Eyja Sancho Panza Hugleiðing um flathyggju eða pólitíska rétthugsun

Feministar, hómósexúalistar og fjölmenningarsinnar munu örugglaga ekki gleðjast þegar þeir lesa þetta. Það fyrirbæri, sem ég kýs að nefna „flathyggju" er að mínu viti einhver mesta ógnin, sem nú steðjar að Vesturlöndum og hún magnast ár frá ári, ekki síst vegna þess að fáir þora að streitast á móti vegna ótta við að verða kallaðir „hommahatarar“, „karlrembusvín" eða „rasistar". Andstaða getur hæglega kostað persónulegt mannorðs- sjálfsmorð. Flathyggjumenn geta því farið sínu fram að mestu óáreittir og sækja stöðugt í sig veðrið.

Þessi grein, eða öllu heldur ritgerð, var upphaflega í Þjóðmálum 2008 undir nafninu „Eyja Sancho Panza“ en hefur í engu tapað gidi sínu nema síður sé. Mér finnst sjálfgefið að birta hana aftur, lítilega endurskoðaða, í ljósi „umræðunnar“ upp á síðkastið ekki síst um um förufólkið sem er kallað „flóttamenn“ þótt aðeins lítill hluti sé það í raun. 

 

Don Quixote hafði lofað félaga sínum „eyju” að launum fyrir fylgispektina, en Sancho Panza var uppalinn á þurrum sléttum Kastilíu og hafði aldrei séð stöðuvatn, hvað þá úthafið. Hann vissi því alls ekki hvað eyja var, en skynjaði, að „eyja” hlyti að vera toppurinn á tilverunni og fylgdi því foringja sínum í blindni.

Slík draumsýn um sælu í framtíðinni er einmitt það sem rekur svo marga hugsjónamenn og fylgendur þeirra til dáða. Án draumsins um fyrirmyndarríkið hefðu hvorki nasismi eða kommúnismi orðið til.

Alræðisstjórnir eru að því leyti frábrugðnar gamalkunnum, hefðbundnum einræðisstjórnum kónga og keisara, herforingja og annarra pótintáta, að þær láta sér ekki nægja veraldleg völd, heldur byggja fyrst og fremst á yfirráðum yfir sjálfu sálarlífinu, sjálfri hugsun þegnanna, þ.e. trú þeirra á hugmyndafræði valdhafa. Þær beita gulrótinni frekar en vendinum.

Þessi gulrót er er yfirleitt fyrrefnd draumsýn um sæluríkið, þ.e. „eyjuna” einhvers staðar í fjarlægri framtíð. Í fullkomnu alræðisríki, þar sem allt vald, jafnt andlegt sem veraldlegt er á einni hendi þarf aldrei að beita þegnana ofbeldi. Ekki einu sinni ritskoðun. Allt menntakerfið, allir fjölmiðlar túlka hina opinberu kenningu og þar fær enginn að starfa nema hann trúi á hugmyndir valdhafa. Ritskoðun er því óþörf. Allir eru sammála.

Gott dæmi er Norður- Kórea. Kosningatölur, þar sem valdhafar fá 98-99% atkvæða eru alveg örugglega ófalsaðar. Fólkið trúir í raun og sannleika á „hinn mikla son”, elskar hann og dáir og trúir í blindni á hugmyndafræði hans. Stjórnarfar hér á Íslandi og víðar á Vesturlöndum stefnir nú óðfluga í þessa átt.

Nýar alræðishugmyndir grípa mjög um sig meðal menntamana á Vesturlöndum, en nú eru töfraorðin ekki „sósíalismi” (stundum kommúnismi) eða „þúsund ára ríkið”, heldur „lýðræði”, „mannréttindi” og „jafnrétti”. Ný ógn steðjar að lýðræðinu á Vesturlöndum og hún stafar af hugmyndum, sem hinar talandi og skrifandi stéttir menntamanna hafa tekið upp á sína arma og leitast við að troða upp á almúgann með aðferðum alræðisstjórna, þ.e. látlausri innrætingu og heilaþvotti frá blautu barnsbeini (sem er alltaf kölluð „menntun” eða „fræðsla”) og hálf- opinberri ritskoðun. Þegar hún bregst, er beitt dóms- og lögregluvaldi.

Þessar hugmyndir eru upprunnar í háskólum Vesturlanda, fyrst og fremst í Bandaríkjunum. Í háskólunum eru menntaðir og forritaðir kennararnir og fjölmiðlamennirnir, en líka aðrir sem oftast gleymast, svo sem handritshöfundar sjónvarpsþátta og kvikmynda og ekki síst markaðsfræðingarnir og ímyndarsmiðirnir. Allir þessir aðilar leitast við að stýra hugsun Vesturlandabúa.

Þessar nýju alræðishugmyndir hafa af einhverjum ástæðum ekki fengið nafn. Oftast er talað um „pólitíska rétthugsun” en pólitísk rétthugsun af einhverju tagi hefur ávallt verið til staðar. Mér finnst réttara að nefna þær hugmyndir sem liggja til grundvallar pólitískri rétthugsun samtímans einfaldlega „flathyggju”.

Undirstaðan er sú sérlega „kyn- lega” hugmynd, að kynþættir, kyn og kynhneigðir mannanna séu í rauninni nákvæmlega eins. Svartir séu eins og hvítir, konur eins og karlar og hommar og lesbíur eins og gagnkynhneigðir. Sömuleiðis felur flathyggjan í sér, eins og aðrar alræðishugmyndir, að hægt sé að lækna öll mannanna mein með innrætingu, forritun og heilaþvotti þegnanna, sem þetta fólk kallar undantekningarlaust, að orwellskum hætti „uppeldi”, „menntun” eða „fræðslu” (sbr. „Fræðsla gegn fordómum”).

Hver sá sem efast, er að sjálfsögðu kallaður „fáfróður”.Hann hefur ekki lært kverið sitt.

Þótt flestir hugmyndasmiðirnir og margir liðsmenn séu karlar, eru það þó konur, þ.e. Konur, sem allra háværastar eru í „baráttunni” fyrir þessum nýju hugmyndum, enda hefur þeim fjölgað mjög í „háskólasamfélaginu". Það virðist liggja djúpti í eðli kvenna, að fegra ljótan raunveruleikann í kringum sig.

Flathyggjumenn telja, sem fyrr sagði, að fólk sé eins og tölvur. Allir séu eins og fæddir með sömu tölvuna. Aðeins þurfi að forrita fólkið á réttan hátt. Þessar hugmyndir afneita þannig öllum erfðum, heilbrigðri skynsemi og sjálfum skilningarvitunum. Til dæmis trúa feministar því, að meðfædd, arfgeng hegðun og hluverkaskipting kvenkyns og karlkyns meðal manna og í dýra- og jurtaríkinu, sem rekja má aftur í árdaga lífsins sjálfs fyrir milljörðum ára, sé uppfinning illmenna, svonefndra „karlrembusvína”, sem hafi búið til vonda „kvenímynd”.

Í rauninni séu konur alveg eins og karlar. Vandamálið sé „ímyndin”. Aðeins þurfi að forrita fólkið upp á nýtt, gefa konum nýja „ímynd” og þá muni koma í ljós, að þær séu í rauninni alveg eins.¨

Að sjálfsögðu eru það vinstri menn, sem fremstir standa. Þessar hugmyndir höfða eðlilega til þeirra sem ýmist leynt eða alveg ljóst studdu og vernduðu alræði og gúlag í kalda stríðinu. Nú tekur þetta fólk af ákefð málstað múslima, þótt það sé yfirleitt jafnframt miklir stuðningsmenn hommabaráttu og feminisma.

Flathyggjumenn trúa á töframátt orðanna, dá sum og endurtaka oft (t.d. „lýðræði”, „mannréttindi”, „jafnrétti”), en óttast önnur. Í þessu felst sú hugsun, að sé orðinu breytt breytist jafnframt sá raunveruleiki, sem orðið er fullltrúi fyrir. Dæmi um slíkt eru óteljandi og fjölgar stöðugt.

Þeir óttast alveg sérstaklega það sem kalla mætti „gagnsæ” orð, þ.e.orð, sem fela sjálf í sér lýsingu á fyrirbærinu, t.d.. „fá- viti” eða „geð- veiki”, eða þá gamalt og gróið orð, sem víða kom fyrir í Biblíunni til skamms tíma, nefnilega „kyn- villa”. 

 Þetta hefur raunar verið í uppsiglingu um all langt skeið, en magnast stöðugt. Eitt elsta dæmið er, að í stað „fá- vita” var farið að tala um „van- gefna”. Þetta orð fékk þó mjög fljótt alveg sömu merkingu og „fáviti” hafði áður. Þá var farið að tala um „þroska- hefta”. En börn láta ekki plata sig: „Þroskaheftir” voru engu vitrari en fávitar eða vangefnir og orðið varð fljótlega eitt allra vinsælasta skammaryrðið í hópi barna, svipað og „aumingi með hor”. Hér var úr vöndu að ráða. Nú er farið að tala um „seinfæra”, sem ég tek persónulega illa upp, því ég er sjálfur seinfær til gangs. Það ágæta fólk, sem ér um ræðir hefur hins vegar ekkert vitkast.

Þeir sem eru „geð- fatlaðir” froðufella líka alveg jafn mikið og þeir gerðu, þegar þeir voru kallaðir „geð- sjúklingar”. Veruleikinn breytist ekki, þótt orðinu sé breytt.

 

Ég vildi óska að ég gæti rætt þær kenningar sem nú ógna tjáningarfrelsinu, undirstöðu alls lýðræðis og allra mannréttinda án þess að koma inn á þetta gífurlega viðkvæma og eldfima mál, kynþáttamál, en það er ekki hægt.

Þær hugmyndir, sem nú ríkja og mynda undirstöðu flathyggjunnar komu fyrst fram meðal lærðra manna, aðallega í Bandaríkjunum upp úr 1945 og voru upphaflega settar fram beinlínis til höfuðs hinum eldri kenningum og nasistum. Þær fóru hægt af stað en er nú haldið fram af sívaxandi þunga. Vel mætti kalla þær „öfug- nasisma”, líka vegna þess að aðferðirnar sem beitt er í sívaxandi mæli til að framfylgja þeim minna mjög á þriðja ríkið. Ég tel óhugsandi, að nokkur hefði vogað sér að bera þær fram í fullri alvöru nema fyrir óbeinan tilverknað nasista og sem andsvar við kenningum þeirra, svo fráleitar eru þær.

Raunverulegt upphaf þessara kenninga, sem flestir kalla „pólitíska rétthugsun”, en ég vil kalla flathyggju er þó eldra, en það var þegar lærðir menn fóru á 19. öld að nota orðið „kynþáttur” um hvítt fólk sem talar einhver tiltekin tungumál, t.d. germönsk, eða hefur tiltekin trúarbrögð, t.d. gyðingdóm. Gyðingar hafa verið ofsóttir og hataðir vegna trúarbragaða sinna frá því löngu fyrir Krists burð. Þeir líta á sjálfa sig sem ættbálk, afkomendur Abrahams, en þeir eru ekki, og hafa aldrei verið „kynþáttur” í neinum líffræðilegum, vitrænum skilningi. Frægar eru ofsóknir spænska rannsóknarréttarins gegn gyðingdómi (ekki gyðingum) sem hófust að marki á 14. öld og náðu hámarki um 1500, en þá flúðu þeir sem héldu fast við gyðingdóm flestir land. Um það er nánast aldrei talað, að meginhluti spænskra gyðinga, allt að tveim þriðju, tók kristna trú og hvarf síðan sporlaust inn í spænsku þjóðina, enda af sama kynþætti. Raunar var frægasti rannsóknardómarinn, Torquemada, einmitt afkomandi slíkra kristinna, fyrrverandi gyðinga. Það var ekki fyrr en á 19. öld sem fræðimenn settu fram þær kenningar, að einhver líffræðilegur, vefjafræðilegur munur væri á því hvíta fólki, sem aðhylltist gyðingdóm og þeim,sem aðhylltust kristindóm. Fáar, ef nokkrar af þeim kenningum, sem háskólar Vesturlanda hafa troðið upp á almúgann hafa haft jafn hrikalegar afleiðingar og þessar. Tungumál, siðir og trúarbrögð eru huglæg, þ.e. „sofware”, sem hægt er að breyta. Líkamsvefir og erfðavísar eru hins vegar eðlislægir, þ.e. „hardware”. Menn sem trúa því, að t.d. bandaríski kvikmyndaleikarinn Kirk Douglas, sem er mjög sanntrúaður gyðingur og hefur m.a. leikið víking í frægri mynd ásamt öðrum gyðingi, Tony Curtis, sé af öðrum „kynþætti” en aðrir hvítir menn eru að mínu viti ekki fyllilega með réttu ráði. En þessu trúðu margir lærðustu vísindamenn Vesturlanda fram á miðja 20. öld og þær skrýtnu kenningar 19. aldar fræðimanna að gyðingar séu „kynþáttur”, sem nasistar gerðu að sínum, lifa enn góðu lífi í hugarheimi „fjölmenningarsinna” samtímans og margra annarra.

 Allir geta hætt að vera búddistar, múslimar eða gyðingar, og fjölmargir hafa gert það í aldanna rás. Enginn getur hins vegar hætt að vera indíáni, Ástralíu- frumbyggi eða dverg- svertingi. Munurinn er eðlislægur, víraður inn í sjálfa líkamsvefina. Augna- hár- og húðlitur er afar lítill og ómerkilegur þáttur þess flókna máls, þótt hann sé stundum, en alls ekki alltaf, mest áberandi úr fjarska.

 

Í stuttu máli er kenningin sem nú ríkir þessi: Hugtakið „kynþáttur” er ímyndun ein. Umhverfið, eða „menningin” er það eina sem skilur á milli ólíkra hópa. Þannig séu Danir og dverg- svertingjar, Svíar og Senegalar, Andaman-eyjskeggjar, Ainu- menn, Ástralíu- frumbyggjar og Akureyringar allir alveg nákvæmlega eins. Munur t.d. búskmanns og Bolvíkings sé aðeins menningarlegur þannig að sé til dæmis Bolvíkingurinn fluttur til Botswana og læri þar siði búskmanna verði hann óþekkjanlegur frá innfæddum. Sama gildir sé búskmaðurinn fluttur til Bolungarvíkur. Umhverfið eitt ráði.

Munurinn sé ekki bundinn í erfðavísa eins og í kynstofnum í dýra- og jurtaríkinu og menn sjá t.d. á hunda- eða kattasýningum og sýningum á rósum eða orkídeum, heldur sjónhverfing, uppfinning vondra manna, svonefndra „rasista”. Allir séu í rauninni alveg eins.

Þessar amerísku kenningar hafa allt með sér. Þær samrýmast vel kristinni siðfræði og þeirri kenningu að maðurinn sé herra sköpunaverksins og standi sem slíkur utan við lífríkið og lögmál þess. Allir séu skapaðir í guðs mynd. Auk þess er þetta það, sem allir góðviljaðir menn vilja helst trúa, og eins og Júlíus Sesar benti á, þá „trúa menn því ávallt best, sem þeim hentar best”. Þær henta líka stjórnvöldum hvarvetna, því þær stuðla að góðu samkomulagi þegnanna. Óskandi er, að þær væru sannar. Sá hængur er þó á, að þær stangast á við skilningarvitin, alla reynslu kynslóðanna, allar erfðir og meginlögmál náttúrunnar og lífríkisins. Þær krefjast þess að menn afneiti alfarið sínum eigin skilningarvitum og heilbrigðri skynsemi, en það hefur mér sýnst vera helsti grundvöllur, ef ekki sjálf forsenda allra trúarbragða.

Og þegar menn eru farnir að trúa því að Papúar séu eins og Pólverjar og Danir eins og dverg- svertingjar er skrefið stutt yfir í að trúa því að víðtæk hlutverkaskipting karlkyns og kvenkyns hvarvetna í lífríkinu sé líka ímyndun ein. Síðan er svo æxlun milli karlkyns og kvenkyns einnig afneitað.

Flathyggjumenn láta ekki þar við sitja: Fyrst svartir eru eins og hvítir og konur eins og karlar, því ekki að halda áfram? Gáfaðir eru eins og heimskir, ungir eins og gamlir og feitir eins og grannir. Það segir sig sjálft.

Aðrir hópar hugsa sér að sjálfsögðu til hreyfings: Dvergar hafa látið ófriðlega. Litlir hljóta að vera eins og stórir, og þeir segjast því vera alveg eins stórir og hinir. Þeir búi einungis við „lóðrétta áskorun” (vertically challenged). Ljótir hafa líka skorið upp herör gegn fallegu fólki, sem þeir segja vera haldið því sem kalla mætti „útlits-fasisma” (lookism). Þannig mætti endalaust halda áfram og allir þessir hópar telja sig vera að berjast fyrir „jafnrétti” og að sjálfsögðu: „lýðræði” og „mannréttindum”.

Það segir sig sjálft, að það eru vinstri menn, sem eru í forystu fyrir þessum kenningum, sem nú ógna sjálfri grundvallarstoð vestræns lýðræðis og mannréttinda, tjáningarfrelsinu. Þetta eru vandlætarar og skilja ekki umburðarlyndi, vita ekki hvað það er og reyna því að þvinga það fram með dóms- og lögregluvaldi. Það er stíll þeirra, sem dáðu böðlana í austri á dögum kalda stríðsins og gengu erinda þeirra.

Forsvarsmenn hinna nýju kenninga skilja heldur ekki eða þekkja lýðræði og mannréttindi fremur en Sancho Panza þekkti eyju, þótt hann sæi hana.

 

Og hvað er þá lýðræðið? Aristóteles sagði lýðræðið vera „stjórn hinna mörgu heimsku á hinum fáu vitru”. Raunar höfðu flestallir heimspekingar Forn- Grikkja hina mestu skömm á lýðræði.

Þegar ég var í menntaskóla fyrir mörgum árum voru greindarpróf mjög í tísku, og einn kunningi minn hélt mjög á lofti kenningunni um „sjötíu prósentin”. Rannsóknir sýndu nefnilega, að flestir væru einhvers staðar í grennd við meðalgreind. Um það bil fjórðungur yfir og annar fjórðungur undir meðalgreind. Því mætti áætla, að nálægt því tveir þriðju, um 70% kjósenda í öllum kosningum séu annað hvort greindir rétt í meðallagi eða þá beinlínis heimskir. Aðeins um 30% hafi greind eitthvað að ráði yfir 110 stig, og yrðu þeir því óhjákvæmilega undir í öllum kosningum.

Sjötíu prósentin, þ.e. bandalag hinna meðalgreindu og hinna heimsku, mundu alltaf sigra. Þrjátíu prósentin, þ.e. gáfumennirnir, mundu alltaf tapa.

Ýmislegt má láta sér detta í hug, sem styrkir þessa kenningu, t.d. gífurlegt fylgi Árna Johnsen. Ég man eftir skoðanakönnun fyrir nokkrum árum, þar sem fram kom, að meiri hluti Íslendinga (þ.e. kjósenda) telur að Bubbi Morthens sé meira skáld en Hallgrímur Pétursson. Í annarri könnun kom fram, að um 29% Íslendinga (kjósenda) telur, að sólin snúist umhverfis jörðina. Ég veit ekki hvort það er tilviljun eða ekki, að þetta er um það bil sama hlutfall og Píratar fengu í síðustu skoðanakönnun.

Vissulega má fyllast örvæntingu yfir lýðræðinu hjá þjóð, sem kýs Jón Gnarr og Sylvíu nótt yfir sig.

Hugmyndin um sjötíu prósentin er mjög í anda Aristótelesar og hefur yfirbragð hroka og ungæðisháttar menntaskólaæskunnar, en málið er alls ekki svona einfalt. Raunar er enginn hlutur augljós eða einfaldur, þegar talið berst að lýðræði. Ég var þessari kenningu ósammála þá og er það enn. Ég trúi miklu betur hinni heilbrigðu skynsemi alls almennings en blaðri gáfumanna, einfeldningnum Sancho fremur en mennta- og lærdómsmanninum don Quixote. Almenning er ekki hægt að blekkja til lengdar.

Abraham Lincoln orðaði þessa hugsun best, en hugleiðing hans um efnið nýtur sín best á frummálinu:

 

You can fool all of the people some of the time,

And some of the people all of the time,

But you can not fool all of the people all of the time.

 

Í framkvæmd er það reyndar svo í lýðræðisríkjum, að lítill minnihluti (að sjálfsögðu úr hópi menntamanna, þrjátíu prósentanna fyrrnefndu) fer með völdin og þvingar vilja sinn og skoðanir upp á almenning, ekki síst með yfirráðum sínum yfir menntakerfinu og fjölmiðlun.

Margir aðrir en Cervantes hafa veitt athygli þeirri staðreynd í aldanna rás, að lærðir menn virðast miklu, miklu meira auðtrúa og móttækilegri fyrir ýmis konar skrýtnum grillum en sauðsvartur, jarðbundinn almúginn. Enginn veit í rauninni hvað „greind” yfirleitt er, en besta og eina skilgreiningin er þessi: „Greind er það, sem mælist á greindarprófum”. Ekkert annað.

Svonefndar „gáfur” eru gjarnan mældar í „námsgáfum”, en kjarninn í námsgáfum er fyrst og fremst hæfileikinn til að taka við forritun umyrða- og gagnrýnislaust. Sá sem sífellt efast um það sem kennarinn segir eða það, sem stendur í námsbókunum mun aldrei ná árangri í skólakerfinu. Þannig mætti kannski segja, að viss trúgirni sé undistaða lærdómsins.

Eitt er alveg víst: lærdómur og heilbrigt vit og skynsemi fara ekki alltaf saman. Stundum mætti beinlínis ætla að þetta tvennt fari helst aldrei saman eða jafnvel útiloki hvort annað.

Hálskólanám, einkum þó í svonefndum „félagsvísindum” felst að mestu í að læra hugsun og skoðanir annarra manna og vitna í þær, því engum er hægt að kenna að hugsa sjálfstætt. Síðan vitna menn hver í annan. Árangurinn er svo mældur í því hve margar bækur viðkomandi hefur lesið. Sá er lærðastur, og fær flesta akademíska bókstafi við nafn sitt, sem hleður verk sín flestum tilvitnunum og neðanmálsgreinum.Þetta er hin svonefnda „vísindalega aðferð”.

Verkurinn er, að með hinni „vísindalegu aðferð” má komast að nánast hvaða niðurstöðu sem vera skal, sé umbúnaðurinn nægilega ábúðarmikill og hlaðinn nægilega miklum „lærdómi”. Sjálft innihald þessa „lærdóms” skiptir hér litlu eða alls engu máli, umbúðirnar öllu.

Gott dæmi eru svonefndir „póstmódernistar”. Í skrifum þeirra ægir öllu saman. Fáeinar línur eru teknar úr Kant, Hegel, Schopenhauer eða Kirkegaard og fleiri og fleiri. Jafnvel Nietzsche kemur við sögu og mundi örugglega snúa sér við í gröfinni ef hann vissi það. Úr öllu þessu verða, eins og tíðkast mjög í „háskólasamfélaginu“, einhvers konar klippimyndir, hlaðnar lærdómi, límdar saman úr sundurslitinni hugsun annarra manna.

Þetta er naglasúpa, en naglinn í súpunni er þó aðeins einn: Karl gamli Marx, enda eru þetta yfirleitt meira eða minna fráfallnir vinstri menn og marxistar.

Öll hin ábúðarmiklu, hálærðu, langorðu og yfirlætislegu skrif strúktúralista, póst- strúktúralista og póstmódernista má draga saman í eina stutta setningu. Þetta eru þrjú orð, beint úr smiðju Orwells, og þau eru þessi: „Lygi er sannleikur”.

Kenningar póstmódernista passa að sjálfsögðu við flathyggjuna eins og flís við rass, ekki síst þessi yfirlýsing Foucaults: „Öll saga er lygi!”

Fyrst allir eru eins, öll saga lygi og lygi sannleikur því ekki þá að ljúga upp alveg nýrri sögu? Dæmi um þetta er svonefnd „svört saga”, þar sem búin eru til ímynduð „heimsveldi” í svörtustu Afríku og því jafnvel lýst yfir að Pallas Aþena hafi verið svört og Beethoven sömuleiðis. Annað dæmi er svonefnd „kvennasaga”, sem mun beinlínis vera kennd við einhverja háskóla hérlendis, sem hluti af hinum afar skrýtnu „kynjafræðum”.

Undirstaða þeirra, eins og allra hinna undarlegu „vísinda”, sem hafa verið að koma fram á síðustu árum er ein og hin sama. Kjarninn er þessi: Kynþættir, kyn og kynhneigðir mannanna eru eins.

Ég vil hér vekja sérstaka athygli á mjög mikilvægu atriði: Forsvarsmenn hinna nýju kenninga brjóta vissulega á tjáningarfrelsinu, undirstöðu alls lýðræðis og allra mannréttinda, en þetta er ekki „skoðanakúgun”.

Það er nefnilega ekki „skoðun” eða „kenning” í neinum skilningi, að t.d. indíánar séu öðru vísi en Ástralíu- frumbyggjar eða Danir öðru vísi en dverg- svertingjar. Þetta er staðreynd, ísköld, bláköld, óumbreytanleg og ómótmælanleg. Sama gildir um mun karlkyns og kvenkyns eða samkynhneigðar og gagnkynhneigðar. Þetta eru óhagganlegar staðreyndir.

Hér er um að ræða það, sem þeir Kóperníkus, Bruno og Galileo þurftu að glíma við, nefnilega „staðreyndakúgun”. Hún er allt annað og miklu, miklu verra fyrirbæri en hefðbundin skoðanakúgun.

Sem fyrr sagði eru það mennta- og gáfumennirnir, sem standa fyrir þessum kenningum og standa vörð um þær. Þeir lærðu menn, sem nefndust á miðöldum „prestar” og störfuðu í kirkjunni, starfa nú í háskólum og eru gjarnan kallaðir „vísindamenn”. Jesús kallaði þá „fræðimenn og farísea”. Lítill hópur lærðra manna hefur ávallt leitast við að stýra hugsun almennings. Blaðrið um „gróðuhúsaáhrifin” en nýjasta dæmið. Þannig hefur það alltaf verið.

Það gleymist oftast að þær kenningar, sem enduðu í Auschwitz komu ekki frá nasistum. Til þess skorti þá lærdóm. Þær voru, eins og ég hef áður bent á, upprunnar í hugarheimi lærðra manna, vísindamanna, prófessora og doktora í ýmsum greinum vísinda við marga virtustu háskóla á Vesturlöndum.

