Fyrsti póstmóderníski borgarstjórinn

You can fool all of the people some of the time,
And some of the people all of the time,
But you can not fool all of the people all of the time.
(Abraham Lincoln)

Kosningaúrslitin kunna að verða til þess að ég neyðist til að endurskoða regluna um sjötíu prósentin. Jón Gera Narr (eða G. Narr) og sálufélagar hans í öðrum svonefndum „vinstri“ flokkum fengu þrátt fyrir allt ekki sjötíu prósent, helur „aðeins“ 64 prósent. Jón G. Narr verður nú fyrsti póstmóderníski borgarstjórinn í Reykjavík, ef ekki í heiminum, en í póstmódernisma felst í stórum dráttum sú kenning að enginn sannleikur sé til né heldur lygi. Allt sé jafngilt og engin viðmið, siðferðilega eða önnur séu til, öll saga sé lygi og allt í rauninni sýndarveruleiki, eða í stuttu máli: „Lygi er sannleikur“. Jón G. Narr er skilgetið afsprengi þessara kenninga.

Ég hef gert nokkra grein fyrir sjötíu prósenta lögmálinu í nýjustu færslum en þó miklu betur í Þjóðmálagreininni „Eyja Sancho Panza“ neðar á þessari síðu. Þar kemur fram, að ég trúi ekki á þessa reglu, þótt það væri freistandi. Ég hef nefnilega tröllatrú á heilbrigðri skynsemi hins almenna manns. Þótt almenningur láti skrumara og flón spila með sig um skeið rennur fyrr eða síðar alltaf upp ljós fyrir Jóni Jónssyni í Breiðholtinu, hinum almenna manni. Skynsemi hans á ekki að vanmeta. Hann lætur ekki plata sig til lengdar.

Því verður valdaferill G. Narr ekki langur, en það er unaðslegt að fylgjast með Samfylkingarkjánunum og VG- vitleysingunum díla við hann. Þetta verður stutt gaman en skemmtilegt.
Á eftir koma timburmennirnir.

Ginningarfífl Jóns GeraNarr

Þessi þjóð kaus yfir sig Ólaf Ragnar og Sylvíu nótt. Hún dýrkar Pál Óskar og Audda og Sveppa. Sjötíu þúsund mæta í „rassgönguna“ hjá hommunum árlega. Kannanir sýna að meginhluti Íslendinga (kjósenda) telja að Bubbi Morthens sé meira skáld en Hallgrímur Pétursson. Þær sýna líka að um 28% kjósenda álíta, að sólin snúist umhverfis jörðina, (sem er um það bil sama hlutfall og Samfylikingin fékk í síðustu alþingiskosningum). Sigur Jóns GeraNarr kemur því alls ekki á óvart. Hann var óhjákvæmilegur og í fullu samræmi við allt annað. 


Ég er farinn að skammast mín fyrir að vera Íslendingur. Það var nógu slæmt þegar það var borið út um heiminn (ekki síst af vinstri sinnuðum Íslendingum í erlendum fjölmiðlum) að hér ríktu gjörspilltir glæpamenn og þjófar. Hitt er jafnvel enn verra, að nú eru Íslendingar orðnir að fíflum og fábjánum frammi fyrir allri heimsbyggðinni og hafðir að háði og spotti. Brandarinn er nefnilega alveg hættur að vera fyndinn, en hann sýnir líka, hve afar takmarkaðan skilning fólk allmennt hefur á lýðræði og því hvað kosningarétturinn í rauninni stendur fyrir. Það mætti halda að öll þjóðin hefði verið á fylleríi í gær, en ég var úti í bæ og sá ekki vín á nokkrum manni. En þetta staðfestir einungis það sem ég hef sagt í færslunum hér að neðan um heimskuna og sjötíu prósentin. Fólk hefur í alvörunni ekki meira í höfðinu en þetta.


Þjóðin fær þá fulltrúa sem hún verðskuldar.

Þarf að hækka kosningaaldurinn og takmarka kosningaréttinn?

Uppákoma Jóns Gnarr er ekkert fyndin, a.m.k. ekki lengur. Maðurinn er einfaldlega kjáni og þeir sem ætla að kjósa hann eru enn meiri kjánar. Menningarstig þessa ágæta manns kom vel í ljós í símaauglýsingunni frægu þar sem síðasta kvöldmáltíðin kom mjög við sögu. Ég er sjálfur mjög illa kristinn, svo þetta kom ekki við mig á þann hátt, en það sló mig á hve nöturlega lágu menningar- og þroskastigi sá maður er, sem gerir slíka auglýsingu, sem var, þrátt fyrir lágkúruna ekki einu sinni fyndin. Sú auglýsing segir raunar allt sem þarf um Jón Gnarr. Önnur uppátæki hans hafa verið í svipuðum dúr.

Hvers konar lið er það sem ætlar að kjósa hann? Menn tala um að nú ætli þeir að „refsa stjórnmálamönnum“. Refsa stjórnmálamönnum? Er það einhver refsing að gera aumingja með hor að borgarstjóra í Reykjavík? Það fæ ég ekki séð. Þetta segir miklu meira um kjósendurna en þann sem kosinn er.

Það er nefnilega ekki við Jón Gnarr að sakast í þessu máli. Mín vegna getur hann stundað skrípalæti sín eins og hann vill. Það er fólkið sem hyggst kjósa hann sem er vandamálið og ég spyr: Á fólk sem nýtir atkvæði sitt á þennan hátt yfirleitt að hafa kosningarétt?

Sjötíu prósentin sigra alltaf

„Lýðræðið er stjórn hinna mörgu heimsku á hinum fáu vitru“ sagði Aristóteles fyrir löngu og nýlegir atburðir í pólitíkinni staðfesta þá kenningu, en raunar höfðu flestallir heimspekingar Forn- Grikkja hina mestu skömm á lýðræði. 
Þegar ég var í menntaskóla fyrir mörgum árum voru greindarpróf mjög í tísku, og einn kunningi minn hélt mjög á lofti kenningunni um „sjötíu prósentin”. Rannsóknir sýndu nefnilega, að flestir væru einhvers staðar í grennd við meðalgreind, þ.e. kringum 100 að greindarvísitölu. Um það bil fjórðungur eitthvað yfir 110 og annar fjórðungur með lægri greindarvísitölu en 90 (kjósendur Samfylkingarinnar). Mér finnst réttara að rúnna þetta aðeins af, þannig að mætti áætla, að nálægt því tveir þriðju allra landsmanna, eða eitthvað kringum 70% kjósenda í öllum kosningum séu annað hvort greindir rétt í meðallagi eða þá beinlínis heimskir. Aðeins um 30% hafi greind eitthvað að ráði yfir 110 stig, og verða því óhjákvæmilega undir í öllum kosningum. Sjötíu prósentin, þ.e. bandalag hinna meðalgreindu og hinna heimsku, muni alltaf sigra. Þrjátíu prósentin, þ.e. gáfumennirnir, muni alltaf tapa. Þeir eru jú í minnihluta. Um þetta lögmál ræði ég raunar nánar í færslunni „Eyja Sanco Panza“ neðar á síðunni.

Sjötíu prósentin er fólkið sem elskar Vigdísi og kaus Ólaf Ragnar og Sylvíu Nótt (sem fékk fleiri atkvæði en Ólafur). Það dáir líka og dýrkar manninn sem fann upp nýja og sjálfbæra aðferð til að búa til kleinuhringi (Pál Óskar) og mætir árlega í „rassgönguna“ hjá hommunum. Sjötíu prósentin eru auk þess bæði feminstar og fjölmenningarsinnar og vilja að „Ísland er land þitt“ verði gert að þjóðsöng.


Ég var í þá daga vantrúaður á kenninguna um sjötíu prósentin en síðustu atburðir renna nýjum stoðum undir hana. Meiri hluti borgarbúa kveðst nefnilega ætla að kjósa Jón Gnarr.

Heimskan er sterkasta aflið í heiminum. Ekkert vinnur á henni. Ekki er hægt að kenna heimskingjanum, hann misskilur allt og rangtúlkar. Hann dregur líka alltaf rangar ályktanir og fær vitlausar niðurstöður því hann er svo heimskur. Ekkert þýðir að senda hann í meðferð, til þess er hann of heimskur. Engar sprautur duga á heimskingjann, og engar pillur heldur. Það er eins og að skvetta vatni á gæs. Heimskan er ólæknandi og ekkert, ég endurtek, alls ekki neitt getur læknað heimskuna nema dauðinn. Engin „meðferðarúrræði“ fyrirfinnast.

Sjötíu prósentin, bandalag meðalmanna og heimskingja. sigra alltaf. Þau eru alltaf í meirihluta. Þau fá jú sjötíu prósent atkvæða í öllum kosningum.

