Þarf að hækka kosningaaldurinn og takmarka kosningaréttinn?

Uppákoma Jóns Gnarr er ekkert fyndin, a.m.k. ekki lengur. Maðurinn er einfaldlega kjáni og þeir sem ætla að kjósa hann eru enn meiri kjánar. Menningarstig þessa ágæta manns kom vel í ljós í símaauglýsingunni frægu þar sem síðasta kvöldmáltíðin kom mjög við sögu. Ég er sjálfur mjög illa kristinn, svo þetta kom ekki við mig á þann hátt, en það sló mig á hve nöturlega lágu menningar- og þroskastigi sá maður er, sem gerir slíka auglýsingu, sem var, þrátt fyrir lágkúruna ekki einu sinni fyndin. Sú auglýsing segir raunar allt sem þarf um Jón Gnarr. Önnur uppátæki hans hafa verið í svipuðum dúr.

Hvers konar lið er það sem ætlar að kjósa hann? Menn tala um að nú ætli þeir að „refsa stjórnmálamönnum“. Refsa stjórnmálamönnum? Er það einhver refsing að gera aumingja með hor að borgarstjóra í Reykjavík? Það fæ ég ekki séð. Þetta segir miklu meira um kjósendurna en þann sem kosinn er.

Það er nefnilega ekki við Jón Gnarr að sakast í þessu máli. Mín vegna getur hann stundað skrípalæti sín eins og hann vill. Það er fólkið sem hyggst kjósa hann sem er vandamálið og ég spyr: Á fólk sem nýtir atkvæði sitt á þennan hátt yfirleitt að hafa kosningarétt?

Sjötíu prósentin sigra alltaf

„Lýðræðið er stjórn hinna mörgu heimsku á hinum fáu vitru“ sagði Aristóteles fyrir löngu og nýlegir atburðir í pólitíkinni staðfesta þá kenningu, en raunar höfðu flestallir heimspekingar Forn- Grikkja hina mestu skömm á lýðræði. 
Þegar ég var í menntaskóla fyrir mörgum árum voru greindarpróf mjög í tísku, og einn kunningi minn hélt mjög á lofti kenningunni um „sjötíu prósentin”. Rannsóknir sýndu nefnilega, að flestir væru einhvers staðar í grennd við meðalgreind, þ.e. kringum 100 að greindarvísitölu. Um það bil fjórðungur eitthvað yfir 110 og annar fjórðungur með lægri greindarvísitölu en 90 (kjósendur Samfylkingarinnar). Mér finnst réttara að rúnna þetta aðeins af, þannig að mætti áætla, að nálægt því tveir þriðju allra landsmanna, eða eitthvað kringum 70% kjósenda í öllum kosningum séu annað hvort greindir rétt í meðallagi eða þá beinlínis heimskir. Aðeins um 30% hafi greind eitthvað að ráði yfir 110 stig, og verða því óhjákvæmilega undir í öllum kosningum. Sjötíu prósentin, þ.e. bandalag hinna meðalgreindu og hinna heimsku, muni alltaf sigra. Þrjátíu prósentin, þ.e. gáfumennirnir, muni alltaf tapa. Þeir eru jú í minnihluta. Um þetta lögmál ræði ég raunar nánar í færslunni „Eyja Sanco Panza“ neðar á síðunni.

Sjötíu prósentin er fólkið sem elskar Vigdísi og kaus Ólaf Ragnar og Sylvíu Nótt (sem fékk fleiri atkvæði en Ólafur). Það dáir líka og dýrkar manninn sem fann upp nýja og sjálfbæra aðferð til að búa til kleinuhringi (Pál Óskar) og mætir árlega í „rassgönguna“ hjá hommunum. Sjötíu prósentin eru auk þess bæði feminstar og fjölmenningarsinnar og vilja að „Ísland er land þitt“ verði gert að þjóðsöng.


Ég var í þá daga vantrúaður á kenninguna um sjötíu prósentin en síðustu atburðir renna nýjum stoðum undir hana. Meiri hluti borgarbúa kveðst nefnilega ætla að kjósa Jón Gnarr.

Heimskan er sterkasta aflið í heiminum. Ekkert vinnur á henni. Ekki er hægt að kenna heimskingjanum, hann misskilur allt og rangtúlkar. Hann dregur líka alltaf rangar ályktanir og fær vitlausar niðurstöður því hann er svo heimskur. Ekkert þýðir að senda hann í meðferð, til þess er hann of heimskur. Engar sprautur duga á heimskingjann, og engar pillur heldur. Það er eins og að skvetta vatni á gæs. Heimskan er ólæknandi og ekkert, ég endurtek, alls ekki neitt getur læknað heimskuna nema dauðinn. Engin „meðferðarúrræði“ fyrirfinnast.

Sjötíu prósentin, bandalag meðalmanna og heimskingja. sigra alltaf. Þau eru alltaf í meirihluta. Þau fá jú sjötíu prósent atkvæða í öllum kosningum.

Jón Gnarr er verðugur fulltrúi þeirra.

Einræði og alræði

Þessi grein, eða öllu heldur ritgerð birtist í Morgunblaðinu í mars 1982. Margt, raunar flest sem ég segi þar er í fullu gildi enn í dag og ætti að vekja einhverja til umhugsunar. Allt of margir virðast ekki skilja þann reginmun sem í rauninni er á alræði og gamaldags, hefðbundnu einræði.

 Um þetta leyti voru íslenskir alræðissinnar, þeir sömu og  í dag styðja ýmist Vinstri græna eða Samfylkingu, mjög uppteknir af stuðningi við uppreisn kommúnista í El Salvador, en samtímis stóðu átökin við Samstöðu sem hæst í Póllandi.  Því gaf ég greininni nafn við hæfi.

        
                Frelsarinn og Póló

Margir hafa orðið til þess að skýra þann grundvallarmun, sem er á alræði (totalitarianism) og einræði (dictatorship). Virðist þó ekki vanþörf á að rifja upp nokkur atriði, sem miklu máli skipta í ljósi síðustu atburða heima og erlendis, þegar fantatökum Rússa á þjóðum Austur-Evrópu er jafnað við innanlandsátök í kotríki einu í Mið-Ameríku.

 Á útifundi nokkrum, sem haldinn var í tilefni af „Póló”, (sbr. Ungó og Tékkó), nýjustu uppákomu sovétvaldsins í AusturEvrópu, voru ýmsar kröfur gerðar. Athyglisverðara var þó hvaða krafa var ekki borin fram: Ekki var krafist frjálsra verkalýðsfélaga og grundvallarmannréttinda þegar í stað í öðrum löndum Austur-Evrópu, Sovét, Albaníu, Norður-Kóreu, Víetnam, Kúbu eða Kína. Þó má benda á að stjórn Kína hefur aldrei þessu vant verið treg til að gagnrýna Sovétmenn i Póllandsmálinu, og t.d. stjórnir Kúbu og Víetnam styðja þá alfarið, enda munu frjáls verkalýðsfélög svipta stoðunum undan alræðiskerfi allra þessara landa. Við slíkum kröfum var þó varla að búast, því kenna mátti ýmsa forystumenn „vináttufélaga” á fundinum. Þess í stað virtust málefni lands eins í Mið-Ameríku fara mjög fyrir brjóstið á fundarmönnum. Land þetta, sem fæstir vissu áður að var til, hvað þá að þeir gætu staðsett það á landakorti, liggur raunar á mörkum Nicaragua, Guatemala og Honduras og er nokkru minna en Norðurlandskjördæmi eystra (20.935 ferkílómetrar). Það ber nafnið „Frelsarinn” (El Salvador).

Reynt er nú að læða því inn hjá fólki, að herforingjastjórnir séu höfuðandstæðingar lýðræðis. Þessar stjórnir eru þó flestar veikar, eins og ég kem síðar að, en auðvelt er að afla sér stiga með árásum á þær Alræðiskúgun hálfrar heimsbyggðarinnar virðist nú vera gleymd, og ólíklegustu menn taka undir þennan söng.

Það eru einkum þrír hópar manna, sem alræðissinnar beita fyrir sig í sókninni eftir völdum. Þetta eru menntamenn, listamenn og verkamenn, og hafa allir fengið að reyna hvað það táknar, að vera „tæki í baráttunni”. Hvað verkamenn snertir hefur tekist að læða því inn hjá fólki, andstæðingum jafnt sem stuðningsmönnum, að sú eðlilega ósk allra vinnandi manna, að vilja hærri laun fyrir vinnu sína sé á einhvern hátt tengd hjárænufræði þeirra Marx og Lenins um efnahagsmál. Hefur Marxistum tekist furðuvel að virkja þessa frumþörf allra manna sjálfum sér til framdráttar, en þeir líta á verkamenn sem tæki í baráttunni fyrir eigin völdum, enda athyglisvert, að enginn af helstu spámönnum kommúnista hefur komið úr röðum verkamanna Jafnskjótt og kommúnistar hafa náð völdum er verkalýðsbarátta bönnuð undir því yfirskyni, að „verkamenn” hafi tekið völdin, og sé hún því óþörf. Það merkilega við þessa röksemdafærslu er, að fjöldi manns trúir henni, heima og erlendis. Hver sá, sem síðan reynir að halda fram málstað verkamanna er handtekinn með þeim rökum, að hann „vinni gegn hagsmunum verkalýðsins”. Þetta hefur gerst í öllum kommúnistaríkjunum, en ekki einungis í Póllandi. Klykkt er út með því, að nú sé komið á „verkamannalýðveldi”. Af menntamönnum og listamönnum er svipaða sögu að segja.

Það er ástæða til að benda á, að þótt ástandið sé slæmt í Póllandi eygja Pólverjar nú örlitla von. Þar hefur verið kveikt sú ljósglæta frelsis, sem alræðið óttast mest. Alræðiskerfið, hvort sem er í Kína, Víetnam, Kúbu eða Sovét er nátttröll, sem vinnur verk sín í skjóli myrkurs og blekkinga og óttast ekkert meira en ljósið. Þess vegna eru nú öll kommúnistaríkin sammála um að kæfa Samstöðu í Póllandi. Þótt full ástæða sé til að styðja Pólverja nú, er e.t.v. enn brýnna að rétta þeim hjálparhönd, sem enn búa við svartnætti í hinum kommúnistalöndunum. Þeir hafa enn enga slíka von sem Pólverjar.



Í El Salvador hafa alræðissinnar (kommúnistar) sem nefna sig því þverstæðukennda nafni „Lýðræðislega byltingarfylkingin” hafið manndráp í því skyni, að „þjóðfrelsa” landið. Þetta hefur skapað andrúmsloft haturs og tortryggni og leyst úr læðingi það ofbeldi sem víða blundar í löndum, sem búa við hungur og offjölgun. Í raun ríkir nú borgarastyrjold margra ólíkra afla í landinu, svipað og í Líbanon, og stjórnin virðist ekki fá við neitt ráðið. Reynt er, eins og ávallt, með öllu móti að gera Bandaríkjamenn ábyrga fyrir ástandinu í landinu, en allir virðast hafa gleymt, að það voru kommúnistar sem hófu manndrápin. I ríkjum Mið-Ameríku hefur ofbeldi ýmiss konar verið landlægt svo lengi, sem sögur fara af þeim. Trúarbrögð Azteka og Maya voru grimmileg, og ferill Spánverja var blóði drifinn (e.t.v. Bandaríkjunum að kenna?). Þessi lönd hafa verið sjálfstæð í hundrað og sextíu ár, en stjórnarfar hefur verið ótryggt og veður öll válynd. Astandið í landinu nú verður best skýrt í ljósi sögunnar og arfsins frá Spánverjum og indíánum, en ekki með árásum á helsta blóraböggul vinstri manna, Bandaríkin. 

Einræðisþjóðskipulag ýmiss konar hefur fylgt mannkyninu frá örófi alda, og raunar er mannkynssagan að mestu saga einræðisþjóðfélaga. Þessi þjóðfélög hafa verið og eru mismunandi að gerð. Sums staðar hefur einræðið verið harðneskjulegt, annars staðar tiltölulega milt. Skoðanakúgun hefur aldrei náð jafn langt og í alræðisþjóðfélögunum. Hefur líkamlegu ofbeldi sums staðar verið beitt, en það sýnir einmitt veikleika þessara stjórna. Andleg kúgun í alræðisríkjum er hins vegar svo alger, að líkamlegt ofbeldi ætti að vera óþarft. Því er þó iðulega beitt þar einnig, ef þurfa þykir, og þá á eftirminnilegan hátt (aðfarir Stalins, Hitler, Pol Pot o.m.fk). Einræðisskipulag er hið útbreiddasta í heiminum í dag eins og verið hefur um aldir, og ákaflega vandséð, hvernig lýðræðisþjóðum verði um það kennt. Aðgerðir einræðisstjórna beinast fyrst og fremst að virkum andstæðingum þeirra, að hluta til að lýðræðissinnum, en þó ekki síst að kommúnistum, þ.e. þeim, sem sjálfir vilja setjast í stóla pyntingarmeistaranna, hvað þeim hefur sums staðar tekist, svo sem í Indó-Kína og á Kúbu. Í þessum löndum eru þeir, sem ekki ógna beinlínis völdum einræðisherranna yfirleitt látnir í friði. Herforingjastjórnir og aðrar einræðisstjórnir sækjast oft eftir stuðningi ríkjandi kirkju, en taka þó ekki að sér hlutverk hennar að dæmi alræðisstjórna. Ná þær því aldrei algerum andlegum kverkatökum á þegnum sínum. Þær styðjas ekki við efnahagskerfi, sem beinlínis tryggir fátækt eða örbirgð þegnanna eins og alræðisstjórnir kommúnista, og ná því oft góðum efnahagslegum framförum. Þessar stjórnir eru, þó slæmar séu, tvímælalaust skárri kostur en alræðiskúgunarkerfi kommúnista. Þetta stafar ekki af því, að einræðisherrar séu upp til hópa betri menn en alræðisherrar. Skýringin er einfaldlega sú, að einræðisherrar hafa ekki á valdi sínu þá hugmyndafræði, þann Stóra sannleika, sem gerir þeim kleift að kúga þegna sína sálarlega jafnt sem líkamlega. Á síðari árum hefur þrengt mjög að einræðisstjórnum, því sótt hefur verið að þeim úr tveimur áttum, þ.e. af lýðræðissinnum og alræðissinnum, sem telja þær auðvelda bráð. Þessar stjórnir eiga sér formælendur fáa, þær bauka hver í sínu horni, en eiga ekki vísan stuðning pólitískra afla utan heimalandsins. Allir eru vondir við einræðisherra. Bandaríkin hafa þó sent nokkrum þeirra vopn, en það er eingöngu vegna þess, að einræðisherrar, þó vondir séu, eru alltaf betri kostur en alræðiskerfið. Benda má á, að einræðisríkin hafa flest nóg með sig og leitast ekki við að flytja út kúgunarkerfi sitt af trúarlegum ástæðum eins og alræðisríkin (t.d. Sovét, Kúba, Víetnam) hafa gert. Hafa ber í huga, að í stórum heimshlutum hefur aldrei þekkst annað en einræði og virkt lýðræði hefur átt erfitt uppdráttar í flestum löndum þriðja heimsins. Víða um heim, t.d. í Tyrklandi og ýmsum Suður-Ameríkulöndum hafa skipst á veikburða lýðræðisstjórnir og herforingjastjórnir. Þessar herforingjastjórnir hafa flestar haft það að yfirlýstu markmiði að skila af sér völdunum þegar „eðlilegt ástand” hafi komist á. Margar hafa staðið við það, en sumar ekki. Þessar stjórnir hafa þó reynst furðu veikar og hafa iðulega hrunið því nær fyrirvaralaust.