Enn eru líka fjölmargir þungbúnir, hálærðir menntamenn við ýmsa háskóla sem trúa því fyrir fullt og fast, að steypan úr Karli Marx sé „vísindi”.

Allt nám er í sjálfum kjarna sínum sama eðlis og tölvuforritun. Slíkt er eðli jafnt uppeldis sem menntunar og hlýtur að vera það. Við því er ekkert að segja. En eins og í tölvuheiminum veltur allt á gæðum forritsins. Séu sjálfar grundvallarbreyturnar rangar verður forritið ónýtt.

Á miðöldum söfnuðust flestallir mennta- og gáfumenn í kirkjuna og stóðu þar vörð um „pólitíska rétthugsun” þess tíma. Það gleymist oft, að í kirkjunni voru menntuðustu, lærðustu menn samtímans. Samkvæmt jarðmiðjukenningu Ptolemaiosar var til dæmis vel hægt að reikna út gang himintungla með all góðri nákvæmni. Þessir útreikningar voru afar flóknir og í raun voru þeir prestar og lærdómsmenn sem dæmdu Galileo og brenndu Bruno miklu lærðari en sakborningarnir.

Sá galli var þó á, að öll kenningin var röng. Allur þeirra lærdómur og flóknu útreikningar voru til einskis. Sjálfar grundvallarbreytur forritsins, sem þeir byggðu á, voru rangar.

Á sama hátt mun sá vísindamaður, jafnt í raunvísindum sem í svokölluðum „félagsvísindum”, sem leggur það til grundvallar hugsun sinni og kenningum, að kynþættir, kyn og kynhneigðir mannanna séu eins, alltaf komast að rangri niðurstöðu. Undirstaðan gengur ekki upp. Þetta er tóm vitleysa.

Hinn íslenski Sancho Panza, sem við getum kallað Jón Jónsson í Breiðholtinu á í mesta basli með að skilja hinar nýju hugmyndir. Honum þykir ósköp vænt um konuna sína, hana Jónínu, og vill ekki særa hana en hann þykist þó vita að svo ágætar sem konur eru séu þó ótal hlutir sem karlar geta gert miklu betur, þótt ekki væri nema vegna stærðar- og styrkleikamunar. Hann vildi til dæmis ekki vilja búa í borg, þar sem allt slökkviliðið væri skipað konum. Hann yrði þá kannski loksins að hætta að reykja.

Og það er margt, sem Jón ekki skilur í kynjafræðunum. Það voru jú feministar, sem fyrstir bentu á fyrir hálfri öld eða svo, að gjörvöll heimsmenningin, listirnar, sagan, vísindin og tæknin væru sköpunarverk dauðra, hvítra karlmanna! Og er það ekki rétt?

Jón er alinn upp við það, að Guð almáttugur sé miðaldra hvítur karlmaður með skegg, og skilur því ekki „kvennaguðfræði”. Sjónarmið hans eru með öðrum orðum „karllæg”, eins og sjónarmið karla hafa verið síðustu sex milljón árin, eða allt síðan tegundin „maður” varð til. Eftir önnur milljón ár, þegar þessar amerísku kenningar verða löngu gleymdar verða sjónarmið karlpeningsins ennþá karllæg. Eins og börnin segja: „Það er bara svona!“

Jóni þykir samt ósköp vænt um konur, og ekki síst konuna sína, hana Jónínu Jónsdóttur.

Jón er umburðalyndur í hjarta sínu og hatar hvorki né ofsækir hommana, þótt hann botni hvorki upp né niður í þeim eða brölti þeirra.

Það sem Jón á hins vegar langsamlega erfiðast með að skilja eða sætta sig við í hinum nýju fræðum er „fjölmenningarstefnan”. Hann nær henni ekki. Til þess er hann ekki nógu lærður. Sancho Panza var besta skinn, og það er Jón líka, en hann veit, að fjölmenningin er bókstaflega að kljúfa mörg þjóðfélög í kringum okkur í herðar niður. Aðeins þarf að líta í norræna fjölmiðla.

Jón er enginn óþokki og skynjar, að það er beinlínis andstyggilegt að hata eða líta niður á nokkurn mann vegna kynþáttar hans. Slíkt er ekki sæmandi. Þrátt fyrir það skilur hann ekki hvers vegna verið er að flytja til landsins, jafnvel á kostnað ríkisins, alveg nýtt, áður óþekkt, gífurlega viðkvæmt og eldfimt vandamál, sem hvergi hefur tekist að leysa svo vel sé, nefnilega kynþáttavandamál. Það verði viðloðandi í margar aldir, ef marka má reynslu annarra þjóða. Hvers vegna í ósköpunum?

Jón veit, hvernig fór fyrir íslenska hundinum, þegar farið var að flytja skoska fjárhunda til landsins og óttast innst inni, þótt hann þori kannski ekki að segja það upphátt, að eins fari fyrir íslensku þjóðinni. Afkomendur núlifandi Íslendinga verði í framtíðinni einhvers konar „landnámshænur” í eigin landi.

Jón þorir þó ekkert að segja, nema þá í traustra vina hópi. Á miðöldum voru efasemdarmenn sagðir haldnir djöflinum og brenndir. Nú eru þeir sagðir haldnir „fordómum” og dæmdir.

Landið er, eins og önnur Vesturlönd, hægt og sígandi að breytast í alræðisríki.

En er ótti Jóns við „fjölmenningarstefnuna” ástæðulaus?

Don Quixote vildi berjast gegn ranglæti og hjálpa bágstöddum. Það vilja hinir hálærðu arftakar hans líka gera. Sú hugmynd hefur verið sett fram, að við Íslendingar séum ríkir, búum við lýðræði og höfum mikið landrými, en í þriðja heiminum sé fullt af bágstöddum, sem búi við ranglæti og skorti land. Best væri því að hjálpa þeim með því flytja þá hingað, svona 3-5 milljónir til að byrja með.

Að sjálfsögðu er gert ráð fyrir fullkomnu lýðræði, sem þýðir að við sem erum innfæddir mundum fá innan við 10% atkvæða og þingmanna á Alþingi (ef það fengi að heita Alþingi). Við mundum verða innan við 10% íbúa á Íslandi (ef það fengi að heita Ísland).

Svona hugmynd mundi Jón Jónsson, pípulagningameistari í efra- Breiðholti aldrei fá. Til þess skortir hann lærdóm. Stúdentspróf dugar ekki, ekki einu sinni BA- gráða. Ekkert dugar minna en prófessorsembætti. Allra helst staða háskólarektors. Því skal ekki gleyma, að þessi hugmynd kemur djúpt innan úr iðrum Samfylkingarinnar og svona hugsa margir lærðir menn og konur í dag, þótt þeir gangi kannski ekki alveg svona langt.

Er nema von, að Jón sé hræddur?

Sjálfur hef ég dvalist langdvölum erlendis og kynnst fólki af fjölmörgum þjóðernum, trúarbrögðum og kynþáttum. Þetta er yfirleitt prýðisfólk, en eitt eiga þeir, sem ekki eru sjálfir hvítir sameiginlegt og það er þetta: Þeir eru fullkomnir „rasistar”, ekki síst svertingar, sem eru, samkvæmt minni reynslu einstaklega gott, geðugt og glaðlynt fólk.

Enginn, sem er sjálfur svartur lætur sér detta það í hug eitt augnablik, að hann sé eins og hvítur maður. Þeim virðast þessir hlutir mjög ofarlega í huga og eru í sífellu að benda á þann gífurlega mikla og víðtæka arfgenga mun sem er á hvítum og svörtum (sjálfum sér í hag, að sjálfsögðu). Þeir vita að þeir komast upp með þetta, því enginn sem sjálfur er svartur hefur nokkurs staðar verið dæmdur fyrir „rasisma”.

Flathyggja og fjölmenning bítur einungis á hvíta menn, og hvítum einum er refsað.

Fjölmenningin er alveg nógu erfið viðureignar, þótt munurinn sé aðeins huglægur, allir séu af sama kynþætti og hafi einungis ólík tungumál, siði og trúarbrögð. Þannig má rekja flest allar styrjaldir 20. aldar til meira eða minna misheppnaðar fjölmenningar. Menn eru enn að súpa seyðið af fjölmenningarríkjunum, sem hrundu í fyrri heimsstyrjöld, því rússneska, austurrísk- ungverska og tyrkneska. Stríðin á Balkanskaga má rekja til þess austurrísk- ungverska og enn eru látlausar styrjaldir í leifunum af Ottomana- fjölmenningarríki Tyrkja við botn Miðjarðarhafs. Sýrland og Líbanon eru tvö dæmi af mörgum, en besta dæmið um misheppnaða fjölmenningu er trúlega Ísrael.

En fjölmenningarstefnan er ekki einskorðuð við Ísland og það væri erfitt, kannski alveg ómögulegt að skerast úr leik.

Forn- Grikkjum datt margt í hug, og um fjölmenningarstefnu Vesturlanda má hafa þessa tilvitnun, sem mig minnir að sé úr Æskylosi: „Þá sem guðirnir hyggjast tortíma, svipta þeir fyrst vitinu”.

Prestar miðalda sögðu alla þá sem létu í ljós minnsta efa um hina „pólitísku rétthugsun” samtímans haldna djöflinum. Efasemdarmaður nú á dögum er ekki lengur haldinn djöflinum, heldur „fordómum”. Hann er sjálfkrafa kallaður „hommahatari”, „karlrembusvín”, eða, sem er allra, allra verst: „rasisti”. Þannig tekst þeim að halda hvers kyns gagnrýni í skefjum.

Hómósexúalistar, feministar og fjölmenningarsinnar nútímans nota, þegar í harðbakkann slær, nýjan djöful: Adolf Hitler og ára hans.

Ef einhver lætur í ljós alvarlegan efa er lögreglunni beitt. Það gerðist hér á Íslandi fyrir nokkrum árum, þegar eitthvert manngrey var dregið af lögreglu fyrir Hæstarétt og maðurinn dæmdur fyrir að beita sínum eigin skilningarvitum, hafna hinni opinberu skoðun og neita því að svartur maður væri eins og hvítur.

Honum var fundið það til sérstakrar refsiþyngingar, að hafa „gefið í skyn” að „eðlislægur munur” væri á kynþáttum manna. Fleiri munu fylgja í kjölfar hans.

Til að bíta höfuðið af skömminni eru þessar aðfarir, að orwellskum hætti, ávallt settar fram undir formerkjum „mannréttinda”.

Nú væri ég síðastur manna til að hallmæla hommum, konum, svertingjum, dvergum, feita fólkinu eða öðrum sem eiga undir högg að sækja í lífsbaráttunni. Mér dettur ekki í hug að ofsækja þetta fólk á nokkurn hátt eða gera á hlut þess, þótt mér hundleiðist svonefnd „réttindabarátta” þessara hópa. Hins vegar, svo ég tali beint úr pokanum, þá nenni ég bókstaflega ekki að velta mér upp úr vandamálum þeirra og sé alls ekki hvers vegna ég ætti að vera skyldugur til að gera það.

Þetta er trúlega refsivert, því nú hefur verið stofnuð ný hálf- opinber þríarma „hugsanalögregla”, til að hafa eftirlit með skoðunum manna. „Samtökin ´78” sjá um hommana. Jafnréttisstofa lögsækir hvern þann, sem efast um að konur séu fullkomnir jafnokar karla til allra hluta og starfa, og „Hatursorðræðulögregan“ getur kært og fengið dæmdan hvern þann, sem efast um að kyn, kynþættir eða kynhneigðir séu eins.

Ekki þarf að taka fram að allar þessar stofnanir kenna starfsemi sína alveg sérstaklega við „mannréttindi”.

Don Quixote taldi illa galdramenn villa mönnum sýn. Þeir meinuðu öðru fólki að sjá, að vindmyllur væru í rauninni risar og þjófar og glæpamenn væru fagrar konur í álögum.

Hómósexúalistar, feministar og fjölmenningarsinnar telja, að ef þeir geti aðeins ráðið niðurlögum hinna vondu galdra- og sjónhverfingamanna, sem þeir nefna „hommahatara”, karlrembusvín” og „rasista”, muni hið sanna koma í ljós: Í rauninni sé samkynhneigð eins og gagnkynhneigð, konur eins og karlar og svartir eins og hvítir.

„Eyjan” , fyrirmyndarríkið, muni svo loks rísa úr hafi og á þeirri eyju muni ríkja „jafnrétti”, „lýðræði” og „mannréttindi” . Allir verði þar nákvæmlega eins og hugsi eins. Þetta er draumur þeirra og framtíðarsýn.

Ég vildi ekki búa á þeirri eyju.

En hvað mundi Sancho Panza segja um þessar hugmyndir? Hvað mundi hann til dæmis hafa sagt um presta, sem vilja ólmir draga sköllótta, skeggjaða karla upp að altarinu og vígja þá saman? Hann yrði aldeilis hlessa. Meira að segja don Quixote hafði ekki hugmyndaflug til að láta sér detta slíkt í hug.

Það eru ekki mörg ár síðan, að hver sá sem hefði haldið því fram, að svartir væru eins og hvítir, konur eins og karlar og samkynhneigð og gagnkynhneigð væri eins, hefði verið talinn alvarlega veikur og sendur á geðveikrahæli. Forsvarsmenn hinna nýju kenninga sýna hins vegar engin ytri merki geðrænnar truflunar, fremur en don Quixote, sem var manna virðulegastur í fasi.

Þeir froðufella ekki, ganga hreinlega og snyrtilega til fara og skreyta flestir nöfn sín akademískum titlum. Sumir klæðast meira að segja skikkju dómarans. Og þeim er alvara: Hver sá sem efast um hinar nýju kenningar getur átt von á allt að tveggja ára dvöl í fangelsi, skv. 233. grein almennra hegningarlaga. Hæstiréttur hefur sýnt það í verki, að hann er til þjónustu reiðubúinn.

Refsingar munu þyngjast með árunum, því þessum kenningum verður ekki haldið til streitu til lengdar nema með valdi. Innrætingin (þ.e. „fræðslan”) dugar kannski stundum til að kæfa tilteknar skoðanir, en augljósum, bláköldum staðreyndum verður ekki útrýmt með heilaþvotti.

Skoðanakúgun er eitt, staðreyndakúgun er annað.

Þetta fólk skilur ekki, að ljótur sannleikur er líka sannleikur og hvít lygi er líka lygi. Alltaf verða einhverjir, sem neita að taka þátt í þykjustuleiknum. Lögreglu og dómsvaldi verður því að beita í síauknum mæli, vegna þess að svartir munu halda áfram að vera svartir og gjörólíkir hvítum í óteljandi arfgengum þáttum.

Konur munu líka áfram verða konur og hommar verða áfram „hinsegin”. Veröldin mun halda áfram að vera eins og hún er, ekki eins og við viljum að hún sé.¨Lögregla og dómarar munu því fá nóg að starfa um ókomin ár.

Nasistar hafa sómatilfinningu, þrátt fyrir allt

 Ég var að gramsa í tölvunni og fann þá þessa grein sem var skrifuð þegar Dalai Lama kon til landsins 2009. Margt í henni á fullt erindi enn í dag.„Mannréttindafrömuðir“ vinstri manna hrópa stöðugt hærra.

Menn muna kannski, að Steingrímur, Jóhanna og ÓRG þorðu ekki að taka opinberlega á móti Dalai Lama vegna hræðslu við núverandi valdhafa í Kína (ÓRG hafði reyndar starfað í ýmsum „vináttufélögum“ við fjarlæga böðla sem formaður Alþýðubandalagsins), en allra hörðustu kommúnistar, með Ögmund í fararbroddi, margir félagar í gamla „vináttufélaginu“ við Maó, kveinkuðu sér hátt og snallt yfir ástandinu í Tíbet.

 

 Ég man það vel, þegar Havel, þáverandi Tékklandsforseti og fyrrum pólitískur fangi, kom til landsins á tíunda áratugnum. Þá söfnuðust í kringum forsetann og flöðruðu upp um hann gamlir, yfirlýstir, kinnroðalausir liðsmenn ráðamanna í austri, þar á meðal forsprakkar sérstaks „vináttufélags“ við kvalara hans og ofsækjendur. Dalai Lama hefur nú komið til landsins og ég hélt að sagan mundi endurtaka sig. Forkólfar úr gamla Alþýðubandalaginu, sem nú tilheyra ýmist Samfylkingu (þ.e. mensévíkaarmi gamla alræðisflokksins) eða Vinstri grænum (bolsévíkaarmurinn, það heitir víst „vinstri græn“) höfðu hugsað sér gott til glóðarinnar, en babb kom í bátinn. 

Vandamálið er, að hinir tveir armar gamla alræðisflokksins hafa nú tekið völdin í landinu og þeir vilja ekki styggja kínverska ráðamenn. „Mannréttindabaráttan“ er því sett í salt um sinn, nema hjá þeim, sem á dögum kalda stríðsins gengu allra, allra lengst í stuðningi sínum við alræðisherra kommúnista. Svo merkilegt sem það kann að virðast eru það einmitt þessir gömlu jábræður allra, allra blóði drifnustu harðstjóranna, sem eru langháværastir í „mannréttindabaráttunni“. Fólkið, sem t.d. hefur starfað (eða starfar enn) samtímis í Amnesty og Kúbuvinafélaginu, er einmitt fólkið sem nú kemur hlaupandi til Dalai Lama. Þetta er einfaldlega of gott tækifæri til að hægt sé að láta það sér úr greipum ganga.

Þeir sem voru unglingar á dögum Hitlers eru nú örvasa gamalmenni, en sæta þó látlausum ofsóknum. Allt önnur lögmál gilda um þá Íslendinga, sem gengu erinda kommúnistaríkjanna. Hver sá sem hreyfir athugasemd um fortíð þeirra er umsvifalaust sakaður um „kaldastríðshugsunarhátt“ og „fortíðarhyggju“ og stimplaður „fasisti“, ef ekki eitthvað ennþá verra. Vinstri menn beita aðstöðu sinni í fjölmiðlun, menntakerfi og sagnaritun til að þurrka út sögu 20. aldar, og hefur tekist það ótrúlega vel. Það unga fólk, sem nú kýs Alþýðubandalagsflokkana tvo og Framsókn, þekkir ekki fortíð foringja sinna. Hún hefur verið þurrkuð út.

Ég ætla ekki í þessari stuttu grein að ræða stuðning þúsunda núlifandi Íslendinga, margra þeirra enn valdamikla í stjórnmálum, fjölmiðlun og menningarlífi, við kúgara og þjóðarmorðingja kommúnista. Það hafa aðrir gert. Mér finnst miklu merkilegra síbyljuhjal þeirra samtímis um „lýðræði“ og „mannréttindi“, sem kristallast í þátttöku margra þeirra, sem hæst hafa nú í „mannréttindabaráttunni“ samtímis og samhliða í Amnesty og í sérstökum „vináttufélögum“ við ýmsar blóði drifnustu alræðisstjórnir tuttugustu aldar, en um slíkt er auðvelt að finna skjalfest dæmi meðal manna sem enn gegna háum stöðum.

Einhverjir kunna að halda, að hér sé um að ræða það, sem kalla mætti „afturbatapíku-syndróm“, þ.e. að eftir hrun járntjaldsins 1989-1991 hafi þeir, eins og Páll postuli á leiðinni til Damaskus, séð villu síns vegar og turnast, en það er alrangt. Hrópin um mannúð og manngæsku, „lýðræði“, „tjáningarfrelsi“ og „mannréttindi“ hafa streymt frá þessu fólki í látlausri, óstöðvandi síbylju í marga, marga áratugi. 

Ég er hér ekki aðeins að tala um þá íslensku „friðarsinna“, „menningar-“ og „mannúðar“-menn, sem sáu ástæðu til að stofna eða ganga í (oft samhliða Amnesty-þátttöku) sérstök „vináttufélög“ við Kína Maos, Austur-Þýskaland, Sovétríkin (MÍR), Víetnam, Albaníu, Norður-Kóreu eða gengu í sérstakan stuðningshóp við Pol Pot og Rauða kmera, sem hér starfaði um hríð. Ekki má gleyma jámönnum þeirra og meðhjálpurum.

Fyrir dómstólum er venja að dæma ekki aðeins hinn seka, heldur líka hinn meðseka, yfirhilmarann. Liðsmenn „vináttufélaganna“, hinir eiginlegu, yfirlýstu, óumdeildu, skjalfestu stuðningsmenn alræðisherranna, voru aðeins toppurinn á ísjakanum. Jábræður þeirra úr röðum „annarra vinstri manna“ voru miklu, miklu fleiri. Þeirra hlutverk var fyrst og fremst að þegja um eða gera sem minnst úr ódæðisverkum kommúnista og ekki síst, að stimpla hvern þann „fasista“, sem skýrði frá því sem fram fór í alræðisríkjunum.

Þetta er fólkið, sem fer til dæmis enn í dag allt í einu að tala um „menntun“ eða „heilbrigðisþjónustu“, þegar talið berst að ódæðisverkum Castros.

Ég er þannig gerður, að mér finnst þjófurinn, þótt vondur sé, miklu athyglisverðari persóna en þjófsnauturinn. Mér finnst líka don Quixote merkilegri en Sancho Panza og Vinstri grænir merkilegri en Samfylkingin og Framsókn.

Þar (í Framsókn)var líka fjöldi meðhjálpara og umþegjenda af þessari tegund á kaldastríðsárunum, fólk, sem dæmdi alla „fasista“ sem í einhverri alvöru gagnrýndu ástandið í kommúnistalöndunum, þar á meðal hvern þann sem gerði athugsemd við stjórn Maos eða ástandið í Tíbet. Framsóknarmenn stofnuðu líka „vináttufélag“ við kommúnistastjórnina í Búlgaríu (sem kallaði sig „Bændaflokkinn“) á þessum árum, en um jámennsku svonefndra „annarra vinstri manna“ við það sem gerðist í kommúnistaríkjunum er aldrei talað. Þeir eru stikkfrí.

Stuðnings- og jámenn ofsækjenda þjóðar hans hópast nú kringum Dalai Lama eins það eigi í honum hvert bein. Svoleiðis gera nasistar ekki. Þeir ganga ekki heldur í Amnesty. Það er eins og þeir hafi meiri sómatilfinningu.  

Hver eða hverjir myrtu Palme?

 Nú eru liðin 30 ár frá morðinu á Olof Palme, en hann var á margan hátt tákngervingur fyrir fólk þeirrar tegundar sem situr víða í æðstu valdastólum hér á landi, jafnt í menningarlífinu sem í stjórnmálum (þó ekki núverandi valdhafa) sem lýkur helst aldrei sundur munni án þess að tala um „frið“, „lýðræði“ og „mannréttindi“, hluti sem það skilur ekki fremur en Palme. Því finnst mér tilavalið að endurbirta þetta nú. Margir fyrrverandi ráðherrar, alþingismenn og sjálfur forseti Íslands hafa sýnt í verki á fyrri árum og allt fram á þennan dag raunverulega afstöðu sína til lýðræðis og mannréttinda með þátttöku í sérstökum „vináttufélögum“ við blóði drifnar alræðisstjórnir (Kúbu, Sovét, Austur- Þýskaland Víetnam o.s.frv.). Þetta fór þá fram alveg samhliða Amnesty- þátttöku og annarri „mannréttindabaráttu“. Það er mikill misskilningur ef einhver heldur að lýðræðis- og mannréttindahjal þessa fólks hafi byrjað eftir fall Berlínarmúrsins 1989.

Ég bjó í Svíþjóð á árum Víetnamstríðsins, en um það skrifaði ég fyrir nokkrum árum í Þjóðmál greinina „Víetnam, vendipunktur kalda stríðsins“.Hér fer á eftir kaflinn um Palme úr þeirri grein:

 „Ég sat á þessum árum tvívegis fundi um Víetnam, þar sem Olof Palme var frummælandi, og get vottað, að maðurinn var ágætlega greindur, vel að sér og fljótur að hugsa. Ég get líka vottað, að stuðningur hans við upphafsmenn Víetnamstríðsins, innrásarheri kommúnista í Indó- Kína, var alger og óskilyrtur. Hann var hinn ágætasti fulltrúi fyrir þær skoðanir, sem hann deildi með milljónum Vesturlandabúa og tugþúsundum Íslendinga á þessum árum. En hver myrti Palme? Suður- Afríkumenn hafa verið nefndir, enda var Palme orðlagður fyrir baráttu sína gegn kynþáttamisrétti. En fleiri koma til greina. Þegar innrásarherir kommúnista “þjóðfrelsuðu” loks löndin í Indó- Kína með vopnavaldi við gífurlegan fögnuð “lýðræðis”- postula, “friðarsinna” og “mannréttindafrömuða” hvarvetna, hófu Hanoi- menn skipulegar þjóðflokka- og kynþáttaofsóknir, sem vinir þeirra, vinstri menn, tala aldrei um. Kannski var morðingi Palmes maður af fjallaþjóðflokki eða af kinverskum uppruna, eða þá barn svarts bandarísks hermanns, en átrúnaðargoð Palmes, þessa heimskunna “mannréttindafrömuðar”, herstjórarnir í Hanoi, ofsóttu allt þetta fólk með yfirveguðum, miskunnarlausum hætti. Fullkomið kaldlyndi Palmes gagnvart bátafólkinu og fyrirlitning á því var alkunnug, og morðingi hans gæti vel hafa komið úr þeirra röðum. 

Og hvað með fórnalömb Castros? Fræg var heimsókn Palmes til Kúbu í kölfar sigurs “þjóðfrelsisaflanna” í Indó- Kína 1975 þar sem þessi kunni “mannréttindafrömuður” hélt hverja lofræðuna af annarri um gestgjafa sinn, en um það leyti voru pólitískir fangar á Kúbu eitthvað um 40.000. Menn sátu þar í fangabúðum í allt að 20 ár fyrir samkynhneigð, að slátra kú eða biðja um hærra kaup, en á Kúbu, eins og í öðrum “verkamannalýðveldum” er verkalýðsbarátta refsiverð. Morðingi Palmes gæti líka hafa verið úr þeirra röðum.

Palme notaði tækifærið á Kúbu til að fagna alveg sérstaklega Pol Pot og Rauðum Kmerum, sem þá voru nýkomnir til valda, en einmitt þá rann blóðið í sem allra stríðustu straumum. Morðingi Palmes gæti verið einn þeirra sem komust undan þjóðarmorðingjunum.

