Hitler, Mussolini og Jón Gnarr

Ég veit vel, að margir munu hvá þegar ég segi þetta, en ég sé ekki betur en að fólkið sem kaus Jón Gera Narr sé beinir arftakar þeirra sem kusu á sínum tíma þá Mussolini og Hitler. Þeir fengu raunar hlutfallsega svipað fylgi og íslenski kjáninn. Í öllum tilvikum er um að ræða einfaldar sálir sem ímynda sér að hægt sé að lækna vandamál heimsins með því að fá „nýja menn“ til valda. Lausnarorðið er „breytingar“.

Þeir Mussolini og síðar Hitler voru á sínum tíma „nýir menn“, með nýja stefnu. Þeir boðuðu nýjar lausnir og höfðu mikið og hávært fjöldafylgi meðal einfeldninga af ýmsu tagi. Það voru nefnilega ekki illmenni, heldur kjánar sem komu þeim til valda.  

Kosning Jóns G. Narr sýnir fyrst og fremst ömurlegan lýðræðisþroska þjóðarinnar. Fólk sem ver atkvæði sínu á þennan hátt ætti varla að hafa kosningarétt. Ég hef stundum fengið smjörþefinn af hugarheimi þessa liðs þegar það skrifar athugasemdir á bloggið mitt. Það er dapurlegt til þess að vita að slíkt fólk skuli hafa náð 34% fylgi í Reykjavík. Þetta vekur í mínum huga spurningar um hvort ekki eigi að takmarka kosningaréttinn eitthvað, eða a.m.k. að hækka kosningaaldurinn. Sagan sýnir ótvírætt að gífurleg hætta getur skapast ef fólk af þessu tagi fær völdin.

Í lok fyrri heimstyrjaldar ríkti mikil upplausn í Evrópu og upp spruttu fjölmargar “grasrótarhreyfingar”. Í Rússlandi hafði lítill hópur „aðgerðarsinna” undir stjórn Lenins hrifsað völdin af ráðlausri, ráðvilltri stjórn mensévíka og á Ítalíu stofnaði gamall marxisti, Benito Mussolini, nýja “grasrótarhreyfingu”, sem sópaði að sér fylgi. Hann lofaði nýju og betra þjóðfélagi gegn hinu „gamla, rotna og spillta“ valdakerfi á Ítalíu. Fjöldahreyfing hans náði svo völdum 1922. Mussolini var sem fyrr sagði framan af ákafur kommúnisti og marxisti en snerist gegn Lenin og liðsmönnum hans í heimsstyrjöldinni. Fjöldamargt í kenningum og stjórnkerfi ítalskra fasista var þó frá Marx, Lenin og kommúnistum runnið og síðan tekið upp af nasistum, ekki síst algert alræðisvald Flokksins.

Um 1930 skall svo kreppan yfir af fullum þunga. Efnahagur Þýskalands var í kalda koli og stjórnvöld vissu ekki sitt rjúkandi ráð. Hópar „mótmælenda“ af ýmsu tagi óðu um götur og torg. Þeir heimtuðu „nýja menn“ til valda og fengu að lokum vilja sínum framgegnt. Lýðræðislega kjörin stjórnvöld gáfust upp og allir vita hvernig fór.

Fólkið sem hér á Íslandi hefur gert Hörð Torfason eða Jón Gera Narr að átrúnaðargoðum og leiðtogum er af svipuðu tagi og þær einföldu sálir sem á sínum tíma studdu nasista/fasista (og kommúnista). Það fólk taldi sig, eins og kjósendur Jóns G. Narrs, vera að „mótmæla“ einhverju. Þetta fólk vissi ekki afleiðingar gerða sinna, því enginn veit fyrir fram, hvað framtíðin ber í skauti sér. Það sá í þeim Mussolini og Hitler „nýja menn“ með „nýjar lausnir“, sem mundu svo veifa einhverjum töfrasprota og stofna nýtt og betra þjóðfélag, alls ólíkt hinu „spillta og rotna“ lýðræðisþjóðfélagi sem augljóslega réði ekki neitt við neitt. Jón G. er vissulega meinlausari en þeir Mussolini og Hitler, en sömu grundvallarástæður voru fyrir valdatöku þeirra og sams konar fólk kýs hann og áður studdu alræðisherrana fyrrnefndu. Það gleymist oftast, að ekki aðeins kommúnistar, heldur líka nasistar og ítalskir fasistar hugðust stofna nýjan og betri heim.  

Eins og ég sagði í upphafi voru það ekki illmenni, heldur kjánar, sem komu Hitler og Mussolini til valda. 

Wikileaks kemur óorði á Íslendinga

Ég hef þrisvar áður fjallað um þetta mál, síðast í færslunni, „Wikileaks, Launaðir njósnarar eða nysamir sakleysingjar“ en einnig í færslunum: „Verður RÚV ábyrgt fyrir hryðjuverkum?“ og „RÚV spillir enn samskiptunum við Bandaríkin“ Í þeim færslum kemur flest fram, það sem ég hef  að segja um þetta mál, sem er að skaða orðstír landsins meðal bandamanna okkar og ekki aðeins Bandaríkjamanna, enn frekar en orðið er. Var þó varla þörf á því.

Nú kann að vera að síðan sé ekki vistuð hér, en það er ekki málið. Ísland er alls staðar nefnt þegar þetta mál ber á góma og það er nóg. Stjórnvöld hér þurfa að láta það koma skýrt fram að þessi starfsemi er framandi Íslandi og Íslendingum og okkur með öllu óviðkomandi. 

Annars verður landið í hugum margra griðastaður fyrir hryðjuverkamenn, njósarara og unidrróðursmenn Al-Qaida og annarra slikra. Raunar er alls ekki ólíklegt að þeir muni í framhaldinu fá sívaxandi áhuga á Íslandi.

Er það þetta sem við viljum? 

Vill loka fyrir Wikileaks

Fötluðum úthýst úr miðbænum

Ég varð fyrir því óláni úti á Spáni fyrir fimmtán árum að verða fyrir bíl og hef síðan verið lítt fær til gangs nema stuttar vegalengdir. Þetta kemur ekki mikið að sök ef ég þarf að ganga stutt frá bílnum. Gönguradíusinn án hvíldar er varla mikið yfir 50 metrar en raunar vantar víðast hvar bekki til að hvílast á. Ég hef að sjálfsögðu miða á bílnum og væri í miklum vanda staddur ef ég hefði ekki aðgang að stæðum fatlaðra. Nú hefur hinn nýi borgarstjóri látið til sín taka í óendanlegri visku sinni. Hann hefur úthýst mér og öðrum fötluðum úr miðbænum.

En þetta er aðeins byrjunin. Hvað kemur næst? 

Viðbót 13.7. Þeir sem stjórna Jóni G. Narr hafa nú séð aðeins að sér og hafa opnað að hluta svo hægt er að komast inn í Pósthússtrætið. En eftir stendur: Hvað kemur næst. Þetta fólk er víst til alls. 

Önnur viðbót 14.7. Opnunin í Pósthússtræti gildir aðeins til klukkan ellefu á virkum dögum og er til að kaupahéðnar geti fengið vörubíla með birgðir til sín. Hreyfihömluðum er áfram úthýst úr miðborginni nema rétt í morgunsárið.

Eiríkur rauði fann Ameríku

Ég  var einu sinni sem oftar að gramsa á Tímarit.is og fann þá þessa grein, sem ég var næstum búin að gleyma. Hún var skrifuð þegar landafunda- hjalið og þjóðremban var í hámarki 1992 í tilefni af 500 ára afmæli ferðar Kólumbusar. Mér finnst full ástæða til að birta hana aftur hér. Mínar skoðanir um þetta hafi ekkert breyst síðan í Austurbæjaskólanum fyrir hálfri öld. Grænland var, er og hefur alltaf verið í Ameríku.

 

 

Mér er það ennþá minnisstætt hvað krakkarnir hlógu dátt einu sinni í sögutíma í Austurbæjarskólanum, þegar kennarinn spurði út í bekkinn hver hefði fundið Ameríku. Í landafræðitíma skömmu áður hafði mér verið kennt að Grænland væri í Ameríku, svo ég hrópaði hátt og snjallt: „Eiríkur rauði!" Þótt síðan sé nú liðinn rúmur aldarþriðjungur hef ég aldrei breytt þessari skoðun minni, né haft ástæðu til þess.

Í haust er á döfinni beggja megin Atlantshafsins heljarmikið húllumhæ vegna ferðar Kólumbusar til nokkurra eyja í Karíbahafí árið 1492. Engin ástæða er til að gera lítið úr Kólumbusi né hinni sögufrægu og sögulegu ferð hans. Hún skipti sköpum og var vissulega meðal merkustu atburða í allri mannkynssögunni. Kólumbus á heiðurinn af því að gera Evrópumönnum almennt ljósa tilvist heimsálfunnar og ferð hans kom af stað hinum gífurlegu fólksflutningum vestur þangað síðasta hálfa árþúsundið.

Flestum — og þótt merkilegt megi virðast einnig Íslendingum — sést hins vegar yfír, að þegar þessir fólksflutningar hófust um 1500 hafði hluti hinnar miklu heimsálfu verið byggður Evrópumönnum — raunar rammkaþólskum — í önnur 500 ár. Mér hafa lengi fundist hlálegar deilurnar miklu um það, hvor þeirra Kólumbusar eða Leifs heppna hafi fundið heimsálfuna Ameriku. Það er skjalfest, að faðir hins síðarnefnda var búinn að þessu þegar um árið 982. 

