Mætum ekki í R- gönguna

Ég kann vel við homma, þótt mér leiðist lessur, en ég hef hins vegar fullkominn ýmigust á “hómósexúalistum”, þ.e. fólki, sem hefur fengið fengið neðanþindar- æxlunarfæra- og líkamsopamál gjörsamlega á heilann. Mér þykir líka vænt um konur þótt ég hafi skömm á feministum og hef ekkert sérstakt á móti svertingjum og asíumönnum þótt ég telji fjölmenningarsinna beinlínis þjóðhættulega skemmdarverkamenn.
 Mér finnast áhugamál hómósexúalista lítilmótleg, ef ekki beinlínis hallærisleg. Mér er alveg sama hvort hommarnir koma út úr skápnum eða ekki, það er þeirra mál. Ég hirði hvergi um það sem annað fólk gerir í rúminu heima hjá sér en til eru hlutir sem ég vil ekki vita. Ég veit að ég er ekki einn um þetta og má vitna í einn háværasta talsmann réttinda homma í Bandaríkjunum í marga áratugi, rithöfundinn Gore Vidal (náfrændi Al Gore), en hann hefur margsinnis lýst andstyggð sinni á flíkunarhneigð og rassaköstum hómósexúalista og fengið bágt fyrir. Hann vill bara fá að vera í friði, og það ber að virða.
Fyrrnefnd æxlunarfæra- og líkamsopa- þráhyggja nær hámarki þessa dagana. V- dagurinn er sem kunnugt er kenndur við annað líkamsop neðan mittis, sem á latínu nefnist “vagina”. Því finnst mér rétt að nota líka latneska nafnið því líkamsopi, nú á sér hátíð, nefnilega “rectum”. "Hinsegin dagar" beri því nafnið “R- dagar”. Vondir menn geta kallað þetta “rassdaginn” ef þeir vilja og gönguna “rass- gönguna”, en mér finnst það ljótt. Réttara er að halda sig við latínuna.

Ástæða þessara skrifa minna er ekki síst hvernig þeir hafa hin síðari ár markvisst og meðvitað stefnt að því að fá ungt fólk og ekki síst börn, i sínar raðir. Má minna á að fyrir nokkru var Birna Þórðardóttir að messa yfir börnum í Vestmannaeyjum, en inntakið í ræðum hennar var, að “boru- borun” væri í rauninni alveg eins og eðlilegar samfarir karls og konu. Þessu eiga börnin að trúa. Þetta er því miður ekki þannig. Þetta tiltekna líkamsop var af náttúrunni ætlað allt annað hlutverk, nefnileg að losa líkamann við hættuleg úrgangsefni. Í þessum úrgangsefnum er bakteríuflóran yfirþyrmandi, og ég er ekki aðeins að tala um eyðniveiruna. Einn kunningi minn,sem starfar í heilbrigðiskerfinu segir, að það væri alveg athugandi að meina hommum beinlínis að starfa við matvælaframleiðslu vegna hættu af coli- gerlum og fjöldamörgum öðrum lífshættulegum bakteríum. Náin samskipti við þetta líkamsop eru og verða alltaf stórhættuleg, þótt ekki væri eyðnin.
En þessi kunningi minn segir fleira. Það er ekki aðeins eyðnihættan og óþrifin, sem fylgja boru- borun sem eru hættuleg. Fleira kemur til. Með frekju sinni og yfirgangi hafa hómósexúalistar komið þessu áhugamáli sínu út til fólksins og komið því í tísku, þannig að m.a. virðist sjálfsagt þykja að beita boru- borun við konur ekki síður en karla. Þær eru smágerðari og þola þetta enn verr og innan heilbrigðiskerfisins hafa menn sívaxandi áhyggjur af útbreiðslu þessa undarlega athæfis. Líkamsopið (rectum) var aldrei ætlað til þess arna af náttúrunni, hringvöðvinn rifnar þannig að fjöldi þeirra sem stunda boru- borun að staðaldri verða að ganga með bleyju. Ekki nóg með það. Sumir hommar beita beinlínis hnefanum og fyrrnefndur kunningi minn segir, að ekki sé hægt að nota venjulega hitamæla á slíka menn. Það verði að nota munnmæla, hinir sýni bara lofthitann.

Þetta var kannski sagt í gamni, en málið er grafalvarlegt. Langhættulegasti fylgifiskur boru- borunar er að sjálfsögðu eyðnin. Hún er fullkomin dauðans alvara.
Að lokum:
Ég veit fullvel, að það jafngildir sjálfkrafa mannorðs- og æru- sjálfsmorði að gera minnstu athugasemd við flírulæti og rassaköst hómósexúalista, en um það hirði ég ekki neitt. Þeir eru löngu komnir út fyrir öll velsæmismörk og verðskulda enga sérstaka vernd eða virðingu. Fyrirframvitað blaður þeirra er sem flugnasuð í mínum eyrum. Mér finnst allt þeirra brölt vitlaust og lítilmótlegt þó ég hafi,sem fyrr sagði alls ekkert á móti hommum sem slíkum. Hommar eru eitt, hómósexúalistar eru annað á sama hátt og konur eru eitt, feministar eru annað.

Því segi ég og skrifa: Leyfum þeim ekki lengur að stjórna orðum okkar og gerðum. Ofsækjum ekki homma en sýnum hómósexúalistum fullkomið afskiptaleysi.

 

Mætum ekki í R- gönguna 

Landráð eru það og landráð skal það heita

Mér finnst full ástæða til að vitna með dálitlum tilbrigðum í Ólaf heitinn Jóhanesson um það sem fer fram á Alþingi Íslendinga þessa dagana undir forystu biðukollunnar Jóhönnu og rauð- græna skallamannsins, sem núna er loksins, loksins, loksins búin að fá völdin sem hann hefur dreymt um í öll þessi ár. Verkin sýna merkin. Fyrst á að gera þjóðina að bónbjarga öreigum vegna glæframennsku fáeinna óreiðumanna, sem enga ríkisábyrgð höfðu. Þeir sem lánuðu þeim verða að bera sjálfir sína ábyrgð og taka á sig skaðann, eða eins og Rómverjar sögðu: Caveat emptor. En ekki nóg með það: Nú er verið að selja þjóðina undir vald útlendra skrifstofumanna, þeirra sömu sem með yfirgangi og ofbeldishótunum eru að þvinga okkur til að borga Icesave. Það er verið að svíkja það, sem forfeður okkar börðust fyrir í margar aldir, fullveldi og sjálfstæði þjóðarinnar. 

 Skömm og svívirða þeirra, sem nú mynda meiri hluta Alþingis mun lengi uppi verða. Minning þeirra verður bölvuð, eins og þeirra sem stóðu að gerð Gamla sáttmála á sínum tíma. 

Mér finnst leitt að eiga ekki fánastöng, svo ég geti flaggað í hálfa stöng.

Það á alltaf að nota það orð sem við á, segja sannleikann, hvað sem á dynur og orðið sem nú á að nota er"landráð!" Landráð eru það og landráð skal það heita.

Samþykkt að senda inn umsókn

Heimska sjónvarpsféttamanns

Í sjónvarpsfréttum kvöldsins er Davíð lagt það til lasts, að hafa í viðtali við erlenda sjónvarpsstöð sagt að íslensku bankarnir væru ekki að fara á hausinn. Hvers konar fífl er þessi fréttamaður? Hann virðist ekki vita eða skilja, að það var beinlinis emættisskylda Davíðs að ljúga til um þetta. Ef seðlabankastjóri  hefði sagt sannleikann opinberlega hefði það sjálfkrafa sett bankana og allt íslenska fjármálakerfið á hausinn samdægurs.

Þetta er enn ein staðfesting á því hvers konar undirmálslið starfar við íslenska fjölmiðla. 

Ei veldur sá, sem varar

   Þessi grein birtist í Morgunblaðinu í júlí 1993 í tilefni þess að þá var nýafstaðin goslokahátið í minningu 20 ára án frekari eldvirkni. Hvers kyns umræða um þá gífurlegu hættu, sem vofir yfir Vestmanneyingum hefur verið kæfð. Þó má geta þess að Páll Imsland jarðfræðingur skrifaði prýðilega og málefnalega grein til andsvars mér, þar sem hann bendir m.a. á að til séu margir aðrir staðir þar sem aðstæðum svipar til Vestmannaeyja, en það breytir því ekki að hættan þarna er gífurleg. Ég er svolítið tengdur eyjunum, því afi minn, Gunnar Ólafsson kaupmaður og útgerðarmaður, ættaður frá Sumarliðabæ í Holtum,  stofnaði á sínum tíma m.a. Tangaverslun í Eyjum. Faðir minn var þar uppalinn og leit á sig sem Vestmannaeying, þótt fæddur væri uppi á landi. Sjálfur hef ég oft komið til Eyja og verið þar á vertíðarbátum. Hættan vofir enn yfir Vestmannaeyjum og fer síst minnkandi með árunum.

Á þessu ári er minnst í Vestmannaeyjum atburðar, sem gert hefur þær frægar um allan heim. Ekki skilja allir hve litlu munaði að úr yrði hryllileg martröð. Fyrir tuttugu árum hefðu getað orðið þarna mestu voðaatburðir sem dunið hafa yfír þessa þjóð frá upphafi byggðar í landinu. 

Það er kunnara en frá þurfi að segja, að mjög víða á íslandi, aðallega á suðvestur- og norðausturhlutum landsins, háttar svo til að byggð er í nágrenni eldstöðva. Þannig er öll byggð á Suðurnesjum, og einnig sjálf Reykjavík, í mismikilli fjarlægð frá sprungum sem vitað er að gosið hafa á sögulegum tímum eða a.m.k. ekki löngu fyrir landnámsöld. Fram hjá slíku er ekki hægt að komast, ef byggð á að haldast í landinu. Einn staður hefur þó algera sérstöðu, ekki aðeins á Íslandi, heldur trúlega í öllum heiminum. Þar er einn af fjölmennustu kaupstöðum landsins ekki aðeins byggður í nágrenni við virka eldstöð, sem gaus fyrir fáum árum og getur gosið aftur hvenær sem er, heldur beinlínis ofan á henni. Á þessu tvennu er reginmunur. 

Í mjög grófum dráttum er Heimaey eldfjall á hafsbotni, miðdepill mikils, ungs eldstöðvaklasa undan suðurströnd landsins. Myndar Heimaey ásamt nálægum minni eldfjöllum á sjávarbotni (eyjum) hæstu tinda klasans. Undanfarnar árþúsundir hafa ýmsar sprungur á Heimaey gosið öflugum gosum, sem fjöll hafa myndast af. Meðal þeirra er t.d. Heimaklettur (sem er ekki ólíkur Eldfelli, en nokkuð sorfinn af brimi), Stórhöfði o.fl. Öll fjöll á Heimaey eru mynduð á svipaðan hátt: Sprungur opnast og mynda fjöll, sem eru nú mismikið veðruð af sjávargangi. Stundum rennur einnig hraun. Þannig hækkar Heimaey úr sjó smátt og smátt. Yngst hinna eldri fjalla er Helgafell, en Eldfell myndaðist eftir langt goshlé sem einskonar afleggjari frá því. Þessi fjöll eru þó nánast sem þúfur á baki hinnar eiginlegu eldstöðvar, sem er Heimaey öll. í kvosinni milli þriggja slíkra þúfna stendur Vestmannaeyjakaupstaður. 

Í Árnesog Rangárvallasýslum, og reyndar víðar, hafa menn oft orðið fyrir skakkaföllum af völdum Heklu. Að búa í grennd fjallsins felur í sér nokkra hættu og engum dettur í hug þar um slóðir að byggja sér íbúðarhús, hvað þá heilan kaupstað, á sjálfum Heklutindi. Einmitt þetta hefur þó verið að gerast ofan á annarri stórri og virkri eldstöð í grenndinni í tuttugu ár og enginn sér neitt athugavert við það. 

Vestmannaeyjar höfðu haft hægt um sig í þúsundir ára og er það og ekki síður hitt, að fyrir einhverja Guðs mildi varð ekki mannskaði 23. janúar 1973 er vafalaust höfuðskýring þessa andvaraleysis. Með Surtseyjargosinu, og svo Heimaeyjargosinu varð þessi mikla eldstöð hins vegar virk á ný. Enginn jarðvísindamaður treystir sér nú til eða reynir að hafna þeim möguleika að þarna kunni að gjósa aftur innan fárra ára eða áratuga. Margir þeirra segja raunar án þess að geta byggðar í eyjunum, eins og það sé aukaatriði í málinu — að eldvirknin, sem lengi hefur verið í Kötlu, hafi nú flutt sig um set til Vestmannaeyja. Er þögn þeirra um uppbygginguna í Heimaey undarleg, ekki síst vegna þess að einna flest gos í Vestmannaeyjaklasanum hafa einmitt orðið í Heimaey, enda er hún af þeim sökum langstærst. Þó munu einhverjir þeirra hafa varað við þessu skömmu eftir gos, en ekki var hlustað. 

 Þrátt fyrir framkvæmdagleðina, sem hefur verið svo einkennandi fyrir þjóðina síðustu öldina eða svo, kemur stundum upp einhvers konar minnimáttarkennd gagnvart tilteknum verkefnum, sem voru fyrri kynslóðum ofvaxin. Þannig þótti um langa hríð óhugsandi að brúa Ölfusá eða Þjórsá, leggja veg yfír Skeiðarársand eða leggja vegi eða byggja brýr yfirleitt. Forfeðurnir höfðu ekki treyst sér til þess. Þetta væri alltof dýrt. Enn eimir eftir af þessu þegar malbikun vega ber á góma, þótt hæglega mætti teppaleggja nánast hvern einasta vegarspotta á landinu fyrir andvirði örfárra af þeim skuttogurum, mjólkurbúum, fiskeldisstöðvum, loðnubræðslum, frystihúsum eða loðdýrabúum, sem byggð hafa verið að óþörfu og eru nú minna en einskis virði. Eitt þessara mála er höfn við Dyrhólaey. Það þykir svo dýrt. Vestan Dyrhólaeyjar má vel gera ágæta höfn með minni tilkostnaði en margir halda, en frá þeirri höfn mætti sækja öll helstu mið Vestmannaeyjabáta, allt austan frá Ingólfshöfða vestur fyrir Þorlákshöfn. Slík höfn kæmi ekki aðeins Vestmanneyingum og öðrum íbúum Suðurlandskjördæmis til góða, heldur mundi hún skapa tímamót í samgöngu-, byggða- og atvinnusögu landsins alls. Þessa dagana er mjög rætt um að auka framkvæmdir, ekki síst í vega- og samgöngumálum m.a. vegna vaxandi atvinnuleysis. Fé það sem nýlega hefur verið varið til bygginga þeirra ágætra sem vondir menn nefna stundum „Borgarbragga" og „Stórubólu" hefði dugað til að hrinda framkvæmdum vel af stað, svo ekki séu taldir þeir fjármunir sem fyrrum menntamálaráðherra setti í endurbyggingu Þjóðleikhússins, sem var að mestu óþörf. Öfugt við þessar byggingar og fjöldamargar aðrar mundi slík hafnargerð skila öllu þjóðarbúinu geysimklum arði, því höfn á þessum stað hlýtur að verða einhver besta fjárfesting sem landsmenn hafa ráðist í áratugum saman. 

En víkjum aftur að eldgosum. Dyrhólaey er vissulega í nágrenni Mýrdalsjökuls, sem iðulega hefur gosið, ekki síst í Kötlu. Þó munu þess vart dæmi að jökulhlaup hafi gengið yfir Mýrdal vestan Dyrhólaeyjar. Vert er að benda á að þótt hraunflóð og jökulhlaup séu miklar náttúruhamfarir, er hægt að forðast þau, sé landrými nægt og viðvörun gefin. Allt öðru máli gegnir í Heimaey. Þar er sá möguleiki raunverulega fyrir hendi, eins og sannaðist 1973, að jörðin bókstaflega opnist undir fótum manna, spýjandi eldi og eimyrju. Hvert á þá að flýja? Það mætti halda, að einhverjir hefðu þurft að farast í eldinum þegar sprungan opnaðist 23. janúar 1973 til þess að Vestmanneyingar og aðrir skildu, hvílík dauðans alvara hér er á ferðum. Þá hefði verið farið varlegar í að flytja aftur heim. Skynsamlegast væri að yfirgefa eyjuna alfarið. Annar kostur væri að sjúklingar, börn og gamalmenni flyttu til meginlandsins, en enn væri þarna verstöð þar sem starfaði fullfrískt fólk á besta aldri, tilbúið til að hlaupa í bátana jafnskjótt og sírenur væru þeyttar til marks um gosóróa undir eyjunni. Ég verð að játa að ég er ekki bjartsýnn á að á þetta verði hlustað fremur en Kassöndru hina grísku til forna. Engir Íslendingar eru jafn bundnir heimahögum sínum og Vestmanneyingar. Þeir hafa skapað sína eigin menningu og barist við náttúruöflin og sigrað frá upphafi Íslandsbyggðar. Þeir sigruðu meira að segja jarðeldinn 1973, og halda kannski sumir að þeir geti það aftur. En jafnvel þeir geta ekki ráðið því hvar jarðskorpunni þóknast að rifna. 1973 var það austan Helgafells. Næst gæti hún opnast annars staðar, kannski vestan Helgafells. Þá duga engin mannalæti. 

Það er ekki ætlun mín með þessari grein að hræða fólk og skelfa, öllu heldur er ég að reyna að koma viti fyrir það. Sjálfur er ég dálítið tengdur Vestmannaeyjum og þykir vænt um eyjarnar og íbúa þeirra. Einhver verður að taka blað frá munni um þetta mál. Kannski eru líkurnar á gosi litlar, vonandi engar. Hver veit það? Eitt er þó alveg víst: Áhættan er allt of mikil. Of mikið er í húfi. Það er til of mikils ætlast að reikna með, að kraftaverkið frá janúar 1973 endurtaki sig. 

Ný kynslóð, gamalt hatur

Þessi grein, sem var í Þjóðmálum vorið 2009, er  „umsögn" (fremur en gagnrýni) um bókina "Múrbrot", en vefritið "Múrinn" var málgagn fáráns- eða skegg- vinstri manna af yngri kynslóð um skeið.  Vinstri mennskan er ólæknandi eins og heimskan og mun vafalaust verða með okkur áfram um ókomin ár. Alltaf bætast nýir í hópinn.
Eins og fram kemur í greininni  var Mogginn þá enn í höndum einfeldninga, sem héldu að þeir væru ekki vinstri menn.

 

Á árunum 2000-2007 héldu fáeinir ungir hugsjónamenn, sem nefndu sig “Málfundafélag úngra (með úi eins og hjá Kiljan) róttæklinga” (MÚR ) úti vefsíðu, Múrnum, að því er virðist helst til mótvægis við hinn ágæta Vef- Þjóðvilja. Vef- Þjóðviljinn stendur keikur eftir og er enn, a.m.k. að mínu viti einn af sárafáum málsvörum sæmilega heilbriðgðrar, vitrænnar hugsunar sem eftir er í landinu, ekki síst eftir að Mogginn gekk endanlega í pólitískt rétthugsuð björg vinstri manna. Múrinn gafst hins vegar upp á limminu 2007. Nú hafa aðstandendurnir gefið út bók þar sem lesa má það sem þarna var skrifað á þessum árum. 


Vinstri menn, hvort sem þeir kalla sig “róttæka” eða ekki, haga sér um fjölmargt eins og evangelískur (þ. e. trúboðssinnaður) trúflokkur. Skoðanir hreinræktaðra kommúnista má, eins og skoðanir hefðbundinna trúflokka, finna í helgum bókum, sem spámenn þeirra hafa skráð. Að rökræða við þessa eiginlegu marxista er algjörlega út í hött, svipað og að deila við „frelsaða" menn eða geðbilaða. Þeir eru líka félagsverur, og fara því gjarnan í flokkum. Hugsun þeirra hlýðir ávallt staðli þess hóps, sem þeir tilheyra. Þeir eru, eins og t. d. mormónar eða vottar Jehóva, prógrammeraðir, þannig að þeir hafa ætíð á reiðum höndum afdráttarlaus svör við hinum aðskiljanlegustu vandamálum og þessi svör eru fyrirframvituð og stöðluð. Aðeins þarf að þrýsta á hnapp. Fyrir andstæðinga hefur þetta ýmsa kosti, því alltaf má vita fyrirfram, hvaða skoðun þeir muni hafa í hverju máli. Þó gerir þetta allar rökræður við “róttækt” vinstra fólk leiðinlegar, því það er þreytandi að hlusta sífellt á sömu fyrirframvituðu tugguna. 
Þeir telja sig búa yfir þekkingu — eða leyndum dómum — og nota hvert tækifæri til að koma þessari “þekkingu” sinni á framfæri enda álíta þeir að hún muni frelsa heiminn. Þetta er því meira áberandi, þeim mun “lengra til vinstri” (róttækari) sem þeir teljast. Eiginlegum kommúnistum af gömlum skóla hefur nú fækkað verulega, þótt allnokkrir séu eftir, en sömu tilhneigingar gætir einnig meðal þeirra, sem telja sig “hófsamari” (þ.e. “lengra til hægri”) innan vinstri hreyfingarinnar. Hér er um stigsmun að ræða, ekki eðlismun.

Af þessum sökum leitar vinstra fólk mjög í störf, þar sem besta tækifærið gefst til að breiða út fagnaðarerindið, svo sem við ritstörf, kennslu- og uppeldismál eða fjölmiðlun. Afrakstur þessarar tilhneigingar þeirra hefur komið sífellt betur í ljós hin síðari ár, m.a. í því, að vinstri menn, “róttækir” og aðrir einoka nú orðið mest alla menntun og nánast alla fjölmiðlun í landinu.


 Í fyrrnefndri bók, sem ber nafnið “Múrbrot” kemur allt þetta afar glögglega í ljós.  



Þetta fólk er flest svo ungt, að það komst ekki til vits og ára fyrr en eftir fall Berlínarmúrsins 1989 og endanlegt hrun þeirrar ógnar, sem stóð af heimskommúnismanum, sem varð með upplausn Sovétríkjanna á jólunum 1991, en þá lentu stuðningsmenn, jábræður, meðhlauparar og umþegjendur alræðisins, vinstri menn, í hugmyndafræðilegri kreppu, sem kunnugt er. Hatrið á Vesturlöndum er þó samt við sig, því það er ekki draumurinn um betri heim, sem knýr vinstri manninn til dáða, eins og þeir sjálfir og margir aðrir ímynda sér, heldur hatrið á eigin þjóðfélagi. Þarna gildir reglan, “óvinur óvinar míns er vinur minn". Hver sá einræðis- eða alræðisherra, ofbeldis- eða hryðjuverkahópur, sem hatar Vesturlönd og beitir sér gegn þeim á vísan stuðning, eða a.m.k. samúð þeirra MÚR- manna. 

Í lítilli grein kemur fram djúp samúð með ETA- mönnum á Spáni. ETA hefur myrt með köldu blóði þá blaðamenn, sem þeim eru andvígir og sömuleiðis þá stjórnmálamenn og bæjarfulltrúa sem þeim eru ekki að skapi. Ég hef dvalið langdvölum á Spáni og eitt af því sem einkennir forsprakka þessara morðóðu ofbeldismanna er, að þeir, eins og “róttækir” íslenskir vinstri menn, eru gjarnan fremstir í flokki í “friðargöngum” hvarvetna um Evrópu og opna helst aldrei munninn án þess að prédika um “tjáningarfrelsi”, “lýðræði” og “mannréttindi” . Margt er líkt með skyldum.

Að sjálfsögðu fá Talibanar og Al- Qaida vinsamlega, mildilega umfjöllun hjá MÚR- fólkinu. Þeir hata jú Bandaríkin og Vesturlönd og eru því samherjar. Reynt er að gera sem minnst úr atburðunumm 11. september 2001 og annars staðar er látið að því liggja, að Al- Qaida sé ímyndun ein, uppfinning CIA og annarra bandarískra illmenna. Þetta er þó ekki (ennþá) beinn stuðningur, heldur er reynt eftir mætti að verja ódæðin og kenna hinum raunverulegu illmennum að dómi MÚR- fólks: Bandaríkjamönnum. “Róttækir” vinstri menn hafa enn ekki gengið svo langt að stofna sérstök “vináttufélög” við Hamas, Hizbollah, Talibana og Al- Qaida, eins og þeir gerðu fyrr á árum við Stalín, Mao, Kim Il Sung og Pol Pot, en að því kann að koma. Það leynir sér hvergi hvar samúðin er. Islamistar vilja gera Bandaríkjunum, hinum “mikla Satan” og Vesturlöndum allt til miska eins og MÚR- menn. Sem fyrr sagði: “Óvinur óvinar míns er vinur minn”.


Ekki þarf að taka fram, að Chávez Venesúelaforseti, vinur Hvít- Rússa og Írana er hátt skrifaður á þessum bæ og ekki kemur heldur á óvart sorgin sem þarna kemur fram yfir sviplegu fráfalli Che Guevara. Hann var sem kunnugt er skotinn eins og hundur í fangaklefa í Bólivíu og fór einkar vel á því. Guevara var nefnilega sjálfur böðull. Þetta átrúnaðargoð allra sannra mannúðar- og menningarmanna, “lýðræðis-” postula og “friðarsinna” á vinstri væng var þarna staddur í því skyni að hrinda af stað nýjum styrjöldum um gjörvalla Suður- Ameríku. Með styrjaldarrekstrinum átti að koma á kúgunarkerfi kommúnista, en svoleiðis styrjaldir kallar vinstra fólk “þjóðfrelsisbaráttu”. Þetta klikkaði, sem betur fór. Ekki þarf að koma á óvart, að Che Guevara er alveg sérstakt uppáhald og verndardýrðlingur allra sannra “friðarsinna” og þátttakenda í “ofbeldisumræðunni”.