Þegar þessi heimskunni “friðarsinni” var á Kúbu hafði Castro einhvern stærsta her í heimi, þótt ekki sé miðað við fólksfjölda, um hálfa milljón manna undir vopnum, og hélt her sínum úti til styrjalda og manndrápa í 15 löndum víða um heim, ekki síst í Afríku, þar sem menn hans lögðu um 8 milljónir jarðsprengna. Morðingi Palmes gæti verið úr röðum ættingja þeirra sem hermenn eða jarðsprengjur Castros hafa drepið eða limlest. Möguleikarnir eru óteljandi og sömuleiðis eru fórnarlömb kúgunar, þjóðarmorða og hernaðar vina og átrúnaðargoða Palmes, þessa “lýðræðis”- postula, “mannréttindafrömuðar” og “friðarsinna” óteljandi.

Örlög Palmes voru að sönnu hörmuleg og engum óskandi. Hann hefur á síðari árum orðið píslarvottur, átrúnaðargoð og tákngervingur mikils hluta vinstri manna, fólks þeirrar gerðar sem hérlendis stýrir mensévíka- armi Alþýðubandalagsins, svonefndri “Samfylkingu”. Þetta er fólkið sem sagðist ekki vera kommúnistar, en gekk erinda alræðisaflanna í kalda stríðinu undir formerkjum ”lýðræðis”, “friðar” og “mannréttinda”. Ég kann að mörgu leyti betur við bolsévíka- arminn, sem nú nefnir sig “Vinstri græna”. Þeir ganga hreinna til verks“.

Úðabrúsar Eldlendinga

Ég man vel ósónlyktina í ljósastofunni í Austurbæjarskólanum fyrir löngu og ef vitað síðan þá, að útfjólublátt ljós breytir súrefni andrúmsloftsins í ósón. Í tilefni af umræðu um ósón yfir Íslandi finnst mér tilvalið að birta þetta. Þessi grein birtist fyrst í Mogganum í ágúst 1999, en hún hefur í engu tapað gildi sínu. Þvert á móti. Ósóngatið hvarf nokkrum árum eftir birtingu greinarinnar, en kom svo aftur, jafn stórt og áður, og það er orðið alveg ljóst, að hér er um náttúrufyrirbæri að ræða, óháð brölti mannanna. Barnalegar yfirlýsingar um að eitthver alþjóðasáttmáli um ísskápa og úðabrúsa hafi átt þátt í minnkun ósóngatisns er ekki annað en hjákátlegt yfirklór. Menn munu kannski veita því athygli að ég tók nokkrar línur og setningar úr þessari grein þegar ég skrifað nýjustu grein mína um þessi mál, Þjóðmálagreinina "Að flýta ísöldinni" V.E.

HEIMSENDAFÁR gengur nú yfir löndin og á nýja árþúsundið vafalaust þátt í því. Þetta er ekki í fyrsta sinn, því á síðari hluta tíundu aldar breiddist sú hugmynd sem eldur í sinu um hinn kristna heim, að dómsdags væri að vænta árið 1000. Mundu þá kristnir einir bjargast, en heiðnir brenna í víti. Hófst nú eitt mesta kristinboðsátak sögunnar, og kristnaðist Mið- og Austur-Evrópa á fáum árum ásamt Garðaríki, svo og Danmörk, Noregur, Grænland og Ísland.
Heimsendirinn, sem lofað hafði verið árið 1000, lét þó á sér standa, og hefur kirkjan æ síðan ekkert viljað ræða fárið. Hún hélt þó fast í hina gífurlegu landvinninga sína. Heimsendafársins mikla er t.d. hvergi getið í þeirri ritskoðuðu Íslendingabók sem varðveist hefur. Raunar hefur lengi verið prívatskoðun mín, að það hafi verið heiðnir menn, sem bentu á umhverfið og sögðu: "Hverju reiddist Guð..." (ekki goðin) þegar eldgos hófst þar sem þingheimur, eða a.m.k. hinn kristni hluti hans, beið í ofvæni eftir heimsendi, skjálfandi á beinunum, á Þingvöllum árið 1000. Eldgosið var túlkað sem upphaf heimsendisins. Íslendingabók er eina fornritið, sem vitað er um með vissu, að kirkjan ritskoðaði og beinlínis breytti og mér finnst afar líklegt, að hin fleygu orð Ara um að "hafa það, sem sannara reynist" vísi til ritskoðara hans. 
Heimsendafræði (eskatólógía á lærðra manna máli) var eitt höfuðviðfangsefni miðaldaguðfræðinga. Töldu hinir lærðustu menn miðalda einsýnt, að syndugt líferni mannanna, græðgi og illska mundi fljótlega kalla yfir þá eld og brennistein, pestir og kýli uns mannkynið tortímdist með öllu fyrir sakir vonsku sinnar, synda og almennrar fúlmennsku. Eskatólógum tókst þó aldrei að dagsetja heimsendi almennilega, hann dróst von út viti og er ekki kominn enn. Minnir þetta afar mikið á málflutning þeirra, sem grænastir eru og vitlausastir í "umræðunni" nú til dags.
Fárið, sem núna steðjar að er að sögn þessa fólks í tvennu lagi. Í fyrsta lagi valdi syndugt líferni mannanna, græðgi þeirra og illska alveg voðalegri mengun, sem hafi gert gat á ósónlagið, þó ekki á norðurhveli þar sem flestallt fólkið býr, heldur í óbyggðum hinum megin á hnettinum. Þeir, sem ekki brenni lifandi sleppi þó ekki, heldur drukkni. Það sé nefnilega að hlýna í veðrinu af völdum títtnefnds syndugs lífernis mannfólksins. Muni því ísinn bráðna, en hann er nánast allur í fyrrnefndum óbyggðum hinum megin á hnettinum. Hafið muni síðan flæða yfir löndin.
Tölvufræðingar, framleiðendur og seljendur hafa svo komið sér upp þriðja fárinu, en um þá matarholu þeirra verður ekki fjallað hér, enda fellur "2000-vandinn" fremur undir markaðsfræði en eiginlega heimsendafræði.

            Útfjólublátt ljós myndar ósónlagið
 Byrjum á ósónvandanum: Ég játa fúslega, að ég man næsta fátt úr þeirri takmörkuðu efna- og eðlisfræði sem kennd var í máladeild MR á sjöunda áratugnum. Þó man ég nokkur mikilvæg atriði um ósón, sem ég veit ekki betur en séu enn almennt viðurkennd og standi óhögguð. Hefur vakið sívaxandi undrun mína undanfarin ár, að enginn skuli hafa á þau bent, svo alkunn sem þau eru.
Í fyrsta lagi: Ósón er ekki fágæt lofttegund, sem aldrei kemur aftur þegar hún eyðist, heldur einfaldlega hreint súrefni í annarri mynd. Sameind ósóns hefur þrjár frumeindir í stað tveggja í venjulegu súrefni og hefur það því allt aðra eiginleika, er m.a. eitrað. Í öðru lagi: Stöðug nýmyndun ósóns úr súrefni á sér stað í náttúrunni, t.d. við eldingar, og allir þekkja ósónlykt, sem gýs upp þegar skammhlaup verður í rafmagnstækjum. Það myndast einnig m.a. í bílvélum og í útfjólubláum lömpum.
Í þriðja lagi, og það sem mestu máli skiptir: Ósónlagið verndar ekki einungis jörðina gegn útfjólubláum geislum sólar, heldur er beinlínis myndað af þeim.
Þetta má sjá einkar vel við bæði heimskautin, en þar er ósónlagið þykkast á haustin, þegar útfjólubláir geislar sólar hafa skinið á þunnt súrefnið í efstu lögum gufuhvolfsins mánuðum saman og breytt því í ósón. Jafnskjótt og heimskautanóttin skellur á fer ósónið aftur að breytast í súrefni og lagið að þynnast, enda er ósón miklu óstöðugra en venjulegt súrefni. Þá taka við svonend kolflúorsambönd (CFC), sem eyða ósóni og ekki koma nema af afar litlu leyti úr ísskápum og úðabrúsum, heldur hafa streymt úr iðrum jarðar í örlitlu magni frá því hún var glóandi eldhnöttur og hafa alla tíð verið til staðar sem snefilefni í gufuhvolfinu. Þegar sólin fer aftur að skína þykknar lagið á ný þar til það nær hámarksþykkt. Fjarri heimskautunum, þar sem útfjólublátt ljós sólar skín á súrefnið í gufuhvolfinu alla daga ársins er ósónlagið stöðugt allan ársins hring, og engin marktæk breyting á þykkt þess hefur þar nokkurn tíma mælst.

                                 Hvar er ósóngatið á norðurhveli?
Samkvæmt kenningum græningja veldur loftmengun ósóngatinu á suðurhveli.
Þetta er skrýtið. Vegna snúnings jarðar og miðflóttaafls skiptast veðurkerfi norður- og suðurhvels að mestu í tvennt við miðbaug (Coriolis- kraftar). Sú mengun, sem verður til í iðnríkjunum á norðurhveli kemst ekki nema að afar litlu leyti suður í hitabelti, hvað þá langt suður fyrir það. Og hvers vegna er þá ekkert ósóngat á norðurhveli, þar sem yfir 90% mengunarinnar verða til?
Samkvæmt nýlegum tölum S.þ. fara um 6,4% iðnaðarmengunar heimsins fram í hitabelti og á suðurhveli. Löndin, sem nefnd eru, eru þó flestöll í hitabeltinu að meira eða minna leyti. Stórborgir í tempraða beltinu syðra má telja á fingrum sér, og þær eru allar í næsta nágrenni hitabeltis, álíka langt frá suðurskauti og Flórida er frá norðurskauti. Þar fyrir sunnan er mengun nánast engin, trúlega langt innan við 0,001% af heildinni. Tempraða beltið syðra er að mestu þakið víðáttumesta, fáfarnasta, og jafnframt ómengaðasta úthafi á jarðarkringlunni, og sunnan til búa miklu fleiri sauðkindur en menn. Á sömu breiddargráðum norðurhvels, sem er jafn stórt, er hins vegar m.a. að finna Bandaríkin, Evrópu, Rússland, Kína og Japan. Þar verða 93.6% heildarmengunarinnar til, samkvæmt fyrrnefndum tölum, að hluta til inni á sjálfu norðurheimskautssvæðinu. En hvar er ósóngatið?
Umferð flugvéla í háloftunum er talin einkar skaðleg ósónlaginu. Á Suðurskautslandinu hafa aðsetur fáeinir vísindamenn, miklu færri en íbúar við Grettisgötu í Reykjavík. Fáeinar lágfleygar flutningavélar færa þeim vistir að sumarlagi nokkrum sinnum á ári. Um aðra mengun er ekki að ræða.
Um háloftin yfir norðurheimskautssvæðinu, sem er jafn stórt, fara hins vegar risastórar farþegaþotur meira en hundrað þúsund sinnum á ári hverju. Þar búa milljónir manna og stórar, mengandi borgir á borð við Murmansk eru langt inni á sjálfu heimskautasvæðinu. Og ég spyr aftur: Hvar er ósóngatið á norðurhveli?

                                    Kuldi meginástæðan
Ég sá ágæta skýringu á ósóngatinu í lítilli grein í erlendu blaði fyrir nokkrum árum og var hún höfð eftir hópi vísindamanna við bandarískan háskóla, sem verið höfðu við rannsóknir á Suðurskautslandinu. Þessi skýring samrýmist ekki þeirri "pólitískri rétthugsun" sem nú er í tísku að fylgja, því mengunarkenningunni er alfarið hafnað, enda segja þeir enga slíka mengun hafa fundist. Var greinin því höfð á lítt áberandi stað á innsíðu, en meginatriðin voru eftirfarandi: 

Gufuhvolfið sé dálítið grynnra yfir Suðurskautslandinu, enda heimskautið sjálft í um þriggja kílómetra hæð, en miklu meira máli skipti frostið, sem þar ríkir, sem getur orðið allt að 100 stig. Þessi fimbulkuldi hægi á öllum efnabreytingum, þar á meðal ummyndun súrefnis í ósón á sumrin. Hitastig hafi farið lækkandi þar syðra undanfarin ár og sé það, ásamt sólblettum líklegasta skýringin á tímabundinni stækkun ósóngatsins. Þá telja þeir líklegt að ósóngat hafi verið til staðar alla núverandi ísöld, eða um 3 milljónir ára, stækkað á kuldaskeiðum, en minnkað á hlýviðrisskeiðum eins og því sem nú ríkir. Á norðurhveli sé miklu hlýrra og því ekkert ósóngat.
Skýringu á því, hvers vegna ekkert ósóngat fannst á alþjóðlega jarðvísindaárinu 1958 segja þeir líklega vera, að mælingaaðferðir hafi þá verið frumstæðari en nú, enda hafi þá enginn verið að leita sérstaklega að þessu fyrirbæri, sem þá var enn óþekkt.
Það er athyglisvert, hve fáir alvöru vísindamenn hafa viljað koma nálægt "umræðunni" um ósóngatið og það sama gildir einnig og ekki síður um hina "umræðuna", þ.e. þá um "gróðurhúsaáhrifin" en um hana mun ég fjalla síðar. Þeir, sem á annað borð tjá sig eru gjarnan með próf í einhverri allt annarri fræðigrein. Yfirlýsingar dýrafræðings eða grasafræðings um veðurfræðileg efni eru álíka marktækar og t.d. yfirlýsingar tannlæknis um verkfræði eða jarðfræðings um stjörnufræði.
Því er það, að þessi "umræða" hefur að mestöllu leyti verið í höndum erlendra blaðamanna, sem augljóslega skortir lágmarks undirstöðumenntun, ekki aðeins í náttúruvísindum, heldur í barnaskólalandafræði, vita t.d. ekki, hve sáralítil byggð er á suðurhveli jarðar og halda í einfeldni sinni að fyrst norðurhvelið sé mengað hljóti suðurhvelið að vera eins. Stjórnmálamenn, sem eru álíka grænir í landafræði sem öðru, taka síðan ákvarðanir út frá skrifum æsifréttablaðamanna, enda líklegt til vinsælda. Það stríðir nefnilega gegn ríkjandi "pólitískri rétthugsun" að malda í móinn gegn "umhverfisverndarsinnum", er álíka viðsjárvert og að hallmæla konum, hommum, svertingjum, dvergum, feitu fólki eða öðrum, sem eiga undir högg að sækja í lífsbaráttunni.

Sem dæmi um endaleysuna má taka þá kenningu að ósóngatið sé af völdum úðabrúsa. Syðstir jarðarbúa eru Eldlendingar. Samkvæmt kenningum "umhverfisverndarsinna" hlýtur úðabrúsanotkun þessa fátæka fólks að vera ein meginástæðan fyrir ósóngatinu, því að frátöldum fyrrnefndum vísindamönnum á Suðurskautslandinu, sem nota örugglega mjög lítið hárlakk, er ekki um aðra úðabrúsa að ræða á suðurhveli jarðar nær heimskautinu. Mikil er því synd Eldlendinga, sem eru álíka margir og íbúar í Breiðholtshverfi í Reykjavík og álíka langt frá suðurskauti og Lundúnabúar eru frá norðurskauti.
Eða eiga kannski sauðkindur Patagóníumanna sökina?
Að lokum: Vandamálið er ekki skortur á ósóni, heldur offramleiðsla þess. Það myndast sem fyrr sagði í bílvélum og er ein meginuppistaðan í stórborgarmengun nútímans. Hefur ósóneitrun orðið þar þúsundum að bana undanfarin ár.
Ósóngatið hefur engan drepið.
Og ég spyr í allra síðasta sinn: Ef mengun er orsökin, hvar í ósköpunum er þá ósóngatið á norðurhveli?

Mussolini, Hitler, Gnarrið og Píratar.

Þessi grein var upphaflega skrifuð um Gnarrið, en hún á alveg nákvæmlega jafnvel við um Pírata.

Ég veit vel, að margir munu hvá þegar ég segi þetta, en ég sé ekki betur en að fólkið sem kaus Jón Gera Narr og nú styður Pírata sé beinir arftakar þeirra sem kusu á sínum tíma þá Mussolini og Hitler. Þeir fengu raunar hlutfallsega svipað fylgi og íslensku kjánarnir. Í öllum tilvikum er um að ræða einfaldar sálir sem ímynda sér að hægt sé að lækna vandamál heimsins með því að fá „nýja menn“ til valda. Lausnarorðið er „breytingar“.

Þeir Mussolini og síðar Hitler voru á sínum tíma „nýir menn“, með nýja stefnu. Þeir boðuðu nýjar lausnir og höfðu mikið og hávært fjöldafylgi meðal einfeldninga af ýmsu tagi. Það voru nefnilega ekki illmenni, heldur kjánar sem komu þeim til valda.  

Kosning Jóns G. Narr og gífurlegt fylgi Pírata sýnir fyrst og fremst ömurlegan lýðræðisþroska þjóðarinnar. Fólk sem ver atkvæði sínu á þennan hátt ætti varla að hafa kosningarétt. Ég hef stundum fengið smjörþefinn af hugarheimi þessa liðs þegar það skrifar athugasemdir á bloggið mitt og fésbókarsíðu. Það er dapurlegt til þess að vita að slíkt fólk skuli hafa náð 34% fylgi í Reykjavík og svipað í skoðanakönnunum. Þetta vekur í mínum huga spurningar um hvort ekki eigi að takmarka kosningaréttinn eitthvað, eða a.m.k. að hækka kosningaaldurinn. Sagan sýnir ótvírætt að gífurleg hætta getur skapast ef fólk af þessu tagi fær völdin.

Í lok fyrri heimstyrjaldar ríkti mikil upplausn í Evrópu og upp spruttu fjölmargar „grasrótarhreyfingar”. Í Rússlandi hafði lítill hópur „aðgerðarsinna” undir stjórn Lenins hrifsað völdin af ráðlausri, ráðvilltri stjórn mensévíka og á Ítalíu stofnaði gamall marxisti, Benito Mussolini, nýja „grasrótarhreyfingu”, sem sópaði að sér fylgi. Hann lofaði nýju og betra þjóðfélagi gegn hinu „gamla, rotna og spillta“ valdakerfi á Ítalíu. Fjöldahreyfing hans náði svo völdum 1922. 

Mussolini var sem fyrr sagði framan af ákafur kommúnisti og marxisti en snerist gegn Lenin og liðsmönnum hans í heimsstyrjöldinni. Fjöldamargt í kenningum og stjórnkerfi ítalskra fasista var þó frá Marx, Lenin og kommúnistum runnið og síðan tekið upp af nasistum, ekki síst algert alræðisvald Flokksins.

Um 1930 skall svo kreppan yfir af fullum þunga. Efnahagur Þýskalands var í kalda koli og stjórnvöld vissu ekki sitt rjúkandi ráð. Hópar „mótmælenda“ af ýmsu tagi óðu um götur og torg. Þeir heimtuðu „nýja menn“ til valda og fengu að lokum vilja sínum framgegnt. Lýðræðislega kjörin stjórnvöld gáfust upp og allir vita hvernig fór.

Fólkið sem hér á Íslandi hefur gert og gerir forystufólk Pírata, Hörð Torfason eða Jón Gera Narr að átrúnaðargoðum og leiðtogum er af svipuðu tagi og þær einföldu sálir sem á sínum tíma studdu nasista/fasista (og kommúnista). Það fólk taldi sig, eins og kjósendur Jóns G. Narrs og aðdáendur Pírata, vera að „mótmæla“ einhverju. Þetta fólk veit ekki afleiðingar gerða sinna, því enginn veit fyrir fram, hvað framtíðin ber í skauti sér. Það sá í þeim Mussolini og Hitler „nýja menn“ með „nýjar lausnir“, sem mundu svo veifa einhverjum töfrasprota og stofna nýtt og betra þjóðfélag, alls ólíkt hinu „spillta og rotna“ lýðræðisþjóðfélagi sem augljóslega réði ekki neitt við neitt. 

Píratar og Jón G. eru vissulega meinlausari en þeir Mussolini og Hitler, en sömu grundvallarástæður voru fyrir stuðningi þeirra og sams konar fólk kýs þá og áður studdu alræðisherrana fyrrnefndu. Það gleymist oftast, að ekki aðeins kommúnistar, heldur líka nasistar og ítalskir fasistar hugðust stofna nýjan og betri heim.  

Eins og ég sagði í upphafi voru það ekki illmenni, heldur kjánar, sem komu Hitler og Mussolini til valda. 

Að flýta ísöldinni 3. útgáfa endurskoðuð

 Ég hef enn einu sinni aukið og endurbætt þessa ritgerð mína, sem ég tel raunar að ætti að vera skyldulesning fyrir alla áhugamenn um loftslagsmál, ekki síst þá sem áhyggjur hafa af „hlýnun jarðar“. Þótt hún sé nokkuð löng, ber flestum saman um að hún sé ekki erfið aflestrar, enda reyni ég að forðast að vera allt of „fræðilegur“. Um allt þetta mál er best að beita fyrst og fremst almennri, heilbrigðri skynsemi og einskorða sig við óhrekjanlegar sögulegar, landfræðilegar og náttúrufræðilegar staðreyndir.

Ég man það vel, þegar ég var í Austurbæjarskólanum fyrir hálfri öld eða svo, löngu áður en hann varð „ „fjölmenningarskóli”, að mér og jafnöldrum mínum var sagt, að veður hér hefði verið miklu hlýrra fyrir landnám en það er nú. Ekki þyrfti annað en fara í næstu mógröf, þar sem stórir trjástofnar vitnuðu um miklu gróskuríkara Ísland en það sem við þekkjum. Ég man líka, þegar ég var skömmu síðar í gagnfræðaskólanum við Lindargötu, að okkur var bent á þá staðreynd, að fyrir örfáum árþúsundum, skömmu fyrir daga Forn- Egypta, var Sahara- eyðimörkin grasi gróin slétta, yfir að líta eins og þjóðgarðar Austur- Afríku eru í dag, jafnframt því að Ísland var jöklalaust að kalla. Þetta skýrði kennarinn svo, að uppgufun úr höfunum hefði verið meiri. Auk þess hafa allir lært, í síðasta lagi í eðlisfræði 9. bekkjar grunnskóla, að hlýtt loft tekur til sín margfalt meiri raka en kalt. Gróflega þýðir þetta að hlýnun gufuhvolfsins um eitt stig veldur hækkun vatnsgufu í því um sjö rakastig. Raki í gufuhvolfinu var því miklu meiri en nú og þar með úrkoman. Þetta voru þá þegar alkunnar staðreyndir og eru enn staðreyndir þótt þær virðist ekki lengur alkunnar.

 Áður en lengra er haldið ættu menn fyrst að gera sér grein fyrir einu algeru undirstöðuatriði: Gróðurhúsaáhrif væru góð. Ef sú smávægilega endurhlýnun og uppsveifla í hitastigi, sem staðið hefur í megindráttum frá aldamótunum 1900 er eitthvað annað en ótalmargar aðrar upp- og niðursveiflur í hitastigi undanfarnar aldir og árþúsundir og heldur áfram, ólíkt öllum hinum, ber að fagna því. Ég undirstrika þetta vegna þess að flestallir, nánast allir sem fjalla um þessi mál ganga út frá því sem gefnu að afturhvarf til hins hlýja, raka loftslags fyrri alda og árþúsunda sé eitthvað voðalegt, sem skylt sé að berjast á móti. Þetta er alrangt. Endurhlýnun á að taka fagnandi. Raunar bendir margt til að uppsveiflunni sé nú að ljúka eins og öllum hinum, og við taki niðursveifla. 
Ég veit vel, að þegar menn lesa þetta munu þeir telja, að nú hafi ég endanlega farið úr límingunum. En svo er alls ekki. Mér er full alvara. „Loftslagsvandinn” er enginn vandi. Þvert á móti. Afturhvarf til hins hlýja, raka loftslags sem ríkti á fyrri hluta núverandi hlýskeiðs væri öllum til hagsbóta.

 Ég hélt ekki að það væru nein sérstök tíðindi, að mesti óvinur alls sem lifir, er frost og kuldi. Þetta hljóta allir að vita. Skynlausar skepnur, fuglar, fiskar, skordýr, grös og jurtir vita þetta vel og leita því ávallt í hlýjuna. „Umhverfisverndarsinnar” vita þetta, þótt undarlegt megi virðast augljóslega ekki. Þeir, fjölmiðlamenn og flestir stjórnmálamenn, með Al Gore í fararbroddi hafa fengið þá flugu í höfuðið að hlýjan, vinur alls sem lifir, sé vond. Hin meinlokan er þó enn undarlegri, en hún er sú, að heimurinn muni farast, ef hlýnar eitthvað agnarlítið aftur, um kannski eina- tvær gráður á næstu hundrað árum, þannig að loftslag fari aftur að líkast því sem var t.d. á dögum Grikkja og Rómverja. Þá voru núverandi sandöldur Norður- Afríku grónar og helsta kornforðabúr veldisins. Allt Miðjarðarhafssvæðið var raunar grænna og grónara en nú og fornleifar sanna, að vínrækt var stunduð við Hadríanusar- múrinn á landamærum Skotlands. Eins og íslenskir jöklafræðingar vita voru íslenskir jöklar á þessum tíma miklu minni en nú, sumir lítið annað en snjóskaflar, sem sem sjá má á meðfylgjandi mynd.

Og hvað gerir það til þótt slík veðrátta komi aftur? Ég vil taka þetta skýrt fram vegna þess að bókstaflega allir sem um þetta mál fjalla ganga út frá því sem gefnu, að endurhlýnun og afturhvarf til hins hlýja og raka loftslags á dögum víkinga, Rómverja (hlýrra en hjá víkingum) eða Forn- Egypta (hlýrra en hjá Rómverjum) eða jafnvel afturhvarf til bórealsks tíma þegar flestallar eyðimerkur voru grónar og Ísland jöklalaust væri eitthvað vont. Svo er alls ekki. Þvert á móti. Þótt merkilegt megi virðast sýnast líka flestir, sem eins og ég blása á gróðurhúsakenningarnar telja, alveg eins og forsvarsmenn kenningarinnar, að slík endurhlýnun væri eitthvað sem beri að forðast og berjast á móti. Svo er alls ekki.