Önnur deila sýnu hjákátlegri stendur um það, hvers konar passa Leifur hefði borið, íslenskan eða norskan. Eins og flestir vita var Eiríkur, faðir Leifs, fæddur á Jaðri í Noregi, en fólk Þjóðhildar, móður Leifs hafði komist hingað einhverjum árum eða áratugum á undan Eiríki, sömuleiðis frá Noregi. Hún hefði því trúlega haft þennan bláa íslenska. Það er raunar alls ekki víst, hvort sá rauðhærði ribbaldi, Eiríkur Þorvaldsson, hefði nokkurn passa getað fengið í Noregi eða aðra pappíra þegar hann hljópst þar úr landi.

Um Leif heppna Eiríksson er það að segja, að þótt hann kunni hafa verið fæddur hér, og annað foreldri hans að minnsta kosti teldist íslenskt hefði þjóðerni hans alls ekki verið ljóst. Leifur var barnungur þegar hann fluttist héðan alfarinn (þ.e ef hann fæddist hér, sem er ósannað) og minningar hans af Íslandi hljóta að hafa verið óljósar, ef nokkrar. Það er ekki líklegt að faðir hans, og jafnvel móðir, hafi talað vel um Ísland og Íslendinga, eftir að Eiríkur var hér hrakinn úr landi og ólíklegt að Leifur sonur hans hefði sóst eftir íslensku vegabréfi. Á því getur varla leikið vafi, að Leifur hefði viljað vera Grænlendingur og passi hans verið grænlenskur, hefðu slíkir pappírar verið gefnir út á þeim dögum. Hann var fyrstur norrænna manna sem ól nær allan aldur sinn í Vesturheimi og má því teljast fyrsti Ameríkumaðurinn af evrópskum ættum. 

 Það er skrýtið og skondið að tala um að hann hafí ekki fundið Ameríku fyrr en á fullorðinsárum.

Ég endurtek að Grænland er í heimsálfunni Ameríku. Það er ekki umdeilt og hefur mér vitanlega aldrei nokkru sinni verið. Jarðfræði, jurta- og dýralíf er hið sama og á nálægum eyjum Kanada og í Alaska og mannlíf og menning frumbyggja (Inuíta eða Eskimóa) er hin sama og þar. Eins og ég sagði: Málið er ekki umdeilt. Hin löngu völd Dana og sú staðreynd að frá upphafi hefur Grænland stjórnarfarslega aldrei tilheyrt sömu heild og aðrir hlutar Norður-Ameríku hlýtur að hafa ruglað fólk í ríminu. Engum dettur í hug að segja að t.d. Baffinsland eða Ellesmere-eyja séu ekki í Ameríku. Enginn náttúrufræðingur, mannfræðingur né landfræðingur lætur sér detta það í hug að Grænland sé síður í Ameríku en þær eyjar Karíbahafs sem Kólumbus heimsótti 1492. Ég bið lesandann að fletta þessu upp ef hann trúir mér ekki. Ártöl á þessu tímabili Íslandssögunnar eru nokkuð óviss og umdeild. Þó má setja landafundasögu Ameríku upp á eftirfarandi hátt: Í ár höldum við upp á 500 ára afmæli ferðar Kólumbusar og flutninga Evrópumanna í kjölfarið til meginlandanna beggja. Við höldum líka upp á 992 ára afmæli ferðar Leifs heppna og fundar meginlands Ameriku. Reyndar gætum við líka haldið upp á 1006 ára byggð evrópskra manna í Vesturheimi, því' hún hófst 986 (einhverntíma á árunum 985-987). En fyrst og fremst ættum við að halda upp á 1010 ára afmæli ferðar Eiríks rauða og fundar Ameríku.  

Eftir á að hyggja finnst mér að ég hefði átt að skrifa þetta 1982.  

Það voru 71%, ekki sjötíu

Ég vil vísa mönnum í færsluna „Sjötíu prósentin sigra alltaf“ neðar á þessari síðu. Við þá færslu er litlu að bæta öðru en því að ég misreiknaði mig um eitt prósent.

En hvenær hættir þetta að vera fyndið? 

Meirihlutinn með 71% fylgi

Á að refsa þeim?

Þessi grein er í nýjasta hefti Þjóðmála, sem komið er út. Þar endar greinin hins vegar fyrir mistök í umbroti á kafla úr gömlu blaði eftir einhvern annan mann. Gallinn er að erfitt er að sjá samskeytin. Síðustu orðin í minni grein eru: „Þeir ættu að minnsta kosti að þegja“. Allt það sem á eftir kemur er mér óviðkomandi þótt það sé vafalaust ágætt, en það truflar mjög slagkraft greinarinnar eins og hún birtist í blaðinu.

Eins og raunar kemur fram í greininni hef ég áður skrifað um náskylt mál í greinaflokknum eða ritgerðinni „Öfugmælavísu“, sem er ágætis viðauki við það sem hér er skrifað, en þar fer ég nánar í aðalefni þessarar greinar.

Þess má geta að Davíð Oddsson vitnaði í löngu máli í þessa grein í Reykjavíkurbréfi 26. júní s.l. 

Vinstri menn, kommúnistar og aðrir hafa mjög lengi vakið athygli mína. Fjöldamargt í háttalagi og uppátækjum þessa fólks hefur valdið mér undrun og heilabrotum allt síðan í barnæsku fram á þennan dag. Fyrir hverju gengur það? Af hverju hagar það sér svona?

Það er þó réttast að reyna að skýra strax hvað ég á við með „vinstra fólk“. Stundum er talað um að „hægri“ og „vinstri“ séu óljós og úrelt hugtök í stjórnmálum. Ég tel svo ekki vera. Þessi skipting í fylkingar er enn jafn afdráttarlaus og hún hefur lengi verið. Vinstri menn eru þeir sem ávallt taka málstað óvina Vesturlanda, hverju nafni sem þeir nefnast. Á kaldastríðsárunum sáu þeir bandamenn og/eða beinlínis vini í alræðisherrum kommúnistalandanna, sem vildu eins og þeir sjálfir tortíma þjóðfélögum Vesturlanda. Það mistókst, en þeir standa þó enn, eftir mætti, vörð um Castro.

Eftir lok kalda stríðsins leita þeir nýrra bandamanna og reyna t.d. (að sjálfsögðu með „lýðræði“ og „mannréttindi“ á vörum) að réttlæta Hamas og Hisbolla, jafnvel Talíbana eða Al Qaida eða þá Chávez, vin Írana og Hvít- Rússa. Þetta fólk hefur alltaf verið og er enn innri óvinir Vesturlanda og hefur ávallt tekið og mun áfram taka málstað óvinanna og reyna með öllum ráðum að níða Vesturlönd og bregða fæti fyrir hagsmuni þeirra á öllum sviðum og í smáu jafnt sem stóru. Meira að segja geta þeir ekki látið sögu Vesturlanda í friði. Þar hagræða þeir og/eða beinlínis falsa sögulegar og aðrar staðreyndir Vesturlöndum í óhag.

Ég er upp alinn í kalda stríðinu og komst mjög snemma niður á afar einfalda skilgreiningu á því hvað greindi vinstra fólk frá „hægri“: Stuðningur, ýmist virkur eða þögull, við hina algeru kúgun líkama og sálar sem fram fór í alræðisríkjum kommúnista. Þeir sem studdu eða báru blak af böðlunum voru vinstri menn. Þeir sem höfðu fullkomna, ómengaða andstyggð á því sem fram fór í „sæluríkjunum“ voru „hægri“ menn.

Þegar framsóknarmenn vildu til dæmis á sínum tíma höfða til vinstri manna stofnuðu þeir „vináttufélag“ við valdhafa í Búlgaríu (kommúnistar kölluðu sig þar „Bændaflokkinn“). Þeir vissu sem var, að hvers kyns blíðuhót við alræðiskúgarana í austri yrði túlkað sem vinstri stefna.
Ég veit raunar fullvel að þessi einfalda skilgreining segir fjarri því alla sögu, auk þess að hún er að verða úrelt eftir lok kalda stríðsins en er þó enn vel gjaldgeng sem sést best á því að ekki þarf annað, enn þann dag í dag, til að komast að því hvort einhver sé til „hægri“ eða vinstri en að spyrja viðkomandi um ástandið á Kúbu. Sá sem bregst til varnar fyrir Castro og/eða reynir að réttlæta ódæðisverkin er vinstri maður. Sá sem ekki reynir að bera í bætifláka fyrir kúgarann og harðstjórann er „hægri“ maður.

Fyrir dómstólum er venja að dæma ekki aðeins hinn seka, heldur líka hinn meðseka, sökunautinn, yfirhilmarann. Því má alls ekki gleyma jábræðrum kommúnista úr röðum „annarra vinstri manna”, sem voru og eru miklu, miklu fleiri en eiginlegir kommúnistar. Þeirra hlutverk í kalda stríðinu var fyrst og fremst að þegja um eða gera sem minnst úr ódæðisverkum kommúnista og ekki síst, að stimpla hvern þann „fasista”, sem sagði sannleikann um það sem fram fór í alræðisríkjunum. Mér finnst don Quixote merkilegri en Sancho Panza. Ég er líka þannig gerður, að mér finnst þjófurinn, þótt vondur sé, að flestu leyti markverðari persóna en þjófsnauturinn. Þess vegna finnast mér, þrátt fyrir allt, Vinstri grænir miklu, miklu, miklu merkilegri en Samfylkingin og Framsókn.

