þetta er rangt. Fólkið hefði ráðist að barninu, skammað það og svívirt. Síðan hefði drengurinn hlaupið grátandi heim meðan fólkið hélt áfram að hylla keisarann berrassaða.

Þannig var a.m.k. um okkur sem reyndum að benda fólki á í kalda stríðinu, hvers kyns föt það voru sem vefararnir Marx og Lenín höfðu saumað á keisarana í Kreml. Það kostaði einungis fasistastimpil.

Ástandið nú er ekki ósvipað. Það stríðir gegn „pólitískri rétthugsun” að malda í móinn gegn gróðurhúsablaðri „umhverfisverndarsinna” og er raunar álíka viðsjárvert og að hallmæla konum, hommum, svertingjum, dvergum, feitu fólki eða öðrum, sem eiga undir högg að sækja í lífsbaráttunni.

En í þessu máli eins og þá mun tíminn leiða í ljós hver hefur á réttu að standa. Næsta „litla ísöld” verður örugglega kaldari en sú sem lauk um 1900. Núverandi hlýskeið er þegar orðið sæmilega langt og fyrr eða síðar skellur sjálf meginísöldin aftur yfir af fullum þunga og nýtt jökulskeið hefst. Hvenær það verður veit enginn. Hitt er víst, að jörðin stefnir óhjákvæmilega inn í nýtt jökulskeið eftir einhverjar aldir eða í mesta lagi fáeinar árþúsundir. Því miður eru engin merki um að ísöldinni miklu, eða kvartertímanum, því afar kalda, en þó sveiflukennda tímaskeiði jarðsögunnar sem við lifum á sé að ljúka.

Allt að þriggja kílómetra þykkur jökull mun fyrr eða síðar aftur leggjast þar yfir, sem ýmsar helstu borgir Vestur-Evrópu og Norður- Ameríku standa nú. Þótt ótrúlegt kunni að virðast er helsta takmark gróðurhúsamanna að flýta fyrir hægri kólnun og þornun jarðarinnar. Þeir vilja m.ö.o. flýta ísöldinni.

Það er draumur þeirra og æðsta takmark. Ótrúlegt, en þó satt.

Ísland úr Kyoto! 

Krossferðir og hálfmánaferðir

 Þessi grein birtist í Mogganum fyrir nokkrum árum, en mér finnst allt í lagi að birta hana hér aftur, einkum í ljósi nýlegrar umræðu um múslima. Þessi útgáfa er mun ítarlegir og betri en Moggagreinin.

 

Sú árátta Vesturlandabúa , einkum þó vinstri manna, að taka jafnan málstað hatursmanna sinna, en svívirða sína eigin menningu er ekki ný.Eitt dæmið er, hvernig menn lengi hafa útmálað hina voðalegu villimennsku Vesturlanda á miðöldum og talað um yfirburði svokallaðrar „arabískrar menningar”. Einkum þykir fínt að níða niður tilraun kristinna manna til að endurheimta lönd sín, þ.e. krossferðirnar. Það gleymist alveg, að þegar gagnsókn hinna kristnu hófst um 1100 höfðu múslimar verið í samfelldri „hálfmánaferð” , heilögu stríði (jihad), gegn hinum kristna heimi í meira en fjórar aldir.

 Það gleymist líka, að nánast öll löndin (nema Persía), sem arabar hernámu á sjöundu og áttundu öld, voru kristin, og kristnir voru enn fjölmennir í mörgum þeirra, og sums staðar í meirihluta við upphaf gagnsóknarinnar, þ.e. krossferðanna.