 Þótt menn, eða að minnsta kosti Íslendingar af eldri kynslóðum, hljóti eins og ég hafa lært það, að veður var miklu hlýrra fyrr á öldum og árþúsundum virðast allir aðrir en ég búnir að gleyma því. Í mesta lagi er þess stundum getið, að veður hafi verið hlýrra á landnámsöld, sem er út af fyrir sig rétt, en þá hafði þó kólnað verulega frá dögum Grikkja og Rómverja þúsund árum fyrr. Veður á dögum Rómverja hafði aftur kólnað verulega frá dögum Forn- Egypta, sem aftur var kaldara en á hinu „atlantíska” eða heitasta skeiði bórealska tímans (einnig nefnt holocen- hámarkið) sem lauk fyrir eitthvað rúmlega 6000 árum, skömmu áður en elstu mannvirki Forn- Egypta og Súmera fóru að rísa. Þá var hiti mun hærri en „svörtustu” spár tölvulíkanasmiða „umhverfisverndarsinna” gera ráð fyrir, 4-5 stigum hærri en nú. Þá var Ísland jöklalaust og Sahara algróin eins og aðrar eyðimerkur. Þetta eru allt beinharðar staðreyndir sem ekki er hægt að mótmæla og ég hef vitað um síðan í æsku og hélt til skamms tíma að væru alkunnar. Enginn virðist nú muna eftir þessu nema ég, þótt það sé óumdeilt. 

 En lítum nú nánar á málin: Ég lærði eins og aðrir af minni kynslóð í barna- gagnfræða- og menntaskóla að við lifum nú á ísöld, þótt hlýskeið sé. Í raun er loftslag nú afar kalt, sé miðað við jarðsöguna í heild, og raunar einnig á mælikvarða núverandi hlýskeiðs, sem er eitt af í kringum 20 slíkum síðustu þrjár ármilljónir. Menn hljóta að vita, eins og ég, að mest alla milljarða ára sögu jarðarinnar hefur hiti verið allt frá fimm- tíu og stundum allt að 20 stigum hærri en nú og lítill, og oftast enginn ís við heimskautin. Mest alla jarðsögu Íslands, þ.e. á tertíertíma sem nær yfir fyrstu 15-20 milljón (ekki þúsund) árin þar til núverandi ísöld hófst, var loftslag og gróður hér svipaður og nú er í Norður- Kaliforníu, svo sem sjá má á surtarbrandslögum og steingervingum á Tjörnesi og víðar. Slíkt loftslag er Íslandi og jörðinni allri eðlilegt, ekki ísaldarkuldinn, sem nú ríkir, þrátt fyrir hlýskeið. 

Núverandi hlýskeið ríkjandi ísaldar hófst með gífurlegu flóði fyrir eitthvað um tíu-tólf þúsund (ekki milljón) árum. Hiti hækkaði þá enn einu sinni skyndilega um tíu stig eða meira á norðurslóðum á minna en mannsaldri alveg án „gróðurhúsaáhrifa” af mannavöldum svo jökulskildirnir miklu bráðnuðu á örskömmum tíma.
Menn hafa, sem fyrr sagði fundið merki um 20 eða fleiri önnur slík hlýskeið á núverandi ísöld (eða kvartertíma), sem staðið hefur í allt að þrjár milljónir (ekki þúsundir) af 4.500 milljón ára sögu jarðarinnar. Þau standa í fáeinar árþúsundir á um hundrað þúsund ára fresti og hafa sum augljóslega verið miklu hlýrri en það sem nú ríkir. Um ástæður hlýskeiðanna er ekkert vitað með vissu, en langtímasveiflur í geislun sólar eru alls ekki ólíkleg orsök. Breytingar á sporbaug jarðar geta varla skýrt svo skyndilegar og snöggar sveiflur. Fundist hafa merki um nokkrar aðrar stórar ísaldir á fyrri tímaskeiðum jarðsögunnar, en þær hafa verið tiltölulega stuttar sé miðað við ármilljarða heildarlengd hennar.

Hitastig á jörðinni fer sem fyrr sagði nú hægt  kólnandi og þornandi. Þessi kólnun er ekki jöfn, en þótt hita- og rakakúrfan sé hlykkjótt, liggur hún afdráttarlaust niður á við, mönnunum og gjörvöllu lífríkinu til ómælanlegs tjóns. Stóru niðursveiflurnar í hitakúrfunni má kalla „litlar ísaldir” og hafa verið nokkrar. Þess á milli hlýnar aftur um skeið, en þrátt fyrir allar sveifur og sveiflur innan í sveiflum kólnar og þornar loftslagið hægt og sígandi. Allir kannast við síðustu „litlu ísöld” sem náði (gróflega) yfir tímabilið frá 1300-1900, en önnur slík, sem þó var miklu hlýrri, hefur lengi verið kunn. Hún hófst eitthvað upp úr 500 f. Kr. og náði inn á fyrstu aldir okkar tímatals. Þá lagðist byggð af í norður- Skandinavíu og gresjur Mið- Asíu skrælnuðu og urðu þær eyðimerkur, sem þar eru nú. Þetta hvort tveggja átti mikinn þátt í að hrinda af stað þjóðflutningunum miklu. 

Enn ein slík „lítil ísöld“ (sem þó var hlýjust þeirra) hófst um 2200 f. Kr. og stóð í 2-3 aldir samkv. borkjörnum á Grænlandi. Þurrkarnir sem henni fylgdu áttu mikinn þátt í að gera útaf við elsta konungsríki Egyptalands og menningu Súmera í núverandi Írak.

 Mönnum sést stundum yfir, hve stutt er síðan jökulskeiðinu, (sem margir kalla einfaldlega „ísöldina“) lauk. Rekji menn söguna aftur til þess tíma þegar pýramídar Egypta voru reistir og elsta syndaflóðsagan, Gilgamesh, var rituð af Súmerum eru þeir þegar komnir hálfa leið aftur á „ísöld“. Það er varla tilviljun að slíkar flóðasagnir eru alls tæplega 200 talsins frá öllum heimshornum, en frægastar eru sagnirnar um Nóaflóð, Gilgamesh og Atlantis. Flóðið mikla í lok „ísaldar“ er miklu nær okkur í tíma en flestir halda.

Fyrstu árþúsundin eftir flóðið mikla, sem markar upphaf núverandi hlýskeiðs var loftslag á norðurslóðum sem fyrr sagði miklu heitara en ofstækisfyllstu reiknimeistarar og spámenn heimsendafræðinga nútímans gera ráð fyrir í „svörtustu” tölvuspám sínum. Ísbirnir og aðrar heimskauptaskepnur lifðu þó góðu lífi örlítið norðar en nú. Meginjöklar á Suðurskautslandinu og Grænlandi bráðnuðu ekki, þótt eitthvað kvarnaðist úr þeim, einkum Grænlandi, og meðalyfirborð sjávar, að frátöldu landrisi (sem var gríðarlegt á norðurslóðum þegar jökulfarginu létti) og landsigi var litlu hærra en nú. Allt þetta dæmi um yfirborð sjávar er raunar afar flókið, því landrisið sem síðar hefur orðið á norðurslóðum er geysimikið, ekki síst hér á Íslandi. Annars staðar, svo sem við Norðursjó, hefur orðið landsig. Við Miðjarðarhafið og sunnar, þar sem áhrifa frá jökulfarginu gætti ekki var yfirborð sjávar þó sáralítið hærra en nú. 

Um þetta eins og annað er best að nota raunverulegar sögulegar staðreyndir en gleyma tölvulíkönum. Vatnajökull og aðrir nýmyndaðir smájöklar á norður- og suðurhveli og það sem kvarnast úr Grænlandi dugir aðeins til fáeinna sentimetra eða í mesta lagi örfárra tuga sentimetra hækkunar sjávarborðs þótt allra „svörtustu” tölvuspár rættust og jörðin hyrfi til bórealska tímans og yrði aftur sem aldingarður. Ekkert bendir þó til að svo fari. Ef gufuhvolfið hlýnar eykst mjög vatnsgufa í því, sem stuðlar að lækkun sjávarborðs. Sömuleiðis eykst snjókoma á jökla mikið, en það er ákoma (snjókoma umfram sumarbráðnun) ekki hitastig, sem mestu ræður um vöxt og viðgang jökla. Hábunga jöklanna hækkar því, þótt úr kvarnist nær sjávarmáli. Eitt er alveg víst: Bæði Grænland og Suðurskautslandið voru á sínum stað þótt loftslag væri þetta mikið hlýrra.

 Á bóreölskum tíma var Ísland nánast paradís á jörðu í samanburði við það sem nú er, enginn Vatnajökull, aðeins fáeinir snjóskaflar á hæstu tindum og landið allt grænt og gróðri vafið. Hveitirækt hefði trúlega mátt stunda á Sprengisandi, jafnvel á Hveravöllum. Allt lífríkið tók við sér. Gífurleg landflæmi víða um heim, sem höfðu verið lítt byggileg vegna kulda eða þurrka, urðu nú aftur lífvænleg mönnum, dýrum og jurtum. Freðmýrar bráðnuðu án þess að metanuppstreymi gerði illt af sér. Uppgufun úr höfunum jókst, og hið hlýja loft gat tekið til sín meiri raka en áður. Sahara- eyðimörkin varð grasi gróin, eins og flestar aðrar eyðimerkur og þéttbyggð mönnum og skepnum. Síðan kólnaði hægt og þornaði, svo byggðin færðist til strandar og í Nílardalinn. Þessi þróun tók langan tíma. Sinai- skaginn hefur þannig örugglega verið miklu grónari en nú þegar Móses var þar á ferð með fólk sitt í 40 ár fyrir um 3.500 árum, því um sama leyti sýna fornleifar að krókódílar og flóðhestar voru þá enn í nú löngu horfnum fljótum í Ahaggar og Tibesti- fjöllum langt inni í Sahara. 

Þessi kólnun og þornun náði hámarki um aldamótin 1900, en þá voru jöklar á Íslandi og annars staðar meiri en nokkru sinni frá því á jökulskeiði (“ísöld” sem fáfróðir kalla svo), um tíu þúsum árum fyrr.

Jafnframt því að Vatnajökull og aðrir smájöklar á norður- og suðurhveli hafa verið að myndast og skríða fram hafa eyðimerkur hvarvetna verið að stækka, uppgufun minnkar úr höfunum, og kalt loftið inniheldur minni raka en fyrr. Enn á tímum Rómverja voru borgir reistar í blómlegum landbúnaðarhéruðum Norður- Afríku, þar sem nú eru sandöldur einar. Stórir hlutar Norður- Afríku voru enn grassléttur og þaðan komu fílar Hannibals og villidýrin í hringleikahúsin. Þar sem áður voru kornakrar Mesópótamíu, eru nú eyðimerkur Íraks. Í Sádí- Arabíu, Íran og í Góbí og Taklamakan- eyðmörkum Vestur- Kína hafa fundist fjölmargar, nú nafnlausar og yfirgefnar borgir og þorp grafnar í sandinn, því með lækkandi hitastigi minnkar úrkoman og eyðimerkur skrælna. Þegar síðasta „litla ísöld” hófst fyrir alvöru um 1300 grófust þorp Anasazi- indíána í suðvesturríkjum Bandaríkjanna í sand og fóru í eyði. Um allt þetta er best að trúa ritum samtímahöfunda úr fornöld og fornum mannvistarleifum í eyðimörkum hvarvetna, þær ljúga ekki. Forn- Egyptar áttu þannig fyrir 3000 árum í sífelldum bardögum við svonefnda „Líbíumenn“, sem komu á stríðsvögnum vestan að svo sem sjá má á samtímamyndum og frásögnum. Svæðið, sem þá nefndist „Líbía“ heitir nú Vestur- eyðimörk Egyptalands og sandöldurnar þar þar sem eitt sinn var farið á stríðsvögnum eru nú einungis færar torfærujeppum á blöðrudekkjum.

Þessar staðreyndir og margar aðrar voru mér og jafnöldrum mínum kenndar fyrir löngu og ég hef vitað um þetta flest síðan ég var barn og unglingur. Ég hélt því í einfeldni minni að aðrir vissu þetta líka. Svo virðist ekki vera. Bókstaflega allir aðrir virðast vera búnir að gleyma því sem þeir þó hljóta að hafa lært eins og ég, nefnilega að loftslag á jörðinni hefur verið að kólna og þorna í sveiflum og rykkjum í sex- sjö þúsund ár. Endurhlýnun væri öllum til góðs, mönnum, dýrum og jurtum.

Ég er hins vegar þannig gerður að ég trúi betur beinhörðum sögulegum staðreyndum en útreikningum tölvulíkanasmiða. Ef einhver trúir mér ekki er best að vitna í þann mikla „umhverfisverndarsinna” Hjörleif Guttormsson, en hann segir í Árbók Ferðafélagsins 1993 m.a.:

„Á landnámsöld og fram eftir öldum voru jöklar hér sem annars
staðar á landinu langtum minni en nú er. Jökulhetta var á
Hnappafelli, eins og Öræfajökull var nefndur í öndverðu, og
skriðjöklar teygðu sig þar eitthvað niður eftir hlíðum. Vatnajökull
var til en langtum minni en síðar varð, hugsanlega að mestu skorinn
sundur í tvo eða þrjá jökulskildi, enda lengst af kallaður
Klofajökull. Meginskriðjöklarnir frá honum voru litlir í samanburði
við það sem síðar varð. Það sem við köllum einu nafni
Breiðamerkurjökul voru þrjár skriðjökultungur sem óvíst er
hvort náðu að renna saman neðan við Mávabyggðir en sú nafngift
náði þá einnig yfir Esjufjöll. Jökuljaðarinn hefur þá legið allt
að 15 kílómetrum innar en nú er en utan við var slétta sem verið
hafði sjávarbotn í ísaldarlokin. Drjúgur hluti þessarar miklu
sléttu hefur verið gróinn og skógivaxinn á köflum eins og múlarnir
beggja vegna og þar var víða allþykkur jarðvegur
Hjörleifur talar hér um landnámsöld, en þá var samt miklu kaldara og jöklar meiri en verið hafði fyrr, t.d. á tímum Grikkja og Rómverja, sem sjá má á meðfylgjandi korti. (kortið má stækka með því að tvísmella á það). Enn fyrr voru jöklar enn minni og eyðimerkur hvarvetna á jörðinni enn grónari. Hvað gerir það til þótt aftur færi að hlýna?

 

Enn eru á lífi menn sem muna síðasta vetur „litlu ísaldarinnar”, frostaveturinn 1918. Slíkir vetur og aðrir enn verri voru algengir allt frá því á miðöldum og fram undir 1900 og það væri vissulega óskandi að þeir komi aldrei aftur. Því miður er líklegt að svo fari. Næsta „litla ísöld” verður sem fyrr sagði vafalaust enn kaldari en sú sem nú hefur gengið yfir um sinn. Þegar jökulskeiðið hefst svo fyrir alvöru verður ekkert eftir af byggingum og streði Íslendinga annað en fáeinar borholur og jarðgöng djúpt undir jöklinum. Þetta er engin barnaleg heimsendaspá, þetta hefur gerst 20 sinnum eða oftar á núverandi ísöld og mun alveg örugglega gerast aftur„Gróðurhúsaáhrifin”, ef einhver eru, gætu hugsanlega hægt á þessari þróun eða stöðvað hana. Vonandi fer svo, en fátt bendir til þó til slíks.


Þrátt fyrir þær óumdeildu, óhrekjanlegu náttúrufræðilegu og sögulegu staðreyndir, sem ég hef bent á og auðvelt er að staðfesta lifir sú skrýtna bábilja góðu lífi í hugarheimi tölvulíkanasmiða, að eyðimerkur muni stækka og allt skrælna ef aftur hlýnar í veðri. Einn þessara manna, eðlisfræðingurinn Micael Mann, var hér fyrir nokkru, en hann fór að kalla sig „loftslagsfræðing“ eftir að hann sneri sér að gerð tölvulíkana um loftslag. Samkvæmt líkönum hans mun Miðjarðarhafssvæðið skrælna ef hitastig hækkar um 2 gráður og verður aftur eins og það var á öldunum fyrir Krists burð (sbr. meðfylgjandi mynd af jöklum á Íslandi á þeim tíma). Hverju á að trúa? Tölvulíkani Manns eða sögulegum staðreyndurm?
Raunar heyrist þetta litla orð „aftur” bókstaflega aldrei í heimsendaskýrslum reiknimeistaranna, sem hleyptu allri þessari undarlegu steypu af stokkunum.

 En af hverju allur þessi ótti við hlýjuna? Mér sýnist ástæðan vera augljós: Ömurlegt ástand náttúrufræðikennslu austan hafs og vestan. Það er slæmt hér, en utanlands virðist ástandið enn miklu verra. Hinir erlendu fjölmiðlamenn, sem áttu upptökin að „umræðunni” um „gróðurhúsaáhrifin”og ráða henni, virðast almennt hafa verið tossar í skóla, og stjórnmálamennirnir, sem ákvarðanir taka, að mestu út frá skrifum fávísra æsifréttablaðamanna, sýnast hafa verið álíka grænir í flestum námsgreinum. Meira að segja íslenskir ráðamenn taka undir þetta undarlega tal um „loftslagsvandann”. Það er kannski hægt að fyrirgefa útlendingum, því náttúrufræðikennsla virðist í molum erlendis sem fyrr sagði, en Íslendingar ættu að vita meira. Ég get fullyrt, að það var ógerlegt að ná stúdentsprófi frá eina menntaskólanum í Reykjavík í minni tíð án þess að vita mest allt eða allt það sem að framan greinir. Hvers vegna tala þeir þá svona?

Strax í fornöld tala ýmsir höfundar um versnandi veðurfar og stækkun eyðimarka og menn, t.d. á Norðurlöndm hafa vitað öldum saman að gróður var áður miklu meiri og jöklar minni en nú. Þegar snemma á 19. öld var bent á, að trjástofnar í mýrum í háfjöllum Skandinavíu sanna afdráttarlaust, að trjálína hefur sums staðar lækkað um 700-900 metra frá því skógur óx hæst upp í fjöll. Það var svo um aldamótin 1900 sem þeir Blytt og Sernander gerðu í meginatriðum grein fyrir þeirri hægu kólnun og þornun sem staðið hefur frá bóreölskum tíma og enn er fylgt, en þeir studdust aðallega við gróðurleifar í mýrum. Það voru einmitt þeir sem notuðu fyrst orðið „bórealskur” um hið afar raka og heita tímabil fyrst eftir flóðið mikla fyrir um 11.500 árum, (holocen- hámarkið) þegar loftslag var heitara en ofstækisfyllstu gróðurhúsamenn gera ráð fyrir í „svörtustu” tölvuspám sínum og jörðin var einn aldingarður. Niðurstöður þeirra félaga standa enn óhaggaðar og nýrri rannsóknir, svo sem með borkjörnum á Grænlandi og Suðurskautslandinu hafa í öllum meginatriðum staðfest þær. Þetta og margt annað ættu alvöru, marktækir vísindamenn að vita, en margir þeirra gera það augljóslega ekki.

Íslenskir fjölmiðlamenn eru vissulega sekir um margt, en þeir eru ekki sekir um allt, og í þessu máli er þáttur þeirra aðallega að éta athugsemdalaust upp blaðrið úr fákænum erlendum starfsbræðrum sínum. En hvað með alla vísindamennina? Þáttur þeirra er merkilegur og undarlegur. Menn hafa nefnilega vitað afar lengi að tölvulíkön eru óþörf, aðeins þarf að rekja mannkynssöguna (ekki jarðsöguna) afturábak í fáeinar árþúsundir. Getur verið að þeir séu slíkir „fagidíótar” að þeir viti þetta ekki? Margt bendir til þess.

Erlendir stjórnmálamenn virðast hafa gripið blaður fjölmiðlamanna um þessi mál á lofti og síðan fengið vísindamenn sér til hjálpar. Þetta hefur síðan undið upp á sig. Allir vita, að lögfræðingur gefur það „lögfræðiálit” sem best hentar þeim sem borgar fyrir álitið. Eins og margir hafa bent á eru vísindamenn á stöðugum höttum eftir styrkjum, og undanfarin ár renna flestir og stærstu styrkirnir til þessara mála. Fjölmiðlamenn sem þiggja laun sín og þar með hús, bíl og sjálf fötin utan á sig beint úr vösum Baugs- forkólfanna ímynda sér margir að þeir séu óháðir, en eru það ekki. Svipað gildir um vísindamann sem þiggur laun sín frá t.d. Norðurskautsráðinu, Evrópusambandinu eða Sameinuðu þjóðunum. Þeir fá þær niðurstöður sem þeir vita að vinnuveitendur þeirra vilja helst sjá, og fara raunar síðan smám saman ósjálfrátt að trúa þeim sjálfir.

Talið um að „vísindamenn séu sammála” um þetta mál er hins vegar gamalt og alkunnugt áróðursbragð, sem gróðurhúsamenn beita mjög. Ef menn vilja geta þeir t.d. flett upp á Wikipedíu þar sem er langur listi yfir hámenntaða, virta vísindamenn í loftslagsmálum sem eins og ég blása gjörsamlega á koldíoxíð- gróðurhúsahjalið, en um þá er aldrei talað. Lygin er líka alltaf miklu skemmtilegri og meira spennandi en sannleikurinn. Vísindamaður á að leita sannleikans, hvert svo sem það kann að leiða. Jafnskjótt og hann gengur á mála hjá einhverjum hagsmuna- eða þrýstihópi fer hann að gerast málpípa og halda fram tilteknum málstað. Hann hættir þá að leita sannleikans og þar með að vera vísindamaður.

Mér hefur raunar sýnst í gegnum tíðina, að það sé erfitt, kannski alveg ómögulegt að halda fram nokkrum málstað, hversu góður sem hann kann að virðast, án þess að ljúga.

Reyndar eru margir þeirra svokölluðu „vísindamanna” sem hæst hafa um þessi mál gjarnan með próf í einhverri allt annarri fræðigrein. Yfirlýsingar dýrafræðings, jarðfræðings eða grasafræðings um veðurfræðileg efni eru álíka marktækar og t.d. yfirlýsingar tannlæknis um verkfræði eða bókmenntafræðings um stjörnufræði. Eitt af fjölmörgum dæmum um slíkt er háværasti talsmaður loftslagsdeildar NASA þar til fyrir stuttu, James Hansen, sem er stjarneðlisfræðingur og hefur beitt þessari áður virtu stofnun í þágu allra ofstækisfyllstu gróðurhúsamanna, t.d. með fráleitum og beinlínis fölsuðum og röngum yfirlýsingum um að Suðurskautslandið sé að bráðna. Staðreyndin er, að þar er jökullinn að þykkna eins og hábunga Grænlandsjökuls, öfugt við gróðurhúsatalið.

 En víkjum aðeins nánar að Suðurskautslandinu: Ég lærði harla fátt í gagnfræðaskólanum við Lindargötu, en man þó vel eftir kortabók sem ég notaði þar, enda alltaf verið áhugamaður um landafræði. Í þessari kortabók var að finna yfirlit yfir meðalhita sumar og vetur á Suðurskautslandinu, en slíkt hitakort geta menn nú nálgast á netinu (sjá meðfylgjandi mynd).Þar munu menn sjá eins og ég sá fyrir hálfri öld, að nær alls staðar á Suðurskautslandinu er margra tuga stiga frost árið um kring og kemst aldrei nálægt frostmarki þannig að ís geti bráðnað, jafnvel yfir allra, allra „heitasta” árstímann. Meðal- „hiti” yfir árið á meginjökli Suðurskautslandsins er mínus 57 stig. Gróðurhúsamenn telja, að hækkun hita um 1- 4 stig muni leiða til bráðnunar Suðurskautslandsins. Mér hefur hins vegar alltaf skilist í fákænsku minni að ís þurfi fyrst að ná frostmarki áður en hann bráðnar. Menn telja raunar að á stórum hlutum Suðurskautslandsins hafi hiti aldrei náð frostmarki svo ís geti bráðnað síðan í lok tertíertíma fyrir allt að þrem milljónum ára, þótt sum hinna ýmsu hlýskeiða, sem síðan hafi komið hafi verið miklu hlýrri en það sem nú ríkir. Raunar fer bókstaflega öll bráðnun á Suðurheimsskautssvæðinu þannig fram að hafísjakar brotna úr skriðjöklum og bráðna síðan í Suður- Íshafinu svo sem verið hefur í 2-3 ármilljónir.

 

 Ís, sem er t.d. mínus 40 stig er nefnilega alveg jafn frosinn og ís sem er mínus 44 stig, eða það hélt ég. Jafnvel við strendurnar nær hitinnn sárasjaldan, og víðast aldrei frostmarki nema þá fáeina daga yfir „heitasta” árstímann. Á þessu er þó ein undantekning: Út úr Suðurskautlandinu gengur langur og mjór skagi langt, langt í norður í átt að Suður- Ameríku, út fyrir heimskautsbauginn inn í tempraða beltið. Allra, allra nyrst á þessum skaga eru fáeinir smájöklar, sem eru jafn langt og lengra frá suðurskauti en Ísland er frá norðurskauti. Norðuroddi skagans er raunar eini hluti meginlandsins þar sem ís getur yfirleitt bráðnað og þar eru meira að segja dæmi um rigningu á sumrin, sem annars má heita óþekkt á Suðurskautslandinu. Smájöklarnir þarna hafa verið að hopa dálítið og þar er komin skýringin á fréttum NASA og fleiri um bráðnun Suðurskautslandins. Þær fjalla allar um norðurodda þessa skaga, þótt það sé aldrei tekið fram. Norðuroddi skagans, sem er í tempraða beltinu, norðan heimskautsbaugsins, er líka vinsæll viðkomustaður fyrirmanna og forseta sem vilja býsnast yfir „hlýnun jarðar“. Þess er nánast aldrei getið, að fljótandi hafís umverfis hefur aukist jafnt og þétt frá 1978 og hitastig á sjálfu meginlandinu hefur verið að lækka, ólíkt því sem er á norðurhveli. Óumdeildar mælingar sýna líka, að sjálfur meginjökullinn er að þykkna. Skýringin virðist einföld. Eins og menn ættu að vita er það ekki hitastig heldur ákoma, þ.e. snjókoma umfram sumarbráðnun, sem mestu ræður um vöxt og viðgang jökla. Í þeirri tímabundu uppsveiflu, sem ríkt hefur undanfarna áratugi hefur uppgufunin úr höfunum aukist og þar með úrkoman. Þessi aukna úrkoma skilar sér í nágrenni heimskautanna sem snjór, þannig að meginjöklar þykkna og skriðjöklar herða á sér, þótt kvarnist dálítið úr jöðrunum. Það sama er að gerast á Grænlandi. Hábunga Grænlandsjökuls hefur hækkað, jafnframt því að kvarnast úr jöklum við sjávarmál og snælínan hækkar. 