Þeir sem yfirleitt eru taldir til „hægri“ í stjórnmálum eru hins vegar afar mislitur hópur. Þeir eiga í rauninni nánast ekki neitt sameiginlegt annað en fullkomna andúð á kommúnistum og jámönnum þeirra á vinstri væng. Til dæmis eru þeir Hitler og Hayek báðir taldir til „öfga- hægrimanna“ af vinstra fólki, sem spyrðir þá jafnvel saman í einfeldni sinni. Ég skrifa því „hægri“ með gæsalöppum en vinstri ekki.
Stuðningsmenn einhvers málefnis eiga nefnilega alltaf miklu meira sameiginlegt en andstæðingar þess.

Ég ætla ekki að ræða hér í löngu máli stuðning þúsunda núlifandi Íslendinga, margra þeirra enn valdamikla í stjórnmálum, fjölmiðlun og menningarlífi við kúgara og þjóðarmorðingja kommúnista. Það hafa aðrir gert. Mér finnst miklu merkilegra síbyljuhjal þeirra samtímis um “lýðræði” og “mannréttindi”, sem kristallast í þátttöku margra þeirra, sem hæst hafa í “mannréttindabaráttunni” samtímis og samhliða í Amnesty og í sérstökum “vináttufélögum” við ýmsar blóði drifnustu alræðisstjórnir tuttugustu aldar, en um slíkt er auðvelt að finna skjalfest dæmi meðal manna sem enn gegna háum stöðum.

Nú eru að alast upp nýjar kynslóðir í landinu, sem ekki muna fortíð þeirra, sem enn hafa mest öll völd í vinstri hreyfingunni, jafnt í stjórnmálum sem í fjölmiðlun og menningarlífi. Þessi völd hrifsuðu þeir fyrir mörgum áratugum og beita þeim nú óspart til að eyða eigin fortíð og þar með sögu þjóðarinnar á 20. öld. Hver sá sem hreyfir athugasemd er umsvifalaust sakaður um „kaldastríðshugsunarhátt” og „fortíðarhyggju” og stimplaður „fasisti”, ef ekki eitthvað ennþá verra. Vinstri menn beita purrkunarlaust aðstöðu sinni til að þurrka út söguna og hefur tekist það ótrúlega vel. Það unga fólk, sem nú kýs Alþýðubandalagsflokkana tvo og Framsókn þekkir ekki fortíð foringja sinna. Hún hefur verið þurrkuð út, ekki síst vegna gífurlegra sterkar stöðu vinstri manna í menntakerfinu, fjölmiðlun og menningarlífi og ég tel það aðalástæðu þess, að þeir komast að því er virðist átölulaust upp með „lýðræðis-“ og „mannréttinda-“ hjalið. Jafnvel hörðustu andstæðingar þeirra, a.m.k. af yngri kynslóð hreyfa engum andmælum.

Einhverjir kunna að halda, að þessi háværu hróp um „lýðræði“ og „mannréttindi“ séu það sem kalla mætti “afturbatapíku- syndróm”. þ.e. að eftir hrun járntjaldsins 1989-1991 hafi þeir, eins og Páll postuli á leiðinni til Damaskus séð villu síns vegar og turnast, en það er alrangt. Hrópin um mannúð og manngæsku, „frið“, “lýðræði”, “tjáningarfrelsi” og “mannréttindi” hafa streymt frá þessu fólki í látlausri, óstöðvandi síbylju í marga, marga áratugi.

Enginn getur stjórnað í tómarúmi. Allir harðstjórar sögunnar hafa átt sér stuðningsmenn og aðdáendur. Annars gætu þeir ekki stjórnað. Því er það alls ekkert nýtt eða sérstaklega merkilegt að íslenskir menn hafi hrifist af og stutt fjarlæga harðstjóra. Meira að segja Pol Pot átti sér dyggan hóp íslenskra liðsmanna sem skrifuðu m.a. langar greinar í Moggann til liðs við Rauða Kmera þegar blóðbaðið stóð sem hæst. Þetta er slæmt, en slíkt er þó hægt að skilja, a.m.k. í ljósi sögunnar og jafnvel fyrirgefa og gleyma. Það er nefnilega ekki stuðningurinn, beinn eða óbeinn, og aðdáunin á kúgurum, böðlum og þjóðarmorðingjum, sem alltaf hefur farið mest fyrir brjóstið á mér, heldur lýðræðis- og mannréttindahjalið, sem fram fer alveg samtímis. Það voru einmitt þessi háværu hróp um „verkalýðinn“, sem kommúnistar svínbeygja og kúga, „lítilmagnann“, sem þeir troða í svaðið, „friðinn“, þegar þeir sjálfir hrinda af stað styrjöldum, „mannréttindin“, sem þeir þverbrjóta hvarvetna og „lýðræðið“ sem þeir svívirða og saurga, sem fyrst og fremst ollu fullkominni andstyggð minni á kommúnisma og hvers kyns vinstrimennsku strax í barnæsku á sjötta áratugnum og allt fram á þennan dag.

Ég hef á liðnum árum stöku sinnum skrifað um þetta áhugamál mitt, vinstri mennskuna, aðallega í Moggann og glöggir lesendur hafa kannski veitt athygli sérstakri áherslu minni á „vináttufélögin“. Þau stofnuðu íslenskir„lýðræðis-“ og „mannréttindafrömuðir“, undantekningarlaust ákafir friðarsinnar, menningar- og mannúðarmenn, við t.d. Sovétríkin (MÍR), Kína Maos, Austur- Þýskaland, Kúbu, Víetnam, Norður- Kóreu, Albaníu o.s,frv. Mér finnast þau alveg einstaklega merkileg og hafa verið stórlega vanrækt af andstæðingum vinstri manna. Þátttaka vinstri- stjórnmálamanna og ekki síður menningar- og mannúðarmanna í þeim sýnir í hnotskurn hve ólíkt vinstra fólk er svonefndum „hægri mönnum“ í raun. Hvað hefði verið sagt, ef einhverjar íslenskar „hægri bullur“ hefðu á sínum tíma stofnað „vináttufélög“ við Batista, Franco, Stroessner, Papa Doc eða Pinochet? Hefði þeim verið leyft að strika yfir og gleyma fortíð sinni? Hefðu slíkir menn verið kosnir á þing eða á Bessastaði? Hefði þeim verið hampað í menningarlífinu? Hefðu þeir gengið í Amnesty samtímis „vináttufélaga-“ bröltinu og hrópað hátt og snjallt á torgum um „lýðræði“ og „mannréttindi?“ Ég held ekki. Engin slík „vináttufélög“ voru stofnuð og enginn fasisti/nasisti með snefil af sjálsvirðingu mundi nokkurn tíman ganga í Amnesty. Slíkur maður yrði líka trúlega rekinn úr flokknum. Það er einfaldlega ekki þeirra stíll. Hvað sem annars má segja um þá verður að segjast að þeir hafa vissa sómatilfinningu.

Þáttur vestrænna vinstri manna, fjölmiðlafólks og listamanna, ekki síst rithöfunda, í því að viðhalda kúgun og alræði innan kommúnistaríkjanna í kalda stríðinu var mikill, en fáir hafa þó veitt þessu þá athygli sem vert er. Með rangfærslum sínum og síbyljugagnrýni á allt það, sem þeir töldu miður fara hér vestanmegin, sáu þeir nefnilega áróðursmeisturum austantjalds fyrir ómetanlegum skotfærum, sem síðan voru notuð til að villa um fyrir þegnum Gúlagsins. Sú kænlega upplogna mynd, sem þetta fólk fékk af Vesturlöndum, var að verulegu leyti dregin upp af vestrænum rithöfundum, kommúnistum og öðrum vinstri mönnum — jámönnum þeirra — og af vinstra- fjölmiðlafólki, sem nóg er af. Fréttastofa RÚV er ágætt dæmi um slíkan málflutning, sem til forna var kenndur við Hildiríðarsyni. Erfitt er eða ómögulegt að bregðast við þessu, og notfæra vinstri menn sér þannig það tjáningarfrelsi, sem er undirstaða vestrænnar menningar, til þess að grafa undan henni. Þeir nota frelsið til að drepa frelsið.

Þáttur í þessu var starf fyrrnefndra „vináttufélaga“. Með þátttöku í þeim vildu hinir „róttækari“ í hópi vinstri manna sýna hollustu sína við viðkomandi alræðisstjórn. Félagar í slíkum samtökum geta með engu móti skorast undan að teljast virkir stuðningsmenn alræðiskúgunar. Má, sem fyrr sagði, hugsa sér viðbrögðin ef „vináttufélög” yrðu hér stofnuð við einræðis- og herforingjastjórnir í þriðja heiminum, t.d í Súdan eða Burma. Félög þessi áttu m.a. að annast „menningartengsl”. Þannig voru fengnir listamenn, sem voru stjórnvöldum þóknanlegir, og látið í það skína, að hér væri um samskipti „alþýðu” landanna að ræða (ættingjum listamannanna var yfirleitt haldið í gíslingu á meðan til að tryggja endurkomu þeirra). Í heimalandinu var síðan látið svo, sem íslenskir félagar „vináttufélagsins” túlkuðu hinar réttu skoðanir íslensks almennings. Samtök af þessu tagi voru þannig beinlínis stofnuð til stuðnings alræðisstjórnunum, og til að villa um fyrir og blekkja þegna þeirra. Félagar í t.d. „vináttufélaginu” við Kúbu, sem enn er starfandi, munu seint krefjast þess, að grundvallarmannréttindum verði komið á hvað þá að þar verði stofnuð frjáls verkalýðsfélög, þótt þarna sé um að ræða ákafa „mannréttindafrömuði “ og sanna „verkalýðssinna“.