 

Gott dæmi um mun þessara þjóðskiplaga er að finna í sjálfu höfuðbóli alræðisins, Rússlandi. Þar ríkti um síðustu aldamót einræðisstjórn, eins og verið hafði síðan í forneskju (kannski var það Bandaríkjunum að kenna?). Þessi stjórn var á ýmsan hátt harðneskjuleg, og margir voru fangelsaðir vegna skoðana sinna. Pólitískir fangar voru þó taldir í þúsundum en ekki í milljónum, eins og síðar varð, því keisarastjórnin lét að hætti einræðisstjórna fyrst og fremst fangelsa raunverulega andstæðinga sína, svo sem Lenin, þ.e. þá, sem hún taldi ógna völdum sínum, en ofsóknarbrjálæðis á borð við hreinsanir Stalíns síðar, gætti ekki. Meðferð þessara fanga var yfirleitt önnur og betri en síðar varð. Lenin stundaði t.d. ritstörf og skotveiðar í fangavistinni. Kommúnistar eru ekki vanir að hafa hátt um þá staðreynd, að síðustu tvo áratugina fyrir fyrri heimsstyrjöld var hagvöxtur örari í Rússlandi en nokkru sinni síðar. Þeim Lenin og Stalin, sem létu fangelsa og myrða milljónir manna í nafni efnahagsframfara og fagurs mannlífs, tókst aldrei að ná jafn örum hagvexti og keisarastjórninni tókst án blóðfórna eða slagorða. Þetta er merkilegt, því hagvöxturinn er kommúnistum einkar hjartfólginn, og afsaka þeir gjarnan ódæði Lenins og Stalins með tilvísun til hans. Undir þessari stjórn, sem svo mjög hefur verið úthúðað, stóðu bókmenntir og listir með miklum blóma, og menn á borð við Dostojefski, Tsjaikovski, Tolstoj, Tsékov, Moussorgski o.m.fl. gerðu garðinn frægan. Rússar horfa enn aftur til þessarar stjórnar með óttablandinni og illa dulinni aðdáun. Keisarastjórnin var að mörgu leyti dæmigerð einræðisstjórn, meingölluð, en hefði hæglega getað þróast í átt til lýðræðis. Lýðræðissinnar náðu raunar völdunum skamma hríð árið 1917, fram að þeim atburðum, sem gjarnan eru kallaðir „októberbyltingin”, en það var í raun valdarán kommúnista frá lýðræðissinnum. Þar kom einmitt einkar vel í ljós, að höfuðóvinur lýðræðisins er ekki einræðið, heldur alræðið og stuðningsmenn þess. Það er ekki öllum nægilega ljóst, að Lenin hrifsaði ekki völdin af keisaranum, heldur af innbyrðis sundurþykkum lýðræðissinnum. Síðan hefur svartnætti alræðis grúft yfir Rússlandi. Segja má, að þótt einræði sé slæmt, sé þó alltaf von um bjartari framtíð, en þær þjóðir sem hafa orðið alræðinu aö bráð, hafa enga slíka von. Einræði þróast oft yfir í lýðræði (t.d. Spánn, Portúgal og Grikkland), en alræði aldrei. Einungis eitt alræðiskerfi hefur fallið á vorum dögum, þ.e. kerfi Hitlers, og hann barðist til síðasta manns. Stuðningsmenn Hitlers fara nú með veggjum. 



Alræðisstjórnir nútímans eru nýtt fyrirbæri, og eiga sér varla sögulegar hliðstæður. Ef til vill má þó segja, að völd Múhameðs spámanns á sjöundu öld yfir þegnum sínum og völd kaþólsku kirkjunnar á miðöldum yfir lífi og limum manna hafi nánast verið alræðisvöld, en þó er reginmunur á: Kirkjan hafði ekki jafnframt framkvæmdavald, það var í höndum aðals og konunga, og kirkjuhöfðingjar sóttust ekki eftir konungdómi. Sæluríki kristinna manna var á himnum, en ekki fólgið í nýskiptingu eignaréttar o.fl. á jörðu. 

Það telst varla tilviljun, að sósíalisminn, grundvöllur alræðisins, kemur fram þegar kenningar Darwins og almenn þróun i vísindum og tækni voru að svipta stoðunum undan heimsmynd Biblíunnar, þannig að kirkjan missti smám saman aðdráttarafl sitt. Þessi nýju trúarbrögð koma fram undir dulargerfinu „vísindaleg efnishyggja”. Trúarbrögðin heita nú „hugmyndafræði”. Nú á að skapa himnaríki á jörðu á „vísindalegan” hátt.


Hinn nýi Guð er sósíalisminn sjálfur, og Marx er spámaður hans. Allir vinstri menn, þótt ekki séu taldir alræðissinnar, tala með lotningu um sósíalismann. Hann er friðhelgur, þótt gagnrýna megi kenningar spámannsins og minni postula á borð við Lenin, Mao o.fl. Innbyrðis deilum vinstri manna má því mjög líkja við trúarbragðadeilur kristinna manna: Deila má um túlkunina, en enginn efast um tilveru Guðs. Gagnrýni á sósíalismann sjálfan er guðlast. Það hefur hins vegar sýnt sig, að lýðræði þolir einungis takmarkaðan skammt af sósíalisma, svipað og að unnt er að draga fram lífið þótt neytt sé eiturs daglega. Ef skammturinn verður of stór, deyr sjúklingurinn Sá kínalífselexír, sem sósíalisminn er, það töframeðal, sem á að lækna öll mannanna mein, er í raun banvænt eitur og ríður hverju því þjóðfélagi að fullu, sem of stóran skammt tekur. 




 Allir alræðisherrar styðjast við sósíalisma, hvort sem þeir heita Stalin, Mao, Hitler eða Pol Pot. í höndum alræðisherranna verður sósíalisminn sá Stóri Sannleikur, sem er í höndum Flokksins og Leiðtoga hans, og gerir þeim kleift að ná andlegum kverkatökum á þegnum sínum og erlendum stuðningsmönnum. Í alræðisþjóðfélögum eru bókstaflega öll völd, andleg jafnt sem veraldleg samankomin hjá þeim, sem ræður kirkjunni (Flokknum). Alræðisherrar og stuðningsmenn þeirra eru því eðli málsins samkvæmt siðlausir, eða öllu fremur siðvilltir (amoral), því þeir geta túlkað athafnir sínar að eigin geðþótta með tilvísun til þess Stóra Sannleika, sem þeir sjálfir ráða yfir. Yfir þeim vofir ekki reiði Guðs, því túlkun vilja Guðs er í þeirra eigin höndum. Þetta minnir nokkuð á hugsunarhátt Torquemada, frægasta pyntingameistara spánska rannsóknarréttarins. Hann var dagfarsprúður, afar guðrækinn maður, sem vann verk sín í þjónustu Drottins, og dó saddur lífdaga í þeirri trú, að athæfi sitt hefði verið Guði þóknanlegt. Hinn trúarlegi þáttur alræðisins er geysimikilvægur og nauðsynlegt að hafa hann í huga, ekki síst til þess að skilja, hvernig alræðisherrum, Hitler jafnt sem Stalin, Ho Chi Minh jafnt sem Pol Pot, hefur reynst auðvelt að afla sér stuðningsmanna erlendis eins og ég vík siðar að, meðan einræðisherrar eiga sér formælendur fáa. 


 Alræðissinnar eru einkar fundvísir á hugtök, sem hljóma vel í eyrum, og endurtaka í sífellu orð, sem þeim finnast falleg. Þeim hefur þannig tekist að ljá hugtökum eins og „sósíalismi” eða „vinstri stefna” einhvern jákvæðan blæ í augum margra, sem m.a. hefur orðið til þess að ýmsir, bæði einstakir menn og heiir stjórnmálaflokkar kenna sig við þessi „fögru” orð. Jafnframt hefur tekist að koma óorði á svokallaða „hægri” stefnu, m.a. með því að orða sósíalistann Hitler við hana. Meðal uppáhaldsorða þeirra eru t.d. „lýðræði”, „mannréttindi”, „friður,” „verkalýður” og „alþýða”. Í munni kommúnista eru þetta öfugmælin ein. Fangabúðir Rússa í austanverðu Þýskalandi nefnast t.d. ekki „Þýska alþýðulýðveldið” heldur „Lýðræðislega lýðveldið,” (die Deutsche Demokratische Republik). „Alþýða” er hvergi nefnd í nafni landsins. Mér sýnist það hljóti að vera eitthvert séríslenskt afbrigði „hlutleysis til vinstri,” að svo virðist, sem fjölmiðlar hér óttist þessar nafngiftir kommúnista. Sá ótti er þó ástæðulaus, því ríkisstjórnir þessara landa vilja hafa þetta svona, og nánast móðgun við Austur-Þjóðverja að kalla land þeirra „Þýska alþýðulýðveldið”. Pol Pot, einhver mikilvirkasti fjöldamorðingi sögunnar, kallaði ríki sitt „Lýðræðis-Kampútseu,” (Democratic Kampuchea). Íslenskir fjölmiðlar (sem flestir fögnuðu valdatöku hans), þorðu hins vegar ekki að nota það nafn, sem Rauðir Kmerar sjálfir ákváðu og kölluðu ríkið því „Alþýðulýðveldið Kampútseu”. Þá kom babb í bátinn. Víetnamar, sálufélagar Rauðra Kmera, gerðu innrás í Kambódíu. Þeir komu sér fljótlega upp leppstjórn, sem hlaut nafnið „Alþýðulýðveldið Kampútsea” (People's Republic of Kampuchea). Hér var úr vondu að ráða fyrir fjölmiðla. 

 

Öfugmælafræðin er eitt megin einkenni alræðisríkjanna, en Orwell gerir vel grein fyrir henni í bók sinni 1984, sem enn er sennilega merkasta ritið um þessi vísindi. Ef nógu stórt er logið, og endurtekið í sífellu, fara menn að efast. Ef endurtekið er nægilega oft: „Hvítt er svart, hvítt er svart,” fara menn að hugsa: Er hvítt hvítt? — Eða kannski svart? Niðurstaða alltof margra verður, að hvítt sé grátt, að sannleikskorn hljóti að leynast í lyginni. Þessir menn verða fulltrúar „hlutleysis til vinstri”. Þeir eru hinir nytsömu sakleysingjar, sem kommúnistar beita hvarvetna fyrir sig. Þeir neita því nú, gegn ollum rökum, að „þjóðfrelsishreyfing” hinnar „lýðræðislegu byltingarfylkingar” í El Salvador sé í raun undir stjórn kommúnista, þrátt fyrir atburðina í Nicaragua, þar sem kommúnistar hafa undanfarið verið að losa sig við þá nytsömu sakleysingja, sem studdu Sandinista til valda og komu á alræðiskerfi að kúbanskri fyrirmynd. Sagan frá Indó-Kína virðist ætla að endurtaka sig. Kórvilla þessara manna í Víetnam-málinu var fólgin í því, að þeir fóru að trúa því, að alræðissinnað kommúnistaríki á borð við Norður-Víetnam væri að berjast fyrir „frelsi” með hernaði í nágrannalöndum sínum. Suður- Vietnam, Laos og Kambódía voru þegar frjáls og sjálfstæð ríki þegar Ho Chi Minh hóf „þjóðfrelsishernað” gegn þeim. „Hlutleysingjar til vinstri” lögðu þannig blessun sína yfir blóði drifna útþenslu- og landvinningastyrjold Hanoi-manna. „Þjóðfrelsishreyfingarnar” reyndust vera „þjóðkúgunarhreyfingar” og jafnvel „þjóðarmorðshreyfingar”, eins og dæmin sanna.

Kommúnistar reyna nú að notfæra sér þjáningar fólks í El Salvador til árása á Bandaríkin, og sjálfum sér til framdráttar. Sagan sýnir, að þjáningar fólks í fjarlægum heimshlutum skipta þá því aðeins máli, að með þeim sé unnt að „stuðla að framgangi sósíalismans”. 

Vandræðaleg þögn grúfir yfir Víetnam-málinu, skyld þeirri, sem verður á mannamótum, þegar vond lykt gýs skyndilega upp. Einhver hefur gert í buxurnar. Armæðu-vandræða og berrassabókahöfundar Norðurlanda hafa verið í sárum vegna þessa máls, en virðast nú hafa tekið gleði sína. Þeir, sem ekki hafa fundið annað skotmark hentugra til árása á Bandaríkin en Andrés Önd, sem þeir hafa veist að með offorsi miklu, hafa nú fundið El Salvador, en þar er vissulega einnig ráðist á garðinn, þar sem hann er lægstur. Fyrst á annað borð er verið að vekja athygli manna á slíkum afskekktum Krummavíkum heimsbyggðarinnar sýnist nærtækara að ræða t.d. um Laos, því þetta fólk leið einmitt sérstaka önn fyrir Indó-Kínabúa þar til fyrir fáum árum. I Laos (sem er liðlega ellefu sinnum stærra en El Salvador), fer óvígur „þjóðfrelsisher” Víetnama sem logi yfir akur. Sérstök áhersla er lögð á að útrýma búddatrú innfæddra og eru reist líknesi Ho Chi Minh á helgistöðum þeirra, sem fólki er sagt að dýrka í nafni „hr. Max Leníns”, en munkar hvíla hjá garði í fjöldagröfum. Sem kunnugt er (sbr. meðferðina á Kínverjum) eru Víetnamar kynþáttahatarar miklir, og beita þeir helst aðferðum Hitlers til að losa sig við minnihlutahópa. Þeim er ekki síst í nöp við Hmongþjóðflokkinn og strá banvænu eitri yfir þorp hans, sem innfæddir nefna „gula regnið”. Þessu eitri hafa Sovétmenn og leppar þeirra einnig beitt í Kambódíu, Jemen og Afganistan Laótar eiga sér nú formælendur fáa. Fréttir eru fáar og strjálar, og reynt er að varpa grun á þær. Vinstri menn og „hlutleysingjar til vinstri” hafa öðrum hnöppum að hneppa. Þeir, sem áður lögðu á sig ómælt erfiði og gönguferðir til stuðnings fögru mannlífi í Indó- Kína, eru nú illa fjarri góðu gamni. El Salvador skal það vera, og þeim hefur einstaklega vel tekist að beina athygli heimsins frá Indó-Kína og að blórabögglum sínum. Stórmannlegra væri það, ef vinstri menn, ekki síst félagar í „vináttufélaginu” við Hanoi beittu áhrifum sínum austur þar til bjargar Laótum og Kmerum.

 

Merkilegt er það, hvað vinstri menn og „hlutleysingjar til vinstri” sýna kúgun hvers konar mikið tómlæti ef hún fer fram í nafni sósíalismans. Ýmsar einræðis- og herforingjastjórnir kenna sig við sósíalisma og vinstri stefnu og njóta stuðnings Sovétmanna og leppa þeirra. Þetta eru t.d Eþíópía, Mosambik, Angóla, Sýrland, Írak, Suður-Jemen, Gínea-Bissau o.fl. Ástandið í mörgum þessara landa er síst betra en í El Salvador og sums staðar miklu verra. Þetta eru yfirleitt óvenju hrottalegar stjórnir. Þær njóta hins vegar að því er virðist friðhelgi fyrir gagnrýni vinstri manna og „hlutleysingja til vinstri”. Enginn hirðir um örlög þess fólks, sem verður fyrir barðinu á þeim. Nytsamir sakleysingjar krefjast þess ekki, að Alþingi álykti um ástandið í þessum löndum. Þessar stjórnir eru ekki í hópi blóraböggla vinstri manna og geta því farið sínu fram án þess að óttast gagnrýni vinstri manna eða þeirra, sem þeir hafa í taumi. 


Eitt af því, sem einkennir alræðisstjórnir, og skilur þær frá einræðisstjórnum, er sú staðreynd, að þær eiga fjölda dyggra stuðningsmanna erlendis sem jafnan halda fram málstað þeirra, og draga fjöður yfir það sem miður fer. Fróðlegt hefur verið að fylgjast með málflutningi þeirra undanfarin tuttugu ár eða svo. Nú má enginn skilja orð mín svo, að þetta fólk sé einhverjar ófreskjur. Því fer víðs fjarri. Yfirleitt er hér um að ræða vammlaust fólk og góðviljað. í röðum þess má jafnvel finna nánast heilaga menn. Orð þess og athafnir verða einungis skýrð í ljósi hins trúarlega inntaks alræðisins. Þannig er varasamt að leggja siðferðilegt mat á stuðningsmenn alræðis, því þeir haga sér, eins og fyrr sagði samkvæmt því siðferði, sem þeir búa til sjálfir, til að ná fram baráttumálum sínum, og er yfirleitt alls ekki ljóst, að neitt sé athugavert við framferði sitt (sbr. Torquemada). „Guð” er með þeim. Til skamms tíma studdu þessir menn alræðiskúgun kommúnista undanbragðalaust hvar sem var í heiminum. Til þess arna eyddu þeir gífurlegri orku og prentsvertu, og margir dálkakílómetrar finnast á söfnum því til staðfestingar. Ástæðulaust er að gleyma þessu. Þjóðvilji fyrri ára er nú sú beinagrind í fataskáp kommúnista, sem þeir helst vilja gleyma. Nokkrir jónmúlar halda enn tryggð við þessa stefnu, og er þeirra afstaða karlmannlegust. Þeir verða e t.v sakaðir um tvöfalt siðgæði, en síður um hræsni. Allir vita hvar þeir standa Margir úr röðum kommúnista hafa dvalið langdvölum í sæluríkjum austan tjalds, og ættu því að vera hnútum þar kunnugastir. Merkilegt var og er það tómlæti, og jafnvel fjandskapur, sem þeir hafa sýnt þeim fáu ofurhugum, sem þora að berjast fyrir mannréttindum í löndum, sem enn búa við svartnætti alræðis, ekki síst þeim, sem eru andstæðingar sósíalisma sem slíks. Það virðist ekki vera fyrr en andstaðan er komin á það stig, að nánast jafngildir pólitísku sjálfsmorði, að taka málstað sovétvaldsins, eins og í Tékkóslóvakíu á sínum tíma og nú í Póllandi, að rokið er upp til handa og fóta og kveðjast menn allt í einu hafa fundið sitthvað athugavert við „framkvæmd sósíalismans,” en þó einungis í því landi, sem er á oddinum hverju sinni. Þeir kveðjast nú „styðja” Samstöðu í Póllandi. Verkalýðsleiðtogar úr þeirra röðum fara þó austur fyrir tjald á fund opinberra „verkalýðsfélaga” austur þar, sem beinlínis eru stofnuð til höfuðs verkamönnum. Erfitt er að hugsa sér að vestrænir verkalýðsleiðtogar þægju boð frá hliðstæðum verkalýðsfélögum, sem einræðisstjórnir ráða t.d. í Suður-Ameriku, eða að „vináttufélög” yrðu stofnuð við slíkar stjórnir.