Gróðurhúsamenn svífast einskis. T.d. hefur nýlega komið í ljós, að svonefnd „hokkíkylfa” um hlýnunina (Yamal- trjáhringjakúrfan), sem mjög hefur verið haldið á lofti ekki síst af Al Gore og IPCC. var vísvitandi fölsun, gerð með því að velja úr trén sem hentuðu málstaðnum en sleppa öðrum.

En víkjum nú aðeins að „lofttegund lífsins”, koldíoxíðinu voðalega. Það er, ásamt vatni, undirstaða alls lífs á jörðinni. Þegar jörðin var ung, fyrir um fjórum milljörðum ára, áður en lífs varð vart, virðist koldíoxíð hafa verið yfir 20% gufuhvolfsins. Það hefur streymt úr iðrum jarðar æ síðan og ef lífsins nyti ekki við væri það nú örugglega meginuppistaða gufuhvolfsins eins og á systurplánetu jarðar, Venusi. En á Venusi er ekki fljótandi vatn, svo líf getur ekki þrifist. Hér hefur koldíoxíðið, ásamt vatni og með því að tengjast ýmsum frumefnum myndað þær gífurlega flóknu keðjur kolvetnissambanda sem eru lífið sjálft. Það er fráleitt og beinlínis fáránlegt að tala um þessa undirstöðulofttegund í gufuhvolfinu frá upphafi og byggingarefni sjálfs lífsins sem „mengun”, eins og gróðurhúsamenn gera í ofstæki sínu og fáfræði. Réttara væri að tala um óbundið súrefni og hið þrígilda afbrigði þess, ósón, sem „mengun”, því óbundið súrefni er ekki upprunalegt í gufuhvolfinu og ekki nauðsynlegt lífi, heldur úrgangsefni frá jurtalífinu sem dýrin (og maðurinn) nýta sér. Þessi „saur jurtanna” myndar nú 20,9% gufuhvolfsins en koldíoxíðið, sjálf undirstaða lífsins, var  komið nokkurn veginn í jafnvægi, þ.e. niður fyrir ca. hálft kíló í hverju tonni gufuhvolfsins á fyrstu ármilljörðum lífsins, löngu fyrir daga risaeðlanna. Það er nú um 0.040% eða ca 400 grömm í tonni andrúmslofts. Það hallar með öðrum orðum mjög á koldíoxíðið í þessari hringrás. Jurtirnar (og sumar, þ.e. „anaeróbískar“) bakteríur gleypa jafn óðum allt það koldíoxíð sem þær fá, og breyta í lífmassa, lifandi vefi, en dýralífið, sumar aðrar bakteríur (þ.e. „aeróbískar“), sem nýta súrefni og sveppagróðurinn getur engan veginn að torgað öllu súrefninu sem jurtirnar gefa frá sér. Jurtirnar, ekki aðeins á þurrlendi, heldur einnig og enn frekar í höfum og vötnum þurfa gífurlegt magn koldíoxíðs til að viðhalda sér og lífinu á jörðinni. Án jurtanna og koldíoxíðs mundu öll dýr deyja og allt líf hverfa. Kolefnið, sem er undirstaðan og kjarninn í öllu sem lifir kemur nefnilega allt upprunalega úr koldíoxíði andrúmsloftsins í gegnum jurtalíf og þær bakteríur, sem nýta það til að framleiða lífmassa.

Á sama hátt og aldrei er talað um „endurhlýnun” heldur aðeins „hlýnun” er ávallt talað um koldíoxíð- „mengun”, aldrei nokkurn tímann eins og rétt er, um „hringrás”. Og sú staðreynd heyrist aldrei nefnd að þessi „lofttegund lífsins” streymir úr iðrum jarðar allan sólarhringinn í gífurlegu magni alla daga ársins ofansjávar og neðan og raunar ekki síst hér á Íslandi. Þetta nær hámarki í eldgosum, en þótt ekkert sé eldgosið streymir koldíoxíð upp frá jarðhitasvæðum jarðar allan ársins hring, ekki aðeins ofansjávar, heldur jafnvel enn frekar á Atlantshafshryggnum og öðrum slíkum eldvirkum neðansjávarhryggjum, sem ná meira en fjörutíu þúsund kílómetra   neðansjávar í öllum heimshöfum í mörgum hlykkjum allt umhverfis jörðina. Á þessum hryggjum eru ótaldar þúsundir, ef ekki milljónir eldstöðva og loftventla, sem koldíoxíð streymir upp úr. Án þessa uppstreymis nýs koldíoxíðs mundi jurtalífið í sjó og á landi stórlega dragast saman, því það sem kemur frá mönnum, dýrum, bakteríum og sveppum dugar engan veginn til. Jurtirnar eru gráðugar í koldíoxíð.

Hér kemur að dálítið merkilegu atriði: Enginn veit, eða getur vitað hve mikið náttúrulegt uppstreymi koldíoxíðs er. Mæling á uppstreymi lofttegunda úr jörðu er gífurlegum erfiðleikum bundin sem m.a. má sá á því að nýlega var tveimur aðilum falið að mæla uppstreymi brennisteinsvetnis frá Hellisheiðarvirkjun. Annar aðilinn sagði uppstreymið vera 5000 rúmmetra á sólarhring, hinn sagði það vera 80.000 rúmmetra. Hver sá vísindamaður, sem gefur frá sér áætlanir og yfirlýsingar um uppstreymi koldíoxíðs úr eldfjöllum og hverasvæðum ofansjávar og neðan allt umhverfis jörðina fer aðeins með getgátur gjörsamlega út í loftið og verður sjálfum sér og vísindunum til minnkunar. Enginn veit þetta og enginn getur mælt þetta. Það eina sem er öruggt er, að magnið er gríðarlegt. En af hverju er ekki settur „kolefniskvóti” á hverasvæði og eldfjöll Íslendinga? Ástæðan virðist harla einföld: Menn virðast almennt alls ekki vita um þetta uppstreymi, sem er þó lykilatriði í koldíoxíðhringrásinni. Kyoto- menn nefna það aldrei. 

Sömuleiðis er aldrei talað um það gífurlega magn koldíoxíðs, sem kemur frá sveppagróðri og  þeim bakteríum sem nýta súrefni, í höfum, í landi og í lofti. Þessir sveppir og bakteríur eru langflestar ósýnilegir, en allar þessar örverur framleiða koldíoxíð án þess að nokkur taki eftir því nema þá sem loftbólum í brauði eða ostum eða þegar freyðir í ölglasi. Allt sem deyr, jafnt ofansjávar sem í höfunum, frá smæsta grasstrái upp í stórhveli er leyst upp af þessum sveppagróðri og bakteríum og breytist að stórum hluta í koldíoxíð. Í höfunum kemur líka mikið frá fiskum og öðrum lífverum. Margt smátt gerir eitt stórt, og menn ættu að hafa í huga að örverur eru meira en helmingur af því sem lifir, öllum lífmassa jarðar.

 

Um allt þetta tala þeir sem býsnast út af „súrnun sjávar“ aldrei. Það er út af fyrir sig rétt að vatn getur tekið til sín lofttegundir, súrefni, koldíoxíð o.fl. að vissu marki í hlutfalli við loftþrýsing og hitastig. Gróðurhúsamenn virðast hins vegar halda, að allt koldíoxíð í höfunum komi úr því agnarlitla magni sem er í andrúmsloftinu, þ.e.  þeim ca 400 grömmum (ekki kílóum)  þess sem finnast í hverju tonni gufuhvolfsins, og aukning þess um fáein grömm í tonni muni breyta heimshöfunum í gallsúra eyðimörk.


Algert undirstöðuatriði í hringrás gufuhvolfsins er upptaka jurtanna á koldíoxíði. Um hana gildir í meginatriðum það sama og áður var sagt um náttúrulegt uppstreymi: Enginn veit hve mikið það er  og enginn getur mælt það. Nýlega kom yfirlýsing frá hópi vísindamanna sem sagði að upptaka Amazon- frumskógarins á koldíoxíði væri helmingi meiri en áður var talið. Sú yfirlýsing sýnir fyrst og fremst í hvers konar villu og svima menn vaða hér. Þeir vita ekki hvort þeir eru að koma eða fara. Auk þess er oft látið eins og Amazon sé upphaf og endir allrar koldíoxíð- upptöku. Það er fásinna. Hvert einasta grasstrá og þörungur hér á Íslandi og annars staðar í sjó og á landi étur koldíoxíð. Þótt Amazon- svæðið sé stórt er það aðeins agnarlítið brot í því gífurlega stóra dæmi.,
Hlutfall koldíoxíðs (sem veldur innan við 5% allra gróðurhúsaáhrifa) sýnist vissulega hafa aukist dálítið. Það er sagt hafa verið um 0.029% fyrir iðnbyltingu , en er nú, sem fyrr sagði sagt um 0.040% gufuhvolfsins, hugsanlega fyrir tilverknað mannanna, sem hafi tímabundið framleitt meira en jurtirnar hafa undan að torga. . Heimsendir á sem sagt að verða vegna þess að vonska mannanna hafi valdið því að koldíoxíð hafi aukist um sem svarar um 110 GRÖMMUM (ekki kílóum, heldur grömmum) í hverju TONNI andrúmslofts á síðustu 250 árum, eða sem svarar 110 króna vöxum af einni milljón í 250 ár! (Raunar eru yfirlýsingar um koldíoxíð á fyrri öldum vafasamar, m.a. vegna þess að magn þess mælist mismundandi eftir landsvæðum og árstíðum).  

Meira koldíoxíð þýðir meiri næringu fyrir jurtalífið, sem aftur mun auka vöxt og viðgang þess á landi og í höfunum og þar með meiri næringu fyrir þær lífverur sem nærast á jurtalífinu, öllum til góða. Náttúran leitar reyndar alltaf jafnvægis, og því má gera ráð fyrir því að til lengri tíma muni koldíoxíðið haldast áfram svipað og það hefur gert í a.m.k. 300-500 milljónir ára, þ.e. vel innan við 0.05% af gufuhvolfinu. 

Og hvað gerir það til þótt koldíoxíð aukist? Hvað er vandamálið? Jafnvel þótt aukið koldíoxíð stuðli að endurhlýnun jarðarinnar (sem fátt bendir til að það geri að neinu marki) væri slík endurhlýnun hið besta mál, ekki aðeins fyrir mannkynið, heldur einnig og ekki síður fyrir öll dýr og jurtir, fugla og fiska og allt sem þrífst á jörðinni. Ef um einhvers konar endurhlýnun til lengri tíma er að ræða ber að fagna því og beinlínis auka koldíoxíð- „mengunina”.  Það mundi þó því miður afar litlu breyta, því koldíoxíð er aðeins talið ábyrgt fyrir 3-5% af gróðurhúsaáhrifum, kannski minna. Vatsgufa orsakar um 90% allra gróðurhúsaáhrifa og metan og fleiri lofttegundir mest af þvi sem eftir er.

 

 Það kann að koma einhverjum á óvart sem les þessar línur, að ég er hlynntur verndun náttúrunnar og var það löngu áður en slíkt komst í tísku. Ég las bækur Rachel Carson í æsku og hafði, og hef að vissu marki enn áhyggjur af mengun. Ég er hér að tala um raunverulega mengun, ekki koldíoxíð. Frá bílum kemur t.d. kolmónoxíð og ósón, sem er ertandi og eitrað og einnig fíngert sót, auk ryks. Ýmis sápuefni, áburður, skordýraeitur og fleira sem kemur frá efnaiðnaði svo og lyf, sem fara í gegnum líkamann og út í skolpræsakerfið geta líka valdið skaða. Þetta og margt annað er raunveruleg mengun sem berjast á gegn.
En „umræðan” um mengun hefur því miður lengi verið að mestu í höndum fávísra öfgamanna. 

Þegar talað er um loftmengun, koldíoxíð og áhrif mannanna á gufuhvolfið ættu menn líka fyrst að gera sér grein fyrir stærð þess. Það hefur engin eiginleg ytri mörk, en um þrír fjórðu þess eru í veðrahvolfinu, sem er nokkurn veginn sá hluti gufuhvolfsins sem er fyrir neðan flugvélina þegar flogið er milli landa. Þegar menn horfa út um glugga flugvélarinnar ættu þeir að gera sér grein fyrir því hvílíkar ógnarstærðir hér er um að ræða, en gufuhvolfið er ekki aðeins yfir helstu flugleiðum heldur einnig byggðum og óbyggðum, eyðimörkum, heimskautum og úthöfum. Menn ættu líka að hafa í huga, þegar talið berst að „mengun” að um þrír fjórðu hlutar jarðar (72%) eru þaktir úthafi þar sem mengun er engin að heita má. Aðeins rúmur fjórðungur er land. En ekki nóg með það: Um helmingur mannkyns býr á um 5% þessa lands og um 80% býr á um 20% þurrlendisins. Aðeins um 20% mannkyns byggir um 80% þurrlendis jarðar, sem þó er, sem fyrr sagði aðeins rétt rúmur fjórðungur yfirborðsins. Jafnvel innan landamæra helstu „mengunarlandanna” svo sem Bandaríkjanna, Rússlands og Kína er að finna gífurleg landflæmi, þar sem byggð, og þar með mengun, er lítil sem engin.
Flestöll loftmengun er þyngri en andrúmsloftið og fellur því til jarðar nálægt upptökum. Hún er því ávallt staðbundin að meira eða minna leyti, en að sjálfsögðu á að berjast á móti henni. Undistöðulofttegund lífsins, koldíoxíð, er hins vegar ekki mengun og getur ekki verið það.

Olíusóunin hefur líka verið gífurleg, því olía hefur lengi verið allt of ódýr. Óskaplegt magn hefur farið og fer til húshitunar og raforkuframleiðslu, sem vel má leysa með öðrum hætti. Sparneytnir bílar eru líka hið besta mál, ekki vegna koldíoxíðs, heldur vegna þess að sparnaður er einfaldlega heilbrigð skynsemi. Þegar olía verður smám saman dýrari munu aðrar leiðir verða samkeppnisfærari. Gífurlegt magn olíu er enn í jörðu auk kola, sem hæglega má breyta í prýðilega olíu. Kjarnorku ætti líka að nýta miklu meira en gert er. En markaðurinn mun ráða fram úr þessu. Menn eiga hins vegar alveg að hætta að hafa áhyggjur af koldíoxíði. Það er ekki mengun.

Ég hef áður likt vinstrimennskunni við sjálfs- ónæmissjúkdóm á þjóðfélögum Vesturlanda, svipað og gigt eða eyðni og geri það enn. Þetta fólk tekur alltaf og ósjálfrátt upp hvern þann málstað sem er Vesturlöndum í óhag og styður leynt og ljóst ytri óvini þeirra, hverju nafni sem þeir nefnast, þó ávallt með mannúð og manngæsku, frið, lýðræði og mannréttindi á vörum. Vinstra fólk er líka á stöðugum höttum eftir „góðum málstað” til að styðja, en af því að þetta eru jú vinstri menn þarf alltaf að segja þeim hvaða málstaður sé góður. Þeir hafa að sjálfsögðu tekið „gróðurhúsa”- steypuna upp á sína arma. Hér gefst þeim gullið tækifæri til að berja sér á brjóst, fordæma og vandlætast yfir vonsku Vesturlandabúa. Í þessu, eins og svo mörgu öðru, svo sem í „pólitískri rétthugsun” hafa þeir raunar fengið all marga kjána í fylgd með sér sem ímynda sér að þeir séu eitthvað annað en vinstri menn, en fólkið, sem gekk, ýmist leynt eða alveg ljóst erinda alræðis og gúlags í kalda stríðinu stendur hvarvetna fremst í flokki í þessu máli.

Heimsendafræði (eskatólógía á lærðra manna máli) var eitt höfuðviðfangsefni miðaldaguðfræðinga. Töldu hinir lærðustu menn miðalda einsýnt, að syndugt líferni mannanna, græðgi þeirra og illska mundi fljótlega kalla yfir þá eld og brennistein, pestir og kýli uns mannkynið tortímdist með öllu fyrir sakir vonsku sinnar, synda og almennrar fúlmennsku. Eskatólógum tókst þó aldrei að dagsetja heimsendi almennilega, hann dróst von út viti og er ekki kominn enn. Minnir þetta afar mikið á málflutning þeirra, sem grænastir eru og vitlausastir í „umræðunni” nú til dags, en vinstri menn samtímans eiga fjölmargt sameiginlegt með hálærðum vandlæturum miðalda. Auk þess er það varla tilviljun að heimsendaumræðan hófst í alvöru skömmu fyrir síðustu alda- og árþúsundamót.
Fárið, sem núna steðjar að var að sögn þessa fólks upphaflega í tvennu lagi, auk „tvö þúsund vandans”. Í fyrsta lagi hefði syndugt líferni mannanna, græðgi þeirra og illska valdið alveg voðalegri mengun, sem hafi gert gat á ósónlagið, þó ekki á norðurhveli þar sem flestallt fólkið býr, heldur í óbyggðum hinum megin á hnettinum. Þeir, sem ekki brynnu lifandi slyppu þó ekki, heldur drukknuðu. Það væri nefnilega að hlýna í veðrinu af völdum títtnefnds syndugs lífernis mannfólksins. Mundi því ísinn bráðna, en hann er nánast allur í fyrrnefndum óbyggðum hinum megin á hnettinum. Hafið muni síðan flæða yfir löndin og lýðurinn, sem ekki brann drukkna í skrælnuðum eyðimörkunum. Ég mun ekki hér fjalla um ósóngatið. Um það skrifaði ég í Moggann 1999 grein, „Úðabrúsar Eldlendinga” sem nú er að finna á vefsíðu minni (vey.blog.is). Ég læt nægja hér að benda á að ósóngatið hvarf tveim árum eftir að ég skrifaði greinina, en kom svo aftur jafn stórt og fyrr og nú er alveg orðið ljóst að þetta er, eins og ég benti þá á, náttúrufyrirbæri, sem trúlega hefur verið til staðar frá upphafi kvartertíma. „Umræðan” um gatið hefur líka alveg þagnað. Allir virðast sömuleiðis hafa gleymt „tvöþúsund vandanum” nema tölvuframleiðendur, tölvufræðingar og tölvusölumenn. Þeir eru enn að telja peninga. Eins mun fara um koldíoxíð- og gróðurhúsa- „umræðuna” þegar aftur fer að kólna, en raunar virðist kólnun þegar hafin. Spámennirnir munu aftur skríða inn í hýði sín.


Að lokum:

Nú veit ég vel, að margir munu telja að ég taki hér stórt upp í mig, þegar ég bendi á alkunnar náttúrufræðilegar og sögulegar staðreyndir gegn hálærðum útreikningum og ofurflóknum tölvulíkönum hinna ábúðarmestu og lærðustu „vísindamanna”. Það er út af fyrir sig rétt að ég er ekki vísindamaður þó ég hafi fyrir meira en mannsaldri tekið stúdentspróf frá latínuskóla þar sem allir gengu með bindi og kennarar voru þéraðir. Það kann ekki að þykja merkilegur grundvöllur til að taka þátt í þessari „umræðu”. Raunar hafa fjöldamargir samtímamenn mínir gengið í gegnum sömu skóla og hafa lært það sama og ég. Margir hafa trúlega tekið hærri próf en ég, sem aldrei var neitt sérstakt námsljós, þótt ég hafi alltaf verið nokkuð góður í náttúrufræði, landafræði og sögu. Þeir hljóta því að vita eins og ég, að tölvulíkön eru óþörf og út í hött því hér er aðeins um „endurhlýnun” ekki „hlýnun” að ræða og þeir vita líka, að jörðin var öll miklu grónari þegar loftslag var hlýrra. Þeir þegja þó um þessa vitneskju sína sem mér finnst skrýtið. Þvert á móti tala þeir sumir hverjir, ekki síst forseti vor, með áhyggjusvip og einhvers konar djúpum, harmrænum undirtóni meinlegra örlaga um „loftslagsvandann” og „ógnina” sem yfir jarðarbúum vofi ef hlýnar eitthvað smávegis aftur (sem ekkert bendir þó til að verði til lengri tíma).

Ég dreg ekki dul á að ég tel að Íslendingar ættu þegar í stað að segja sig frá Kyoto- ruglinu. Fulltrúar Íslendinga á alþjóðavettvangi ættu líka að nýta sér menntun sína, því útlendingar vita greinilega fæstir það sem íslenskir embættismenn hljóta að hafa lært eins og ég. Íslenskir fulltrúar ættu að krefjast þess að hætt verði að tala um „hlýnun”, heldur ávallt „endurhlýnun” þegar fjallað er um þessi mál, svo og að orðinu „aftur” verði skotið inn hvarvetna sem við á.


 Þegar þeir eigast við skilmingameistarinn með korða sinn, og þursinn með kylfu sína, er það ávallt sá með kylfuna, sem sigrar. Meistarinn með alla sína þekkingu á hinum ýmsustu fettum og brettum, stöðum og sporum skilmingamanna á ekki séns gegn kylfumanni, sem ekki tekur hið minnsta mark á reglunum og rotar hann. Sumar kenningar eru þess eðlis, að þær verðskulda enga umræðu. Þær eru tóm endaleysa í sjálfum grundvelli sínum. Svo var t.d. um gyðinga- steypu „vísindamanna” nasista og svo er einnig um marxismann. Það er út í hött, ef ekki beinlínis mannskemmandi að rökræða við þungbúna, hálærða, sannfærða marxista, nýaldarsinna, kynjafræðinga, stjörnuspámenn eða aðra sem aðhyllast kenningar sem í sjálfum grundvelli sínum eru tóm vitleysa. Á slíkar kenningar, eins og á gróðurhúsasteypuna á að beita kylfunni. Blása á ruglið.

Gróðurhúsamenn, Sameinuðu þjóðirnar, þeir „vísindamenn” sem lögðu nafn sitt við IPCC og ekki síst stjórnmálamenn, safnast saman öðru hvoru til að „bjarga plánetunni”. Raunverulegur tilgangur þeirra er að þenja út eigin völd, leggja á nýja skatta og allra helst leggja drög að einhvers konar alheimsstjórn þar sem þeir sjálfir hafi völdin. Um þessar samkundur er best að hafa orð Ólafs pá í Laxdælu: „Það vil eg að þeir ráði sem hyggnari eru. Því verr þykir mér sem oss muni duga heimskra manna ráð er þeir koma fleiri saman”.

H.C. Andersen misskildi almenning gjörsamlega þegar hann segir að fólkið hafi farið lúpulegt heim eftir að barnið hrópaði. Þetta er rangt. Fólkið hefði ráðist að barninu, skammað það og svívirt. Síðan hefði drengurinn hlaupið grátandi heim meðan fólkið hélt áfram að hylla keisarann berrassaða.

Þannig var a.m.k. um okkur sem reyndum að benda fólki á í kalda stríðinu, hvers kyns föt það voru sem vefararnir Marx og Lenín höfðu saumað á keisarana í Kreml. Það kostaði einungis fasistastimpil. Ástandið nú er ekki ósvipað. Það stríðir gegn „pólitískri rétthugsun” að malda í móinn gegn gróðurhúsablaðri „umhverfisverndarsinna” og er raunar álíka viðsjárvert og að hallmæla konum, hommum, svertingjum, dvergum, feitu fólki eða öðrum, sem eiga undir högg að sækja í lífsbaráttunni. En í þessu máli eins og þá mun tíminn leiða í ljós hver hefur á réttu að standa.

Næsta „litla ísöld” verður örugglega kaldari en sú sem lauk um 1900. Núverandi hlýskeið er þegar orðið sæmilega langt og fyrr eða síðar skellur sjálf meginísöldin aftur yfir af fullum þunga og nýtt jökulskeið hefst. Hvenær það verður veit enginn. Hitt er víst, að jörðin stefnir óhjákvæmilega inn í nýtt jökulskeið eftir einhverjar aldir eða í mesta lagi fáeinar árþúsundir. Því miður eru engin merki um að ísöldinni miklu eða kvartertímanum, því afar kalda, en þó sveiflukennda tímaskeiði jarðsögunnar sem við lifum á sé að ljúka. Allt að þriggja kílómetra þykkur jökull mun fyrr eða síðar aftur leggjast þar yfir, sem ýmsar helstu borgir Vestur-Evrópu og Norður- Ameríku standa nú.

Þótt ótrúlegt kunni að virðast er helsta takmark gróðurhúsamanna að flýta fyrir hægri kólnun og þornun jarðarinnar. Þeir vilja m.ö.o. flýta ísöldinni. Það er draumur þeirra og æðsta takmark. Ótrúlegt, en þó satt.


Ísland úr Kyoto!

 

Að flýta ísöldinni, 2. útgáfa

 

Ég man það vel, þegar ég var í Austurbæjarskólanum fyrir hálfri öld eða svo, löngu áður en hann varð „ „fjölmenningarskóli”, að mér og jafnöldrum mínum var sagt, að veður hér hefði verið miklu hlýrra fyrir landnám en það er nú. Ekki þyrfti annað en fara í næstu mógröf, þar sem stórir trjástofnar vitnuðu um miklu gróskuríkara Ísland en það sem við þekkjum. Ég man líka, þegar ég var skömmu síðar í gagnfræðaskólanum við Lindargötu, að okkur var bent á þá staðreynd, að fyrir örfáum árþúsundum, skömmu fyrir daga Forn- Egypta, var Sahara- eyðimörkin grasi gróin slétta, yfir að líta eins og þjóðgarðar Austur- Afríku eru í dag, jafnframt því að Ísland var jöklalaust að kalla. Þetta skýrði kennarinn svo, að uppgufun úr höfunum hefði verið meiri. Auk þess hafa allir lært, í síðasta lagi í eðlisfræði 9. bekkjar grunnskóla, að hlýtt loft tekur til sín margfalt meiri raka en kalt. Raki í gufuhvolfinu var því miklu meiri en nú og þar með úrkoman. Þetta voru þá þegar alkunnar staðreyndir og eru enn staðreyndir þótt þær virðist ekki lengur alkunnar.

