Hinir meðseku

Þessi grein er í Mogganum í dag. Nú eru liðin um 30 ár síðan yfirlýstir stuðningsmenn alræðisstjórna kommúnista hreiðruðu fyrst um sig innan Amnesty og tóku þar mest öll eða öll völd, en Svavar Gestsson var t.d. farinn á halda fyrirlestra um "lýðræði" og "manréttindi" á Amnesty- fundum upp úr 1980, svo sem sjá má á auglýsingum í Þjóðviljanum. Reyndar starfaði mestöll eða alveg öll forysta Alþýðubandalagsins í "vináttufélögum" og flest allir eða allir voru jafnframt í Amnesty, þar á meðal þeir,sem síðar gengu í svonefnda "Samfylkingu". Össur Skarphéðinsson  hefur t.d. skýrt frá ferðalögum sínum um Austur- Evrópu í boði "vináttufélaga" við harðstjórana. Allt fór þetta fram samhliða háværri  "lýðræðis-" og "mannréttindabaráttu".

Þetta fólk hefur enga sómatilfinningu. Alls enga.

 

Ég man það vel, þegar Havel, þáverandi Tékklandsforseti og fyrrum pólitískur fangi kom til landsins á tíunda áratugnum. Þá söfnuðust í kringum forsetann og flöðruðu upp um hann gamlir, yfirlýstir, kinnroðalausir liðsmenn ráðamanna í austri, þar á meðal forsprakkar sérstaks “vináttufélags” við kvalara hans og ofsækjendur. Dalai Lama hefur nú komið til landsins og ég hélt að sagan mundi endurtaka sig, en babb kom í bátinn. 

Forkólfar úr gamla Alþýðubandalaginu, sem nú tilheyra ýmist Samfylkingu (þ.e. mensévíkaarmi gamla alræðisflokksins) eða Vinstri grænum (bolsévíkaarmurinn, það heitir víst “vinstri græn”) höfðu hugsað sér gott til glóðarinnar. 

Próblemið er, að hinir tveir armar gamla alræðisflokksins hafa nú tekið völdin í landinu og þeir vilja ekki styggja kínverska ráðamenn. “Mannréttindabaráttan”er því sett í salt um sinn, nema hjá þeim, sem á dögum kalda stríðsins gengu allra, allra lengst í stuðningi sínum við alræðisherra kommúnista. Svo merkilegt sem það kann að virðast eru það einmitt þesssir gömlu jábræður allra, allra blóði drifnustu harðstjóranna, sem eru lang háværastir í “mannréttindabaráttunni”. Fólkið, sem t.d. hefur starfað (eða starfar enn) samtímis í Amnesty og Kúbuvinafélaginu er einmitt fólkið sem nú kemur hlaupandi til Dalai Lama. Þetta er einfaldlega of gott tækifæri til að hægt sé að láta það sér úr greipum ganga.

Þeir sem voru unglingar á dögum Hitlers eru nú örvasa gamalmenni, en sæta þó látlausum ofsóknum. Allt önnur lögmál gilda um þá Íslendinga, sem gengu erinda kommúnistaríkjanna. Hver sá sem hreyfir athugasemd um fortíð þeirra er umsvifalaust sakaður um “kaldastríðshugsunarhátt” og “fortíðarhyggju” og stimplaður “fasisti”, ef ekki eitthvað ennþá verra. Vinstri menn beita aðstöðu sinni í fjölmiðlun, menntakerfi og sagnaritun til að þurrka út sögu 20. aldar, og hefur tekist það ótrúlega vel. Það unga fólk, sem nú kýs Alþýðubandalagsflokkana tvo og Framsókn þekkir ekki fortíð foringja sinna. Hún hefur verið þurrkuð út.