Bókstaflega allir stjórnar- og og framámenn í Alþýðubandalaginu tóku þátt í þessu brölti, einnig þeir sem nú mynda mensévíka- eða kjána- arm þess, sem nefnist „Samfylkingin“. Til dæmis hefur sá ágæti maður og fyrrum Þjóðviljaritstjóri sem nú fer með utanríkismál þjóðarinnar skýrt frá ferðalögum sínum um Austur- Evrópu á vegum hinna ýmsu „vináttufélaga“ við kúgarana. Eins og allir geta gengið úr skugga um í blaðinu frá þessum árum hrópaði hann alveg jafn hátt um „lýðræði“ og „mannréttindi“ þá og hann gerir nú.

Þáttur þeirra Íslendinga, sem hafa fundið innra með sér ákafa þörf til að ganga í eða beinlínis stofna sérstök „vináttufélög“ við blóði drifnar alræðisstjórnir samtímis og samhliða Amnesty- starfi er kapítuli út af fyrir sig, en ég fór fyrst að veita þessu atriði athygli í greinum og auglýsingum í Þjóðviljanum á árunum kringum 1980, þar sem forystumenn fyrrnendra „vináttufélaga“ voru m.a. kynntir sem framsögumenn um „lýðræði“ og „mannréttindi“ á Amnesty- fundum. Nú hef ég ekki undir höndum félagaskrár „vináttufélaganna“, en þar störfuðu sem fyrr sagði flest allir eða allir helstu forkólfar í Alþýðubandalaginu. Mjög gott og þarft framtak væri, ef einhver ungur fræðimaður mundi taka sig til og bera saman félaga í „vináttufélögum“ og félagaskrár Amnesty á sama tíma. Ég er hér ekki endilega að tala um rannsóknir í stjórnmálafræði. Miklu frekar ætti slík rannsókn að fara fram undir formerkjum sálfræði ef ekki beinlínis sem doktorsverkefni í geðlæknisfræði, því sálarlíf þessa fólks er og hlýtur að vera stórmerkilegt rannsóknarefni. Þessir ágætu vinstri menn sjá nefnilega ekki nokkurn skapaðan hlut athugaverðan við framferði sitt, ekki ósvipað og menn sem eru beinlínis haldnir alvarlegum og þungbærum geðsjúkdómum. Það væri líka alls ekki úr vegi að skoða fortíð ýmissa hinna löglærðu manna sem hæst berja sér á brjóst í „mannréttindabaráttunni“. Hafa þeir kannski líka verið í „vináttufélögum“? Og jafnvel þótt svo sé ekki, hvers vegna styðja þeir þá og starfa með stjórnmálaflokkum og mönnum sem hafa sýnt raunverulega afstöðu sína til lýðræðis og mannréttinda með svo afdráttarlausum og ótvíræðum hætti?

Raunar tel ég mig hafa uppgötvað tilekið lögmál til skýringar á þessu og ýmsu fleira í háttlagi vinstri manna. Um nafngift finnst mér rétt að leita innblásturs til Stígamóta og kalla þetta því einfaldlega „Nei-þýðir-já-lögmálið“. Það hljóðar svo: Menn fordæma það ávallt harðast í orði sem þeir styðja afdráttarlausast á borði.
Til þess að vísindalögmál teljist marktækt verður það að hafa spásagnargildi, en svo vill til, að afar auðvelt er að ganga úr skugga um gildi nei-þýðir-já-lögmálsins. Alþingistíðindi hafa verið tölvusett í mörg ár og því vandalaust að orðtaka þau með tilliti til „mannréttindabaráttunnar“, t.d. með því að kanna notkun á orðunum „lýðræði“ og „mannréttindi“.
Ég spái því, samkvæmt fyrrnefndu lögmáli, að verði þetta gert muni koma í ljós, að það séu þingmenn úr báðum örmum gamla Alþýðubandalagsins, einkum þó VG, sem oftast allra hafa úr ræðustól býsnast út af skorti á „lýðræði“ og „mannréttindum“ heima og erlendis undanfarin tuttugu ár eða svo. Sumir þeirra opna varla munninn, án þess að endurtaka þessi orð nokkrum sinnum, eins og þeim sé ekki sjálfrátt.
Metið munu vafalaust eiga þeir þingmenn, sem mest og best hafa starfað í títtnefndum „vináttufélögum“ við alræðisríki fyrir fall Berlínarmúrsins 1989 og síðar, samtímis virkri og háværri þátttöku í „mannréttindabaráttunni“.
Samkvæmt nei-þýðir-já-lögmálinu má m.ö.o. reikna með því að stuðningsmanna kúgunar sé að leita meðal þeirra sem harðast berjast fyrir mannréttindum, þeirra sem hvetja til styrjalda sé helst að leita meðal friðarsinna o.s. frv., en hér gefst ekki rúm til að gera nánari grein fyrir nei-þýðir-já lögmálinu. Um það fjallaði ég raunar í greinaflokki í Mogganum sem nefnist „Öfugmælavísa“, (nú á bloggsíðu minni) fyrir mörgum árum.

En víkjum að lokum að fyrirsögn þessarar greinar. Á að refsa þeim?

Þriðja ríki Hitlers drukknaði í blóði. Það var upprætt og forkólfarnir dregnir fyrir rétt. Stuðningsmenn þess hafa farið með veggjum síðan, en eru þó enn ofsóttir, þótt þeir sem þá voru unglingar séu nú örvasa gamalmenni. Þar talar enginn um „fortíðarhyggju“. Allt öðru máli gegnir um þá sem studdu hina alræðiskúgarana og þjóðarmorðingjana. Þeir hafa þó valdið enn miklu meiri hörmungum í nærfellt öld en nasistar komust yfir á tólf ára valdaskeiði sínu. Ég væri þó í rauninni jafnvel tilbúinn til að láta kyrrt liggja og stroka yfir sögu 20. aldar að mestu leyti, ef ekki væri vegna grundvallarþáttar í háttalagi vinstri manna sem greinir þá alfarið frá svonefndum „hægri“ mönnum. Þeir hafa tekið út patent á öllu því góða í lífinu og það sem meira er, þeir hafa komist að mestu upp með það óáreittir. Fyrrum stuðningsmenn Hitlers hafa aldrei verið orðaðir við „lýðræðis“- eða „friðarbaráttu“. Enn síður hafa liðsmenn nasista talið sig sérstaklega útvalda til að hafa forystu um „mannréttindabaráttu“. Þeir virðast að minnsta kosti kunnna að skammast sín.

Það kunna íslenskir stuðnings- og jámenn alræðiskúgunarkerfis kommúnista hins vegar alls ekki. Á þeim er engan bilbug að finna. Nú eru þeir meira að segja búnir að stofna „mannréttindaráðuneyti“. Enginn virðist sjá neitt athugavert við það. Þeir fara ótrauðir sínu fram og enginn virðist sjá neitt athugavert við „lýðræðs-“ og „mannréttinda-“ bröltið nema kannski ég.

Skiptir sagan máli? Skiptir fortíðin yfirleitt máli? Á ekki að strika alveg yfir hana og byrja upp á nýtt? Skiptir sú blákalda staðreynd máli að ýmsir þeirra sem nú fara með æðstu völd og embætti í landinu voru þar til fyrir fáeinum árum ákafir stuðnings- og jámenn einhverrar algerustu og miskunnarlausustu kúgunar líkama og sálar sem dæmi eru um í gjörvallri mannkynssögunni, þar á meðal félagar í sérstökum „vináttufélögum“ við blóði drifnar harðstjórnir?

Þennan stuðning er þrátt fyrir allt hægt að skilja og jafnvel fyrirgefa. Ég væri reyndar tilbúinn að gleyma þessu öllu ef ekki væri „lýðræðis-“ og „mannréttinda-“ hjalið.
Því mun ég ekki gleyma og seint fyrirgefa. Fyrir það ætti að refsa þeim. Þeir ættu a.m.k. að þegja.

Hér tekur við í Þjóðmálum sem fyrr sagði lokakafli fyrir slysni sem er mér og Jakobi ritstjóra með öllu óviðkomandi en þar er rætt um hugmyndafræði. Gallinn er að samskeytin eru nánast ósýnileg þannig að menn gætu haldið að ég hefði skrifað þetta, en þessi kafli stórspillir greininni og nánast eyðileggur hana. Ég er alls ekki viss um að skýringa á framferði vinstra fólks sé að leita í hugmyndafræði, þótt það sé skoðun þess sem þarna skrifar. Ég hallast fremur að því að skýringarnar séu sálrænar, faldar djúpt í sjálfu sálarlífi vinstri mannsins.  Sönn hræsni kemur frá hjartanu og góður vinstri maður, sem starfar t.d. samtímis í Amnesty og Kúbuvinafégaginu sér í raun og sannleika ekki nokkurn skapaðan hlut athugaverðan við framferði sitt.

Ég vil raunar hér að lokum bæta við dáltilum kafla sem er undir lok „Öfugmælavísu“, en þá ritgerð ættu menn gjarnan að lesa að aflokinni þessari grein:

 „Rússagrýla er dauð. En Grýlubörnin lifa og munu halda áfram að geta af sér afkvæmi, því skýringar á háttalagi þeirra er fremur að leita á vettvangi sálfræði en stjórnmála. Vinstrimennskunni verður varla útrýmt, fremur en sýndarmennskunni, vandlætingunni eða óskhyggjunni. Hún mun skjóta upp kollinum í einhverri mynd, undir einhverju nafni. Blekkingin er fallegri en raunveruleikinn, og menn munu halda áfram, enn sem fyrr, að berjast af miklu meiri sannfæringu fyrir lyginni heldur en sannleikanum.
Því munu íhaldsmenn seint öðlast þann töfraljóma, sem umlykur málsvara blekkingarinnar. Við það verður að búa.
Barnið í ævintýri Andersens hefur örugglega fengið skömm í hattinn. Svo var a.m.k. um okkur sem reyndum að benda fólki á úr hvaða efni nýju fötin væru sem skraddararnir Marx og Lenin höfðu saumað á keisarana í Kreml. Boðberar válegra tíðinda verða aldrei vinsælir, og fólk er alltaf reiðubúnara til að trúa lyginni heldur en sannleikanum.
Don Quixote skildi hvarvetna eftir sig slóða eyðileggingar. Það gera vinstri menn, stuðningsmenn, jábræður og umþegjendur alræðisherranna og böðlanna, líka. Fulltrúar og arftakar Rýssa- Grýlu eru hins vegar ekki meinlausir, sjónumhryggir riddarar. Auðvelt er samt að þekkja þá: Þeir tönnlast nefnilega í síbylju á fallegum orðum“.
 