En hver var þessi „arabíska” menning, sem alltaf er verið að tala um? Mönnum virðist alveg sjást yfir, að löndin, sem arabar réðust á, hertóku og afkristnuðu mynduðu suður- og suðausturhluta Rómaveldis. Arabar höfðu enga menningu að færa því fólki sem byggði þessi lönd, ekkert annað en úlfalda sína, trúbók og tungumál. Kóraninn má ekki þýða, en kunnátta í honum á frummálinu er nauðsynleg múslimum. Arabíska breiddist því hratt út, en gríska og latína hurfu. En íbúar Botnalanda og Norður- Afríku voru ekki „arabar”, þótt þeir væru orðnir mæltir á arabísku og trúðu nú á Kóraninn í stað Biblíunnar. Þeir voru afkomendur Grikkja, Rómverja, Fönikíumanna, Hittíta, Assýringa og Forn- Egypta og menning þeirra var ekki runnin frá aröbum, heldur þessum ævafornu þjóðum.  

Afstaða araba til menningar kom vel fram, þegar þeir hertóku Alexandríu. Bókasafnið mikla stóð enn, þrátt fyrir mörg og mikil fyrri áföll. Amr, foringi arabanna sagði þá eftirfarandi: „Ef það, sem stendur í þessum bókum stendur ekki í Kóraninum, er það villutrú. Ef það stendur líka í Kóraninum, þurfum við ekki á því að halda!” Síðan lét hann brenna safnið til kaldra kola. Þar týndust endanlega ótalmörg rit grísk-rómverskra heimspekinga, skálda og sagnaritara. 

Þó má vel tala um „islamska menningu”, en hver var hún?. Jú, þeir afrituðu allmikið af þeim (vestrænu) ritum, sem ekki höfðu brunnið í Alexandríu, en lögðu nánast ekki neitt nýtt til málanna. Rómverjar höfðu lengi stundað verslun við Indland og stofnað þar kristna söfnuði og höfðu haft viðskipti allt til Kína. Þetta hélt áfram undir nýjum herrum, en kaupmennirnir töluðu ekki lengur grísku og latínu, heldur arabísku. Á Indlandi kynntust þeir núllinu og indverskum tölustöfum, sem síðan eru ranglega nefndir „arabískir”.

Arabar og múslimar héldu líka við einum fornum sið, sem hinir „frumstæðu” Vesturlandabúar aflögðu hjá sér á miðöldum, nefnilega þrælahaldi, þrælasölu og þrælaveiðum, sem þeir stunduðu langt fram á tuttugustu öld og Íslendingar kynntust 1627.  

Þegar Múhammeð hóf „heilagt stríð” gegn hinum kristna heimi á sjöundu öld voru Vesturlönd nánast varnarlaus eftir hrun vesturhluta Rómaveldis. Mannfjöldi hefur aldrei verið minni eftir látlausar styrjaldir þjóðflutningatímans og gífurlega mannskæðar drepsóttir. Í austri voru bæði aust- rómverska ríkið og hið ný- persneska í sárum eftir langvinnar innbyrðis styrjaldir. Sjöunda öldin er myrkust hinna myrku miðalda, svo myrk, að oft er hlaupið yfir hana í sögubókum og farið beint til Arabíu.

Inn í þetta valda- tómarúm réðust herskarar Múhammeðs og eftirmanna hans. Sigurför þeirra er lærdómsrík enn í dag, því hún byggðist ekki á hernaðaryfirburðum innrásarmannanna, heldur á fámenni og innbyrðis sundrungu kristinna manna. Deilurnar skæðu og illskiljanlegu nútímamönnum um heilaga þrenningu og eðli Krists voru þá enn svo illvígar, að fjölmargir kristnir menn, einkum í Sýrlandi og Egyptalandi töldu hinn orþódoxa keisara í Konstantínópel beinlínis vera sjálfan Antí- Krist og tóku herskörum Múhammeðs fagnandi, því hann lofaði þeim, ólíkt keisaranum, trúfrelsi. Sem dæmi má nefna, að erkibiskup Kopta í Alexandríu faðmaði Amr að sér eftir hernámið og þakkaði honum innvirðulega fyrir að hafa losað sannkristna menn við hinn voðalega, orþódoxa keisara.  Múslimar gleymdu hins vegar að taka fram, að þetta „trúfrelsi” táknaði, að kristnir menn urðu skattpíndur, nánast réttlaus undirmálslýður. Síðar lét Tyrkjasoldán t.d. kristna menn afhenda sér ung sveinbörn í þrældóm, sem alin voru upp í islam, en síðan voru þessir „janitsarar” notaðir til að berja á kristnum frændum sínum.  