Áður en lengra er haldið ættu menn fyrst að gera sér grein fyrir einu algeru undirstöðuatriði: Gróðurhúsaáhrif væru góð. Ef sú smávægilega endurhlýnun og uppsveifla í hitastigi, sem staðið hefur í megindráttum frá aldamótunum 1900 er eitthvað annað en ótalmargar aðrar upp- og niðursveiflur í hitastigi undanfarnar aldir og árþúsundir og heldur áfram, ólíkt öllum hinum, ber að fagna því. Ég undirstrika þetta vegna þess að flestallir, nánast allir sem fjalla um þessi mál ganga út frá því sem gefnu að afturhvarf til hins hlýja, raka loftslags fyrri alda og árþúsunda sé eitthvað voðalegt, sem skylt sé að berjast á móti. Þetta er alrangt. Endurhlýnun á að taka fagnandi. Raunar bendir margt til að uppsveiflunni sé nú að ljúka eins og öllum hinum, og við taki niðursveifla. Ekkert hefur hlýnað frá 1998 og hafísinn í ár er t.d. 60% meiri en hann var 2012.
Ég veit vel, að þegar menn lesa þetta munu þeir telja, að nú hafi ég endanlega farið úr límingunum. En svo er alls ekki. Mér er full alvara. „Loftslagsvandinn” er enginn vandi. Þvert á móti. Afturhvarf til hins hlýja, raka loftslags sem ríkti á fyrri hluta núverandi hlýskeiðs væri öllum til hagsbóta.

Ég hélt ekki að það væru nein sérstök tíðindi, að mesti óvinur alls sem lifir, er frost og kuldi. Þetta hljóta allir að vita. Skynlausar skepnur, fuglar, fiskar, skordýr, grös og jurtir vita þetta vel og leita því ávallt í hlýjuna. „Umhverfisverndarsinnar” vita þetta, þótt undarlegt megi virðast augljóslega ekki. Þeir, fjölmiðlamenn og flestir stjórnmálamenn, með Al Gore í fararbroddi hafa fengið þá flugu í höfuðið að hlýjan, vinur alls sem lifir, sé vond. Hin meinlokan er þó enn undarlegri, en hún er sú, að heimurinn muni farast, ef hlýnar eitthvað agnarlítið aftur, um kannski eina- tvær gráður á næstu hundrað árum, þannig að loftslag fari aftur að líkast því sem var t.d. á dögum Grikkja og Rómverja. Þá voru núverandi sandöldur Norður- Afríku grónar og helsta kornforðabúr veldisins. Allt Miðjarðarhafssvæðið var raunar grænna og grónara en nú og fornleifar sanna, að vínrækt var stunduð við Hadríanusar- múrinn á landamærum Skotlands. Eins og íslenskir jöklafræðingar vita voru íslenskir jöklar á þessum tíma miklu minni en nú, sumir lítið annað en snjóskaflar, sem sem sjá má á meðfylgjandi mynd (myndina má stækka með því að tvísmella á hana). Hvað gerir það til þótt slík veðrátta komi aftur? Ég vil taka þetta skýrt fram vegna þess að bókstaflega allir sem um þetta mál fjalla ganga út frá því sem gefnu, að endurhlýnun og afturhvarf til hins hlýja og raka loftslags á dögum víkinga, Rómverja (hlýrra en hjá víkingum) eða Forn- Egypta (hlýrra en hjá Rómverjum) eða jafnvel afturhvarf til bórealsks tíma þegar flestallar eyðimerkur voru grónar og Ísland jöklalaust væri eitthvað vont. Svo er alls ekki. Þvert á móti. Þótt merkilegt megi virðast sýnast líka flestir, sem eins og ég blása á gróðurhúsakenningarnar telja, alveg eins og forsvarsmenn kenningarinnar, að slík endurhlýnun væri eitthvað sem beri að forðast og berjast á móti. Svo er alls ekki.

Þótt menn, eða að minnsta kosti Íslendingar, hljóti eins og ég hafa lært það, að veður var miklu hlýrra fyrr á öldum og árþúsundum virðast allir aðrir en ég búnir að gleyma því. Í mesta lagi er þess stundum getið, að veður hafi verið hlýrra á landnámsöld, sem er út af fyrir sig rétt, en þá hafði þó kólnað verulega frá dögum Grikkja og Rómverja þúsund árum fyrr. Veður á dögum Rómverja hafði aftur kólnað verulega frá dögum Forn- Egypta, sem aftur var kaldara en á hinu „atlantíska” eða heitasta skeiði bórealska tímans (einnig nefnt holocen- hámarkið) sem lauk fyrir eitthvað rúmlega 6000 árum, skömmu áður en elstu mannvirki Forn- Egypta og Súmera fóru að rísa. Þá var hiti mun hærri en „svörtustu” spár tölvulíkanasmiða „umhverfisverndarsinna” gera ráð fyrir, 4-5 stigum hærri en nú. Þá var Ísland jöklalaust og Sahara algróin eins og aðrar eyðimerkur. Þetta eru allt beinharðar staðreyndir sem ekki er hægt að mótmæla og ég hef vitað um síðan í æsku og hélt til skamms tíma að væru alkunnar. Enginn virðist nú muna eftir þessu nema ég.
En lítum nú nánar á málin: Ég lærði eins og aðrir i í barna- gagnfræða- og menntaskóla að við lifum nú á ísöld, þótt hlýskeið sé. Í raun er loftslag nú afar kalt, sé miðað við jarðsöguna í heild, og raunar einnig á mælikvarða núverandi hlýskeiðs, sem er eitt af í kringum 20 slíkum síðustu þrjár ármilljónir. Menn hljóta að vita, eins og ég, að mest alla milljarða ára sögu jarðarinnar hefur hiti verið allt frá fimm- tíu og stundum allt að 20 stigum hærri en nú og lítill, og oftast enginn ís við heimskautin. Mest alla jarðsögu Íslands, þ.e. á tertíertíma sem nær yfir fyrstu 15-20 milljón (ekki þúsund) árin þar til núverandi ísöld hófst, var loftslag og gróður hér svipaður og nú er í Norður- Kaliforníu, svo sem sjá má á surtarbrandslögum og steingervingum á Tjörnesi og víðar. Slíkt loftslag er Íslandi og jörðinni allri eðlilegt, ekki ísaldarkuldinn, sem nú ríkir, þrátt fyrir hlýskeið.

Núverandi hlýskeið ríkjandi ísaldar hófst með gífurlegu flóði fyrir eitthvað um tíu-tólf þúsund (ekki milljón) árum. Hiti hækkaði þá enn einu sinni skyndilega um tíu stig eða meira á norðurslóðum á minna en mannsaldri alveg án „gróðurhúsaáhrifa” af mannavöldum svo jökulskildirnir miklu bráðnuðu á örskömmum tíma.
Menn hafa, sem fyrr sagði fundið merki um 20 eða fleiri önnur slík hlýskeið á núverandi ísöld (eða kvartertíma), sem staðið hefur í allt að þrjár milljónir (ekki þúsundir) af 4.500 milljón ára sögu jarðarinnar. Þau standa í fáeinar árþúsundir á um hundrað þúsund ára fresti og hafa sum augljóslega verið miklu hlýrri en það sem nú ríkir. Um ástæður hlýskeiðanna er ekkert vitað með vissu, en langtímasveiflur í geislun sólar eru alls ekki ólíkleg orsök. Breytingar á sporbaug jarðar geta varla skýrt svo skyndilegar og snöggar sveiflur. Fundist hafa merki um nokkrar aðrar stórar ísaldir á fyrri tímaskeiðum jarðsögunnar, en þær hafa verið tiltölulega stuttar sé miðað við ármilljarða heildarlengd hennar.

Hitastig á jörðinni fer sem fyrr sagði nú hægt  kólnandi og þornandi. Þessi kólnun er ekki jöfn, en þótt hita- og rakakúrfan sé hlykkjótt, liggur hún afdráttarlaust niður á við, mönnunum og gjörvöllu lífríkinu til ómælanlegs tjóns. Stóru niðursveiflurnar í hitakúrfunni má kalla „litlar ísaldir” og hafa verið nokkrar. Þess á milli hlýnar aftur um skeið, en þrátt fyrir allar sveifur og sveiflur innan í sveiflum kólnar og þornar loftslagið hægt og sígandi. Allir kannast við síðustu „litlu ísöld” sem náði (gróflega) yfir tímabilið frá 1300-1900, en önnur slík, sem þó var miklu hlýrri, hefur lengi verið kunn. Hún hófst eitthvað upp úr 500 f. Kr. og náði inn á fyrstu aldir okkar tímatals. Þá lagðist byggð af í norður- Skandinavíu og gresjur Mið- Asíu skrælnuðu. Þetta hvort tveggja átti mikinn þátt í að hrinda af stað þjóðflutningunum miklu. 

Enn ein slík „lítil ísöld“ (sem þó var hlýjust þeirra) hófst um 2200 f. Kr. og stóð í 2-3 aldir samkv. borkjörnum á Grænlandi. Þurrkarnir sem henni fylgdu áttu mikinn þátt í að gera útaf við elsta konungsríki Egyptalands og menningu Súmera í núverandi Írak.

 Mönnum sést stundum yfir, hve stutt er síðan jökulskeiðinu, (sem margir kalla einfaldlega „ísöldina“) lauk. Rekji menn söguna aftur til þess tíma þegar pýramídar Egypta voru reistir og elsta syndaflóðsagan, Gilgamesh, var rituð af Súmerum eru þeir þegar komnir hálfa leið aftur á „ísöld“. Það er varla tilviljun að slíkar flóðasagnir eru alls tæplega 200 talsins frá öllum heimshornum, en frægastar eru sagnirnar um Nóaflóð, Gilgamesh og Atlantis. Flóðið mikla í lok „ísaldar“ er miklu nær okkur í tíma en flestir halda.

Fyrstu árþúsundin eftir flóðið mikla, sem markar upphaf núverandi hlýskeiðs var loftslag á norðurslóðum sem fyrr sagði miklu heitara en ofstækisfyllstu reiknimeistarar og spámenn heimsendafræðinga nútímans gera ráð fyrir í „svörtustu” tölvuspám sínum. Ísbirnir og aðrar heimskauptaskepnur lifðu þó góðu lífi örlítið norðar en nú. Meginjöklar á Suðurskautslandinu og Grænlandi bráðnuðu ekki, þótt eitthvað kvarnaðist úr þeim, einkum Grænlandi, og meðalyfirborð sjávar, að frátöldu landrisi (sem var gríðarlegt á norðurslóðum þegar jökulfarginu létti) og landsigi var litlu hærra en nú. Allt þetta dæmi um yfirborð sjávar er raunar afar flókið, því landrisið sem síðar hefur orðið á norðurslóðum er geysimikið, ekki síst hér á Íslandi. Annars staðar, svo sem við Norðursjó, hefur orðið landsig. Við Miðjarðarhafið og sunnar, þar sem áhrifa frá jökulfarginu gætti ekki var yfirborð sjávar þó sáralítið hærra en nú. 

Um þetta eins og annað er best að nota raunverulegar sögulegar staðreyndir en gleyma tölvulíkönum. Vatnajökull og aðrir nýmyndaðir smájöklar á norður- og suðurhveli og það sem kvarnast úr Grænlandi dugir aðeins til fáeinna sentimetra eða í mesta lagi örfárra tuga sentimetra hækkunar sjávarborðs þótt allra „svörtustu” tölvuspár rættust og jörðin hyrfi til bórealska tímans og yrði aftur sem aldingarður. Ekkert bendir þó til að svo fari. Ef gufuhvolfið hlýnar eykst mjög vatnsgufa í því, sem stuðlar að lækkun sjávarborðs. Sömuleiðis eykst snjókoma á jökla mikið, en það er ákoma (snjókoma umfram sumarbráðnun) ekki hitastig, sem mestu ræður um vöxt og viðgang jökla. Eitt er alveg víst: Bæði Grænland og Suðurskautslandið voru á sínum stað þótt loftslag væri þetta mikið hlýrra.

Á bóreölskum tíma var Ísland nánast paradís á jörðu í samanburði við það sem nú er, enginn Vatnajökull, aðeins fáeinir snjóskaflar á hæstu tindum og landið allt grænt og gróðri vafið. Hveitirækt hefði trúlega mátt stunda á Sprengisandi, jafnvel á Hveravöllum. Allt lífríkið tók við sér. Gífurleg landflæmi víða um heim, sem höfðu verið lítt byggileg vegna kulda eða þurrka, urðu nú aftur lífvænleg mönnum, dýrum og jurtum. Freðmýrar bráðnuðu án þess að metanuppstreymi gerði illt af sér. Uppgufun úr höfunum jókst, og hið hlýja loft gat tekið til sín meiri raka en áður. Sahara- eyðimörkin varð grasi gróin og þéttbyggð mönnum og skepnum. Síðan kólnaði hægt og þornaði, svo byggðin færðist til strandar og í Nílardalinn. Þessi þróun tók langan tíma. Sinai- skaginn hefur þannig örugglega verið miklu grónari en nú þegar Móses var þar á ferð með fólk sitt í 40 ár fyrir um 3.500 árum, því um sama leyti sýna fornleifar að krókódílar og flóðhestar voru þá enn í nú löngu horfnum fljótum í Ahaggar og Tibesti- fjöllum langt inni í Sahara. 

Þessi kólnun og þornun náði hámarki um aldamótin 1900, en þá voru jöklar á Íslandi og annars staðar meiri en nokkru sinni frá því á jökulskeiði (“ísöld” sem fáfróðir kalla svo). Jafnframt því að Vatnajökull og aðrir smájöklar á norður- og suðurhveli hafa verið að myndast og skríða fram hafa eyðimerkur hvarvetna verið að stækka, uppgufun minnkar úr höfunum, og kalt loftið inniheldur minni raka en fyrr. Enn á tímum Rómverja voru borgir reistar í blómlegum landbúnaðarhéruðum Norður- Afríku, þar sem nú eru sandöldur einar. Stórir hlutar Norður- Afríku voru enn grassléttur og þaðan komu fílar Hannibals og villidýrin í hringleikahúsin. Þar sem áður voru kornakrar Mesópótamíu, eru nú eyðimerkur Íraks. Í Sádí- Arabíu, Íran og í Góbí og Taklamakan- eyðmörkum Vestur- Kína hafa fundist fjölmargar, nú nafnlausar og yfirgefnar borgir og þorp grafnar í sandinn, því með lækkandi hitastigi minnkar úrkoman og eyðimerkur skrælna. Þegar síðasta „litla ísöld” hófst fyrir alvöru um 1300 grófust þorp Anasazi- indíána í suðvesturríkjum Bandaríkjanna í sand og fóru í eyði.


Þessar staðreyndir og margar aðrar voru mér og jafnöldrum mínum kenndar fyrir löngu og ég hef vitað um þetta flest síðan ég var barn og unglingur. Ég hélt því í einfeldni minni að aðrir vissu þetta líka. Svo virðist ekki vera. Bókstaflega allir aðrir virðast vera búnir að gleyma því sem þeir þó hljóta að hafa lært eins og ég, nefnilega að loftslag á jörðinni hefur verið að kólna og þorna í sveiflum og rykkjum í sex- sjö þúsund ár. Endurhlýnun væri öllum til góðs, mönnum, dýrum og jurtum.

Ég er hins vegar þannig gerður að ég trúi betur beinhörðum sögulegum staðreyndum en útreikningum tölvulíkanasmiða. Ef einhver trúir mér ekki er best að vitna í þann mikla „umhverfisverndarsinna” Hjörleif Guttormsson, en hann segir í Árbók Ferðafélagsins 1993 m.a.:

„Á landnámsöld og fram eftir öldum voru jöklar hér sem annars
staðar á landinu langtum minni en nú er. Jökulhetta var á
Hnappafelli, eins og Öræfajökull var nefndur í öndverðu, og
skriðjöklar teygðu sig þar eitthvað niður eftir hlíðum. Vatnajökull
var til en langtum minni en síðar varð, hugsanlega að mestu skorinn
sundur í tvo eða þrjá jökulskildi, enda lengst af kallaður
Klofajökull. Meginskriðjöklarnir frá honum voru litlir í samanburði
við það sem síðar varð. Það sem við köllum einu nafni
Breiðamerkurjökul voru þrjár skriðjökultungur sem óvíst er
hvort náðu að renna saman neðan við Mávabyggðir en sú nafngift
náði þá einnig yfir Esjufjöll. Jökuljaðarinn hefur þá legið allt
að 15 kílómetrum innar en nú er en utan við var slétta sem verið
hafði sjávarbotn í ísaldarlokin. Drjúgur hluti þessarar miklu
sléttu hefur verið gróinn og skógivaxinn á köflum eins og múlarnir
beggja vegna og þar var víða allþykkur jarðvegur
Hjörleifur talar hér um landnámsöld, en þá var samt miklu kaldara og jöklar meiri en verið hafði fyrr, t.d. á tímum Grikkja og Rómverja, sem sjá má á meðfylgjandi korti. (kortið má stækka með því að tvísmella á það). Enn fyrr voru jöklar enn minni og eyðimerkur hvarvetna á jörðinni enn grónari. Hvað gerir það til þótt aftur færi að hlýna?

 

Enn eru á lífi menn sem muna síðasta vetur „litlu ísaldarinnar”, frostaveturinn 1918. Slíkir vetur og aðrir enn verri voru algengir allt frá því á miðöldum og fram undir 1900 og það væri vissulega óskandi að þeir komi aldrei aftur. Því miður er líklegt að svo fari. Næsta „litla ísöld” verður sem fyrr sagði vafalaust enn kaldari en sú sem nú hefur gengið yfir um sinn. Þegar jökulskeiðið hefst svo fyrir alvöru verður ekkert eftir af byggingum og streði Íslendinga annað en fáeinar borholur og jarðgöng djúpt undir jöklinum. Þetta er engin barnaleg heimsendaspá, þetta hefur gerst 20 sinnum eða oftar á núverandi ísöld og mun alveg örugglega gerast aftur. „Gróðurhúsaáhrifin”, ef einhver eru, gætu hugsanlega hægt á þessari þróun eða stöðvað hana. Vonandi fer svo, en fátt bendir til þó til slíks.


Þrátt fyrir þær óumdeildu, óhrekjanlegu náttúrufræðilegu og sögulegu staðreyndir, sem ég hef bent á og auðvelt er að staðfesta lifir sú skrýtna bábilja góðu lífi í hugarheimi tölvulíkanasmiða, að eyðimerkur muni stækka og allt skrælna ef aftur hlýnar í veðri.
Raunar heyrist þetta litla orð „aftur” bókstaflega aldrei í heimsendaskýrslum reiknimeistaranna, sem hleyptu allri þessari undarlegu steypu af stokkunum.


En af hverju allur þessi ótti við hlýjuna? Mér sýnist ástæðan vera augljós: Ömurlegt ástand náttúrufræðikennslu austan hafs og vestan. Það er slæmt hér, en utanlands virðist ástandið enn miklu verra. Hinir erlendu fjölmiðlamenn, sem áttu upptökin að „umræðunni” um „gróðurhúsaáhrifin”og ráða henni, virðast almennt hafa verið tossar í skóla, og stjórnmálamennirnir, sem ákvarðanir taka, að mestu út frá skrifum fávísra æsifréttablaðamanna, sýnast hafa verið álíka grænir í flestum námsgreinum. Meira að segja íslenskir ráðamenn taka undir þetta undarlega tal um „loftslagsvandann”. Það er kannski hægt að fyrirgefa útlendingum, því náttúrufræðikennsla virðist í molum erlendis sem fyrr sagði, en Íslendingar ættu að vita meira. Ég get fullyrt, að það var ógerlegt að ná stúdentsprófi frá eina menntaskólanum í Reykjavík í minni tíð án þess að vita mest allt eða allt það sem að framan greinir. Hvers vegna tala þeir þá svona?

Strax í fornöld tala ýmsir höfundar um versnandi veðurfar og stækkun eyðimarka og menn, t.d. á Norðurlöndm hafa vitað öldum saman að gróður var áður miklu meiri og jöklar minni en nú. Þegar snemma á 19. öld var bent á, að trjástofnar í mýrum í háfjöllum Skandinavíu sanna afdráttarlaust, að trjálína hefur sums staðar lækkað um 700-900 metra frá því skógur óx hæst upp í fjöll. Það var svo um aldamótin 1900 sem þeir Blytt og Sernander gerðu í meginatriðum grein fyrir þeirri hægu kólnun og þornun sem staðið hefur frá bóreölskum tíma og enn er fylgt, en það voru einmitt þeir sem notuðu fyrst orðið „bórealskur” um hið afar raka og heita tímabil fyrst eftir flóðið mikla fyrir um 11.500 árum, (holocen- hámarkið) þegar loftslag var heitara en ofstækisfyllstu gróðurhúsamenn gera ráð fyrir í „svörtustu” tölvuspám sínum og jörðin var einn aldingarður. Þetta og margt annað ættu alvöru, marktækir vísindamenn að vita, en margir þeirra gera það augljóslega ekki.

Íslenskir fjölmiðlamenn eru vissulega sekir um margt, en þeir eru ekki sekir um allt, og í þessu máli er þáttur þeirra aðallega að éta athugsemdalaust upp blaðrið úr fákænum erlendum starfsbræðrum sínum. En hvað með alla vísindamennina? Þáttur þeirra er merkilegur og undarlegur. Menn hafa nefnilega vitað afar lengi að tölvulíkön eru óþörf, aðeins þarf að rekja mannkynssöguna (ekki jarðsöguna) afturábak í fáeinar árþúsundir. Getur verið að þeir séu slíkir „fagidíótar” að þeir viti þetta ekki? Margt bendir til þess.

Erlendir stjórnmálamenn virðast hafa gripið blaður fjölmiðlamanna um þessi mál á lofti og síðan fengið vísindamenn sér til hjálpar. Þetta hefur síðan undið upp á sig. Allir vita, að lögfræðingur gefur það „lögfræðiálit” sem best hentar þeim sem borgar fyrir álitið. Eins og margir hafa bent á eru vísindamenn á stöðugum höttum eftir styrkjum, og undanfarin ár renna flestir og stærstu styrkirnir til þessara mála. Fjölmiðlamenn sem þiggja laun sín og þar með hús, bíl og sjálf fötin utan á sig beint úr vösum Baugs- forkólfanna ímynda sér margir að þeir séu óháðir, en eru það ekki. Svipað gildir um vísindamann sem þiggur laun sín frá t.d. Norðurskautsráðinu, Evrópusambandinu eða Sameinuðu þjóðunum. Þeir fá þær niðurstöður sem þeir vita að vinnuveitendur þeirra vilja helst sjá, og fara raunar síðan smám saman ósjálfrátt að trúa þeim sjálfir.

Talið um að „vísindamenn séu sammála” um þetta mál er hins vegar gamalt og alkunnugt áróðursbragð, sem gróðurhúsamenn beita mjög. Ef menn vilja geta þeir t.d. flett upp á Wikipedíu þar sem er langur listi yfir hámenntaða, virta vísindamenn í loftslagsmálum sem eins og ég blása gjörsamlega á koldíoxíð- gróðurhúsahjalið, en um þá er aldrei talað. Lygin er líka alltaf miklu skemmtilegri og meira spennandi en sannleikurinn. Vísindamaður á að leita sannleikans, hvert svo sem það kann að leiða. Jafnskjótt og hann gengur á mála hjá einhverjum hagsmuna- eða þrýstihópi fer hann að gerast málpípa og halda fram tilteknum málstað. Hann hættir þá að leita sannleikans og þar með að vera vísindamaður.

Mér hefur raunar sýnst í gegnum tíðina, að það sé erfitt, kannski alveg ómögulegt að halda fram nokkrum málstað, hversu góður sem hann kann að virðast, án þess að ljúga.

Reyndar eru margir þeirra svokölluðu „vísindamanna” sem hæst hafa um þessi mál gjarnan með próf í einhverri allt annarri fræðigrein. Yfirlýsingar dýrafræðings eða grasafræðings um veðurfræðileg efni eru álíka marktækar og t.d. yfirlýsingar tannlæknis um verkfræði eða jarðfræðings um stjörnufræði. Eitt af fjölmörgum dæmum um slíkt er háværasti talsmaður loftslagsdeildar NASA, James Hansen, sem er stjarneðlisfræðingur og hefur beitt þessari áður virtu stofnun í þágu allra ofstækisfyllstu gróðurhúsamanna, t.d. með fráleitum og beinlínis fölsuðum og röngum yfirlýsingum um að Suðurskautslandið sé að bráðna. Staðreyndin er, að þar er jökullinn að þykkna eins og hábunga Grænlandsjökuls, öfugt við gróðurhúsatalið.


En víkjum aðeins nánar að Suðurskautslandinu: Ég lærði harla fátt í gagnfræðaskólanum við Lindargötu, en man þó vel eftir kortabók sem ég notaði þar, enda alltaf verið áhugamaður um landafræði. Í þessari kortabók var að finna yfirlit yfir meðalhita sumar og vetur á Suðurskautslandinu, en slíkt hitakort geta menn nú nálgast á netinu. Þar munu menn sjá eins og ég sá fyrir hálfri öld, að nær alls staðar á Suðurskautslandinu er margra tuga stiga frost árið um kring og kemst aldrei nálægt frostmarki þannig að ís geti bráðnað, jafnvel yfir allra, allra „heitasta” árstímann. Meðal- „hiti” yfir árið á meginjökli Suðurskautslandsins er mínus 57 stig. Gróðurhúsamenn telja, að hækkun hita um 1- 4 stig muni leiða til bráðnunar Suðurskautslandsins. Mér hefur hins vegar alltaf skilist í fákænsku minni að ís þurfi fyrst að ná frostmarki áður en hann bráðnar. Menn telja raunar að á stórum hlutum Suðurskautslandsins hafi hiti aldrei náð frostmarki svo ís geti bráðnað síðan í lok tertíertíma fyrir um þrem milljónum ára, þótt sum hinna ýmsu hlýskeiða, sem síðan hafi komið hafi verið miklu hlýrri en það sem nú ríkir. Ís, sem er t.d. mínus 40 stig er nefnilega alveg jafn frosinn og ís sem er mínus 44 stig, eða það hélt ég. Jafnvel við strendurnar nær hitinnn sárasjaldan, og víðast aldrei frostmarki nema þá fáeina daga yfir „heitasta” árstímann. Á þessu er þó ein undantekning: Út úr Suðurskautlandinu gengur langur og mjór skagi langt, langt í norður í átt að Suður- Ameríku, út fyrir heimskautsbauginn inn í tempraða beltið. Allra, allra nyrst á þessum skaga eru fáeinir smájöklar, sem eru jafn langt og lengra frá suðurskauti en Ísland er frá norðurskauti. Norðuroddi skagans er raunar eini hluti meginlandsins þar sem ís getur yfirleitt bráðnað og þar eru meira að segja dæmi um rigningu á sumrin, sem annars er óþekkt á Suðurskautslandinu. Smájöklarnir þarna hafa verið að hopa dálítið og þar er komin skýringin á fréttum NASA og fleiri um bráðnun Suðurskautslandins. Þær fjalla allar um norðurodda þessa skaga, þótt það sé aldrei tekið fram. Norðuroddi skagans, sem er í tempraða beltinu, norðan heimskautsbaugsins, er líka vinsæll viðkomustaður fyrirmanna og forseta sem vilja býsnast yfir „hlýnun jarðar“. Þess er nánast aldrei getið, að fljótandi hafís umverfis hefur aukist jafnt og þétt frá 1978 og hitastig á sjálfu meginlandinu hefur verið að lækka, ólíkt því sem er á norðurhveli. Óumdeildar mælingar sýna, að sjálfur meginjökullinn er að þykkna. Skýringin virðist einföld. Í þeirri tímabundu uppsveiflu, sem ríkt hefur undanfarna áratugi hefur uppgufunin úr höfunum aukist og þar með úrkoman. Þessi aukna úrkoma skilar sér í nágrenni heimskautanna sem snjór, þannig að meginjöklar þykkna og skriðjöklar herða á sér, þótt kvarnist dálítið úr jöðrunum. Raunar fer bókstaflega öll bráðnun við Suðurskautslandið þannig fram að hafísjakar brotna úr skriðjöklum og bráðna síðan í Suður- Íshafinu. Það sama er að gerast á Grænlandi. Hábunga Grænlandsjökuls hefur hækkað, jafnframt því að kvarnast úr jöklum við sjávarmál og snælínan hækkar.