Jón Gnarr er verðugur fulltrúi þeirra.

Einræði og alræði

Þessi grein, eða öllu heldur ritgerð birtist í Morgunblaðinu í mars 1982. Margt, raunar flest sem ég segi þar er í fullu gildi enn í dag og ætti að vekja einhverja til umhugsunar. Allt of margir virðast ekki skilja þann reginmun sem í rauninni er á alræði og gamaldags, hefðbundnu einræði.

 Um þetta leyti voru íslenskir alræðissinnar, þeir sömu og  í dag styðja ýmist Vinstri græna eða Samfylkingu, mjög uppteknir af stuðningi við uppreisn kommúnista í El Salvador, en samtímis stóðu átökin við Samstöðu sem hæst í Póllandi.  Því gaf ég greininni nafn við hæfi.

        
                Frelsarinn og Póló

Margir hafa orðið til þess að skýra þann grundvallarmun, sem er á alræði (totalitarianism) og einræði (dictatorship). Virðist þó ekki vanþörf á að rifja upp nokkur atriði, sem miklu máli skipta í ljósi síðustu atburða heima og erlendis, þegar fantatökum Rússa á þjóðum Austur-Evrópu er jafnað við innanlandsátök í kotríki einu í Mið-Ameríku.

 Á útifundi nokkrum, sem haldinn var í tilefni af „Póló”, (sbr. Ungó og Tékkó), nýjustu uppákomu sovétvaldsins í AusturEvrópu, voru ýmsar kröfur gerðar. Athyglisverðara var þó hvaða krafa var ekki borin fram: Ekki var krafist frjálsra verkalýðsfélaga og grundvallarmannréttinda þegar í stað í öðrum löndum Austur-Evrópu, Sovét, Albaníu, Norður-Kóreu, Víetnam, Kúbu eða Kína. Þó má benda á að stjórn Kína hefur aldrei þessu vant verið treg til að gagnrýna Sovétmenn i Póllandsmálinu, og t.d. stjórnir Kúbu og Víetnam styðja þá alfarið, enda munu frjáls verkalýðsfélög svipta stoðunum undan alræðiskerfi allra þessara landa. Við slíkum kröfum var þó varla að búast, því kenna mátti ýmsa forystumenn „vináttufélaga” á fundinum. Þess í stað virtust málefni lands eins í Mið-Ameríku fara mjög fyrir brjóstið á fundarmönnum. Land þetta, sem fæstir vissu áður að var til, hvað þá að þeir gætu staðsett það á landakorti, liggur raunar á mörkum Nicaragua, Guatemala og Honduras og er nokkru minna en Norðurlandskjördæmi eystra (20.935 ferkílómetrar). Það ber nafnið „Frelsarinn” (El Salvador).

Reynt er nú að læða því inn hjá fólki, að herforingjastjórnir séu höfuðandstæðingar lýðræðis. Þessar stjórnir eru þó flestar veikar, eins og ég kem síðar að, en auðvelt er að afla sér stiga með árásum á þær Alræðiskúgun hálfrar heimsbyggðarinnar virðist nú vera gleymd, og ólíklegustu menn taka undir þennan söng.

Það eru einkum þrír hópar manna, sem alræðissinnar beita fyrir sig í sókninni eftir völdum. Þetta eru menntamenn, listamenn og verkamenn, og hafa allir fengið að reyna hvað það táknar, að vera „tæki í baráttunni”. Hvað verkamenn snertir hefur tekist að læða því inn hjá fólki, andstæðingum jafnt sem stuðningsmönnum, að sú eðlilega ósk allra vinnandi manna, að vilja hærri laun fyrir vinnu sína sé á einhvern hátt tengd hjárænufræði þeirra Marx og Lenins um efnahagsmál. Hefur Marxistum tekist furðuvel að virkja þessa frumþörf allra manna sjálfum sér til framdráttar, en þeir líta á verkamenn sem tæki í baráttunni fyrir eigin völdum, enda athyglisvert, að enginn af helstu spámönnum kommúnista hefur komið úr röðum verkamanna Jafnskjótt og kommúnistar hafa náð völdum er verkalýðsbarátta bönnuð undir því yfirskyni, að „verkamenn” hafi tekið völdin, og sé hún því óþörf. Það merkilega við þessa röksemdafærslu er, að fjöldi manns trúir henni, heima og erlendis. Hver sá, sem síðan reynir að halda fram málstað verkamanna er handtekinn með þeim rökum, að hann „vinni gegn hagsmunum verkalýðsins”. Þetta hefur gerst í öllum kommúnistaríkjunum, en ekki einungis í Póllandi. Klykkt er út með því, að nú sé komið á „verkamannalýðveldi”. Af menntamönnum og listamönnum er svipaða sögu að segja.

Það er ástæða til að benda á, að þótt ástandið sé slæmt í Póllandi eygja Pólverjar nú örlitla von. Þar hefur verið kveikt sú ljósglæta frelsis, sem alræðið óttast mest. Alræðiskerfið, hvort sem er í Kína, Víetnam, Kúbu eða Sovét er nátttröll, sem vinnur verk sín í skjóli myrkurs og blekkinga og óttast ekkert meira en ljósið. Þess vegna eru nú öll kommúnistaríkin sammála um að kæfa Samstöðu í Póllandi. Þótt full ástæða sé til að styðja Pólverja nú, er e.t.v. enn brýnna að rétta þeim hjálparhönd, sem enn búa við svartnætti í hinum kommúnistalöndunum. Þeir hafa enn enga slíka von sem Pólverjar.



Í El Salvador hafa alræðissinnar (kommúnistar) sem nefna sig því þverstæðukennda nafni „Lýðræðislega byltingarfylkingin” hafið manndráp í því skyni, að „þjóðfrelsa” landið. Þetta hefur skapað andrúmsloft haturs og tortryggni og leyst úr læðingi það ofbeldi sem víða blundar í löndum, sem búa við hungur og offjölgun. Í raun ríkir nú borgarastyrjold margra ólíkra afla í landinu, svipað og í Líbanon, og stjórnin virðist ekki fá við neitt ráðið. Reynt er, eins og ávallt, með öllu móti að gera Bandaríkjamenn ábyrga fyrir ástandinu í landinu, en allir virðast hafa gleymt, að það voru kommúnistar sem hófu manndrápin. I ríkjum Mið-Ameríku hefur ofbeldi ýmiss konar verið landlægt svo lengi, sem sögur fara af þeim. Trúarbrögð Azteka og Maya voru grimmileg, og ferill Spánverja var blóði drifinn (e.t.v. Bandaríkjunum að kenna?). Þessi lönd hafa verið sjálfstæð í hundrað og sextíu ár, en stjórnarfar hefur verið ótryggt og veður öll válynd. Astandið í landinu nú verður best skýrt í ljósi sögunnar og arfsins frá Spánverjum og indíánum, en ekki með árásum á helsta blóraböggul vinstri manna, Bandaríkin. 