Á Spáni höfðu Vestgotar ríkt sem lítil, lokuð og herská yfirstétt síðan á fimmtu öld. Þeir höfðu framan af talað annað mál og verið annarar trúar en landsmenn, svipað og Márar síðar, en höfðu þó látið af Aríusar- kristni fyrir nokkru og töluðu tungu landsmanna. Þeir lágu í sífelldum innbyrðis illdeilum, einkum um ríkiserfðir og lauk svo, að hópur aðalsmanna keypti múslimskan berbahöfðingja nokkurn, Tarik, og her hans  ásamt Julian, hertoga Aust- Rómverja í Ceuta til liðs við sig í deilu við Vestgotakonung. Kóngur féll í fyrstu orrustunni, og þessi múslimski málaliði sá, að landið var gott, en fyrirstaða lítil og tók því völdin sjálfur.

Herför múslima var gífurlegt áfall hinum kristna heimi. Siglingar á Miðjarðarhafi minnkuðu mjög og t.d. lagðist pappírsnotkun af í Evrópu um skeið, því pappír Rómaveldis hafði allur komið frá Egyptalandi. Árás og innrás múslíma var loks stöðvuð í Mið- Frakklandi, en það var ekki fyrr en 1095, sem kristnir menn blésu til gagnsóknar. Ávallt er, og með réttu, talað um ofstæki hinna kristnu, sem var vissulega mikið. En uppblásið tal um yfirburði „arabískrar” menningar undir formerkjum „fjölmenningar” og „pólitískrar rétthugsunar”, verður hvimleiðara með hverju ári sem líður.  

Spádómsgáfa Æra- Tobba

Þessi vísa Æra- Tobba, sem ort var fyrir 350 árum ætti einkar vel við í dag (með smávægilegri breytingu):

 

Vambara þambara þeysingssprettir
því eru hér svona margir kettir?
agara gagara vinstrigrænum,
illt er að hafa þá marga á bænum

 

 

Landráð eru það og landráð skal það heita

Mér finnst full ástæða til að vitna með dálitlum tilbrigðum í Ólaf heitinn Jóhanesson um það sem fer fram á Alþingi Íslendinga þessa dagana undir forystu biðukollunnar Jóhönnu og rauð- græna skallamannsins, sem núna er loksins, loksins, loksins búin að fá völdin sem hann hefur dreymt um í öll þessi ár. Verkin sýna merkin. Fyrst á að gera þjóðina að bónbjarga öreigum vegna glæframennsku fáeinna óreiðumanna, sem enga ríkisábyrgð höfðu. Þeir sem lánuðu þeim verða að bera sjálfir sína ábyrgð og taka á sig skaðann, eða eins og Rómverjar sögðu: Caveat emptor. En ekki nóg með það: Nú er verið að selja þjóðina undir vald útlendra skrifstofumanna, þeirra sömu sem með yfirgangi og ofbeldishótunum eru að þvinga okkur til að borga Icesave. Það er verið að svíkja það, sem forfeður okkar börðust fyrir í margar aldir, fullveldi og sjálfstæði þjóðarinnar. 

 Skömm og svívirða þeirra, sem nú mynda meiri hluta Alþingis mun lengi uppi verða. Minning þeirra verður bölvuð, eins og þeirra sem stóðu að gerð Gamla sáttmála á sínum tíma. 

Mér finnst leitt að eiga ekki fánastöng, svo ég geti flaggað í hálfa stöng.

Það á alltaf að nota það orð sem við á, segja sannleikann, hvað sem á dynur og orðið sem nú á að nota er"landráð!" Landráð eru það og landráð skal það heita.

Samþykkt að senda inn umsókn