Sem fyrr sagði var Guevara böðull, ekki aðeins í óeiginlegri, heldur líka í alveg eiginlegri merkingu orðsins og örlög hans voru fyllilega verðskulduð. Í stríðinu í Sierra Maestra, sem Castro hrinti af stað á sínum tíma til að ná völdum fyrir sig og kenningu sína sá Che um böðulsverkin. Hann tók þá afsíðis, sem ekki vildu makka rétt og skaut eigin hendi með skammbyssu sinni. Í hreinsunum miklu og fjöldaaftökunum, sem fylgdu í kjölfar valdatöku Castros hafði Guevara líka yfirumsjón með aftökunum. Um þetta blóðbað, eins og önnur illvirki Castros er þó aldrei talað. Allir vinstri menn, “róttækir” og aðrir slá skjaldborg um Castro enn í dag. Hvers kyns alvarleg gagnrýni á þennan miskunnarlausa alræðisherra, kúgara og böðul kostar fastistastimpil, ekki aðeins frá þeim ungu rótttæklingum sem hér um ræðir, heldur frá gjörvallri vinstri hreyfingunni sem heild.

Mér er fullljóst, að samúð með alræðisherrum, hryðjuverkamönnum og gúlagi er ekki það eina, sem greinir sundur vinstri menn og hægri, en um forræðishyggju, sýndarmennsku, tvöfeldni, óskhyggju og orðagjálfur mun ég e. t. v. ræða síðar. Afstaðan til Castros er merkileg í þessu sambandi. Hann er nú hættur að bleyta smjörið, og eftir dauða hans mun kerfið sem hann kom á hrynja þar sem annars staðar, en það verður í vissum skilningi eftirsjá að Castro.
Þótt hálf öld sé liðin frá valdatöku hans og járntjaldið fallið hefur mér sýnst að afstaðan til Castros sé enn í dag einhver allra besta aðferðin til að greina svonefnda “hægri menn” frá vinstra fólki. Sá sem bregst til varnar þegar Castro ber á góma er vinstri maður. Sá sem ekki reynir að bera í bætifláka fyrir ódæðin, er hægri maður. Þetta kann að virðast einfeldningslegt en ég fæ ekki séð að til sé önnur aðferð til að greina hægri frá vinstri, sem er einfaldari, áreiðanlegri og afdráttarlausari en þessi. Hver sagði, að kalda stríðinu væri lokið?

Hið ýmsa brölt og uppátæki vinstri manna hafa valdið mér undrun og heilabrotum allt frá barnsaldri og fram á þennan dag og það eru liðin mörg ár síðan ég hætti að líta svo á, að háttalag þeirra mætti einungis skýra með hliðsjón af marxisma/sósíalisma. Þeir eru fyrst og fremst það, sem áður fyrr var stundum kallað “niðurrifsöflin” og eiga sér andlega forfeður langt aftur í aldir, frá því löngu, löngu áður en sósíalismi eða marxismi urðu til. Einkennin verða, sem fyrr sagði, því afdráttarlausari, þeim mun lengra til vinstri, þ.e. “róttækari”, sem þeir teljast.

Sem áður sagði lenti vinstri hreyfingin í sálarkreppu við fall alræðis og gúlags 1989-1991. Í alræðisherrum kommúnistaríkjanna höfðu andlegir forfeður MÚR- fólksins séð vini, sem eins og þeir sjálfir hötuðu og vildu kollvarpa þjóðfélagi Vesturlanda. Það mistókst og nú leitar ný kynslóð sér nýrra bandamanna meðal hinna ýmsu hryðjuverkahópa og hatursmanna Vesturlanda í þriðja heiminum. 

Bandaríkjahatrið, sem MÚR- fólk á sameiginlegt með andlegum (og oft einnig líkamlegum) forfeðrum sínum, kemur víða fram í þessari bók. Afstöðu vinstri manna til Bandaríkjanna svipar reyndar mjög til afstöðu sníkilsins til hýsils síns. “Rótttækir” vinstri menn af eldri kynslóð voru gjarnan nánast helteknir af jazz og fleiri þáttum bandarískrar menningar, en studdu af alefli Stalin og aðra þá sem vildu tortíma Bandaríkjunum. Þessi tvískinnugur er enn meira áberandi meðal hinnar nýju kynslóðar. Hugarheimur þessa fólks er að miklu leyti skapaður í Bandaríkjunum, ekki síst sú “pólitíska rétthugsun”, sem þeir aðhyllast af alefli, en þeir, eins og raunar bandarískir vinstri menn sjálfir, gera samtímis allt sem í þeirra valdi stendur til að níða, sverta og svívirða Bandaríkin. Sníkillinn nærist á hýsli sínum en vinnur honum jafnframt tjón.

 Þeir “róttæku” ungu “rapparar”, sem vörpuðu logandi íkveikjusprengju að bandaríska sendiráðinu fyrir nokkrum árum voru mér vitanlega ekki í MÚR- hópnum en eru þó einkar dæmigerðir fyrir hina nýju kynslóð róttæklinga. Þetta gerðist skömmu fyrir atburðina 11. september 2001 þannig að enn var óhætt að ráðast að Bandaríkjamönnum á þennan hátt án alvarlegra eftirmála. Nú þyrfti til þess meira hugrekki en þetta fólk býr yfir, en slíkar sprengjur eru í styrjöldum notaðar til að kveikja í skriðdrekum og húsum. 
 Sem kunnugt er var ákæran nánast hjákátleg (móðgun við erlent ríki). Þótt fjöldi manns væri í húsinu og kviknaði í undan íkveikjusprengjunni var hvorki kært fyrir íkveikju né morðtilraun. Þeir borguðu ekki einu sinni skaðabætur. 

Ég er raunar ekki þeirrar skoðunar, að senda hefði átt þessa ungu menn austur fyrir fjall og gera þannig að píslarvottum í hópi skoðanabræðra sinna sem eru margir. Fólkið sem safnaðist á Austurvöll í vetur var margt sömu gerðar og þeir. 

Miklu réttlátari refsing hefði verið að senda rapparana vestur um haf á fund hinna svörtu smáglæpamanna, sem þeir sækja hugarheim sinn og andlega næringu til. Þar gætu þeir fengið að “chilla” að vild um áhugamál þessara manna, sem svo ljóslega koma fram í rapptextum, nefnilega eiturlyfjasölu, útgerð vændiskvenna, rán, morð, hópnauðganir og, ekki síst það skrítna fyrirbæri, “móður- kynhneigð”, sem nánast gegnsýrir allt og kemur hvarvetna fram í orðum þeirra og æði.

En böggull fylgir skammrifi: “They don´t Talk the Talk, they don´t Walk the Walk”, eins og átrúnaðargoðin mundu segja. Ég mundi ekki spá hinum ungu íslensku gervi- Könum langlífi þar vestra. Þessir svörtu smákrimmar eru, eins og títt er um glæpamenn, þrátt fyrir allt miklir föðurlandsvinir.

Gagnrýni er ekki aðeins nauðsynleg, heldur beinlínis einn helsti undirstöðuþáttur lýðræðis, og því er tjáningarfrelsið lífsnauðsyn. Tjáningarfrelsið má ekki skerða. Gagnrýni er varnarkerfi þjóðfélagsins á sama hátt og ónæmiskerfið er varnarkerfi mannslíkamans. En í sumum sjúkdómum snýst ónæmiskerfið gegn sjálfum líkamanum. Þetta gerist t.d. í gigtarsjúkdómum. Þá ræðst ónæmiskerfið á vöðva og liði, og hindrar þannig eðlilega hreyfigetu líkamans án þess að drepa hann. Allra verstur er þó sá sjúkdómur, eyðni, þar sem ónæmiskerfið ræðst á sjálft sig. Þeir sem ættu að verja líkamann fá röng skilaboð, ráðast á sjálft ónæmiskerfið og fremja þannig sjálfsmorð. 
Síbyljuárásir hinna “hófsamari” vinstri manna á Bandaríkin og málstað Vesturlanda, sem t.d. má heyra og sjá daglega hjá fréttastofu RÚV og raunar flestöllum ef ekki öllum stærri fjölmiðlum hin síðari ár líkjast meira árásum ónæmiskerfisins í gigtarsjúkdómum. Þær skaða Vesturlönd og Bandaríkin, en drepa ekki. Kommúnismi, nasismi og islamismi, kenningar, sem afneita sjálfum grundvelli lýðræðisins. eru allt annað og verra. Þeir nota ónæmiskerfið, þ.e. gagnrýnina og tjáningarfrelsið beinlínis til að tortíma sjálfu þjóðfélaginu sem þeir lifa í. MÚR- félagarnir, jámenn alræðisherra og hryðjuverkahópa tilheyra síðari hópnum, eins og eyðniveiran. Þeir, án þess að gera sér grein fyrir því sjálfir, nota frelsið til að drepa frelsið.

Hinir meðseku

Þessi grein er í Mogganum í dag. Nú eru liðin um 30 ár síðan yfirlýstir stuðningsmenn alræðisstjórna kommúnista hreiðruðu fyrst um sig innan Amnesty og tóku þar mest öll eða öll völd, en Svavar Gestsson var t.d. farinn á halda fyrirlestra um "lýðræði" og "manréttindi" á Amnesty- fundum upp úr 1980, svo sem sjá má á auglýsingum í Þjóðviljanum. Reyndar starfaði mestöll eða alveg öll forysta Alþýðubandalagsins í "vináttufélögum" og flest allir eða allir voru jafnframt í Amnesty, þar á meðal þeir,sem síðar gengu í svonefnda "Samfylkingu". Össur Skarphéðinsson  hefur t.d. skýrt frá ferðalögum sínum um Austur- Evrópu í boði "vináttufélaga" við harðstjórana. Allt fór þetta fram samhliða háværri  "lýðræðis-" og "mannréttindabaráttu".

Þetta fólk hefur enga sómatilfinningu. Alls enga.

 

Ég man það vel, þegar Havel, þáverandi Tékklandsforseti og fyrrum pólitískur fangi kom til landsins á tíunda áratugnum. Þá söfnuðust í kringum forsetann og flöðruðu upp um hann gamlir, yfirlýstir, kinnroðalausir liðsmenn ráðamanna í austri, þar á meðal forsprakkar sérstaks “vináttufélags” við kvalara hans og ofsækjendur. Dalai Lama hefur nú komið til landsins og ég hélt að sagan mundi endurtaka sig, en babb kom í bátinn. 

Forkólfar úr gamla Alþýðubandalaginu, sem nú tilheyra ýmist Samfylkingu (þ.e. mensévíkaarmi gamla alræðisflokksins) eða Vinstri grænum (bolsévíkaarmurinn, það heitir víst “vinstri græn”) höfðu hugsað sér gott til glóðarinnar. 

Próblemið er, að hinir tveir armar gamla alræðisflokksins hafa nú tekið völdin í landinu og þeir vilja ekki styggja kínverska ráðamenn. “Mannréttindabaráttan”er því sett í salt um sinn, nema hjá þeim, sem á dögum kalda stríðsins gengu allra, allra lengst í stuðningi sínum við alræðisherra kommúnista. Svo merkilegt sem það kann að virðast eru það einmitt þesssir gömlu jábræður allra, allra blóði drifnustu harðstjóranna, sem eru lang háværastir í “mannréttindabaráttunni”. Fólkið, sem t.d. hefur starfað (eða starfar enn) samtímis í Amnesty og Kúbuvinafélaginu er einmitt fólkið sem nú kemur hlaupandi til Dalai Lama. Þetta er einfaldlega of gott tækifæri til að hægt sé að láta það sér úr greipum ganga.

Þeir sem voru unglingar á dögum Hitlers eru nú örvasa gamalmenni, en sæta þó látlausum ofsóknum. Allt önnur lögmál gilda um þá Íslendinga, sem gengu erinda kommúnistaríkjanna. Hver sá sem hreyfir athugasemd um fortíð þeirra er umsvifalaust sakaður um “kaldastríðshugsunarhátt” og “fortíðarhyggju” og stimplaður “fasisti”, ef ekki eitthvað ennþá verra. Vinstri menn beita aðstöðu sinni í fjölmiðlun, menntakerfi og sagnaritun til að þurrka út sögu 20. aldar, og hefur tekist það ótrúlega vel. Það unga fólk, sem nú kýs Alþýðubandalagsflokkana tvo og Framsókn þekkir ekki fortíð foringja sinna. Hún hefur verið þurrkuð út.

Ég ætla ekki í þessari stuttu grein að ræða stuðning þúsunda núlifandi Íslendinga, margra þeirra enn valdamikla í stjórnmálum, fjölmiðlun og menningarlífi við kúgara og þjóðarmorðingja kommúnista. Það hafa aðrir gert. Mér finnst miklu merkilegra síbyljuhjal þeirra samtímis um “lýðræði” og “mannréttindi”, sem kristallast í þátttöku margra þeirra, sem hæst hafa nú í “mannréttindabaráttunni” samtímis og samhliða í Amnesty og í sérstökum “vináttufélögum” við ýmsar blóði drifnustu alræðisstjórnir tuttugustu aldar, en um slíkt er auðvelt að finna skjalfest dæmi meðal manna sem enn gegna háum stöðum. Einhverjir kunna að halda, að hér sé um að ræða það, sem kalla mætti “afturbatapíku- syndróm”, þ.e. að eftir hrun járntjaldsins 1989-1991 hafi þeir, eins og Páll postuli á leiðinni til Damaskus séð villu síns vegar og turnast, en það er alrangt. Hrópin um mannúð og manngæsku, “lýðræði”, “tjáningarfrelsi” og “mannréttindi” hafa streymt frá þessu fólki í látlausri, óstöðvandi síbylju í marga áratugi.

Ég er hér ekki aðeins að tala um þá íslensku “friðarsinna”, “menningar”- og “mannúðar”-menn, sem sáu ástæðu til að stofna eða ganga í (oft samhliða Amnesty- þátttöku) sérstök “vináttufélög” við Kína Maos, Austur- Þýskaland, Sovétríkin (MÍR), Víetnam, Albaníu, Norður- Kóreu eða gengu í sérstakan stuðningshóp við Pol Pot og Rauða Kmera, sem hér starfaði um hríð. Ekki má gleyma jámönnum þeirra og meðhjálpurum.

Fyrir dómstólum er venja að dæma ekki aðeins hinn seka, heldur líka hinn meðseka, yfirhilmarann. Liðsmenn “vináttufélaganna”, hinir eiginlegu, yfirlýstu, óumdeildu, skjalfestu stuðningsmenn alræðisherranna voru aðeins toppurinn á ísjakanum. Jábræður þeirra úr röðum “annarra vinstri manna” voru miklu, miklu fleiri. Þeirra hlutverk var fyrst og fremst að þegja um eða gera sem minnst úr ódæðisverkum kommúnista og ekki síst, að stimpla hvern þann “fasista”, sem skýrði frá því sem fram fór í alræðisríkjunum. Þetta er fólkið, sem fer enn í dag allt í einu að tala um “menntun” eða “heilbrigðisþjónustu”, þegar talið berst að ódæðisverkum Castros. 

Ég er þannig gerður, að mér finnst þjófurinn, þótt vondur sé, miklu athyglisverðari persóna en þjófsnauturinn. Mér finnst líka don Quixote merkilegri en Sancho Panza og Vinstri grænir merkilegri en Samfylkingin og Framsókn. Þar var líka fjöldi meðhjálpara og umþegjenda af þessari tegund á kaldastríðsárunum, fólk, sem dæmdi alla “fasista” sem í einhverri alvöru gagnrýndu ástandið í kommúnistalöndunum, þar á meðal hvern þann sem gerði athugsemd stjórn Maos eða ástandið í Tíbet. Framsóknarmenn stofnuðu líka “vináttufélag” við kommúnistaststjórnina í Búlgaríu (sem kallaði sig “Bændaflokkinn”) á þessum árum, en um jámennsku svonefndra “annarra vinstri manna” við það sem gerðist í kommúnistaríkjunum er aldrei talað. Þeir eru stikkfrí.

Stuðnings- og jámenn ofsækjenda þjóðar hans hópast nú kringum Dalai Lama eins það eigi í honum hvert bein. Svoleiðis gera nasistar ekki. Þeir ganga ekki heldur í Amnesty. Það er eins og þeir hafi meiri sómatilfinningu.

Vinir vorir Víetnamar

Þetta er fyrsta greinin, sem ég skrifaði í Moggann í október 1980, en hún stendur vel fyrir sínu enn í dag. Á þeim árum var "þjóðfrelsisbaráttan" enn á fullu ég stóð þá, eins og svo oft bæði fyrr og síðar einn með mínar skoðanir. Ég fór nánar yfir sömu atriði sem hérna koma fram í Þjóðmálagreininni, Víetnam, vendipunktur kalda stríðsins", sem er að finna neðar á þessari síðu, en þessi grein er alveg prýðileg svo langt sem hún nær. Ekkert stríð hefur verið misskilið og mistúlkað jafn mikið og þetta.

Þess má geta að ég fór með greinina inn á  skrifstofu Matthíasar og sýndi honum, en hann var bara búinn að lesa nokkrar málsgreinar þegar hann kallaði í RAX, sem tók myndina af mér sem fylgir þessari síðu meðan Matthías hélt áfram að lesa. Ég fékk greitt fyrir greinina eins og aðrar meðan Matthías var ritstjóri, en það er nú liðin tíð. Mogginn hefur síðan notað þessa mynd.

 

Vandræðaleg þögn vinstrimanna um Víetnam- stríðið hefur verið rofin. Stofnað hefur verið vináttufélag við Hanoi-stjórnina. Vegna þessa finnst mér tilvalið að rifja upp í stuttu máli nokkur helstu atriði Indó-Kína- styrjaldarinnar, sem þessir nýju vinir okkar hafa haldið gangandi undanfarna áratugi, reyna að skilja, hvers vegna svo margir hafa orðið að deyja á hrísgrjónaekrum Suðaustur-Asíu

 Snemma á sjötta áratugnum komst til valda í Norður-Víetnam einræðisherra nokkur, Ho-Chi Minh að nafni og stuðniögsmenn hans. Ho þessi hafði í æsku sannfærst um ágæti efnahagskerfis, sem soðið er saman af Marx, Lenín o fl. Skommu eftir að hann hafði komið kerfi þessu á hjá sér, með alræði því, fangabúðum og fólksflótta (um ein milljón), sem einkenna slík þjóðfélög, hóf hann að boða nágrannalöndunum trú sína. Kommúnistar ætluðu sér frá upphafi að ná völdum í öllu Indó-Kína, en íbúarnir voru hins vegar flestir á öðru máli, enda ýmist búddistar eða kaþólskir. Þjóðernissinnasamtökin Viet Minh höfðu haft verulegt fylgi í baráttunni gegn Frökkum, og hafa kommúnistar ætíð látið svo, sem þetta væru stuðningsmenn þeirra. Alþýða manna í londunum var hins vegar með öllu ókunnug fræðum „herra Max Leníns", sem hún kallaði svo. Var því gripið til þess ráðs, að koma upp morðsveitum, Viet Cong, Pathet Lao og Rauðum Kmerum, sem kommúnistar nefndu með dæmigerðri og dæmalausri ósvífni „þjóðfrelsishreyfingar". Hlutverk þjóðfrelsismanna var, í stuttu máli, að neyða íbúa landanna til stuðnings við sig eða drepa þá ella. Ég vil undirstrika þetta, því þó það virðist augljóst, hefur vafist fyrir ýmsum að skilja. Viet Cong (FNL) höfðu það hlutverk að drepa fólk, sem ekki vildi vera kommúnistar. Þeir voru alltaf fáir, og höfðu mikinn meirihluta íbúanna á móti sér, sem fólksflóttinn til borganna sannar, en með því að vega alltaf úr launsátri tókst þeim að valda ógn og skelfingu sem dró úr mótstöðuafli og baráttuvilja íbúanna. Til þess að skýra betur hvers eðlis „hernaður" kommúnista var, má hugsa sér hliðstæðu: Austur- Þjóðverjar héldu úti hryðjuverkamönnum (frelsissveitum), sem færu sprengjandi og myrðandi (barátta gegn kúgun alþýðunnar) um borgir og sveitir Vestur- Þýskalands til þess að þvinga menn til sameiningar við „lýðræðislýðveldið" í austri. Hætt er við að fátt yrði um varnir, a.m.k. ef marka má reynsluna af baráttunni gegn BaaderMeinhof-flokknum.

Því skal ekki á móti mælt, að afskipti Bandaríkjamanna af stríðinu urðu til ills eins enda fór þar saman léleg herstjórn og hin mesta óráðsía í flestum hlutum. Menn mega þó ekki missa sjónir á því, að Bandaríkjamenn hófu þátttöku í stríðinu í því skyni að stöðva útþenslu Norður-Víetnama og hindra þá þróun mála sem nú er orðin. Markmið þeirra var fyrst og fremst að reyna að halda Norður-Víetnomum innan landamæra sinna. Þetta hlaut að mistakast. Ástæðan er einfold: Þó að kjarni Víetnamstríðsins vær innrás Norður-Víetnams í öll nágrannalðnd sín á skaganum, vildu Bandaríkjamenn ekki svara í sömu mynt með innrás í NorðurVíetnam. Þessu svipar til að Bandamenn hefðu ætlað sér að sigra Hitler án þess að ráðast á Þýskaland sjálft.

 Þótt útþensla ríkis síns og trúar væri aðalmarkmið Hanoi-manna, kom þó fleira til, t.d. sú áhersla, sem kommúnistar leggja jafnan á „baráttu" ýmiss konar, en þetta er í rauninni kænlega dulbúinn ofbeldisáróður og hliðstæður rausi Hitlers (Mein Kampf). Miklu hefur einnig vafalaust ráðið þörfin fyrir óvin til þess að þjappa þjóðinni saman, blóraböggul, sem menn gætu sameinast gegn, a sama hátt og t.d. þýska, rússneska og nú síðast íranska þjóðin sameinuðust um Hitler, Stalín og Khomeini. Bandaríkjamenn fullnægðu þessari þörf aðdáanlega. Eftir að þeir hófu þátttóku í stríðinu varð auðveldara að fá fólk til að trúa því að “þjóðfrelsisherirnir” berðust hinni góðu baráttu gegn erlendum „heimsvaldasinnum". Síðan 1975 hafa ýmsir minnihlutahópar í landinu, einkum Kínverjar, tekið við hlutverki því, sem gyðingar gegndu hjá Hitler (innri óvinur). Með styrjöld í Kambódíu er fullnægt þörfinni fyrir „baráttu" (ytri óvinur). Allt minnir þetta á hina ágætu bók Orwells, 1984.



 Í Kambodíu fengu fáráns- eða skegg-vinstrimenn völdin skamma hríð (Lýðræðis-Kamputsea, þ.e. Democratic Kampuchea) Þar kom glögglega í ljós, hvaða afleiðingar ofsóknarbrjálæði kommúnista getur haft. Það skal ekki tíundað hér, en óneitanlega kemur á óvart, að til skuli vera íslenskir menn, sem halda uppi vörnum fyrir þessa fjarlægu morðingja Benda má á að Rauðir Kmerar voru samherjar og lærisveinar Viet Cong, og á þessum hreyfingum var aðeins stigsmunur, en ekki eðlismunur Pol Pot vildi ekki una hlutverki sínu sem leppur Hanoi og það varð honum að falli. 

Þess eru fá dæmi, að sjálfstæð þjóð hafi verið hernumin og undirokuð jafn rækilega og jafnframt svo hljóðlega og Laos. Íbúarnir hafa ekki streist verulega á móti, heldur flýja nú í svo miklum mæli að þeir verða allir horfnir úr landi á þessum áratug ef fram fer sem nú horfir. 

 Meðferð fjölmiðla á stríðinu er kapítuli út af fyrir sig og þar um mætti skrifa margar bækur. Barátta Hanoi-manna á þessum vettvangi var glæsileg og sigur þeirra alger. Þeir höfðu farið í smiðju til Göbbels heitins, og notfærðu sér allar helstu reglur hans, t.d.. „Lygum verður trúað ef þær eru nógu stórar og ef þær eru endurteknar nægilega oft." Þessir menn frá „hinu lýðræðissinnaða lýðveldi alþýðunnar, Vietnam" (People's Democratic Republic of Vietnam) hófðu mjog á lofti orð eins og „lýðræði", „frelsi", „alþýða", „þjóðfrelsisbarátta", og börðust gegn „yfirgangi" og „árásarstríði" bandarísku „hernaðarsinnanna" gagnvart „víetnömsku þjóðinni" (þeim sjálfum). Þeir halda því stíft fram enn í dag, að enginn n-víetnamskur hermaður hafi farið út fyrir landamærin síðan 1954. Margir trúðu þessu, einkum þeir, sem eru haldnir þess konar óraunsærri óskhyggju sem er einn helsti grundvöllur vinstristefnu. Armæðuhöfundar og vandræðaskáld Norðurlanda fengu Hróa Hattar- komplexa og Svíar snéru aðdáun þeirri, sem þeir hafa á berrössuðu fólki og öllum þeim, sem vondir menn kalla einu nafni „aumingja", yfir á Viet Cong. 