Ég ætla ekki í þessari stuttu grein að ræða stuðning þúsunda núlifandi Íslendinga, margra þeirra enn valdamikla í stjórnmálum, fjölmiðlun og menningarlífi við kúgara og þjóðarmorðingja kommúnista. Það hafa aðrir gert. Mér finnst miklu merkilegra síbyljuhjal þeirra samtímis um “lýðræði” og “mannréttindi”, sem kristallast í þátttöku margra þeirra, sem hæst hafa nú í “mannréttindabaráttunni” samtímis og samhliða í Amnesty og í sérstökum “vináttufélögum” við ýmsar blóði drifnustu alræðisstjórnir tuttugustu aldar, en um slíkt er auðvelt að finna skjalfest dæmi meðal manna sem enn gegna háum stöðum. Einhverjir kunna að halda, að hér sé um að ræða það, sem kalla mætti “afturbatapíku- syndróm”, þ.e. að eftir hrun járntjaldsins 1989-1991 hafi þeir, eins og Páll postuli á leiðinni til Damaskus séð villu síns vegar og turnast, en það er alrangt. Hrópin um mannúð og manngæsku, “lýðræði”, “tjáningarfrelsi” og “mannréttindi” hafa streymt frá þessu fólki í látlausri, óstöðvandi síbylju í marga áratugi.

Ég er hér ekki aðeins að tala um þá íslensku “friðarsinna”, “menningar”- og “mannúðar”-menn, sem sáu ástæðu til að stofna eða ganga í (oft samhliða Amnesty- þátttöku) sérstök “vináttufélög” við Kína Maos, Austur- Þýskaland, Sovétríkin (MÍR), Víetnam, Albaníu, Norður- Kóreu eða gengu í sérstakan stuðningshóp við Pol Pot og Rauða Kmera, sem hér starfaði um hríð. Ekki má gleyma jámönnum þeirra og meðhjálpurum.

Fyrir dómstólum er venja að dæma ekki aðeins hinn seka, heldur líka hinn meðseka, yfirhilmarann. Liðsmenn “vináttufélaganna”, hinir eiginlegu, yfirlýstu, óumdeildu, skjalfestu stuðningsmenn alræðisherranna voru aðeins toppurinn á ísjakanum. Jábræður þeirra úr röðum “annarra vinstri manna” voru miklu, miklu fleiri. Þeirra hlutverk var fyrst og fremst að þegja um eða gera sem minnst úr ódæðisverkum kommúnista og ekki síst, að stimpla hvern þann “fasista”, sem skýrði frá því sem fram fór í alræðisríkjunum. Þetta er fólkið, sem fer enn í dag allt í einu að tala um “menntun” eða “heilbrigðisþjónustu”, þegar talið berst að ódæðisverkum Castros. 

Ég er þannig gerður, að mér finnst þjófurinn, þótt vondur sé, miklu athyglisverðari persóna en þjófsnauturinn. Mér finnst líka don Quixote merkilegri en Sancho Panza og Vinstri grænir merkilegri en Samfylkingin og Framsókn. Þar var líka fjöldi meðhjálpara og umþegjenda af þessari tegund á kaldastríðsárunum, fólk, sem dæmdi alla “fasista” sem í einhverri alvöru gagnrýndu ástandið í kommúnistalöndunum, þar á meðal hvern þann sem gerði athugsemd stjórn Maos eða ástandið í Tíbet. Framsóknarmenn stofnuðu líka “vináttufélag” við kommúnistaststjórnina í Búlgaríu (sem kallaði sig “Bændaflokkinn”) á þessum árum, en um jámennsku svonefndra “annarra vinstri manna” við það sem gerðist í kommúnistaríkjunum er aldrei talað. Þeir eru stikkfrí.

Stuðnings- og jámenn ofsækjenda þjóðar hans hópast nú kringum Dalai Lama eins það eigi í honum hvert bein. Svoleiðis gera nasistar ekki. Þeir ganga ekki heldur í Amnesty. Það er eins og þeir hafi meiri sómatilfinningu.