Einræðisþjóðskipulag ýmiss konar hefur fylgt mannkyninu frá örófi alda, og raunar er mannkynssagan að mestu saga einræðisþjóðfélaga. Þessi þjóðfélög hafa verið og eru mismunandi að gerð. Sums staðar hefur einræðið verið harðneskjulegt, annars staðar tiltölulega milt. Skoðanakúgun hefur aldrei náð jafn langt og í alræðisþjóðfélögunum. Hefur líkamlegu ofbeldi sums staðar verið beitt, en það sýnir einmitt veikleika þessara stjórna. Andleg kúgun í alræðisríkjum er hins vegar svo alger, að líkamlegt ofbeldi ætti að vera óþarft. Því er þó iðulega beitt þar einnig, ef þurfa þykir, og þá á eftirminnilegan hátt (aðfarir Stalins, Hitler, Pol Pot o.m.fk). Einræðisskipulag er hið útbreiddasta í heiminum í dag eins og verið hefur um aldir, og ákaflega vandséð, hvernig lýðræðisþjóðum verði um það kennt. Aðgerðir einræðisstjórna beinast fyrst og fremst að virkum andstæðingum þeirra, að hluta til að lýðræðissinnum, en þó ekki síst að kommúnistum, þ.e. þeim, sem sjálfir vilja setjast í stóla pyntingarmeistaranna, hvað þeim hefur sums staðar tekist, svo sem í Indó-Kína og á Kúbu. Í þessum löndum eru þeir, sem ekki ógna beinlínis völdum einræðisherranna yfirleitt látnir í friði. Herforingjastjórnir og aðrar einræðisstjórnir sækjast oft eftir stuðningi ríkjandi kirkju, en taka þó ekki að sér hlutverk hennar að dæmi alræðisstjórna. Ná þær því aldrei algerum andlegum kverkatökum á þegnum sínum. Þær styðjas ekki við efnahagskerfi, sem beinlínis tryggir fátækt eða örbirgð þegnanna eins og alræðisstjórnir kommúnista, og ná því oft góðum efnahagslegum framförum. Þessar stjórnir eru, þó slæmar séu, tvímælalaust skárri kostur en alræðiskúgunarkerfi kommúnista. Þetta stafar ekki af því, að einræðisherrar séu upp til hópa betri menn en alræðisherrar. Skýringin er einfaldlega sú, að einræðisherrar hafa ekki á valdi sínu þá hugmyndafræði, þann Stóra sannleika, sem gerir þeim kleift að kúga þegna sína sálarlega jafnt sem líkamlega. Á síðari árum hefur þrengt mjög að einræðisstjórnum, því sótt hefur verið að þeim úr tveimur áttum, þ.e. af lýðræðissinnum og alræðissinnum, sem telja þær auðvelda bráð. Þessar stjórnir eiga sér formælendur fáa, þær bauka hver í sínu horni, en eiga ekki vísan stuðning pólitískra afla utan heimalandsins. Allir eru vondir við einræðisherra. Bandaríkin hafa þó sent nokkrum þeirra vopn, en það er eingöngu vegna þess, að einræðisherrar, þó vondir séu, eru alltaf betri kostur en alræðiskerfið. Benda má á, að einræðisríkin hafa flest nóg með sig og leitast ekki við að flytja út kúgunarkerfi sitt af trúarlegum ástæðum eins og alræðisríkin (t.d. Sovét, Kúba, Víetnam) hafa gert. Hafa ber í huga, að í stórum heimshlutum hefur aldrei þekkst annað en einræði og virkt lýðræði hefur átt erfitt uppdráttar í flestum löndum þriðja heimsins. Víða um heim, t.d. í Tyrklandi og ýmsum Suður-Ameríkulöndum hafa skipst á veikburða lýðræðisstjórnir og herforingjastjórnir. Þessar herforingjastjórnir hafa flestar haft það að yfirlýstu markmiði að skila af sér völdunum þegar „eðlilegt ástand” hafi komist á. Margar hafa staðið við það, en sumar ekki. Þessar stjórnir hafa þó reynst furðu veikar og hafa iðulega hrunið því nær fyrirvaralaust.

 

Gott dæmi um mun þessara þjóðskiplaga er að finna í sjálfu höfuðbóli alræðisins, Rússlandi. Þar ríkti um síðustu aldamót einræðisstjórn, eins og verið hafði síðan í forneskju (kannski var það Bandaríkjunum að kenna?). Þessi stjórn var á ýmsan hátt harðneskjuleg, og margir voru fangelsaðir vegna skoðana sinna. Pólitískir fangar voru þó taldir í þúsundum en ekki í milljónum, eins og síðar varð, því keisarastjórnin lét að hætti einræðisstjórna fyrst og fremst fangelsa raunverulega andstæðinga sína, svo sem Lenin, þ.e. þá, sem hún taldi ógna völdum sínum, en ofsóknarbrjálæðis á borð við hreinsanir Stalíns síðar, gætti ekki. Meðferð þessara fanga var yfirleitt önnur og betri en síðar varð. Lenin stundaði t.d. ritstörf og skotveiðar í fangavistinni. Kommúnistar eru ekki vanir að hafa hátt um þá staðreynd, að síðustu tvo áratugina fyrir fyrri heimsstyrjöld var hagvöxtur örari í Rússlandi en nokkru sinni síðar. Þeim Lenin og Stalin, sem létu fangelsa og myrða milljónir manna í nafni efnahagsframfara og fagurs mannlífs, tókst aldrei að ná jafn örum hagvexti og keisarastjórninni tókst án blóðfórna eða slagorða. Þetta er merkilegt, því hagvöxturinn er kommúnistum einkar hjartfólginn, og afsaka þeir gjarnan ódæði Lenins og Stalins með tilvísun til hans. Undir þessari stjórn, sem svo mjög hefur verið úthúðað, stóðu bókmenntir og listir með miklum blóma, og menn á borð við Dostojefski, Tsjaikovski, Tolstoj, Tsékov, Moussorgski o.m.fl. gerðu garðinn frægan. Rússar horfa enn aftur til þessarar stjórnar með óttablandinni og illa dulinni aðdáun. Keisarastjórnin var að mörgu leyti dæmigerð einræðisstjórn, meingölluð, en hefði hæglega getað þróast í átt til lýðræðis. Lýðræðissinnar náðu raunar völdunum skamma hríð árið 1917, fram að þeim atburðum, sem gjarnan eru kallaðir „októberbyltingin”, en það var í raun valdarán kommúnista frá lýðræðissinnum. Þar kom einmitt einkar vel í ljós, að höfuðóvinur lýðræðisins er ekki einræðið, heldur alræðið og stuðningsmenn þess. Það er ekki öllum nægilega ljóst, að Lenin hrifsaði ekki völdin af keisaranum, heldur af innbyrðis sundurþykkum lýðræðissinnum. Síðan hefur svartnætti alræðis grúft yfir Rússlandi. Segja má, að þótt einræði sé slæmt, sé þó alltaf von um bjartari framtíð, en þær þjóðir sem hafa orðið alræðinu aö bráð, hafa enga slíka von. Einræði þróast oft yfir í lýðræði (t.d. Spánn, Portúgal og Grikkland), en alræði aldrei. Einungis eitt alræðiskerfi hefur fallið á vorum dögum, þ.e. kerfi Hitlers, og hann barðist til síðasta manns. Stuðningsmenn Hitlers fara nú með veggjum. 



Alræðisstjórnir nútímans eru nýtt fyrirbæri, og eiga sér varla sögulegar hliðstæður. Ef til vill má þó segja, að völd Múhameðs spámanns á sjöundu öld yfir þegnum sínum og völd kaþólsku kirkjunnar á miðöldum yfir lífi og limum manna hafi nánast verið alræðisvöld, en þó er reginmunur á: Kirkjan hafði ekki jafnframt framkvæmdavald, það var í höndum aðals og konunga, og kirkjuhöfðingjar sóttust ekki eftir konungdómi. Sæluríki kristinna manna var á himnum, en ekki fólgið í nýskiptingu eignaréttar o.fl. á jörðu. 

Það telst varla tilviljun, að sósíalisminn, grundvöllur alræðisins, kemur fram þegar kenningar Darwins og almenn þróun i vísindum og tækni voru að svipta stoðunum undan heimsmynd Biblíunnar, þannig að kirkjan missti smám saman aðdráttarafl sitt. Þessi nýju trúarbrögð koma fram undir dulargerfinu „vísindaleg efnishyggja”. Trúarbrögðin heita nú „hugmyndafræði”. Nú á að skapa himnaríki á jörðu á „vísindalegan” hátt.


Hinn nýi Guð er sósíalisminn sjálfur, og Marx er spámaður hans. Allir vinstri menn, þótt ekki séu taldir alræðissinnar, tala með lotningu um sósíalismann. Hann er friðhelgur, þótt gagnrýna megi kenningar spámannsins og minni postula á borð við Lenin, Mao o.fl. Innbyrðis deilum vinstri manna má því mjög líkja við trúarbragðadeilur kristinna manna: Deila má um túlkunina, en enginn efast um tilveru Guðs. Gagnrýni á sósíalismann sjálfan er guðlast. Það hefur hins vegar sýnt sig, að lýðræði þolir einungis takmarkaðan skammt af sósíalisma, svipað og að unnt er að draga fram lífið þótt neytt sé eiturs daglega. Ef skammturinn verður of stór, deyr sjúklingurinn Sá kínalífselexír, sem sósíalisminn er, það töframeðal, sem á að lækna öll mannanna mein, er í raun banvænt eitur og ríður hverju því þjóðfélagi að fullu, sem of stóran skammt tekur. 