 Norður-Víetnam hóf styrjöldina og hélt henni gangandi allan tímann. Það var því á þeirra valdi einna að stöðva hana. Starf „stríðsandstæðinga" var því ekki unnið til þess að stoðva stríðið, heldur til þess að Hanoi-menn næðu fram markmiðum sínum Aldrei var skorað á „þjóðfrelsisherinn" að hætta manndrápum. Það er engin ástæða til þess, fyrir Íslendinga, að vingast við blóði drifnustu harðstjórn nú á dögum, stjórn, sem viðheldur alræði sínu í skjóli sífelldra styrjalda. 

Herskarar harðstjóranna

Ég var að gramsa í gömlum Moggum og fann þar þennan greinaflokk, sem ég skrifaði síðla vetrar 1987, tveim árum fyrir fall Berlínarmúrsins. Þótt 22 ár séu nú liðin, er geysimargt í þessum greinum sem á fullt erindi inn í dag, því vinstra- liðið hefur ekkert breyst, þótt Gúlagið sé fallið. Allt þeirra háttalag, orð þeirra og æði eru enn sömu og fyrr. Þeir sem áður gengu erinda böðlanna í austri eru nú bandamenn Hamas, Hisbolla, Talibana og Al-Qaida. Hatrið á Vesturlöndum hefur ekki breyst og þeir taka nú sem fyrr ávallt málstað óvinarins hverju nafni sem hann nefnist.



               1. Lýðræðiskynslóðin ljúfa

Gúlageyjaklasinn er ekki einvörðungu fjöldi fanga og þrælkunarbúða, þar sem milljónir eru sviptar frelsi sínu. Hann teygir sig í rauninni allt frá Beringssundi, örskammt frá ströndum Bandaríkjanna, vestur í hjarta Mið- Evrópu, frá auðnum Norðurheimskautssvæðisins langt inn í hitabeltið. Á þessu gífurlega landflæmi eru nærfellt tveir milljarðar manna í haldi. Þetta fólk býr við aðstæður sem um margt má líkja við mannréttindaaðstöðu refsifanga, en að sumu leyti við aðstöðu ólögráða bama. Það er svipt rétti til að ráða eigum sínum að mestu leyti, verustað, orðum eða hugsun. Austur-Þýskaland er frægt dæmi um land, sem í rauninni er fangabúðir, en ástandið er þó enn miklu verra á sumum öðrum eyjum Gúlagsins, svo sem Víetnam eða Albaníu. Þetta eru engin ný tíðindi og það er ekkert sérstaklega nýtt eða frumlegt að benda á þá staðreynd að ríkisstjórnir Gúlagsins eiga samúð og stuðning milljóna Vesturlandabúa, sem sumir hverjir vilja koma á skipulagi þeirra í heimalöndum sínum. Það er líka gamalkunnug staðreynd, að ekki aðeins kommúnistar, heldur allir þeir, sem nefna sig „vinstri menn" annaðhvort umbera, afsaka, þegja um, hilma yfir með — og þegar óhætt þykir, svo sem í Víetnamstríðinu —beinlínis hvetja valdhafa í „ríkjum sósíalismans" til dáða. Mér hefur samt alltaf þótt of lítið gert úr þessu. Meðal þeirra sem harðast hafa barist fyrir hagsmunum alræðisins á Vesturlöndum eru fjölmargrir áhrifamenn i menningarlífi, fjölmiðlun og uppeldismálum og ég er þeirrar skoðunar að áhrif þessa fólks séu yfirleitt stórlega vanmetin. Þetta er hvatinn að þessum skrifum mínum og þó ekki síður sú „mannréttindaumræða", sem nú tröllríður landinu og kemur að mestu úr þeirri átt, sem síst skyldi. 

Stundum er talað um að „hægri" og „vinstri" séu óljós og úrelt hugtök í stjórnmálum. Ég tel svo ekki vera. Þessi skipting í fylkingar er enn jafn afdráttarlaus og hún hefur lengi verið og markalínan liggur um landamæri alræðisríkjanna, Gúlagið. Samúðarmenn harðstjóranna eru til vinstri, andstæðingar til hægri. Einhverjum kann að virðast þetta djörf fullyrðing við fyrstu sýn, en ég fæ ekki betur séð en að orða- og hugtakanotkun í pólitískri umræðu staðfesti hana. Mér sýnist líka að til sé pottþétt aðferð til að mæla það hversu langt til vinstri menn eru og hún er þessi: Hversu langt vilja þeir ganga til liðs við valdhafa Gúlagsins? Lengst til vinstri („róttækastir") eru eiginlegir kommúnistar, en þeir eru að sumu leyti heiðarlegastir í afstöðu sinni. Þeir skiptast að hætti sértrúarsafnaða í ýmsar fylkingar, en eiga eitt sameiginlegt: Þeir fara hvergi í felur með aðdáun sína á og stuðning við harðstjóra á borð við Lenín, Stalín, Kim Il Sung, Mao eða Pol Pot. Þeir víla heldur ekki fyrir sér að verja kúgun og ódæðisverk fyrrnefndra manna og fleiri slíkra og eru ólmir í að koma á stjórnskipulagi að einhverri fyrirmynd úr Gúlaginu í heimalöndum sínum. Vegna þessa er auðveldara að varast þá. Áhrif kommúnista eru enn veruleg víða á Vesturlöndum, en fara nokkuð dvínandi og er það vel.

Í þeirra stað hafa komið nýir menn, „lengra til hægri" innan vinstri hreyfingarinnar og þeir gæta hagsmuna alræðisríkjanna í fjölmiðlum, mennta og uppeldisstofnunum Vesturlanda að mörgu leyti betur en eiginlegir kommúnistar. Þá er að finna í öllum vinstri flokkunum, þótt þeir hafi sig mest í frammi innan Alþýðubandalagsins, þar sem þeir nefna sig nú „lýðræðiskynslóð". Þetta er fólkið, sem talar nú orðið oft illa um Sovétríkin og stjórnir ýmissa annarra Austur- Evrópuríkja sem að meira eða minna leyti hefur verið flett ofan af svo mikið að ekki þykir óhætt að tala mjög vel um þær lengur. Það samrýmist ekki ríkjandi vinstri- hugsanatísku. Þó ber að varast að gagnrýna Sovét um of í návist þessa fólks, vilji maður ekki vera kallaður „fasisti" eða a. m. k. „hægri- öfgamaður". Það er þó talið í lagi að bera í bætifláka fyrir ýmsar aðrar harðstjómir, sem minni athygli hafa vakið. Má hér t. d. nefna Júgóslavíu Títós, Ungverjaland Kadars eða Kúbu Castrós. Þegar talað er um þessi lönd og ýmis fleiri er alltaf bent á jákvæðu hliðarnar. Rétt þykir einnig að fara varfæmum höndum um ýmsar af allra verstu harðstjórnum veraldarinnar, svosem Albaníu eða Norður- Kóreu vilji maður ekki vera talinn „hægrisinni". Tiltölulega fáir andófsmenn berast til Vesturlanda frá þessum og mörgum öðrum eyjum Gúlagsins, fréttir eru fáar og strjálar og þessar þjóðir þjást að mestu í hljóði. Er því enn óhætt að tala vel um valdsmenn þeirra og vera jákvæður. Erfitt er að vekja áhuga góðs vinstri manns á t. d. meðferð pólitískra fanga í Rúmeníu, mannréttindamálum í Laos eða stofnun frjálsra verkalýðsfélaga á Kúbu, þótt hinn sami telji sér skylt að bölva innrásinni í Tékkóslóvakíu og ástandinu í Póllandi. Þeir eru líka á móti styrjöldinni í Afganistan. Þó tala þeir yfirleitt ekki um hana af fyrra bragði fremur en það sem fram fer í Gúlaginu. Þetta er merkilegt vegna þess hvað þeir hafa annars mikinn áhuga á friðar- og mannréttindamálunum. Berist talið að vondum stjórnum utan Gúlags verða þeir hins vegar allir á iði, því, eins og fyrr sagði, er það eitt helsta einkenni þessa fólks, hvað það er áhugasamt um lýðræðið, friðinn og mannréttindamálin. 

Á fundum þeirra fjölmörgu „friðarsamtaka", sem stofnuð hafa veriðí seinni tíð er ekki þverfótað fyrir þessu fólki. Af (oft skeggjuðum) andlitum þeirra skín sú sérkennilega blanda af yfirlæti, einlægni, ábúð og mærð, sem er svo einkennandi fyrir vinstri- hugsjónamenn og þeir gæta þess að allir viti hvað þeir eru áhugasamir um friðinn. Hafi það aldur til er þetta yfirleitt sama fólkið sem á sínum tíma barðist af alefli fyrir málstað einhverrar hemaðarsinnuðustu og blóði drifnustu stjórnar í veröldinni, þeirrar í Hanoi, þegar hún vildi stækka ríki sitt og sendi hermenn inn í nágrannalöndin Suður- Víetnam, Laos og Kambódíu til að drepa fólk. Sumir vinna fyrir El Salvador- nefndina, sem hefur að markmiði að magna hernað hreinræktaðra kommúnista í því landi. Aðrir hafa gerst sjálfboðaliðar á sykurekrum Castrós, en þar skortir nú vinnuafl vegna þess að verkfærir menn eru annað hvort flúnir úr landi, fangelsaðir eða þá farnir til Afríku til að skjóta svarta menn fyrir Rússa.

Þeir flykkjast einnig á fundi hjá mannréttindasamtökum ýmsum, ekki síst hjá hinum frægu samtökum Amnesty Intemational. Þeir tala þar mikið og eru stórorðir. Þeim líkar ekki hvemig Bandaríkjamenn standa að málum í Nicaragua og einnig veldur ástandið í Suður- Afríku og Chile þeim áhyggjum. Það vekur athygli mína, að ýmsir þeir, sem háværastir eru, eru kunnir að vináttu sinni við einhver af ríkjum Gúlagsins, jafnvel sum, sem eru meðal þeirra efstu á listum Amnesty yfir mannréttindabrot, svo sem Víetnam eða Kúbu. Sumir hafa meira að segja gert sér það ómak að ganga í sérstök„vináttufélög", sem þessar erlendu harðstjómir hafa komið sér upp hér, samhliða Amnesty- bröltinu. En hvað veldur þessu? Hversvegna eru það einmitt liðsmenn alræðis og hernaðar („þjóðfrelsisbaráttu") sem eru áhugasamastir um mannréttindi og frið? Ég veit það ekki fyrir víst. Þó hefur mér dottið ýmislegt í hug og mun leitast við að svara þessum spurningumog öðrum í síðari greinum. 


          2. Alræði- einræði

Mér er fullljóst, að samúð með alræðisherrum og Gúlagi er ekki það eina, sem greinir sundur vinstri menn og hægri, en um forræðishyggju, sýndarmennsku, tvöfeldni, óskhyggju og orðagjálfur mun ég e. t. v. ræða síðar. Það er afstaðan til alræðisstjórna kommúnista, se, mestu skiptir og mun ég því enn ræða hana nokkuð:

 Lengi hefur verið meginregla, a. m. k. innan stjórnmálafræði, að skipta harðstjórnum heimsins í tvo flokka. Annars vegar eru svonefndar hefðbundnar einræðisstjórnir (sem hafa t.d. verið og eru í ýmsum Asíu- Afríku- og Suður- Ameríkulöndum), og hins vegar alræðisstjórnir (þ. e. flokksræðisstjórnir kommúnista og nasista). Hugtakið „alræði" er þó allflókið og er umdeilt, hvort um sé að ræða sérstakt stjórnarform eða einungis harðneskjulegasta afbrigði einræðis. Hér gefst ekki rúm til að ræða alræðið sem vert væri, en til er eitt ágætt ráð til að greina sundur alræðisstjórnir og hefðbundnar einræðisstjórnir: Þær harðstjórnir heimsins, sem eiga skipulagða hópa samúðar- og stuðningsmanna í öðrum löndum eru alræðisstjórnir. Þær sem ekki hafa slíkt aðdráttarafl út fyrir landamæri sin eru hefðbundnar einræðisstjórnir. Þetta segir vissulega ekki alla sögu um mun alræðis og einræðis, en af fyrrnefndri reglu má sjá, að skipta má vondum stjórnum heimsins í tvo meginflokka og sú skipting er mikilvæg: Í öðrum flokknum lenda þær, sem ekki draga að sér aðdáun erlendra manna. Í síðari flokknum eru þær harðstjórnir, sem eiga stjórnmálaflokka sér til fulltingis í lýðfrjálsum löndum, auk víðtækrar samúðar og skilnings, ekki síst meðal mennta fjölmiðla- og listamanna. 

Þetta er ástæða þess, að mannréttindabarátta á Vesturlöndum fer fram með tvennum hætti: Í fyrsta lagi er sú barátta, sem beinist gegn stjórnum, sem af einni eða annarri ástæðu eru á móti kommúnistum (m.ö.o. eru „hægrisinnaðar"). Flestallir hægri menn (þ. e. andkommúnistar) á Vesturlöndum finna þó ekki hjá sér sérstaka, djúpstæða þörf til að réttlæta þær eða verja. Má hér nefna sem dæmi Chile, Suður- Afríku, eða þá valdhafa, sem til skamms tíma ríktu í Argentínu, á Haiti eða Filippseyjum. Mannréttindabarátta, sem beinist gegn stjórnum af þessu tagi hlýtur að vera góð fyrir sálina, en líka fyrir líkamann, því henni fylgja oft gönguferðir. Þar að auki er hún auðveld og felur ekki í sér hættu. Aðalatriðið er að lýsa hneykslun sinni á fyrrnefndum stjórnum á sem áhrifamestan og ábúðarfyllstan hátt, helst í fjölmiðlum, til að sem flestir sjái, hvað manni er annt um mannréttindin. Líka eru stofnaðir „mannréttindahópar", sem hafa það markmið að sýna, hvað meðlimir þeirra hafi mikinn áhuga á mannréttindum. Stundum röltir fólk í bæinn og ber spjöld, þar sem ástandið í þessu eða hinu landinu er harmað. Ræður eru fluttar og ljótar sögur sagðar. Allir eru sammála og þeim líður vel, vegna þess að þeir eru góðir, en hinir eru vondir. Stjórnirnar, sem úthúðað var, frétta trúlega aldrei af þessu framtaki hér uppi á Íslandi og þátttakendur þurfa ekki að óttast neitt. Engin „vináttufélög" eru hér starfandi við andkommúnískar harðstjórnir úti í hinum stóra heimi, enda eiga slíkir valdhafar ekki skipulagða hópa samúðar- og stuðningsmanna á Íslandi. 

Öðru máli gegnir um alræðisstjórnirnar í síðari flokknum. Þar er ekki við að eiga valdsmenn í fjarlægum og tiltölulega litlum löndum í afskekktum heimshlutum. Hér erum að ræða sjálft Gúlagið og þá Vesturlandabúa, sem taka málstað þess, m.ö.o. vinstri menn sem heild, og ekki einungis þann hluta þeirra, sem nefnist kommúnistar. Baráttan gegn valdhöfum Gúlagsins fer fram á innanlandsvettvangi. Tali menn of mikið um kúgun og ódæðisverk Ho Chi Minhs, Maos, eða Castrós, svo nokkrir séu nefndir, eiga þeir ekki von á góðu, allra síst frá friðar- mannúðar- og mannréttindapostulum þeim, sem háværastir eru. Sumir vinstri menn þora reyndar ekki lengur nema að mjög takmörkuðu marki að verja Stalín og ýmislegt það í Austur- Evrópu, sem allra rækilegast hefur verið flett ofan af. Þeir eiga þó enn alltaf hlý orðum t. d. Castro, Mao, Tito og fleiri, sem enn bíða þess að sannleikurinn um þá komi í ljós. Sá sem er of berorður um Gúlagið má búast við öllu illu og ekki aðeins frá alþýðubandalagsmönnum og Kvennalista þeirra, heldur má hann búast við kárínum frá framsóknar og alþýðuflokksmönnum (þeir síðarnefndu eru m. a. dyggustu bandamenn Nicaraguastjórnar á Íslandi). Á undanförnum árum og áratugum hafa menn margsinnis fengið að sjá hvernig Gróu á Leiti er komið á kreik gagnvart þeim, sem dirfast að vera eindregið á móti alræðiskúgunarkerfi kommúnista. Séu þeir listamenn eru verk þeirra svívirt eða þöguð í hel. Sá sem ekki gefur a. m. k. þegjandi samþykki sitt við þeim illræðisverkumsem daglega fara fram innan járn- og bambustjalds hlýtur nefnilega að vera að minnsta kosti „hægriöfgamaður", en þó trúlega „fasisti". Séu menn mjög harðir eru þeir sennilega „nasistar". Vegna þessa alls er í rauninni miklu sniðugra að vera vinstri maður en hægri, hafi menn geð í sér til þess að ganga með Gúlaginu á annað borð. Sjálfur hef ég þó aldrei getað hugsað mér það og svo erum fjölmarga aðra. 


           3. Hamar, sigð og hakakross

Það er eitt einkenni vinstrimanna, hvað þeir eru hugfangnir af orðum. Þeir láta sér því duga þá skýringu, þegar rætt er um Hitler og menn hans, að þeir hafí verið „borgaralegir" (hvað sem það nú er), eða jafnvel „smáborgaralegir". Flokksræðisríki Hitlers og nasista hafi því verið eitthvað allt annað en flokksræðisríki Stalíns og annarra kommúnista. Vinstri sinnaðir sagnfræðingar hafa verið að læða þessu inn hjá fólki í áratugi, enda er þetta sú afgreiðsla málsins, sem hentar vinstri- alræðissinnum best. Náinn skyldleiki kommúnisma og nasisma var þó hverjum meðalgreindum manni ljós á þriðja og fjórða áratugnum, þegar liðsmenn alræðisins til hægri og vinstri börðust á götum úti víðs vegar um Evrópu. Ég verð að fara hér nokkrum orðum um alræðið, því það er með engu móti hægt að botna í hugarheimi og framferði kommúnista og annarra vinstri manna án einhverrar vitneskju um það stjórnarfar, sem virðist seiða til sín og rugla í ríminu annars tiltölulega vammlítið og meinlaust fólk, þannig að það verður reiðubúið til að réttlæta, þegja um eða verja hina verstu kúgun og illræðisverk, séu þau framin af réttum mönnum. 

Þótt nú sé í tísku að halda, að stjórnarfar Hitlers og Leníns (sem Stalín fullkomnaði) sé eðlisólíkt, leiðir samanburður á orðavali, áróðurstækni, atferli og stjórnkerfi kommúnista og nasista annað í ljós. Nasismi væri óhugsandi án fyrirmyndar kommúnismans, enda má líta á nasismann sem eins konar kommúnisma með öfugum formerkjum. Orðavaðallinn, sem þessar fylkingar beita fyrir sig virðist ólíkur við fyrstu sýn, en er það þó ekki, einsog ég mun e. t. v. fá tækifæri til að ræða síðar. Líta má á þessar tvær höfuðgerðir alræðisins sem samstofna, á svipaðan hátt og kristni og múhameðstrú eru samstofna og náskyld trúarbrögð þrátt fyrir á margan hátt ólíka hugmyndafræði og rótgróinn, gagnkvæman fjandskap. 

Allt alræði á tuttugustu öld má rekja til eins manns, Leníns. Andkommúnískar (þ. e. „hægrisinnaðar") stjórnir hins gamla marxista og aðdáanda Leníns, Mussolinis, og lærisveins hins síðarnefnda, Hitlers, fóru að fordæmi Leníns um flest í skipulagi og uppbyggingu valdakerfis síns, þótt sú hugmyndafræði, sem þeir notuðu til réttlætingar sér væri með nokkuð öðru sniði. Það voru reyndar ítalskir fasistar sem fyrstir notuðu orðið „totalitarianismo" (alræði) um þetta valdakerfi, en orðið var farið að nota jöfnum höndum um kommúnista- og fasistastjórnir fyrir 1930. 1933 bættist svo Hitler í hóp þeirra harðstjóra, sem byggðu völd sín á hugmyndafræði, skefjalausum áróðri og öflugum og harðsnúnum flokki. „Totalitarianismo" útlögðu Mussolini og menn hans svo, að það væru völd „svipuð þeim, sem foreldrar hafa yfir börnum sínum". Mussolini, sem þurfti að kljást við kóng og páfa í ríki sínu náði aldrei neinu foreldravaldi, en það felur í sér, eins og menn vita, m. a. sálræn og fjárhagsleg yfirráð. Slíkum völdum hafa einungis kommúnistar, svo sem t. d. Stalín, Maó eða Kim II Sung náð. Mussolini varð, eins og gerist um „venjulegar", hefðbundnar einræðisstjórnir, að sætta sig við völd sem voru í besta falli svipuð valdi strangs kennara yfír óstýrilátum bekk.

Ég hef stundum látið mér detta það í hug, þegar ég virði fyrir mér hið ýmsa brölt og uppákomur kommúnista og hugdeigra liðsmanna þeirra, sem oft eru kallaðir„aðrir vinstri menn", að þetta fólk hljóti að vera haldið einhvers konar illvígri og bráðsmitandi geðbilun. Sú kenning skýrir ýmislegt í háttalagi þeirra, svo sem hatrið á Andrési önd, en er þó ekki allskostar fullnægjandi. Önnur skýring er trúin, en raunar er til sú kenning, að líka hún sé ein tegund sinnisveiki. Ég vil ekki samþykkja það. Ekkert mannlegt samfélag fyrirfinnst eða hefur fyrirfundist á jörðinni án einhverskonar trúar (nema Albanía, að því er sumir halda). Meira að segja Neanderthalsmenn höfðu trúarbrögð, eins og grafsiðir þeirra sanna. Trúin er ómissandi og geysimikilvægur þáttur allra mannlegra samfélaga í hvaða formi, sem hún annars kann að birtast. Hin frægu orð Karls Marx — sem sjálfur var trúarbragðahöfundur: „trúarbrögðin eru ópíum fólksins", lýsa vel því yfirlæti og einfeldnislega hroka, sem var dæmigerður fyrir manninn og einkennir enn lærisveina hans, ábúðarmikla, hálærða, en þó grunnhyggna. Þótt alræðisherrar styðjist við „veraldlega" hugmyndafræði, sem ekki viðurkennir yfirnáttúruleg öfl, virðist svo, að völd þeirra yfir hugum stuðningsmanna sinna, innlendra og erlendra verði vart skýrð nema með trúnni. Í þessu sambandimá benda á stjórnina í Íran, sem hefur flest einkenni alræðis, en styðst ekki við veraldlega „hugmyndafræði" heldur hefðbundin trúarbrögð, sem framfylgt er með atfylgi öflugs flokks og einkennist af hörðum áróðri. Þessi stjórn fullnægir einnig því skilyrði að hafa aðdráttarafl út fyrir landamæri sín, því hún á fjölda stuðningsmanna í nálægum löndum. Eins og ég hef áður getið er það eitt gleggsta einkenni alræðisstjórna, að þær höfða til erlendra manna. 

Það er nauðsynlegt að gera sér grein fyrir því að alræði fyrirfinnst í hreinustu mynd sinni aðeins í kommúnistaríkjum. Svonefndir„hægri" (andkommúnískir) alræðisherrar, t. d. Perón, Franco, Mussolini og Hitler líktust að mörgu leyti hefðbundnum (t. d. suðuramerískum) einræðisherrum, nema helst Hitler, en stjórn hans líktist mjög hreinræktuðum (kommúnískum) alræðisstjórnum, þótt hann hafi ekki tekið af þegnunum öll völd yfir eignum og atvinnutækjunum, að dæmi kommúnista. Innan Gúlagsins hefur flokkurinn og leiðtogi hans í sínum höldum stjórn alls atvinnu- og efnahagslífs og er þannig í raun eigandi allra eigna og atvinnutækja og vinnuveitandi allra þegnanna. Völd Hitlers, þó mikil væru, voru því miklu minni en valdhafa í kommúnistaríkjum, svo sem t. d. Stalíns, sem segja má að hafi „átt" þegna sína með húð og hári, svo og öll gögn og gæði Rússaveldis. Hugmyndafræði Hitlers var líka miklu frumstæðari og verr útfærð en hugmyndafræði kommúnista, en það er e. t. v. skiljanlegt, þar sem nasistar ríktu aðeins í fá ár og höfðu ekki tíma til að fínpússa kenningu sína jafn vel og marxistar hafa getað dundað við í tæp sjötíu ár. Það er vert að undirstrika, að innihald hugmyndafræðinnar, sem alræðisherrar beita sér til réttlætingar og til að ná sálrænum tökum á þegnum sínum og erlendum liðsmönnum, skiptir litlu sem engu máli. Málið er, að menn trúi henni, því völd flokksins byggja á hugmyndafræðinni öllu öðru fremur. Kommúnistar eða nasistar geta ekki komið á alræði nema stór hluti þegnanna trúi á og sé vel kunnugur kenningunni. Þetta er ekki ólíkt því, að kaþólska kirkjan hefur því aðeins völd, að fólk sé kaþólskt. Af þessum sökum er linnulaus og ósvífinn áróður mjög nauðsynlegur alræðisstjórnum, en hér gefst ekki rúm til að ræða þá hlið málsins. Um hugmyndafræði Gúlagsins að öðru leyti er það að segja, að það er skoðun mín, og hefur lengi verið, að allt of miklu púðri sé eytt á hjárænuvísindi þeirra Marx ogLeníns. Enginn nennir nú að hrekja„vísindalega" bull það, sem Hitler og menn hans notuðu til að ná sálrænum tökum á þjóð sinni. Það sem máli skiptir varðandi stjórn nasista eru vcrk hennar. Sama máli gegnir um marxista. Framtíðin mun meta þá af verkum sínum. Þau verða munuð löngu eftir að ábúðarmikið orðagjálfur kommúnista og annarra vinstri manna — liðsmanna Gúlagsins — er gleymt. Að deila við marxista er að sýna blóði drifinni kenningu þeirra virðingu, sem hún á ekki skilið. 