 

Þessi „vináttufélög” eru merkileg fyrir margra hluta sakir Með þátttöku í þeim vilja kommúnistar sýna hollustu sína við viðkomandi alræðisstjórn. Félagar í slíkum samtökum geta með engu móti skorast undan að teljast stuðningsmenn alræðis. Má hugsa sér viðbrögð þeirra, ef „vináttufélög” yrðu hér stofnuð við einræðis- og herforingjastjórnir, t.d í Suður- Ameríku. Félög þessi eiga m.a. að annast „menningartengsl”. T.d. eru fengnir listamenn, sem eru stjórnvöldum þóknanlegir, og látið í það skína, að hér sé um samskipti „alþýðu” landanna að ræða. Í heimalandinu er síðan látið svo, sem félagar „vináttufélagsins” túlki hinar réttu skoðanir almennings í viðkomandi vestrænu ríki Samtök af þessu tagi eru þannig beinlínis stofnuð til stuðnings alræðisstjórnunum, og til höfuðs þegnum þeirra. Félagar í „vináttufélögum” við t.d. Kúbu, Kína, Víetnam, Sovét eða Albaníu munu seint krefjast þess, að grundvallarmannréttindum verði komið á í þessum löndum, hvað þá að þar verði stofnuð frjáls verkalýðsfélög. Öfugmælafræði alræðisherranna gætir einnig mjög í málflutningi erlendra stuðningsmanna þeirra. Þeir, sem láta sig örlög þjóða Austur-Evrópu, Indó-Kína, Sovétríkjanna, Norður-Kóreu, Kína eða Kúbu engu skipta, saka gjarnan andstæðingana um „mannhatur””. Þeir, sem hvetja til blóðsúthellinga í nafni „þjóðfrelsis”, kenna sig gjarnan við frið. Meistarar persónuníðs ásaka mótherjana fyrir „dólgshátt”, ef þeim þykir á sig hallað Þeir sem sjálfir ala á hatri milli þjóðfélagshópa heima og erlendis, hrópa hæst um „hatursáróður”. Þeir sem eru í sérstöku vináttusambandi við alræðisríki, saka andstæðinga sína um „tvöfalt siðgæði”. Þannig mætti endalaust halda áfram. 

Nú eru dregin fram kröfuspjöld og blóðlitaðir fánar. Það er löngu kominn tími til, að lýðræðissinnar geri sér grein fyrir því, að höfuðóvinir þeirra eru ekki máttvana herforingjastjórnir, heldur alræðið og stuðningsmenn þess.

Kannski Katla, en hvað með Vestmannaeyjar?

Núna tala allir um möguleika á nýju Kötlugosi, en hvað með aðra virka eldstöð í næsta nágrenni sem nýlega hefur gosið tvívegis, nefnilega Vestmannaeyjar? Hvers kyns umræða um þá gífurlegu hættu, sem vofir yfir Vestmanneyingum hefur verið kæfð. Enginn, nema kannski ég virðist þora að ræða málið. Ég skrifaði í júlí 1993 grein í Moggann, „Ei veldur sá, sem varar“ í tilefni þess að þá var nýafstaðin goslokahátið í minningu 20 ára án frekari eldvirkni. Einu viðbrögðin voru að Páll Imsland jarðfræðingur skrifaði prýðilega og málefnalega grein til andsvars mér. Hann benti m.a. á að til séu margir aðrir staðir þar sem aðstæðum svipar til Vestmannaeyja, en það breytir því ekki að hættan þarna er gífurleg. Raunar hafa hvorki Páll né aðrir jarðfræðingar neitað því að Vestmannaeyjelstöðin kunni að gjósa aftur.

Greinin frá 1993 fer hér á eftir og er í fullu gildi enn í dag, þótt ég tali hér mest um Kötlu, en Eyjafjallajökull er afar nátengdur henni, eins og menn vita:
„Á þessu ári er minnst í Vestmannaeyjum atburðar, sem gert hefur þær frægar um allan heim. Ekki skilja allir hve litlu munaði að úr yrði hryllileg martröð. Fyrir tuttugu árum hefðu getað orðið þarna mestu voðaatburðir sem dunið hafa yfír þessa þjóð frá upphafi byggðar í landinu.

Það er kunnara en frá þurfi að segja, að mjög víða á íslandi, aðallega á suðvestur- og norðausturhlutum landsins, háttar svo til að byggð er í nágrenni eldstöðva. Þannig er öll byggð á Suðurnesjum, og einnig sjálf Reykjavík, í mismikilli fjarlægð frá sprungum sem vitað er að gosið hafa á sögulegum tímum eða a.m.k. ekki löngu fyrir landnámsöld. Fram hjá slíku er ekki hægt að komast, ef byggð á að haldast í landinu. Einn staður hefur þó algera sérstöðu, ekki aðeins á Íslandi, heldur trúlega í öllum heiminum. Þar er einn af fjölmennustu kaupstöðum landsins ekki aðeins byggður í nágrenni við virka eldstöð, sem gaus fyrir fáum árum og getur gosið aftur hvenær sem er, heldur beinlínis ofan á henni. Á þessu tvennu er reginmunur.

Í mjög grófum dráttum er Heimaey eldfjall á hafsbotni, miðdepill mikils, ungs eldstöðvaklasa undan suðurströnd landsins. Myndar Heimaey ásamt nálægum minni eldfjöllum á sjávarbotni (eyjum) hæstu tinda klasans. Undanfarnar árþúsundir hafa ýmsar sprungur á Heimaey gosið öflugum gosum, sem fjöll hafa myndast af. Meðal þeirra er t.d. Heimaklettur (sem er ekki ólíkur Eldfelli, en nokkuð sorfinn af brimi), Stórhöfði o.fl. Öll fjöll á Heimaey eru mynduð á svipaðan hátt: Sprungur opnast og mynda fjöll, sem eru nú mismikið veðruð af sjávargangi. Stundum rennur einnig hraun. Þannig hækkar Heimaey úr sjó smátt og smátt. Yngst hinna eldri fjalla er Helgafell, en Eldfell myndaðist eftir langt goshlé sem einskonar afleggjari frá því. Þessi fjöll eru þó nánast sem þúfur á baki hinnar eiginlegu eldstöðvar, sem er Heimaey öll. í kvosinni milli þriggja slíkra þúfna stendur Vestmannaeyjakaupstaður.

Í Árnesog Rangárvallasýslum, og reyndar víðar, hafa menn oft orðið fyrir skakkaföllum af völdum Heklu. Að búa í grennd fjallsins felur í sér nokkra hættu og engum dettur í hug þar um slóðir að byggja sér íbúðarhús, hvað þá heilan kaupstað, á sjálfum Heklutindi. Einmitt þetta hefur þó verið að gerast ofan á annarri stórri og virkri eldstöð í grenndinni í tuttugu ár og enginn sér neitt athugavert við það.

Vestmannaeyjar höfðu haft hægt um sig í þúsundir ára og er það og ekki síður hitt, að fyrir einhverja Guðs mildi varð ekki mannskaði 23. janúar 1973 er vafalaust höfuðskýring þessa andvaraleysis. Með Surtseyjargosinu, og svo Heimaeyjargosinu varð þessi mikla eldstöð hins vegar virk á ný. Enginn jarðvísindamaður treystir sér nú til eða reynir að hafna þeim möguleika að þarna kunni að gjósa aftur innan fárra ára eða áratuga. Margir þeirra segja raunar án þess að geta byggðar í eyjunum, eins og það sé aukaatriði í málinu — að eldvirknin, sem lengi hefur verið í Kötlu, hafi nú flutt sig um set til Vestmannaeyja. Er þögn þeirra um uppbygginguna í Heimaey undarleg, ekki síst vegna þess að einna flest gos í Vestmannaeyjaklasanum hafa einmitt orðið í Heimaey, enda er hún af þeim sökum langstærst. Þó munu einhverjir þeirra hafa varað við þessu skömmu eftir gos, en ekki var hlustað.

Þrátt fyrir framkvæmdagleðina, sem hefur verið svo einkennandi fyrir þjóðina síðustu öldina eða svo, kemur stundum upp einhvers konar minnimáttarkennd gagnvart tilteknum verkefnum, sem voru fyrri kynslóðum ofvaxin. Þannig þótti um langa hríð óhugsandi að brúa Ölfusá eða Þjórsá, leggja veg yfír Skeiðarársand eða leggja vegi eða byggja brýr yfirleitt. Forfeðurnir höfðu ekki treyst sér til þess. Þetta væri alltof dýrt. Enn eimir eftir af þessu þegar malbikun vega ber á góma, þótt hæglega mætti teppaleggja nánast hvern einasta vegarspotta á landinu fyrir andvirði örfárra af þeim skuttogurum, mjólkurbúum, fiskeldisstöðvum, loðnubræðslum, frystihúsum eða loðdýrabúum, sem byggð hafa verið að óþörfu og eru nú minna en einskis virði. Eitt þessara mála er höfn við Dyrhólaey. Það þykir svo dýrt. Vestan Dyrhólaeyjar má vel gera ágæta höfn með minni tilkostnaði en margir halda, en frá þeirri höfn mætti sækja öll helstu mið Vestmannaeyjabáta, allt austan frá Ingólfshöfða vestur fyrir Þorlákshöfn. Slík höfn kæmi ekki aðeins Vestmanneyingum og öðrum íbúum Suðurlandskjördæmis til góða, heldur mundi hún skapa tímamót í samgöngu-, byggða- og atvinnusögu landsins alls. Slík hafnargerð mundi skila öllu þjóðarbúinu geysimklum arði, því höfn á þessum stað hlýtur að verða einhver besta fjárfesting sem landsmenn hafa ráðist í áratugum saman.

En víkjum aftur að eldgosum. Dyrhólaey er vissulega í nágrenni Mýrdalsjökuls, sem iðulega hefur gosið, ekki síst í Kötlu. Þó munu þess vart dæmi að jökulhlaup hafi gengið yfir Mýrdal vestan Dyrhólaeyjar. Vert er að benda á að þótt hraunflóð og jökulhlaup séu miklar náttúruhamfarir, er hægt að forðast þau, sé landrými nægt og viðvörun gefin. Allt öðru máli gegnir í Heimaey. Þar er sá möguleiki raunverulega fyrir hendi, eins og sannaðist 1973, að jörðin bókstaflega opnist undir fótum manna, spýjandi eldi og eimyrju. Hvert á þá að flýja? Það mætti halda, að einhverjir hefðu þurft að farast í eldinum þegar sprungan opnaðist 23. janúar 1973 til þess að Vestmanneyingar og aðrir skildu, hvílík dauðans alvara hér er á ferðum. Þá hefði verið farið varlegar í að flytja aftur heim. Skynsamlegast væri að yfirgefa eyjuna alfarið. Annar kostur væri að sjúklingar, börn og gamalmenni flyttu til meginlandsins, en enn væri þarna verstöð þar sem starfaði fullfrískt fólk á besta aldri, tilbúið til að hlaupa í bátana jafnskjótt og sírenur væru þeyttar til marks um gosóróa undir eyjunni. Ég verð að játa að ég er ekki bjartsýnn á að á þetta verði hlustað fremur en Kassöndru hina grísku til forna. Engir Íslendingar eru jafn bundnir heimahögum sínum og Vestmanneyingar. Þeir hafa nánast skapað sína eigin menningu og barist við náttúruöflin og sigrað frá upphafi Íslandsbyggðar. Þeir sigruðu meira að segja jarðeldinn 1973, og halda kannski sumir að þeir geti það aftur. En jafnvel þeir geta ekki ráðið því hvar jarðskorpunni þóknast að rifna. 1973 var það austan Helgafells. Næst gæti hún opnast annars staðar, kannski vestan Helgafells. Þá duga engin mannalæti.

Það er ekki ætlun mín með þessari grein að hræða fólk og skelfa, öllu heldur er ég að reyna að koma viti fyrir það. Sjálfur er ég dálítið tengdur Vestmannaeyjum og þykir vænt um eyjarnar og íbúa þeirra. Einhver verður að taka blað frá munni um þetta mál. Kannski eru líkurnar á gosi litlar, vonandi engar. Hver veit það? Eitt er þó alveg víst: Áhættan er allt of mikil. Of mikið er í húfi. Það er til of mikils ætlast að reikna með, að kraftaverkið frá janúar 1973 endurtaki sig.“

Ég er svolítið tengdur eyjunum, sem fyrr sagði, því afi minn, Gunnar Ólafsson kaupmaður og útgerðarmaður, ættaður frá Sumarliðabæ í Holtum, stofnaði á sínum tíma m.a. Tangaverslun í Eyjum (Gunnar Ólafsson & Co). Faðir minn var þar uppalinn og leit á sig sem Vestmannaeying, þótt fæddur væri uppi á landi. Sjálfur hef ég oft komið til Eyja og verið þar á vertíðarbátum. Hættan vofir enn yfir Vestmannaeyjum og fer síst minnkandi með árunum.

Að espa upp lýðinn

 



Það verður sífellt algengara og hvimleiðara að fylgjast með því hvernig fákænir fjölmiðlamenn espa upp lýðinn og síðan stjórnvöld, sem aftur grípa til aðgerða, sem eru í engu samræmi við þá „hættu“, raunverulega eða ímyndaða sem upphaflega var til staðar. Allir virðast nú vera búnir að gleyma fuglaflensunni, sem varð aldrei neitt. Síðan kom svínaflensan, sem einnig var blásin upp út úr öllu korti, en þegar til kom var þetta bara ósköp venjuleg flensa sem kemur á hverju ári og á engan hátt merkilegri en aðrar. Allra besta dæmið er að sjálfsögðu „gróðurhúsaáhrifin“ sem ég hef nokkrum sinnum fjallað um, t.d. í greininni „Að flýta ísöldinni“ hér að neðan.

Öll uppákoman í kringum gosið í Eyjafjallajökli er enn eitt dæmið. Vissulega stafar flugvélum hætta af öskuskýjum, þ.e. ef þær fljúga inn í sjálft gosskýið. Svo fór 1982 þegar Boeing 747 þota flaug í niðamyrkri inn í eldgos sem þá var að hefjast og lenti mitt í sjálfu skýinu. Að sjálfsögðu stöðvuðust allir hreyflar og vélin var á eftir öll sandblásin að utan, t.d. urðu framrúður ógagnsæar. Flugmönnum tókst með snarræði að koma hreyflunum aftur í gang og lenda vélinn, sem var ónýt eftir þessa uppákomu, en þetta var einstakt dæmi.

Að sjálfsögðu á að fylgjast vel með sjálfu gosskýinu og þéttleika öskunnar, en það virðist augljóst að hér, eins og í fugla- og svínaflensumálinu og gróðurhúsa- koldíoxíð- steypunni er það móðursýkin og ofstækið sem ræður.

Flugvélin í Indónesíu lenti inni í skýi þar sem askan var svo þykk að ekki sást á hönd sér. Engin flugvél (eða bíll, jafnvel) þolir slíkt. En ofstækið sem virðist stjórna gerðum flugmálayfirvalda í þessu máli virðist út úr öllu korti.

Verður RÚV ábyrgt fyrir hryðjuverkum?

 



Ekkert er nýtt undir sólinni og einn einu sinni virðist sagan vera að endurtaka sig. Vestrænir fjölmiðlamenn ganga enn einu sinni erinda óvina sinna og Vesturlanda eins og svo oft áður, en ég veiti þessu fyrst athygli á árum Víetnamstríðsins. Ég nenni ekki að rekja hér sögu Víetnamstríðsins en um það eru tvær greinar neðar á þessari síðu, Þjóðmálagreinin „Víetnam, vendipunktur kalda stríðsins“ og gömul Moggagrein frá 1980, „Vinir vorir Víetnamar“, sem var raunar fyrsta greinin sem ég skrifaði þar. Í Víetnam beittu blaðamenn öllu afli sínu gegn eigin mönnum, en hlupu gjörsamlega yfir það sem var kjarni málsins. Þarna var um að ræða miskunnarlausa árás norður- víetnamskra kommúnista á þrjár sjálfstæðar þjóðir í Suður- Víetnam, Laos og Kambodíu. Þar voru engir franskir eða bandarískir herir þegar árásin hófst og því gjörsamlega út í hött að „frelsa“ hvað þá „þjóðfrelsa“ þessi lönd sem þegar voru frjáls og einungis vildu fá að lifa í friði. Þetta var hreinræktað árásar- og landvinningastríð norður- víetnamskra kommúnista.
Tilraun Bandaríkjanna til að koma til varnar varð reyndar hernaðarlegt klúður og pólitískt glapræði eins og að málum var staðið, en með látlausum skefjalausum árásum fjölmiðla á Bandaríkjamenn tókst að koma því inn hjá fólki að morðsveitir Víet Cong væru einhvers konar „frelsarar“ og norður- víetnamski árásarherinn hefði ráðist inn í nágrannalönd sín til að færa þeim „lýðræði“, „frelsi“ og „mannréttindi“. Þegar ofsóknirnar, kúgunin og blóði drifin þjóðarmorðin sem ég og fleiri höfðu spáð frá upphafi hófust, vildu vinstri menn og fjölmiðlar ekkert af því vita. Þögnin lagðist yfir Indó- Kína og bátafólkið og önnur fórnarlömb kúgaranna og morðingjanna liggja óbætt hjá garði. Til að bíta höfuðið af skömminni hafa vinstri menn, stuðningsmenn árásarherjanna, síðan falsað sögu þessa tímabils eins þeir gerðu meðan á stríðinu stóð og nota þar aðstöðu sína í fjölmiðlun, kvikmynda- og skemmtanaiðnaði og sagnaritun.