Gróðurhúsamenn svífast einskis. T.d. hefur nýlega komið í ljós, að svonefnd „hokkíkylfa” um hlýnunina (Yamal- trjáhringjakúrfan), sem mjög hefur verið haldið á lofti ekki síst af Al Gore og IPCC. var vísvitandi fölsun, gerð með því að velja úr trén sem hentuðu málstaðnum en sleppa öðrum.

En víkjum nú aðeins að „lofttegund lífsins”, koldíoxíðinu voðalega. Það er, ásamt vatni, undirstaða alls lífs á jörðinni. Þegar jörðin var ung, fyrir um fjórum milljörðum ára, áður en lífs varð vart, virðist koldíoxíð hafa verið yfir 20% gufuhvolfsins. Það hefur streymt úr iðrum jarðar æ síðan og ef lífsins nyti ekki við væri það nú örugglega meginuppistaða gufuhvolfsins eins og á systurplánetu jarðar, Venusi. En á Venusi er ekki fljótandi vatn, svo líf getur ekki þrifist. Hér hefur koldíoxíðið, ásamt vatni og með því að tengjast ýmsum frumefnum myndað þær gífurlega flóknu keðjur kolvetnissambanda sem eru lífið sjálft. Það er fráleitt og beinlínis fáránlegt að tala um þessa undirstöðulofttegund í gufuhvolfinu frá upphafi og byggingarefni sjálfs lífsins sem „mengun”, eins og gróðurhúsamenn gera í ofstæki sínu, fáfræði og heimsku. Réttara væri að tala um óbundið súrefni og hið þrígilda afbrigði þess, ósón, sem „mengun”, því óbundið súrefni er ekki upprunalegt í gufuhvolfinu og ekki nauðsynlegt lífi, heldur úrgangsefni frá jurtalífinu sem dýrin (og maðurinn) nýta sér. Þessi „saur jurtanna” myndar nú 20,9% gufuhvolfsins en koldíoxíðið, sjálf undirstaða lífsins, er nú einungis orðið 0.040%. Það hallar með öðrum orðum mjög á koldíoxíðið í þessari hringrás. Jurtirnar (og sumar bakteríur) gleypa jafn óðum allt það koldíoxíð sem þær fá, og breyta í lífmassa, lifandi vefi, en dýralífið, sumar aðrar bakteríur, sem nýta súrefni og sveppagróðurinn getur engan veginn að torgað öllu súrefninu sem jurtirnar gefa frá sér. Jurtirnar, ekki aðeins á þurrlendi, heldur einnig og enn frekar í höfum og vötnum þurfa gífurlegt magn koldíoxíðs til að viðhalda sér og lífinu á jörðinni. Án jurtanna og koldíoxíðs mundu öll dýr deyja og allt líf hverfa. Kolefnið, sem er undirstaðan og kjarninn í öllu sem lifir kemur nefnilega allt upprunalega úr koldíoxíði andrúmsloftsins í gegnum jurtalíf og þær bakteríur, sem nýta það til að framleiða lífmassa.

Á sama hátt og aldrei er talað um „endurhlýnun” heldur aðeins „hlýnun” er ávallt talað um koldíoxíð- „mengun”, aldrei nokkurn tímann eins og rétt er, um „hringrás”. Og sú staðreynd heyrist aldrei nefnd að þessi „lofttegund lífsins” streymir úr iðrum jarðar allan sólarhringinn alla daga ársins ofansjávar og neðan og raunar ekki síst hér á Íslandi. Þetta nær hámarki í eldgosum, en þótt ekkert sé eldgosið streymir koldíoxíð upp frá jarðhitasvæðum jarðar allan ársins hring, ekki aðeins ofansjávar, heldur jafnvel enn frekar á Atlantshafshryggnum og öðrum slíkum eldvirkum neðansjávarhryggjum, sem ná meira en fjörutíu þúsund kílómetra   neðansjávar í öllum heimshöfum í mörgum hlykkjum allt umhverfis jörðina. Á þessum hryggjum eru ótaldar þúsundir, ef ekki milljónir eldstöðva og loftventla, sem koldíoxíð streymir upp úr. Án þessa uppstreymis nýs koldíoxíðs mundi jurtalífið í sjó og á landi stórlega dragast saman, því það sem kemur frá mönnum, dýrum, bakteríum og sveppum dugar engan veginn til. Jurtirnar eru gráðugar í koldíoxíð.

Hér kemur að dálítið merkilegu atriði: Enginn veit, eða getur vitað hve mikið náttúrulegt uppstreymi koldíoxíðs er. Mæling á uppstreymi lofttegunda úr jörðu er gífurlegum erfiðleikum bundin sem m.a. má sá á því að nýlega var tveimur aðilum falið að mæla uppstreymi brennisteinsvetnis frá Hellisheiðarvirkjun. Annar aðilinn sagði uppstreymið vera 5000 rúmmetra á sólarhring, hinn sagði það vera 80.000 rúmmetra. Hver sá vísindamaður, sem gefur frá sér áætlanir og yfirlýsingar um uppstreymi koldíoxíðs úr eldfjöllum og hverasvæðum ofansjávar og neðan allt umhverfis jörðina fer aðeins með getgátur gjörsamlega út í loftið og verður sjálfum sér og vísindunum til minnkunar. Enginn veit þetta og enginn getur mælt þetta. Það eina sem er öruggt er, að magnið er gríðarlegt. En af hverju er ekki settur „kolefniskvóti” á hverasvæði og eldfjöll Íslendinga? Ástæðan virðist harla einföld: Menn virðast almennt alls ekki vita um þetta uppstreymi, sem er þó lykilatriði í koldíoxíðhringrásinni. Kyoto- menn nefna það aldrei. 

Sömuleiðis er aldrei talað um það gífurlega magn koldíoxíðs, sem kemur frá sveppagróðri og  þeim bakteríum sem nýta súrefni, í höfum, í landi og í lofti. Þessir sveppir og bakteríur eru langflestar ósýnilegir, en allar þessar örverur framleiða koldíoxíð án þess að nokkur taki eftir því nema þá sem loftbólum í brauði eða ostum eða þegar freyðir í ölglasi. Allt sem deyr í höfunum, frá því smæsta upp í stórhveli er leyst upp af þessum sveppagróðri og bakteríum og breytist að stórum hluta í koldíoxíð. Margt smátt gerir eitt stórt, og menn ættu að hafa í huga að örverur eru meira en helmingur af því sem lifir, öllum lífmassa jarðar.

 

Um allt þetta tala þeir sem býsnast út af „súrnun sjávar“ aldrei. Þeir virðast halda, að allt koldíoxíð í höfunum komi úr því agnarlitla magni sem er í andrúmsloftinu, þ.e.  þeim ca 400 grömmum (ekki kílóum)  þess sem finnast í hverju tonni gufuhvolfsins, og aukning þess um fáein grömm í tonni muni breyta heimshöfunum í gallsúra eyðimörk.


Algert undirstöðuatriði í hringrás gufuhvolfsins er upptaka jurtanna á koldíoxíði. Um hana gildir í meginatriðum það sama og áður var sagt um náttúrulegt uppstreymi: Enginn veit hve mikið það er  og enginn getur mælt það. Nýlega kom yfirlýsing frá hópi vísindamanna sem sagði að upptaka Amazon- frumskógarins á koldíoxíði væri helmingi meiri en áður var talið. Sú yfirlýsing sýnir fyrst og fremst í hvers konar villu og svima menn vaða hér. Þeir vita ekki hvort þeir eru að koma eða fara. Auk þess er oft látið eins og Amazon sé upphaf og endir allrar koldíoxíð- upptöku. Það er fásinna. Hvert einasta grasstrá og þörungur hér á Íslandi og annars staðar í sjó og á landi étur koldíoxíð. Þótt Amazon- svæðið sé stórt er það aðeins agnarlítið brot í því gífurlega stóra dæmi.,
Hlutfall koldíoxíðs (sem veldur innan við 5% allra gróðurhúsaáhrifa) sýnist vissulega hafa aukist dálítið. Það er sagt hafa verið um 0.029% fyrir iðnbyltingu , en er nú, sem fyrr sagði sagt um 0.040% gufuhvolfsins, hugsanlega fyrir tilverknað mannanna, sem hafi tímabundið framleitt meira en jurtirnar hafa undan að torga. . Heimsendir á sem sagt að verða vegna þess að vonska mannanna hafi valdið því að koldíoxíð hafi aukist um sem svarar um 110 GRÖMMUM (ekki kílóum, heldur grömmum) í hverju TONNI andrúmslofts á síðustu 250 árum, eða sem svarar 110 króna vöxum af einni milljón í 250 ár! (Raunar eru yfirlýsingar um koldíoxíð á fyrri öldum vafasamar, m.a. vegna þess að magn þess mælist mismundandi eftir landsvæðum og árstíðum).  

Og hvað gerir það til þótt koldíoxíð aukist? Hvað er vandamálið? Jafnvel þótt aukið koldíoxíð stuðli að endurhlýnun jarðarinnar (sem fátt bendir til að það geri að neinu marki) væri slík endurhlýnun hið besta mál, ekki aðeins fyrir mannkynið, heldur einnig og ekki síður fyrir öll dýr og jurtir, fugla og fiska og allt sem þrífst á jörðinni. Ef um einhvers konar endurhlýnun til lengri tíma er að ræða ber að fagna því og beinlínis auka koldíoxíð- „mengunina”. Það mundi þó því miður afar litlu breyta, því koldíoxíð er aðeins talið ábyrgt fyrir 3-5% af gróðurhúsaáhrifum, kannski minna. Vatsgufa orsakar um 90% allra gróðurhúsaáhrifa og metan og fleiri lofttegundir mest af þvi sem eftir er.

Það kann að koma einhverjum á óvart sem les þessar línur, að ég er hlynntur verndun náttúrunnar og var það löngu áður en slíkt komst í tísku. Ég las bækur Rachel Carson í æsku og hafði, og hef að vissu marki enn áhyggjur af mengun. Ég er hér að tala um raunverulega mengun, ekki koldíoxíð. Frá bílum kemur t.d. kolmónoxíð og ósón, sem er ertandi og eitrað og einnig fíngert sót, auk ryks. Ýmis sápuefni, áburður og fleira sem kemur frá efnaiðnaði svo og lyf, sem fara í gegnum líkamann og út í skolpræsakerfið geta líka valdið skaða. Þetta og margt annað er raunveruleg mengun sem berjast á gegn.
En „umræðan” um mengun hefur því miður lengi verið að mestu í höndum fávísra (yfirleitt vinstri sinnaðra) öfgamanna. 

Þegar talað er um loftmengun, koldíoxíð og áhrif mannanna á gufuhvolfið ættu menn líka fyrst að gera sér grein fyrir stærð þess. Það hefur engin eiginleg ytri mörk, en um þrír fjórðu þess eru í veðrahvolfinu, sem er nokkurn veginn sá hluti gufuhvolfsins sem er fyrir neðan flugvélina þegar flogið er milli landa. Þegar menn horfa út um glugga flugvélarinnar ættu þeir að gera sér grein fyrir því hvílíkar ógnarstærðir hér er um að ræða, en gufuhvolfið er ekki aðeins yfir helstu flugleiðum heldur einnig byggðum og óbyggðum, eyðimörkum, heimskautum og úthöfum. Menn ættu líka að hafa í huga, þegar talið berst að „mengun” að um þrír fjórðu hlutar jarðar (72%) eru þaktir úthafi þar sem mengun er engin að heita má. Aðeins rúmur fjórðungur er land. En ekki nóg með það: Um helmingur mannkyns býr á um 5% þessa lands og um 80% býr á um 20% þurrlendisins. Aðeins um 20% mannkyns byggir um 80% þurrlendis jarðar, sem þó er, sem fyrr sagði aðeins rétt rúmur fjórðungur yfirborðsins. Jafnvel innan landamæra helstu „mengunarlandanna” svo sem Bandaríkjanna, Rússlands og Kína er að finna gífurleg landflæmi, þar sem byggð, og þar með mengun, er lítil sem engin.
Flestöll loftmengun er þyngri en andrúmsloftið og fellur því til jarðar nálægt upptökum. Hún er því ávallt staðbundin að meira eða minna leyti, en að sjálfsögðu á að berjast á móti henni. Undistöðulofttegund lífsins, koldíoxíð, er hins vegar ekki mengun og getur ekki verið það.

Olíusóunin hefur líka verið gífurleg, því olía hefur lengi verið allt of ódýr. Óskaplegt magn hefur farið og fer til húshitunar og raforkuframleiðslu, sem vel má leysa með öðrum hætti. Sparneytnir bílar eru líka hið besta mál, ekki vegna koldíoxíðs, heldur vegna þess að sparnaður er einfaldlega heilbrigð skynsemi. Þegar olía verður smám saman dýrari munu aðrar leiðir verða samkeppnisfærari. Gífurlegt magn olíu er enn í jörðu auk kola, sem hæglega má breyta í prýðilega olíu. Kjarnorku ætti líka að nýta miklu meira en gert er. En markaðurinn mun ráða fram úr þessu. Menn eiga hins vegar alveg að hætta að hafa áhyggjur af koldíoxíði. Það er ekki mengun.

Ég hef áður likt vinstrimennskunni við sjálfs- ónæmissjúkdóm á þjóðfélögum Vesturlanda, svipað og gigt eða eyðni og geri það enn. Þetta fólk tekur alltaf og ósjálfrátt upp hvern þann málstað sem er Vesturlöndum í óhag og styður leynt og ljóst ytri óvini þeirra, hverju nafni sem þeir nefnast, þó ávallt með mannúð og manngæsku, frið, lýðræði og mannréttindi á vörum. Vinstra fólk er líka á stöðugum höttum eftir „góðum málstað” til að styðja, en af því að þetta eru jú vinstri menn þarf ávallt að segja þeim hvaða málstaður sé góður. Þeir hafa að sjálfsögðu tekið „gróðurhúsa”- steypuna upp á sína arma. Hér gefst þeim gullið tækifæri til að berja sér á brjóst, fordæma og vandlætast yfir vonsku Vesturlandabúa. Í þessu, eins og svo mörgu öðru, svo sem í „pólitískri rétthugsun” hafa þeir raunar fengið all marga kjána í fylgd með sér sem ímynda sér að þeir séu eitthvað annað en vinstri menn, en fólkið, sem gekk, ýmist leynt eða alveg ljóst erinda alræðis og gúlags í kalda stríðinu stendur hvarvetna fremst í flokki í þessu máli.

Heimsendafræði (eskatólógía á lærðra manna máli) var eitt höfuðviðfangsefni miðaldaguðfræðinga. Töldu hinir lærðustu menn miðalda einsýnt, að syndugt líferni mannanna, græðgi þeirra og illska mundi fljótlega kalla yfir þá eld og brennistein, pestir og kýli uns mannkynið tortímdist með öllu fyrir sakir vonsku sinnar, synda og almennrar fúlmennsku. Eskatólógum tókst þó aldrei að dagsetja heimsendi almennilega, hann dróst von út viti og er ekki kominn enn. Minnir þetta afar mikið á málflutning þeirra, sem grænastir eru og vitlausastir í „umræðunni” nú til dags, en vinstri menn samtímans eiga fjölmargt sameiginlegt með hálærðum vandlæturum miðalda. Auk þess er það varla tilviljun að heimsendaumræðan hófst í alvöru skömmu fyrir síðustu alda- og árþúsundamót.
Fárið, sem núna steðjar að var að sögn þessa fólks upphaflega í tvennu lagi, auk „tvö þúsund vandans”. Í fyrsta lagi hefði syndugt líferni mannanna, græðgi þeirra og illska valdið alveg voðalegri mengun, sem hafi gert gat á ósónlagið, þó ekki á norðurhveli þar sem flestallt fólkið býr, heldur í óbyggðum hinum megin á hnettinum. Þeir, sem ekki brynnu lifandi slyppu þó ekki, heldur drukknuðu. Það væri nefnilega að hlýna í veðrinu af völdum títtnefnds syndugs lífernis mannfólksins. Mundi því ísinn bráðna, en hann er nánast allur í fyrrnefndum óbyggðum hinum megin á hnettinum. Hafið muni síðan flæða yfir löndin og lýðurinn, sem ekki brann drukkna í skrælnuðum eyðimörkunum. Ég mun ekki hér fjalla um ósóngatið. Um það skrifaði ég í Moggann 1999 grein, „Úðabrúsar Eldlendinga” sem nú er að finna á vefsíðu minni (vey.blog.is). Ég læt nægja hér að benda á að ósóngatið hvarf tveim árum eftir að ég skrifaði greinina, en kom svo aftur og nú er alveg orðið ljóst að þetta er, eins og ég benti þá á, náttúrufyrirbæri, sem trúlega hefur verið til staðar frá upphafi kvartertíma. „Umræðan” um gatið hefur líka alveg þagnað. Allir virðast sömuleiðis hafa gleymt „tvöþúsund vandanum” nema tölvuframleiðendur, tölvufræðingar og tölvusölumenn. Þeir eru enn að telja peninga. Eins mun fara um koldíoxíð- og gróðurhúsa- „umræðuna” þegar aftur fer að kólna, en raunar virðist kólnun þegar hafin. Spámennirnir munu aftur skríða inn í hýði sín.


Að lokum:

Nú veit ég vel, að margir munu telja að ég taki hér stórt upp í mig, þegar ég bendi á alkunnar náttúrufræðilegar og sögulegar staðreyndir gegn hálærðum útreikningum og ofurflóknum tölvulíkönum hinna ábúðarmestu og lærðustu „vísindamanna”. Það er út af fyrir sig rétt að ég er ekki vísindamaður þó ég hafi fyrir meira en mannsaldri tekið stúdentspróf frá latínuskóla þar sem allir gengu með bindi og kennarar voru þéraðir. Það kann ekki að þykja merkilegur grundvöllur til að taka þátt í þessari „umræðu”. Raunar hafa fjöldamargir samtímamenn mínir gengið í gegnum sömu skóla og hafa lært það sama og ég. Margir hafa trúlega tekið hærri próf en ég, sem aldrei var neitt sérstakt námsljós, þótt ég hafi alltaf verið nokkuð góður í náttúrufræði, landafræði og sögu. Þeir hljóta því að vita eins og ég, að tölvulíkön eru óþörf og út í hött því hér er aðeins um „endurhlýnun” ekki „hlýnun” að ræða og þeir vita líka, að jörðin var öll miklu grónari þegar loftslag var hlýrra. Þeir þegja þó um þessa vitneskju sína sem mér finnst skrýtið. Þvert á móti tala þeir sumir hverjir, ekki síst forseti vor, með áhyggjusvip og einhvers konar djúpum, harmrænum undirtóni meinlegra örlaga um „loftslagsvandann” og „ógnina” sem yfir jarðarbúum vofi ef hlýnar eitthvað smávegis aftur (sem ekkert bendir þó til að verði til lengri tíma).

Ég dreg ekki dul á að ég tel að Íslendingar ættu þegar í stað að segja sig frá Kyoto- ruglinu. Fulltrúar Íslendinga á alþjóðavettvangi ættu líka að nýta sér menntun sína, því útlendingar vita greinilega fæstir það sem íslenskir embættismenn hljóta að hafa lært eins og ég. Íslenskir fulltrúar ættu að krefjast þess að hætt verði að tala um „hlýnun”, heldur ávallt „endurhlýnun” þegar fjallað er um þessi mál, svo og að orðinu „aftur” verði skotið inn hvarvetna sem við á.


Þegar þeir eigast við skilmingameistarinn með korða sinn, og þursinn með kylfu sína, er það ávallt sá með kylfuna, sem sigrar. Meistarinn með alla sína þekkingu á hinum ýmsustu fettum og brettum, stöðum og sporum skilmingamanna á ekki séns gegn kylfumanni, sem ekki tekur hið minnsta mark á reglunum og rotar hann. Sumar kenningar eru þess eðlis, að þær verðskulda enga umræðu. Þær eru tóm endaleysa í sjálfum grundvelli sínum. Svo var t.d. um gyðinga- steypu „vísindamanna” nasista og svo er einnig um marxismann. Það er út í hött, ef ekki beinlínis mannskemmandi að rökræða við þungbúna, hálærða, sannfærða marxista, nýaldarsinna, feminista, stjörnuspámenn eða aðra sem aðhyllast kenningar sem í sjálfum grundvelli sínum eru tóm vitleysa. Á slíkar kenningar, eins og á gróðurhúsasteypuna á að beita kylfunni. Blása á ruglið.

Gróðurhúsamenn, Sameinuðu þjóðirnar, þeir „vísindamenn” sem lögðu nafn sitt við IPCC og ekki síst stjórnmálamenn, safnast saman öðru hvoru til að „bjarga plánetunni”. Raunverulegur tilgangur þeirra er að þenja út eigin völd, leggja á nýja skatta og allra helst leggja drög að einhvers konar alheimsstjórn þar sem þeir sjálfir hafi völdin. Um þessar samkundur er best að hafa orð Ólafs pá í Laxdælu: „Það vil eg að þeir ráði sem hyggnari eru. Því verr þykir mér sem oss muni duga heimskra manna ráð er þeir koma fleiri saman”.

 

H.C. Andersen misskildi almenning gjörsamlega þegar hann segir að fólkið hafi farið lúpulegt heim eftir að barnið hrópaði. Þetta er rangt. Fólkið hefði ráðist að barninu, skammað það og svívirt. Síðan hefði drengurinn hlaupið grátandi heim meðan fólkið hélt áfram að hylla keisarann berrassaða.

Þannig var a.m.k. um okkur sem reyndum að benda fólki á í kalda stríðinu, hvers kyns föt það voru sem vefararnir Marx og Lenín höfðu saumað á keisarana í Kreml. Það kostaði einungis fasistastimpil. Ástandið nú er ekki ósvipað. Það stríðir gegn „pólitískri rétthugsun” að malda í móinn gegn gróðurhúsablaðri „umhverfisverndarsinna” og er raunar álíka viðsjárvert og að hallmæla konum, hommum, svertingjum, dvergum, feitu fólki eða öðrum, sem eiga undir högg að sækja í lífsbaráttunni. En í þessu máli eins og þá mun tíminn leiða í ljós hver hefur á réttu að standa.

Næsta „litla ísöld” verður örugglega kaldari en sú sem lauk um 1900. Núverandi hlýskeið er þegar orðið sæmilega langt og fyrr eða síðar skellur sjálf meginísöldin aftur yfir af fullum þunga og nýtt jökulskeið hefst. Hvenær það verður veit enginn. Hitt er víst, að jörðin stefnir óhjákvæmilega inn í nýtt jökulskeið eftir einhverjar aldir eða í mesta lagi fáeinar árþúsundir. Því miður eru engin merki um að ísöldinni miklu eða kvartertímanum, því afar kalda, en þó sveiflukennda tímaskeiði jarðsögunnar sem við lifum á sé að ljúka. Allt að þriggja kílómetra þykkur jökull mun fyrr eða síðar aftur leggjast þar yfir, sem ýmsar helstu borgir Vestur-Evrópu og Norður- Ameríku standa nú.

Þótt ótrúlegt kunni að virðast er helsta takmark gróðurhúsamanna að flýta fyrir hægri kólnun og þornun jarðarinnar. Þeir vilja m.ö.o. flýta ísöldinni. Það er draumur þeirra og æðsta takmark. Ótrúlegt, en þó satt.


Ísland úr Kyoto!

 

 

Íslendingar gætu framleitt gjöreyðingarvopn

 ÞAÐ eru nú komin meira en 100 ár síðan Alfred Nobel fagnaði uppgötvun eiturgassins einlæglega með því fororði, að þetta vopn væri svo hræðilegt, að hann taldi það mundu binda enda á öll stríð. Enginn mundi þora að beita því. Þessi fróma ósk hins heimskunna   vopnaframleiðanda og friðarsinna rættist þó ekki. Eiturgasið reyndist gagnslítið í fyrra stríði og Hitler beitti því aldrei, þótt hann ætti miklar birgðir, enda vissi hann að andstæðingarnir mundu svara í sömu mynt. Ekki einu sinni kjarnorkusprengjan hefur bundið enda á styrjaldir, þær virðast mannkyninu áskapaðar.

Það er hins vegar ekkert leyndarmál, hvernig staðið er að gerð eiturgass og sýklavopna, þetta er afar einföld og ódýr framleiðsla, og hér á Íslandi, svo ekki sé farið lengra, er fjöldi efnafræðinga og lyfjafræðinga, sem gætu framleitt eiturgas ef þeir vildu, og fjöldi lífefnafræðinga, lækna og jafnvel meinatækna, sem gætu, ef þeir væru þannig innréttaðir í sálarlífinu, framleitt sýklavopn. Það er ekki langt síðan ungur Japani dreifði allra hættulegasta og eitraðasta taugasinu, Sarin, sem hann hafði framleitt úr skordýraeitri í bílskúr, á lestarstöð, og drap fjölda manns.