 Allir alræðisherrar styðjast við sósíalisma, hvort sem þeir heita Stalin, Mao, Hitler eða Pol Pot. í höndum alræðisherranna verður sósíalisminn sá Stóri Sannleikur, sem er í höndum Flokksins og Leiðtoga hans, og gerir þeim kleift að ná andlegum kverkatökum á þegnum sínum og erlendum stuðningsmönnum. Í alræðisþjóðfélögum eru bókstaflega öll völd, andleg jafnt sem veraldleg samankomin hjá þeim, sem ræður kirkjunni (Flokknum). Alræðisherrar og stuðningsmenn þeirra eru því eðli málsins samkvæmt siðlausir, eða öllu fremur siðvilltir (amoral), því þeir geta túlkað athafnir sínar að eigin geðþótta með tilvísun til þess Stóra Sannleika, sem þeir sjálfir ráða yfir. Yfir þeim vofir ekki reiði Guðs, því túlkun vilja Guðs er í þeirra eigin höndum. Þetta minnir nokkuð á hugsunarhátt Torquemada, frægasta pyntingameistara spánska rannsóknarréttarins. Hann var dagfarsprúður, afar guðrækinn maður, sem vann verk sín í þjónustu Drottins, og dó saddur lífdaga í þeirri trú, að athæfi sitt hefði verið Guði þóknanlegt. Hinn trúarlegi þáttur alræðisins er geysimikilvægur og nauðsynlegt að hafa hann í huga, ekki síst til þess að skilja, hvernig alræðisherrum, Hitler jafnt sem Stalin, Ho Chi Minh jafnt sem Pol Pot, hefur reynst auðvelt að afla sér stuðningsmanna erlendis eins og ég vík siðar að, meðan einræðisherrar eiga sér formælendur fáa. 


 Alræðissinnar eru einkar fundvísir á hugtök, sem hljóma vel í eyrum, og endurtaka í sífellu orð, sem þeim finnast falleg. Þeim hefur þannig tekist að ljá hugtökum eins og „sósíalismi” eða „vinstri stefna” einhvern jákvæðan blæ í augum margra, sem m.a. hefur orðið til þess að ýmsir, bæði einstakir menn og heiir stjórnmálaflokkar kenna sig við þessi „fögru” orð. Jafnframt hefur tekist að koma óorði á svokallaða „hægri” stefnu, m.a. með því að orða sósíalistann Hitler við hana. Meðal uppáhaldsorða þeirra eru t.d. „lýðræði”, „mannréttindi”, „friður,” „verkalýður” og „alþýða”. Í munni kommúnista eru þetta öfugmælin ein. Fangabúðir Rússa í austanverðu Þýskalandi nefnast t.d. ekki „Þýska alþýðulýðveldið” heldur „Lýðræðislega lýðveldið,” (die Deutsche Demokratische Republik). „Alþýða” er hvergi nefnd í nafni landsins. Mér sýnist það hljóti að vera eitthvert séríslenskt afbrigði „hlutleysis til vinstri,” að svo virðist, sem fjölmiðlar hér óttist þessar nafngiftir kommúnista. Sá ótti er þó ástæðulaus, því ríkisstjórnir þessara landa vilja hafa þetta svona, og nánast móðgun við Austur-Þjóðverja að kalla land þeirra „Þýska alþýðulýðveldið”. Pol Pot, einhver mikilvirkasti fjöldamorðingi sögunnar, kallaði ríki sitt „Lýðræðis-Kampútseu,” (Democratic Kampuchea). Íslenskir fjölmiðlar (sem flestir fögnuðu valdatöku hans), þorðu hins vegar ekki að nota það nafn, sem Rauðir Kmerar sjálfir ákváðu og kölluðu ríkið því „Alþýðulýðveldið Kampútseu”. Þá kom babb í bátinn. Víetnamar, sálufélagar Rauðra Kmera, gerðu innrás í Kambódíu. Þeir komu sér fljótlega upp leppstjórn, sem hlaut nafnið „Alþýðulýðveldið Kampútsea” (People's Republic of Kampuchea). Hér var úr vondu að ráða fyrir fjölmiðla. 

 

Öfugmælafræðin er eitt megin einkenni alræðisríkjanna, en Orwell gerir vel grein fyrir henni í bók sinni 1984, sem enn er sennilega merkasta ritið um þessi vísindi. Ef nógu stórt er logið, og endurtekið í sífellu, fara menn að efast. Ef endurtekið er nægilega oft: „Hvítt er svart, hvítt er svart,” fara menn að hugsa: Er hvítt hvítt? — Eða kannski svart? Niðurstaða alltof margra verður, að hvítt sé grátt, að sannleikskorn hljóti að leynast í lyginni. Þessir menn verða fulltrúar „hlutleysis til vinstri”. Þeir eru hinir nytsömu sakleysingjar, sem kommúnistar beita hvarvetna fyrir sig. Þeir neita því nú, gegn ollum rökum, að „þjóðfrelsishreyfing” hinnar „lýðræðislegu byltingarfylkingar” í El Salvador sé í raun undir stjórn kommúnista, þrátt fyrir atburðina í Nicaragua, þar sem kommúnistar hafa undanfarið verið að losa sig við þá nytsömu sakleysingja, sem studdu Sandinista til valda og komu á alræðiskerfi að kúbanskri fyrirmynd. Sagan frá Indó-Kína virðist ætla að endurtaka sig. Kórvilla þessara manna í Víetnam-málinu var fólgin í því, að þeir fóru að trúa því, að alræðissinnað kommúnistaríki á borð við Norður-Víetnam væri að berjast fyrir „frelsi” með hernaði í nágrannalöndum sínum. Suður- Vietnam, Laos og Kambódía voru þegar frjáls og sjálfstæð ríki þegar Ho Chi Minh hóf „þjóðfrelsishernað” gegn þeim. „Hlutleysingjar til vinstri” lögðu þannig blessun sína yfir blóði drifna útþenslu- og landvinningastyrjold Hanoi-manna. „Þjóðfrelsishreyfingarnar” reyndust vera „þjóðkúgunarhreyfingar” og jafnvel „þjóðarmorðshreyfingar”, eins og dæmin sanna.

Kommúnistar reyna nú að notfæra sér þjáningar fólks í El Salvador til árása á Bandaríkin, og sjálfum sér til framdráttar. Sagan sýnir, að þjáningar fólks í fjarlægum heimshlutum skipta þá því aðeins máli, að með þeim sé unnt að „stuðla að framgangi sósíalismans”. 

Vandræðaleg þögn grúfir yfir Víetnam-málinu, skyld þeirri, sem verður á mannamótum, þegar vond lykt gýs skyndilega upp. Einhver hefur gert í buxurnar. Armæðu-vandræða og berrassabókahöfundar Norðurlanda hafa verið í sárum vegna þessa máls, en virðast nú hafa tekið gleði sína. Þeir, sem ekki hafa fundið annað skotmark hentugra til árása á Bandaríkin en Andrés Önd, sem þeir hafa veist að með offorsi miklu, hafa nú fundið El Salvador, en þar er vissulega einnig ráðist á garðinn, þar sem hann er lægstur. Fyrst á annað borð er verið að vekja athygli manna á slíkum afskekktum Krummavíkum heimsbyggðarinnar sýnist nærtækara að ræða t.d. um Laos, því þetta fólk leið einmitt sérstaka önn fyrir Indó-Kínabúa þar til fyrir fáum árum. I Laos (sem er liðlega ellefu sinnum stærra en El Salvador), fer óvígur „þjóðfrelsisher” Víetnama sem logi yfir akur. Sérstök áhersla er lögð á að útrýma búddatrú innfæddra og eru reist líknesi Ho Chi Minh á helgistöðum þeirra, sem fólki er sagt að dýrka í nafni „hr. Max Leníns”, en munkar hvíla hjá garði í fjöldagröfum. Sem kunnugt er (sbr. meðferðina á Kínverjum) eru Víetnamar kynþáttahatarar miklir, og beita þeir helst aðferðum Hitlers til að losa sig við minnihlutahópa. Þeim er ekki síst í nöp við Hmongþjóðflokkinn og strá banvænu eitri yfir þorp hans, sem innfæddir nefna „gula regnið”. Þessu eitri hafa Sovétmenn og leppar þeirra einnig beitt í Kambódíu, Jemen og Afganistan Laótar eiga sér nú formælendur fáa. Fréttir eru fáar og strjálar, og reynt er að varpa grun á þær. Vinstri menn og „hlutleysingjar til vinstri” hafa öðrum hnöppum að hneppa. Þeir, sem áður lögðu á sig ómælt erfiði og gönguferðir til stuðnings fögru mannlífi í Indó- Kína, eru nú illa fjarri góðu gamni. El Salvador skal það vera, og þeim hefur einstaklega vel tekist að beina athygli heimsins frá Indó-Kína og að blórabögglum sínum. Stórmannlegra væri það, ef vinstri menn, ekki síst félagar í „vináttufélaginu” við Hanoi beittu áhrifum sínum austur þar til bjargar Laótum og Kmerum.