Nýjasta uppátæki RÚV vekur upp minningar frá þessum tíma.

Gagnrýni er ekki aðeins nauðsynleg, heldur beinlínis einn helsti undirstöðuþáttur lýðræðis, og því er tjáningarfrelsið lífsnauðsyn. Tjáningarfrelsið má ekki skerða. Gagnrýni er varnarkerfi þjóðfélagsins á sama hátt og ónæmiskerfið er varnarkerfi mannslíkamans. En í sumum sjúkdómum snýst ónæmiskerfið gegn sjálfum líkamanum. Þetta gerist t.d. í gigtarsjúkdómum. Þá ræðst ónæmiskerfið á vöðva og liði, og hindrar þannig eðlilega hreyfigetu líkamans án þess að drepa hann. Allra verstur er þó sá sjúkdómur, eyðni, þar sem ónæmiskerfið ræðst á sjálft sig. Þeir sem ættu að verja líkamann fá röng skilaboð, ráðast á sjálft ónæmiskerfið og fremja þannig sjálfsmorð.
Vinstri menn eru innri óvinir Vesturlanda. Síbyljuárásir þeirra á Bandaríkin og málstað vestrænna þjóða, sem t.d. má heyra og sjá daglega hjá fréttastofu RÚV og raunar flestöllum ef ekki öllum stærri fjölmiðlum hin síðari ár líkjast meira árásum ónæmiskerfisins í gigtarsjúkdómum. Þessar árásir verða því illvígari, þeim mun „lengra til vinstri“ menn teljast. Vinstra fólk tekur alltaf afstöðu með óvininum, hverju nafni sem hann nefnist, því þeir eru knúnir af hatri á eigin þjóðféagi. Þeir studdu því og/eða afsökuðu og umbáru Stalín, Mao,, Ho Chi Minh, Pol Pot  og aðra slíka í kalda stríðinu.  Þessir alræðisherrar vildu kollvarpa og tortíma þjóðfélögum Vesturlanda og voru því sjálfkrafa bandamenn vestrænna vinstri manna. Þetta mistókst þó. Vinstra fólk studdi líka af alefli Khomeini erkiklerk í Íran á sínum tíma og leitar nú, eftir að kommúnisminn hrundi nýrra bandamanna meðal hatursmanna Vesturlanda í þriðja heiminum. „Óvinur óvinar míns er vinur minn“. Árásir vinstri fjölmiðlamanna skaða Vesturlönd og Bandaríkin og draga úr kjark, en drepa ekki. Kommúnismi, nasismi og islamismi, kenningar, sem afneita sjálfum grundvelli lýðræðisins. eru allt annað og verra. Þeir nota ónæmiskerfið, þ.e. gagnrýnina og tjáningarfrelsið beinlínis til að tortíma sjálfu þjóðfélaginu sem þeir lifa í.  

Íslamistar eru upptendraðir af nánast blindu hatri á Vesturlandabúum, og þótt merkilegt megi virðast hata þeir allra mest það sem vinstri menn, óvitandi liðsmenn þeirra berjast allra mest mest fyrir, svo sem feminisma og hómósexúalisma. Fréttamenn RÚV og Wikileaks- kjánarnir ganga nú í hroka sínum, vandlætingu og glópsku óvitandi erinda þessara manna á sama hátt og vestrænir fjölmiðlar gengu, án þess að vita það, erinda upphafsmanna Víetnamstríðsins, kúgaranna og þjóðarmorðingjanna á sínum tíma.

Álit mitt á „hinni sjálfumglöðu stétt“ fjölmiðlamanna hefur ekki verið mikið allt síðan á Víetnamárunum og það minnkar enn við þetta nýasta uppátæki RÚV- manna. Þeir eru nú fullir sjálfsánægu og yfirlæti eftir að hafa gert alþjóðlegt „skúbb“, þótt þeir kvarti raunar undan því að allur heimurinn skuli ekki klappa fyrir þeim.

En um hvað sýnst málið? Því er auðsvarað. Það snýst um að upphefja sjálfa sig, hina „göfugu rannsóknarblaðmenn“. eins og ávallt er þegar vandlætarar eiga í hlut. Þetta mál er vissulega ljótt og leiðinlegt en það var góðu heilli gleymt og grafið þar til nú. Það sem RÚV- menn hafa raunverulega áorkað er espa upp fólk og vekja hatur. Það má glöggt sjá í heilagri reiði þeirra íslensku undirmálsmanna, sem ég hef fengið yfir mig þegar ég dirfðist að gera athugasemd við framgöngu RÚV. Það er nefnilega afar auðvelt að espa upp einfaldar sálir og stýra þeim í þá átt sem hentar með einhliða málflutningi og kænlega völdum myndum eða myndböndum. Ég hef áður fjallað um hvernig Bandaríkjamenn munu túlka þennan nýja fjandskaparvott frá hinni íslensku ríkisstofnun. Munu þeir til dæmis standa við fyrirheit um að aðstoða Íslendinga í AGS- málinu? 

En þetta eru þó bara íslenskir kjánar. Ég hef verið að fylgjast með Al Jazzeera fleiri erlendum fjölmiðlum undanfarinn sólarhring. Þetta myndband er nú sýnt hvarvetna í arabalöndunum og islamska heiminum og þar láta menn sér ekki nægja að skrifa athugasemdir á blogg. Þetta myndband er sem olía á þann eld sem þar logar undir niðri. Það kæmi mér alls ekki á óvart, þegar nýjar fréttir af fjöldamorðum á saklausu fólki berast úr þessum heimshluta, að ódæðismennirnir muni nota myndband RÚV sem átyllu og fyrirslátt fyrir ódæðisverkunum. 

Þar láta menn verkin tala.

RÚV spillir enn samskiptunum við Bandaríkin

Sjónvarp allra starfsmanna, RÚV, vill nú leggja sitt af mörkum til að spilla enn samskiptum við Bandaríkin, eins og þau Ólafur Ragnar, Ingibjörg Sólrún, Össur og Jón Baldvin hafi ekki unnið nægilega gott starf í þá veru. Vestanafs verður þetta framtak hinnar íslensku ríkisstofnunar án nokkurs vafa túlkað sem óvinabragð, enda hefur þetta gamla mál verið gleymt og grafið í þrjú ár og vandséð hvers vegna það er rifjað upp nú. Svona atburðir og aðrir enn verri gerast því miður í öllum stríðum og dapurlegt til þess að vita.
Uppátæki RÚV er enn einn naglinn í líkkistu samskipta Íslands og Bandaríkjanna eftir að gamalt komma- og Þjóðviljalið fékk yfirráð yfir utanríkismálum landsins. Skemmst er að minnast fordæmalausrar framkomu Ólafs Ragnars, fyrrum formanns Alþýðubandalagsins við orðuveitingu til síðasta sendiherra Bandaríkjanna sem vakti mikla reiði vestra. Það var þó ekki á bætandi. Ekki þarf að búast við að Hillary Clinton sé vinveitt forsetanum í minningu þess þegar hann hélt henni í gíslingu á Bessastöðum fyrir nokkrum árum. Þau Ingibjörg Sólrún og Össur fóru á sínum tíma bæði alveg úr límingunum út af „ólöglegum fangaflutningum“, svokölluðum. Þar var um að ræða flutninga á múslimskum morðhundum ýmsum á milli fangelsa. Þar var ekki um að ræða neina sakleysingja, eins og Amnesty og fréttastofa RÚV ímynda sér, heldur ólma hryðjuverkamenn og tilvonandi sjálfsmorðs- morðingja. Mörgum hefur nú verið sleppt frá Guantánamo og hafa sumir sprengt sig í loft upp en aðrir gengið aftur í Al Qaida. Til dæmis er Al Qaida í Yemen stjórnað af fyrrverandi Guantánamo- föngum.
Þegar Condoleezza Rice utanríkisráðherra kom fékk hún í fangið látlausar umvandanir frá þessum íslensku vinstri- kjánum um „mannréttindi“ fyrrnefndra morðhunda. Hún mun hafa reiðst mjög viðtökunum.
Jón Baldvin gerði sitt til að spilla samskipunum við forysturíki lýðræðisríkjanna þegar hann var sendiherra í Washington. Framferði hans þar var með þeim hætti að ég hef eftir góðum heimildum að Bandaríkjamenn hafi beinlínis beðið um að hann yrði fluttur þaðan. Jón, eins og aðrir sem ég hef nefnt hóf feril sinn í hinum íslenska stuðningsflokki alræðis og gúlags, Alþýðubandalaginu og er nú á gamals aldri aftur kominn á þann byrjunarreit.

Sem fyrr sagði verður ekki séð hvað fréttastofu RÚV gengur til með birtingu myndbandsins annað en uppblásin heilög vandlæting. Þetta er allt löngu liðið og það eina sem upp úr þessu hefst er að seikna því enn um sinn að Bandaríkjamenn sendi hingað sendiherra.

Spádómsgáfa Æra- Tobba

Þessi vísa Æra- Tobba, sem ort var fyrir 350 árum ætti einkar vel við í dag (með smávægilegri breytingu):

 

Vambara þambara þeysingssprettir
því eru hér svona margir kettir?
agara gagara vinstrigrænum,
illt er að hafa þá marga á bænum

 

 

Gosið er brot á Kyoto- sáttmálanum

Gosið á Fimmvörðuhálsi hlýtur að setja stórnvöld, einkum umhverfisráðherra í gríðarlegan vanda. Kodíoxíðið, sem nú berst upp úr iðrum jarðar er nefnilega út úr öllu korti hvað varðar „skuldbindingar Íslands“ samkvæmt Kyoto- bókuninni, örugglega miklu meira en allir bílar og tæki landsmanna framleiða í margar aldir. Flúormengunin er líka meiri en þúsund álver gætu framleitt í hundruðir ára. Engin heimild er til fyrir slíku. Raunar sýnist alltaf hafa gleymst að nefna allt það koldíoxíð sem streymir á hverjum degi upp úr hverasvæðum landsins allan sólarhringinn, þótt ekkert sé eldgosið. Þetta koldíoxíð er ósýnilegt og lyktarlaust og streymir víða upp úr jarðveginum sjálfum án þess nokkur veiti því minnstu athygli.

Nú eru góð ráð dýr. Einn möguleiki er þó fyrir hendi: Hér á landi eru tveir aðilar sem hafa getið sér gott orð fyrir að stöðva, a.m.k. tímabundið losun koldíoxíðs út í andrúmsloftið, nefnilega Ölgerðin Egill Skallagrímsson og verksmiðjan Vífilfell. Raunar er allt koldíoxíðið sem fer í íslenska gosdrykki ættað úr einni borholu, sem segir ýmislegt um það gífurlega magn sem streymir úr iðrum jarðar á hverjum degi. Til að Íslendingar geti staðið við „skuldbindingar sínar“ samkvæmt Kyoto ætti að fá þessi tvö fyrirtæki til að setja kóktappa á öll eldfjöll á landinu. Einnig þarf að finna hentuga plastverksmiðju, sem getur framleitt nokkuð hundruð ferkílómetra af plastdúk til að leggja yfir öll hverasvæði landsins.

Að öðrum kosti má búast við refsiaðgerðum „alþjóðasamfélagsins“ ef Kyoto bókuninni verður fylgt.

Þjófarnir verðlaunaðir, en hvað með fórnarlömbin?

Nú á að borga þjófunum, skemmdarverka- og ofbeldismönnunum sem lögregla og önnur stjórnvöld sá sig á sínum tíma tilneydd til að senda á Breiðavík sex milljónir á kjaft, skattfrjálst. En hvað með okkur sem urðum fyrir barðinu á þessu liði? Á ekki að borga okkur líka?

Í öllum þjóðfélögum og á öllum öldum er ávallt dálítil prósenta, sem leggur fyrir glæpi. Stundum er beinlínis talaðum tiltekna „stétt“ glæpamanna, tiltekinn, lítinn hóp ofbeldis- og síbrotamanna, sem fremur meginhluta glæpa í flestum löndum. Þannig hefur það alltaf verið og alls ekki neitt bendir til að á því sé minnsta breyting að verða. Viss hópur mun alltaf og alls staðar fremja flest alla glæpina. Tilhneigingin kemur yfirleitt snemma fram og flestir þessara manna hafa oft komist undir manna hendur löngu fyrir lögaldur. Það er alls ekki hægt að útiloka að glæpahneigð gangi beinlínis í erfðir, en það hafa raunar margir talið í aldanna rás.
Þetta hyski er nú sent á upptökuheimili ýmis konar en fyrr á árum var því komið fyrir í Breiðavík. Vafalaust sættu þeir misjafnri meðferð, en hverju breytti það? Heldur einhver að þeir hefðu orðið betri menn ef hlaðið hefði verið undir þá? Vafalaust hafa einhverjir hafnað þarna fyrir litlar sakir, en staðreyndin er þó, að þetta var að meginhluta heimskt, lygið, illa innrætt þjófa- og ofbeldispakk sem hvort sem er hefði endað illa og það er ósannað með öllu að dvölin á Breiðavík hafi breytt nokkru þar um. Nú á að fara að verðlauna þá, en hvað með okkur sem urðum fyrir barðinu á þeim? Af hverju er okkur ekki greitt tjónið sem þeir hafa valdið?

Hér er dálítil lífsreynslusaga úr hversdagslífinu um reynslu mína af formanni svonefndra „Breiðavíkursamtaka“.
Vorið 1977 var ég í páskafríi í Reykjavík, en ég var þá kennari á Hvammtstanga. Á hádegisbarnum á Borginni lenti ég í hrókasamræðum við núverandi formann Breiðavíkursamtakanna, (sem ég þekkti þó alls ekki) en tók ekki eftir því fyrr en nokkru síðar um daginn að veski mitt var horfið, en í því var m.a. ávísanahefti. Í ljós kom að formaðurinn hafði tæmt innistæðuna úr heftinu en það voru heil mánaðarlaun, sem svarar hátt í annað hundrað þúsund krónur á núvirði. Hann hafði falsað nafn mitt, en skrifaði eigin nafn aftan á þegar hann framseldi ávísunina. Því var lögreglan fljót að hafa hendur í hári hans. En af formanninum var ekkert að hafa, hann var „góðkunningi lögreglunnar“ eins og flest allir þeirra sem verið höfðu á Breiðavík og ég stóð uppi með skellinn. Þessa peninga hef ég aldrei fengið greidda en nú hefur formaðurinn kannski loksins efni á að greiða mér, enda komin í efni. 
En ég vil spyrja: Ef ríkið ber ábyrgð á því hvernig fór fyrir þessu liði eftir Breiðavíkurdvölina ber það þá ekki líka ábyrgð á gerðum þeirra? Ef þeir urðu glæpamenn vegna þess að stjórnvöld voru vond við þá ber þá ekki stjórnvöldum að bæta þeim sem urðu fyrir barðinu á Breiðavíkur- drengjunum? 

Nú á Lalli Jóns að fá sex milljónir skattfrjálst. En á þá ekki að bæta öllum þeim sem hafa orðið fyrir barðinu á honum þann skaða sem þeir hafa orðið fyrir?

Mogginn er að rétta úr kútnum

Tjáningarfrelsið landinu hefur nú verið bjargað. Loks virðist aftur vera kominn alvöru fjölmiðill. Eitt blað sem talar máli almennings í landinu og er eins og flestir sæmilega réttsýnir og skynsamir menn bæði á móti Icesave og Evrópubröltinu.
Undarlegar kenningar heyrast nú úr höfuðvígstöðvum vinstri manna og Baugs. Þeir álíta það skerðingu á „tjáningarfrelsi“ að kominn sé til skjalanna fjölmiðill sem ekki talar með sömu röddu og málsvarar Hringsins eina (Baugs) og vinstri kjánanna sem telja sig eiga fréttastofu RÚV. Fjölmiðlar landsins tala nefnilega ekki allir lengur með einni röddu eins og þeir voru farnir að gera undir stjórn fyrrverandi ristjórnar Morgunblaðsins. Þetta telur vinstra fólk í ofstæki sínu og heimsku vera “skerðingu á tjáningarfrelsinu”. Í þeirra huga ríkir sá skrítni skilningur á tjáningarfrelsi að það sé fólgið í því að allir séu á sömu skoðun og þeir sjálfir.
Ég fæ ekki betur séð en að löngu niðurlægingartímabili Morgunblaðsis sé nú lokið með aðkomu nýrra manna að ritstjórn blaðsins. Það virðist aftur vera að verða það sem það einu sinni var: Lang marktækasti fjölmiðill landsins. Og ég er hér ekki einungis að tala um pólitík. Ég man það líka vel frá þeim árum sem ég skrifaði Íslenskan annál að Mogginn var nánast alltaf með bestu og lang áreiðanlegustu fréttirnar og frásagnirnar, jafnvel þótt pólitískir andstæðingar ættu í hlut. Að sjálfsögðu er ekki hægt að búast við algeru hlutleysi af neinum fjölmiðli. Slíkt eru einungis draumórar, sæmandi einfeldningum. Mogginn var samt alltaf lang bestur, víðsýnastur og marktækastur íslenskra fjölmiðla. En á þessu varð breyting á síðari árum. Þetta gerðist hægt og hægt, kannski þegar Matthías Johannesen hætti ritstjórn, kannski síðar, en vinstrisinnaðar kjána- áherslur urðu smám saman æ meira áberandi á síðum blaðsins. Þetta náði kannski hámarki á Mbl.is þegar núverandi formaður Blaðamannafélagsins hafði þar völdin, en fréttaflutningur hennar var nánast ógreinanlegur frá Þjóðviljanum gamla. Raunar var Mogginn orðinn, undir fyrrverandi ritstjórn líkastur Þjóðviljanum eins og hann var orðinn síðustu árin, rétt áður en hann dó, eitthvað allt allt annað en við, gamlir vinir og stuðningsmenn blaðsins áttum að venjast.