           4. Summa lastanna

Vinstri menn, hvort sem þeir þora að kalla sig kommúnista eða ekki, haga sér um fjölmargt eins og evangelískur (þ. e. trúboðssinnaður) trúflokkur. Þeir telja sig búa yfir þekkingu — eða leyndum dómum —og nota hvert tækifæri til að koma þessari “þekkingu” sinni á framfæri enda álíta þeir að hún muni frelsa heiminn. Af þessum sökum leita þeir í störf, þar sem besta tækifærið gefst til að breiða út fagnaðarerindið, svo sem við ritstörf, kennslu- og uppeldismál eða fjölmiðlun. Vinstri menn eru líka félagsverur, og fara því gjarnan í flokkum. Hugsun þeirra hlýðir sömuleiðis ávallt staðli þess hóps, sem þeir tilheyra. Þeir eru, eins og t. d. mormónar eða vottar Jehóva, prógrammeraðir, þannig að þeir hafa ætíð á reiðum höndum afdráttarlaus svör við hinum aðskiljanlegustu vandamálum og þessi svör eru fyrirframvituð og stöðluð. Fyrir andstæðinga hefur þetta ýmsa kosti, því alltaf má vita fyrirfram, hvaða skoðun þeir muni hafaí hverju máli. Þó gerir þetta allar rökræður við vinstra fólk leiðinlegar. Skoðanir hreinræktaðra kommúnista má, eins og skoðanir hefðbundinna trúflokka, finna í helgum bókum, sem spámenn þeirra hafa skráð. Að rökræða við þessa eiginlegu marxista er algjörlega út íhött, svipað og að deila við „frelsaða" menn eða geðbilaða. Þetta fólk, ekki síst hinir rússatryggu jónmúlar — sem eru miklu áhrifameiri og fleiri innan Alþýðubandalagsins en ráða má af Þjóðviljanum — er þó sjálfum sér samkvæmt þrátt fyrir allt, hversu vondar sem skoðanir þess annars kunna að vera.

Öðru máli gegnir um það afbrigði vinstri manna, sem að mínu mati er hvimleiðast, þ. e. kótilettukarlana, sem oft nefna sig „lýðræðiskynslóð" Alþýðubandalagsins. Þeir eiga raunar sálufélaga innan allra annarra vinstri flokka. Skoðanir þessa hóps eru ekki síður fyrirframvitaðar, en ráðast ekki eins afdráttarlaust af hinni marx-lenínsku hjárænu, heldur stjórnast þær fyrst og fremst af þeirri tegund hugsunar, sem er í tísku á vinstra kanti hverju sinni. Einmitt vegna þess hve hugsun þeirra er ófrumleg reyna þeir ákaft að breiða yfir andlegt ósjálfstæði sitt, því þeir telja mjög eftirsóknarvert að vera „öðruvísi". Í þessu skyni beita margir brögðum, svo sem yflrlætislegu og/eða ábúðarmiklu fasi, (rúðuglers?)gleraugum, hárvexti á höfði og/eða í andliti, ankannalegum, vondum klæðaburði og fleiri skrýtnum tilburðum. Ekki tekst þeim þó að verða „öðru vísi", eins og til var ætlast, heldur aðeins að verða eins og aðrir vinstri menn, sem eru líka að sýnast vera öðruvísi. Skýringin á háttalagi þeirra er sú, að hér á Vesturlöndum hefur nokkuð lengi verið í tísku og þótt fínt að vera „gagnrýninn", þ. e. einhvern veginn á móti ríkjandi viðhorfum. Þeir eru þó fáir, sem hafa skarpskyggni eða innsæi til þess að vera í alvöru á móti ríkjandi viðhorfum, enda þarf til þess hugrekki, eins og sagan hefiir margsannað. Miklu sniðugra — og hættuminna — er að láta forritast með hefðbundnu vinstra prógrammi og kaupa þar með tibúin, viðurkennd rórill. Þetta skýrir það, hve mörg skáld, fjölmiðlamenn, rithöfundar og listamenn hallast að vinstri stefnu, því þannig geta menn fengið í einum pakka fjölda (fyrirframvitaðra) vandlætingar og hneykslunarefna, enda hafa vinstri menn í vopnabúri sínu mikinn fjölda sökudólga, sem ávallt er þakklátt verk að ráðast á. Einnig öðlast þeir það öryggi á sálinni, sem fylgir því að vera í hóp. Það spillir heldur ekki, að flestir þeir, sem fjalla um bókmenntir og listir, eru líka vinstri menn (af sömu ástæðum og listamennirnir). 

Vís maður hefur einhvern tíma sagt, að hræsnin sé hylling lastanna til dyggðarinnar og má svo vera. Víst er, að það er með öllu óhugsandi að vera vinstri maður án þessað vera jafnframt hræsnari, þóttvissulega sé hægt að vera hræsnari án þess að vera vinstri maður. 

Sú staðreynd, að einmitt vinstri menn — umþegjendur og talsmenn alræðis og Gúlags innan lýðræðisríkjanna — skuli jafnframt vera þeir, sem háværastir eru um mannúð og manngæsku, frelsi, frið og mannréttindi, hefur mjög lengi valdið mér heilabrotum án þess aðég hafi þó komist að fullnægjandi niðurstöðu. Skýringin kann að verafólgin í fyrrnefndu spakmæli. Það sýnist nefnilega oft vera svo í þessu lífi, að summa lastanna verði ávallt hin sama. T. d. virðist fólk, sem finnur hjá sér mesta þörf til að starfa að friðar- og mannréttindamálum, einnig hafa mesta þörf fyrir að réttlæta. verja eða starfa í sérstökum „vináttufélögum" við illræmdar og herskáar erlendar harðstjórnir (Sovét, Kína, Víetnam, Kúbu o. fl. ). Það liggur raunar í sjálfu eðli allra friðarsamtaka og ekki síður mannréttindasamtaka, eins og t. d. Amnesty, að þau hljóta að draga að sér hræsnara, enda gera þau það. Vafalaust er erfitt að halda þeim frá. Amnesty vann ágætt starf á fyrri árum, en umsvif vinstri manna á þessum vettvangi eru ekki traustvekjandi svo ekki sé meira sagt. Herferð þessara samtaka til liðs við dauðadæmda bandaríska morðingja er merkileg — að mínum dómi — þegar menn hugsa til alls þess raunverulega gerræðis og kúgunar sem svo víða má finna í heiminum. 

Þáttur vestrænna vinstri manna, fjölmiðlafólks og listamanna, ekki síst rithöfunda, í því að viðhalda kúgun og alræði innan Gúlagsins er mikill, en fáir hafa þó veitt þessu þá athygli sem vert er. Með rangfærslum sínum og síbyljugagnrýni á allt það, sem þeir telja miður fara hér vestanmegin, sjá þeir nefnilega áróðursmeisturum austantjalds fyrir ómetanlegum skotfærum, sem síðan eru notuð til að villa um fyrir þegnum Gúlagsins. Sú kænlega upplogna mynd, sem þetta fólk fær af Vesturlöndum, er að verulegu leyti dregin upp af vestrænum rithöfundum —kommúnistum og öðrum vinstri mönnum — og af vinstra- fjölmiðlafólki, sem nóg er af, en um það gilda sömu megpnreglur og áður voru nefndar vegna listamanna og gagnrýnenda. Erfitt er eða ómögulegt að bregðast við þessu, og notfæra kommúnistar og liðsmenn þeirra sér þannig það frelsi, sem er undirstaða vestrænnar menningar, til þess að grafa undan henni. Eins og ég hef bent á í fyrri greinum er ekkert jafn öruggur mælikvarði á vinstri stefnu og jámennska gagnvart Gúlaginu. Þetta kemur einkar vel fram þegar vinstra fólk af „lýðræðiskynslóð" kemst í áhrifastöður við fjölmiðla, sem er oft. Málflutningur þess einkennist þá af linnulausum árásum á Vesturlönd, einkum forysturíki þeirra, Bandaríkin, og af því að draga ávallt fram þær hliðar hvers máls, sem eru Vesturlöndum óhagstæðar. Þessu fylgir svo baktrygging, þ. e. málamynda „gagnrýni" á aíræðisríkin, eða öllu heldur „framkvæmd sósíalismans" þar eystra. Fréttastofa hljóðvarps er frægt dæmi um slíkan málflutning, sem til forna var kenndur við Hildiríðarsyni. Það er þó ekki síst ritstjórn Þjóðviljans, sem í seinni tíð hefur, undir stjórn kótilettukarlanna sem þar ráða nú mestu, fullkomnað þessa tegund fréttamennsku öðrum Íslendingum betur, enda hafa sovéskir fjölmiðlar oftar en einu sinni vitnað í Þjóðviljann og liðsmenn hans þegar mikið liggur við, svo sem í tengslum við varnarmál. Þá er að sjálfsögðu látið líta svo út, að skoðanir blaðsins séu almennt ríkjandi á Íslandi. Mig hefur raunar lengi grunað, að hugmyndafræði „lýðræðiskynslóðarmanna" — svonefndur „Evrópukommúnismi" — sé beinlínis runninn undan rifjum Kremlverja. Með fyrrnefndri málamyndagagnrýni svæfa þeir að einhverju marki rödd samviskunnar hjá þeim liðsmönnum sínum, sem deigastir eru. Öll völd verða áfram í höndum hinna, sem eru óprúttnari, og er þessi afstaða austanmönnum miklu drýgri en hefðbundinn lofsöngur yfirlýstra kommúnista um Gúlagið og harðstjóra þess. Ég þykist vita. að samkvæmt ríkjandi vinstri- hugsanatísku teljist þessar skoðanir mínar „úreltar" enda meta þeir skoðanir á svipaðan hátt og unglingar fatnað. Þeir munu kalla þetta „kaldastríðsáróður". Vinstri menn hafa nefnlega fyrir löngu fengið þá flugu í höfuðið, að hinu kalda stríði alræðisins gegn heimsmenningunni hafi einhvern tíma lokið. Þetta er sú skoðun, sem hentar árásaraðila best, en ég fæ ekki betur séð en hún stríði gegn staðreyndum og heilbrigðri skynsemi. Dyr Gúlagsins eru ennþá læstar og þjóðir þess hnepptar í fjötra. Þótt venjulegar, hefðbundnar einræðis og herforingjastjórnir hrynji um koll nánastá hverjum degi — enda eiga þær enga vini — hefur engin kommúnistastjórn enn fallið. Þær eiga vini. 

Þjóðin, það er ég!

Það er bjargföst skoðun mín, að margt í háttalagi vinstri manna verði einungis skýrt í ljósi sálfræði, ef ekki beinlínis geðlæknisfræði. Rök fyrir þessari skoðun eru fjölmörg, en ekki er hægt að fara nánar út í það í þetta sinn. Ef til vill síðar.Eins og menn sjá, var Morgunblaðið þarna enn í eigu Bjórgólfseðga og með Ólaf Stephensen á ritstjórastóli.

 


"Margur heldur mig sig," segir gamalt máltæki og sú hugsun, eða öllu heldur þráhyggja, að allir aðrir hljóti að vera á sömu skoðun og maður sjálfur er einkennandi fyrir hugsjónamenn, lýðskrumara og einfeldninga allra alda. Raunar er vandfundinn sá harðstjóri og ógnarbíldur á spjöldum sögunnar, sem ekki taldi sjálfan sig vera alveg sérstakan fulltrúa "alþýðunnar", þ.e. fólksins, þjóðarinnar. Það gerði Kleón sútari í Aþenu hinni fornu, Júlíus Sesar var ávallt "maður fólksins" og Napóleon hóf feril sinn sem byltingarleiðtogi á vegum "alþýðunnar". Margir þjóðhöfðingjar töluðu gjarnan um sjálfan sig í fleirtölu, t.d. Viktoría drottning, (sbr.: "We are not amused"). Prívatskoðun eins einstaklings átti þannig að vera skoðun allrar þjóðarinnar. 

Hitler lauk aldrei sundur munni án þess að tala í nafni "alþýðunnar", en þýska orðið "Volk" og enska orðið "People" er á íslensku ýmist þýtt sem "þjóð" eða "alþýða". 

Eitt af því fjölmarga, sem "róttækir vinstri menn" (kommúnistar) eiga sameigilegt með nasistum er, að þetta fólk endurtekur í sífellu orðin "alþýða" (Volk) og "barátta" (Kampf) og - vel að merkja - bæði kommúnistar og nasistar trúa því í fullri alvöru, að einmitt þeir sjálfir séu hinir einu og sönnu fulltrúar fólksins. Hrokinn, yfirgangurinn og frekjan, sem felst í nafni "Þjóðviljans" sáluga hefði sómt sér ágætlega á einhverju málgagni Hitlers og nasista ("Wille des Volkes"). 

Þetta blað túlkaði aldrei vilja nokkurrar þjóðar, hvorki hinnar íslensku eða rússnesku, heldur vilja lítillar klíku menntamanna á Íslandi, en þó fyrst og fremst vilja þeirra miskunnarlausu, blóðþyrstu óþokka, sem völdin höfðu í Kreml. Raunar er nafnið eldra en alræðismálgagnið, Stofnandi hins elsta Þjóðvilja, Skúli Thoroddsen virðist, eins og svo margir aðrir hugsjónamenn í gegnum tíðina, og ekki aðeins kommúnistar og nasistar, hafa verið haldinn þeirri þráhyggju að vilji hans sjálfs hlyti að vera vilji allra.

Femínistar tala undantekningarlaust um sínar eigin prívatskoðanir sem skoðanir allra, þótt yfirgnæfandi meirihluti kvenna hafi sáralítinn áhuga á brölti þeirra. Einfeldningar í stétt fjölmiðlamanna éta þetta eftir þeim og tala því gjarnan um "skoðanir kvenna" eða "vilja kvenna" þegar í raun er átt við skoðanir og vilja lítillar klíku femínista”. 

Klausuna hér að framan skrifaði ég fyrir nokkrum árum í stuttri grein í Mogganum þegar hávaðinn var sem mestur í “Þjóðarhreyfingunni” út af frægri auglýsingu, sem sett var í New York Times. Hún á einkar vel við nú, í ljósi nýjustu atburða, þegar svonefndar “grasrótarhreyfingar” spretta nú upp víðs vegar. 


“Þjóðarhreyfingin” er nú að mestu eða öllu leyti fyrir bí, en hún er einmitt ágætt dæmi um það, þegar fáeinir menn fá þá flugu í höfuðið, að allir aðrir hafi sömu skoðun og þeir sjálfir. Ekkert bendir til annars en að forkólfar hennar, sem voru í upphafi þrír, hafi trúað því í fullri alvöru að öll þjóðin deildi skoðunum þeirra á svonefndu “fjölmiðlafrumvarpi”, sem varð tilefnið að stofnun hreyfingarinnar. Um þetta mætti segja: “þjóð vill, þá þrír vilja”, eða, svo vitnað sé í Guðna: “Þar sem þrír menn koma saman, þar er komin Þjóðarhreyfing”. Meðal annars var efnt til fundar við Stjórnarráðið, þar sem þremenningarnir mættu, auk forvitinna vegfarenda og hrópað í kór: "Við viljum lýðræði! Við viljum lýðræði!" alveg eins og börnin gerðu í gömlu auglýsingunni ("Við viljum Vilkó! Við viljum Vilkó!"). 

Síðar bættist Kona í hópinn, þannig að úr varð “fjórmenningaklíka”, eins og hjá Mao. Í það sinn snerist “baráttan” um að safna fé til að setja auglýsingu í New York Times til að auglýsa fyrir gjörvallri heimsbyggðinni að þeir sjálfir væru sko alveg á móti stríðinu í Írak. Raunar vissu þá þegar allir sem vildu vita, að þeir voru á móti stríðinu en þeim fannst samt bera brýna nauðsyn til að auglýsa þetta fyrir heiminum með ærnum tilkostnaði.

Ekkert bendir til að nokkur maður í Bandaríkjunum eða annars staðar á Vesturlöndum hafi lesið þessa auglýsingu eða tekið hið minnsta mark á henni. Gyðingarnir, sem eiga blaðið eru hins vegar ákafir stuðningsmenn Ísraels og veita fé þangað. Það er alveg öruggt, að eitthvað af peningunum sem safnað var meðal fátækra íslenskra hugsjónamanna hefur þannig runnið til að styrkja ísraelsku hernaðarmaskínuna, sem er reyndar hið besta mál. 
Hitt er ljóst, að hún hefur haft áhrif í arabalöndum. Auglýsingunni voru gerð rækileg skil í arabískum fjölmiðlum, m.a. á Al- arabia og Al -jazeera sjónvarpsstöðvunum. Ísland er því komið þar á kortið sem óvinur. Al Qaida- leiðtogarnir eru margir hverjir menntaðir menn og vel upp aldir og lesa New York Times.

Því fer fjarri að “Þjóðarhreyfingin” sé eina dæmið um slíka “grasrótarhreyfingu”, og má til dæmis minna á “núll- flokkinn” , “Sólskins- flokkinn” og samtök Ástþórs, “Frið 2000”, sem naut all nokkurs fylgis um skeið. M.a. lýsti þáverandi forsætisráðherra, Steingrímur Hermannsson stuðningi sínum við hreyfinguna. Þar var um að ræða þráhyggju eins manns, sem tókst að hrinda öllu af stað. Sama gildir um “Flokk mannsins” var all áberandi í þjóðlífinu fyrir nokkrum árum. 

Samtök sú, “Raddir fólksins”, sem undanfarið hafa staðið fyrir hávaða og óeirðum í miðbæ Reykjavíkur eiga flest sameiginlegt með fyrrnefndum “grasrótarsamtökum”. Má telja öruggt að stór hluti, vel hugsanlega meirihluti einbeittustu þátttakenda í látunum hafi starfað í einhverjum eða öllum þeim samtökum, sem ég áður nefndi, hafi þeir til þess aldur. Að tvennu leyti skera þau sig þó alveg úr: Þeim hefur tekist að draga til sín nokkurn fjölda nytsamra sakleysingja, mun fleiri en fyrri hliðstæð samtök og í öðru lagi hafa þessi samtök, ólíkt þeim fyrrnefndu, ekki hikað við að beita ofbeldi. Eins og allir vita hafa þeir skipulega reynt að hindra eðlileg störf kjörinna fulltrúa þjóðarinnar með látlausum, ærandi hávaða. Þeir hafa líka ráðist að lögreglunni og kastað matvælum, múrsteinum og, eins og margir þekkja af háttalagi apa í dýragörðum, sínum eigin úrgangsefnum að Alþingishúsi og Stjórnarráði. Þetta er ólíkt fyrri mótmælum. Í látunum í kringum fjölmiðlafrumvarpið hér um árið létu þannig forystumenn blaðamanna sér nægja, þegar þeir urðu hræddir um vinnuna sína hjá Baugi, að bera banana að Alþingishúsinu. Dálætið á banönum segir í mínum huga ýmislegt um hina sjálfhverfu, sjálfumglöðu stétt.

 Þáttur fjölmiðlamanna og eindreginn stuðningur flestallra, ef ekki allra stærri fjölmiðla við óeirðaseggina á líka geysimikinn og afgerandi þátt í nýafstöðnum ólátum. Hnignun blaðamannastéttarinnar, kom þarna berlega í ljós. Það kann að koma mönnum á óvart að ég set þessa hnignun í beint samband við auknar kröfur um “menntun” (þe. forritun) blaðamanna, svo sem nám í svonefndri “fjölmiðlafræði”. 

Fyrr á árum voru blaðamenn afar mislitur söfnuður. Mest bar á prófleysingjum af ýmsu tagi, oft vínhneigðum, afdönkuðum lögfræðingum, prestum eða öðrum menntamönnum, sem rekið hafði á land í þessari stétt. Þeir höfðu þrátt fyrir allt oft víðtæka reynslu og góða yfirsýn yfir mannlíf og þjóðfélag. Fyrir þeim vakti fyrst og fremst að skýra frá atburðum ekki að stýra þeim eða dæma og vandlætast. Þeir töluðu fátt um “fjórða valdið”, “ábyrgð fjölmiðla” eða “hlutverk blaðamanna”. Þeir voru bara að vinna vinnuna sína.
Þetta hefur mikið breyst með kröfum um “fagmennsku”, þ.e. nám í “fjölmiðlafræði”. Kennslu í þessari “fræðigrein” hafa um langt skeið að mestu annast gamlir liðsmenn hins íslenska stuðningsflokks alræðis og gúlags, Alþýðubandalagsins, en hann klofnaði fyrir nokkrum árum, eins og menn vita Helstu kennarar (og þar með forritarar) fjölmiðlamanna hafa lengi komið úr gamla bolsévíka- arminum, nú VG, en afgangurinn mikið til úr mensévíka- arminum, sem nefnist “Samfylking”, en sá flokkur hefur án nokkurs vafa hæst kjána- hlutfall allra íslenskra stjórnmálaflokka. Þetta er undantekningarlítið fólk af því tagi, sem enn í dag réttlætir Castro samhliða háværu lýðræðis- og mannréttindahjali.

Nemendur þeirra koma úr leikskólakynslóðinni, fólk sem frá blautu barnsbeini hefur haft mest samskipti við önnur börn og kennara, en ekki við foreldra sína, oft fráskilda. Afraksturinn verður eins og til var stofnað. Hópsálin, hjarðhvötin verður ráðandi. Hugsun engrar stéttar eða hóps er auðveldara að stýra nema ef vera skyldi börn undir kynþroskaaldri. Frá þessum ungu “menntuðu” fjölmiðlamönnum streymir fyrirframvitað, pólitískt rétthugsað, utanaðbókarlært blaður vinstri manna í látlausri, óstöðvandi síbylju. Geri einhver athugasemd bregðast þeir ókvæða við. Þeir fara þá strax að hrópa hátt um sína eigin "fagmennsku" og byrja svo að fimbulfamba eitthvað um "starfsheiður blaðamanna". Það er ekki heiglum hent að gagnrýna þá, síst eftir að meginhluti stéttarinnar hreiðraði um sig í djúpum vösum Bónus- feðga. Nú er loksins að verða grisjun í stéttinni og er það vel. Hún hafði bólgnað út fyrir öll velsæmismörk.

Þáttur fjölmiðla í að halda ólátunum gangandi var, sem fyrr sagði afar mikill. Það er staðreynd að fjölmiðlar, ekki aðeins Baugsmiðlarnir heldur enn frekar RÚV, og, sem kemur kannski mest á óvart, sjálft Morgunblaðið, hafa réttlætt aðfarir “mótmælenda” ef ekki beinlínis hvatt til þeirra, m.a. með sífelldum auglýsingum um væntanleg “mótmæli” og útsendingum í útvarpi og sjónvarpi frá uppátækjum “mótmælenda”. Lengst allra hefur gengið Konan, sem undanfarið hefur sent út vídeofréttir í stíl gamla Þjóðviljans undir merkjum Mbl.is. þar sem fram kemur afdráttarlaus, kinnroðalaus stuðningur við skrílinn. Hún hefur nú af fjölmiðlamönnum verið kosin “blaðamaður ársins”, sem undirstrikar og staðfestir allt það sem ég sagði um hina sjálfhverfu, sjálfumglöðu stétt hér að ofan, en velþóknun ritstjórnar Morgunblaðsins sýnir líka hvernig komið er fyrir þessu blaði og hvers vegna gamlir tryggir stuðningsmenn þess eru nú sem óðast að yfirgefa það.
Menn muna kannski, þegar ungliðar Samfylkingar og VG söfnuðust á palla í Ráðhúsinu og gerðu hróp að nýskipuðum borgarstjóra. Fjölmiðlar fullyrtu þá hver um annan þveran að “almenningur” hefði mótmælt. Sagan endurtók sig nú. Fáeinir “aðgerðarsinnar”, með Hörð Torfason í fararbroddi boðuðu til mótmæla á Austurvelli. Fjölmiðlar gripu þetta á lofti og voru óðara farnir að tala um að “almenningur” vildi mótmæla vonsku stjórnvalda. Fólk var opinskátt hvatt til að mæta til að hlusta á Hörð og menn hans og í rauninni furðulegt hve fáir létu sjá sig, tíu- fimmtán sinnum færri en mættu á “gleðigöngu” hommanna. Þátttakendur í “mótmælunum” hafa langoftast verið miklu færri en þeir, sem kusu Ástþór í forsetakosningum og það er líka öruggt, að hlutfall kjósenda Ástþórs í röðum “mótmælenda” var afar hátt. Fjölmiðlamenn sjá hins vegar ekkert athugavert við segja “almenning”, eða jafnvel “þjóðina” hafa mótmælt. Þeir hafa líka vísvitandi beint athyglinni frá þeirri staðreynd að hér er fyrst og fremst um að ræða liðsmenn ýmissa öfga- og jaðarhópa. Þess í stað hafa þeir beint athyglinni að þeim nytsömu sakleysingjum, sem stundum slógust í hópinn um lengri eða skemmri tíma og segja þá sýna að hér sé um “almenning” að ræða, sem er alrangt. 