 

Merkilegt er það, hvað vinstri menn og „hlutleysingjar til vinstri” sýna kúgun hvers konar mikið tómlæti ef hún fer fram í nafni sósíalismans. Ýmsar einræðis- og herforingjastjórnir kenna sig við sósíalisma og vinstri stefnu og njóta stuðnings Sovétmanna og leppa þeirra. Þetta eru t.d Eþíópía, Mosambik, Angóla, Sýrland, Írak, Suður-Jemen, Gínea-Bissau o.fl. Ástandið í mörgum þessara landa er síst betra en í El Salvador og sums staðar miklu verra. Þetta eru yfirleitt óvenju hrottalegar stjórnir. Þær njóta hins vegar að því er virðist friðhelgi fyrir gagnrýni vinstri manna og „hlutleysingja til vinstri”. Enginn hirðir um örlög þess fólks, sem verður fyrir barðinu á þeim. Nytsamir sakleysingjar krefjast þess ekki, að Alþingi álykti um ástandið í þessum löndum. Þessar stjórnir eru ekki í hópi blóraböggla vinstri manna og geta því farið sínu fram án þess að óttast gagnrýni vinstri manna eða þeirra, sem þeir hafa í taumi. 


Eitt af því, sem einkennir alræðisstjórnir, og skilur þær frá einræðisstjórnum, er sú staðreynd, að þær eiga fjölda dyggra stuðningsmanna erlendis sem jafnan halda fram málstað þeirra, og draga fjöður yfir það sem miður fer. Fróðlegt hefur verið að fylgjast með málflutningi þeirra undanfarin tuttugu ár eða svo. Nú má enginn skilja orð mín svo, að þetta fólk sé einhverjar ófreskjur. Því fer víðs fjarri. Yfirleitt er hér um að ræða vammlaust fólk og góðviljað. í röðum þess má jafnvel finna nánast heilaga menn. Orð þess og athafnir verða einungis skýrð í ljósi hins trúarlega inntaks alræðisins. Þannig er varasamt að leggja siðferðilegt mat á stuðningsmenn alræðis, því þeir haga sér, eins og fyrr sagði samkvæmt því siðferði, sem þeir búa til sjálfir, til að ná fram baráttumálum sínum, og er yfirleitt alls ekki ljóst, að neitt sé athugavert við framferði sitt (sbr. Torquemada). „Guð” er með þeim. Til skamms tíma studdu þessir menn alræðiskúgun kommúnista undanbragðalaust hvar sem var í heiminum. Til þess arna eyddu þeir gífurlegri orku og prentsvertu, og margir dálkakílómetrar finnast á söfnum því til staðfestingar. Ástæðulaust er að gleyma þessu. Þjóðvilji fyrri ára er nú sú beinagrind í fataskáp kommúnista, sem þeir helst vilja gleyma. Nokkrir jónmúlar halda enn tryggð við þessa stefnu, og er þeirra afstaða karlmannlegust. Þeir verða e t.v sakaðir um tvöfalt siðgæði, en síður um hræsni. Allir vita hvar þeir standa Margir úr röðum kommúnista hafa dvalið langdvölum í sæluríkjum austan tjalds, og ættu því að vera hnútum þar kunnugastir. Merkilegt var og er það tómlæti, og jafnvel fjandskapur, sem þeir hafa sýnt þeim fáu ofurhugum, sem þora að berjast fyrir mannréttindum í löndum, sem enn búa við svartnætti alræðis, ekki síst þeim, sem eru andstæðingar sósíalisma sem slíks. Það virðist ekki vera fyrr en andstaðan er komin á það stig, að nánast jafngildir pólitísku sjálfsmorði, að taka málstað sovétvaldsins, eins og í Tékkóslóvakíu á sínum tíma og nú í Póllandi, að rokið er upp til handa og fóta og kveðjast menn allt í einu hafa fundið sitthvað athugavert við „framkvæmd sósíalismans,” en þó einungis í því landi, sem er á oddinum hverju sinni. Þeir kveðjast nú „styðja” Samstöðu í Póllandi. Verkalýðsleiðtogar úr þeirra röðum fara þó austur fyrir tjald á fund opinberra „verkalýðsfélaga” austur þar, sem beinlínis eru stofnuð til höfuðs verkamönnum. Erfitt er að hugsa sér að vestrænir verkalýðsleiðtogar þægju boð frá hliðstæðum verkalýðsfélögum, sem einræðisstjórnir ráða t.d. í Suður-Ameriku, eða að „vináttufélög” yrðu stofnuð við slíkar stjórnir.

 

Þessi „vináttufélög” eru merkileg fyrir margra hluta sakir Með þátttöku í þeim vilja kommúnistar sýna hollustu sína við viðkomandi alræðisstjórn. Félagar í slíkum samtökum geta með engu móti skorast undan að teljast stuðningsmenn alræðis. Má hugsa sér viðbrögð þeirra, ef „vináttufélög” yrðu hér stofnuð við einræðis- og herforingjastjórnir, t.d í Suður- Ameríku. Félög þessi eiga m.a. að annast „menningartengsl”. T.d. eru fengnir listamenn, sem eru stjórnvöldum þóknanlegir, og látið í það skína, að hér sé um samskipti „alþýðu” landanna að ræða. Í heimalandinu er síðan látið svo, sem félagar „vináttufélagsins” túlki hinar réttu skoðanir almennings í viðkomandi vestrænu ríki Samtök af þessu tagi eru þannig beinlínis stofnuð til stuðnings alræðisstjórnunum, og til höfuðs þegnum þeirra. Félagar í „vináttufélögum” við t.d. Kúbu, Kína, Víetnam, Sovét eða Albaníu munu seint krefjast þess, að grundvallarmannréttindum verði komið á í þessum löndum, hvað þá að þar verði stofnuð frjáls verkalýðsfélög. Öfugmælafræði alræðisherranna gætir einnig mjög í málflutningi erlendra stuðningsmanna þeirra. Þeir, sem láta sig örlög þjóða Austur-Evrópu, Indó-Kína, Sovétríkjanna, Norður-Kóreu, Kína eða Kúbu engu skipta, saka gjarnan andstæðingana um „mannhatur””. Þeir, sem hvetja til blóðsúthellinga í nafni „þjóðfrelsis”, kenna sig gjarnan við frið. Meistarar persónuníðs ásaka mótherjana fyrir „dólgshátt”, ef þeim þykir á sig hallað Þeir sem sjálfir ala á hatri milli þjóðfélagshópa heima og erlendis, hrópa hæst um „hatursáróður”. Þeir sem eru í sérstöku vináttusambandi við alræðisríki, saka andstæðinga sína um „tvöfalt siðgæði”. Þannig mætti endalaust halda áfram. 

Nú eru dregin fram kröfuspjöld og blóðlitaðir fánar. Það er löngu kominn tími til, að lýðræðissinnar geri sér grein fyrir því, að höfuðóvinir þeirra eru ekki máttvana herforingjastjórnir, heldur alræðið og stuðningsmenn þess.

Kannski Katla, en hvað með Vestmannaeyjar?

Núna tala allir um möguleika á nýju Kötlugosi, en hvað með aðra virka eldstöð í næsta nágrenni sem nýlega hefur gosið tvívegis, nefnilega Vestmannaeyjar? Hvers kyns umræða um þá gífurlegu hættu, sem vofir yfir Vestmanneyingum hefur verið kæfð. Enginn, nema kannski ég virðist þora að ræða málið. Ég skrifaði í júlí 1993 grein í Moggann, „Ei veldur sá, sem varar“ í tilefni þess að þá var nýafstaðin goslokahátið í minningu 20 ára án frekari eldvirkni. Einu viðbrögðin voru að Páll Imsland jarðfræðingur skrifaði prýðilega og málefnalega grein til andsvars mér. Hann benti m.a. á að til séu margir aðrir staðir þar sem aðstæðum svipar til Vestmannaeyja, en það breytir því ekki að hættan þarna er gífurleg. Raunar hafa hvorki Páll né aðrir jarðfræðingar neitað því að Vestmannaeyjelstöðin kunni að gjósa aftur.

Greinin frá 1993 fer hér á eftir og er í fullu gildi enn í dag, þótt ég tali hér mest um Kötlu, en Eyjafjallajökull er afar nátengdur henni, eins og menn vita:
„Á þessu ári er minnst í Vestmannaeyjum atburðar, sem gert hefur þær frægar um allan heim. Ekki skilja allir hve litlu munaði að úr yrði hryllileg martröð. Fyrir tuttugu árum hefðu getað orðið þarna mestu voðaatburðir sem dunið hafa yfír þessa þjóð frá upphafi byggðar í landinu.