Ég þekki Davíð Oddson ekki neitt en mér hefur alltaf litist vel á manninn og verið honum sammála í flestum málum. Hann virðist þó fara í taugarnar á mörgum, svipað og Ólafur Ragnar Grímsson fer gífurlega í taugarnar á mér eins og stundum hefur komið fram á þessari síðu. En því ber að fagna að Davíð og samverkamenn hans eru nú að endurreisa Moggann og færa hann aftur upp í þann virðingarsess sem honum ber meðal íslenskra fjölmiðla

Herra Ólafur Ragnar Grímsson

Herra Ólafur Ragnar Grímsson heldur áfram að vera það sem hann hefur alltaf verið. Gamli Óli grís sem enginn þoldi í MR í gamla daga. En hann er klókur. Hann hefur alls staðar komið sér út úr húsi, hvort sem var hjá Framsókn, Magnúsar- Torfusamtökum Frjálslyndra og vinstri manna eða Alþýðubandalaginu. Andstæðingar hans leggja fæð á hann, en gamlir samherjar bæði hata hann og fyrirlíta. Þrátt fyrir það hefur hann alltaf flotið ofan á og komist til æðstu metorða hvarvetna, sem er meiri háttar kraftaverk. Ólafur var nokkuð góður námsmaður, "kúristi", eins og það hét í gamla daga, en hann hefur aldrei verið neitt gáfnaljós, þótt hann hangi í meðalgreind. Hann hefur hins vegar í ríkum mæli það sem Danir kalla "bænda- klókindi", sem einnig mætti kalla "slægð dýrsins". Hann er duglegur og veit alltaf hvað honum sjálfum kemur best. Hann er jafnframt bæði ósvífinn og ófyrirleitinn. Allir þessir eiginleikar koma honum nú að góðum notum.

Fyrir nokkrum vikum var forseti vor í miklum vanda staddur.  Hann var orðinn hættur að þora að láta sjá sig opinberlega. Meira að segja börnin voru farin að hía á hann. Mannorð hans sjálfs og virðing embættisins var komin í ræsið. En sjá! Icesave málið rak á fjörur hans! Það kom aldrei annað til greina en að Ólafur neitaði að skrifa undir. Fyrir því eru ýmsar augljósar ástæður. Í fyrsta lagi þurfti að laga mannorðið, sem fyrr sagði. í öðru lagi er maðurinn haldinn athyglissýki og þetta var örugg leið til að komast í sviðsljósið, ekki aðeins hér, heldur einnig út um allan heim. Í þriðja lagi er Ólafur með þessu að þenja út eigin völd og forsetaembættisins og gera það að einhverju sem enginn ætlaðist til þegar stjórnarskrá lýðveldisins var sett saman í miklu hasti á sínum tíma. Valdafíknin hefur ávallt verið allra, allra sterkasta einkenni mannsins.

Forseti vor er nú upp risinn og endurreistur enn á ný. Sjálfumgleði Ólafs, sýndarmennska, frekja og yfirgangur nýtast honum vel í viðtölum við erlenda blaðamenn sem ekki þekkja hann, en flestir þeirra halda að Ólafur sé alvöruforseti eins og hinn bandaríski, eða a.m.k. sá finnski eða franski, en Ólafur gætir þess ávallt erlendis að enginn viti hve gjörsamlega valdalaus hann í rauninni er.

Það verður að dást dálítið að honum þótt í laumi sé. En Ólafur er og verður, a.m.k. í mínum huga aldrei annað en sá sem ég man vel eftir úr menntaskóla, þótt ég þekkti hann aldrei persónulega, nefnilega, eins og ég sagði í upphafi: Herra Ólafur Ragnar Grímsson grís.

„Það er verið að kúga okkur"

Að flýta ísöldinni

 

Þetta er eldri útgáfa greinarinnar. Nýrri og betri útgáfu er að finna ofar á síðunni.http://vey.blog.is/blog/vey/entry/1349037/#comments


Ég man það vel, þegar ég var í Austurbæjarskólanum fyrir hálfri öld eða svo, löngu áður en hann varð “fjölmenningarskóli”, að mér og jafnöldrum mínum var sagt, að veður hér hefði verið miklu hlýrra fyrir landnám en það er nú. Ekki þyrfti annað en fara í næstu mógröf, þar sem stórir trjástofnar vitnuðu um miklu gróskuríkara Ísland en það sem við þekkjum. Ég man líka, þegar ég var skömmu síðar í gagnfræðaskólanum við Lindargötu, að okkur var bent á þá staðreynd, að fyrir örfáum árþúsundum, skömmu fyrir daga Forn- Egypta, var Sahara- eyðimörkin grasi gróin slétta, yfir að líta eins og þjóðgarðar Austur- Afríku eru í dag, jafnframt því að Ísland var jöklalaust að kalla. Þetta skýrði kennarinn svo, að uppgufun úr höfunum hefði verið meiri. Auk þess hafa allir lært, í síðasta lagi í eðlisfræði 9. bekkjar grunnskóla, að hlýtt loft tekur til sín margfalt meiri raka en kalt. Raki í gufuhvolfinu var því miklu meiri en nú og þar með úrkoman. Þetta voru þá þegar alkunnar staðreyndir og eru enn staðreyndir þótt þær virðist ekki lengur alkunnar.

Áður en lengra er haldið ættu menn fyrst að gera sér grein fyrir einu algeru undirstöðuatriði: Gróðurhúsaáhrif væru góð. Ef sú smávægilega endurhlýnun og uppsveifla í hitastigi, sem staðið hefur í megindráttum frá aldamótunum 1900 er eitthvað annað en ótalmargar aðrar upp- og niðursveiflur í hitastigi undanfarnar aldir og árþúsundir og heldur áfram, ólíkt öllum hinum, ber að fagna því. Ég undirstrika þetta vegna þess að flestallir, nánast allir sem fjalla um þessi mál ganga út frá því sem gefnu að afturhvarf til hins hlýja, raka loftslags fyrri alda og árþúsunda sé eitthvað voðalegt, sem skylt sé að berjast á móti. Þetta er alrangt. Endurhlýnun á að taka fagnandi. Raunar bendir margt til að uppsveiflunni sé nú að ljúka eins og öllum hinum, og við taki niðursveifla. Ekkert hefur hlýnað frá 1998 og hafísinn í ár er t.d. 23% meiri en hann var 2007.
Ég veit vel, að þegar menn lesa þetta munu þeir telja, að nú hafi ég endanlega farið úr límingunum. En svo er alls ekki. Mér er full alvara. “Loftslagsvandinn” er enginn vandi. Þvert á móti. Afturhvarf til hins hlýja, raka loftslags sem ríkti á fyrri hluta núverandi hlýskeiðs væri öllum til hagsbóta.

Ég hélt ekki að það væru nein sérstök tíðindi, að mesti óvinur alls sem lifir, er frost og kuldi. Þetta hljóta allir að vita. Skynlausar skepnur, fuglar, fiskar, skordýr, grös og jurtir vita þetta vel og leita því ávallt í hlýjuna. “Umhverfisverndarsinnar” vita þetta, þótt undarlegt megi virðast augljóslega ekki. Þeir, fjölmiðlamenn og flestir stjórnmálamenn, með Al Gore í fararbroddi hafa fengið þá flugu í höfuðið að hlýjan, vinur alls sem lifir, sé vond. Hin meinlokan er þó enn undarlegri, en hún er sú, að heimurinn muni farast, ef hlýnar eitthvað agnarlítið aftur, um kannski eina- tvær gráður á næstu hundrað árum, þannig að loftslag fari aftur að líkast því sem var t.d. á dögum Grikkja og Rómverja. Þá voru núverandi sandöldur Norður- Afríku grónar og helsta kornforðabúr veldisins. Allt Miðjarðarhafssvæðið var raunar grænna og grónara en nú og fornleifar sanna, að vínrækt var stunduð við Hadríanusar- múrinn á landamærum Skotlands. Eins og íslenskir jöklafræðingar vita voru íslenskir jöklar á þessum tíma miklu minni en nú, sumir lítið annað en snjóskaflar, sem sem sjá má á meðfylgjandi mynd. Hvað gerir það til þótt slík veðrátta komi aftur? Ég vil taka þetta skýrt fram vegna þess að bókstaflega allir sem um þetta mál fjalla ganga út frá því sem gefnu, að endurhlýnun og afturhvarf til hins hlýja og raka loftslags á dögum víkinga, Rómverja (hlýrra en hjá víkingum) eða Forn- Egypta (hlýrra en hjá Rómverjum) eða jafnvel afturhvarf til bórealsks tíma þegar flestallar eyðimerkur voru grónar og Ísland jöklalaust væri eitthvað vont. Svo er alls ekki. Þvert á móti. Þótt merkilegt megi virðast sýnast líka flestir, sem eins og ég blása á gróðurhúsakenningarnar telja, alveg eins og forsvarsmenn kenningarinnar, að slík endurhlýnun væri eitthvað sem beri að forðast og berjast á móti. Svo er alls ekki.

Þótt menn, eða að minnsta kosti Íslendingar, hljóti eins og ég hafa lært það, að veður var miklu hlýrra fyrr á öldum og árþúsundum virðast allir aðrir en ég búnir að gleyma því. Í mesta lagi er þess stundum getið, að veður hafi verið hlýrra á landnámsöld, sem er út af fyrir sig rétt, en þá hafði þó kólnað verulega frá dögum Grikkja og Rómverja þúsund árum fyrr. Veður á dögum Rómverja hafði aftur kólnað verulega frá dögum Forn- Egypta, sem aftur var kaldara en á hinu “atlantíska” eða heitasta skeiði bórealska tímans sem lauk fyrir eitthvað um 6000 árum, skömmu áður en elstu pýramídar Egypta fóru að rísa. Þá var hiti mun hærri en “svörtustu” spár tölvulíkanasmiða “umhverfisverndarsinna” gera ráð fyrir, 4-5 stigum hærri en nú. Þá var Ísland jöklalaust og Sahara algróin eins og aðrar eyðimerkur. Þetta eru allt beinharðar staðreyndir sem ég hef vitað um síðan í æsku og hélt til skamms tíma að væru alkunnar. Enginn virðist nú muna eftir þessu nema ég.
En lítum nú nánar á málin: Ég lærði eins og aðrir i í barna- gagnfræða- og menntaskóla að við lifum nú á ísöld, þótt hlýskeið sé. Í raun er loftslag nú afar kalt, sé miðað við jarðsöguna í heild, og raunar einnig á mælikvarða núverandi hlýskeiðs, sem er eitt af rúmlega 20 slíkum. Menn hljóta að vita, eins og ég, að mest alla milljarða ára sögu jarðarinnar hefur hiti verið allt frá tíu og stundum allt að 20 stigum hærri en nú og lítill, og oftast enginn ís við heimskautin. Mest alla jarðsögu Íslands, þ.e. á tertíertíma sem nær yfir fyrstu 15-20 milljón (ekki þúsund) árin þar til núverandi ísöld hófst, var loftslag og gróður hér svipaður og nú er í Norður- Kaliforníu, svo sem sjá má á surtarbrandslögum og steingervingum á Tjörnesi og víðar. Slíkt loftslag er Íslandi og jörðinni allri eðlilegt, ekki ísaldarkuldinn, sem nú ríkir, þrátt fyrir hlýskeið.

Núverandi hlýskeið ríkjandi ísaldar hófst með gífurlegu flóði fyrir eitthvað um tíu-tólf þúsund (ekki milljón) árum. Hiti hækkaði þá enn einu sinni skyndilega um tíu stig eða meira á norðurslóðum á minna en mannsaldri alveg án “gróðurhúsaáhrifa” af mannavöldum svo jökulskildirnir miklu bráðnuðu á örskömmum tíma.
Menn hafa, sem fyrr sagði fundið merki um 20 eða fleiri önnur slík hlýskeið á núverandi ísöld, sem staðið hefur frá upphafi kvartertímans í allt að þrjár milljónir (ekki þúsundir) af 4.500 milljón ára sögu jarðarinnar. Þau standa í fáeinar árþúsundir á um hundrað þúsund ára fresti og hafa sum augljóslega verið miklu hlýrri en það sem nú ríkir. Um ástæður hlýskeiðanna er ekkert vitað með vissu, en langtímasveiflur í geislun sólar eru alls ekki ólíkleg orsök. Breytingar á sporbaug jarðar geta varla skýrt svo skyndilegar og snöggar sveiflur. Fundist hafa merki um nokkrar aðrar stórar ísaldir á fyrri tímaskeiðum jarðsögunnar, en þær hafa verið tiltölulega stuttar sé miðað við ármilljarða heildarlengd hennar.

Hitastig á jörðinni fer sem fyrr sagði hægt kólnandi og þornandi. Þessi kólnun er ekki jöfn, en þótt hita- og rakakúrfan sé hlykkjótt, liggur hún afdráttarlaust niður á við, mönnunum og gjörvöllu lífríkinu til ómælanlegs tjóns. Stóru niðursveiflurnar í hitakúrfunni má kalla “litlar ísaldir” og hafa verið nokkrar. Þess á milli hlýnar aftur um skeið, en þrátt fyrir allar sveifur og sveiflur innan í sveiflum kólnar og þornar loftslagið hægt og sígandi. Allir kannast við síðustu “litlu ísöld” sem náði (gróflega) yfir tímabilið frá 1300-1900, en önnur slík, sem þó var miklu hlýrri, hefur lengi verið kunn. Hún hófst eitthvað upp úr 500 f. Kr. og náði inn á fyrstu aldir okkar tímatals. Þá lagðist byggð af í norður- Skandinavíu og gresjur Mið- Asíu skrælnuðu. Þetta hvort tveggja átti mikinn þátt í að hrinda af stað þjóðflutningunum miklu.

Fyrstu árþúsundin eftir flóðið mikla, sem markar upphaf núverandi hlýskeiðs var loftslag á norðurslóðum sem fyrr sagði miklu heitara en ofstækisfyllstu reiknimeistarar og spámenn heimsendafræðinga nútímans gera ráð fyrir í “svörtustu” tölvuspám sínum. Ísbirnir lifðu þó góðu lífi örlítið norðar en nú. Meginjöklar á Suðurskautslandinu og Grænlandi bráðnuðu ekki, þótt eitthvað kvarnaðist úr þeim, einkum Grænlandi, og meðalyfirborð sjávar, að frátöldu landrisi (sem var gríðarlegt á norðurslóðum þegar jökulfarginu létti) og landsigi var litlu hærra en nú. Allt þetta dæmi um yfirborð sjávar er raunar afar flókið, því landrisið sem síðar hefur orðið á norðurslóðum er geysimikið, ekki síst hér á Íslandi. Annars staðar, svo sem við Norðursjó, hefur orðið landsig. Við Miðjarðarhafið og sunnar, þar sem áhrifa frá jökulfarginu gætti ekki var yfirborð sjávar þó sáralítið hærra en nú. Um þetta eins og annað er best að nota raunverulegar sögulegar staðreyndir en gleyma tölvulíkönum. Vatnajökull og aðrir nýmyndaðir smájöklar á norður- og suðurhveli og það sem kvarnast úr Grænlandi dugir aðeins til fáeinna sentimetra eða í mesta lagi örfárra tuga sentimetra hækkunar sjávarborðs þótt allra “svörtustu” tölvuspár rættust og jörðin hyrfi til bórealska tímans og yrði aftur sem aldingarður. Ekkert bendir þó til að svo fari.