Sem fyrr sagði var það einkennandi fyrir þessa atburði, auk ofbeldisins, hve marga nytsama sakleysingja vinstrimennirnir, sem forystu höfðu tókst að blekkja til liðs við sig, a.m.k. um skamma hríð. Saklaustast var trúlega átta ára barnið, sem var látið halda ræðu. Ræða háskólakennara nokkurs var hins vegar nytsömust. Hann var gerður að ráðherra.


Ingibjörg Sólrún, lýðræðislega réttkjörinn fulltrúi á þingi þjóðarinnar, fékk skömm í hattinn þegar hún benti hópnum á, sem sat í Háskólabíói á frægum “borgarafundi”, að þeir væru ekki þjóðin. Fjölmargir, jafnt innan fjölmiðla og utan þeirra töldu þetta sýna “hroka” Ingibjargar. Það er alveg ljóst að fundarmenn, sem enginn hafði kosið og voru sem fyrr sagði álíka margir og kusu Ástþór, töldu sjálfa sig í raun vera þjóðina. Ekki nóg með það. Þeir samþykktu ályktun, þar sem þess var krafist, að fundarmenn fengju framvegis tvo fulltrúa á fundum ríkisstjórnarinnar! Samþykkt þessarar tillögu sýnir betur en flest annað hvers konar fundur þetta var og hvers konar fólk hér var um að ræða.

Ýmislegt stendur upp úr frá þessum atburðum, svo sem heimsókn fáeinna “mótmælenda” til Bessastaða. Þeir voru ýmist klæddir lambhúshettum eða með klúta fyrir andliti eins og glæponar í gömlum kábojmyndum. Mér fannst gaman að sjá þá reyna að sötra te og súkkulaði í gegnum klútana og skíðagrímurnar.
Það merkilega er, að hvorki “mótmælendurnir”, eða Ólafur Ragnar, sem einu sinni titlaði sig prófessor í svonefndri “stjórnmálafræði”, virtust þekkja til hinna fleygu orða Maos: “Byltingin er ekkert teboð”.

Að lokum: 
Sýndarmennskan og sjálfsblekkingin er vinstri manninum ásköpuð og eðlislæg, eins og vandlætingin, og kemur fram hvarvetna í orðum hans og æði. Þetta fólk tekur ávallt fallega lygi fram yfir ljótan sannleika. Þeir eru liðsmenn lyginnar, en jafnframt býr innra með þeim djúpstætt hatur á sínu eigin þjóðfélagi sem þeir reyna að gera allt til miska, og taka því ávallt og ósjálfrátt málstað óvina þess, hverju nafni sem þeir nefnast. Það er ekki hægt að skilja eða skýra háttalag þeirra, sem lengst eru til vinstri eingöngu með tilvísun í marxisma/kommúnisma/sósíalisma, eins og margir ímynda sér. Skýringa á hegðun þeirra er að leita miklu dýpra, á vettvangi sálfræði, ef ekki beinlínis geðlæknisfræði, en það er eitt einkenni alvarlegrar geðveiki (psykosis) að sjúklingurinn sér ekkert athugavert við framferði sitt. Einkennin verða þeim mun meira áberandi því “lengra til vinstri” viðkomandi telst. Annað sameiginlegt einkenni er hið algera húmorleysi vinstri- ofstækismanna og geðveikra. Mönnum kann að þykja þetta öfgafull staðhæfing, en ég er ekki viss um það. Ég hef áður bent á, að enginn vafi er á að t.d. fundarmenn í Háskólabíói töldu sjálfa sig í fullri og fúlustu alvöru vera “þjóðina”. Og hvernig á til dæmis að skýra þá staðreynd, að ýmsir núverandi leiðtogar íslenskra vinstri manna hafa starfað í og/eða beinlínis stofnað “vináttufélög”, sérstaka stuðningshópa við margar af allra grimmustu, blóði drifnustu alræðisstjórnir samtímans (Kúbu, Albaníu, Austur-Þýskaland, Norður- Kóreu o.s.frv), en hafa samtímis og samhliða verið áberandi í starfi Amnesty og opna bókstaflega aldrei munninn án þess að predika í vandlætingartón um “lýðræði” og “mannréttindi”? Er þetta fólk með réttu ráði? 
Hræsnarinn er sjálfur gjörsamlega ómeðvitaður um hræsni sína. Þetta fólk sér ekki nokkurn skapaðan hlut athugavert við framferði sitt. Sönn hræsni kemur frá hjartanu og þetta góða fólk trúir því í raun og sannleika að einmitt það sjálft séu hinir sönnu lýðræðissinnar, mannvinir og mannréttindafrömuðir. Þetta kann að þykja ótrúlegt, en er þó satt. Og ég spyr aftur: Er þetta fólk með réttu ráði?

Minnipokamenn

Þessi grein er loksins, loksins í Mogganum í dag, en nú eru liðnar tæpar sex vikur síðan ég skrifaði hana og sendi inn. Hún er þó einkar tímabær, því fleiri en ég virðast vera farnir að veita því athygli, hvernig landið er rægt og nítt af Íslendingum sjálfum, fyrst og fremst mensévíkunum og landsölumönnunum í Samfylkingunni. Þessi útgáfa af greininni er agnarlítið frábrugðin þeirri, sem er í Mogganum.

 

Ditmar Blefken kom aldrei til Íslands en heimildarmenn hans voru erlendir menn sem hingað komu í stutta heimsókn og tal höfðu haft af Íslendingum. Upphaflegir heimildarmenn hans voru þannig vafalaust Íslendingar.
Sagan er nú að endurtaka sig. Hver Íslendingurinn á fætur öðrum stígur fram og gefur fáfróðum, fákænum útlendum fjölmiðlamönnum, sem ekkert vita um Ísland yfirlýsingar um gífurlega “spillingu” og “glæpi” hérlendra ráðamanna, sem beri ábyrgð á núverandi ástandi. Útlendingarnir, sem ekki vita betur, prenta þetta athugasemdalaust. Síðan er einhvert erlent heimsblað eða fjölmiðill borinn yfir rógnum, sem þó kom upprunalega frá íslenskum heimildarmönnum fjölmiðilsins. Til dæmis hefur íslensk blaðakona lýst því yfir á fjölsóttri útlendri vefsíðu, Huffington Post, að ástandið hér sé fyllilega sambærilegt við ástandið í Zimbabve og Geir Haarde engu betri en Robert Mugabe. Enginn lyftir augabrún hér á Íslandi þótt svona sé sagt í íslenskum fjölmiðli eða vefsíðu. Útlendingar taka hins vegar svona tal í fullri og fúlustu alvöru. Er einhver hissa á því að orðstír landsins sé í rúst? Það er gömul saga og ný, að sá sem talar illa um sjálfan sig, þarfnast ekki óvina.

Það eru að sjálfsögðu fyrst og fremst þeir Íslendingar, sem tilheyra Samfylkingar/Baugs- klíkunni, sem gleiðastir hafa verið og duglegastir að sverta og svívirða eigin land frammi fyrir útlendingum. Gamalt orð fyrir sósíaldemókrata, liðsmenn þeirrar hugmyndafræði undanlátsseminnar, sem Samfylkingin stendur fyrir er “mensévíki”. Ekki þarf að taka fram, að þetta er fólkið, sem vill koma landinu undir erlent vald.

Saga mensévíka er vörðuð ósigrum og harmi. Á fundi einum í flokki sósíaldemókrata upp úr aldamótunum 1900 varð flokksbrot Lenins í meiri hluta. Það gefur góða innsýn í hugarheim og starfsaðferðir þess samviskulausa óþokka og ósvífna lygara, sem Lenin var, að upp frá þessum fundi nefndi hann ávallt fylgismenn sína “meirihlutamenn” (bolsévíka). Það segir þó enn meiri sögu um sálarlíf og skapgerð andstæðinga hans, sem höfðu yfirgnæfandi meirihluta í flokki sósíaldemókrata, að þeir létu það yfir sig ganga að láta kalla sig “minnihlutamenn” (mensévíka). Þeir létu Lenin komast upp með þetta og nafnið festist smám saman við þá. Foringinn, Kerensky, hélt að hann mundi eiga í fullu tré við Lenin af því að þeir höfðu þekkst í æsku. Hann var heppinn að sleppa lifandi úr landi. Í borgarastyrjöldinni á Spáni létu mensévíkar bolsévíka valta alveg yfir sig og Franco hrifsaði völdin. Í stríðlok reyndu mensévíkar í Austur- Evrópu enn að vinna með bolsévíkum, en voru í staðinn fangelsaðir, skotnir eða fleygt út um glugga. Hér á Íslandi hafa ménsévíkar skilið eftir sig langa slóð misheppnaðra og fallít hugsjóna og fyrirtækja: Alþýðuprentsmiðjan, Alþýðuhúsið, Alþýðublaðið, Alþýðubankinn, Alþýðubrauðgerðin og, eftir fjölmargar greiðslustöðvanir: Alþýðuflokkurinn. Gömlu mensévíkarnir þar gáfust endanlega upp fyrir ný- mensévíkum, fyrrverandi bolsévíkum, sem eftir fall alræðis og gúlags í austri voru farnir að kalla sig, af þeirri sýndarmennsku sem þessu fólki er svo lagin, “lýðræðiskynslóð” Alþýðubandalagsins. Þeir hrifsuðu strax öll völd. Ekkert varð eftir af Alþýðuflokknum nema eitthvert tuð um Evrópusambandið. Flokkurinn mun nú vera niðurkominn í skrifborðsskúffu í Svíþjóð. 

Nýliðnir atburðir eiga ekkert sameiginlegt með falli járntjaldsins 1989 eins og sumir vinstri sinnaðir einfeldningar hafa haldið fram. Líkindin eru hins vegar mikil við það, þegar lýðræðislega kjörin stjórnvöld á Ítalíu og Þýskalandi gáfust upp fyrir ofbeldismönnum á millistríðsárunum.

Í lok fyrri heimstyrjaldar ríkti mikil upplausn í Evrópu og upp spruttu fjölmargar “grasrótarhreyfingar”. Í Rússlandi hafði lítill hópur “aðgerðarsinna” undir stjórn Lenins hrifsað völdin frá ráðlausri, ráðvilltri stjórn mensévíka og á Ítalíu stofnaði gamall marxisti, Benito Mussolini, nýja “grasrótarhreyfingu” og náði völdum skömmu síðar.
Um 1930 skall svo kreppan yfir af fullum þunga. Efnahagur Þýskalands var í kalda koli og stjórnvöld vissu ekki sitt rjúkandi ráð. Hópar “mótmælenda” af ýmsu tagi óðu um götur og torg. Þeir heimtuðu “nýja menn” til valda og fengu að lokum vilja sínum framgegnt. Lýðræðislega kjörin stjórnvöld gáfust upp og allir vita hvernig fór.

Hérlendis hafa litlir hópar, samanlagt álíka margir eða færri en kusu Ástþór í forsetakosningum, farið um götur og torg með ofbeldi og stöðugum hótunum í fylgd fáeinna nytsamra sakleysingja. Þeir hafa m.a. kastað múrsteinum, matvælum og, eins og apar í dýragarði, sínum eigin úrgangi að Alþingishúsi og Stjórnarráði. Ný- mensévíkunum í Samfylkingunni hljóp hland fyrir hjarta. Þeir eru sama marki brenndir og hinir eldri. Þeir gáfust því upp fyrir ofbeldinu og hlupu í fangið á gömlu bolsévíkunum í VG. Þangað leitar klárinn, sem hann er kvaldastur. Sagan endurtekur sig alltaf. Fyrst sem harmleikur, síðan sem farsi. 

Þankar á víð og dreif um lýðræði

Hvað er  lýðræði? Aristóteles segir það vera "stjórn hinna mörgu heimsku á hinum fáu vitru". Þetta hugtak hefur verið afbakað, teygt og togað meira en flest önnur í seinni tíð ekki síst af alræðissinnum, en bæði Lenin sjálfur og erlendir, þar á meðal íslenskir, áhangendur hans voru farnir að beita þessu orði í tíma og ótíma um sjálfa sig strax snemma á 20. öld. Í seinni tíð er orðið algengt, einkum meðal vinstri manna, að setja lýðræðið á stall með Guði almáttugum og ljá því einhvers konar yfirnáttúrulegan töfraljóma. Með lýðræði megi lækna öll mannanna mein og stofna fyrirmyndarríkið, útópíuna, hið endanlega himnaríki á jörðu. Málið er ekki svo einfalt.

Það er gömul bábilja, sem enn heyrist, að Forn- Grikkir hafi fundið upp lýðræðið, en í Aþenu ríkti einhver allra vitlausasta úfærsla á lýðræði sem um getur, en þar voru menn valdir til ábyrgðar- og stjórnunarstarfa með hlutkesti.
Lýðræði hentar vel frumstæðum þjóðfélögum, þar sem verkaskipting er lítil, en þegar þörf verður á samstarfi og sameiginlegu átaki hentar einræði best. Þetta skildu Grikkir og Rómverjar og afnámu því lýðræðið og tóku sér einvalda um stundarsakir, þegar ógn steðjaði að ríkinu. Ekki er hægt að stjórna her með lýðræðislegum aðferðum, fremur en skipi eða skólastofu. Það er gömul saga og ný, að “margir kokkar eyðileggja sósuna”. Stundum verður að taka af skarið og í rauninni er einræði miklu betra stjórnarform en lýðræði, þ.e. ef einvaldurinn er starfi sínu vaxinn. Því miður er slíkt allt of sjaldgæft. Auk þess eru valdaskiptin miklum erfiðleikum bundin. Mjög oft er vitnað til Acton lávarðar, sem benti á að “vald spillir, og algert vald spillir algerlega”. Því hafa menn á Vesturlöndum þróað fram þá blöndu af einræði og lýðræði, sem nefnist fulltrúalýðræði. 
í fullltrúalýðræði eru tilteknum mönnum falin völdin um stundarsakir, með vissum takmökunum þó, en umboð þeirra er síðan endurnýjað í almennum kosningum á nokkurra ára fresti. Með þessu móti fá valdhafar einræðisvöld að mestu í nokkur ár í senn, sem er nauðsynlegt. Til dæmis mundi enginn fjármálaráðherra í nokkru landi fá starfsfrið, ef allar ákvarðanir yrði að bera undir almenning jafnóðum. Í fulltrúalýðræði gegnir almenningur hlutverki ráðningarstjórans. Hann ræður tiltekinn mann, eða (oftast) flokk manna til að annast stjórn ríkisins í vissan tíma, að mestu án frekari afskipta kjósenda.

Þetta eru sjálfsagðir hlutir. En það ætti að hafa í huga að lýðræði er einungis stjórnunaraðferð, og meingölluð sem slík. Mig minnir að það hafi verið Churchill, sem benti á að lýðræði væri “aðeins hin skásta af mörgum vondum aðferðum til að stjórna ríki”.


Ein er sú kenning, að mikil kosningaþátttaka sýni styrk lýðræðis. Einfeldningar vitna oft til lágrar kosningaþátttöku í Bandaríkjunum, sem dæmi um vont lýðræði. Lægsta kosningaþátttakan er þó ekki í Bandaríkjunum, heldur í elsta og traustasta lýðræðisríkinu, nefnilega Sviss. Þar fer hún sjaldan mikið yfir 40% og hangir oft í kringum 30-35%. Í báðum þessum löndum er það kosningalöggjöf og fjöldi kosninga sem mestu veldur, og ég ekkert viss um að það sé til bóta, að hver sótraftur sé á sjó dreginn í kosningum. Samkvæmt slíkri kenningu ætti Norður- Kóera að vera mesta lýðræðisríki í heimi, því þar er kosningaþáttaka nálægt 100%. Stjórnvöld fá þar 98-99% stuðning kjósenda, og þessar tölur eru örugglega ófalsaðar.

Iðulega heyrist hrópað eitthvað um að skortur sé á “beinu lýðræði”. Rödd almennings heyrist ekki nægilega vel. “Grasrótin” eigi að ráða. 
Meira er um svokallað “beint lýðræði” í Sviss og Bandaríkjunum en annars staðar. Í síðarnefnda landinu einskorðast þó beint lýðræði aðallega við réttarkerfið. Í Sviss fær maðurinn á götunni, Jón Jónsson, hins vegar að taka ákvarðanir í hinum aðskiljanlegustu málum og þar, eins og í Bandaríkjunum kemur oft vel í ljós, að almenningur, svonefnd “grasrót” hefur iðulega allt aðrar skoðanir en eru í tísku meðal þeirra (yfirleitt vinstri sinnuðu) gáfumanna, sem í fjölmiðlum og menntakerfinu reyna að stýra hugsun Vesturlandabúa.

Frægt var fyrir nokkrum árum, að Íslendingi einum var neitað um svissneskan ríkisborgararétt í kosningum í kantónu nokkurri. Ástæðan var einföld: Hann var samkynhneigður. “Pólitísk rétthugsun” gáfumanna hefur nefnilega afar lítinn hljómgrunn meðal svissneskra bænda. “Grasrótin” sagði nei. Þeir veittu ekki konum kosningarétt fyrr en 1971, með semingi þó, og enn telja sumir, að það hafi verið hrapalleg mistök.

Annað dæmi, þar sem skoðanir almennings og gáfumanna fara ekki saman er um dauðarefsingar í Bandaríkjunum, en afdráttarlaus stuðningur almennings við þær hefur verið uppspretta linnulausra árása Amnesty, fréttastofu hljóðvarps og annarra þrýstihópa vinstri manna á “bandarísk stjórnvöld” í áratugi. Þessir dauðadómar eru þó ekki kveðnir upp af bandarískum stjórnvöldum eða mönnum á vegum þeirra, eins og tíðkast víðast annars staðar, heldur af (afar misvitrum) kviðdómum, skipuðum almennum borgurum, m.ö.o. "beint lýðræði" í framkvæmd. Dómarar (sem eru kosnir) geta ekki fellt dauðadóm, samkvæmt úrskurði Hæstaréttar fyrir nokkru, en áður gátu dómarar í sumum ríkjum fellt dauðadóm, þegar sektardómur kviðdóms lá fyrir.

Í flestum löndum heims er aðeins ein löggjöf og eitt þjóðþing. Stjórnvöld geta víðast hvar lagt fram frumvarp á þessu eina þingi og afnumið dauðarefsingar með einu pennastriki. Svo er ekki í Bandaríkjunum. Þeir aðilar, sem slíka ákvörðun þurfa að taka eru alls 52, þ.e. ríkisþingin 50, alríkisþingið í Washington og herinn.

Bandaríkjaforseti gæti hugsanlega, sem yfirmaður heraflans afnumið dauðarefsingar þar. Það yrði óvinsælt og mundi nánast engu breyta. Slíkar refsingar eru mjög sjaldgæfar, fara fram á áratuga fresti. Þetta er þó það eina, sem ríkisstjórnin í Washington gæti hugsanlega gert. Hann gæti raunar látið leggja frumvarp fyrir alríkisþingið í Washington um afnám. Það yrði örugglega fellt, en þó það yrði samþykkt yrðu áhrifin afar lítil því aftökur á vegum alríkisins eru sárafáar. Þá eru eftir ríkin 50, en þing hvers og eins þeirra þarf að taka slíka ákvörðun. 13 ríkisþing hafa afnumið dauðarefsingar, nú síðast New Jersey, en það kemur afdráttarlaust fram í öllum könnunum, að þar hafa þingmennirnir brotið gegn lýðræðinu og farið gegn vilja kjósenda sinna, því í öllum ríkjum Bandaríkjanna er yfirgnæfandi stuðningur við dauðarefsingar, líka þar, sem þær hafa verið afnumdar. Litlar líkur eru til að fleiri ríkisþing bætist í þennan hóp. Að meðaltali í öllum ríkjum er stuðningur almennings við dauðarefsingar um 77%. Þannig er lýðræðið í framkvæmd. “Lýðurinn” ræður. Því fer fjarri, að ég sé einhver aðdáandi þessa kerfis eða stuðningsmaður dauðarefsinga, en þetta er bara svona.

Margir innan réttarkerfisins eru andvígir dauðarefsingum, en hafa ekki hátt um það. Ástæðan er einföld: Óttinn við almenning, þ.e. lýðræðið. Á Íslandi, Bretlandi, Kúbu, Kína og nánast öllum öðrum löndum heims eru dómarar, saksóknarar og lögreglustjórar valdir af stjórnvöldum og í raun verkfæri þeirra, að vísu í mjög mismiklum mæli. Þessir embættismenn eru hins vegar kosnir til starfa í Bandaríkjunum og eiga þannig að vera óháðir fulltrúar almennings. Frambjóðandi til slíks embættis, sem lýsti sig andvígan dauðarefsingum, mundi ekki hljóta kosningu eða hljóta frama í réttarkerfinu. 

En er dómari, saksóknari eða lögreglustjóri, sem er kosinn, betur vaxinn starfa sínum? Það er alls ekki víst. Slíkur embættismaður lifir í sífelldum ótta við næstu kosningar. Almenningur heimtar árangur og stundum, blóð. Það er við slíkar aðstæður sem mistökin gerast, eins og Íslendingar ættu að þekkja, m.a. úr Geirfinns- og Hafskipsmálunum.  " En svona er lýðræðið.



Sjálfur kjarni lýðræðis er einfaldur: meiri hluti kjósenda á að ráða.
"Fái þjóðirnar að kjósa milli harðstjórnar og stjórnleysis, velja þær alltaf harðstjórann," sagði Aristóteles fyrir margt löngu. Það er algeng þráhyggja einfaldra manna og góðviljaðra, að allir aðrir séu eins og þeir sjálfir og hugsi eins og þeir. Slíkt fólk ímyndar sér, að með lýðræði megi lækna öll mannanna mein til dæmis í þriðja heiminum, þar sem helsta vandamálið sé skortur á lýðræði. Óskandi að svo væri. Í mörgum löndum er "lýðræði" aðeins annað orð fyrir aðgerðarleysi, spillingu og upplausn og það er alls ekki sjálfgefið að almenningur kjósi lýðræði, fái hann að velja. Í Weimar-lýðveldinu höfðu andstæðingar lýðræðis, kommúnistar og nasistar, meiri hluta atkvæða samanlagt. Í Alsír reyndi herforingjastjórn að koma á lýðræði og halda frjálsar kosningar, en þá kom í ljós að yfirgnæfandi meiri hluti þegnanna vildi kjósa andstæðinga lýðræðis sem einnig hugðust afnema flest það sem við nefnum grundvallarmannréttindi. Kosningarnar voru ógiltar og eru "mannréttindafrömuðir" síðan með böggum hildar út af öllu saman. Hvert eiga þeir að snúa sér með vandlætingu sína og fordæmingu? Eiga þeir að býsnast út í herforingjana sem vildu koma á lýðræði og vestrænum gildum, eða á að fárast út í lýðræðislegan vilja kjósenda sem vildu afnema allt sem heitir lýðræði og mannréttindi?

Að lokum:

Ástæða þessara skrifa minna er, að mér er farið að hundleiðast allt talið um “flokksræði” eða “beint lýðræði”. Það ber vott um algenga, barnalega ofurtrú á almenningi, Jóni Jónssyni í Breiðholtinu. Staðreyndin er, að Jón hefur sára- sáralítinn áhuga á því að stjórna landinu. Þótt Jón sé vænsti maður, hefur hefur hann meiri áhuga á klámi, ofbeldi og boltaíþróttum, helst við undirleik ærandi blikksmiðju-mannætu- síbyljumúsíkur. Hann vill bara lifa lífi sínu í friði.

Jón Jónsson er hópsál og vill vera í flokki með öðrum hópsálum og kjósa á nokkurra ára fresti. Annars vill hann bara rækta garðinn sinn. Hann hefur engan áhuga á málum eins "tekjustofnum sveitarfélaganna" eða öðru slíku. Hann ræður menn til að fást við slík mál og þannig á það að vera.

Þjóðviljafrétt í Morgunblaðinu

Þessi frétt, eða öllu heldur hvernig hún er fram sett sýnir í hnotskurn, hvernig komið er fyrir Morgunblaðinu og hvers vegna gamlir, tryggir stuðningsmenn þess eru nú sem óðast að yfirgefa blaðið. Það er yfirgengilegt, beinlínis ofboðslegt að sjá hvernig blaðakonan tekur kinnroðalaust málstað þess óða skríls, sem ræðst með ofbeldi að húsi, þar sem forystumenn stjórnmálaflokkanna eru að ræða málin í mestu friðsemd frammi fyrir alþjóð.

Þessi kona ætti að fá sér annað starf. Framsetning fréttarinnar er beinlínis  ógeðfelld.

 

Viðbót 3.3. Konan sem hér um ræðir, Þóra Kristín Ásgeirsdóttir hefur nú verið kosin "blaðamaður ársins!"

Hugsið um það! Ég mun tala ítarlegar um stétt fjölmiðlamanna í nýrri grein sem kemur í næsta hefti Þjóðmála og heitir: "Þjóðin, það er ég" 

Gas Gas Gas á gamlársdag

Rógberar og mensévíkar

Breskir ráðherrar skilja ekki íslensku, en þær fá upplýsingar sínar frá mönnum sem gera það, fyrst og fremst Íslendingum. Aðgerðir þeirra sýna að þeim voru gefnar rangar og misvísandi upplýsingar, ekki síst um ummæli Davíðs Oddsonar. Hver gaf þeim þessar upplýsingar og ber þannig ábyrgð á aðgerðum breskra stjórnvalda? Þann eða þá rógbera ætti að finna sem fyrst, en augljósast hlýtur að vera að leita meðal hatursmanna Davíðs innan Samfylkingar- Baugsklíkunnar.