Að þvinga fram umburðarlyndi með ofbeldi

Það var Max Weber, sem benti á það fyrstur manna fyrir rúmri öld, að „ríkisvald er sá aðili, sem hefur einkarétt á beitingu ofbeldis á tilteknu landsvæði”. Þetta gildir alls staðar, líka hér á Íslandi. Hver sá sem ekki vill hlýða skipunum, lögum og reglugerðum valdhafa, verður, neiti hann að hlýða, beittur líkamlegu ofbeldi, dreginn gegn vilja sínum fram fyrir dómara og dæmdur. Neiti hann að greiða sekt, verða lagðar á hann hendur, hann dreginn með valdi í fangelsi og lokaður þar inni. Allt ríkisvald, einnig hið íslenska, byggir í sjálfum kjarna sínum á ofbeldisbeitingu. Langoftast dugar hótunin ein, en henni verður að framfygja, neiti menn að hlýða.
Þetta er sjálfsagður hlutur. Ef ekki væri fyrir hina svartklæddu ofbeldismenn ríkisvaldsins mundu þjófar og morðingjar fá frjálsar hendur og þjóðfélagið leysast upp í frumeindir sínar á örskömmum tíma.
Þetta ættu þó allir að hafa í huga, sem setja lög og reglugerðir, ekki síst alþingismenn. Ég rifja þetta upp í ljósi þess að fyrir nokkrum dögum var „hugsanalögreglunni“ beitt á mig í skjóli viðbótar við 233. grein almennra hegningarlaga, en þá viðbót fékk Þorsteinn Pálsson setta í lög skömmu fyrir aldamótin síðustu. Þessi lagasetning er án nokkurs vafa það markverðasta og minnisverðasta sem framtíðin um muna um setu Þorsteins í sæti dómsmálaráðherra, því með þessari löggjöf var stigið fyrsta og stærsta skrefið í því að afnema tjáningarfrelsið, undirstöðu alls lýðræðis og allra mannréttinda á Íslandi. Samkvæmt þessum lögum er hver sá sem ekki hefur þær skoðanir á fjölmenningarstefnunni, feministum eða þá brölti og rassaköstum hómósexúalista sem henta stjórnvöldum, brotlegur við hegningarlög. Hann verður tekinn með valdi af lögreglu, dreginn fyrir dómara og síðan lokaður gegn vilja sínum í fangelsi þar sem honum verður haldið nauðugum í allt að tvö ár.

Þorsteinn varð síðar sem kunnugt er ritstjóri Ekki- Fréttablaðs Bónus- feðga, er mikil ESB- sinni og þar með einn þeirra sem vilja færa Íslendinga undir vald og geðþótta erlendra manna. Setning 233. greinarinnar er í fullu samræmi við þessa stefnu, því sambærileg lög hafa verið sett víðsvegar í Evrópulöndum og hvarvetna vakið andstöðu og reiði. Hann var hér að haga sér í samræmi við stefnu útlendinganna sem hann og margir fleiri vilja að hafi skipunarvald hér á Íslandi í framtíðinni.

 Einn maður hefur þegar verið dæmur eftir Þorsteinslögum, og þeir verða fleiri. Sá maður var dæmdur fyrir að benda á blákalda staðreynd, nefnilega þá að kynþættir mannanna eru gjörólíkir í óteljandi meðfæddum, eðlislægum þáttum á sama hátt og kynþættir og undirtegundir innan tegunda dýra og jurta. Einnig var hann dæmdur fyrir að benda á aðra staðreynd: það sem allir vita, að stjórnarfari í Afríku hefur hrakað stórkostlega eftir að innfæddir fengu þar völdin. Hann er raunar ekki einn um að benda á þetta. Má nefna Nóbelsverðlaunahöfundinn Doris Lessing, sem ólst upp í núverandi Zimbabve, meðan það hét Suður- Ródesía. Hún hefur notað miklu sterkari orð en hinn dæmdi íslenski „rasisti“ um stjórn svartra í ýmsum Afríkulöndum. Sum svo sterk, að ritskoðari Mbl.is mundi trúlega loka síðunni hennar. Þó er hún kunn vinstrimanneskja.

Það má vel vera að hinn dæmdi sé argasti rasisti. Það kom þó ekki fram í þeim ummælum, sem hann var dæmdur fyrir. Um rasisma hans veit ég ekki neitt, ég þekki manninn ekki. En ef svo er, af hverju má hann þá ekki bara vera rasisti? Það er vissulega ljótt, en hvað kemur það Hæstarétti við? Ég bara spyr.
En hann var ekki dæmdur fyrir skoðanir sínar, sem væri nógu slæmt, heldur fyrir að benda á óhagganlegar staðreyndir, sem ekki henta valdhöfum og þeir líta á sem ógn við ríkjandi fjölmenningarstefnu.

Það er þó sjálf hugsunin,sem liggur að baki lagasetningar sem þessarar sem er það versta, vitlausasta og hættulegasta. Hér er verið að reyna að þvinga fram umburðarlyndi með valdbeitingu. Hver sá sem ekki hefur hina réttu, mildu, kærleiksríku opinberu skoðun verður beittur ofbeldi og færður í fangelsi með valdi í nafni umburðarlyndisins.
Nú veit ég vel að til eru ofstækisfullir hommahatarar sönn karlrembusvín og rasistar. En á ekki bara að láta þá vera í friði með skoðanir sínar? Enginn sæmilega heilbrigður maður tekur mark á slíku. Ég vil raunar hvetja alla sem vilja kynna sér nánar skoðanir mínar á pólitískri rétthugsun samtímans eindregið til að lesa greinina, eða öllu heldur ritgerðina „Eyja Sancho Panza“ neðar á þessari síðu. Sá sem ekki hefur lesið þá ritgerð er með engu móti dómbær á mína afstöðu til þessarar mála.

En eins og ég hef áður sagt: Þetta framtak Þorsteins á stóli dómsmálaráðherra er smánarblettur á hegningarlögunum og öllum þeim til minnkunar sem samþykktu þetta á sínum tíma og þó einkum þeim sem láta hafa sig í að beita þessari lagagrein á annað fólk.

Milljónir á milljónir ofan

Ég hef ekki lagt það í vana minn, þegar ég hef skrifað hér eða annars staðar að vitna mikið í skrif annarra, en ætla nú að gera undantekningu þar á. Hér á ég við minn ágæta bloggvin Jón Val Jensson, sem er einn duglegasti, ef ekki allra duglegasti bloggari landsins. Ég er honum oft alls ekki sammála, þótt við höfum sameignlegar skoðanir á ýmsum mikilvægum hlutum, þar á meðal á útbreiðslustarfi homma meðal barna og unglinga. Þess má líka geta að Jón hringdi í mig og studdi mjög dyggilega í uppákomunni sem varð fyrir nokkrum dögum þegar lögum Þorsteins Pálssonar, 233. grein AH var beitt við mig gjörsamlega að tilefnis- og ástæðulausu af „hugsanalögreglunni“, en þessi lagagrein er skammarblettur á hegningarlögunum og öllum þeim til vansa og svívirðu sem settu þessi lög og beita þeim á aðra

 

Hér kemur myndin fræga:



Í færslu frá því í fyrra segir Jón m.a.: „Óviðkunnanlegt var að horfa upp á flennistóra forsíðumynd í blaði allra landsmanna, þar sem sjálfur borgarstjórinn Hanna Birna endurnýjaði með undirritun sinni á rassinum á einum fáklæddum "samstarfssamning" við samkynhneigða. Ætlar hún að tryggja sér það, að eldra fólk og íhaldssamt kjósi hana ekki framar?  Vilhjálmur borgarstjóri tróð þessa götu á undan Hönnu Birnu, gekk reyndar ekki alveg eins langt í auglýsingamennskunni – lét sér nægja að kyssa á hönd dragdrottningar í marz 2007, eins og til að votta hollustu sína, en skrifaði um leið upp á 12 milljóna króna framlag til "Gay-Pride-hátíðar" frá borginni um þriggja ára skeið (4 millj. á ári)“
Ennfremur segir Jón Valur:
„Þá má einnig benda á, að nú er þessi auglýsingamennska ekki aðeins komin inn í sjónvarpið og blöðin, jafnvel í efni ætlað börnum, eins og sást í dag, heldur var Reykjavíkurborg að samþykkja að styðja rausnarlega heimsóknir samkynhneigðra í skólana til að "kynna samkynhneigð", og eru þar borguð laun, ferðir og fæði, var mér sagt. Ýmis önnur félagasamtök fá þó að koma í skólana með kynningu á sínum málefnum, en taka ekki fé fyrir (sem dæmi má nefna Gídeonfélagið og Landvernd).

Þetta gerist á sama tíma og Reykjavíkurborg dregur saman niðurgreiðslur sínar á tónlistarkennslu barna og unglinga um 38%, sem gerir alþýðufólki illmögulegra að leyfa börnum sínum að stunda tónlistarnám.