Það er kunnara en frá þurfi að segja, að mjög víða á íslandi, aðallega á suðvestur- og norðausturhlutum landsins, háttar svo til að byggð er í nágrenni eldstöðva. Þannig er öll byggð á Suðurnesjum, og einnig sjálf Reykjavík, í mismikilli fjarlægð frá sprungum sem vitað er að gosið hafa á sögulegum tímum eða a.m.k. ekki löngu fyrir landnámsöld. Fram hjá slíku er ekki hægt að komast, ef byggð á að haldast í landinu. Einn staður hefur þó algera sérstöðu, ekki aðeins á Íslandi, heldur trúlega í öllum heiminum. Þar er einn af fjölmennustu kaupstöðum landsins ekki aðeins byggður í nágrenni við virka eldstöð, sem gaus fyrir fáum árum og getur gosið aftur hvenær sem er, heldur beinlínis ofan á henni. Á þessu tvennu er reginmunur.

Í mjög grófum dráttum er Heimaey eldfjall á hafsbotni, miðdepill mikils, ungs eldstöðvaklasa undan suðurströnd landsins. Myndar Heimaey ásamt nálægum minni eldfjöllum á sjávarbotni (eyjum) hæstu tinda klasans. Undanfarnar árþúsundir hafa ýmsar sprungur á Heimaey gosið öflugum gosum, sem fjöll hafa myndast af. Meðal þeirra er t.d. Heimaklettur (sem er ekki ólíkur Eldfelli, en nokkuð sorfinn af brimi), Stórhöfði o.fl. Öll fjöll á Heimaey eru mynduð á svipaðan hátt: Sprungur opnast og mynda fjöll, sem eru nú mismikið veðruð af sjávargangi. Stundum rennur einnig hraun. Þannig hækkar Heimaey úr sjó smátt og smátt. Yngst hinna eldri fjalla er Helgafell, en Eldfell myndaðist eftir langt goshlé sem einskonar afleggjari frá því. Þessi fjöll eru þó nánast sem þúfur á baki hinnar eiginlegu eldstöðvar, sem er Heimaey öll. í kvosinni milli þriggja slíkra þúfna stendur Vestmannaeyjakaupstaður.

Í Árnesog Rangárvallasýslum, og reyndar víðar, hafa menn oft orðið fyrir skakkaföllum af völdum Heklu. Að búa í grennd fjallsins felur í sér nokkra hættu og engum dettur í hug þar um slóðir að byggja sér íbúðarhús, hvað þá heilan kaupstað, á sjálfum Heklutindi. Einmitt þetta hefur þó verið að gerast ofan á annarri stórri og virkri eldstöð í grenndinni í tuttugu ár og enginn sér neitt athugavert við það.

Vestmannaeyjar höfðu haft hægt um sig í þúsundir ára og er það og ekki síður hitt, að fyrir einhverja Guðs mildi varð ekki mannskaði 23. janúar 1973 er vafalaust höfuðskýring þessa andvaraleysis. Með Surtseyjargosinu, og svo Heimaeyjargosinu varð þessi mikla eldstöð hins vegar virk á ný. Enginn jarðvísindamaður treystir sér nú til eða reynir að hafna þeim möguleika að þarna kunni að gjósa aftur innan fárra ára eða áratuga. Margir þeirra segja raunar án þess að geta byggðar í eyjunum, eins og það sé aukaatriði í málinu — að eldvirknin, sem lengi hefur verið í Kötlu, hafi nú flutt sig um set til Vestmannaeyja. Er þögn þeirra um uppbygginguna í Heimaey undarleg, ekki síst vegna þess að einna flest gos í Vestmannaeyjaklasanum hafa einmitt orðið í Heimaey, enda er hún af þeim sökum langstærst. Þó munu einhverjir þeirra hafa varað við þessu skömmu eftir gos, en ekki var hlustað.

Þrátt fyrir framkvæmdagleðina, sem hefur verið svo einkennandi fyrir þjóðina síðustu öldina eða svo, kemur stundum upp einhvers konar minnimáttarkennd gagnvart tilteknum verkefnum, sem voru fyrri kynslóðum ofvaxin. Þannig þótti um langa hríð óhugsandi að brúa Ölfusá eða Þjórsá, leggja veg yfír Skeiðarársand eða leggja vegi eða byggja brýr yfirleitt. Forfeðurnir höfðu ekki treyst sér til þess. Þetta væri alltof dýrt. Enn eimir eftir af þessu þegar malbikun vega ber á góma, þótt hæglega mætti teppaleggja nánast hvern einasta vegarspotta á landinu fyrir andvirði örfárra af þeim skuttogurum, mjólkurbúum, fiskeldisstöðvum, loðnubræðslum, frystihúsum eða loðdýrabúum, sem byggð hafa verið að óþörfu og eru nú minna en einskis virði. Eitt þessara mála er höfn við Dyrhólaey. Það þykir svo dýrt. Vestan Dyrhólaeyjar má vel gera ágæta höfn með minni tilkostnaði en margir halda, en frá þeirri höfn mætti sækja öll helstu mið Vestmannaeyjabáta, allt austan frá Ingólfshöfða vestur fyrir Þorlákshöfn. Slík höfn kæmi ekki aðeins Vestmanneyingum og öðrum íbúum Suðurlandskjördæmis til góða, heldur mundi hún skapa tímamót í samgöngu-, byggða- og atvinnusögu landsins alls. Slík hafnargerð mundi skila öllu þjóðarbúinu geysimklum arði, því höfn á þessum stað hlýtur að verða einhver besta fjárfesting sem landsmenn hafa ráðist í áratugum saman.

En víkjum aftur að eldgosum. Dyrhólaey er vissulega í nágrenni Mýrdalsjökuls, sem iðulega hefur gosið, ekki síst í Kötlu. Þó munu þess vart dæmi að jökulhlaup hafi gengið yfir Mýrdal vestan Dyrhólaeyjar. Vert er að benda á að þótt hraunflóð og jökulhlaup séu miklar náttúruhamfarir, er hægt að forðast þau, sé landrými nægt og viðvörun gefin. Allt öðru máli gegnir í Heimaey. Þar er sá möguleiki raunverulega fyrir hendi, eins og sannaðist 1973, að jörðin bókstaflega opnist undir fótum manna, spýjandi eldi og eimyrju. Hvert á þá að flýja? Það mætti halda, að einhverjir hefðu þurft að farast í eldinum þegar sprungan opnaðist 23. janúar 1973 til þess að Vestmanneyingar og aðrir skildu, hvílík dauðans alvara hér er á ferðum. Þá hefði verið farið varlegar í að flytja aftur heim. Skynsamlegast væri að yfirgefa eyjuna alfarið. Annar kostur væri að sjúklingar, börn og gamalmenni flyttu til meginlandsins, en enn væri þarna verstöð þar sem starfaði fullfrískt fólk á besta aldri, tilbúið til að hlaupa í bátana jafnskjótt og sírenur væru þeyttar til marks um gosóróa undir eyjunni. Ég verð að játa að ég er ekki bjartsýnn á að á þetta verði hlustað fremur en Kassöndru hina grísku til forna. Engir Íslendingar eru jafn bundnir heimahögum sínum og Vestmanneyingar. Þeir hafa nánast skapað sína eigin menningu og barist við náttúruöflin og sigrað frá upphafi Íslandsbyggðar. Þeir sigruðu meira að segja jarðeldinn 1973, og halda kannski sumir að þeir geti það aftur. En jafnvel þeir geta ekki ráðið því hvar jarðskorpunni þóknast að rifna. 1973 var það austan Helgafells. Næst gæti hún opnast annars staðar, kannski vestan Helgafells. Þá duga engin mannalæti.

Það er ekki ætlun mín með þessari grein að hræða fólk og skelfa, öllu heldur er ég að reyna að koma viti fyrir það. Sjálfur er ég dálítið tengdur Vestmannaeyjum og þykir vænt um eyjarnar og íbúa þeirra. Einhver verður að taka blað frá munni um þetta mál. Kannski eru líkurnar á gosi litlar, vonandi engar. Hver veit það? Eitt er þó alveg víst: Áhættan er allt of mikil. Of mikið er í húfi. Það er til of mikils ætlast að reikna með, að kraftaverkið frá janúar 1973 endurtaki sig.“

Ég er svolítið tengdur eyjunum, sem fyrr sagði, því afi minn, Gunnar Ólafsson kaupmaður og útgerðarmaður, ættaður frá Sumarliðabæ í Holtum, stofnaði á sínum tíma m.a. Tangaverslun í Eyjum (Gunnar Ólafsson & Co). Faðir minn var þar uppalinn og leit á sig sem Vestmannaeying, þótt fæddur væri uppi á landi. Sjálfur hef ég oft komið til Eyja og verið þar á vertíðarbátum. Hættan vofir enn yfir Vestmannaeyjum og fer síst minnkandi með árunum.