Á bóreölskum tíma var Ísland nánast paradís á jörðu í samanburði við það sem nú er, enginn Vatnajökull, aðeins fáeinir snjóskaflar á hæstu tindum og landið allt grænt og gróðri vafið. Hveitirækt hefði trúlega mátt stunda á Sprengisandi, jafnvel á Hveravöllum. Allt lífríkið tók við sér. Gífurleg landflæmi víða um heim, sem höfðu verið lítt byggileg vegna kulda eða þurrka, urðu nú aftur lífvænleg mönnum, dýrum og jurtum. Uppgufun úr höfunum jókst, og hið hlýja loft gat tekið til sín meiri raka en áður. Sahara- eyðimörkin varð grasi gróin og þéttbyggð mönnum og skepnum. Síðan kólnaði hægt og þornaði, svo byggðin færðist til strandar og í Nílardalinn. Þessi þróun tók langan tíma. Sinai- skaginn hefur þannig örugglega verið miklu grónari en nú þegar Móses var þar á ferð með fólk sitt í 40 ár fyrir um 3.500 árum, því um sama leyti sýna fornleifar að krókódílar og flóðhestar voru þá enn í nú löngu horfnum fljótum í Ahaggar og Tibesti- fjöllum langt inni í Sahara. Þessi kólnun og þornun náði hámarki um aldamótin 1900, en þá voru jöklar á Íslandi og annars staðar meiri en nokkru sinni frá því á jökulskeiði (“ísöld” sem fáfróðir kalla svo). Jafnframt því að Vatnajökull og aðrir smájöklar á norður- og suðurhveli hafa verið að myndast og skríða fram hafa eyðimerkur hvarvetna verið að stækka, uppgufun minnkar úr höfunum, og kalt loftið inniheldur minni raka en fyrr. Enn á tímum Rómverja voru borgir reistar í blómlegum landbúnaðarhéruðum Norður- Afríku, þar sem nú eru sandöldur einar. Þar sem áður voru kornakrar Mesópótamíu, eru nú eyðimerkur Íraks. Í Sádí- Arabíu, Íran og í Góbí og Taklamakan- eyðmörkum Vestur- Kína hafa fundist fjölmargar, nú nafnlausar og yfirgefnar borgir og þorp grafnar í sandinn, því með lækkandi hitastigi minnkar úrkoman og eyðimerkur skrælna. Þegar síðasta “litla ísöld” hófst fyrir alvöru um 1300 grófust þorp Anasazi- indíána í suðvesturríkjum Bandaríkjanna í sand og fóru í eyði.


Þessar staðreyndir og margar aðrar voru mér og jafnöldrum mínum kenndar fyrir löngu og ég hef vitað um þetta síðan ég var barn og unglingur. Ég hélt því í einfeldni minni að aðrir vissu þetta líka. Svo virðist ekki vera. Bókstaflega allir aðrir en ég virðast vera búnir að gleyma því sem þeir þó hljóta að hafa lært eins og ég, nefnilega að loftslag á jörðinni hefur verið að kólna og þorna í sveiflum og rykkjum í sex- sjö þúsund ár. Endurhlýnun væri öllum til góðs, mönnum, dýrum og jurtum.

Ég er hins vegar þannig gerður að ég trúi betur beinhörðum sögulegum staðreyndum en útreikningum tölvulíkanasmiða. Ef einhver trúir mér ekki er best að vitna í þann mikla “umhverfisverndarsinna” Hjörleif Guttormsson, en hann segir í Árbók Ferðafélagsins 1993 m.a.:

„Á landnámsöld og fram eftir öldum voru jöklar hér sem annars
staðar á landinu langtum minni en nú er. Jökulhetta var á
Hnappafelli, eins og Öræfajökull var nefndur í öndverðu, og
skriðjöklar teygðu sig þar eitthvað niður eftir hlíðum. Vatnajökull
var til en langtum minni en síðar varð, hugsanlega að mestu skorinn
sundur í tvo eða þrjá jökulskildi, enda lengst af kallaður
Klofajökull. Meginskriðjöklarnir frá honum voru litlir í samanburði
við það sem síðar varð. Það sem við köllum einu nafni
Breiðamerkurjökul voru þrjár skriðjökultungur sem óvíst er
hvort náðu að renna saman neðan við Mávabyggðir en sú nafngift
náði þá einnig yfir Esjufjöll. Jökuljaðarinn hefur þá legið allt
að 15 kílómetrum innar en nú er en utan við var slétta sem verið
hafði sjávarbotn í ísaldarlokin. Drjúgur hluti þessarar miklu
sléttu hefur verið gróinn og skógivaxinn á köflum eins og múlarnir
beggja vegna og þar var víða allþykkur jarðvegur.“

Hjörleifur talar hér um landnámsöld, en þá var samt miklu kaldara og jöklar meiri en verið hafði fyrr, t.d. á tímum Grikkja og Rómverja, sem sjá má á meðfylgjandi korti. (kortið má stækka með því að tvísmella á það). Enn fyrr voru jöklar enn minni og eyðimerkur hvarvetna á jörðinni enn grónari. Hvað gerir það til þótt aftur færi að hlýna?



Næsta “litla ísöld” verður örugglega kaldari en sú sem lauk um 1900. Núverandi hlýskeið er þegar orðið sæmilega langt og fyrr eða síðar skellur sjálf meginísöldin aftur yfir af fullum þunga og nýtt jökulskeið hefst. Hvenær það verður veit enginn. Hitt er víst, að jörðin stefnir óhjákvæmilega inn í nýtt jökulskeið eftir einhverjar aldir eða í mesta lagi fáeinar árþúsundir. Því miður eru engin merki um að ísöldinni miklu eða kvartertímanum, því afar kalda, en þó sveiflukennda tímaskeiði jarðsögunnar sem við lifum á sé að ljúka. Allt að þriggja kílómetra þykkur jökull mun fyrr eða síðar aftur leggjast þar yfir, sem ýmsar helstu borgir Vestur-Evrópu og Norður- Ameríku standa nú. Enn eru á lífi menn sem muna síðasta vetur “litlu ísaldarinnar”, frostaveturinn 1918. Slíkir vetur og aðrir enn verri voru algengir allt frá því á miðöldum og fram undir 1900 og það væri vissulega óskandi að þeir komi aldrei aftur. Því miður er líklegt að svo fari. Næsta “litla ísöld” verður sem fyrr sagði vafalaust enn kaldari en sú sem nú hefur gengið yfir um sinn. Þegar jökulskeiðið hefst svo fyrir alvöru verður ekkert eftir af byggingum og streði Íslendinga annað en fáeinar borholur og jarðgöng djúpt undir jöklinum. Þetta er engin barnaleg heimsendaspá, þetta hefur gerst 20 sinnum eða oftar á núverandi ísöld og mun alveg örugglega gerast aftur. “Gróðurhúsaáhrifin”, ef einhver eru, gætu hugsanlega hægt á þessari þróun eða stöðvað hana. Vonandi fer svo, en fátt bendir til þó til slíks.


Þrátt fyrir þær óumdeildu, óhrekjanlegu náttúrufræðilegu og sögulegu staðreyndir, sem ég hef bent á og auðvelt er að staðfesta lifir sú skrýtna bábilja góðu lífi í hugarheimi tölvulíkanasmiða, að eyðimerkur muni stækka og allt skrælna ef aftur hlýnar í veðri. Þótt ótrúlegt kunni að virðast er helsta takmark gróðurhúsamanna að flýta fyrir þessari þróun, þ.e. hægri kólnun og þornun jarðarinnar. Þeir vilja m.ö.o. flýta ísöldinni. Það er draumur þeirra og æðsta takmark. Ótrúlegt, en þó satt.

Raunar heyrist þetta litla orð “aftur” bókstaflega aldrei í heimsendaskýrslum reiknimeistaranna, sem hleyptu allri þessari undarlegu steypu af stokkunum.


En af hverju allur þessi ótti við hlýjuna? Mér sýnist ástæðan vera augljós: Ömurlegt ástand náttúrufræðikennslu austan hafs og vestan. Það er slæmt hér, en utanlands virðist ástandið enn miklu verra. Hinir erlendu fjölmiðlamenn, sem áttu upptökin að “umræðunni” um “gróðurhúsaáhrifin”og ráða henni, virðast almennt hafa verið tossar í skóla, og stjórnmálamennirnir, sem ákvarðanir taka, að mestu út frá skrifum fávísra æsifréttablaðamanna, sýnast hafa verið álíka grænir í flestum námsgreinum. Meira að segja íslenskir ráðamenn taka undir þetta undarlega tal um “loftslagsvandann”. Það er kannski hægt að fyrirgefa útlendingum, því náttúrufræðikennsla virðist í molum erlendis sem fyrr sagði, en Íslendingar ættu að vita meira. Ég get fullyrt, að það var ógerlegt að ná stúdentsprófi frá eina menntaskólanum í Reykjavík í minni tíð án þess að vita mest allt eða allt það sem að framan greinir. Hvers vegna tala þeir þá svona?

Strax í fornöld tala ýmsir höfundar um versnandi veðurfar og stækkun eyðimarka og menn, t.d. á Norðurlöndm hafa vitað öldum saman að gróður var áður miklu meiri og jöklar minni en nú. Þegar snemma á 19. öld var bent á, að trjálína í Skandinavíu hefur sums staðar lækkað um 700-900 metra frá því skógur óx hæst upp í fjöll. Það var svo um aldamótin 1900 sem þeir Blytt og Sernander gerðu í meginatriðum grein fyrir þeirri hægu kólnun og þornun sem staðið hefur frá bóreölskum tíma og enn er fylgt, en það voru einmitt þeir sem notuðu fyrst orðið “bórealskur” um hið afar raka og heita tímabil fyrst eftir flóðið mikla fyrir um 11.500 árum, þegar loftslag var heitara en ofstækisfyllstu gróðurhúsamenn gera ráð fyrir í “svörtustu” tölvuspám sínum og jörðin var einn aldingarður. Þetta og margt annað ættu alvöru, marktækir vísindamenn að vita, en margir þeirra gera það augljóslega ekki.

Íslenskir fjölmiðlamenn eru vissulega sekir um margt, en þeir eru ekki sekir um allt, og í þessu máli er þáttur þeirra aðallega að éta athugsemdalaust upp blaðrið úr fákænum erlendum starfsbræðrum sínum. En hvað með alla vísindamennina? Þáttur þeirra er merkilegur og undarlegur. Menn hafa nefnilega vitað afar lengi að tölvulíkön eru óþörf, aðeins þarf að rekja mannkynssöguna (ekki jarðsöguna) afturábak í fáeinar árþúsundir. Getur verið að þeir séu slíkir “fagidíótar” að þeir viti þetta ekki? Margt bendir til þess.

Erlendir stjórnmálamenn virðast hafa gripið blaður fjölmiðlamanna um þessi mál á lofti og síðan fengið vísindamenn sér til hjálpar. Þetta hefur síðan undið upp á sig. Allir vita, að lögfræðingur gefur það “lögfræðiálit” sem best hentar þeim sem borgar fyrir álitið. Eins og margir hafa bent á eru vísindamenn á stöðugum höttum eftir styrkjum, og undanfarin ár renna flestir og stærstu styrkirnir til þessara mála. Fjölmiðlamenn sem þiggja laun sín og þar með hús, bíl og sjálf fötin utan á sig beint úr vösum Baugs- forkólfanna ímynda sér margir að þeir séu óháðir, en eru það ekki. Svipað gildir um vísindamann sem þiggur laun sín frá t.d. Norðurskautsráðinu, Evrópusambandinu eða Sameinuðu þjóðunum. Þeir fá þær niðurstöður sem þeir vita að vinnuveitendur þeirra vilja helst sjá, og fara raunar síðan smám saman ósjálfrátt að trúa þeim sjálfir.

Talið um að “vísindamenn séu sammála” um þetta mál er hins vegar gamalt og alkunnugt áróðursbragð, sem gróðurhúsamenn beita mjög. Ef menn vilja geta þeir t.d. flett upp á Wikipedíu þar sem er langur listi yfir hámenntaða, virta vísindamenn í loftslagsmálum sem eins og ég blása gjörsamlega á koldíoxíð- gróðurhúsahjalið, en um þá er aldrei talað. Lygin er líka alltaf miklu skemmtilegri og meira spennandi en sannleikurinn. Vísindamaður á að leita sannleikans, hvert svo sem það kann að leiða. Jafnskjótt og hann gengur á mála hjá einhverjum hagsmuna- eða þrýstihópi fer hann að gerast málpípa og halda fram tilteknum málstað. Hann hættir þá að leita sannleikans og þar með að vera vísindamaður.

Mér hefur raunar sýnst í gegnum tíðina, að það sé erfitt, kannski alveg ómögulegt að halda fram nokkrum málstað, hversu góður sem hann kann að virðast, án þess að ljúga.

Reyndar eru margir þeirra svokölluðu “vísindamanna” sem hæst hafa um þessi mál gjarnan með próf í einhverri allt annarri fræðigrein. Yfirlýsingar dýrafræðings eða grasafræðings um veðurfræðileg efni eru álíka marktækar og t.d. yfirlýsingar tannlæknis um verkfræði eða jarðfræðings um stjörnufræði. Eitt af fjölmörgum dæmum um slíkt er háværasti talsmaður loftslagsdeildar NASA, James Hansen, sem er stjarneðlisfræðingur og hefur beitt þessari áður virtu stofnun í þágu allra ofstækisfyllstu gróðurhúsamanna, t.d. með fráleitum og beinlínis fölsuðum og röngum yfirlýsingum um að Suðurskautslandið sé að bráðna. Staðreyndin er, að þar er jökullinn að þykkna eins og hábunga Grænlandsjökuls, öfugt við gróðurhúsatalið.


En víkjum aðeins nánar að Suðurskautslandinu: Ég lærði harla fátt í gagnfræðaskólanum við Lindargötu, en man þó vel eftir kortabók sem ég notaði þar, enda alltaf verið áhugamaður um landafræði. Í þessari kortabók var að finna yfirlit yfir meðalhita sumar og vetur á Suðurskautslandinu, en slíkt hitakort geta menn nú nálgast á netinu. Þar munu menn sjá eins og ég sá fyrir hálfri öld, að nær alls staðar á Suðurskautslandinu er margra tuga stiga frost árið um kring og kemst aldrei nálægt frostmarki þannig að ís geti bráðnað, jafnvel yfir allra, allra “heitasta” árstímann. Meðal- “hiti” yfir árið á meginjökli Suðurskautslandsins er mínus 57 stig. Gróðurhúsamenn telja, að hækkun hita um 1- 4 stig muni leiða til bráðnunar Suðurskautslandsins. Mér hefur hins vegar alltaf skilist í fákænsku minni að ís þurfi fyrst að ná frostmarki áður en hann bráðnar. Menn telja raunar að á stórum hlutum Suðurskautslandsins hafi hiti aldrei náð frostmarki svo ís geti bráðnað síðan í lok tertíertíma fyrir um þrem milljónum ára, þótt sum hinna ýmsu hlýskeiða, sem síðan hafi komið hafi verið miklu hlýrri en það sem nú ríkir. Ís, sem er t.d. mínus 40 stig er nefnilega alveg jafn frosinn og ís sem er mínus 44 stig, eða það hélt ég. Jafnvel við strendurnar nær hitinnn sárasjaldan, og víðast aldrei frostmarki nema þá fáein augnablik yfir “heitasta” árstímann. Á þessu er þó ein undantekning: Út úr Suðurskautlandinu gengur langur og mjór skagi langt, langt í norður í átt að Suður- Ameríku. Allra, allra nyrst á þessum skaga eru fáeinir smájöklar, sem eru lengra frá suðurskauti en Ísland er frá norðurskauti. Norðuroddi skagans er raunar eini hluti meginlandsins þar sem ís getur yfirleitt bráðnað og þar eru meira að segja dæmi um rigningu á sumrin, sem annars er óþekkt með öllu á Suðurskautslandinu. Smájöklarnir þarna hafa verið að hopa dálítið og þar er komin skýringin á fréttum NASA og fleiri um bráðnun Suðurskautslandins. Þær fjalla allar um norðurodda þessa skaga, þótt það sé aldrei tekið fram. Þess er nánast aldrei getið, að hitastig á sjálfu meginlandinu hefur verið að lækka, ólíkt því sem er á norðurhveli og óumdeildar mælingar sýna, að sjálfur meginjökullinn er að þykkna. Skýringin virðist einföld. Í þeirri tímabundu uppsveiflu, sem ríkt hefur undanfarna áratugi hefur uppgufunin úr höfunum aukist og þar með úrkoman. Þessi aukna úrkoma skilar sér í nágrenni heimskautanna sem snjór, þannig að meginjöklar þykkna og skriðjöklar herða á sér, þótt kvarnist dálítið úr jöðrunum. Það sama er að gerast á Grænlandi. Hábunga Grænlandsjökuls hefur hækkað, jafnframt því að kvarnast úr jöklum við sjávarmál og snælínan hækkar.

Gróðurhúsamenn svífast einskis. T.d. hefur nýlega komið í ljós, að svonefnd “hokkíkylfa” um hlýnunina (Yamal- trjáhringjakúrfan), sem mjög hefur verið haldið á lofti ekki síst af Al Gore og IPCC. var vísvitandi fölsun, gerð með því að velja úr trén sem hentuðu málstaðnum en sleppa öðrum.