Ef verið er að spara, hvaðan kemur þá þetta fé til þessarar nýju atvinnugreinar aktívista í hópi samkynhneigðra?

Fróðlegt verður að fá upplýst, hver samanlögð upphæð þessara tveggja nýju styrkja mun nema.

Á sama tíma hefur borgin ákveðið að skera stórlega niður í þrifum garða, torga og gangstétta borgarinnar, með fækkun sumarstarfsfólks og fastra starfsmanna, skerðingu vinnutíma og verkefna“.


Í færslu frá 2007 segir Jón einnig m.a. :„Ætli samtök samkynhneigðra séu ekki þau ofstyrktustu í landinu miðað við höfðatölu?
Mér reiknast svo til, að greiddir og lofaðir styrkir séu komnir í a.m.k. 100.000 kr. á hvern meðlim Samtakanna 78. Ítrekaðar, en vanhugsaðar gjörðir í þessa átt bera áhrifum áróðursmeistara samkynhneigðra glöggt vitni, en kunna ekki góðri lukku að stýra.

Sem dæmi um fjárstuðning til samtaka homma og lesbía má nefna, að á árunum 1999-2004 fengu Samtökin 78 eftirtalda fjárstyrki frá Reykjavíkurborg:


1999: 3.859.000 kr.
2000: 3.604.000 kr.
2001: 3.772.000 kr.
2002: 870.000 kr.
2003: 1.716.000 kr.
2004: 1.135.800 kr.

Samtals: 14.956.800 kr., en árin 1995-1998 fengu þau 2.763.000 kr., voru aldrei undir 600.000 kr. á ári þau ár, en fengu 368.000 kr. 1994. (Upplýsingar frá Reykjavíkurborg)“.

Áfram segir Jón í þessari færslu:
„En þetta var víst ekki nóg! Nú hefur samkynhneigðum tekizt að narra borgarstjórann í Reykjavík til að lofa "Gay-Pride-hátíðinni" fjögurra milljóna króna framlagi úr borgarsjóði árlega næstu þrjú árin! Þar bætast þá alls 12 milljónir við, en málinu er þar með hvergi nærri lokið, því að svo er eftir að meta, hversu hárri upphæð fjárstyrkurinn nemur frá Glitnisbankanum, sem tilkynnt var um 16. þ.m. Í krafti þess styrks til meints "fræðslustarfs" munu Samtökin 78 geta haldið áfram atvinnumennsku sinni í vel orkestreruðu átaki sínu til að hafa tögl og hagldir á allri umræðu, námsefni skóla og stjórnmálastraumum til hagsbóta fyrir samkynhneigðrastefnuna hér á landi. Það væri fróðlegt að sjá, hve víða annars staðar þau samtök halda úti snörum sínum eftir meira fjármagni“.

Jón Gnarr til Brüssel!

Ég var að fá snilldarhugmynd: Því ekki að senda Jón Gnarr til Brüssel? Þeir sendu jú Svavar Gestsson til að semja um Icesave!
Aðildarsamningurinn sem Jón kæmi með heim yrði örugglega engu síðri en Icesave- samningur Svavars. Jón beitir gjarnan sömu aðferðum og Peter Sellers gerði í þeirri frægu mynd „Being There“ og mundi áreiðanlega gera mikla lukku hjá evrókrötunum í Brüssel. Hann mundi sóma sér þar vel og Dagur B. og allir hinir gætu loksins dregið andann léttar.

Sem sagt. Málið leyst! 

Síðan opnuð á ný

Síða mín hefur nú verið opnuð á ný. Ég vil þakka kærlega þann mikla stuðning sem ég hef fengið frá bloggurum víða að, stundum óvæntum, jafnvel frá svörnum andstæðingum. Færslan umdeilda er óbreytt nema tvær setningar sem taldar voru varða við 233 gr. almennra hegningarlaga voru teknar út. Þessa grein mætti nefna „Þorsteinslög“, því það var Þorsteinn Pálsson sem beitti sér fyrir setningu þeirra að mig minnir 1996, þegar hann var dómsmálaráðherra. Að mínu mati og ýmissa annarra vegur þessi lagagrein beinlínis að sjálfri undirstöðu lýðræðisins, tjáningarfrelsinu, Henni hefur aðeins verið beitt einu sinni, en það var þegar maður einn var dæmdur fyrir nokkrum árum fyrir að benda á þá staðreynd, að kynþættir mannanna eru, eins og kynþættir í dýra- og jurtaríkinu alveg gjörólíkir. Samkvæmt þessum dómi er það eitt að benda á, að t.d. Danir eru í raun og sannleika allt, allt öðru vísi en dverg- svertingjar nú refsivert, þótt það blasi við hverju ómálga barni á löngu færi. Jafnvel geimvera, sem hingað kynni að berast frá framandi sólkerfi og því laus við alla fordóma mundi veita þessum mun athygli og telja hann sambærilegan við þann víðtæka mun í óteljandi líffræðilegum, vefjafræðilegum atriðum. á kynþáttum og undirtegundum jurta og dýra, sem t.d. má sjá á hunda- eða kattasýningum eða sýningum á rósum eða orkídeum. Með öðrum orðum er nú refsivert samkvæmt 233 grein og hinum fræga „rasistadómi“ að beita sínum eigin skilningarvitum, en í dómnum segir m.a. að það sé metið til refsiþyngingar, að maðurinn telji „eðlislægan“ mun á kynþáttum mannanna. Hæstiréttur telur með öðrum orðum, að munur Pólverja og Papúa, eða indíána og Ástralíu- svertingja sé ekki bundinn í erfðavísa, heldur ímyndun ein, uppfinning vondra manna, úttroðinna af „fordómum“, svonefndra „rasista“.
En nú er ég aftur kominn út á hálan ís.
Í mínu tilviki voru það fáein ógætileg orð um homma, sem fjarlægð voru ekki síst fyrir forgöngu Lofts Altice og kann ég honum þakkir fyrir eins og raunar öllum þeim fjölmörgu, sem studdu mig í þessu máli.

En þessi lagagrein Þorsteins Pálssonar er andstyggð, sem ber að fjarlægja úr lögum. Hún vegur með svívirðilegum hætti að sjálfri undirstöðu alls lýðræðis og allra mannréttinda, tjáningarfrelsinu.

Gengið heimskunni á hönd

Ég hef fylgt Sjálfstæðisflokknum að málum allt frá því í barnæsku á sjötta áratugnum, því strax sem barn veitti ég athygli sýndarmennsku vinstri manna, hræsni þeirra og tvöfeldni, þótt aldrei væri talað um pólitík á mínu heimili. Samt hef ég aldrei haft minnstu afskipti af flokknum síðan Þráinn Bertelsson dröslaði mér upp í gömlu Valhöll og skráði mig í Heimdall fyrir hálfri öld eða svo þegar við vorum saman í landsprófi. Ég er einfaldlega ekki gefinn fyrir félagsmálabrölt. Andstyggð mín á vinstri mennsku hvers konar hefur hins vegar ávallt verið alger. Vinstri mennn voru fólkið, sem með mannúð og manngæsku á vörum gengu erinda alræðisaflanna og kúgaranna í austri ýmist leynt eða alveg ljóst. Þeir voru innri óvinir Vesturlanda þá og eru það enn. Þeir grípa enn í dag á lofti hvern þann málstað sem er Vesturlöndum andstæður, auk stjórnlyndisins, sem hvarvetna gætir innan um alla hræsnina og yfirdrepsskapinn. Þar ber hæst hjalið um „lýðræði og mannréttindi“ sem þeir botna þó hvorki upp né niður í. Innihaldslaust, fyrirframvitað blaður þeirra hefur heldur magnast hin síðari ár, ef eitthvað er.

Það er engin tilviljun að Sjálfstæðisflokkurinn er kenndur við „sjálfstæði“. Stofnendur hans stóðu framarlega í baráttunni fyrir sjálfstæði landsins frá Dönum, þar á meðal afi minn Gunnar Ólafsson á Tanganum í Vestmannaeyjum, sem sat á þingi fyrir flokkinn. Síðan skipaði Sjálfstæðisflokkurinn sér afdráttarlaust í hóp með þeim sem studdu hinar frjálsu þjóðir Vesturlanda gegn alræðisöflunum og vinstra- liðinu, fólkinu, sem gekk, ýmist ljóst eða leynt, ýmist vitandi vits eða óvitandi, erinda alræðisafla og kúgara í austri. Slíkur flokkur má aldrei styðja innlimun landsins í fjarlægt ríkjasamband og afsala okkur þannig því frelsi sem forfeðurnir börðust svo einlæglega fyrir. „Garður er granna sættir“ og við eigum að hafa góð samskipti við löndin beggja vegna Atlantshafs, en þó aldrei gangast þeim á hönd.

Ég hef litið á Sjálfstæðisflokkinn sem eins konar eyju sæmilega heilbriðgrar skynsemi í hafsjó af vinstri- kjánum. Davíð Oddsson hef ég aldrei þekkt neitt, en ég hef veitt því athygli að hann hefur í flestum málum komist að sömu niðurstöðu og ég og verið á sömu eða svipaðri skoðun. Þannig má vafalaust telja mig stuðningsmann Davíðs, ekki vegna þess að ég éti allt upp eftir honum, heldur vegna þess að skoðanir okkar fara mjög oft saman, alveg óháð hvor öðrum. Það voru þannig mikil viðbrigði til hins betra þegar hann tók við ritstjórn Morgunblaðsins og er nú að endurreisa það. Mogginn er nú eini fjölmiðillinn, sem ekki er alfarið undir stjórn Baugs og/eða vinstri- kjána. Þeir hafa á móti hafið haturs- og rógsherferð gegn blaðinu og Davíð sem vart á sinn líka, en hann og Mogginn munu standa þetta af sér. Eftir alllangt niðurlægingartímabil er blaðið aftur orðið fulltrúi fyrir þær skoðanir og lífsviðhorf, sem sjálfstæðismenn hafa aðhyllst í öllum meginatriðum síðan ég man fyrst eftir mér.