Að espa upp lýðinn

 



Það verður sífellt algengara og hvimleiðara að fylgjast með því hvernig fákænir fjölmiðlamenn espa upp lýðinn og síðan stjórnvöld, sem aftur grípa til aðgerða, sem eru í engu samræmi við þá „hættu“, raunverulega eða ímyndaða sem upphaflega var til staðar. Allir virðast nú vera búnir að gleyma fuglaflensunni, sem varð aldrei neitt. Síðan kom svínaflensan, sem einnig var blásin upp út úr öllu korti, en þegar til kom var þetta bara ósköp venjuleg flensa sem kemur á hverju ári og á engan hátt merkilegri en aðrar. Allra besta dæmið er að sjálfsögðu „gróðurhúsaáhrifin“ sem ég hef nokkrum sinnum fjallað um, t.d. í greininni „Að flýta ísöldinni“ hér að neðan.

Öll uppákoman í kringum gosið í Eyjafjallajökli er enn eitt dæmið. Vissulega stafar flugvélum hætta af öskuskýjum, þ.e. ef þær fljúga inn í sjálft gosskýið. Svo fór 1982 þegar Boeing 747 þota flaug í niðamyrkri inn í eldgos sem þá var að hefjast og lenti mitt í sjálfu skýinu. Að sjálfsögðu stöðvuðust allir hreyflar og vélin var á eftir öll sandblásin að utan, t.d. urðu framrúður ógagnsæar. Flugmönnum tókst með snarræði að koma hreyflunum aftur í gang og lenda vélinn, sem var ónýt eftir þessa uppákomu, en þetta var einstakt dæmi.

Að sjálfsögðu á að fylgjast vel með sjálfu gosskýinu og þéttleika öskunnar, en það virðist augljóst að hér, eins og í fugla- og svínaflensumálinu og gróðurhúsa- koldíoxíð- steypunni er það móðursýkin og ofstækið sem ræður.

Flugvélin í Indónesíu lenti inni í skýi þar sem askan var svo þykk að ekki sást á hönd sér. Engin flugvél (eða bíll, jafnvel) þolir slíkt. En ofstækið sem virðist stjórna gerðum flugmálayfirvalda í þessu máli virðist út úr öllu korti.

Verður RÚV ábyrgt fyrir hryðjuverkum?

 



Ekkert er nýtt undir sólinni og einn einu sinni virðist sagan vera að endurtaka sig. Vestrænir fjölmiðlamenn ganga enn einu sinni erinda óvina sinna og Vesturlanda eins og svo oft áður, en ég veiti þessu fyrst athygli á árum Víetnamstríðsins. Ég nenni ekki að rekja hér sögu Víetnamstríðsins en um það eru tvær greinar neðar á þessari síðu, Þjóðmálagreinin „Víetnam, vendipunktur kalda stríðsins“ og gömul Moggagrein frá 1980, „Vinir vorir Víetnamar“, sem var raunar fyrsta greinin sem ég skrifaði þar. Í Víetnam beittu blaðamenn öllu afli sínu gegn eigin mönnum, en hlupu gjörsamlega yfir það sem var kjarni málsins. Þarna var um að ræða miskunnarlausa árás norður- víetnamskra kommúnista á þrjár sjálfstæðar þjóðir í Suður- Víetnam, Laos og Kambodíu. Þar voru engir franskir eða bandarískir herir þegar árásin hófst og því gjörsamlega út í hött að „frelsa“ hvað þá „þjóðfrelsa“ þessi lönd sem þegar voru frjáls og einungis vildu fá að lifa í friði. Þetta var hreinræktað árásar- og landvinningastríð norður- víetnamskra kommúnista.
Tilraun Bandaríkjanna til að koma til varnar varð reyndar hernaðarlegt klúður og pólitískt glapræði eins og að málum var staðið, en með látlausum skefjalausum árásum fjölmiðla á Bandaríkjamenn tókst að koma því inn hjá fólki að morðsveitir Víet Cong væru einhvers konar „frelsarar“ og norður- víetnamski árásarherinn hefði ráðist inn í nágrannalönd sín til að færa þeim „lýðræði“, „frelsi“ og „mannréttindi“. Þegar ofsóknirnar, kúgunin og blóði drifin þjóðarmorðin sem ég og fleiri höfðu spáð frá upphafi hófust, vildu vinstri menn og fjölmiðlar ekkert af því vita. Þögnin lagðist yfir Indó- Kína og bátafólkið og önnur fórnarlömb kúgaranna og morðingjanna liggja óbætt hjá garði. Til að bíta höfuðið af skömminni hafa vinstri menn, stuðningsmenn árásarherjanna, síðan falsað sögu þessa tímabils eins þeir gerðu meðan á stríðinu stóð og nota þar aðstöðu sína í fjölmiðlun, kvikmynda- og skemmtanaiðnaði og sagnaritun.

Nýjasta uppátæki RÚV vekur upp minningar frá þessum tíma.

Gagnrýni er ekki aðeins nauðsynleg, heldur beinlínis einn helsti undirstöðuþáttur lýðræðis, og því er tjáningarfrelsið lífsnauðsyn. Tjáningarfrelsið má ekki skerða. Gagnrýni er varnarkerfi þjóðfélagsins á sama hátt og ónæmiskerfið er varnarkerfi mannslíkamans. En í sumum sjúkdómum snýst ónæmiskerfið gegn sjálfum líkamanum. Þetta gerist t.d. í gigtarsjúkdómum. Þá ræðst ónæmiskerfið á vöðva og liði, og hindrar þannig eðlilega hreyfigetu líkamans án þess að drepa hann. Allra verstur er þó sá sjúkdómur, eyðni, þar sem ónæmiskerfið ræðst á sjálft sig. Þeir sem ættu að verja líkamann fá röng skilaboð, ráðast á sjálft ónæmiskerfið og fremja þannig sjálfsmorð.
Vinstri menn eru innri óvinir Vesturlanda. Síbyljuárásir þeirra á Bandaríkin og málstað vestrænna þjóða, sem t.d. má heyra og sjá daglega hjá fréttastofu RÚV og raunar flestöllum ef ekki öllum stærri fjölmiðlum hin síðari ár líkjast meira árásum ónæmiskerfisins í gigtarsjúkdómum. Þessar árásir verða því illvígari, þeim mun „lengra til vinstri“ menn teljast. Vinstra fólk tekur alltaf afstöðu með óvininum, hverju nafni sem hann nefnist, því þeir eru knúnir af hatri á eigin þjóðféagi. Þeir studdu því og/eða afsökuðu og umbáru Stalín, Mao,, Ho Chi Minh, Pol Pot  og aðra slíka í kalda stríðinu.  Þessir alræðisherrar vildu kollvarpa og tortíma þjóðfélögum Vesturlanda og voru því sjálfkrafa bandamenn vestrænna vinstri manna. Þetta mistókst þó. Vinstra fólk studdi líka af alefli Khomeini erkiklerk í Íran á sínum tíma og leitar nú, eftir að kommúnisminn hrundi nýrra bandamanna meðal hatursmanna Vesturlanda í þriðja heiminum. „Óvinur óvinar míns er vinur minn“. Árásir vinstri fjölmiðlamanna skaða Vesturlönd og Bandaríkin og draga úr kjark, en drepa ekki. Kommúnismi, nasismi og islamismi, kenningar, sem afneita sjálfum grundvelli lýðræðisins. eru allt annað og verra. Þeir nota ónæmiskerfið, þ.e. gagnrýnina og tjáningarfrelsið beinlínis til að tortíma sjálfu þjóðfélaginu sem þeir lifa í.  

Íslamistar eru upptendraðir af nánast blindu hatri á Vesturlandabúum, og þótt merkilegt megi virðast hata þeir allra mest það sem vinstri menn, óvitandi liðsmenn þeirra berjast allra mest mest fyrir, svo sem feminisma og hómósexúalisma. Fréttamenn RÚV og Wikileaks- kjánarnir ganga nú í hroka sínum, vandlætingu og glópsku óvitandi erinda þessara manna á sama hátt og vestrænir fjölmiðlar gengu, án þess að vita það, erinda upphafsmanna Víetnamstríðsins, kúgaranna og þjóðarmorðingjanna á sínum tíma.

Álit mitt á „hinni sjálfumglöðu stétt“ fjölmiðlamanna hefur ekki verið mikið allt síðan á Víetnamárunum og það minnkar enn við þetta nýasta uppátæki RÚV- manna. Þeir eru nú fullir sjálfsánægu og yfirlæti eftir að hafa gert alþjóðlegt „skúbb“, þótt þeir kvarti raunar undan því að allur heimurinn skuli ekki klappa fyrir þeim.