En ekki nóg með það. Atburðir síðustu daga sýna líka, hve misráðið það var að fela gömlu Þjóðviljafólki, úr mensévíka- armi Alþýðubandalagsins (sem nú kallar sig "Samfylkingu") völdin, ekki síst völdin yfir utanríkismálunum og þar með fjöreggi þjóðarinnar. Athafnir þessa fólks hafa nú borið þann ávöxt, sem búast mátti við. Það hefur um langt skeið varið dýrmætum tíma Alþingis í látlaust blaður í síbylju um Guantánamo og "ólöglega fangaflutninga", en hitt var enn verra, þegar þessi eina stúlka var tekin frá Írak. Sú athöfn vakti heimsathygli, ekki síst eftir umfjöllun á "The Daily Show".Þar með vorum við ekki lengur taldir í hópi staðfastra vina Bandaríkjanna. Utanríkisráðherra beit svo höfuðið af skömminni með því að sármóðga utanríkisráðherra Bandaríkjanna þegar hún var hér á ferð. Eftir það þýddi lítið að leita með betlistaf til Federal Reserve. Þetta fólk hefur nú uppskorið eins og til var sáð.

 

Eyja Sancho Panza

 Þessi grein, eða öllu heldur ritgerð, er í nýjasta hefti Þjóðmála, sem kom út í síðustu viku. Feministar, hómósexúalistar og fjölmenningarsinnar munu ekki gleðjast þegar þeir lesa þetta.  Það fyrirbæri, sem ég kýs að nefna "flathyggju" er að mínu viti einhver mesta ógnin, sem nú steðjar að Vesturlöndum og hún magnast ár frá ári, ekki síst vegna þess að fáir þora að streitast á móti vegna ótta við að verða kallaðir "hommahatarar, "karlrembusvín" eða "rasistar". Andstaða getur hæglega kostað persónulegt mannorðs- sjálfsmorð. Flathyggjumenn geta því farið sínu fram að mestu óáreittir og sækja stöðugt í sig veðrið. Þess má geta að þessi grein var skrifuð áður en Davíð Oddson tók við ritstjórn Morgunblaðsins.
 

Don Quixote hafði lofað félaga sínum “eyju” að launum fyrir fylgispektina, en Sancho Panza var uppalinn á þurrum sléttum Kastilíu og hafði aldrei séð stöðuvatn, hvað þá úthafið. Hann vissi því alls ekki hvað eyja var, en skynjaði, að “eyja” hlyti að vera toppurinn á tilverunni og fylgdi því foringja sínum í blindni. Slík draumsýn um sælu í framtíðinni er einmitt það sem rekur svo marga hugsjónamenn og fylgendur þeirra til dáða. Án draumsins um fyrirmyndarríkið hefðu hvorki nasismi eða kommúnismi orðið til.



  Alræðisstjórnir eru að því leyti frábrugðnar gamalkunnum, hefðbundnum einræðisstjórnum kónga og keisara, herforingja og annarra pótintáta, að þær láta sér ekki nægja veraldleg völd, heldur byggja fyrst og fremst á yfirráðum yfir sjálfu sálarlífinu, sjálfri hugsun þegnanna, þ.e. trú þeirra á hugmyndafræði valdhafa. Þær beita gulrótinni frekar en vendinum. Þessi gulrót er er yfirleitt fyrrefnd draumsýn um sæluríkið, þ.e. “eyjuna” einhvers staðar í fjarlægri framtíð. Í fullkomnu alræðisríki, þar sem allt vald, jafnt andlegt sem veraldlegt er á einni hendi þarf aldrei að beita þegnana ofbeldi. Ekki einu sinni ritskoðun. Allt menntakerfið, allir fjölmiðlar túlka hina opinberu kenningu og þar fær enginn að starfa nema hann trúi á hugmyndir valdhafa. Ritskoðun er því óþörf. Allir eru sammála.
Gott dæmi er Norður- Kórea. Kosningatölur, þar sem valdhafar fá 98-99% atkvæða eru alveg örugglega ófalsaðar. Fólkið trúir í raun og sannleika á “hinn mikla son”, elskar hann og dáir og trúir í blindni á hugmyndafræði hans.

Stjórnarfar hér á Íslandi og víðar á Vesturlöndum stefnir nú óðfluga í þessa átt.

Nýar alræðishugmyndir grípa nú um sig meðal menntamana á Vesturlöndum, en nú eru töfraorðin ekki “sósíalismi” (stundum kommúnismi) eða “þúsund ára ríkið”, heldur “lýðræði”, “mannréttindi” og “jafnrétti”.Ný ógn steðjar að lýðræðinu á Vesturlöndum og hún stafar af hugmyndum, sem hinar talandi og skrifandi stéttir menntamanna hafa tekið upp á sína arma og leitast við að troða upp á almúgann með aðferðum alræðisstjórna, þ.e. látlausri innrætingu og heilaþvotti frá blautu barnsbeini (sem er alltaf kölluð “menntun” eða “fræðsla”) og hálf- opinberri ritskoðun. Þegar hún bregst, er beitt dóms- og lögregluvaldi. Þessar hugmyndir eru upprunnar í háskólum Vesturlanda, fyrst og fremst í Bandaríkjunum. Í háskólunum eru menntaðir og forritaðir kennararnir og fjölmiðlamennirnir, en líka aðrir sem oftast gleymast, svo sem handritshöfundar sjónvarpsþátta og kvikmynda og ekki síst markaðsfræðingarnir og ímyndarsmiðirnir. Allir þessir aðilar leitast við að stýra hugsun Vesturlandabúa. 

Þessar nýju alræðishugmyndir hafa af einhverjum ástæðum ekki fengið nafn. Oftast er talað um “pólitíska rétthugsun” en pólitísk rétthugsun af einhverju tagi hefur ávallt verið til staðar. Mér finnst réttara að nefna þær hugmyndir sem liggja til grundvallar pólitískri rétthugsun samtímans einfaldlega “flathyggju”. Undirstaðan er sú sérlega “kyn- lega” hugmynd, að kynþættir, kyn og kynhneigðir mannanna séu í rauninni nákvæmlega eins. Svartir séu eins og hvítir, konur eins og karlar og hommar og lesbíur eins og gagnkynhneigðir. Sömuleiðis felur flathyggjan í sér, eins og aðrar alræðishugmyndir, að hægt sé að lækna öll mannanna mein með innrætingu, forritun og heilaþvotti þegnanna, sem þetta fólk kallar undantekningarlaust, að orwellskum hætti “uppeldi”, “menntun” eða “fræðslu” (sbr. “Fræðsla gegn fordómum”). Hver sá sem efast, er að sjálfsögðu kallaður “fáfróður”. Hann hefur ekki lært kverið sitt. Þótt flestir hugmyndasmiðirnir og margir liðsmenn séu karlar, eru það þó konur, þ.e. Konur, sem háværastar eru í “baráttunni” fyrir þessum nýju hugmyndum, enda hefur þeim fjölgað mjög í "háskólasamfélaginu". Það virðist liggja djúpti í eðli kvenna, að fegra ljótan raunveruleikann í kringum sig.

Flathyggjumenn telja, sem fyrr sagði, að fólk sé eins og tölvur. Allir séu eins og fæddir með sömu tölvuna. Aðeins þurfi að forrita fólkið á réttan hátt. Þessar hugmyndir afneita þannig öllum erfðum, heilbrigðri skynsemi og sjálfum skilningarvitunum. Til dæmis trúa feministar því, að meðfædd, arfgeng hegðun og hluverkaskipting kvenkyns og karlkyns meðal manna og í dýra- og jurtaríkinu, sem rekja má aftur í árdaga lífsins sjálfs fyrir milljörðum ára, sé uppfinning illmenna, svonefndra “karlrembusvína”, sem hafi búið til vonda “kvenímynd”. Í rauninni séu konur alveg eins og karlar. Vandamálið sé “ímyndin”. Aðeins þurfi að forrita fólkið upp á nýtt, gefa konum nýja “ímynd” og þá muni koma í ljós, að þær séu í rauninni alveg eins.


 Að sjálfsögðu eru það vinstri menn, sem fremstir standa. Þessar hugmyndir höfða eðlilega til þeirra sem ýmist leynt eða alveg ljóst studdu og vernduðu alræði og gúlag í kalda stríðinu. Hitt er verra, að þær teygja sig langt út fyrir raðir hinna eiginlegu, yfirlýstu vinstri manna, þar á meðal hafa þær um langt skeið verið ráðandi á ritstjórn Morgunblaðsins. Blaðið hefur misst allt jarðsamband við fólkið í landinu, en það jarðsamband var áður mesti styrkur þess. Ritstjórnin hefur meira að segja fengið “fjölmenningarverðlaun” og blaðið minnir æ meira á Þjóðviljann eins og var orðinn undir lokin, rétt áður en hann tók andvörpin.

Flathyggjumenn trúa á töframátt orðanna, dá sum og endurtaka oft (t.d. “lýðræði”, “mannréttindi”, “jafnrétti”), en óttast önnur. Í þessu felst sú hugsun, að sé orðinu breytt breytist jafnframt sá raunveruleiki, sem orðið er fullltrúi fyrir. Dæmi um slíkt eru óteljandi og fjölgar stöðugt. Þeir óttast alveg sérstaklega það sem kalla mætti “gagnsæ” orð, þ.e.orð, sem fela sjálf í sér lýsingu á fyrirbærinu, t.d.. “fá- viti” eða “geð- veiki”, eða þá gamalt og gróið orð, sem víða kom fyrir í Biblíunni til skamms tíma, nefnilega “kyn- villa”. 

 Þetta hefur raunar verið í uppsiglingu um all langt skeið, en magnast stöðugt. Eitt elsta dæmið er, að í stað “fá- vita” var farið að tala um “van- gefna”. Þetta orð fékk þó mjög fljótt alveg sömu merkingu og “fáviti” hafði áður. Þá var farið að tala um “þroska- hefta”. En börn láta ekki plata sig: “Þroskaheftir” voru engu vitrari en fávitar eða vangefnir og orðið varð fljótlega eitt allra vinsælasta skammaryrðið í hópi barna, svipað og “aumingi með hor”. Hér var úr vöndu að ráða. Nú er farið að tala um “seinfæra”, sem ég tek persónulega illa upp, því ég er sjálfur seinfær til gangs. Það ágæta fólk, sem ér um ræðir hefur hins vegar ekkert vitkast. Þeir sem eru “geð- fatlaðir” froðufella líka alveg jafn mikið og þeir gerðu, þegar þeir voru kallaðir “geð- sjúklingar”.
Veruleikinn breytist ekki, þótt orðinu sé breytt. 

Ég vildi óska að ég gæti rætt þær kenningar sem nú ógna tjáningarfrelsinu, undirstöðu alls lýðræðis og allra mannréttinda án þess að koma inn á þetta gífurlega viðkvæma og eldfima mál, kynþáttamál, en það er ekki hægt. 

Raunverulegt upphaf þeirra kenninga, sem flestir kalla “pólitíska rétthugsun”, en ég vil kalla flathyggju er að leita í því, þegar lærðir menn fóru á 19. öld að nota orðið “kynþáttur” um hvítt fólk sem talar einhver tiltekin tungumál, t.d. germönsk, eða hefur tiltekin trúarbrögð, t.d. gyðingdóm. Gyðingar hafa verið ofsóttir og hataðir vegna trúarbragaða sinna frá því löngu fyrir Krists burð. Þeir líta á sjálfa sig sem ættbálk, afkomendur Abrahams, en þeir eru ekki, og hafa aldrei verið “kynþáttur” í neinum líffræðilegum, vitrænum skilningi. Frægar eru ofsóknir spænska rannsóknarréttarins gegn gyðingdómi (ekki gyðingum) sem hófust að marki á 14. öld og náðu hámarki um 1500, en þá flúðu þeir sem héldu fast við gyðingdóm flestir land. Um það er nánast aldrei talað, að meginhluti spænskra gyðinga, allt að tveim þriðju, tók kristna trú og hvarf síðan sporlaust inn í spænsku þjóðina, enda af sama kynþætti. Raunar var frægasti rannsóknardómarinn, Torquemada, einmitt afkomandi slíkra kristinna, fyrrverandi gyðinga. Það var ekki fyrr en á 19. öld sem fræðimenn settu fram þær kenningar, að einhver líffræðilegur, vefjafræðilegur munur væri á því hvíta fólki, sem aðhylltist gyðingdóm og þeim,sem aðhylltust kristindóm. Fáar, ef nokkrar af þeim kenningum, sem háskólar Vesturlanda hafa troðið upp á almúgann hafa haft jafn hrikalegar afleiðingar og þessar.

Tungumál, siðir og trúarbrögð eru huglæg, þ.e. “sofware”, sem hægt er að breyta. Líkamsvefir og erfðavísar eru hins vegar eðlislægir, þ.e. “hardware”. Menn sem trúa því, að t.d. bandaríski kvikmyndaleikarinn Kirk Douglas, sem er mjög sanntrúaður gyðingur og hefur m.a. leikið víking í frægri mynd ásamt öðrum gyðingi, Tony Curtis, sé af öðrum “kynþætti” en aðrir hvítir menn eru að mínu viti ekki fyllilega með réttu ráði. En þessu trúðu margir lærðustu vísindamenn Vesturlanda fram á miðja 20. öld og þær skrýtnu kenningar 19. aldar fræðimanna að gyðingar séu “kynþáttur”, sem nasistar gerðu að sínum, lifa enn góðu lífi í hugarheimi “fjölmenningarsinna” samtímans og margra fleiri.
Allir geta hætt að vera búddistar, múslimar eða gyðingar, og fjölmargir hafa gert það í aldanna rás. Enginn getur hins vegar hætt að vera indíáni, Ástralíu- frumbyggi eða dverg- svertingi. Munurinn er eðlislægur, víraður inn í sjálfa líkamsvefina. Augna- hár- og húðlitur er afar lítill og ómerkilegur þáttur þess flókna máls, þótt hann sé stundum, en alls ekki alltaf, mest áberandi úr fjarska. 

Þær kenningar sem nú ríkja og mynda undirstöðu flathyggjunnar komu fyrst fram meðal lærðra manna, aðallega í Bandaríkjunum upp úr 1945 og voru upphaflega settar fram beinlínis til höfuðs hinum eldri kenningum og nasistum. Þær fóru hægt af stað en er nú haldið fram af sívaxandi þunga. Vel mætti kalla þær “öfug- nasisma”, líka vegna þess að aðferðirnar sem beitt er í sívaxandi mæli til að framfylgja þeim minna mjög á þriðja ríkið. Ég tel óhugsandi, að nokkur hefði vogað sér að bera þær fram í fullri alvöru nema fyrir óbeinan tilverknað nasista og sem andsvar við kenningum þeirra, svo fráleitar eru þær.

Í stuttu máli er kenningin þessi. Hugtakið “kynþáttur” er ímyndun ein. Umhverfið, eða “menningin” er það eina sem skilur á milli ólíkra hópa. Þannig séu Danir og dverg- svertingjar, Svíar og Senegalar, Andaman-eyjskeggjar, Ainu- menn, Ástralíu- frumbyggjar og Akureyringar allir alveg nákvæmlega eins. Munur t.d. búskmanns og Bolvíkings sé aðeins menningarlegur þannig að sé til dæmis Bolvíkingurinn fluttur til Botswana og læri þar siði búskmanna verði hann óþekkjanlegur frá innfæddum. Sama gildir sé búskmaðurinn fluttur til Bolungarvíkur. Umhverfið eitt ráði. Munurinn sé ekki bundinn í erfðavísa eins og í kynstofnum í dýra- og jurtaríkinu og menn sjá t.d. á hunda- eða kattasýningum og sýningum á rósum eða orkídeum, heldur sjónhverfing, uppfinning vondra manna, svonefndra “rasista”. Allir séu í rauninni alveg eins.

Þessar amerísku kenningar hafa allt með sér. Þær samrýmast vel kristinni siðfræði og þeirri kenningu að maðurinn sé herra sköpunaverksins og standi sem slíkur utan við lífríkið og lögmál þess. Allir séu skapaðir í guðs mynd. Auk þess er þetta það, sem allir góðviljaðir menn vilja helst trúa, og eins og Júlíus Sesar benti á, þá “trúa menn því ávallt best, sem þeim hentar best”. Þær henta líka stjórnvöldum hvarvetna, því þær stuðla að góðu samkomulagi þegnanna. Óskandi er, að þær væru sannar.

Sá hængur er þó á, að þær stangast á við skilningarvitin, alla reynslu kynslóðanna, allar erfðir og meginlögmál náttúrunnar og lífríkisins. Þær krefjast þess að menn afneiti alfarið sínum eigin skilningarvitum og heilbrigðri skynsemi, en það hefur mér sýnst vera helsti grundvöllur, ef ekki sjálf forsenda allra trúarbragða. Og þegar menn eru farnir að trúa því að Papúar séu eins og Pólverjar og Danir eins og dverg- svertingjar er skrefið stutt yfir í að trúa því að víðtæk hlutverkaskipting karlkyns og kvenkyns hvarvetna í lífríkinu sé líka ímyndun ein. Síðan er svo æxlun milli karlkyns og kvenkyns einnig afneitað. 

Flathyggjumenn láta ekki þar við sitja: Fyrst svartir eru eins og hvítir og konur eins og karlar, því ekki að halda áfram? Gáfaðir eru eins og heimskir, ungir eins og gamlir og feitir eins og grannir. Það segir sig sjálft.
Aðrir hópar hugsa sér að sjálfsögðu til hreyfings: Dvergar hafa látið ófriðlega. Litlir hljóta að vera eins og stórir, og þeir segjast því vera alveg eins stórir og hinir. Þeir búi einungis við “lóðrétta áskorun” (vertically challenged). Ljótir hafa líka skorið upp herör gegn fallegu fólki, sem þeir segja vera haldið því sem kalla mætti “útlits-fasisma” (lookism). Þannig mætti endalaust halda áfram og allir þessir hópar telja sig vera að berjast fyrir “jafnrétti” og að sjálfsögðu:“lýðræði” og “mannréttindum”.

Það segir sig sjálft, að það eru vinstri menn, sem eru í forystu fyrir þessum kenningum, sem nú ógna sjálfri grundvallarstoð vestræns lýðræðis og mannréttinda, tjáningarfrelsinu. Þetta eru vandlætarar og skilja ekki umburðarlyndi, vita ekki hvað það er og reyna því að þvinga það fram með dóms- og lögregluvaldi. Það er stíll þeirra, sem dáðu böðlana í austri á dögum kalda stríðsins og gengu erinda þeirra. Forsvarsmenn hinna nýju kenninga skilja heldur ekki eða þekkja lýðræði og mannréttindi fremur en Sancho Panza þekkti eyju, þótt hann sæi hana.

Og hvað er þá lýðræðið? Aristóteles sagði lýðræðið vera “stjórn hinna mörgu heimsku á hinum fáu vitru”. Raunar höfðu flestallir heimspekingar Forn- Grikkja hina mestu skömm á lýðræði. Þegar ég var í menntaskóla fyrir mörgum árum voru greindarpróf mjög í tísku, og einn kunningi minn hélt mjög á lofti kenningunni um “sjötíu prósentin”. Rannsóknir sýndu nefnilega, að flestir væru einhvers staðar í grennd við meðalgreind. Um það bil fjórðungur yfir og annar fjórðungur undir meðalgreind. Því mætti áætla, að nálægt því tveir þriðju, um 70% kjósenda í öllum kosningum séu annað hvort greindir rétt í meðallagi eða þá beinlínis heimskir. Aðeins um 30% hafi greind eitthvað að ráði yfir 110 stig, og yrðu þeir því óhjákvæmilega undir í öllum kosningum. Sjötíu prósentin, þ.e. bandalag hinna meðalgreindu og hinna heimsku, mundu alltaf sigra. Þrjátíu prósentin, þ.e. gáfumennirnir, mundu alltaf tapa. Ýmislegt má láta sér detta í hug, sem styrkir þessa kenningu, t.d. gífurlegt fylgi Árna Johnsen. Ég man eftir skoðanakönnun fyrir nokkrum árum, þar sem fram kom, að meiri hluti Íslendinga (þ.e. kjósenda) telur að Bubbi Morthens sé meira skáld en Hallgrímur Pétursson. Í annarri könnun kom fram, að um 29% Íslendinga (kjósenda) telur, að sólin snúist umhverfis jörðina. Ég veit ekki hvort það er tilviljun eða ekki, að þetta er um það bil sama hlutfall og Samfylkingin fékk í síðustu kosningum. Vissulega má fyllast örvæntingu yfir lýðræðinu hjá þjóð, sem kýs Ólaf Ragnar og Sylvíu nótt yfir sig (Sylvía fékk fleiri atkvæði).  

Hugmyndin um sjötíu prósentin er mjög í anda Aristótelesar og hefur yfirbragð hroka og ungæðisháttar menntaskólaæskunnar, en málið er alls ekki svona einfalt. Raunar er enginn hlutur augljós eða einfaldur, þegar talið berst að lýðræði. Ég var þessari kenningu ósammála þá og er það enn. Ég trúi miklu betur hinni heilbrigðu skynsemi alls almennings en blaðri gáfumanna, einfeldningnum Sancho fremur en mennta- og lærdómsmanninum don Quixote. Almenning er ekki hægt að blekkja til lengdar. Abraham Lincoln orðaði þessa hugsun best, en hugleiðing hans um efnið nýtur sín best á frummálinu:
  You can fool all of the people some of the time, 
  And some of the people all of the time,
  But you can not fool all of the people all of the time.
Í framkvæmd er það nefnilega svo í lýðræðisríkjum, að lítill minnihluti (að sjálfsögðu úr hópi menntamanna, þrjátíu prósentanna fyrrnefndu) fer með völdin og þvingar vilja sinn og skoðanir upp á almenning, ekki síst með yfirráðum sínum yfir menntakerfinu og fjölmiðlun.

Margir aðrir en Cervantes hafa veitt athygli þeirri staðreynd í aldanna rás, að lærðir menn virðast miklu, miklu meira auðtrúa og móttækilegri fyrir ýmis konar skrýtnum grillum en sauðsvartur, jarðbundinn almúginn. Enginn veit í rauninni hvað “greind” yfirleitt er, en besta og eina skilgreiningin er þessi: “Greind er það, sem mælist á greindarprófum”. Ekkert annað. Svonefndar “gáfur” eru gjarnan mældar í “námsgáfum”, en kjarninn í námsgáfum er fyrst og fremst hæfileikinn til að taka við forritun umyrða- og gagnrýnislaust. Sá sem sífellt efast um það sem kennarinn segir eða það, sem stendur í námsbókunum mun aldrei ná árangri í skólakerfinu. Þannig mætti kannski segja, að viss trúgirni sé undistaða lærdómsins. Eitt er alveg víst: lærdómur og heilbrigt vit og skynsemi fara ekki alltaf saman. Stundum mætti beinlínis ætla að þetta tvennt fari helst aldrei saman eða jafnvel útiloki hvort annað. 

Hálskólanám, einkum þó í svonefndum “félagsvísindum” felst að mestu í að læra hugsun og skoðanir annarra manna og vitna í þær, því engum er hægt að kenna að hugsa sjálfstætt.Síðan vitna menn hver í annan. Árangurinn er svo mældur í því hve margar bækur viðkomandi hefur lesið.  Sá er lærðastur, og fær flesta akademíska bókstafi við nafn sitt, sem hleður verk sín flestum tilvitnunum og neðanmálsgreinum. Þetta er hin svonefnda “vísindalega aðferð”. Verkurinn er, að með hinni “vísindalegu aðferð” má komast að nánast hvaða niðurstöðu sem vera skal, sé umbúnaðurinn nægilega ábúðarmikill og hlaðinn nægilega miklum “lærdómi”. Sjálft innihald þessa “lærdóms” skiptir hér litlu eða alls engu máli, umbúðirnar öllu. 

Gott dæmi eru svonefndir “póstmódernistar”. Í skrifum þeirra ægir öllu saman. Fáeinar línur eru teknar úr Kant, Hegel, Schopenhauer eða Kirkegaard og fleiri og fleiri. Jafnvel Nietzsche kemur við sögu og mundi örugglega snúa sér við í gröfinni ef hann vissi það. Úr öllu þessu verða, eins og tíðkast mjög í „háskólasamfélaginu“, einhvers konar klippimyndir, hlaðnar lærdómi, límdar saman úr sundurslitinni hugsun annarra manna. Þetta er naglasúpa, en naglinn í súpunni er þó aðeins einn: Karl gamli Marx, enda eru þetta yfirleitt meira eða minna fráfallnir vinstri menn og marxistar.

Öll hin ábúðarmiklu, hálærðu, langorðu og yfirlætislegu skrif strúktúralista, póst- strúktúralista og póstmódernista má draga saman í eina stutta setningu. Þetta eru þrjú orð, beint úr smiðju Orwells, og þau eru þessi: “Lygi er sannleikur”. 

Kenningar póstmódernista passa að sjálfsögðu við flathyggjuna eins og flís við rass, ekki síst þessi yfirlýsing Foucaults: “Öll saga er lygi!” 