Aðalsmerki hins sanna íhaldsmanns er eitt og aðeins eitt í mínum huga: Hann hlustar ekki á blaður. Hann aðhyllist ekki tískuhugsun og tískuskoðanir, en er samt opinn fyrir öllu því sem raunverulega horfir til framfara. Ég kaus flokkinn í síðustu borgarstjórnarkosningum í trausti þess að sæmilega vitiborið fólk væri á framboðslistanum, þótt mér litist ekki vel á hann. Ég treysti því þó, að að minnsta kosti einn flokkur mundi neita að taka þátt í skrípaleiknum kringum Jón Gera Narr Kristjánsson.

En sú eyja heilbrigðs vits og skynsemi sem ég hef alltaf talið Sjálfstæðisflokkinn vera er nú sokkin í hafsjó heimskunnar, a.m.k. í borgarstjórn.

Ég mátti vita að hverju stefndi þegar Hanna Birna skrifaði margra milljóna ávísun á rassinn á homma nokkrum. Peningana átti að nota til að útbreiða það, sem ég kalla kinnroðalaust og fullum fetum „kynvillu“ meðal barna í skólum borgarinnar. Mér er ekkert illa við homma og ég sé enga ástæðu til að ofsækja þá eða gera á hlut þeirra. Hins vegar er útbreiðslustarf þeirra meðal barna hreinræktaður viðbjóður í mínum huga. En þarna var farið eftir ríkjandi tískuskoðun vinstri- kjána sem áreiðanlega á engan hljómgrunn meðal mikils meiri hluta kjósenda Sjálfstæðisflokksins og raunar margra sem kjósa aðra flokka. Þetta sýndi mér að þessi manneskja er ekki í neinu sambandi við þá eyju skynseminnar sem ég tel flokkinn alltaf hafa verið. Hún er gengin heimskunni á hönd.

Nú er hún búin að bíta höfuðið af skömminni með því að gerast þáttakandi í skrípaleiknum í ráðhúsinu. Niðurlægingin er orðin alger.

Ég skammast mín orðið að ganga niður í bæ því ég veit að þriðji hver maður sem ég sé á götunni kaus Jón Gera Narr. Mér finnst ég umkringdur hafsjó af hálfvitum. Ég hélt þó að að minnsta kosti Sjálfstæðisflokkurinn mundi neita að taka þátt í skrípaleiknum, en þær vonir brugðust. Borgarstjórnarferill Jóns Gera Narr verður ekki langur, örugglega ekki fjögur ár. Líklegra er að hann endist aðeins í fjóra mánuði, eða jafnvel í fjóra daga. Brandarar hætta að vera fyndnir þegar þeir dragast á langinn. Við Jón er ekki að sakast. Hann er jú aðeins að gera narr að samborgurum sínum.

Komandi kynslóðir munu veltast af hlátri yfir því sem nú er að gerast. Þeir munu hlæja með Jóni Gera Narr, því brandarinn er góður. Við Jón er ekki að sakast. Hann hefur jú sjálfur lýst því margsinnis yfir að hann sé flón.

Þeir munu hins vegar hlæa að kjána- bjánunum, sem kusu hann yfir sig og létu hann svo plata sig til að taka þátt í skrípalátunum. Skömm þeirra og háðung mun uppi vera og munuð svo lengi sem landið byggist.

Wikileaks : launaðir njósarar eða nytsamir sakleysingjar?

Gróa á Efsta- Leiti, eins og Þórarinn Eldjárn hefur sagt svo hnyttilega um fréttastofu RÚV, (eða, ef menn vilja, Egil Helgason) vill nú leggja sitt af mörkum til að grafa undan hagsmunum Vesturlanda og spilla enn samskiptum við Bandaríkin, eins og þau Ólafur Ragnar, Ingibjörg Sólrún, Össur og Jón Baldvin hafi ekki unnið nægilega gott starf í þá veru. Það er ljóst að stofnunin styður heilshugar undirróðurs- og njósnastofnunina Wikileaks og ýmislegt bendir til að íslensk stjórnvöld hyggist beinlínis skjóta skjólshúsi yfir þessa flugumenn og njósara, allt í nafni „tjáningarfrelsis“. Vestanafs verður þetta án nokkurs vafa túlkað sem enn eitt óvinabragðið og einn nagli til viðbótar í líkkistu samskipta Íslands og Bandaríkjanna.

Gagnrýni er ekki aðeins nauðsynleg, heldur beinlínis einn helsti undirstöðuþáttur lýðræðis, og því er tjáningarfrelsið lífsnauðsyn. Tjáningarfrelsið má ekki skerða. Gagnrýni er varnarkerfi þjóðfélagsins á sama hátt og ónæmiskerfið er varnarkerfi mannslíkamans. En í sumum sjúkdómum snýst ónæmiskerfið gegn sjálfum líkamanum. Þetta gerist t.d. í gigtarsjúkdómum. Þá ræðst ónæmiskerfið á vöðva og liði, og hindrar þannig eðlilega hreyfigetu líkamans án þess að drepa hann. Allra verstur er þó sá sjúkdómur, eyðni, þar sem ónæmiskerfið ræðst á sjálft sig. Þeir sem ættu að verja líkamann fá röng skilaboð, ráðast á sjálft ónæmiskerfið og fremja þannig sjálfsmorð.
Síbyljuárásir hinna „hófsamari” vinstri manna á Bandaríkin og málstað Vesturlanda, sem t.d. má heyra og sjá hjá Amnesty, fréttastofu RÚV og raunar flestöllum stærri fjölmiðlum hin síðari ár líkjast meira árásum ónæmiskerfisins í gigtarsjúkdómum. Þær skaða Vesturlönd og Bandaríkin, en drepa ekki. Kommúnismi, nasismi og islamismi, kenningar, sem afneita sjálfum grundvelli lýðræðisins. eru annað og verra. Þeir nota ónæmiskerfið, þ.e. gagnrýnina og tjáningarfrelsið beinlínis til að tortíma sjálfu þjóðfélaginu sem þeir lifa í. 

Vinstri róttæklingarnir sem standa að Wikileaks, tilheyra síðari hópnum, eins og eyðniveiran. Þeir, án þess að gera sér grein fyrir því sjálfir, nota frelsið til að drepa frelsið, með því að ganga alveg kinnroðalaust erinda óvinanna. Þeir gorta sig nú mjög af myndbandinu fræga, þar sem gamall atburður, að vísu hryggilegur var rifjaður upp og skellt á sjónvarpsskjái um allan heim við mikinn fögnuð islamista hvarvetna. Tilgangurinn var einn og aðeins einn: Að vekja hatur og espa upp fólk gegn Bandaríkjamönnum. Jafnframt gátu Wikileaks- menn barið sér á brjóst í einfeldni sinni og sagt eins og fariseinn: „Sjáið þið mig! Ég er sko ekki eins og þeir!“

Spurningin er hins vegar þessi: Fá Wikileaks-menn greitt frá óvinum Vesturlanda, t.d. í Íran eða annars staðar fyrir að vera í þjónustu þeirra, m.a. með því að ljóstra upp ríkis- og hernaðarleyndarmálum? Ég hallast að því að svo sé ekki. Mér sýnist líklegra, þótt hitt sé ekki útilokað, að starf þeirra í þágu islamista og hatursmanna Bandaríkjanna og Vesturlanda sé unnið í sjálfboðavinnu.
Það þarf ekki að koma á óvart að Wikileaks - menn njóta aðdáunar vinstri- undirmálslýðs, fólks af því tagi, sem kaus Jón Gera Narr í síðustu borgarstjórnarkosningum. Lágkúran nær kannski hámarki hjá þeim sem skrifa athugasemdir við blogg Gróu á Efsta- Leiti, Egils Helgasonar, en Egill hefur lýst yfir áköfum og fullum stuðningi við undirróðursstarf Wikileaks- manna. Þetta þarf ekki að koma á óvart. Menn muna kannski að fyrir nokkru reyndi Egill að gera landi sínu álitshnekki og vinna því fjárhagslegt tjón með bréfaskriftum til stofnunar, Transparency International sem leggur mat á spillingu. Erlendir fjárfestar, aðilar og stofnanir taka álit TI mjög alvarlega, auk þess sem mat stofnunarinnar hefur áhrif á almennt álit útlendinga á Íslandi.
Sagði Egill stofnunina meta spillinguna of lága. Hún verði að bæta sig og gera útlendingum, ferðamönnum, erlendum fjárfestum og öðrum sem hingað koma ljóst, að Ísland sé gjörspillt. Rógur af þessu tagi hefur örugglega valdið þjóðinni gífurlegu fjárhagslegu tjóni auk álitshnekkisins. Þannig er t.d. öruggt, að erlendur fjárfestir, sem tekur mark á Agli, mun aldrei leggja fé í neitt sem íslenskt er.