En víkjum nú aðeins að “lofttegund lífsins”, koldíoxíðinu voðalega. Það er, ásamt vatni, undirstaða alls lífs á jörðinni. Þegar jörðin var ung, fyrir um fjórum milljörðum ára, áður en lífs varð vart, virðist koldíoxíð hafa verið yfir 20% gufuhvolfsins. Það hefur streymt úr iðrum jarðar æ síðan og ef lífsins nyti ekki við væri það nú örugglega meginuppistaða gufuhvolfsins eins og á systurplánetu jarðar, Venusi. En á Venusi er ekki fljótandi vatn, svo líf getur ekki þrifist. Hér hefur koldíoxíðið, ásamt vatni og með því að tengjast ýmsum frumefnum myndað þær gífurlega flóknu keðjur kolvetnissambanda sem eru lífið sjálft. Það er fráleitt og beinlínis fáránlegt að tala um þessa undirstöðulofttegund í gufuhvolfinu frá upphafi og byggingarefni sjálfs lífsins sem “mengun”, eins og gróðurhúsamenn gera í ofstæki sínu og heimsku. Réttara væri að tala um óbundið súrefni og hið þrígilda afbrigði þess, ósón, sem “mengun”, því óbundið súrefni er ekki upprunalegt í gufuhvolfinu heldur úrgangsefni frá jurtalífinu sem dýrin (og maðurinn) nýta sér. Þessi “saur jurtanna” myndar nú 20,9% gufuhvolfsins en koldíoxíðið, sjálf undirstaða lífsins, er nú einungis orðið 0.038%. Það hallar með öðrum orðum mjög á koldíoxíðið í þessari hringrás. Jurtirnar gleypa jafn óðum allt það koldíoxíð sem þær fá, en dýralífið nær engan veginn að torga öllu súrefninu sem þær gefa frá sér. Jurtirnar, ekki aðeins á þurrlendi, heldur einnig og enn frekar í höfum og vötnum þurfa gífurlegt magn koldíoxíðs til að viðhalda sér og lífinu á jörðinni. Án jurtanna og koldíoxíðs mundu öll dýr deyja og allt líf hverfa.

Á sama hátt og aldrei er talað um “endurhlýnun” heldur aðeins “hlýnun” er ávallt talað um koldíoxíð- “mengun”, aldrei nokkurn tímann eins og rétt er, um “hringrás”. Og sú staðreynd heyrist aldrei nefnd að þessi “lofttegund lífsins” streymir úr iðrum jarðar allan sólarhringinn alla daga ársins ofansjávar og neðan og raunar ekki síst hér á Íslandi. Þetta nær hámarki í eldgosum, en þótt ekkert sé eldgosið streymir koldíoxíð upp frá jarðhitasvæðum jarðar allan ársins hring, ekki aðeins ofansjávar, heldur jafnvel enn frekar á Atlantshafshryggnum og öðrum slíkum eldvirkum neðansjávarhryggjum, sem ná tugþúsundir kílómetra allt umhverfis jörðina. Án þessa uppstreymis nýs koldíoxíðs mundi jurtalífið stórlega dragast saman, því það sem kemur frá mönnum og dýrum dugar engan veginn til. Jurtirnar eru gráðugar í koldíoxíð.

Hér kemur að dálítið merkilegu atriði: Enginn veit, eða getur vitað hve mikið náttúrulegt uppstreymi koldíoxíðs er. Mæling á uppstreymi lofttegunda úr jörðu er gífurlegum erfiðleikum bundin sem m.a. má sá á því að nýlega var tveimur aðilum falið að mæla uppstreymi brennisteinsvetnis frá Hellisheiðarvirkjun. Annar aðilinn sagði uppstreymið vera 5000 rúmmetra á sólarhring, hinn sagði það vera 80.000 rúmmetra. Hver sá vísindamaður, sem gefur frá sér áætlanir og yfirlýsingar um uppstreymi koldíoxíðs úr eldfjöllum og hverasvæðum ofansjávar og neðan allt umhverfis jörðina fer aðeins með getgátur gjörsamlega út í loftið og verður sjálfum sér og vísindunum til minnkunar. Enginn veit þetta og enginn getur mælt þetta. Það eina sem er öruggt er, að magnið er gríðarlegt. En af hverju er ekki settur “kolefniskvóti” á hverasvæði og eldfjöll Íslendinga? Ástæðan virðist harla einföld: Menn virðast almennt alls ekki vita um þetta uppstreymi, sem er þó lykilatriði í koldíoxíðhringrásinni. Kyoto- menn nefna það aldrei. Sömuleiðis er aldrei talað um það gífurlega magn koldíoxíðs, sem kemur frá sveppagróðri í höfum, í landi og í lofti. Þessir sveppir eru langflestir ósýnilegir, en framleiða allir koldíoxíð án þess að nokkur taki eftir því nema þá sem loftbólum í brauði eða ostum eða þegar freyðir í ölglasi. 


Annað undirstöðuatriði í þessari hringrás er upptaka jurtanna á koldíoxíði. Um hana gildir í meginatriðum það sama og áður var sagt um náttúrulegt uppstreymi: Enginn veit þetta og enginn getur mælt þetta. Nýlega kom yfirlýsing frá hópi vísindamanna sem sagði að upptaka Amazon- frumskógarins á koldíoxíði væri helmingi meiri en áður var talið. Sú yfirlýsing sýnir fyrst og fremst í hvers konar villu og svima menn vaða hér. Þeir vita ekki hvort þeir eru að koma eða fara. Auk þess er oft látið eins og Amazon sé upphaf og endir allrar koldíoxíð- upptöku. Það er fásinna. Hvert einasta grasstrá og þörungur hér á Íslandi og annars staðar í sjó og á landi étur koldíoxíð. Þótt Amazon- svæðið sé stórt er það aðeins lítið brot í því gífurlega stóra dæmi.,
Hlutfall koldíoxíðs sýnist vissulega hafa aukist dálítið. Það virðist hafa verið um 0.029% fyrir iðnbyltingu , en er nú, sem fyrr sagði um 0.038% gufuhvolfsins, hugsanlega fyrir tilverknað mannanna, sem hafi tímabundið framleitt meira en jurtirnar hafa undan að torga. En hvað gerir það til þótt koldíoxíð aukist? Hvað er vandamálið? Jafnvel þótt aukið koldíoxíð stuðli að endurhlýnun jarðarinnar (sem fátt bendir til að það geri að neinu marki) væri slík endurhlýnun hið besta mál, ekki aðeins fyrir mannkynið, heldur einnig og ekki síður fyrir öll dýr og jurtir, fugla og fiska og allt sem þrífst á jörðinni. Ef um einhvers konar endurhlýnun til lengri tíma er að ræða ber að fagna því og beinlínis auka koldíoxíð- “mengunina”. Það mundi þó því miður afar litlu breyta, því koldíoxíð er aðeins talið ábyrgt fyrir 3-5% af gróðurhúsaáhrifum, kannski minna. Vatsgufa orsakar um 90% allra gróðurhúsaáhrifa og metan og fleiri lofttegundir mest af þvi sem eftir er.

Það kann að koma einhverjum á óvart sem les þessar línur, að ég er hlynntur verndun náttúrunnar og var það löngu áður en slíkt komst í tísku. Ég las bækur Rachel Carson í æsku og hafði, og hef að vissu marki enn áhyggjur af mengun. Ég er hér að tala um raunverulega mengun, ekki koldíoxíð. Frá bílum kemur t.d. kolmónoxíð og ósón, sem er ertandi og eitrað og einnig fíngert sót, auk ryks. Ýmis sápuefni, áburður og fleira sem kemur frá efnaiðnaði svo og lyf, sem fara í gegnum líkamann og út í skolpræsakerfið geta líka valdið skaða. Þetta og margt annað er raunveruleg mengun sem berjast á gegn.
En “umræðan” um mengun hefur því miður lengi verið að mestu í höndum fávísra (yfirleitt vinstri sinnaðra) öfgamanna.
Þegar talað er um loftmengun, koldíoxíð og áhrif mannanna á gufuhvolfið ættu menn líka fyrst að gera sér grein fyrir stærð þess. Það hefur engin eiginleg ytri mörk, en um þrír fjórðu þess eru í veðrahvolfinu, sem er nokkurn veginn sá hluti gufuhvolfsins sem er fyrir neðan flugvélina þegar flogið er milli landa. Þegar menn horfa út um glugga flugvélarinnar ættu þeir að gera sér grein fyrir því hvílíkar ógnarstærðir hér er um að ræða, en gufuhvolfið er ekki aðeins yfir helstu flugleiðum heldur einnig byggðum og óbyggðum, eyðimörkum, heimskautum og úthöfum. Menn ættu líka að hafa í huga, þegar talið berst að “mengun” að um þrír fjórðu hlutar jarðar (72%) eru þaktir úthafi þar sem mengun er engin að heita má. Aðeins rúmur fjórðungur er land. En ekki nóg með það: Um helmingur mannkyns býr á um 5% þessa lands og um 80% býr á um 20% þurrlendisins. Aðeins um 20% mannkyns byggir um 80% þurrlendis jarðar, sem þó er, sem fyrr sagði aðeins rétt rúmur fjórðungur yfirborðsins. Jafnvel innan landamæra helstu “mengunarlandanna” svo sem Bandaríkjanna, Rússlands og Kína er að finna gífurleg landflæmi, þar sem byggð, og þar með mengun, er lítil sem engin.
Flestöll loftmengun er þyngri en andrúmsloftið og fellur því til jarðar nálægt upptökum. Hún er því ávallt staðbundin að meira eða minna leyti, en að sjálfsögðu á að berjast á móti henni. Undistöðulofttegund lífsins, koldíoxíð, er hins vegar ekki mengun og getur ekki verið það.

Olíusóunin hefur líka verið gífurleg, því olía hefur lengi verið alllt of ódýr. Óskaplegt magn hefur farið og fer til húshitunar og raforkuframleiðslu, sem vel má leysa með öðrum hætti. Sparneytnir bílar eru líka hið besta mál, ekki vegna koldíoxíðs, heldur vegna þess að sparnarður er einfaldlega heilbrigð skynsemi. Þegar olía verður smám saman dýrari munu aðrar leiðir verða samkeppnisfærari. Gífurlegt magn olíu er enn í jörðu auk kola, sem hæglega má breyta í prýðilega olíu. Kjarnorku ætti líka að nýta miklu meira en gert er. En markaðurinn mun ráða fram úr þessu. Menn eiga hins vegar alveg að hætta að hafa áhyggjur af koldíoxíði. Það er ekki mengun.

Ég hef áður likt vinstrimennskunni við sjálfs- ónæmissjúkdóm á þjóðfélögum Vesturlanda, svipað og gigt eða eyðni og geri það enn. Þetta fólk tekur alltaf og ósjálfrátt upp hvern þann málstað sem er Vesturlöndum í óhag og styður leynt og ljóst ytri óvini þeirra, hverju nafni sem þeir nefnast, þó ávallt með mannúð og manngæsku, lýðræði og mannréttindi á vörum. Vinstra fólk er líka á stöðugum höttum eftir “góðum málstað” til að styðja, en af því að þetta eru jú vinstri menn þarf ávallt að segja þeim hvaða málstaður sé góður. Þeir hafa að sjálfsögðu tekið “gróðurhúsa”- steypuna upp á sína arma. Hér gefst þeim gullið tækifæri til að berja sér á brjóst, fordæma og vandlætast yfir vonsku Vesturlandabúa. Í þessu, eins og svo mörgu öðru, svo sem í “pólitískri rétthugsun” hafa þeir raunar fengið all marga kjána í fylgd með sér sem ímynda sér að þeir séu eitthvað annað en vinstri menn, en fólkið, sem gekk, ýmist leynt eða alveg ljóst erinda alræðis og gúlags í kalda stríðinu stendur hvarvetna fremst í flokki í þessu máli.

Heimsendafræði (eskatólógía á lærðra manna máli) var eitt höfuðviðfangsefni miðaldaguðfræðinga. Töldu hinir lærðustu menn miðalda einsýnt, að syndugt líferni mannanna, græðgi þeirra og illska mundi fljótlega kalla yfir þá eld og brennistein, pestir og kýli uns mannkynið tortímdist með öllu fyrir sakir vonsku sinnar, synda og almennrar fúlmennsku. Eskatólógum tókst þó aldrei að dagsetja heimsendi almennilega, hann dróst von út viti og er ekki kominn enn. Minnir þetta afar mikið á málflutning þeirra, sem grænastir eru og vitlausastir í “umræðunni” nú til dags, en vinstri menn samtímans eiga fjölmargt sameiginlegt með hálærðum vandlæturum miðalda. Auk þess er það varla tilviljun að heimsendaumræðan hófst í alvöru skömmu fyrir síðustu alda- og árþúsundamót.
Fárið, sem núna steðjar að var að sögn þessa fólks upphaflega í tvennu lagi, auk “tvö þúsund vandans”. Í fyrsta lagi hefði syndugt líferni mannanna, græðgi þeirra og illska valdið alveg voðalegri mengun, sem hafi gert gat á ósónlagið, þó ekki á norðurhveli þar sem flestallt fólkið býr, heldur í óbyggðum hinum megin á hnettinum. Þeir, sem ekki brynnu lifandi slyppu þó ekki, heldur drukknuðu. Það væri nefnilega að hlýna í veðrinu af völdum títtnefnds syndugs lífernis mannfólksins. Mundi því ísinn bráðna, en hann er nánast allur í fyrrnefndum óbyggðum hinum megin á hnettinum. Hafið muni síðan flæða yfir löndin og lýðurinn, sem ekki brann drukkna í skrælnuðum eyðimörkunum. Ég mun ekki hér fjalla um ósóngatið. Um það skrifaði ég í Moggann 1999 grein, “Úðabrúsar Eldlendinga” sem nú er að finna á vefsíðu minni (vey.blog.is). Ég læt nægja hér að benda á að ósóngatið hvarf tveim árum eftir að ég skrifaði greinina, en kom svo aftur og nú er alveg orðið ljóst að þetta er náttúrufyrirbæri, sem trúlega hefur verið til staðar frá upphafi kvartertíma. “Umræðan” um gatið hefur líka alveg þagnað. Allir virðast sömuleiðis hafa gleymt “tvöþúsund vandanum” nema tölvuframleiðendur, tölvufræðingar og tölvusölumenn. Þeir eru enn að telja peninga. Eins mun fara um koldíoxíð- og gróðurhúsa- “umræðuna” þegar aftur fer að kólna, en raunar virðist kólnun þegar hafin. Spámennirnir munu aftur skríða inn í hýði sín.


Að lokum:

Nú veit ég vel, að margir munu telja að ég taki hér stórt upp í mig, þegar ég bendi á alkunnar náttúrufræðilegar og sögulegar staðreyndir gegn hálærðum útreikningum og ofurflóknum tölvulíkönum hinna ábúðarmestu og lærðustu “vísindamanna”. Það er út af fyrir sig rétt að ég er ekki vísindamaður þó ég hafi fyrir meira en mannsaldri tekið stúdentspróf frá latínuskóla þar sem allir gengu með bindi og kennarar voru þéraðir. Það kann ekki að þykja merkilegur grundvöllur til að taka þátt í þessari “umræðu”. Raunar hafa fjöldamargir samtímamenn mínir gengið í gegnum sömu skóla og hafa lært það sama og ég. Margir hafa trúlega tekið hærri próf en ég, sem aldrei var neitt sérstakt námsljós, þótt ég hafi alltaf verið nokkuð góður í náttúrufræði, landafræði og sögu. Þeir hljóta því að vita eins og ég, að tölvulíkön eru óþörf og út í hött því hér er aðeins um “endurhlýnun” ekki “hlýnun” að ræða og þeir vita líka, að jörðin var öll miklu grónari þegar loftslag var hlýrra. Þeir þegja þó um þessa vitneskju sína sem mér finnst skrýtið. Þvert á móti tala þeir sumir hverjir, ekki síst forseti vor, með áhyggjusvip og einhvers konar djúpum, harmrænum undirtóni meinlegra örlaga um “loftslagsvandann” og “ógnina” sem yfir jarðarbúum vofi ef hlýnar eitthvað smávegis aftur (sem ekkert bendir þó til að verði til lengri tíma).

Ég dreg ekki dul á að ég tel að Íslendingar ættu þegar í stað að segja sig frá Kyoto- ruglinu. Fulltrúar Íslendinga á alþjóðavettvangi ættu líka að nýta sér menntun sína, því útlendingar vita greinilega fæstir það sem íslenskir embættismenn hljóta að hafa lært eins og ég. Íslenskir fulltrúar ættu að krefjast þess að hætt verði að tala um “hlýnun”, heldur ávallt “endurhlýnun” þegar fjallað er um þessi mál, svo og að orðinu “aftur” verði skotið inn hvarvetna sem við á.


Þegar þeir eigast við skilmingameistarinn með korða sinn, og þursinn með kylfu sína, er það ávallt sá með kylfuna, sem sigrar. Meistarinn með alla sína þekkingu á hinum ýmsustu fettum og brettum, stöðum og sporum skilmingamanna á ekki séns gegn kylfumanni, sem ekki tekur hið minnsta mark á reglunum og rotar hann. Sumar kenningar eru þess eðlis, að þær verðskulda enga umræðu. Þær eru tóm endaleysa í sjálfum grundvelli sínum. Svo var t.d. um gyðinga- steypu “vísindamanna” nasista og svo er einnig um marxismann. Það er út í hött, ef ekki beinlínis mannskemmandi að rökræða við þungbúna, hálærða, sannfærða marxista, nýaldarsinna, stjörnuspámenn eða aðra sem aðhyllast kenningar sem í sjálfum grundvelli sínum eru tóm vitleysa. Á slíkar kenningar, eins og á gróðurhúsasteypuna á að beita kylfunni. Blása á ruglið.