Öll tól og tæki, sem til þarf, eru tiltæk í landinu og efnin má kaupa í Lyfjaverslun ríkisins eða annars staðar, þar sem slíkt er selt. Víða má kaupa skordýraeitur, en því getur maður með lágmarks efnafræðiskunnáttu hæglega breytt í taugagas. Þarna er engin hátækni til staðar og öll þekkingin hefur legið fyrir í áratugi. Vanti menn upplýsingar um nánari atriði framleiðslunnar má fá þær á Netinu.

Allra auðveldast er þó að framleiða vinsælasta gas fyrri heimstyrjaldar, sinnepsgas. Hérlendis er mikið notað af klóri til fjölmargra hluta. Aðeins þarf að blanda þetta klór með hentugri sýru til að fá fínasta sinnepsgas, sem dugir til að drepa milljónir manna. Þessa framleiðslu má hefja með örstuttum fyrirvara. Raunar gerðist þetta óvart í sundlauginni á Reyðafirði fyrir nokkrum árum þegar klór blandaðist við edikssýru og miklu manntjóni var naumlega afstýrt.

Því er alls ekki hægt að útiloka þann möguleika, að uppreisnarmenn hafi staðið að baki árásunum í Sýrlandi. Á þá hefur mjög hallað upp á síðkastið, en Obama hafði lýst því yfir fyrir nokkru, að ef Assad beitti efnavopnum mundu Bandaríkjamenn skerast í leikinn gegn honum. Framleiðsla á og beiting á sarin er, sem fyrr sagði, afar auðveld úr algengu skordýraeitri og kann því að hafa verið aðferð þeirra til að fá stuðning Bandaríkjamanna.

Sumt af því, sem sagt hefur verið um þetta mál byggir augljóslega á þeim misskilningi, að enginn geti átt eða framleitt sarin nema stjórnvöld. Það er alrangt.

Mannréttindafrömuðurinn lýðræðisforkólfurinn og friðarsinninn Olof Palme

Ég bjó í Svíþjóð á árum Víetnamstríðsins, en um það skrifaði ég fyrir nokkrum árum í Þjóðmál greinina „Víetnam, vendipunktur kalda stríðsins“. Hér fer á eftir kaflinn um Palme úr þeirri grein: 

 „Ég sat á þessum árum tvívegis fundi um Víetnam, þar sem Olof Palme var frummælandi, og get vottað, að maðurinn var ágætlega greindur, vel að sér og fljótur að hugsa. Ég get líka vottað, að stuðningur hans við upphafsmenn Víetnamstríðsins, innrásarheri kommúnista í Indó- Kína, var alger og óskilyrtur. Hann var hinn ágætasti fulltrúi fyrir þær skoðanir, sem hann deildi með milljónum Vesturlandabúa og tugþúsundum Íslendinga á þessum árum. 

En hver myrti Palme? Suður- Afríkumenn hafa verið nefndir, enda var Palme orðlagður fyrir baráttu sína gegn kynþáttamisrétti. En fleiri koma til greina. Þegar innrásarherir kommúnista „þjóðfrelsuðu” loks löndin í Indó- Kína með vopnavaldi við gífurlegan fögnuð „lýðræðis”- postula,  „ „friðarsinna” og „mannréttindafrömuða” hvarvetna, hófu Hanoi- menn skipulegar þjóðflokka- og kynþáttaofsóknir, sem vinir þeirra, vinstri menn, tala aldrei um. Kannski var morðingi Palmes maður af fjallaþjóðflokki eða af kinverskum uppruna, eða þá barn svarts bandarísks hermanns, en átrúnaðargoð Palmes, þessa heimskunna „mannréttindafrömuðar”, herstjórarnir í Hanoi, ofsóttu allt þetta fólk með yfirveguðum, miskunnarlausum hætti.

 Fullkomið kaldlyndi Palmes gagnvart bátafólkinu og fyrirlitning hans á því var alkunnug, og morðinginn gæti vel hafa komið úr þeirra röðum.  

Og hvað með fórnalömb Castros? Fræg var heimsókn Palmes til Kúbu í kölfar sigurs „þjóðfrelsisaflanna” í Indó- Kína 1975 þar sem þessi heimskunni „mannréttindafrömuður” hélt hverja lofræðuna af annarri um gestgjafa sinn, en um það leyti voru pólitískir fangar á Kúbu eitthvað um 40.000. Menn sátu þar í fangabúðum í allt að 20 ár fyrir samkynhneigð, að slátra kú eða biðja um hærra kaup, en á Kúbu, eins og í öðrum „verkamannalýðveldum” er verkalýðsbarátta refsiverð. Morðingi Palmes gæti líka hafa verið úr þeirra röðum. 

Palme notaði tækifærið á Kúbu til að fagna alveg sérstaklega Pol Pot og Rauðum Kmerum, sem þá voru nýkomnir til valda, en einmitt þá rann blóðið í sem allra stríðustu straumum. Morðingi Palmes gæti verið einn þeirra sem komust undan þjóðarmorðingjunum. 

Þegar þessi heimskunni „friðarsinni” var á Kúbu hafði Castro einhvern stærsta her í heimi, þótt ekki sé miðað við fólksfjölda, um hálfa milljón manna undir vopnum, og hélt her sínum úti til styrjalda og manndrápa í 15 löndum víða um heim, ekki síst í Afríku, þar sem menn hans lögðu um 6 milljónir jarðsprengna. Þessi hernaður var fjármagnaður af Sovétríkjunum, þótt fólkið sylti, en Palme sendi einnig vini sínum þróunarhjálp.

 

Morðingi Palmes gæti verið úr röðum ættingja þeirra sem hermenn eða jarðsprengjur Castros hafa drepið eða limlest. Möguleikarnir eru óteljandi og sömuleiðis eru fórnarlömb kúgunar, þjóðarmorða og hernaðar vina og átrúnaðargoða Palmes, þessa „lýðræðis”- postula, „mannréttindafrömuðar” og „friðarsinna” óteljandi. 

Örlög Palmes voru að sönnu hörmuleg og engum óskandi. Hann hefur á síðari árum orðið píslarvottur, átrúnaðargoð og tákngervingur mikils hluta vinstri manna, fólks þeirrar gerðar sem hérlendis starfaði flest áður í Alþýðubandalaginu en stýrir nú mensévíka- armi þess, svonefndri „Samfylkingu”. Þetta er fólkið sem sagðist ekki vera kommúnistar, en gekk erinda alræðisaflanna í kalda stríðinu undir formerkjum „lýðræðis”, „friðar” og „mannréttinda”. Ég kann að mörgu leyti betur við bolsévíka- arminn, sem nú nefnir sig „Vinstri græna”. Þeir ganga hreinna til verks“.

Sjónvarpið var núna að sýna áróðursmynd um Palme, sem var á margan hátt tákngervingur fyrir fólk þeirrar tegundar sem til skamms tíma sat í æðstu valdastólum hér á landi og lýkur helst aldrei sundur munni án þess að tala um„frið“, „lýðræði“ og „mannréttindi“, hluti sem það skilur ekki fremur en Palme. Margir fyrrverandi ráðherrar og sjálfur forseti Íslands sýndu í verki, á dögum kalda stríðsins raunverulega afstöðu sína til lýðræðis og mannréttinda með því, m.a. að gera sér það ómak að taka þátt í, eða beinlíns stofna alveg sérstök „vináttufélög“ við blóði drifnar alræðisstjórnir (Kúbu, Sovét, Austur- Þýskaland Víetnam o.s.frv.). Þetta fór þá fram alveg samhliða Amnesty- þátttöku og annarri „mannréttindabaráttu“ þessa sama fólks. Það er mikill misskilningur ef einhver heldur að lýðræðis- og mannréttindahjal þessa liðs hafi byrjað eftir fall Berlínarmúrsins 1989. 

Þetta sama fólk situr enn í dag í áhrifastöðum hvarvetna í þjóðfélaginu, í stjórnmálum, menntakerfi og menningarlífi og sé einhver svo djarfur að rifja upp fortíð þess fer það samstundis að góla eitthvað um „kaldastríðshugsun“ eða „fortíðarhyggju“. Nasistar komast ekki upp með slíkt þótt tæp 70 ár séu frá stríðslokum.

 

Barrabas og beint lýðræði

 Þessi grein er í nýasta hefti Þjóðmála, sem komið er út. Hún er örugglega mjög holl lesning fyrir suma. Ég fer reyndar hérna yfir hluti sem hafa sumir hverjir komið fram annars staðar, m.a. í bloggfærslum, en þetta er þó alveg ný grein.

 

Frægasta „þjóðaratkvæðagreiðsla“ sögunnar fór fram í Jerúsalem fyrir tæpum tvö þúsund árum, þegar Barrabas var kosinn, en Jesús krossfestur. Ég minni á þetta vegna þess að upp á síðkastið hafa orðið æ háværari hrópin um „beint lýðræði“, að „þjóðin“ eigi að ráða og koma að ákvarðanatöku um hin aðskiljanlegustu mál.

Ýmsir halda því fram, að ákvarðanir skuli teknar með sífelldum skoðanakönnunum meðal lýðsins. En væri það skynsamlegt? „Lýðræði“ er, eins og „mannréttindi“ eitt af þessum fallegu orðum sem menn, einkum þó vinstri menn, endurtaka ótt og títt án þess að botna upp né niður í því hvað í orðinu felst. Í meginatriðum felur það í sér að meirihluti kjósenda eigi að ráða. En: „fái þjóðirnar að kjósa milli kúgunar og stjórnleysis, velja þær alltaf kúgarann“, sagði Aristóteles. Í mörgum löndum er „lýðræði“ nefnilega einungis annað orð fyrir aðgerðarleysi, spillingu og upplausn og það er alls ekki sjálfgefið að almenningur kjósi lýðræði, fái hann að velja. „Fólkið“ eða „þjóðin“ vill stundum fá „nýja menn“, til valda í stað stjórnvalda, sem ekki eru talin vanda sínum vaxin. Þetta var t.d. raunin á Ítalíu og í Þýskalandi millistríðsáranna. Það voru nefnilega ekki illmenni, heldur kjánar sem settu Hitler og Mussolini á valdastóla, Þeir komust báðir til valda með víðtækum stuðningi almennings, sem vildi fá „nýja menn“ með „nýjar lausnir“á valdastóla.

Í Weimar-lýðveldinu höfðu andstæðingar lýðræðis, kommúnistar og nasistar, meirihluta atkvæða samanlagt. Í Alsír reyndi herforingjastjórn að halda lýðræðislegar kosningar, en þá kom í ljós að yfirgnæfandi meirihluti þegnanna kaus islamista, andstæðinga lýðræðis sem einnig vildu afnema flest það sem við nefnum grundvallarmannréttindi að dæmi Khomeinis eða talíbana. Kosningarnar voru ógiltar og eru „mannréttindafrömuðir“ síðan með böggum hildar út af öllu saman. Hvert eiga þeir að snúa sér með vandlætingu sína og fordæmingu? Eiga þeir að býsnast út í herforingjana sem vildu koma á vestrænum gildum, svipað og Íranskeisari á sínum tíma, eða á að fárast út í lýðræðislegan vilja kjósenda sem vildu afnema allt sem heitir lýðræði og mannréttindi? Ekki aðeins íranskur almenningur, heldur líka Amnesty og gjörvöll vinstri hreyfingin á Vesturlöndum studdi Khomeini til valda, enda var keisarinn talinn hliðhollur Bandaríkjamönnum og Vesturlöndum, en vinstri menn taka ávallt málstað andstæðinga þeirra (og sinna eigin). Það er varla nokkur vafi á því, að Íransstjórn, sú sem nú ógnar heimsbyggðinni með kjarorkuvopnum er lýðræðisleg, því hún nýtur stuðnings yfirgnæfandi meiri hluta landsmanna. Hvað er þá vandamálið?

Sagan frá Íran virðist nú vera að endurtaka sig í „arabíska vorinu“ svokallaða, en margt bendir til að „vormenn Islams“, séu flestir af sama sauðahúsi og Khomeini og klerkar hans. Það allra versta og hættulegasta sem nú gæti gerst í Norður- Afríku og Sýrlandi væri, að lýðræði yrði komið á. „Margur heldur mig sig“, segir máltækið og einfeldningar á Vesturlöndum virðast alls ekki geta skilið að fólk í þriðja heiminum hugsar alls ekki eins og þeir. Dulið hatur á Vesturlöndum ólgar hvarvetna undir niðri, samfara öfund og reiði. Það sem fer einna mest fyrir brjóstið á þriðja heims búum, og alls ekki aðeins múslimum, eru einmitt helstu baráttumál bandamanna þeirra, vinstri manna, nefnilega allt lauslætið, homma- og kvennabröltið, klámið og margt annað sem þetta fólk fyrirlítur. Þekkt birtingarmynd þessa haturs er, þegar múslimar, búsettir á Vesturlöndum, myrða dætur sínar með köldu blóði ef þeir telja að þær séu farnar að temja sér siði innfæddra. „Heiðursmorðin“ eru eitt dæmi um hið falda, undirliggjandi hatur á Vesturlandabúm, blandað dúpstæðri öfund, sem fékk fyrst útrás í Íran, en ólgar hvarvetna undir meðal þriðja heims búa, og ekki aðeins múslima. Þeir vilja þó ómir njóta góðs af lífsgæðum okkar.

Menn, allra síst fjölmiðlamenn, virðast alls ekki skilja, að í hugum verulegs hluta almennings í múslimaheiminum er Osama bin Laden ekki aðeins hetja, heldur allt að því heilagur maður. Nái lýðræðið fram að ganga og almenningur komi fram vilja sínum er líklegast að t.d. í Egyptalandi verði strax skrúfað fyrir öll vinsamleg samskipti við Ísrael. Í staðinn muni koma fullur fjandskapur. Kristnir menn og fleiri minnihlutahópar munu lenda í miklum þrengingum. Þeir styðja því núverandi valdhafa. Líklegt er, að ofbeldis- og hryðjuverkahópar muni einnig njóta velþóknunar hinna nýju stjórnvalda. Sagan frá Íran 1978-79 mun trúlega endurtaka sig og raunar er sennilegt, að falli Egyptaland og Sýrland muni flest önnur lönd á svæðinu einnig verða „lýðræðisleg“, þ.e. lendi undir stjórn fulltrúa meiri hluta almennings, þ.e. islamista.

Nú er í tísku hérlendis að halda því fram, að „fólkið“, eða „hinn almenni maður“, þ.e. Jón Jónsson í Breiðholtinu, eigi að ráða. En er Jón nokkur maður til þess? Og kærir hann sig yfirleitt nokkuð um það? Flestir hafa nóg með sig og hafa mjög takmarkaðan áhuga, og enn síður þekkingu á flestum þeim oft flóknu málum sem koma til kasta stjórnvalda. Alls staðar í náttúrunni, þar sem búið er í hóp ríkir einræði og sömuleiðis miskunnarlaus stéttaskipting. Gildir einu hvort það er í maurabúinu, úlfahópnum eða hænsnahúsinu. Einnig í mannheimum er einræði elsta og upprunalegasta stjórnarformið, en lýðræði í víðustu merkingu sinni, þ.e. samráð um ákvarðanatöku, er einnig mjög gamalt og sú kenning alröng, sem hver hefur étið upp eftir öðrum í aldir, að Forn- Grikkir hafi fundið það upp. Samráð elstu og virtustu manna ættflokksins hefur tíðkast meðal frumstæðra þjóðflokka víða um heim í árþúsundir, t.d. meðal amerískra indíána og þjóðveldið íslenska er eitt afbrigði af því. Hliðstætt skipulag ríkti víða meðal germana og trúlega einnig annarra fornþjóða Evrópu. En lýðræði og samráð nýtur sín best í lítt stéttskiptum þjóðfélögum og á friðartímum. Þegar mikið liggur við hentar einræðið betur. Því aflögðu Grikkir og stundum einnig Rómverjar lýðræði tímabundið þegar ógn steðjaði að, enda er ekki hægt að stýra her með lýðræðislegum hætti fremur en skipi, hljómsveit eða skólastofu. Raunar bjuggu þrjár af helstu þjóðum við Miðjarðarhaf í fornöld, Grikkir, Rómverjar og Karþagómenn allar við lýðræði í einhverri mynd, þó konur og þrælar hafi að sjálfsögðu hvergi komið að ákvarðanatöku. Slíkt hefði fornmönnum þótt álíka fráleitt og að veita húsdýrum kosningarétt. „Jafnréttisumræðan“ var nefnilega enn ekki komin á skrið.  

Ástæða þess, hve margir vilja eigna Grikkjum lýðræðið er trúlega sú, að þeir komu fyrstir fram með orð yfir fyrirbærið og fundu jafnframt upp einhverja undarlegustu og vitlausustu útgáfu af lýðræði sem verið hefur, þar sem menn voru kosnir til ábyrgðarstarfa með hlutkesti. Þeir virðast nefnilega hafa verið haldnir sömu þráhyggju og „pólitískt rétthugsandi“ vinstri menn og einfeldningar samtímans og ímyndað sér að fyrst menn væru jafnir fyrir lögunum væru þeir alveg eins. Vegna þess að menn væru jafningjar væru þeir líka jafnokar og því jafn hæfir til allra hluta. Þetta er sama hugsun og veldur því t.d. að þroskaheftum er nú veittur kosningaréttur og kjörgengi þótt margt af þessu ágæta fólki hafi ekki meira vit í kollinum en fimm ára börn. Þroskaheftir eru hið besta fólk, en þeir eru einfaldlega ekki jafnokar okkar hinna til allra hluta, svo ágætir sem þeir annars kunna að vera. Kjánarnir sem fyrir þessu standa ímynda sér að þetta sé á einhvern hátt „lýðræðslegt“ og komi einhverjum „mannréttindum“ við. En þetta er einfaldlega heimska, og má spyrja sig hvor hefur meira vit í kollinum, þeir þroskaheftu eða hinir, sem fyrir þessu standa. En því ekki þá að veita fimm ára börnum kosningarétt?

Þetta uppátæki Aþeninga með hlutkestið mislukkaðist að sjálfsögðu enda eru engir tveir einstaklingar eins og jafn hæfir til allra hluta þó þeir séu jafningjar fyrir lögunum og hafi sama atkvæðisrétt. Allir hafa mismunandi áhugamál, hæfileika og getu á ýmsum sviðum og alls ekki allir, þótt þeir séu að öðru leyti ágætismenn, eru færir um að stjórna borg eða ríki, hvort sem er í Grikklandi hinu forna eða hér í Reykjavík. Beint lýðræði, völd múgsins er ekki svarið við vandamálum heimsins.

Maðurinn er félagsvera og það liggur djúpt í eðli flestra að hlýða, ekki stjórna, taka við skipunum, ekki gefa þær. Sauðahjörðin fylgir forystusauðnum, en það gleymist stundum, að forystusauðurinn er líka sauður. Það eina sem hann hefur fram yfir hina sauðina er frekjan. Valið á forystusauðnum skiptir því öllu máli. Vondur forystusauður gæti leitt hjörðina fyrir björg. Hjörðin sjálf verður eitthvað að hafa til málanna að leggja. Þetta vandamál hafa menn á Vesturlöndum leyst með því að blanda saman einræði og lýðræði í hæfilegum skömmtum. Almenningur gegnir hlutverki ráðningarstjórans („mannauðsstjórans“ eins og hinir pólitískt rétthugsandi segja) og ræður tiltekinn einstakling og/eða flokk manna með honum til hafa í meginatriðum einræðisvöld í tiltekinn tíma. Stjórnvöld fá þannig vinnufrið en eiga á hættu að missa völdin ef ekki tekst vel til. Þessi blanda af einræði og lýðræði, þ.e. fulltrúalýðræði hefur reynst vel og betri lausn er ekki í sjónmáli.

En eins og ég hef margoft bent á annars staðar eru hvorki lýðræði né mannréttindi hugsanleg án tjáningarfrelsis. Víkjum aðeins að Þýskalandi Hitlers, Rússlandi Stalíns eða Norður-Kóreu samtímans. Stuðningur almennings við stjórnvöld var þarna yfirgnæfandi. En eru slíkar stjórnir „lýðræðislegar?“ Hitler var, eins og prestar þjóðkirkjunnar, lýðræðislega kosinn einu sinni. Síðan sátu menn uppi með hann. Stuðningi almennings var nefnilega í þessum ríkjum viðhaldið með skipulegum áróðri, miskunnarlausri innrætingu þegnanna og ritskoðun. Þó hafa þessar stjórnir og fleiri slíkar örugglega fullnægt því skilyrði að hafa stuðning þegnanna og verið í þeim skilningi „lýðræðislegar“. Fólk í þessum löndum var á valdi Grillunnar, hugmyndafræðinnar, hins eina, stóra sannleika og vei þeim sem ekki vildi samþykkja hina opinberu, „pólitísku rétthugsun“ ríkjandi valdhafa.

Í Biblíunni segir: „Þú skalt enga aðra guði hafa“. Í skjóli þess áttu þeir sem létu í ljósi efa um þágildandi „pólitíska rétthugsun“ yfir höfði sér að vera taldir, jafnt af stjórnvöldum sem almenningi, í tygjum við djöfulinn og voru iðulega brenndir. Í því andrúmslofti ofstækis og haturs, sem ríkjandi „pólitísk rétthugsun“ hefur getið af sér hér á Vesturlöndum undir forystu vinstri manna verður sífellt hættulegra að efast um hinn opinbera sannleika stjórnvalda. Slíkur maður á yfir höfði sér að teljast „hommahatari“, „karlrembusvín“, eða, sem er allra verst, „rasisti“, jafnt af almenningi sem stjórnvöldum en það er fyllilega sambærilegt við að vera talinn í tygjum við djöfulinn á miðöldum.  

Með hjálp talhlýðinna einfeldninga hefur verið komið upp lagasetningu, sem getur sent hvern þann sem lætur í ljós minnsta efa um opinberar kenningar í tveggja ára fangelsi og refsingarnar munu vafalaust þyngjast með tímanum. Það furðulega og hlálega er, að allt fer þetta fram í nafni „lýðræðis“ og „mannréttinda“. Þetta eru falleg orð og vinstra fólk er hugfangið af orðum og endurtekur orð sem því finnast falleg í sífellu. Þeir vilja ólmir styðja „góðan málstað“, en af því að þetta eru nú einu sinni vinstri menn þarf alltaf að segja þeim hvaða málstaður sé góður. Orðin hljóma fallega, en sjálft inntak þeirra virðast ekki skipta þetta fólk máli. En við hverju er að búast í landi, þar sem sjálfur „mannréttindaráðherrann“ er alkunnur Kúbuvinur og flest allir ráðherrar og sjálfur forseti landsins koma úr þeim stjórnmálaflokki, Alþýðubandalaginu, sem gekk í kalda stríðinu lengst allra í stuðningi við og aðdáun á gúlagi og alræðiskúgun? Í landi, þar sem ýmsir núverandi æðstu valdamenn hafa sýnt í verki raunverulega afstöðu sína til lýðræðis og mannréttinda m.a. með því að gera sér það ómak að ganga í eða beinlínis stofna alveg sérstök „vináttufélög“ við blóði drifnar alræðisstjórnir í fjarlægum heimshlutum? (Hvað hefði verið sagt ef einhverjir sjálfstæðismenn hefðu stofnað „vináttufélag“ við Pinochet eða Batista?) En meðan slíkur skilningur á lýðræði og mannréttindum er ríkjandi meðal æðstu valdamanna er ekki við öðru að búast.

Auk þess virðast menn almennt ekki skilja, að í alveg hreinu alræði er engin þörf á ritskoðun. Allir eru sammála. Í Norður- Kóreu t.d. þarf í rauninni ekki að ritskoða, því allir fjölmiðlamenn og aðrir sem tjá sig á opinberum vettvangi eru starfsmenn ríkisins og hafa hlotið menntun sína á vegum stjórnvalda. Þeir endurtaka því, (svipað og t.d. fréttamenn RÚV) að sjálfsögðu þær skoðanir sem þeim hafa verið kenndar og ríkjandi eru hvarvetna í þjóðfélaginu. Hver sem lætur í ljós minnsta efa um hina opinberu kenningu lendir í sömu stöðu og sá, sem er sakaður um að vera hommahatari, karlrembusvín eða rasisti hér á Vesturlöndum. Hann verður útskúfaður og dæmdur, ekki aðeins af stjórnvöldum, heldur einnig af öllum almenningi.

Mér dettur í hug múgurinn, sem safnast í kringum „gleðigöngu“ hommanna. Gangan sjálf er meinlaus skemmtun, en lýðurinn sem kemur til að „sýna samstöðu“ minnir mig óþægilega á fjöldafundi nasista og kommúnista, og hver sá sem dirfist að efast mundi vafalaust fá sömu útreið og gyðingur hefði fengið á fundum Hitlers í Nürnberg. Alræði felur í sér að almenningur hefur verið forritaður með ríkjandi skoðunum, kristni, nasisma, kommúnisma eða pólitískri rétthugsun samtímans og hver sem efast er einhvers konar glæpamaður. Skríllinn sem safnast andaktugur í kringum hommana til að sanna fyrir sjálfum sér og öðrum hvað allir séu víðsýnir og umburðarlyndir er í engu frábrugðinn liðinu, sem hyllir hinn heittelskaða leiðtoga í Norður- Kóreu. Fólkið mætir til að sýna að það hafi hina réttu, viðurkenndu skoðun.  Alræðið er miklu nær okkur en flestir gera sér grein fyrir.

Ég nefndi kosningu Barrabasar hér í upphafi. og væri kannski ráð fyrir þá sem hæst hrópa um „beint lýðræði“ að hafa þá frægu „þjóðaratkvæðagreiðslu“ í huga. Menn ættu stundum að fara varlega í því sem þeir óska sér. Hvað mundi þetta góða fólk segja t.d. ef farið væri fram á þjóðaratkvæðagreiðsu um að stöðva flutninga á svertingjum og múslimum til landsins? Það er enginn vafi á að slíkt á mikinn hljómgrunn meðal almennings, þótt hljótt fari og alls ekki óhugsandi að slíkt yrði samþykkt í leynilegri atkvæðagreiðslu. En hver yrðu örlög þess, sem mundi bera fram tillögu um slíka þjóðaratkvæðagreiðslu? Jú, hann mundi svo sannarlega fá að heyra hrópin hátt og snjallt: „Krossfestið hann!“

 

Raunar má geta þess, að ég er ekki alfarið á móti þjóðaratkvæðagreiðslum þótt það komi ekki fram í þessari grein. En þær verða að vera um tiltölulega einföld, afmörkuð og mikilvæg mál.