Það eru liðin mörg ár síðan ég hætti að líta svo á, að háttalag vinstri manna mætti einungis skýra með hliðsjón af marxisma/sósíalisma. Þeir eru fyrst og fremst það, sem áður fyrr var stundum kallað „niðurrifsöflin” og eiga sér andlega forfeður langt aftur í aldir, frá því löngu, löngu áður en sósíalismi eða marxismi urðu til. Þeir eru innri óvinir Vesturlanda og styðja því ávallt ósjálfrátt og nánast sjálfkrafa ytri óvini þeirra, hverju nafni sem þeir nefnast. Hatrið á eigin þjóðfélagi verður því afdráttarlausari, þeim mun lengra til vinstri, þ.e. „róttækari”, sem þeir teljast. Það er nefnilega ekki draumurinn um betri heim, sem knýr vinstri manninn til dáða, eins og þeir sjálfir og margir aðrir ímynda sér, heldur hatrið á eigin þjóðfélagi. Þarna gildir reglan, „óvinur óvinar míns er vinur minn“. Hver sá einræðis- eða alræðisherra, ofbeldis- eða hryðjuverkahópur, sem hatar Vesturlönd og beitir sér gegn þeim á vísan stuðning, eða a.m.k. samúð þessa fólks.

Vinstri menn lentu í sálarkreppu við fall alræðis og gúlags 1989-1991. Í alræðisherrum kommúnistaríkjanna höfðu þeir séð vini, sem eins og þeir sjálfir hötuðu og vildu kollvarpa og tortíma þjóðfélagi Vesturlanda. Það mistókst og nú leitar ný kynslóð sér nýrra bandamanna meðal hinna ýmsu hryðjuverkahópa og hatursmanna Vesturlanda í þriðja heiminum.

Að sjálfsögðu fá Talibanar og Al- Qaida vinsamlega, mildilega umfjöllun hjá fréttastofu RÚV, Amnesty og öðrum þeim stofnunum sem sigla undir fölsku flaggi hlutleysisi en eru í raun útbreiðslu- og útungunarstöðvar vinstri manna. Islamistar hata jú Bandaríkin og Vesturlönd og eru því samherjar.Vinstri menn reyna líka að gera sem minnst úr atburðunumm 11. september 2001 og jafnvel hafa sumir látið að því liggja, að Al- Qaida sé ímyndun ein, uppfinning CIA og annarra bandarískra illmenna. Þetta er þó ekki (ennþá) beinn stuðningur, heldur er reynt eftir mætti að verja ódæðin og kenna hinum raunverulegu illmennum: Bandaríkjamönnum. „Róttækir” vinstri menn hafa enn ekki gengið svo langt að stofna sérstök „vináttufélög” við Hamas, Hizbollah, Talibana og Al- Qaida, eins og þeir gerðu fyrr á árum við Stalín, Mao, Kim Il Sung og Pol Pot, en að því kann að koma. Það leynir sér hvergi hvar samúðin er. Islamistar vilja gera Bandaríkjunum, hinum „mikla Satan” og Vesturlöndum allt til miska eins og þeir. „Óvinur óvinar míns er vinur minn”.

Til dæmis er einn harðasti stuðningsmaður Rauðra Kmera á Íslandi Hjálmtýr Heiðdal, sem á sínum tíma skrifaði margar og langar greinar í Moggann til stuðnings við Pol Pot og morðingjana þegar blóðbaðið stóð sem hæst, nú orðinn ein aðalsprautan í félaginu „Ísland- Palestína“, og vinur Hamas og Hizbollah. Eins og feministar og hómósexúalistar ættu að vita hafa Hamas lýst yfir Sharia- lögum á Gaza. Konur sem ekki ganga með blæju eru hýddar og hommar pyntaðir og/eða hengdir í næsta ljósastaur. En þetta eru óvinir Bandaríkjanna og Vesturlanda og njóta því velþóknunar og samúðar vinstra fólks hvarvetna.



Bandaríkjahatrið, sem ný kynslóð vinstra fólks á sameiginlegt með andlegum (og oft einnig líkamlegum) forfeðrum sínum, kemur víða fram. Afstöðu vinstri manna til Bandaríkjanna svipar reyndar mjög til afstöðu sníkilsins til hýsils síns. „Rótttækir” vinstri menn af eldri kynslóð voru gjarnan nánast helteknir af jazz og fleiri þáttum bandarískrar menningar, en studdu af alefli Stalin og aðra þá sem vildu tortíma Bandaríkjunum. Þessi tvískinnugur er enn meira áberandi meðal hinnar nýju kynslóðar. Hugarheimur þessa fólks er að miklu leyti skapaður í Bandaríkjunum, ekki síst sú „pólitíska rétthugsun”, sem þeir aðhyllast af alefli, en þeir, eins og raunar bandarískir vinstri menn sjálfir, gera samtímis allt sem í þeirra valdi stendur til að níða, sverta og svívirða Bandaríkin. Sníkillinn nærist á hýsli sínum en vinnur honum jafnframt tjón.

Lítilmótlegur hugsunarháttur þessa fólks kemur oft fram í bloggheimum, t.d. hef ég fengið yfir mig óbótaskammir þegar ég hef gert athugasemd við eitthvert af áhugaefnum þeirra.

En við Wikileaks- menn vil ég segja þetta: Íslensk stjórnvöld hafa varla afl til að vernda ykkur, þótt ekki skorti viljann. Hættið líka að stunda iðju ykkar ókeypis. Farið heldur á fund þeirra sem geta og vilja örugglega borga ykkur vel, raunverulegra vina ykkar við botn Miðjarðarhafsins. Þar hafa margir djúpa vasa og geta verndað ykkur betur. En látum það ekki vitnast um heiminn að Íslendingar gangi erinda Írana, Al Qaida, Haimas, Hizbollah og annarra slíkra. Nóg er samt.

Verður hundahálsband sett á Dag B.?

Ég heyrði það utan að mér í dag og haft eftir ólygnum manni að þeirri hugmynd hafi verið fleygt meðal Æ- manna, að koma fyrir hundakraga á hálsi nýs forseta borgarstjórnar. Einnig mun vera til umræðu að láta hann alltaf vera með reiðhjólahjálm á borgarstjórnarfundum.

Fyrsti póstmóderníski borgarstjórinn

You can fool all of the people some of the time,
And some of the people all of the time,
But you can not fool all of the people all of the time.
(Abraham Lincoln)

Kosningaúrslitin kunna að verða til þess að ég neyðist til að endurskoða regluna um sjötíu prósentin. Jón Gera Narr (eða G. Narr) og sálufélagar hans í öðrum svonefndum „vinstri“ flokkum fengu þrátt fyrir allt ekki sjötíu prósent, helur „aðeins“ 64 prósent. Jón G. Narr verður nú fyrsti póstmóderníski borgarstjórinn í Reykjavík, ef ekki í heiminum, en í póstmódernisma felst í stórum dráttum sú kenning að enginn sannleikur sé til né heldur lygi. Allt sé jafngilt og engin viðmið, siðferðilega eða önnur séu til, öll saga sé lygi og allt í rauninni sýndarveruleiki, eða í stuttu máli: „Lygi er sannleikur“. Jón G. Narr er skilgetið afsprengi þessara kenninga.

Ég hef gert nokkra grein fyrir sjötíu prósenta lögmálinu í nýjustu færslum en þó miklu betur í Þjóðmálagreininni „Eyja Sancho Panza“ neðar á þessari síðu. Þar kemur fram, að ég trúi ekki á þessa reglu, þótt það væri freistandi. Ég hef nefnilega tröllatrú á heilbrigðri skynsemi hins almenna manns. Þótt almenningur láti skrumara og flón spila með sig um skeið rennur fyrr eða síðar alltaf upp ljós fyrir Jóni Jónssyni í Breiðholtinu, hinum almenna manni. Skynsemi hans á ekki að vanmeta. Hann lætur ekki plata sig til lengdar.

Því verður valdaferill G. Narr ekki langur, en það er unaðslegt að fylgjast með Samfylkingarkjánunum og VG- vitleysingunum díla við hann. Þetta verður stutt gaman en skemmtilegt.
Á eftir koma timburmennirnir.

Ginningarfífl Jóns GeraNarr

Þessi þjóð kaus yfir sig Ólaf Ragnar og Sylvíu nótt. Hún dýrkar Pál Óskar og Audda og Sveppa. Sjötíu þúsund mæta í „rassgönguna“ hjá hommunum árlega. Kannanir sýna að meginhluti Íslendinga (kjósenda) telja að Bubbi Morthens sé meira skáld en Hallgrímur Pétursson. Þær sýna líka að um 28% kjósenda álíta, að sólin snúist umhverfis jörðina, (sem er um það bil sama hlutfall og Samfylikingin fékk í síðustu alþingiskosningum). Sigur Jóns GeraNarr kemur því alls ekki á óvart. Hann var óhjákvæmilegur og í fullu samræmi við allt annað. 


Ég er farinn að skammast mín fyrir að vera Íslendingur. Það var nógu slæmt þegar það var borið út um heiminn (ekki síst af vinstri sinnuðum Íslendingum í erlendum fjölmiðlum) að hér ríktu gjörspilltir glæpamenn og þjófar. Hitt er jafnvel enn verra, að nú eru Íslendingar orðnir að fíflum og fábjánum frammi fyrir allri heimsbyggðinni og hafðir að háði og spotti. Brandarinn er nefnilega alveg hættur að vera fyndinn, en hann sýnir líka, hve afar takmarkaðan skilning fólk allmennt hefur á lýðræði og því hvað kosningarétturinn í rauninni stendur fyrir. Það mætti halda að öll þjóðin hefði verið á fylleríi í gær, en ég var úti í bæ og sá ekki vín á nokkrum manni. En þetta staðfestir einungis það sem ég hef sagt í færslunum hér að neðan um heimskuna og sjötíu prósentin. Fólk hefur í alvörunni ekki meira í höfðinu en þetta.


Þjóðin fær þá fulltrúa sem hún verðskuldar.