En um hvað sýnst málið? Því er auðsvarað. Það snýst um að upphefja sjálfa sig, hina „göfugu rannsóknarblaðmenn“. eins og ávallt er þegar vandlætarar eiga í hlut. Þetta mál er vissulega ljótt og leiðinlegt en það var góðu heilli gleymt og grafið þar til nú. Það sem RÚV- menn hafa raunverulega áorkað er espa upp fólk og vekja hatur. Það má glöggt sjá í heilagri reiði þeirra íslensku undirmálsmanna, sem ég hef fengið yfir mig þegar ég dirfðist að gera athugasemd við framgöngu RÚV. Það er nefnilega afar auðvelt að espa upp einfaldar sálir og stýra þeim í þá átt sem hentar með einhliða málflutningi og kænlega völdum myndum eða myndböndum. Ég hef áður fjallað um hvernig Bandaríkjamenn munu túlka þennan nýja fjandskaparvott frá hinni íslensku ríkisstofnun. Munu þeir til dæmis standa við fyrirheit um að aðstoða Íslendinga í AGS- málinu? 

En þetta eru þó bara íslenskir kjánar. Ég hef verið að fylgjast með Al Jazzeera fleiri erlendum fjölmiðlum undanfarinn sólarhring. Þetta myndband er nú sýnt hvarvetna í arabalöndunum og islamska heiminum og þar láta menn sér ekki nægja að skrifa athugasemdir á blogg. Þetta myndband er sem olía á þann eld sem þar logar undir niðri. Það kæmi mér alls ekki á óvart, þegar nýjar fréttir af fjöldamorðum á saklausu fólki berast úr þessum heimshluta, að ódæðismennirnir muni nota myndband RÚV sem átyllu og fyrirslátt fyrir ódæðisverkunum. 

Þar láta menn verkin tala.

RÚV spillir enn samskiptunum við Bandaríkin

Sjónvarp allra starfsmanna, RÚV, vill nú leggja sitt af mörkum til að spilla enn samskiptum við Bandaríkin, eins og þau Ólafur Ragnar, Ingibjörg Sólrún, Össur og Jón Baldvin hafi ekki unnið nægilega gott starf í þá veru. Vestanafs verður þetta framtak hinnar íslensku ríkisstofnunar án nokkurs vafa túlkað sem óvinabragð, enda hefur þetta gamla mál verið gleymt og grafið í þrjú ár og vandséð hvers vegna það er rifjað upp nú. Svona atburðir og aðrir enn verri gerast því miður í öllum stríðum og dapurlegt til þess að vita.
Uppátæki RÚV er enn einn naglinn í líkkistu samskipta Íslands og Bandaríkjanna eftir að gamalt komma- og Þjóðviljalið fékk yfirráð yfir utanríkismálum landsins. Skemmst er að minnast fordæmalausrar framkomu Ólafs Ragnars, fyrrum formanns Alþýðubandalagsins við orðuveitingu til síðasta sendiherra Bandaríkjanna sem vakti mikla reiði vestra. Það var þó ekki á bætandi. Ekki þarf að búast við að Hillary Clinton sé vinveitt forsetanum í minningu þess þegar hann hélt henni í gíslingu á Bessastöðum fyrir nokkrum árum. Þau Ingibjörg Sólrún og Össur fóru á sínum tíma bæði alveg úr límingunum út af „ólöglegum fangaflutningum“, svokölluðum. Þar var um að ræða flutninga á múslimskum morðhundum ýmsum á milli fangelsa. Þar var ekki um að ræða neina sakleysingja, eins og Amnesty og fréttastofa RÚV ímynda sér, heldur ólma hryðjuverkamenn og tilvonandi sjálfsmorðs- morðingja. Mörgum hefur nú verið sleppt frá Guantánamo og hafa sumir sprengt sig í loft upp en aðrir gengið aftur í Al Qaida. Til dæmis er Al Qaida í Yemen stjórnað af fyrrverandi Guantánamo- föngum.
Þegar Condoleezza Rice utanríkisráðherra kom fékk hún í fangið látlausar umvandanir frá þessum íslensku vinstri- kjánum um „mannréttindi“ fyrrnefndra morðhunda. Hún mun hafa reiðst mjög viðtökunum.
Jón Baldvin gerði sitt til að spilla samskipunum við forysturíki lýðræðisríkjanna þegar hann var sendiherra í Washington. Framferði hans þar var með þeim hætti að ég hef eftir góðum heimildum að Bandaríkjamenn hafi beinlínis beðið um að hann yrði fluttur þaðan. Jón, eins og aðrir sem ég hef nefnt hóf feril sinn í hinum íslenska stuðningsflokki alræðis og gúlags, Alþýðubandalaginu og er nú á gamals aldri aftur kominn á þann byrjunarreit.

Sem fyrr sagði verður ekki séð hvað fréttastofu RÚV gengur til með birtingu myndbandsins annað en uppblásin heilög vandlæting. Þetta er allt löngu liðið og það eina sem upp úr þessu hefst er að seikna því enn um sinn að Bandaríkjamenn sendi hingað sendiherra.

Þjófarnir verðlaunaðir, en hvað með fórnarlömbin?

Nú á að borga þjófunum, skemmdarverka- og ofbeldismönnunum sem lögregla og önnur stjórnvöld sá sig á sínum tíma tilneydd til að senda á Breiðavík sex milljónir á kjaft, skattfrjálst. En hvað með okkur sem urðum fyrir barðinu á þessu liði? Á ekki að borga okkur líka?

Í öllum þjóðfélögum og á öllum öldum er ávallt dálítil prósenta, sem leggur fyrir glæpi. Stundum er beinlínis talaðum tiltekna „stétt“ glæpamanna, tiltekinn, lítinn hóp ofbeldis- og síbrotamanna, sem fremur meginhluta glæpa í flestum löndum. Þannig hefur það alltaf verið og alls ekki neitt bendir til að á því sé minnsta breyting að verða. Viss hópur mun alltaf og alls staðar fremja flest alla glæpina. Tilhneigingin kemur yfirleitt snemma fram og flestir þessara manna hafa oft komist undir manna hendur löngu fyrir lögaldur. Það er alls ekki hægt að útiloka að glæpahneigð gangi beinlínis í erfðir, en það hafa raunar margir talið í aldanna rás.
Þetta hyski er nú sent á upptökuheimili ýmis konar en fyrr á árum var því komið fyrir í Breiðavík. Vafalaust sættu þeir misjafnri meðferð, en hverju breytti það? Heldur einhver að þeir hefðu orðið betri menn ef hlaðið hefði verið undir þá? Vafalaust hafa einhverjir hafnað þarna fyrir litlar sakir, en staðreyndin er þó, að þetta var að meginhluta heimskt, lygið, illa innrætt þjófa- og ofbeldispakk sem hvort sem er hefði endað illa og það er ósannað með öllu að dvölin á Breiðavík hafi breytt nokkru þar um. Nú á að fara að verðlauna þá, en hvað með okkur sem urðum fyrir barðinu á þeim? Af hverju er okkur ekki greitt tjónið sem þeir hafa valdið?

Hér er dálítil lífsreynslusaga úr hversdagslífinu um reynslu mína af formanni svonefndra „Breiðavíkursamtaka“.
Vorið 1977 var ég í páskafríi í Reykjavík, en ég var þá kennari á Hvammtstanga. Á hádegisbarnum á Borginni lenti ég í hrókasamræðum við núverandi formann Breiðavíkursamtakanna, (sem ég þekkti þó alls ekki) en tók ekki eftir því fyrr en nokkru síðar um daginn að veski mitt var horfið, en í því var m.a. ávísanahefti. Í ljós kom að formaðurinn hafði tæmt innistæðuna úr heftinu en það voru heil mánaðarlaun, sem svarar hátt í annað hundrað þúsund krónur á núvirði. Hann hafði falsað nafn mitt, en skrifaði eigin nafn aftan á þegar hann framseldi ávísunina. Því var lögreglan fljót að hafa hendur í hári hans. En af formanninum var ekkert að hafa, hann var „góðkunningi lögreglunnar“ eins og flest allir þeirra sem verið höfðu á Breiðavík og ég stóð uppi með skellinn. Þessa peninga hef ég aldrei fengið greidda en nú hefur formaðurinn kannski loksins efni á að greiða mér, enda komin í efni. 
En ég vil spyrja: Ef ríkið ber ábyrgð á því hvernig fór fyrir þessu liði eftir Breiðavíkurdvölina ber það þá ekki líka ábyrgð á gerðum þeirra? Ef þeir urðu glæpamenn vegna þess að stjórnvöld voru vond við þá ber þá ekki stjórnvöldum að bæta þeim sem urðu fyrir barðinu á Breiðavíkur- drengjunum? 

Nú á Lalli Jóns að fá sex milljónir skattfrjálst. En á þá ekki að bæta öllum þeim sem hafa orðið fyrir barðinu á honum þann skaða sem þeir hafa orðið fyrir?