Fyrst allir eru eins, öll saga lygi og lygi sannleikur því ekki þá að ljúga upp alveg nýrri sögu? Dæmi um þetta er svonefnd “svört saga”, þar sem búin eru til ímynduð “heimsveldi” í svörtustu Afríku og því jafnvel lýst yfir að Pallas Aþena hafi verið svört og Beethoven sömuleiðis. Annað dæmi er svonefnd “kvennasaga”, sem mun beinlínis vera kennd við einhverja háskóla hérlendis, sem hluti af hinum afar skrýtnu “kynjafræðum”. Undirstaða þeirra, eins og allra hinna undarlegu “vísinda”, sem hafa verið að koma fram á síðustu árum er ein og hin sama. Kjarninn er þessi: Kynþættir, kyn og kynhneigðir mannanna eru eins.

Ég vil vekja sérstaka athygli á mjög mikilvægu atriði: Forsvarsmenn hinna nýju kenninga brjóta vissulega á tjáningarfrelsinu, undirstöðu alls lýðræðis og allra mannréttinda, en þetta er ekki “skoðanakúgun”. Það er nefnilega ekki “skoðun” eða “kenning” í neinum skilningi, að t.d. indíánar séu öðru vísi en Ástralíu- frumbyggjar eða Danir öðru vísi en dverg- svertingjar. Þetta er staðreynd, ísköld, bláköld, óumbreytanleg og ómótmælanleg. Sama gildir um mun karlkyns og kvenkyns eða samkynhneigðar og gagnkynhneigðar. Þetta eru óhagganlegar staðreyndir. 
Hér er um að ræða það, sem þeir Kóperníkus, Bruno og Galileo þurftu að glíma við, nefnilega “staðreyndakúgun”. Hún er allt annað og miklu, miklu verra fyrirbæri en hefðbundin skoðanakúgun. 

Sem fyrr sagði eru það mennta- og gáfumennirnir, sem standa fyrir þessum kenningum og standa vörð um þær. Þeir lærðu menn, sem nefndust á miðöldum “prestar” og störfuðu í kirkjunni, starfa nú í háskólum og eru gjarnan kallaðir “vísindamenn”. Jesús kallaði þá “fræðimenn og farísea”. Lítill hópur lærðra manna hefur ávallt leitast við að stýra hugsun almennings. Blaðrið um “gróðuhúsaáhrifin” en nýjasta dæmið. Þannig hefur það alltaf verið. Það gleymist oftast að þær kenningar, sem enduðu í Auswitzsch komu ekki frá nasistum. Til þess skorti þá lærdóm. Þær voru, eins og ég hef áður bent á, upprunnar í hugarheimi lærðra manna, vísindamanna, prófessora og doktora í ýmsum greinum vísinda við marga virtustu háskóla á Vesturlöndum. Enn eru líka fjölmargir þungbúnir, hálærðir menntamenn við ýmsa háskóla sem trúa því fyrir fullt og fast, að steypan úr Karli Marx sé “vísindi”.

Allt nám er í sjálfum kjarna sínum sama eðlis og tölvuforritun. Slíkt er eðli jafnt uppeldis sem menntunar og hlýtur að vera það. Við því er ekkert að segja. En eins og í tölvuheiminum veltur allt á gæðum forritsins. Séu sjálfar grundvallarbreyturnar rangar verður forritið ónýtt. Á miðöldum söfnuðust flestallir mennta- og gáfumenn í kirkjuna og stóðu þar vörð um “pólitíska rétthugsun” þess tíma. Það gleymist oft, að í kirkjunni voru menntuðustu, lærðustu menn samtímans. Samkvæmt jarðmiðjukenningu Ptolemaiosar var til dæmis vel hægt að reikna út gang himintungla með all góðri nákvæmni. Þessir útreikningar voru afar flóknir og í raun voru þeir prestar og lærdómsmenn sem dæmdu Galileo og brenndu Bruno miklu lærðari en sakborningarnir. Sá galli var á, að öll kenningin var röng. Allur þeirra lærdómur og flóknu útreikningar voru til einskis. Sjálfar grundvallarbreytur forritsins, sem þeir byggðu á, voru rangar. 

Á sama hátt mun sá vísindamaður, jafnt í raunvísindum sem í svokölluðum “félagsvísindum”, sem leggur það til grundvallar hugsun sinni og kenningum, að kynþættir, kyn og kynhneigðir mannanna séu eins, alltaf komast að rangri niðurstöðu. Undirstaðan gengur ekki upp. Þetta er tóm vitleysa.

Hinn íslenski Sancho Panza, sem við getum kallað Jón Jónsson í Breiðholtinu á í mesta basli með að skilja hinar nýju hugmyndir. Honum þykir ósköp vænt um konuna sína, hana Jónínu, og vill ekki særa hana en hann þykist þó vita að svo ágætar sem konur eru séu þó ótal hlutir sem karlar geta gert miklu betur, þótt ekki væri nema vegna stærðar- og styrkleikamunar. Hann vildi til dæmis ekki vilja búa í borg, þar sem allt slökkviliðið væri skipað konum. Hann yrði þá kannski loksins að hætta að reykja. 

Og það er margt, sem Jón ekki skilur í kynjafræðunum. Það voru jú feministar, sem fyrstir bentu á fyrir hálfri öld eða svo, að gjörvöll heimsmenningin, listirnar, sagan, vísindin og tæknin væru sköpunarverk dauðra, hvítra karlmanna! Og er það ekki rétt? Jón er alinn upp við það, að Guð almáttugur sé miðaldra hvítur karlmaður með skegg, og skilur því ekki “kvennaguðfræði”. Sjónarmið hans eru með öðrum orðum “karllæg”, eins og sjónarmið karla hafa verið síðustu sex milljón árin, eða allt síðan tegundin “maður” varð til. Eftir önnur milljón ár, þegar þessar amerísku kenningar verða löngu gleymdar verða sjónarmið karlpeningsins ennþá karllæg. Eins og börnin segja: “Það er bara svona!” Jóni þykir samt ósköp vænt um konur, og ekki síst konuna sína, hana Jónínu Jónsdóttur. 

Jón er umburðalyndur í hjarta sínu og hatar hvorki né ofsækir hommana, þótt hann botni hvorki upp né niður í þeim eða brölti þeirra.

Það sem Jón á langsamlega erfiðast með að skilja eða sætta sig við í hinum nýju fræðum er “fjölmenningarstefnan”. Hann nær henni ekki. Til þess er hann ekki nógu lærður. Sancho Panza var besta skinn, og það er Jón líka, en hann veit, að fjölmenningin er bókstaflega að kljúfa mörg þjóðfélög í kringum okkur í herðar niður. Aðeins þarf að líta í norræna fjölmiðla. 
Jón er enginn óþokki og skynjar, að það er beinlínis andstyggilegt að hata eða líta niður á nokkurn mann vegna kynþáttar hans. Slíkt er ekki sæmandi. Þrátt fyrir það skilur hann ekki hvers vegna verið er að flytja til landsins, jafnvel á kostnað ríkisins, alveg nýtt, áður óþekkt, gífurlega viðkvæmt og eldfimt vandamál, sem hvergi hefur tekist að leysa svo vel sé, nefnilega kynþáttavandamál. Það verði viðloðandi í margar aldir, ef marka má reynslu annarra þjóða. Hvers vegna í ósköpunum? Jón veit, hvernig fór fyrir íslenska hundinum, þegar farið var að flytja skoska fjárhunda til landsins og óttast innst inni, þótt hann þori kannski ekki að segja það upphátt, að eins fari fyrir íslensku þjóðinni. Afkomendur núlifandi Íslendinga verði í framtíðinni einhvers konar “landnámshænur” í eigin landi. Jón þorir þó ekkert að segja, nema þá í traustra vina hópi. Á miðöldum voru efasemdarmenn sagðir haldnir djöflinum og brenndir. Nú eru þeir sagðir haldnir “fordómum” og dæmdir. Landið er, eins og önnur Vesturlönd, hægt og sígandi að breytast í alræðisríki. 

En er ótti Jóns við “fjölmenningarstefnuna” ástæðulaus?

Don Quixote vildi berjast gegn ranglæti og hjálpa bágstöddum. Það vilja hinir hálærðu arftakar hans líka gera. Sú hugmynd hefur verið sett fram, að við Íslendingar séum ríkir, búum við lýðræði og höfum mikið landrými, en í þriðja heiminum sé fullt af bágstöddum, sem búi við ranglæti og skorti land. Best væri því að hjálpa þeim með því flytja þá hingað, svona 3-5 milljónir til að byrja með. Að sjálfsögðu er gert ráð fyrir fullkomnu lýðræði, sem þýðir að við sem erum innfæddir mundum fá innan við 10% atkvæða og þingmanna á Alþingi (ef það fengi að heita Alþingi). Við mundum verða innan við 10% íbúa á Íslandi (ef það fengi að heita Ísland).

Svona hugmynd mundi Jón Jónsson, pípulagningameistari í efra- Breiðholti aldrei fá. Til þess skortir hann lærdóm. Stúdentspróf dugar ekki, ekki einu sinni BA- gráða. Ekkert dugar minna en prófessorsembætti. Allra helst staða háskólarektors. Því skal ekki gleyma, að þessi hugmynd kemur djúpt innan úr iðrum Samfylkingarinnar og svona hugsa margir lærðir menn og konur í dag, þótt þeir gangi kannski ekki alveg svona langt. Er nema von, að Jón sé hræddur?

Sjálfur hef ég dvalist langdvölum erlendis og kynnst fólki af fjölmörgum þjóðernum, trúarbrögðum og kynþáttum. Þetta er yfirleitt prýðisfólk, en eitt eiga þeir, sem ekki eru sjálfir hvítir sameiginlegt og það er þetta: Þeir eru fullkomnir “rasistar”, ekki síst svertingar, sem eru, samkvæmt minni reynslu einstaklega gott, geðugt og glaðlynt fólk. Enginn, sem er sjálfur svartur lætur sér detta það í hug eitt augnablik, að hann sé eins og hvítur maður. Þeim virðast þessir hlutir mjög ofarlega í huga og eru í sífellu að benda á þann gífurlega mikla og víðtæka, arfgenga mun sem er á hvítum og svörtum (sjálfum sér í hag, að sjálfsögðu). Þeir vita að þeir komast upp með þetta, því enginn sem sjálfur er svartur hefur nokkurs staðar verið dæmdur fyrir “rasisma”. Flathyggja og fjölmenning bítur einungis á hvíta menn, og hvítum einum er refsað.

Fjölmenningin er alveg nógu erfið viðureignar, þótt munurinn sé aðeins huglægur, allir séu af sama kynþætti og hafi einungis ólík tungumál, siði og trúarbrögð. Þannig má rekja flest allar styrjaldir 20. aldar til meira eða minna misheppnaðar fjölmenningar. Menn eru enn að súpa seyðið af fjölmenningarríkjunum, sem hrundu í fyrri heimsstyrjöld, rússneska, austurrísk- ungverska og tyrkneska. Stríðin á Balkanskaga má rekja til þess austurrísk- ungverska og enn eru látlausar styrjaldir í leifunum af Ottomana- fjölmenningarríki Tyrkja við botn Miðjarðarhafs. Líbanon er eitt dæmi af mörgum, en besta dæmið um misheppnaða fjölmenningu er trúlega Ísrael. 

 En fjölmenningarstefnan er ekki einskorðuð við Ísland og það væri erfitt, kannski alveg ómögulegt að skerast úr leik. Forn- Grikkjum datt margt í hug, og um fjölmenningarstefnu Vesturlanda má hafa þessa tilvitnun, sem mig minnir að sé úr Æskylosi: “Þá sem guðirnir hyggjast tortíma, svipta þeir fyrst vitinu”.

Prestar miðalda sögðu alla þá sem létu í ljós minnsta efa um hina “pólitísku rétthugsun” samtímans haldna djöflinum. Efasemdarmaður nú á dögum er ekki lengur haldinn djöflinum, heldur “fordómum”. Hann er sjálfkrafa kallaður “hommahatari”, “karlrembusvín”, eða, sem er allra, allra verst: “rasisti”. Þannig tekst þeim að halda hvers kyns gagnrýni í skefjum. 
Hómósexúalistar, feministar og fjölmenningarsinnar nútímans nota, þegar í harðbakkann slær, nýjan djöful: Adolf Hitler og ára hans. 

Ef einhver lætur í ljós alvarlegan efa er lögreglunni beitt. Það gerðist hér á Íslandi fyrir nokkrum árum, þegar eitthvert manngrey var dregið af lögreglu fyrir Hæstarétt og maðurinn dæmdur fyrir að beita sínum eigin skilningarvitum, hafna hinni opinberu skoðun og neita því að svartur maður væri eins og hvítur. Honum var fundið það til sérstakrar refsiþyngingar, að hafa “gefið í skyn” að “eðlislægur munur” væri á kynþáttum manna. Fleiri munu fylgja í kjölfar hans. 

 Til að bíta höfuðið af skömminni eru þessar kenningar, að orwellskum hætti, ávallt settar fram undir formerkjum “mannréttinda”. Dæmi um slíkt er svonefnd “Mannréttindaskrifstofa”, sem mun að mestu fjármögnuð af Alþýðusambandinu og Baugi. Sú stofnun hefur margsinnis lýst yfir áköfum fögnuði sínum yfir “rasistadómnum” fyrrnefnda, sem hún telur alveg sérlega mikilvægt skref í “mannréttindabaráttunni”. 

Nú væri ég síðastur manna til að hallmæla hommum, konum, svertingjum, dvergum, feita fólkinu eða öðrum sem eiga undir högg að sækja í lífsbaráttunni. Mér dettur ekki í hug að ofsækja þetta fólk á nokkurn hátt eða gera á hlut þess, þótt mér hundleiðist svonefnd “réttindabarátta” þessara hópa. Hins vegar, svo ég tali beint úr pokanum, þá nenni ég bókstaflega ekki að velta mér upp úr vandamálum þeirra og sé alls ekki hvers vegna ég ætti að vera skyldugur til að gera það. Þetta er trúlega refsivert, því nú hefur verið stofnuð ný hálf- opinber þríarma “hugsanalögregla”, til að hafa eftirlit með skoðunum manna.  “Samtökin ´78” sjá um hommana. Jafnréttisstofa lögsækir hvern þann, sem efast um að konur séu fullkomnir jafnokar karla til allra hluta og starfa, og Alþjóðahúsið getur kært og fengið dæmdan hvern þann, sem efast um að svartir séu eins og hvítir.

Ekki þarf að taka fram að allar þessar stofnanir kenna starfsemi sína alveg sérstaklega við “mannréttindi”.

Don Quixote taldi illa galdramenn villa mönnum sýn. Þeir meinuðu öðru fólki að sjá, að vindmyllur væru í rauninni risar og þjófar og glæpamenn væru fagrar konur í álögum. Hómósexúalistar, feministar og fjölmenningarsinnar telja, að ef þeir geti aðeins ráðið niðurlögum hinna vondu galdra- og sjónhverfingamanna, sem þeir nefna “hommahatara”, karlrembusvín” og “rasista”, muni hið sanna koma í ljós: Í rauninni sé samkynhneigð eins og gagnkynhneigð, konur eins og karlar og svartir eins og hvítir. “Eyjan” muni svo loks rísa úr hafi og á þeirri eyju muni ríkja “jafnrétti”, “lýðræði” og “mannréttindi”  . Allir verði þar nákvæmlega eins og hugsi eins. Þetta er draumur þeirra og framtíðarsýn. Ég vildi ekki búa á þeirri eyju.

En hvað mundi Sancho Panza segja um þessar hugmyndir? Hvað mundi hann til dæmis hafa sagt um presta, sem vilja ólmir draga sköllótta, skeggjaða karla upp að altarinu og vígja þá saman? Hann yrði aldeilis hlessa. Meira að segja don Quixote hafði ekki hugmyndaflug til að láta sér detta slíkt í hug. Og Sancho hafði ekkert að óttast, þótt hann yrði hlessa. Nú er öldin önnur.

Það eru ekki mörg ár síðan, að hver sá sem hefði haldið því fram, að svartir væru eins og hvítir, konur eins og karlar og samkynhneigð og gagnkynhneigð væri eins, hefði verið talinn alvarlega veikur á geði. Forsvarsmenn hinna nýju kenninga sýna hins vegar engin ytri merki geðrænnar truflunar, fremur en don Quixote, sem var manna virðulegastur í fasi. Þeir froðufella ekki, ganga hreinlega og snyrtilega til fara og skreyta flestir nöfn sín akademískum titlum. Sumir klæðast meira að segja skikkju dómarans. Og þeim er alvara: Hver sá sem efast um hinar nýju kenningar getur átt von á allt að tveggja ára dvöl í fangelsi, skv. 233. grein almennra hegningarlaga. Hæstiréttur hefur sýnt það í verki, að hann er til þjónustu reiðubúinn. 

Refsingar munu þyngjast með árunum, því þessum kenningum verður ekki haldið til streitu til lengdar nema með valdi. Innrætingin (þ.e. “fræðslan”) dugar kannski stundum til að kæfa tilteknar skoðanir, en augljósum, bláköldum staðreyndum verður ekki útrýmt með heilaþvotti. Skoðanakúgun er eitt, staðreyndakúgun er annað. Þetta fólk skilur ekki, að ljótur sannleikur er líka sannleikur og hvít lygi er líka lygi. 
 Alltaf verða einhverjir, sem neita að taka þátt í þykjustuleiknum. Lögreglu og dómsvaldi verður því að beita í síauknum mæli, vegna þess að svartir munu halda áfram að vera svartir og gjörólíkir hvítum í óteljandi arfgengum þáttum. Konur munu líka áfram verða konur og hommar verða áfram “hinsegin”. Veröldin mun halda áfram að vera eins og hún er, ekki eins og við viljum að hún sé.

Lögregla og dómarar munu því fá nóg að starfa um ókomin ár.

Víetnam, vendipunktur kalda stríðsins

Þessi grein er í nýjasta tölublaði hins afbragðsgóða tímarits Þjóðmála, sem er nánast eini vettvangurinn fyrir sæmilega heilbrigt vit og skynsemi, sem eftir er í landinu á þessum tímum “pólitískrar rétthugsunar”. Ég tel það persónulegan heiður, að vera beðinnn um að skrifa í þetta ágæta blað, sem ég hvet alla skynsama menn til að gerast áskrifendur að.
Áskrift má fá hjá útgefanda, Jakobi F. Ásgeirssyni, Hraunteigi 7, sími 698-9140, netfang [e-mail]

Greinin skýrir sig sjálf





Víetnamstríðið er misskildasta, mistúlkaðasta styrjöld allra tíma, en á þessum árum mótaðist sú kynslóð sem völdin hefur núna víðast hvar á Vesturlöndum. Margir þeirra sem af mestu alefli studdu upphafsmenn stríðsins, innrásarheri kommúnista, undir formerkjum “þjóðfrelsis” stýra nú vinstri flokkum, ríksstjórnum og löndum. Þeir eru í áhrifastöðum hvarvetna og halda áfram, enn í dag, að taka undir hvern þann málstað, sem er Vesturlöndum til tjóns. Þeir skrifa söguna og notfæra sér það til að réttlæta eigin orð og gerðir á þessum árum. Þeir hafa ekkert lært og öllu gleymt.

Ég dvaldi í Svíþjóð á þessum tíma, á þeim árum, þegar hatursmenn Andrésar Andar voru þar sem háværastir. Armæðu- og vandræða- bókmenntir, með þungbúnu, “pólitískt meðvituðu” ívafi voru að ryðja sér til rúms á Norðurlöndum með “Félaga Jesús” í fararbroddi, en einnig voru Svíar um þetta leyti, í félagi við Frakka og Ítali, að fullkomna kvikmyndagerð hinnar Þunglamalegu Langloku. Aðalsmerki hennar er, sem kunnugt er, hin Vandræðalega Þögn. Upp úr þessu hættu Íslendingar eins og aðrir Evrópubúar að horfa á evrópskar kvikmyndir, sem fram að því höfðu þó notið vinsælda.

Ekkert komst að annað en Víetnam í Svíþjóð á þessum árum, og það eru ekki miklar ýkjur að segja, að þjóðlíf og stjórnmálalíf í landinu hafi mikið til snúist um stuðning við hernað kommúnista í Suðaustur- Asíu, með sjálfan forsætisráðherrann, Olof Palme, í fararbroddi. Þar, sem annars staðar á Vesturlöndum höfðu menn þá flugu í höfðinu, að innrásarherir kommúnista væru í einhverjum skilningi að “frelsa” þjóðir Indó- Kína- skagans, sem voru raunar þegar frjálsar.


Það er lenska, að tala með fyrirlitningu um svonefnda “Dóminó- kenninngu”, en hana er mjög auðvelt að staðfesta. Aðeins þarf að líta á landakort af Asíu frá vorinu 1945 og annað frá 1975. Kúgunarkerfi kommúnista breiddist út eins og drepsótt, eða öllu heldur sem drep í líkama, á þessum árum.

Það er eins og enginn hafi skilið, hvorki þá né enn í dag, að Víetnamstríðið var í rúman áratug “heitasti punktur” kalda stríðsins, sem var miklu “heitara” í Asíu en í Evrópu. Þar hófst það með hernámi Stalíns á Mansjúríu og Norður- Kóreu strax eftir að kjarnorkusprengjum hafði verið varpað á Japan, en fjórum árum síðar náðu kommúnistar yfirráðum í Kína með vopnavaldi. Árið eftir lét Stalín lepp sinn, Kim Il Sung, ráðast á Suður- Kóreu. Þar útveguðu Sovétmenn vopnin, eins og síðar í Víetnam, en Kínverjar, sem enn voru vinir þeirra, lögðu til hermennina. Róttækir vinstri menn á Vesturlöndum, með “friðarsinna” í fararbroddi, lögðu til siðferðilegan stuðning við hernaðinn og t.d. málaði aðdáandi Stalins, Picasso, fræga “friðardúfu”, þótt hann hljóti að hafa vitað að í Sovétríkjunum lenti hver sá, sem reyndi að mála eins og Picasso sjálfkrafa í gúlaginu. Sovétmenn létu líka vestræn verkfæri sín m.a. stofna “Menningar- og friðarsamtök kvenna” víða um heim um þetta leyti. Stuðningur svonefndra “annarra vinstri manna” af gerð Palmes við þessa árásarstyrjöld kommúnista var þó ekki jafn afráttarlaus og síðar í Indó- Kína.


Samtímis Kóreustríðinu voru átök hafin eða að hefjast á öllu svæðinu frá Burma til Indónesíu. Mikið los hafði komið á nýlendur Breta, Frakka og Hollendinga í heimsstyrjöldinni, en þær höfðu flestar lent í höndum Japana um skeið. Innfæddir, sem margir höfðu barist með herrum sínum gegn Japönum, kröfðust nú sjálfstæðis af sívaxandi þunga. Þarna sáu kommúnistar gullið tækifæri og frjósama jörð til að breiða út fagnaðarerindi Marx og Lenins undir yfirskini “þjóðfrelsis”.

Í Indó - Kína barðist þjóðernissinnahreyfing Viet Minh við Frakka, en markmið flestra þeirra, sem börðust með Viet Minh var einungis að losna undan nýlenduherrunum, alls ekki að koma á sæluríki og breiða út fagnaðarerindi í anda Marx og Lenins. Aðeins sjálfur foringinn, Ho Chi Minh og klíka í kringum hann voru kommúnistar. Þetta minnir mjög á það, sem gerðist á Kúbu fáum árum síðar, þegar Castro sór það fyrir liðsmönnum sínum og heiminum, að hann væri sko aldeilis ekki kommúnisti, og tókst meira að segja um skeið að blekkja Bandaríkjamenn til (óbeins) stuðnings við sig.

Við brottför Frakka 1954 naut Ho Chi Minh að sjálfsögðu gífurlegs persónufylgis, og hefði vafalaust sigrað í kosningum, hefðu þær verið haldnar strax. Almenningur þekkti Ho aðeins sem sigursælan foringja, en fólkið, sem ýmist var búddatrúar eða kaþólskt, þekkti hvorki haus né sporð á kenningum “herra Max Lenins”, sem ýmsir nefndu svo (margir á svæðinu eiga erfitt með að bera fram “r”). Þessi aðdáun á Ho hvarf þó fljótt, þegar í ljós kom, hvers eðlis stjórn hans var. Menn hafa giskað á, að kommúnistar hafi haft innan við 3% fylgi í Rússlandi, þegar Lenin hrifsaði völdin. Ástandið í Indó- Kína var ekki ósvipað og slíkar frjálsar kosningar hefðu án nokkurs vafa orðið þær síðustu. 
 Í Genf fékk Ho Chi Minh Norður- Víetnam til umráða og hófst þegar handa um að innræta þegna sína með himnaríkis- á- jörðu- kenningunum, sem hann aðhylltist sem marxisti og Stalínisti og breyta landinu í alræðisríki og herbúðir. Mikill fjöldi bænda, sem ekki vildu fallast á samyrkjuvæðingu landbúnaðarins var myrtur eins og hjá Stalín. Markmið hans var frá upphafi að innlima Suður- Víetnam með vopnavaldi í ríki sitt og gera Laos og Kambódíu að undirgefnum leppríkjum. Suður- Víetnamar höfðu hins vegar ekki hinn minnsta áhuga á að ráðast á eða sameinast alræðisríkinu í norðri. Stjórnmálaástand var raunar ótryggt í suðrinu, og Diem forseti var óvinsæll, einkum meðal búddista. Eins og í Vestur- Þýskalandi og Suður- Kóreu dreymdi marga um sameiningu, en sameining mundi hins vegar þýða að menn yrðu að beygja sig undir miskunnarlausa ógnarstjórn kommúnista. Suður- Víetnamar vildu leysa mál sín sjálfir og lifa lífi sínu í friði, svipað og Suður- Kóreumenn og Vestur- Þjóðverjar. Árásin kom að norðan. Allt að tvær milljónir manna flúðu Norður- Víetnam á næstu árum, meðan kommúnistar undirbjuggu atlögu sína að nágrannalöndunum, sem hófst fyrir alvöru 1957 með skipulegum launmorðum á þorpshöfðingjum og öðrum leiðtogum í suðrinu.