Gróðurhúsamenn, Sameinuðu þjóðirnar, þeir “vísindamenn” sem lögðu nafn sitt við IPCC og ekki síst stjórnmálamenn, hyggjast nú safnast saman í Kaupmannahöfn til að “bjarga jörðinni”. Raunverulegur tilgangur þeirra er að þenja út eigin völd, leggja á nýja skatta og allra helst leggja drög að einhvers konar alheimsstjórn þar sem þeir sjálfir hafi völdin. Um þessa samkundu er best að hafa orð Ólafs pá í Laxdælu: “Það vil eg að þeir ráði sem hyggnari eru. Því verr þykir mér sem oss muni duga heimskra manna brögð er þeir koma fleiri saman”.

H.C. Andersen misskildi almenning gjörsamlega þegar hann segir að fólkið hafi farið lúpulegt heim eftir að barnið hrópaði. Þetta er rangt. Fólkið hefði ráðist að barninu, skammað það og svívirt. Síðan hefði drengurinn hlaupið grátandi og rasskelltur heim meðan fólkið hélt áfram að hylla keisarann berrassaða.

Þannig var a.m.k. um okkur sem reyndum að benda fólki á í kalda stríðinu, hvers kyns föt það voru sem skraddararnir Marx og Lenín höfðu saumað á keisarana í Kreml. Það kostaði einungis fasistastimpil. Ástandið nú er ekki ósvipað. Það stríðir gegn “pólitískri rétthugsun” að malda í móinn gegn gróðurhúsablaðri “umhverfisverndarsinna” og er raunar álíka viðsjárvert og að hallmæla konum, hommum, svertingjum, dvergum, feitu fólki eða öðrum, sem eiga undir högg að sækja í lífsbaráttunni. En í þessu máli eins og þá mun tíminn leiða í ljós hver hefur á réttu að standa.

Ísland úr Kyoto!

 

 Eftirmáli, sem ekki er í Þjóðmálum:

 

Ég hef áður sagt, að vinstri menn hafa alltaf rangt fyrir sér. Alltaf. Ekki aðeins það. Taki þeir einhvern málstað upp á sína arma má bóka með vissu, að sá málstaður er rangur, en allt þetta mál er nýasta dæmið. Allt þetta mál er ofboðslegt og yfirgengilegt. Það er engin tilviljun að gamlir vinir Stalíns og annarra böðla kommúnista hafa tekið þessu blaðri fagnandi. Þarna sjá þeir möguleika á að fordæma og vandlætast yfir vonsku Vesturlandabúa og grafa undan þeim og hagsmunum þeirra. Þeir trúa því m.a. að meint aukning koldíoxíðs í 0.038% gufuhvolfsins muni stefna jörðinni og mannkyninu í glötun. Því er haldið fram, að það hafi verið 0.028% fyrir iðnbyltingu, og þessi fáránlega litla aukning sé nú einhvers konar "ógn" við allt líf á jörðinni. Um þetta snýst málið. Ótrúlegt, en satt. Mér bókstaflega sundlar og svelgist á þegar talið berst að þessari steypu.

(Raunar er ég alls ekki viss um að tölur um koldíoxíð fyrir iðnbyltingu séu fyllilega áreiðanlegar).  

Ísland úr Kyoto! 

 

 

Tvenns konar landráð

Vidkun Quisling taldi sig aldrei vera landráðamann. Hann vildi ólmur ganga inn í hið nýja stórríki, sem þá var að myndast í Evrópu, og var reiðubúinn til að gera nánast hvað sem var til að fá þar inngöngu. Vel að merkja var hann ekki einn. Hann átti stóran hóp ákafra stuðningsmanna í Noregi, sem trúðu því, eins og hann að hagsmunum landsins væri best borgið í “Þúsund ára ríkinu”. Sannir landráðmenn sjá nefnilega ekkert athugavert við gerðir sínar. Það gildir einnig um það fólk, innan og utan Alþingis sem telja best að færa völdin yfir Íslandi og Íslendingum til erlendra manna. Þeir eru, eins og Quisling reiðubúnir til að gleypa nánast hvað sem er frá hinum nýju, tilvonandi herrum sínum, bara ef þeir fá að vera með. En þeir verða aldrei með. Þeir verða, eins og Quisling, þrælar. Ísland “gengur ekki í” Evrópusambandið. Þeir gleypa okkur og innlima og ropa ekki einu sinni á eftir.

En líka eru til annars konar landráð og sú tegund landráðamanna sér, eins og Quisling heldur ekkert athugavert við gerðir sínar:
Það er staðreynd að svokölluð “ímynd” Íslands í umheiminum hefur breyst gífurlega til hins verra á undanförnum misserum. En hverjum er það að kenna? Efnahagshrunið var vissulega mikið, en hrun sem var miklu meira hefur einnig orðið í öðrum löndum, t.d. á Spáni sem er bæði í ESB og með evru. Á Írlandi, ýmsum Austur- Evrópulöndum og víðar hefur líka orðið gífulegt hrun, víða miklu, miklu meira en á Íslandi. En hvers vegna er Ísland tekið sérstaklega fyrir?

Á því eru ýmsar skýringar, en þó ræður örugglega miklu, ef ekki mestu rógsherferð íslenskra vinstri manna í erlendum fjölmiðlum gegn eigin landi og þjóð, sem hefur fallið í góðan jarðveg. Þessir menn telja sig með einhverju móti vera að ná sér niður á Davíð og öllu öðru sem þeir telja vont í íslensku þjóðfélagi, með því að svívirða land sitt frammi fyrir útlendingum. Útlendingarnir, flestir vita ekkert annað um Davíð eða Ísland annað en það sem frá rógberunum berst. Þeir taka því talið um gífurlega útbreidda “spillingu” og “glæpi” alvarlega og líkja því að sjálfsögðu athugasemdalaust við ástandið í þriðja heims eða Austur- Evrópuríkjum, þar sem mútur eru hluti af efnahagslífinu og þeir beinlínis drepnir, sem ekki vilja makka með hinum gjörspilltu valdhöfum. Útlendingar gera nefnilega ekki greinarmun á Íslandi og löndum þar sem slíkt viðgengst, sem ekki er von.
Menn ættu líka að hafa í huga að þegar vondar fréttir um Ísland birtast í erlendum fjölmiðlum er þar lang oftast um að ræða íslenska heimildarmenn yfirleitt á vinstri kanti, þótt fréttin birtist undir nafni hins erlenda fjölmiðils. Erlendir fjölmiðlamenn kunna ekki íslensku og vita ekkert um Ísland. Þeir leita því til íslenskra starfsbræðra sinna, sem mjög margir nota tækifærið til að slá (íslenskar) pólitískar keilur með því að níða eigin þjóðfélag og stjórnvöld frammi fyrir útlendingum.

Fjölmargir íslenskir vinstri menn hafa tekið þátt í að níða land sitt fyrir útlendingum, t.d. hefur Baugs- skáldið Hallgrímur Helgason verið að messa um “spillinguna” í Noregi og víðar. Duglegust allra hefur trúlega verið íslensk blaðakona, búsett í Bandaríkjunum Íris Erlingsdóttir að nafni. Hún skrifar pistla á einhverja stærstu og víðlesnustu vefsíðu Bandaríkjanna, Huffington Post. Í þessa (heldur vinstri sinnuðu) síðu er oft vitnað í öðrum bandarískum fjölmiðlum og m.a. hefur stofnandi hennar, Arianna Huffington nokkrum sinnum komið fram hjá Jay Leno og er oft getið (þó ekki vinsamlega) á Fox.
Pistlar Írisar eru sem fyrr sagði víðlesnir og hún fær örugglega vel borgað, en hún hefur m.a. líkt Íslandi í fullri alvöru við Zimbabwe og Geir Haarde og öðrum íslenskum ráðamönnum athugasemdalaust við Mugabe og hyski hans. Samkvæmt Írisi eru Íslendingar litlu eða engu betur staddir en þær þriðja heims þjóðir, þar sem spillingin og glæpirnir eru mestir.
Hún er nú farin að blogga á vefsíðu íslenskra mensévíka, Eyjuna þar sem hugmyndir hennar falla í góðan jarðveg. Undirmálsliðið sem skrifar athugasemdir við bloggfærslur á Eyjunni tekur hugmyndum hennar um Ísland að sjálfsögðu fagnandi. En þeir eru Íslendingar, svo það gerir ekkert til. Þegar útlendingar heyra Íslending tala þannig um land sitt og þjóð leggja þeir hins vegar við eyrun.
Menn ættu að hafa í huga að þegar Íslendingar sæta aðkasti erlendis, er það ekki síst þessum íslensku Blefkenum, sem eru fjölmargir auk Írisar að miklu leyti að kenna. Rógurinn hefur líka örugglega valdið þjóðinni gífurlegu fjárhagslegu tjóni. Þannig er t.d. öruggt, að erlendur fjárfestir, sem les t.d. pistlana á Huffington Post mun aldrei leggja fé í neitt sem íslenskt er. Þótt Íris sé kannski atkvæðamest er hún alls ekki ein á báti. Það koma fjölmargir aðrir (vinstri sinnaðir) Íslendingar við sögu í rógsherferðinni gegn Íslandi í erlendum fjölmiðlum.
Hún er í sérstöku uppáhaldi hjá Agli Helgasyni, svo sem við er að búast. Nýlega hefur komið í ljós að einnig Egill hefur reynt að gera landi sínu álitshnekki og vinna því fjárhagslegt tjón með bréfaskriftum til stofnunar, Transparency International sem leggur mat á spillingu. Erlendir fjárfestar, aðilar og stofnanir taka álit TI mjög alvarlega, auk þess sem mat stofnunarinnar hefur áhrif á almennt álit útlendinga á Íslandi.
Segir Egill stofnunina meta spillinguna of lága. Hún verði að bæta sig og gera útlendingum, ferðamönnum, erlendum fjárfestum og öðrum sem hingað koma ljóst, að Ísland sé gjörspillt. Egill, Íris, Hallgrímur og fjölmargir aðrir íslenskir vinstri menn sem fyrir rógsherferðinni standa sjá áreiðanlega ekki, frekar en Quisling, neitt athugavert við framferði sitt, en rógurinn loðir við. Hann er yfirleitt miklu skemmtilegri og meira spennandi en sannleikurinn, eða eins og Stefán heitinn Valgeirsson sagði einu sinni af öðru tilefni: “Þegar sannleikurinn er kominn upp að Elliðaám er rógurinn kominn norður á Langanes”.

Álitshnekkirinn, sem þessir íslensku sporgöngumenn Blefkens hafa valdið er gífurlegur, svo ekki sé talað um fjárhagstjónið sem athafnir þeirra valda landi sínu og þjóð  í nútíð og framtíð.

Kyn- leg hugleiðing

 
Ég skrifaði þessa færslu fyrir tveimur árum, en þá lásu hana fáir. Mér finnst tilvalið að birta hana aftur, en ég fer þarna yfir sömu atriði og í færslunni hér fyrir neðan, "Mætum ekki á R- daginn". Ef einhver skyldi láta sér detta í hug eitt augnablik að ég sé hér að bera blak af barnaníðingum er það fráleit fásinna. Það er ofstækið, sem einkennir öll þessi líkamsopa- æxlunarfæra og neðanþindarmál, sem mér er mjög á móti skapi. 


Það væri fjarri mér að hallmæla konum, hommum, svertingjum, dvergum eða feita fólkinu. Það væri ljótt, og ég er ekki ódó. Hinu er ekki að leyna, að mér hundleiðist brölt þessa fólks, ekki síst svonefnd “réttindabarátta” neðanþindar- þrýstihópanna tveggja, femínista og hómósexúalista.

Neðanþindar- þráhyggja ýmis konar er nú í tísku og þykir fín, enda ættuð frá Bandaríkjunum, landinu sem vinstri menn stela hugmyndum sínum frá, en þakka fyrir með hatri. Þar vestra hefur komið í ljós, að ýmsar kynhneigðir, sem menn einu sinni kölluðu “fýsnir” og töldu í einfeldni sinni vera ó- eðlilegar, þ.e. ó- náttúrulegar, eru í raun hið besta mál. Þeir sem einu sinni voru kallaðir “öfugir”, ef ekki beinlínis “ramm- sódómískir”, eru nú “samkynhneigðir”og flottir. Meira að segja “S/M” þykir “kinkí” og fínt. Konur halda upp á “V- daginn”(sbr. Vagina) með pomp og pragt, og hommar fara í skrúðgöngu á “R- daginn” (sbr Rectum)og því ekki það?
Þetta er allt í góðu lagi og sama er mér. Ég hirði hvergi um, hvað annað fólk gerir í svefnherberginu heima hjá sér. Þó þykir mér flíkunarheigðin, sem einkennir marga Bandaríkjamenn, svo og málsvara neðanþindar- æxlunarfæra- og líkamsopa- þrýstihópanna tveggja, hómósexúalista og femínista, alveg sérstaklega hvimleið. Það minnir mig helst á fólk, sem í sífellu þarf að vera að segja öðrum, hvað það hafi verið að gera á klósettinu.


Uppákoma alþingiskvenna á síðasta “V- degi” fannst mér merkileg og skemmtileg. Hvað skyldi Þorgeir Ljósvetningagoði hafa sagt? Eða Njáll? Eða Skarphéðinn?


En allt þetta umburðarlyndi kallar á andstæðu sína. Enginn heilvita maður þorir nú orðið að gefa sig á tal við ókunnug börn. Það kostar viðbjóðslegar, viðurstyggilegar ásakanir. Nú er mjög í tísku í hjónaskilnaðarmálum, og ekki aðeins í Bandaríkjunum, að saka eiginmanninn um “kynferðislega misnotkun”. Konurnar, sem bera viðbjóðinn á borð vita vel, að þær komast upp með það óáreittar. Í slíkum málum dugar iðulega ásökunin ein, óháð málavöxtum, svipað og í galdra- réttarhöldum fyrr á öldum. Ofstækið er yfirþyrmandi og í fullkominni andstæðu við allt umburðarlyndið.


Ég man að Flosi sagði einhvern tíma í Þjóðviljanum, að nauðgun væri “kynferðislegt atferli, þangað til báðum þykir það gott”. Þetta var í gamla daga. Nú væri óhugsandi að láta slíkt frá sér fara. Flosi yrði lögsóttur. Alræðisöflin sækja stöðugt á.

Ein kynhneigð, sem raunar er alveg sérlega viðbjóðsleg, hefur alveg orðið útundan í öllu frjálslyndinu, nefnilega “barn- kynhneigð”. Hvers vegna? Þessir menn geta beitt alveg nákvæmlega sömu rökum og hommar. Þeir “ráða ekki við sig”, en í allri þeirri sjúkdómavæðingu, sem gengur yfir Vesturlönd virðist enginn geta séð, að þeir eiga frekar heima á geðsjúkrahúsi en í fangelsi. 

Án þess að ég vilji á nokkurn hátt verja þessa menn vil ég þó benda á, að í gegnum tíðina hefur það alls ekki alltaf verið ljóst, hvað er “barn”. Raunar má fullyrða með vissu, að bókstaflega allir núlifandi Íslendingar, þar á meðal Stígamótakonur, eru afkomendur “barnaníðinga” í nútímaskilningi, því algengur giftingaraldur fyrr á öldum var hér sem annars staðar 12-14 ár, og stundum yngri. Svo er enn í dag í mörgum löndum heims. Eftir að Khomeini erkiklerkur komst til valda í Íran með háværum stuðningi vinstri manna og Amnesty, var giftingaraldur færður niður í níu ár samkvæmt Sharia- lögum, en yngsta kona Múhammeðs spámanns var einmitt níu ára gömul. Raunar má geta þess til gamans, að það er nánast óhugsandi, að María mey hafi náð núverandi lögaldri, þegar hún átti Jesú. 


Fleira er skrýtið. Framleiðsla á barnaklámi er viðurstyggilegur, ógeðslegur glæpur, en á að senda menn í fangelsi fyrir að horfa á viðbjóðinn? Á ekki frekar að senda þá til sálfræðings? Getur það verið “glæpur” að horfa á raunverulegan glæp, sem framinn var af bláókunnugu fólki í öðru heimshorni fyrir löngu? “Glæpamaðurinn” situr bara og horfir á myndir af öðru fólki, sem var að fremja glæp í öðru landi fyrir löngu. Þessir menn eiga við alvarleg, sérlega viðbjóðsleg geðræn vandamál að stríða, en er það glæpur? Og hvað með lögreglumennina og dómarana, sem horfa á viðurstyggðina í þágu “rannsóknarhagsmuna”. Á líka að fangelsa þá? "Varsla barnakláms" er refisverð hér og víða annars staðar og það er vel skiljanlegt að menn berjist á móti þessu með öllum ráðum. Þetta er oft borið saman við vörslu fíkniefna. En hvað með lögrelumennina og dómarana? Þeir þurfa ekki að neyta fíkniefnanna, sem þeir gera upptæk. Það er hins vegar brýn nauðsyn fyrir þá að "neyta" barnaklámsins. "Neyslan" felst í því að horfa á myndirnar. Þeir eru því óhjákvæmilega meðsekir hinum dæmda, alveg ólíkt því sem á sér stað í fíkniefnamálum.Hvað með sálarheill lögreglumanna og dómara? Og ég spyr aftur. Á ekki að dæma þá líka?