Stríðið við Frakka, sem lauk við Dien Bien Phu 1954 má vel kalla “þjóðfrelsisstríð”. Árás kommúnista á þrjú frjáls og sjálfstæð ríki, Suður- Vietnam, Laos og Kambódíu, þ.e. hið eiginlega Víetnamstríð, var allt annað. Þarna voru engir franskir, bandarískir eða aðrir erlendir herir og því gjörsamlega út í hött að “frelsa”, hvað þá “þjóðfrelsa” þessi lönd. Þau voru frjáls. Fólk þar vildi aðeins fá að lifa í friði. Raunar væri réttara að kalla þetta Indó- Kína-stríðið fremur en Víetnamstríðið, því Norður- Víetnamar óðu strax inn í Laos og Kambódíu. Þeir virtu landamæri þeirra einskis frá upphafi og notuðu löndin til liðsflutninga og sem herbækistöðvar. Þeir réðust þó ekki beint að máttlitlum ríkisstjórnum þessara landa, heldur vopnuðu og héldu úti innlendum “þjóðfrelsishreyfingum”, Pathet Lao og Rauðum Kmerum. Þeir vissu sem var, að þegar sigur hefði unnist í Suður- Víetnam mundu þau óhjákvæmilega falla í hendur kommúnista eins og þroskaðir ávextir. Sem kunnugt er neituðu Rauðir Kmerar síðar að hlýða herrum sínum og hölluðu sér að Kínverjum. Þá réðust hinir upphaflegu húsbændur þeirra, Hanoi- menn, á Kambódíu og hertóku landið.

           Search and Destroy
Skærur og stríð hafa fylgt mannkyninu frá upphafi, og öll stríð, frá því löngu fyrir daga Neandertalsmanna, hafa snúist um eitt og aðeins eitt: að taka tiltekið landsvæði og halda því. Það er algert aukaatriði hvort eða hve margir óvinahermenn eru felldir. Það getur stundum verið hægt að vinna fullnaðarsigur nánast án þess að fella nokkurn mann úr liði óvinarins, sbr. t.d. hernám Þjóðverja á Danmörku.

Westmoreland yfirhershöfðingi Bandaríkjamanna og hans menn sneru þessu alveg á haus. Þeir aðhylltust nýja kenningu sem einhverjum gáfumanni hafði dottið í hug og nefndist “Search and Destroy”. Raunar höfðu Bretar beitt svipuðum aðferðum á Malakkaskaga fáum árum áður með all góðum árangri, en þar voru kommúnistar fáir og illa vopnaðir og gátu ekki treyst á stöðugan straum nýrra hermanna og vopna frá nágrannalandinu, eins og í Indó- Kína.
Samkvæmt “Search and Destroy” skiptu yfirráð yfir landi engu máli. Aðeins þyrfti að finna og drepa óvinahermenn og stríðið mundi vinnast af sjálfu sér. Bandaríkjamenn sigruðu í bókstaflega öllum orrustum í þessu stríði, líka í hinn frægu Tet- sókn, sem heimurinn taldi mikinn ósigur og átti verulegan þátt í því að Johnson forseti bauð sig ekki fram 1968. Þegar sigur hafði unnist, voru líkin talin (Body Count) en síðan hurfu sigurvegararnir af vettvangi. Þegar þeir voru farnir sneru kommúnistar að sjálfsögðu aftur. Ekkert hafði áunnist.

Hershöfðingjar telja ávallt að þeir séu að berjast í næsta stríði á undan, og Westmoreland og hans menn virtust ímynda sér að í Víetnam yrði hægt að hrekja innrásarmennina aftur inn fyrir landamæri sín og einangra þá þar eins og í Kóreu, en landfræðilegar aðstæður voru allt aðrar og með öllu ógerlegt að loka landamærunum á sama hátt.

Það sýndi sig líka í Víetnam, eins og í síðari heimsstyrjöld, hvað loftárásir eru máttlitlar gegn einbeittum andstæðingi. Hitt skipti þó enn meira máli að Bandaríkjamenn urðu að berjast með aðra hendi fyrir aftan bak. Kalda stríðið stóð sem hæst og Norður- Víetnam var komið inn fyrir “bambustjaldið”, eins og járntjaldið nefndist þar eystra, inn fyrir víglínu óvinanna. Bandaríkjamenn þorðu því ekki, vegna ótta við viðbrögð Sovétmanna og Kínverja, að gera innrás í sjálft óvinalandið. Af þeim sökum fyrst og fremst var þetta álíka vonlaust og ef Bandamenn hefðu reynt að sigra Hitler án þess að ráðast inn í Þýskaland sjálft.

              “Þjóðfrelsishreyfingin” mikla
Ég var unglingur, þegar tilraun Bandaríkjamanna til að stöðva framrás heimskommúnismans í Suðaustur- Asíu var að hefjast á árunum kringum 1960, en man þó vel eftir þessum tíma. Áróðursmaskínan var þá enn ekki komin á fullan skrið og margir, jafnvel sumir vinstri menn skildu enn, að hér var um að ræða útþenslu- og landvinningastyrjöld kommúnista af sama toga og í Kóreu. Þetta átti eftir að breytast.

Til dæmis var þá enn óhætt (og sjálfsagt) að tala um “Viet Cong” (víetnamska kommúnista). Nokkrum árum siðar var svo komið, að hver sá, sem benti á að hér var um kommúnista að ræða, eða notaði Viet Cong um árásarmennina var sjálfkrafa stimplaður sem einhvers konar fasisti, eða þá einfeldningur. Hér væri að sjálfsögðu um að ræða “Þjóðfrelsishreyfinguna". Innrásarherir alræðisríkisins Norður- Víetnams, vopnaðir af heimskommúnismanum, væru með manndrápum sínum nefnilega að “frelsa” þetta vesalings fólk (sem var þegar orðið frjálst) undan vondri kúgun Bandaríkjamanna (sem þó höfðu mætt á vettvang löngu eftir að stríðið hófst).


Í Víetnamstríðinu beindist öll athygli vestrænna fjölmiðla og fordæming þeirra að Suður- Víetnam, landi sem var í miðri styrjöld, undir árás jafnt innri sem ytri óvina. Að sjálfsögðu er ekki hægt að búast við fullkomnu lýðræði og mannréttindum við slíkar aðstæður. Ég minnist þess ekki, að nokkurn tíma hafi verið vakin athygli á þeirri gjörsamlega miskunnarlausu kúgun líkama og sálar, sem ríkti í Norður- Víetnam eins og í öðrum kommúnistaríkjum. Þvert á móti. Smám saman varð það almenn skoðun, að Ho Chi Minh, gamall agent fyrir Komintern og alþekktur aðdáandi Stalíns, væri í raunini lýðræðissinni. Morðsveitir Viet Cong og norður- víetnamski herinn væru í rauninni að færa Suður- Víetnömum langþráð frelsi, mannréttindi og lýðræði með hernaði sínum og manndrápum. Þetta er ótrúlegt, en þó satt. Menn trúðu þessu í fullri alvöru.

Það var Lenin, ekki Göbbels, sem telja má upphafsmann hinnar skipulegu, ósvífnu, orwellsku lýgi, og einnig má líta á Lenin sem helsta upphafsmann nútíma markaðsfræði. Hann nefndi t.d. stjórnkerfi sitt, sem felur í sér fullkomna, algera kúgun líkama og sálar, “lýðræðislega miðstýringu”. Blað sitt nefndi hann “Sannleikann” (Pravda) en bókstaflega allt sem í því blaði hefur staðið frá upphafi er lýgi. Kommúnistar, sem stefndu sjálfir að heimsyfirráðum, nefndu andstæðinga sína “heimsvaldasinna” og styrjaldir, sem þeir hleyptu sjálfir af stað með stuðningi “lýðræðis”- postula, “friðarsinna” og “mannréttindafrömuða” til að koma á miskunnarlausu kúgunakerfi með vopnavaldi nefndu þeir “þjóðfrelsisbaráttu”. Kína, Norður- Víetnam og Norður- Kórea hétu öll “lýðræðisleg lýðveldi alþýðunnar” (People´s Democratic Republic). Íslenskir vinstri menn breyttu nafni Austur- Þýskalands að kommúnistastjórninni forspurðri í “alþýðulýðveldi” (Volksrepublik). Rétt nafn landsins var hins vegar “Lýðræðislega þýska lýðveldið” (Deutsche Demokratische Republik, DDR). Morðingjaríki Rauðra Kmera nefndist “Hin lýðræðislega Kampútsea” (Democratic Kampuchea).

Markaðssetning Hanoi- manna á styrjöld sinni var vissulega meistaraleg, en lykilatriði í henni var að telja mönnum trú um, að stríðið væri Bandríkjamönnum að kenna. Suður- Víetnamar hefðu í rauninni alltaf viljað sameinast þeim, en afskipti Bandaríkjanna hindruðu það. Þetta er merkilegt í ljósi þess að gífurlega mikil og hörð andstaða gegn kommúnistum var hafin löngu áður en Bandaríkjaher mætti á vettvang 1965.

Til staðfestingar þesssari kenningu beittu Norður- Víetnamar mjög fyrir sig “Þjóðfrelsisfylkingunni”, sem þeir sögðu túlka hinn sanna vilja þjóðarinnar, svipað því og nasistar sögðu á sínum tíma, að flokkur Quislings túlkaði raunverulega afstöðu Norðmanna til Þjóðverja.
En hvað var þá þessi “Þjóðfrelsishreyfing?”. Menn muna kannski, að í síðari heimsstyrjöld átti Hitler hópa stuðningsmanna í flestum þeim löndum, sem Þjóðverjar hertóku. Þetta átti einnig við í Suður- Víetnam, einkum í upphafi, meðan aðdáunin á baráttu Ho Chi Minh gegn Frökkum var enn við lýði og áður en í ljós kom, hvers eðlis stjórnarfar hans var. Þessir suður- víetnömsku flugumenn kommúnista nefndu sig að sjálfsögðu “Þjóðfrelsisfylkinguna” (FNL), og beittu, einkum framan af, mjög fyrir sig nytsömum sakleysingjum, aðallega úr hópi búddista. Öll raunveruleg völd í FNL voru að sjálfsögðu í höndum kommúnista. Innfæddum “þjóðfrelsisfylkingarmönnum” fækkaði ört eftir því sem á leið, og þegar komið var fram yfir miðjan sjöunda áratuginn var það nánast eingöngu norður- víetnamski fastaherinn, sem bar hitann og þungann af bardögum í stríðinu. Norður- Víetnamar klæddu þó menn sína framan af gjarnan í hin “svörtu náttföt”, sem voru einkennisbúningur liðsmanna “þjóðfrelsishreyfingarinnar”, en hættu raunar þeirri blekkingu að mestu þegar á leið. Eftir að Bandaríkjamenn hættu þátttöku í bardögum og hurfu af vettvangi eftir friðarsamningana 1973 var þeim þykjustuleik Norður- Víetnama, að hér væri um borgarastyrjöld að ræða, þar sem þeir hefðu mikinn stuðning, alveg lokið í Suður- Víetnam sjálfu. Vestrænir fjölmiðlar héldu þó áfram að trúa því, að FNL væri einhvers konar sjálfstætt afl inni í myndinni. Hanoi- menn söfnuðu nú miklu liði. Þeir rufu friðarsamningana einhliða í desember 1974 og réðust inn í nágrannalandið. Þá var stríðið löngu orðið alveg hreinræktuð, grímulaus styrjöld milli Suður- Víetnama og norður- víetnamska innrásarhersins.

Heimspressan gleypti orwellskan lygaáróður Hanoi- manna hráan, en túlkun fjölmiðlanna á þessu stríði væri efni í margar bækur. Einhver hefur sagt, að Bandaríkjamenn hefðu átt betri von um sigur, hefðu þeir einbeitt sér að því að skjóta blaðamennina. Á Bandaríkjamönnum sannaðist enn einu sinni hið fornkveðna, að “sá sem talar illa um sjálfan sig, þarfnast ekki óvina”.
Mogginn var raunar blaða staðfastastur, en undir lokin var meira að segja Morgunblaðið farið að tala um fastaher Norður- Víetnams, klæddan eigin einkennisbúningum, búinn skriðdrekum og öðrum þungavopnum, sem “þjóðfrelsishreyfinguna”. Aðrir fjölmiðlar, erlendir sem innlendir voru miklu verri.

Lygaþvættingurinn um víðtækan stuðning almennings í Suður- Víetnam við kommúnista var endanlega afhjúpaður í lokin. Ótti og skelfing braust út hvarvetna og allir sem vettlingi gátu valdið lögðu land undir fót í ofsahræðslu til að flýja “frelsara” sína. Það var ekki fyrr en eftir að þjóðarmorðin, kúgunin og flóttamannastraumurinn, sem við höfðum margir spáð í upphafi hófst upp úr valdatöku kommúnista 1975, að aftur var farið að vera óhætt að tala opinberlega um “Viet Cong”. Raunar reyndust aðfarir kommúnista enn miskunnarlausari og blóði drifnari en meira að segja ég hafði búist við.

                Hver myrti Palme?
Andstöðunni við stríðsreksturinn verður að skipta í tvennt. Annars vegar voru þeir, sem sáu að stríðið mundi aldrei vinnast með þeim aðferðum sem beitt var, og því verr af stað farið en heima setið. Ég fyllti raunar sjálfur þennan flokk, því ég leit svo á að annað hvort yrðu Bandaríkjamenn að hertaka Norður- Víetnam eða forða sér af vettvangi.
Andstaða t.d. Frakka og margra málsmetandi manna í Evrópu og Bandaríkjunum, t.d. Roberts Kennedys byggði á þessum gundvelli, ekki á stuðningi við kommúnistaherina. Það magnaði andstöðuna í Bandaríkjunum, að herskylda var enn við lýði og margir ungir menn veigruðu sér við að taka þátt í svo vonlitlu, fjarlægu stríði.

Hins vegar var sá fjölmenni hópur, sem beinlínis studdi árásarmennina, en þann hóp fyllti m.a. mestöll sænska þjóðin með sjálfa ríkisstjórnina í fararbroddi. Ég sat á þessum árum tvívegis fundi um Víetnam, þar sem Olof Palme var frummælandi, og get vottað, að maðurinn var ágætlega greindur, vel að sér og fljótur að hugsa. Ég get líka vottað, að stuðningur hans við upphafsmenn Víetnamstríðsins, innrásarheri kommúnista í Indó- Kína, var alger og óskilyrtur. Hann var hinn ágætasti fulltrúi fyrir þær skoðanir, sem hann deildi með milljónum Vesturlandabúa og tugþúsundum Íslendinga á þessum árum.

En hver myrti Palme? Suður- Afríkumenn hafa verið nefndir, enda var Palme orðlagður fyrir baráttu sína gegn kynþáttamisrétti. En fleiri koma til greina. Þegar innrásarherir kommúnista “þjóðfrelsuðu” loks löndin í Indó- Kína með vopnavaldi við gífurlegan fögnuð “lýðræðis”- postula, “friðarsinna” og “mannréttindafrömuða” hvarvetna, hófu Hanoi- menn skipulegar þjóðflokka- og kynþáttaofsóknir, sem vinir þeirra, vinstri menn, tala aldrei um. Kannski var morðingi Palmes maður af fjallaþjóðflokki eða af kinverskum uppruna, eða þá barn svarts bandarísks hermanns, en átrúnaðargoð Palmes, þessa heimskunna “mannréttindafrömuðar”, herstjórarnir í Hanoi, ofsóttu allt þetta fólk með yfirveguðum, miskunnarlausum hætti. Fullkomið kaldlyndi Palmes gagnvart bátafólkinu var alkunnugt, og morðingi hans gæti vel hafa komið úr þeirra röðum.

Og hvað með fórnalömb Castros? Fræg var heimsókn Palmes til Kúbu í kölfar sigurs “þjóðfrelsisaflanna” í Indó- Kína 1975 þar sem þessi kunni “mannréttindafrömuður” hélt hverja lofræðuna af annarri um gestgjafa sinn, en um það leyti voru pólitískir fangar á Kúbu eitthvað um 40.000. Menn sátu þar í fangabúðum í allt að 20 ár fyrir samkynhneigð, að slátra kú eða biðja um hærra kaup, en á Kúbu, eins og í öðrum “verkamannalýðveldum” er verkalýðsbarátta refsiverð. Morðingi Palmes gæti líka hafa verið úr þeirra röðum. Palme notaði tækifærið á Kúbu til að fagna alveg sérstaklega Pol Pot og Rauðum Kmerum, sem þá voru nýkomnir til valda, en einmitt þá rann blóðið í sem allra stríðustu straumum. Morðingi Palmes gæti verið einn þeirra sem komust undan þjóðarmorðingjunum.

Þegar þessi heimskunni “friðarsinni” var á Kúbu hafði Castro einhvern stærsta her í heimi, um hálfa milljón manna undir vopnum, og hélt her sínum úti til styrjalda og manndrápa í 15 löndum víða um heim, ekki síst í Afríku, þar sem menn hans lögðu um 8 milljónir jarðsprengna. Morðingi Palmes gæti verið úr röðum ættingja þeirra sem hermenn eða jarðsprengjur Castros hafa drepið eða limlest. Möguleikarnir eru óteljandi og sömuleiðis eru fórnarlömb kúgunar, þjóðarmorða og hernaðar vina og átrúnaðargoða Palmes, þessa “lýðræðis”- postula, “mannréttindafrömuðar” og “friðarsinna” óteljandi.
Örlög Palmes voru að sönnu hörmuleg og engum óskandi. Hann hefur á síðari árum orðið píslarvottur, átrúnaðargoð og tákngervingur mikils hluta vinstri manna, fólks þeirrar gerðar sem hérlendis stýrir mensévíka- armi Alþýðubandalagsins, svonefndri “Samfylkingu”. Þetta er fólkið sem sagðist ekki vera kommúnistar, en gekk erinda alræðisaflanna í kalda stríðinu undir formerkjum ”lýðræðis”, “friðar” og “mannréttinda”. Ég kann að mörgu leyti betur við bolsévíka- arminn, sem nú nefnir sig “Vinstri græna”. Þeir ganga hreinna til verks.


              Innri óvinir Vesturlanda
Vinstri menn hafa alltaf rangt fyrir sér. Alltaf. Það má bóka, að taki þeir einhvern málstað upp á sína arma, er hann rangur. Þetta er þumalfingursregla, sem ég hef haft síðan í æsku og hún hefur aldrei brugðist mér. Allt þeirra brölt fer í vaskinn. Þetta klikkar aldrei.

Þeir eru fólkið, sem hyllir keisarann og nýju fötin hans. En þeir eru ekki meinlausir sérvitringar eins og don Quixote. Þeir eru Vesturlöndum hættulegir.

Hatrið er sterkari tilfinnig en ástin og það er ekki draumurinn um betri heim sem hvetur vinstri manninn til dáða eins og þeir ímynda sér sjálfir, heldur hatrið. Hatrið á því umburðarlynda frjálsa þjóðfélagi sem elur þá. Vinstri menn, kommúnistar og aðrir, eru innri óvinir Vesturlanda og taka því ávallt og ósjálfrátt málstað ytri óvina þeirra, hverju nafni sem þeir nefnast, því “óvinur óvinar míns er vinur minn”. Hatur þeirra á eigin þjóðfélagi og stuðningurinn við óvini þess verður því afdráttarlausara, þeim mun “lengra til vinstri” (róttækari), sem þeir teljast. “Róttækir” vinstri menn (kommúnistar) studdu ekki aðeins Stalín, heldur einnig Hitler á árunum 1939-1941, því hann var, eins og Stalín fullkominn óvinur hins “borgaralega” (þ.e. frjálsa og lýðræðislega) þjóðfélags, sem þeir vildu tortíma. Vinstri menn, kommúnistar og aðrir, studdu Khomeini erkiklerk af alefli til valda á sínum tíma, því hann var eins og þeir, hatursmaður “Hins mikla Satans”, Bandaríkjanna. Allir vinstri menn, jafnt “róttækir” sem aðrir, vernda og réttlæta Castro enn í dag, að sjálfsögðu samhliða háværu “lýðræðis”- og “mannréttinda”- hjali. Stuðningsyfirlýsing Vinstri grænna við Hamas er nýlegt dæmi og aðdáun allra vinstri manna á Chávez Venezuelaforseta, vini Hvít- Rússa og Írana er annað. Þeir “róttækustu”, gamlir liðsmenn Pol Pots, Albaníu og Norður- Kóreu eru nú farnir að gæla við og réttlæta Talíbana og Al- Qaida. Þeir taka alltaf málstað óvinarins.

Á Víetnamárunum leit svo út um skeið að lýðræðisríki Vesturlanda kynnu að verða alræðinu að bráð, ekki utan frá, heldur innan frá, fyrir tilstyrk innri óvina sinna, jafnt eiginlegra kommúnista og hinna, þeirra sem sögðust ekki vera kommúnistar, en tóku þá sem nú, ávallt málstað óvinanna. Þessi tilfinning greip mig afar sterkt á þessum árum. Framrás kommúnismans minnti á nánast óstöðvandi atlögu múslima að hinum kristna heimi á sjöundu og áttundu öld. Mér fannst stundum í Svíþjóð ég vera síðasti heiðinginn í Rómaveldi undir lokin, þegar kristnir ofstækismenn voru að kæfa klassíska menningu, tjáningarfrelsi, umburðalyndi og frjálsa hugsun með stórasannleika þess tíma að vopni.

Ég varð vitni að því, að margir æskufélagar sem áður höfðu verið skoðanabræður og höfðu, eins og ég upplifað uppreisnina í Ungverjalandi, ris Berlínarmúrsins og innrásina í Tékkóslóvakíu í barnæsku sinni og æsku, snerust á Víetnamárunum til fullkomins og ákafs stuðnings við alræðisöflin. Eitt af mörgum dæmum er einn, sem dröslaði mér upp í gömlu Valhöll og skráði mig í Heimdall (þar sem ég hef þó aldrei starfað). Sá ágæti maður var fáeinum árum síðar orðinn ritstjóri Þjóðviljans. Þannig var tíðarandinn, en sjálfur hef ég aldrei verið hallur undir hugsana- eða skoðanatískuna.

Þegar alræðiskúgunin, þjóðflokkaofsóknirnar, þjóðarmorðin og flóttamannastraumurinn, sem ég og aðrir höfðum spáð allt frá upphafi hófst upp úr 1975, lagðist yfir vandræðaleg þögn, skyld þeirri, sem verður á mannamótum, þegar vond lykt gýs skyndilega upp. Einhver hafði gert í buxurnar. Víetnam og “þjóðfrelsisbaráttan” var snarlega tekin út af dagskrá. Enginn hirti um örlög þess vesalings fólks, sem lenti í klóm “þjóðfrelsaranna”, frekar en um fórnarlömb Castros. ”Lýðræðis”- postular og “mannréttindafrömuðir” höfðu öðrum hnöppum að hneppa. Þögnin lagðist yfir Indó- Kína.
Það er almenn, viðtekin skoðun að Bandaríkjamenn hafi tapað Víetnamstríðinu. En er það alveg rétt? Orrustan tapaðist vissulega, en tapaðist stríðið? Það sem menn virðast ekki geta séð, er að í Víetnam stöðvaðst holskefla heimskommúnismans, sem virtist allt ætla að gleypa á þessum árum. Hinar ýmsu “þjóðfrelsishreyfingar” kommúnista í Suðaustur- Asíu allt frá Burma um Malaysíu og Thaíland til Indónesíu og Filippseyja höfðu ekki lengur stuðning og gufuðu smám saman upp. Máttvana tilraunir kommúnista til frekari útþenslu í Mið- Ameríku og Afganistan runnu út í sandinn. Rauði blóðflekkurinn á landakortinu hætti að stækka eða smita út frá sér.

Eftir Víetnam fjaraði hægt og örugglega undan, og fjórtán árum síðar hrundu höfuðból kommúnismans í Evrópu. Þótt fáeinar hjáleigur séu enn eftir, er ógninni sem af kommúnistum stóð, lokið.

Gamlir liðsmenn þeirra eru þó enn á meðal vor, og þeir munu halda áfram, enn sem fyrr, að grafa undan eigin þjóðfélagi. Þeir munu áfram taka málstað allra þeirra, hverju nafni sem þeir nefnast, sem vilja hið frjálsa, lýðræðislega, mannúðlega, umburðarlynda þjóðfélag Vesturlanda feigt.

Og þeir munu enn sem fyrr hrópa hæst allra um frið, mannúð og manngæsku, lítilmagna, frelsi, lýðræði, og mannréttindi.